Καθώς τα νέα παιδιά μεγαλώνουν σ' έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από τον κόσμο στον οποίο μεγάλωσαν οι παλαιότεροι, η διαπαιδαγώγησή τους και η αντιμετώπιση των δυσκολιών που παρουσιάζουν είναι πολύ δύσκολη. Η αγωγή τους πρέπει να προσαρμόζεται σε διαρκώς νέα δεδομένα, που μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς.
Ο φορέας της αγωγής -ο γονέας, ο δάσκαλος, ο οποιοσδήποτε παιδαγωγός- είναι φυσικό να σαστίζει συχνά και να βρίσκεται σε απορία. Οι αντιδράσεις, οι απαιτήσεις, οι επιλογές των παιδιών, οι επηρεασμοί που δέχονται από το περιβάλλον, οι ενέργειες στις οποίες προβαίνουν χωρίς να σκέπτονται πολύ, μας ξαφνιάζουν. Τι κάνουμε τώρα; Πώς να μιλήσουμε; Πώς να τα συγκρατήσουμε και πόσο αυστηροί ή ελαστικοί να φανούμε;
Δυο κίνδυνοι παρουσιάζονται στην αντιμετώπιση αυτής της καταστάσεως. Ο ένας σημαδεύει εμάς. Ο άλλος τα παιδιά μας. Ο κίνδυνος που διατρέχουμε εμείς είναι να πάθουμε κάτι ανάλογο μ' αυτό που παθαίνουν οι σημερινοί νέοι. Η γενικότερη αλλαγή του κλίματος μέσα στο οποίο ζει ο κόσμος, η ριζική μεταβολή της νοοτροπίας του και των συνηθειών του, η ανατροπή των παραδοσιακών αρχών στις οποίες στήριζε μέχρι τώρα τη ζωή του και η επικράτηση νέων, μπορεί να επηρεάζει όχι μόνο τους νέους, αλλά σε κάποιο βαθμό και τους μεγαλύτερους.
Η νυκτερινή ζωή των νέων παλαιότερα ήταν εξαίρεση για μερικούς. Τώρα τα περισσότερα παιδιά βγαίνουν τη νύχτα και γυρνούν το πρωί. Έτσι διασκεδάζουν, έτσι λένε πως χαίρονται τη ζωή τους. Πόσο βλαπτικό όμως είναι αυτό για την υγεία τους! Πόσο επικίνδυνο για την ψυχή τους!
Στην αρχή το αντιμετωπίζουν οι γονείς με πόνο και δάκρυ. Μετά με κάποιο προβληματισμό. Ίσως στη συνέχεια σκεφθούν ότι, τέλος πάντων, η αμαρτία γίνεται και τη μέρα. Τι μας φταίει η νύχτα; Και ησυχάζουν. Εξάλλου έτσι κάνουν όλοι σήμερα.... Πώς μπορεί κανείς να αποτελέσει την εξαίρεση;
Ακόμη, σήμερα οι νέοι προχωρούν εύκολα σε ελεύθερες σχέσεις με το άλλο φύλο. Γνωρίζονται, συνδέονται, αφήνουν τα σπίτια τους, συζούν. Τι να κάνουμε; Έτσι κάνουν όλοι. Αυτό ίσως τους συγκρατεί από τα χειρότερα, λένε οι πονεμένοι γονείς και μαλακώνουν τον πόνο τους.
Αύριο υπάρχει ελπίδα να προχωρήσουν σε γάμο, σκέπτονται και τονώνουν την αισιοδοξία τους. Και αν στο μεταξύ είναι να έλθει κανένα παιδάκι, και οι γονείς του δεν το αφήσουν να αντικρίσει το φως της ζωής, και αυτό ακόμη μπορεί να το δικαιολογήσουν σε κάποιο βαθμό οι μεγαλύτεροι:
Τι να κάνουν τα παιδιά; Ακόμη δεν έκαναν γάμο. Δεν έχουν βρει δουλειά. Πώς θα το μεγάλωναν; Αναγκαίο κακό. Και παλεύουν έτσι να ησυχάσουν κάπως τη συνείδησή τους. Κίνδυνος, κίνδυνος μεγάλος! Η ολέθρια νοοτροπία του κόσμου, το φιλελεύθερο και ανατρεπτικό πνεύμα του, η μαζική εκτροπή των νέων μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά, να αλλοιώσουν τα κριτήρια των μεγαλυτέρων.
Όχι! Δεν πρέπει ποτέ να πούμε ότι σήμερα όλοι έτσι κάνουν. Διότι δεν έχει καμία σημασία πόσοι ακολουθούν τον ένα δρόμο ή τον άλλο. Σημασία έχει πού οδηγεί ο κάθε δρόμος. Σημασία έχει πού βρίσκεται η αλήθεια και πού κυριαρχεί το ψέμα και η απάτη.
Αν όλοι οι άνθρωποι κλέβουν, δεν σημαίνει ότι η κλοπή έπαψε πια να είναι αμάρτημα. Αν όλοι οι νέοι ξενυχτούν και πίνουν, δεν σημαίνει ότι αυτό έγινε πλέον καλό και ωφέλιμο για την υγεία του σώματος και της ψυχής τους. Αν οι περισσότεροι συζούν πριν από τον γάμο, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν είναι κακό όπως ήταν πριν. Κι αν γίνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που προτιμούν τον πολιτικό γάμο, δεν θα πει αυτό ότι και εμείς θα τον αναγνωρίσουμε.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Να μη μας επηρεάσει η νοοτροπία που επικρατεί γενικά σήμερα. Το σωστό, όπως μας το έχουν διδάξει, όπως το γνωρίσαμε, όπως σε κάποιο βαθμό το ζήσαμε, δεν πρέπει να το μολύνουμε με συμβιβασμούς, με παραχωρήσεις, με νουθεσίες. Ο χριστιανός δεν «συσχηματίζεται τῷ αἰῶνι τούτῳ», κατά τον λόγο του απόστολου Παύλου (Ρωμ. ιβ, 2).
Δηλαδή, δεν εξομοιώνεται με τους τρόπους του κόσμου, δεν αλλάζει τις αρχές του κατά τη νοοτροπία των ανθρώπων που μένουν προσκολλημένοι στα γήινα και πρόσκαιρα, δεν γυρνά σαν τον ανεμοδείκτης κατά τη φορά του ανέμου κάθε εποχής. Μένει στερεός, «εδραίος» και «αμετακίνητος» στην αλήθεια, ό, τι και αν πρόκειται αυτό να του κοστίσει (Ά Κορ. ιε, 58). Οι χριστιανοί γονείς δεν επηρεάζονται από το πνεύμα του κόσμου.
Ούτε και η συναισθηματική αγάπη για τα παιδιά πρέπει να επηρεάσει την κρίση των γονέων για την πορεία τους και τις επιλογές τους. Φυσικό είναι οι γονείς να τρέφουν καλές ελπίδες για τα παιδιά τους, να βλέπουν πάντα με αισιοδοξία το μέλλον τους, να τα κρίνουν τις πιο πολλές φορές με επιείκεια.
Γι’ αυτό και συχνά, χωρίς ίσως και να το συνειδητοποιούν, προσπαθούν να καλύψουν ή και να αμνηστεύσουν τις εκτροπές τους. Αλλά έτσι δεν μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά. Αυτός είναι ο πρώτος κίνδυνος στην αντιμετώπιση των νέων: η αλλοίωση των κριτηρίων, η υποχώρηση στις αρχές μας. Υπάρχει όμως και ένας άλλος κίνδυνος, που αν δεν τον προσέξουμε, μπορεί να αδικήσουμε τα παιδιά μας.
(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη
σύγχρονη οικογένεια, Μη μας επηρεάζει η νοοτροπία του κόσμου, Εκδόσεις Σωτήρ,
Αθήνα 2016)
συνεχίζεται....
Καλημέρα σας! Καλή και
ευλογημένη εβδομάδα!
Η σοφία της Αγίας Αικατερίνη ας μας καθοδηγεί!
Χρόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν!
