Φράσεις για προβληματισμό 98ο μέρος

Γλυκό του κόσμου στήριγμα, καλή μου Παναγία, που ακούς τη δέηση των παιδιών, αθάνατη Μαρία, άκου και μας, που υψώνουμε σ' Εσέ την προσευχή μας, που απ' την πιστή ψυχή μας βγαίνει για Σε θερμή. Έχε, Κυρά, στη σκέπη Σου, την πικραμένη χήρα, στον πεινασμένο άνοιξε, Συ, σπλαχνικά τη θύρα, δώσε του σκλάβου, Δέσποινα, ελεύθερη πατρίδα, του ναύτη-την ελπίδα, που πλέει στην ξενιτιά. Ευλόγησε τα ονείρατα του βρέφους, που κοιμάται. Οδήγησε τα βήματα της κόρης, που φοβήται. Στείλε δροσιά κι ανάπαυση στου αρρώστου το κλινάρι, έχε στη θεία Σου χάρη, τα μαύρα τα φτωχά. Τη μάνα παρηγόρησε, που' χει παιδί στα ξένα και χύσε μιαν αχτίνα Σου για τον τυφλό, Παρθένα. 

Κράτα το γάλα αμίαντο του βρέφους, που βυζαίνει στρέψε στην οικουμένη το βλέμμα σπλαχνικό. Ευλόγησε τα δάκρυα, καλή μας Παναγία, όπου με πάθος  χύνονται μπροστά στη δυστυχία. Συγχώρησε και φώτισε κι εκείνον που πλανήθη, και χύσε του στα στήθη την πίστη τη γλυκιά. Βοήθα και την Ελλάδα μας, την όμορφη Πατρίδα, πάλι στον κόσμο δείξε την με σκήπτρο και χλαμύδα. 

Κάμε να σφίξη ελεύθερα μεσ' στη θερμή αγκαλιά της, τα μαύρα τα παιδιά της, που κλαίνε στη σκλαβιά (Ανδρέας Μαρτζώκης, «Η Προσευχή των κορασίων», 1-16. Νυχτολούλουδα, 1878. Γ.Θ. Ζώρας (επιμ.), Ποίησις και πεζογραφία της Επτανήσου. Βασική Βιβλιοθήκη, 14. «Αετός» Α.Ε., 1953. 354-355, αναγνωστικό Ε τάξης, 1964).

Όταν ήλθε η ώρα να αναχωρήσεις από τον πρόσκαιρο και φθαρτό κόσμο και να εγκατασταθείς στον άφθαρτο και θεσπέσιο κόσμο των ουρανίων σκηνωμάτων, δεν εγκατέλειψες τον κόσμο. Ενώ έφυγες από τη γη και πέταξες με τη χάρη του Υιού και Θεού σου στον ουρανό, εξακολουθείς να είσαι κοντά μας, σε νιώθουμε δίπλα μας. Σε αισθανόμαστε να μας βλέπεις στοργικά με το πανάγιο και όλο αγάπη βλέμμα σου, σαν Μητέρα μας (Μετάφραση από το Απολυτίκιο του Δεκαπενταύγουστου). 

Η ζωή του ανθρώπου που πιστεύει και ελπίζει στον Θεό, βρίσκεται υπό την στοργική παρακολούθηση του ουράνιου Πατρός. Διότι ο Θεός είναι ο υπέρτατος κυβερνήτης του κόσμου. Ιδιαιτέρως όμως είναι κηδεμόνας και προστάτης εκείνων που θέλουν να ανήκουν στο δικό Του βασίλειο. Γι' αυτό και κάθε προσπάθεια του ανθρώπου και μάλιστα η προσπάθεια την οποία υπαγορεύει η ιδέα του καθήκοντος, η απόφαση της υποταγής στις εντολές του Θεού, η αγάπη προς την αρετή και ο πόθος για την εξυπηρέτηση του πλησίον, δεν είναι δυνατόν να αφήσει αδιάφορο τον αγαθό Θεό. Ο Θεός επεμβαίνει κατά τρόπο πάνσοφο, για να βοηθήσει τις καλές αποφάσεις και προσπάθειες των παιδιών του. Με τη δική του δε βοήθεια και καθοδήγηση, το καλό αποτέλεσμα είναι πάντοτε εξασφαλισμένο (Σπουδαία σκέψη). 

Ανάλογα με την ποσότητα των αγαθών που έχεις, να κάνεις από αυτά ελεημοσύνη. Αν έχεις λίγα, να μη φοβηθείς να δώσεις ελεημοσύνη από αυτά έστω τα λίγα που έχεις. Διότι με την ελεημοσύνη αποταμιεύεις για τον εαυτό σου καλό θησαυρό, που θα σου βρεθεί σε ώρα ανάγκης (Σπουδαία σκέψη). 

Ὑπόνοιαν δεινόν ἐστιν ἀνθρώποις κακόν: η καχυποψία είναι φοβερό κακό στους ανθρώπους (Μένανδρος). 

Αγαπάτε τα άνθη, αγαπάτε τα δάση, κάθε αγνό λουλουδάκι, κάθε πράσινο φύλλο πού καλύτερον άλλον θε να βρείτε στην πλάση και πιστότερο φίλο; Με το λίγο νεράκι, λίγο χώμα και αγέρα ξεφυτρώνουν , βλαστάνουν και τον κόσμο στολίζουν και σε μας ό, τι έχουν και σε μας νύχτα-μέρα τη ζωή τους χαρίζουν. Ξεκουράζει τα μάτια το γλυκό τους το χρώμα μες’ του ήλιου τη λαύρα μας δροσίζει η σκιά τους, οι καρποί τους μας τρέφουν δίνει σφρίγος στο σώμα το αγνό άρωμά τους. Όταν μέσα στα δάση το νερό μουρμουρίζει και γλυκά ψιθυρίζει μεσ’ στα φύλλα η αύρα, η θλιμμένη ψυχή μας ανασταίνει, ελπίζει, δεν τα βλέπει όλα μαύρα. 

Ναι! μειδίαμα είναι του Θεού το λουλούδι π’ όλο δρόσο και χάρη μεσ’ στον κάμπο προβάλλει Ω! κανέν’ άλλο πλάσμα.  Ω! κανένα τραγούδι δεν το φτάνει στα κάλλη. Αγαπάτε τα άνθη, αγαπάτε τα δάση, κάθε αγνό λουλουδάκι, κάθε πράσινο φύλλο πού καλύτερον άλλο θε να βρείτε στην πλάση και πιστότερο φίλο; (Ν. Χατζηδάκης, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1952, Από τη Διάπλαση των Παίδων)                               

Ὕπνος πέφυκεν σωμάτων σωτηρία: ο ύπνος είναι από τη φύση του σωτηρία και ξεκούραση για τα σώματα (Μένανδρος). 

"Ελάτε μαζί μου κι εγώ θα σας δώσω την ικανότητα να ελκύετε ανθρώπους στη Βασιλεία του Θεού (Ματθ. δ, 19)". Η κλήση των μαθητών ήταν ειδική και ξεχωριστή. Διότι το αποστολικό αξίωμα είναι μοναδικό μέσα στην εκκλησία και τα πρόσωπα των αγίων Αποστόλων ανεπανάληπτα. Όμως ο Κύριος μέσα στην πορεία της Εκκλησίας Του πραγματοποιεί άπειρες άλλες μεγάλες και ιερές κλήσεις ή και γενικότερες κλήσεις σε κάθε άνθρωπο. "Δεῦτε πρός με πάντες...". Ας ανταποκρινόμαστε με προθυμία, όπως οι άγιοι Απόστολοι (Σπουδαία σκέψη). 

Ο λόγος του Ευαγγελίου δεν είναι βασικά πρακτικός λόγος ούτε διανοητικός· είναι καρδιακός λόγος. Το μήνυμα πάει κατευθείαν στην καρδιά μας. Δεν είναι κάτι για να το καταλάβουμε· αυτό γίνεται στα πανεπιστήμια. Ούτε κάτι για να το πράξουμε· αυτό συμβαίνει στα κοινωνικά έργα. Είναι κάτι για να το ζήσουμε (Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Νικόλαος). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 52ο

Αλλά και ο ιερός Ψαλμωδός πολλές δυσκολίες πέρασε στη ζωή του, που γέμιζαν με λύπη την ψυχή του. Όμως δεν ολιγοπιστούσε, αλλά έδινε κουράγιο στον εαυτό του λέγοντας: "Ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καί ἱνατί συνταράσσεις με; ἔλπισον έπί τον Θεόν (Ψαλμ. μα [41],6)"! Γιατί, ψυχή μου είσαι τόσο βαθιά λυπημένη; Και γιατί με αναστατώνεις με τους στεναγμούς σου; Έλπισε στον  Θεό. Στήριξε την ελπίδα σου στον Θεό και θα αλλάξει αμέσως η ψυχική σου διάθεση. Εφόσον έχουμε Αγγέλους και αγίους "συμπαρισταμένους καί βοηθοῦντας ἡμᾶς, μή πειρασμούς ἔτι βλέπομεν". Δεν υπάρχει λόγος να βλέπουμε τους πειρασμούς και να πανικοβαλλόμαστε. Εφόσον έχουμε στο πλευρό μας τον Κύριο, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε. "Όταν είσαι Συ κοντά μου, πες μου τι να φοβηθώ;"!

Είναι λάθος πολλών ανθρώπων να συγκεντρώνουν την προσοχή τους στον πειρασμό και να τους περιλούζει κρύος ιδρώτας. Παθαίνουν ό, τι έπαθε ο απόστολος Πέτρος, ο οποίος "βλέπων τόν ἄνεμον ἰσχυρόν ἐφοβήθη (Ματθ. ιδ, 30)".Η σωστή κίνηση είναι αντί να συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στον ισχυρό άνεμο και στα πελώρια κύματα που έρχονται καταπάνω μας, να αγωνιζόμαστε ατενίζοντας τον Αρχηγό και θεμελιωτή της πίστεώς μας και τελειωτή Ιησού: "ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ίησοῦν (Εβρ. ιβ, 2)". 

Λέει ο άγιος Νικόδημος ο  Αγιορείτης ότι "περισσότερον πόθον ἔχει ὁ Χριστός νά σέ σώσῃ, παρά ὁ ἐχθρός νά σέ ἀπολέσῃ. Ὅταν συλλογίζεσαι τήν λύσσαν καί τό παντοτεινόν μῖσος, ὅπου ἔχουν ἐναντίον σου οἱ δαίμονες, παραλλήλως νά συλλογίζεσαι ὄτι εἶναι ασυγκρίτως μεγαλυτέρα ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη ὅπου ἔχει γιά σένα". Κι ακόμη να συλλογίζεσαι ότι "ἡ δύναμις τῶν ἐχθρῶν στέκεται εἰς τά χέρια τοῦ θείου ἀρχιστρατήγου μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τήν τιμήν τοῦ Ὁποίου ἐσὐ πολεμεῖσαι, ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνο δέν θά σέ ἀφήσῃ νά αἰχμαλωτισθῇς ἀπό τούς ἐχθρούς, ἀλλά πολεμώντας Αὐτός δι'  ἐσένα, θέλει τούς δώσῃ είς τάς χεῖρας σου νικημένους, ὅταν τοῦ φανῇ ἀρεστόν". 

Στην προς Εβραίους επιστολή είναι γραμμένος ο ενισχυτικός λόγος: "οὐκ ἔχομεν ἀρχιερέα μή δυνάμενον συμπαθῆσαι ταίς ἀσθενείαις ἡμῶν", ἀλλ' έχουμε Αρχιερέα, ο Οποίος "δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι (β, 15, 18)". Δεν έχουμε Αρχιερέα που να μην μπορεί να μας συμπαθήσει ςστις φυσικές και ηθικές αδυναμίες μας, αλλά έχουμε Αρχιερέα που μπορεί να βοηθήσει εκείνους που δοκιμάζονται. Ξέρει τι είδους πειρασμούς αντιμετωπίζουμε και μας συμπαθεί. Έρχεται στη θέση μας. Καταλαβαίνει σε πόσο δύσκολη θέση βρισκόμαστε. Θυμάται τους πειρασμούς που ο Ίδιος αντιμετώπισε, όταν ενανθρώπησε και σπεύδει να μας ενισχύσει την ώρα των θλίψεων και να μας χαρίσει τη νίκη. 

Επιπλέον ως αιώνιος Αρχιερέας "ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ ένθρονισμένος, ἐντυγχάνει ὑπέρ ἡμῶν (Ρωμ. η, 34)", μεσιτεύει στον Ουράνιο Πατέρα Του για χάρη μας και συμπολεμεί στο πλευρό μας "κρυφαίᾳ χειρί (Εξ. ιζ, 16)". Ο προφήτης και βσιλιάς Δαβίδ έβλεπε τον Κύριο να συναγωνίζεται στο πλευρό του. "Προωρώμην τόν Κύριον ένώπιόν μου", μας λέει, "διά παντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μου ἐστιν ἴνα μή σαλευθῶ9Ψαλμ ιε [15] 8, Πρ. β, 25". 

Ο αρχιδιάκονος Στέφανος την ώρα της απολογίας του είδε τον Κύριο να στέκεται όρθιος και να του συμπαρίσταται: "Ὑπάρχων πλήρης Πνεύματος Ἁγίου ἀτενίσας είς τόν οὐρανόν εἶδε δόξαν Θεοῦ καί Ἰησοῦν ἑστῶτα (Πραξ. ζ, 55)". Σχολιάζουν οι ιεροί ερμηνευτές ότι ο Κύριος, όταν βρίσκεται καθισμένος, είναι ο δίκαιος Κριτής. Όταν στέκεται όρθιος, είναι ο Αρχιστράτηγος που κατευθύνει τις πολεμικές επιχειρήσεις, έτοιμος να στέψει με επιτυχία τα όπλα των αγωνιστών του καλού αγώνα της πίστεως. 

Δεν είναι λίγοι οι Χριστιανοί που δεν ξέρουν να φυλάγονται, όταν αντιμετωπίζουν τον πειρασμό. Τους ακούμε να λένε καμιά φορά: "Είμαι δυνατός. Δεν θα πάθω τίποτε". Όμως δεν ακολουθούν σωστή στρατηγική, εφόσον εκθέτουν τον εαυτό τους στον πειρασμό. Οι έμπειροι στρατιώτες ποτέ δεν εκτίθενται στα πυρά του εχθρού, αλλά σκύβουν στα χαρακώματα, για να προστατευθούν. 

Έτσι κι εμείς να μην εκθέτουμε τον εαυτό μας στον πειρασμό, αλλά να σκύβουμε στα πνευματικά χαρακώματα, για να προστατευόμαστε από τα πεπυρωμένα βέλη του Πονηρού. Όσο υπερεκτιμάει κανείς τις δυνάμεις του και προχωράει με αυτοπεποίθηση, κινδυνεύει να πέσει και να συντριβεί. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 51ο

Ο λόγος του Θεού δεν μας διδάσκει να μην πονέσουμε, να μη δακρύσουμε και να μην κλάψουμε. Και ο Κύριος έκλαψε. Όταν πήγαινε στον τάφο όπου ήταν θαμμένος ο φίλος Του ο Λάζαρος, "ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς (Ιω. ια, 35)". Ασφαλώς θα πονέσουμε, θα δακρύσουμε και θα κλάψουμε, αλλά με "εὐσυμπάθητο θρῆνο", συγκρατημένα. Ο Μέγας Βασίλειος διδάσκει να αποφεύγουμε "ὡς θηριῶδες" το να μένουμε απαθείς στις θλίψεις. Αλλά και να αποφεύγουμε ''ὡς ἀγεννές'', δηλαδή ως ταπεινωτικό, "τὀ φιλόλυπον καί πολύθρηνον".

 Παρόμοια και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος χαρακτηρίζει "ὡς ἀπάνθρωπον" το να μένει κανείς ασυγκίνητος στις θλίψεις. Αλλά και "ὡς ἀφιλόσοφον" το να κλαίει κανείς με ασταμάτητα δάκρυα. Το άριστο επομένως είναι με μέτρο και ευχάριστη διάθεση να αντιμετωπίζουμε τα λυπηρά της ζωής. Ήρεμα και ατάραχα να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Χωρίς ακραίες αντιδράσεις, ούτε με παρατεταμένη ταραχή. Ειρηνικά και με τη βεβαιότητα ότι με τη δύναμη του Θεού θα τις νικήσουμε!

Όπως ο Κύριος νίκησε τον πειραστή διάβολο, έτσι "καί τοῖς δι' Αὐτόν πειραζομένοις ἐπιδώσει τό νικᾶν". Θα χαρίσει και σε μας το στεφάνι της νίκης. Ο τελευταίος λόγος που μας άφησε στη Διαθήκη Του, λίγο πριν από το εκούσιο Πάθος Του, είναι προανάκρουσμα και της δικής μας νίκης: "Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον (Ιω. ιστ. 33". Εφόσον είστε μέσα στον κόσμο, θα έχετε θλίψη. Αλλά έχετε θάρρος. Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο. Και με τη νίκη μου αυτή εξασφάλισα και για σας τον θρίαμβο και τη δόξα. 

Πολλοί, όταν δοκιμάζονται με θλίψεις, χάνουν το θάρρος τους. Αν όμως γνωρίζαμε τη δύναμη που δίνει ο Χριστός, θα αντιμετωπίζαμε με θαρραλέος φρόνημα και ακατάβλητη γενναιότητα τις θλίψεις της ζωής. "Στρατιώτας ἡμᾶς ὁ Χριστός εἶναι βούλεται γενναίους καί ἀθλητάς", θα πει ο ιερός Χρυσόστομος. Θέλει ο Χριστός να είμαστε στρατιώτες Του, γενναίοι και γυμνασμένοι. "... Διά τοῦτο ὥπλισεν ἡμᾶς τοῖς πνευματικοῖς ὅπλοις... ἵνα βάλλωμεν τάς ἀορ΄τους δυνάμεις τάς ἀντικειμένους ἡμῖν, ἴνα πλήττωμεν τόν στρατηγοῦντα αὐταῖς διάβολον...". 

Γι' αυτό μας όπλισε με όπλα πνευματικά, για να πολεμούμε τις αόρατες δυνάμεις που μας αντιστρατεύονται· για να τραυματίζουμε τον αρχιστράτηγό του διάβολο· για να καταδιώκουμε τις άγριες φάλαγγες των δαιμόνων· για να γκρεμίζουμε τα οχυρώματά τους· για να αλυσοδένουμε τις εξουσίες του κοσμοκράτορα του σκότους και να τις σύρουμε αιχμάλωτες, για να τρέπουμε σε άτακτη φυγή τα πνεύματα της πονηρίας. Ναι μεν παλεύουμε "πρός τἀς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου (Εφ. στ, 12)", αλλά βρισκόμαστε σε πλεονεκτικόττερη θέση από τον προαιώνιο εχθρό μας, τον διάβολο. 

"Οὐκ ἔτι γάρ ἐξ' εὐθείας ἡ μάχη, οὐδέ ἐξ' ἴσης ἡ παράταξις, ἀλλ' ὁ μέν κεῖται πρηνής καταπεπτωκώς, σύ δέ ἔστηκας ὄρθιος, ἄνωθεν βάλλων· ὁ μέν ἐκνευρισμένος, σύ δέ ἰσχυρός", σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος. Δεν πολεμούμε σαν ίσος προς ίσο τον εχθρό, αλλά ο διάβολος βρίσκεται πεσμένος κάτω στο έδαφος, ενώ εμείς είμαστε όρθιοι και τον χτυπούμε από πάνω. Ο διάβολος είναι χωρίς νεύρα, ενώ εμείς είμαστε "ἰσχυροί ἐν πολέμῳ"! 

Η πλεονεκτικότερη θέση των Χριστιανών αποδεικνύεται και από τους λόγους του Κυρίου μας. "Ἰδού δίδωμι ὑμῖν τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί έπί πᾶσαν τήν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν ὑμᾶς ού μή ἀδικήσῃ (Λουκ. ε, 19)". Ο διάβολος μας προξενεί έναν μικρό τραυματισμό στην πτέρνα. Ενώ εμείς έχουμε εξουσία από τον Θεό να τον πατήσουμε στο κεφάλι και να τον λιώσουμε. "Αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν", είπε ο Θεός στον όφι τον αρχαίο (Γεν. γ, 15). Ο Χριστός θα σου σπάσει το κεφάλι. Και εμείς, με του Θεού τη Χάρι και την ευλογία, μπορούμε να νικούμε τον διάβολο και να βγαίνουμε από τους πειρασμούς ενισχυμένοι. 

Συμβαίνει, όταν αντιμετωπίζουμε ισχυρούς πειρασμούς να ολιγοπιστούμε και να κυριευόμαστε από πανικό. Και η ολιγοπιστία και ο πανικός μας αυξάνουν την ταραχή. Με πίστη και εμπιστοσύνη στην αγαθή Πρόνοια του Θεού, να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Οι Μαθητές του Χριστού, όταν ξέσπασε φοβερή τρικυμία μέσα στη λίμνη Τιβεριάδα και ο Κύριος κοιμόταν μέσα στο πλοίο, τον ξύπνησαν φοβισμένοι, λέγοντας: "Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα". Κύριε, σώσε μας, χανόμαστε. Και ο Κύριος τους είπε: "Τί δειλοί ἐστε,  ὀλιγόπιστοι (Ματθ. η, 25, 26)". Γιατί δειλιάζετε και τα χάνετε; 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Με τη Χάρη της Παναγιάς ας εορτάσουμε την Κοίμησή της!

Φράσεις για προβληματισμό 97ο μέρος

Μάνα μου, βραχωρίτισσα, με το λερό φουστάνι το κόκκινο, που τόκανε σταχτύ σαν καταχνιά η μαύρη κόλλα του καπνού. Φαρμακερό βοτάνι, όλα της τα φαρμάκωσες, μεδούλι και καρδιά... Μάνα μου, καπνοφύτισσα, του Ζαπαντιού δουλεύτρα, στο φύτεμα, στο σκάλισμα πρώτη στην αργατιά, σ' άρπαξεν ο πατέρας μου παιδούλα καρδιοκλέφτρα και σε κλειδωμαντάλωσε στην πιο βαρειά σκλαβιά. Μέσα στην καπνοθάλασσα πνίγηκε ο έρωτάς σας κι ο γάμος σας δεν σούδωσε καμιά ξαποστασιά. Γεύτηκες πίκρες και καΰμούς κι απ' τη σκληρή δουλειά σας πλούτισαν έμποροι τρανοί γεμάτοι αναλγησιά. Τη ζήση σου όλη πέρασες μέσα στα καπνοτόπια, αγέλαστη κι ακούραστη, χωρίς καμιά χαρά.τ' άγια σου χέρια τ' άπλωνες, γύρα σ' όλα τα τόπια, φρουρός, προστάτης της σοδειάς.

Μάνα σ' όλα μπροστά, στο μάζεμα, στ' αρμάθιασμα, στο γύρισμα στη λιάστρα και για βαντάκιασμα θαμπά σαν έπεφτε δροσιά. Στο πάστρεμα, στο ζύμωμα, στο φούρνο και στη γάστρα χρόνια και χρόνια δούλεψη χωρίς ανάσα μια. Και τα παιδιά, που ερχόντανε τόνα κοντά από τάλλο - κι όλο κορίτσια, ανάθεμα, που θέλανε προικιά - κι οι θέρμες κι οι αναβροχές κι άλλο κακό μεγάλο κι απ' το χαλάζι πιο τρανό, η μαύρη απουλησιά. Και του πατέρα η αναμελιά και των παιδιών τα βίτσια, οι πόλεμοι κι ο θάνατος κι η μαύρη κατοχή, οι φυλακές, οι τράπεζες, οι φόροι, τα κορίτσια, σε σένα πάνου σπάγανε, ατράνταχτη ψυχή... 

Με το φαρμάκι στην καρδιά και με το βαχ στο στόμα, τα ολανθισμένα νιάτα σου ρέψανε στη δουλειά. Μεσ στο χωράφι γέρασες και πολεμάς ακόμα, ως τη στερνή σου την πνοή, να ζήσει η φαμελιά. Μάνα μου, αρχόντισσα χλωμή του μόχτου και του πόνου, δαχτυλιδάκια γαλανά κι ονείρατα γλυκά, τα δάκρυα σου γίνουνται κι ο ιδρώς όλου του χρόνου δίχως για σένα διάφορο να μένει στα στερνά. Μάνα μου, βραχωρίτισσα, ο μόχτος ο δικός σου χαρίζει τέτοιαν ευωδιά περίσσεια στο φυτό, που γίνεται στο κάπνισμα - το δάκρυ το πικρό σου –παρηγοριά και δύναμη κι ελπίδα στο φτωχό. Μάνα μου, καπνοφύτισσα, το κλαρωτό φουστάνι κατάμαυρο σου τόβαψε, μουντό σαν καταχνιά, η πικρή κόλλα του καπνού. Φαρμακερό βοτάνι, όλα της τα φαρμάκωσες ζήση, ψυχή, καρδιά... (Π. Χατζόπουλος)                                     

Όταν ο Θεάνθρωπος Κύριος άνοιξε τα μάτια των τυφλών, οι Φαρισαίοι φανέρωσαν την πνευματική κακότητά τους. "Οἱ δέ Φαρισαῖοι ἔλεγον ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια (Ματθ. θ, 34)." Οι πριν τυφλοί χαρούμενοι διαλαλούν το θαύμα "ἐξελθόντες διαφἠμισαν αὐτόν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκεἰνη". Η προκατάληψη, το πεισματικό κλείσιμο του ορίζοντα, γίνεται εμπόδιο να πιστέψει κανείς στον Χριστό. Αυτό έγινε και με τους Φαρισαίους: μένουν ταμπουρωμένοι στις υποψίες τους (Σπουδαία σκέψη). 

Λυχνάρι στο σώμα είναι το μάτι. Όταν το μάτι είναι καθαρό, ολόκληρο το σώμα φωτίζεται. Κινείται με άνεση. Εργάζεται με χαρά. Και η ψυχή αν είναι καθαρή και αλώβητη, η ύπαρξη κυκλοφορεί στο φως κι απολαμβάνει τη χάρη (Σπουδαία σκέψη). 

Η άκριτη και ασυγκράτητη διασκέδαση είναι το τέλμα, όπου αδειάζει με φυσικότητα η ζωή, όταν δεν έχει πειθαρχία και σκοπό... Τίποτε δεν είναι περισσότερο ανόητο από μια ζωή που πέρασε με διασκεδάσεις. Γιατί να ζει κανείς, αν η ζωή αποτελείται από χαρά, τρέλες, αυτοκινητάδες, κινηματογράφο, παρακολούθηση ραδιοφώνου; (Alex Carrel).

Βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόχευτος: ζωή χωρίς τις γιορτές μοιάζει με ταξίδι μακρινό, που ο δρόμος δεν έχει πανδοχείο, για να ξεκουραστεί και να ανεφοδιαστεί ο οδοιπόρος (Σπουδαία σκέψη). 

Η ομορφιά αρέσει στα μάτια, η καλοσύνη στην καρδιά. Η πρώτη είναι κόσμημα, η δεύτερη θησαυρός. Μη λησμονείς ποτέ ότι η ελεημοσύνη σώζει τον άνθρωπο από τον αιώνιο θάνατο και δεν αφήνει την ψυχή του να βυθιστεί στο σκοτάδι του Άδη. Διότι η ελεημοσύνη για όσους την ασκούν θεάρεστα είναι δώρο πολύτιμο (Ιώβ, δ, 8-11) (Σπουδαίες σκέψεις). 

Θεωρώ βέβαια πως αν όλοι οι άνθρωποι γνώριζαν αυτά που λένε οι μεν για τους δε, δεν θα υπήρχαν τέσσερις φίλοι μέσα σ' όλο τον κόσμο. Αυτό γίνεται φανερό από τις φιλονικίες που προκαλούν τα αδιάκριτα σχόλια που κάνουμε καμιά φορά (Φανουρίου Γ. Παπαδημητράκη, Μεθοδικό απάνθισμα από τις "Σκέψεις" του Blaise Pascal, Αθήνα 2015). 

Δυο μαλώνουν, δυο φταίνε (Λαϊκό δίστιχο). 

Ο καθένας μας θερίζει ανάλογα με το τι, πώς και πόσο έσπειρε (Λαϊκή σοφία). 

Ἐν φρεσί θέσθε αίδώ καί νέμεσιν: να βάλετε βαθιά στη σκέψη σας την αρετή του σεβασμού (της ντροπής) και της δικαιοσύνης (Πίνδαρος). 

Οὐ γάρ τοῖς ψηφίσμασιν, αλλά τοῖς ἤθεσιν καλῶς οἰκεῖσθαι τάς πόλεις: οι πόλεις δεν διοικούνται σωστά με τους νόμους, αλλά με την ηθική συμπεριφορά των πολιτών (Ισοκράτης). 

Ὁ χρήσιμ' εἰδώς, οὐχ' ὁ πολλ' εἰδὠς, σοφός: πραγματικά σοφός είναι αυτός ου γνωρίζει χρήσιμα πράγματα κι όχι αυτός που γνωρίζει πολλά (Αισχύλος). 

Το ψέμα είναι πάντοτε όπλο αδικίας και ατιμίας. Οι άνθρωποι που προσέχουν μόνο το δικό τους συμφέρον, χωρίς να λογαριάζουν το δίκαιο και την ηθική, με το ψέμα ζητούν να πετύχουν τους παράνομους σκοπούς τους, τους οποίους δεν ευνοεί η αλήθεια και η ειλικρίνεια. Δεν διστάζουν λοιπόν να διαστρέψουν την αλήθεια, να παρουσιάσουν το ψέμα ως αλήθεια και την αλήθεια ως ψέμα. Χρησιμοποιούν τόσο πολύ την απάτη του ψεύδους, ώστε στο τέλος το πιστεύουν κι αυτοί. Η κατάσταση αυτή είναι εντελώς ανάρμοστη σε Χριστιανό, στην ψυχή του οποίου κατοικεί η χάρη και η αλήθεια του Θεού. Ο χριστιανός θεωρεί καθήκον και τιμή του να ομιλεί προς όλους τη γλώσσα της αλήθειας και της ειλικρίνειας (Σπουδαία σκέψη). 

Νοσεῖς; Εὐθύμει ὅτι ὅν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει. Πτωχεύεις; Εύφραίνου, ὅτι Λαζάρου σε τά ἀγαθά διαδέξεται. Ἀτιμάζῃ διά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; Μακάριος εἶ ὅτι σου ἡ αἰσχύνη εἰς ἀγγέλου δόξαν μεταβληθήσεται (Μέγας Βασίλειος). 

"Καί ἔφαγον πάντες καί ἐχορτάσθησαν (Ματθ. ιδ, 14-22)". Πέντε χιλιάδες χόρτασαν με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια! Πότε; Όταν τα ευλόγησε ο Θεός. Όταν πει ο Χριστός, μπορεί να κάνει όσο θέλεις, όσο χρειάζεσαι κι ακόμη παραπάνω- να σου περισσέψει κιόλας. Η ζωή μπορεί να το φέρει έτσι, ώστε να δεις μπροστά σου το φάσμα της φτώχειας, της στέρησης. Μάθε να αναθέτεις στον Θεό με τη θερμή προσευχή σου ''τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον". Κάντε όλοι μαζί και στην οικογένεια την προσευχή. Θα κάνει ο Κύριος το θαύμα Του. Θα ευλογήσει τα αγαθά της οικογενείας σου (Αρχ. Αποστ. Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, σελ. 52-53, εκδόσεις Σωτήρ). 

Με την εφαρμογή της ουράνιας προτροπής "αὐτοῦ ἀκούετε", με την πιστή εφαρμογή των εντολών του Κυρίου, μετέχουμε στη Χάρι και στη δόξα Του από την παρούσα ζωή. Θα την απολαύσουμε όμως πολύ περισσότερο στην αιωνιότητα. Τότε κι εμείς θα μεταμορφωθούμε, διότι ο Κύριος μας υποσχέθηκε ότι "οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλεἰᾳ τοῦ πατρός αὐτῶν (Ματθ. ιγ, 43)"(Σπουδαία σκέψη). 

Όλα προσεύχονται• και γη και ουρανός κι αστέρια, Και τα πουλιά που έχουνε στα σύννεφα λημέρια, Και όσα έχουνε ζωή κι όσα ζωή δεν έχουν, Κ’ εκείνα όπου έρπουνε, κ’ εκείνα όπου τρέχουν! Όλα προσεύχονται! της γης το ταπεινό χορτάρι, Ο ήλιος ο περήφανος, το αργυρό φεγγάρι,   Η θάλασσα, οι ρύακες, το δάσος και ή βρύση• Δεν απομένει τίποτε χωρίς να προσκυνήσει. Και δίχως να προσευχηθεί στου κόσμου τον Πατέρα! Προσεύχεται και η νυχτιά, προσεύχεται κ’ η ‘μέρα, Κ’ η φλόγα που σηκώνεται απάνω κι αναβαίνει, Όταν στα έρημα βουνά, φτωχό βοσκό ζεσταίνει. 

Προσεύχεται κι ο ουρανός σαν έχει καλοσύνη, Κι ο ήλιος όταν σ’ άρρωστο ζωή και ζέστη δίνει· ‍Του πόλου τ’ άστρο π’ οδηγεί του ναύτη το τιμόνι, Την ώρα εκείνη δέεται γιατί ψυχές γλιτώνει. ‍ Προσεύχεται και τ’ άγριο θηρίο στη σπηλιά του Όταν γερμένο κ’ ήσυχο χαϊδεύει τα μικρά του. ‍ Το σκουληκάκι το κορμί στον ήλιο σα ζεσταίνει, Το χέρι όταν ελεεί, η γη όταν βλασταίνει, ‍ Και τ’ άνθος που τριγύρω του σκορπίζει την πνοή του· Είναι η μυρισμένη του πνοή η προσευχή του! ‍ 

Όλα και όλοι δέονται και νύχτα και ημέρα Στον παντοδύναμο Θεό, στον σπλαχνικό Πατέρα. ‍ Προσεύχεται όταν κανείς το έργο του πιστεύει, Κάνει μεγάλη προσευχή το χέρι που δουλεύει. Το χέρι του μικρού παιδιού προσεύχεται και κείνο. Όταν ανοίγει το κλουβί στον σκλαβωμένο σπίνο. Προσεύχεσαι όταν ζητάς ψωμί για ξένο στόμα, Και όταν θυμάσαι τους νεκρούς που κείτονται στο χώμα. Είναι άγια προσευχή το γέρο να ζεσταίνεις, Και του εχθρού σου την πληγή με δάκρυα να πλένεις. (Αχιλλέας Παράσχος)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!