Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Η προσευχή είναι βάλσαμο για την ψυχή!




Μιλώντας ο Μ. Βασίλειος στη γιορτή της Μάρτυρος Ιουλίττας για τη σύσταση του Απ. Παύλου, «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» — να προσεύχεσθε αδιάλειπτα — αφήνει ευδιάκριτα να διαφανεί ότι με αυτό το λόγο ο Απόστολος των Εθνών δεν καλεί το Χριστιανό να σταματάει τη δουλειά του και να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στο εικονοστάσι του σπιτιού του ή σε μια εκκλησία και ν’ αρχίζει τις προσευχές, πράγμα και πρακτικά αδύνατο, ιδιαίτερα στις μέρες µας. 
Τον καλεί να ζει όλο το εικοσιτετράωρο σε αναφορά, διάλογο και σχέση με τον Θεό για κάθε τι, να νιώθει την προσευχή σαν ζωτική ατμόσφαιρα! Αν δεν ενοχλούσε κάποιους, θα παρέπεμπα στο κινηματογραφικό έργο «Ο βιολιστής στη στέγη», όπου ο σκηνοθέτης βάζει τον πρωταγωνιστή να σηκώνει κάθε τόσο το βλέµµα στον ουρανό και να μιλάει με τον Θεό, όπως ένα παιδί με τον Πατέρα του. Και άλλοτε να τον ευχαριστεί, άλλοτε να τον παρακαλεί και άλλοτε να του… παραπονιέται!
Όντας πάντα πρακτικός και συγκεκριμένος στη διδαχή ο Μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, γράφει. «Όταν λοιπόν κάθεσαι στο τραπέζι, προσευχήσου, ευχαρίστησε τον Θεό που σου χάρισε την αναγκαία για τη ζωή τροφή. Με το κρασί που πίνεις για να υποστηρίξεις την αδυναμία του σώματος, θυμήσου Εκείνον που σου δίνει αυτό το δώρο για να ευφρανθεί η καρδιά σου και να τονωθεί η διάθεσή σου. Τέλειωσε το φαγητό; Ας μην τελειώσει μαζί του και η θύμηση του Ευεργέτη. 

Ντύνεσαι τα καθημερινά ρούχα· να ευχαριστείς τον Θεό που σου τα έδωσε. Ντύνεσαι εκείνα της εξόδου· να αυξάνεις την αγάπη σου στον Θεό, που µας χαρίζει κατάλληλα ρούχα και για το χειμώνα και το καλοκαίρι που προστατεύουν τη ζωή µας και κρύβουν την ασκήµια της γύμνιας µας. Τέλειωσε η μέρα; Ευχαρίστησε τον Θεό που µας χάρισε τον ήλιο να µας υπηρετεί στα ημερήσια έργα µας, το φως να φωτίζει τη νύχτα και να υπηρετεί άλλες ανάγκες της ζωής µας.
»Η νύχτα πάλι, πόσες αφορμές για προσευχή μπορεί να µας δώσει… Υψώνεις το βλέµµα στον ουρανό και γοητεύεσαι από το κάλλος της αστρικής πληµµυρίδας που ατενίζεις· πες ένα λόγο δοξολογίας στον Κύριο των όλων, προσκύνησε τον άριστο τεχνίτη όλης αυτής της σοφίας που αποκαλύπτεται στη δημιουργία. Κοιτάζεις ένα γύρω και βλέπεις να ησυχάζουν όλα τα όντα· δόξασε αυτόν που, κι αν ακόμα δεν θέλουμε, με τον ύπνο µας αναπαύει από τους κόπους της ημέρας, και με νέες δυνάμεις μετά µας επαναφέρει στις υποχρεώσεις της επομένης.
»Ακόμα, μη θεωρήσεις ότι ολόκληρη η νύχτα έγινε αποκλειστικά για τον ύπνο. Μην το δεχτείς αυτό και αχρηστέψεις το μισό χρόνο της ζωής σου παραδίνοντάς τον σ’ αυτή την ιδιότυπη αναισθησία, μοίρασέ τον ανάμεσα σε ύπνο και προσευχή. 
Αφήνω ότι και αυτός ο ύπνος μπορεί να γίνει κάτι σαν σπουδή στην ευσέβεια.Τα όνειρα από τη φύση τους απηχούν συνήθως τις φροντίδες & τα ενδιαφέροντα της ημέρας. Ό,τι λογής είναι τα έργα της ζωής µας τη μέρα, ανάλογα είναι και τα όνειρά µας. Αυτό σημαίνει ότι και την ώρα που θα κοιμάσαι και δε θα προσεύχεσαι με λόγια, η προσευχή σου θα συνεχίζεται με τις εικόνες που θα απηχούν την ατμόσφαιρα σχέσης με τον Θεό που ανέπτυξες στη διάρκεια της ημέρας. Με τον τρόπο αυτό η ζωή σου θα εκτυλίσσεται σαν μια συνεχής και αδιάλειπτη προσευχή».
Δεν ξέρω πόσοι κινούμε τη μέρα µας σε τέτοια ατμόσφαιρα προσευχής, πόσοι λέμε έστω ένα λόγο, µία µόνο λέξη ευχαριστίας, δοξολογίας του Θεού, παράκλησης για κάτι δικό µας ή των άλλων, ιδιαίτερα όσων συναντούμε να είναι σε ανάγκη. 
Φαντάζoµαι όμως ότι καθένας µας διακρίνει εδώ καθαρά το εικoσιτετράωρo διάγραµµα ατμόσφαιρας και στάσης προσευχής του Μ. Bασιλείoυ, κάτι από εκείνο το, «µνηµονευτέον Θεοῦ µᾶλλον ἀναπνευστέον», που θα έλεγε ο αυτάδελφος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «η άλλη μισή των δύο τους σωμάτων ψυχή»! 
Σε ό,τι αφορά τώρα στην ουσία της προσευχής, αφού πρώτα την ορίζει ως «αἴτημα αγαθο παρά τῶν εὐσεβῶν ες Θεόν γινομένη» — παράκληση των ευσεβών στο Θεό για κάτι καλό — υπoγραµµίζει ότι αυτή δεν εντοπίζεται τόσο στα λόγια που αναφέρει κανείς — «τήν αἴτησιν οὐκ ἐν ρήµασιν ὁριζόµεθα πάντως»
Γιατί σε τελική ανάλυση ο Θεός δε χρειάζεται τα λόγια µας, αφού και χωρίς να του ζητήσουμε, ξέρει τι µας συμφέρει και τι µας ωφελεί — «οὐδέ γάρ ἡγούµεθα τόν Θεόν τῆς διά τῶν λόγων ὑποµνήσεως δεῖσθαι, ἀλλ’ εἰδέναι, καί µή αἰτούντων ἡµῶν τά χρήσιµα»
Επομένως δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είπαμε από συνήθεια μερικά ξερά λόγια προσευχής και τελειώσαμε, ούτε ότι αραδιάσαμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι λέμε, μια σειρά από Ψαλμούς και προσευχηθήκαμε. Εκείνο που προέχει και μετράει στην προσευχή, η ουσία της, είναι η προαίρεση, η διάθεση ψυχής και καρδιάς που εκφράζουν αυτά που λέμε στην προσωπική προσευχή ή διαβάζουμε στις εκκλησιαστικές Ακολουθίες — «τι χρή ἡµᾶς µή ἐν συλλαβαῖς τήν προσευχήν ἀποπληροῦν, ἀλλά τῇ προαιρέσει µᾶλλον ψυχῆς»
Που σημαίνει ότι ο Θεός μετράει πόση ψυχή και καρδιά καταθέτουμε με κάθε λέξη προσευχής που βγαίνει από τα χείλη µας! Πόσο νιώθουμε αληθινά, πόσο ζούμε ό,τι του λέμε, ό,τι του ζητούμε. Αλλά, θα επισημάνει, ούτε κι αυτό φτάνει για να είναι η προσευχή µας προσευχή! 
Είναι απαραίτητο να έχει και προεκτάσεις, να τη συνοδεύουν και να τη στολίζουν πράξεις αρετής σε όλη τη ζωή µας! Πράξεις αρετής, που θα τη σφραγίζουν και θα αποτελούν τη δύναμη και την ολοκλήρωσή της  — «καί πράξεσι ταῖς κατ’ ἀρετήν παντί βίῳ συµπαρεκτεινομέναις, τήν δύναµιν πληροῦσθαι τῆς πρoσευχῆς»
Που σημαίνει, ο Θεός βλέπει και εξετάζει αν η προσευχή γεννάει αρετή, αν γεννάει αγάπη! Ή αλλιώτικα, ο Μ. Βασίλειος δεν καταλαβαίνει τι προσευχή μπορεί να είναι μια προσευχή, που δε σφραγίζεται και δεν ολοκληρώνεται με πράξεις αρετής, τουτέστιν δεν εκφράζεται και δεν επιβεβαιώνεται με μια ζωή χριστιανική, με πράξεις αγάπης.
Με άλλα λόγια και πολύ απλά. Η προσευχή είναι µία διαρκής συνομιλία με τον Θεό, ένας ζωντανός διάλογος και µία αδιάσπαστη σχέση μαζί του. Μπορεί να είναι ένας µόνο λόγος, μιας και μόνης στιγμής, και ύστερα ένας άλλος κάποιας άλλης. Ένας λόγος δοξολογίας, ευχαριστίας, ένας λόγος παράκλησης στον Θεό για µας ή για όσους ιδιαίτερα βλέπουμε και συναντάμε να είναι σε ανάγκη. 
Αυτονόητο και πολύ περισσότερο ο λειτουργικός λόγος του Ευχαριστιακού Σώματος της Εκκλησίας! Πάντα όμως ένας λόγος κατάθεση ψυχής, ένας λόγος άγγιγμα καρδιάς! Αλλά και ένας λόγος που θα σφραγίζεται από µία ζωή αρετής, μιας αρετής που θα αποτελεί τη δύναμη και την ολοκλήρωσή της!
Αυτά που λέει ο Μ. Βασίλειος αποτελούν μια συγκροτημένη και αδιάσπαστη ενότητα, απηχούν αγία προσωπική εμπειρία και πρακτική του.
Μία εμπειρία και πρακτική που μπορεί να ψηλαφήσει κανείς στη ζωή όλων των Αγίων της Εκκλησίας µας, των γνωστών και όσων αγνώστων σ’ εμάς, όχι στον Θεό βέβαια! Κι αν η προσευχή ως ατμόσφαιρα ζωής και κατάθεση ψυχής είναι κάτι που εύκολα κατανοείται, οι προεκτάσεις της σε ζωή αρετής, που πιο δύσκολα κατανοούνται από πολλούς, κι ακόμα πιο δύσκολα προσεγγίζονται από όλους µας, είναι κάτι που χρειάζεται να προσεχθεί πολύ, καθώς τελευταία ιδιαιτέρα διαχέεται όχι λίγη θολούρα στο Ορθόδοξο εκκλησιαστικό τοπίο γύρω από αυτό το βασικό θέμα.
 (Αθ. Κοτταδάκη, Η Δράσις Μας, τεύχος 439)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Λόγια Κυρίου


Είναι σημείο των καιρών το πόσο οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πιστέψουν κάθε ψέμα και παραμύθι, παρά στο κήρυγμα της Εκκλησίας για την Ανάσταση του Χριστού. Ψάχνουν και βρίσκουν τάφους με ονόματα παρόμοια με την οικογένεια, υποτίθεται, του Χριστού, για να αποδείξουν ως πραγματικά τα παραμύθια της αρρωστημένης φαντασίας τους. Όμως για μας η Ανάσταση του Κυρίου είναι η πιο μεγάλη αλήθεια της ζωής μας. Και αυτήν ακριβώς την Ανάσταση θα την κηρύξουμε με ζήλο και φλόγα δυνατή στην αποστατημένη εποχή μας. Χριστός ανέστη, αδελφοί (Εκδόσεις Σωτήρ).
Όπως έτρεχαν οι Μυροφόρες εκείνο το πρωινό στους δρόμους της Ιερουσαλήμ μεταφέροντας στους ώμους τους το πιο συγκλονιστικό μήνυμα, έτσι κι εμείς να βάλουμε φτερά στα πόδια μας και με όση δύναμη έχουμε να φωνάξουμε στους αδελφούς μας: "Ἀδελφοί, χαρεῖτε, νενικήκαμεν!" Ο Χριστός αναστήθηκε! Ο θάνατος νικήθηκε! Δεν θα πεθάνουμε ποτέ! Βαδίζουμε προς την αιωνιότητα,θα κληρονομήσουμε τη δόξα της θείας βασιλείας, την άπειρη και ατελείωτη χαρά, την ευτυχία που δεν έχει τέλος! Μη μας φοβίζουν οι πειρασμοί. Μη μας λυγίζουν τα προβλήματα και οι δοκιμασίες της ζωής (Εκδόσεις Σωτήρ).
Ὡς καιρόν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τό ἀγαθόν πρός πάντας, μάλιστα δέ πρός τούς οἰκείους τῆς πίστεως: για όσο καιρό βρισκόμαστε ακόμη στη ζωή αυτή-καθώς μόνο σ' αυτήν έχουμε καιρό για αγαθοεργία-, ας εργαζόμαστε το καλό σε όλους και μάλιστα σ' εκείνους που η πίστη τους κατέστησε σε μας οικείους κι αδελφούς (Προς Γαλάτας, στ, 10)
Ο χρόνος είναι λαστιχένιος. Μεγαλώνει και μικραίνει ανάλογα με το πώς τον χρησιμοποιεί ο καθένας (Εκδόσεις Σωτήρ). 
Τεκνία μου, μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ' ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ (Α' Ιωάννου, γ, 18): είναι εύκολο να δώσεις χρήματα ή άλλα υλικά αγαθά σε κάποιον που το στερείται. Είναι όμως δύσκολο να του δώσεις την καρδιά σου. Να μοιραστείς τον πόνο του να πανηγυρίσεις στη χαρά του. Η αγάπη δεν είναι λόγια, αλλά πράξη, αληθινό δόσιμο καρδιάς (Ο Σωτήρ, 2005, σελ. 274).  
Ποτέ δεν πρέπει να ορκίζεται ο Χριστιανός. Ο λόγος του πάντοτε λόγος αληθινός και βέβαιος, στο ναι του και το όχι του πρέπει να είναι σταθερός, ασφαλής, αμετακίνητος. Η αλήθεια χωρίς ψεύδη και απάτες. Αλλά και χωρίς όρκους μάταιους και ανωφελείς. Κυρίως όμως χωρίς ψευδορκίες και επιορκίες...πράξεις που επισύρουν βαριά και ακάθεκτη τη δίκαιη οργή του Θεού (Κυριακοδρόμιο, τόμος 4ος, εκδόσεις Σωτήρ). 
Προσεληλύθατε...Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ καί μυριάσιν ἀγγέλων πανηγύρει (Προς Εβραίους, ιβ, 22): Την ώρα της Θείας λειτουργίας μέσα στην εκκλησία μας πραγματοποιείται το πλέον ασύλληπτο θαύμα. Ο Θεός κατεβαίνει στη γη κι έρχεται να κατοικήσει μέσα στις καρδιές μας! Ασύλληπτο! Η γη γίνεται Ουρανός και οι άνθρωποι ανεβαίνουμε στον Ουράνιο κόσμο, μετέχουμε στο πανηγύρι των αγγέλων, στη σύναξη των πρωτοτόκων των "ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων". Αυτή την αλήθεια να μην τη λησμονούμε ποτέ!
Προσπάθησε να είσαι άκακος και απονήρευτος και να βλέπεις πάντοτε τον ευθύ δρόμο της αρετής χωρίς να απομακρύνεσαι ποτέ απ' αυτόν. Διότι ο ειρηνικός άνθρωπος θα αφήσει πάντοτε πίσω του και φήμη καλή και απογόνους ευτυχισμένους που θα τιμούν την μνήμη του (Φύλασσε ἀκακίαν καί ἴδε εὐθύτητα ὅτι ἐστίν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ, Ψαλμός 36, 37)
Να ακούς ευγενικά. Να απαντάς συνετά. Να σκέπτεσαι σοβαρά. Να αποφασίζεις αμερόληπτα (Εκδόσεις Σωτήρ). 
Ο Θεός μαζί με το λογικό μας χάρισε και το ύψιστο δώρο της ελεύθερης θέλησης. Δημιούργησε τον άνθρωπο λογικό και ελεύθερο. Λογικό, στο να εννοεί και να διακρίνει το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο, την αλήθεια από το ψέμα. Ελεύθερο, για να εκλέγει ο ίδιος και να προτιμά εκείνο που ορίζει και νομοθετεί ο Θεός. Γι' αυτό και τον παραλυτικό ερωτά: "Θέλεις;'' (Κυριακοδρόμιο, τόμος 1ος, εκδόσεις Σωτήρ)
Ο απαισιόδοξος και μελαγχολικός χαρακτήρας του Θωμά, η μεγάλη θλίψη του για τον αδόκητο θάνατο του προσφιλούς του Διδασκάλου....τον κάνουν να στέκεται διστακτικός.... Όταν το φως του αναστάντος Χριστού έλαμψε στην καρδιά του, ο άπιστος στερεώνεται στην πίστη και κάνει τελεία και ζωντανή ολόθερμη ομολογία: "ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου"! (Κυριακοδρόμιο, τόμος 1ος, εκδόσεις Σωτήρ)
Επιβεβαιώνεται η αποτελεσματικότητα του τρόπου με τον οποίο έδωσε τη μαρτυρία της η Σαμαρείτιδα. Ένα πλήθος ανθρώπων πίστευσαν στον Κύριο, "διά τόν λόγος τῆς γυναικός" και τον παρακάλεσαν να μείνει μεταξύ τους· "ἐβούλοντο διηνεκῶς κατέχειν αυτόν (Χρυσόστομος)". Κι Εκείνος έμεινε κοντά τους δυο ολόκληρες ημέρες. Η ανάμνηση αυτής της διαμονής παρέμεινε πολύ γλυκιά στην καρδιά του Ιωάννη. "Μετἀ δέ τάς δύο ἡμέρας" θα αφηγηθεί στη συνέχεια του Ευαγγελίου του (Εκδόσεις Σωτήρ). 
Μιλάτε, όταν τα λόγια σας είναι πιο πολύτιμα από τη σιωπή. Αγαπάτε τη σιωπή, όταν είναι πιο πλούσια από τα λόγια (Περιοδικό Τα Κρίνα) 
Δεν καίει τόσο η πληγή που κάνει το μαχαίρι μες στην καρδιά σαν μπήγεται και πόνο έχει πολύ, παρ' όσο καίει ο λογισμός πως φίλου ήταν το χέρι, που το κρατούσε κι έφερε στα δόντια την ψυχή (Ανθή Λιβάνη)
Όταν εγώ φροντίζω για τον χαρακτήρα μου, η υπόληψη μου θα φροντίσει μόνη της για τον εαυτό της (Σκέψεις ιεράρχη).  
Ας μη δυσανασχετούμε, ας μη ταρασσόμαστε, ας μη στενοχωρούμαστε, όταν το παιδαγωγικό χέρι του ουράνιου Πατέρα μας ακουμπά. Ας δεχόμαστε ευχαρίστως την παιδαγωγία. Πόσοι μέσα από τις θλίψεις γνώρισαν τον Θεό ως πατέρα! Πόσοι μέσα από τους πόνους της αρρώστιας οδηγήθηκαν στην πίστη! (Κυριακοδρόμιο, τόμος 1ος, σελ. 235, Εκδόσεις Σωτήρ)
Η λατρεία της Ορθοδόξου εκκλησίας μας, η Θεία Λειτουργία, είναι ό, τι ανώτερο και αγιότερο υπάρχει στον κόσμο. Είναι η κάθοδος του ουρανού στη γης ή μάλλον το αντίθετο, το ανέβασμα της γης στον ουρανό. Είναι εκεί οι άγγελοι του Θεού, οι άγιοί Του, είναι το Πνεύμα το Άγιο που κατεβαίνει, είναι η παρουσία του Χριστού με το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα Του. Γι' αυτό η ώρα της Θείας Λειτουργίας είναι η σπουδαιότερη και ιερότερη ώρα της ζωής μας.  
Ω κρίματα του Θεού πρωτοφανή και παράδοξα! Αμαρτάνει ο άνθρωπος, ο παραβάτης των εντολών του Θεού και τιμωρείται χάριν αυτού ο δίκαιος Ιησούς! Εγκληματεί ο φταίχτης και μαστιγώνεται ο αθώος! Έρχεται σε σύγκρουση με τον Θεό ο παράνομος και καταδικάζεται χάριν αυτού ο αφοσιωμένος στο θέλημα του Θεού! Ό, τι έπρεπε να πάθει ο φαύλος αναλαμβάνει να υποφέρει ο δίκαιος και ενάρετος! Όσα κακά έπραξε ο δούλος, πληρώνει και εξοφλεί ο Κύριος! Τα πταίσματα του ανθρώπου βαστάζει ο Θεός! Ω Υιέ του Θεού, πόσο θερμή υπερβολικά αποδείχθηκε η προς εμάς τους ανθρώπους αγάπη Σου! (Ιερός Αυγουστίνος)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δύναμη και ευλογία στους μαθητές που από σήμερα μπαίνουν στον στίβο των Πανελλαδικών εξετάσεων! 



Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Θαύμα σημαίνει Θεός!

  

Μέσα από την κοινότητα των πάντων στο χώρο της Εκκλησίας κατανοείται και το «θαύμα»...Το θαύμα είναι καλό όχι γιατί θεραπεύει έναν, άλλα γιατί φανερώνει το Θεό σε όλους. 'Άς το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά. Στην καθημερινή διάλεκτο ή λέξη «θαύμα» σημαίνει κάτι συγκλονιστικό, πού καταργεί τους νόμους της φύσης, ανατρέπει τη λογική μέσα στην οποία ζούμε, και μας επιβάλλεται με έναν εντελώς εντυπωσιακό τρόπο. 
Δεν έχουμε δει, επί παραδείγματι, ένα νεκρό να ανασταίνεται, γι' αυτό και κάτι τέτοιο είναι ένα θαύμα για το μυαλό μας. 'Ή έχουμε ένα βαριά άρρωστο, που οι γιατροί μας λένε ότι δεν έχει ελπίδες, και ονομάζουμε θαύμα το γεγονός ότι τελικά θεραπεύεται.Ή έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα ανυπέρβλητο οικονομικό πρόβλημα και κάτι συμβαίνει, με ένα εντελώς απροσδόκητο και ανερμήνευτο τρόπο, να το ξεπερνούμε. Όλα αυτά τα ονομάζουμε θαύματα.
Ένας άλλος όμως όρος, αγιογραφικός, μοιάζει να είναι για την συνείδηση της Εκκλησίας, πιο κατάλληλος, πιο εκφραστικός, από τον όρο «θαύμα». Είναι ή λέξη «σημείο». Το σημείο δεν είναι κάτι πού βολεύει τη ζωή μας, αλλά κάτι πού φανερώνει το Θεό. Είμαι άρρωστος και γίνομαι καλά. Αυτή ή θεραπεία, πού είναι τόσο ανθρώπινη, αποτελεί το «λίγο»του θαύματος· το «πολύ», είναι το σημείο, το ότι δηλαδή φανερώνεται ό Θεός.
Είμαι εγώ άρρωστος και είναι άρρωστος και κάποιος άλλος συνάνθρωπος μου. Ξαφνικά, γίνεται καλά εκείνος με ένα θαυματουργικό τρόπο. Έχω άραγε μέσα μου χαρά; Μπορώ να δοξολογήσω το Θεό, πρώτον, επειδή φανερώθηκε στη ζωή του συνανθρώπου μου, και δεύτερον, επειδή θεραπεύτηκε, ή μήπως μου μένει ή λύπη πού το γεγονός δεν συνέβη σε μένα;
Το σημαντικό όμως είναι η φανέρωση του Θεού στη ζωή μας, όχι ή θεραπεία καθ' αυτήν. Ποιος από μας θα μπορούσε να πει: «Καλύτερα να είμαι άρρωστος, « με ζωντανή την εμπειρία της παρουσίας του Θεού στον αδελφό μου, παρά να γίνω καλά και να μην καταλάβω τίποτε»;

Σημείο λοιπόν, είναι αυτό που επιβεβαιώνει το Θεό. Λέει κάπου ό Κύριος, « ἡ γενεά αὕτη σημεῖον ἐπιζητεῖ καί σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτή,  εἰ μή τό σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου (Ματθ. ιβ, 39)». Με άλλα λόγια, ό κόσμος ζητάει ένα σημείο, άλλα δεν θα του δοθεί το σημείο πού ζητάει, αλλά το σημείο πού ό Θεός θα δώσει, το σημείο της Αναστάσεως Του. 
Εμείς ζητούμε από τους αγίους να μας στηρίζουν και να μας θεραπεύουν κι ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν είναι κακό. Ίσως όμως αυτό πού πραγματικά έχει ανάγκη ή ψυχή μας να μην είναι το ενδεχόμενο «ξεγέλασμα» ενός θαύματος, που μας θεραπεύει και μετά μας αφήνει να ξεχνούμε το Θεό, άλλα ή εμπειρία της παρουσίας Του. Αύτη ή εμπειρία είναι το σημείο.

Το θαύμα λοιπόν είναι καλό όχι γιατί θεραπεύει έναν, αλλά γιατί φανερώνει το Θεό σε όλους. Διαφορετικά, αν το θαύμα ήταν μόνο μια «εύνοια» του Θεού σε κάποιον, θα ήταν αδικία. Δεν μπορεί ό Θεός κάποιους να θεραπεύει και στους υπόλοιπους να κωφεύει.
Όταν όμως κάτι θαυματουργικό συμβαίνει, έστω σε έναν, για μία φορά, το γεγονός της φανερώσεως του Θεού που είναι μεθεκτό από όλους, καθιστά το θαύμα και δική μας προσωπική εμπειρία! Το παραμένον δεν είναι το θαύμα ως θεραπεία, αφού σύντομα ό θάνατος αναιρεί κάθε ευεργετικό αποτέλεσμα, άλλα ή φανέρωση του Θεού. Τραγικό δεν είναι να φύγουμε από αυτό τον κόσμο δίχως θαύμα, αλλά να φύγουμε δίχως σημείο, δίχως να έχουμε την εμπειρία του Θεού μέσα μας.
Ή ζωή αυτή μας δίνεται όχι ως δοκιμασία, αλλά ως ευκαιρία, ευκαιρία να Τον ζήσουμε από τώρα. Ή Βασιλεία του Θεού αρχίζει τώρα, όχι όταν κλείσουμε τα μάτια μας -τότε συνεχίζεται. «Σημείο» λοιπόν, και «θαύμα» είναι αυτές οι αφορμές της επιβεβαίωσης της παρουσίας του Θεού σ' αυτό τον κόσμο.
Μακάρι να επενδύσουμε κάποια στιγμή στη Βασιλεία του Θεού και να αντιληφθούμε ότι τα επιτόκιά της είναι πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά πού δεν υπάρχει σε Αυτήν χρόνος, δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχουν αναστολές, μειονεξίες, ανασφάλειες, ενοχές – τίποτα από όλα αυτά πού σ' αυτή τη ζωή μας απασχολούν. Αυτή είναι η ευλογία της ελευθερίας του Θεού. Αυτή πρέπει να ζωντανέψουμε μέσα μας εδώ στη γη· έως ότου ο καθένας μας θα μπορέσει από χρονικός να γίνει αιώνιος, από μονοδιάστατα ανθρώπινος να γίνει πνευματικός.
(Απόσπασμα από το βιβλίο Άνθρωπος Μεθόριος, Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, κ. Νικολάου, Εκδόσεις Εν πλω)

Αφιερωμένο στην ξαδερφούλα μου Νίκη, που ΝΙΚΗΣΕ τον καρκίνο, αλλά και ως προσευχή για τη θεία μου Άννα που τώρα δοκιμάζεται!!!! 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 



Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Παραινέσεις προγόνων



Η παιδεία και η μόρφωση προσφέρονται από την παιδική ηλικία κι είναι διαπαιδαγώγηση προς την αρετή. Κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να του αρέσει να γίνει τέλειος, να ξέρει δηλαδή να εξουσιάζει και να εξουσιάζεται με δικαιοσύνη (Πλάτων). 
Ἀβουλίᾳ γάρ πολλά βλάπτονται βροτοί: οι άνθρωποι επειδή δεν σκέπτονται σωστά παθαίνουν πολλές συμφορές (αρχαίο ρητό)
Χωρίς να φεισθούν τα ιερά κτήματα ούτε και τα δημόσια, κλέβουν αρπάζοντας ο ένας από εδώ και ο άλλος απ' εκεί. Δεν κάνουν εξαίρεση ούτε και του ιερού ναού της Δικαιοσύνης. Και όμως αυτή και με τη σιωπή της γνωρίζει τα παρόντα και τα παρελθόντα. Με την πάροδο του χρόνου, εξάπαντος, έρχεται, για να τιμωρήσει τους φταίχτες (Σόλων). 
Όπως οι γεωργοί τοποθετούν μικρούς πασσάλους, για να στηρίξουν τα μικρά φυτά, έτσι και οι καλοί παιδαγωγοί τοποθετούν κατάλληλα στηρίγματα στους νέους με τις καλές συμβουλές και νουθεσίες  τους, ώστε να βλασταίνουν σωστά και ίσια τα ήθη τους (Πλούταρχος).
Έχεις ένα χωράφι με γόνιμο χώμα. Εάν όμως παραμεληθεί, τότε καταντά να γίνει χέρσο, γεμάτο χόρτα. Όσο από τη φύση του έτυχε να είναι καλό και γόνιμο, τόσο από την αμέλεια και την αδιαφορία να καλλιεργηθεί μένει παρατημένο και ακαλλιέργητο και γι' αυτό πηγαίνει τελείως χαμένο (Πλούταρχος). 
Εὖ μέν τραφέντων καί τρεφομένων τῶν νέων πάντα ἡμῖν κατ' ὀρθόν πλεῖ: όταν οι νέοι έχουν ανατραφεί και συνεχίζουν να ανατρέφονται σωστά, όλα ευοδώνονται και οι υποθέσεις μας όλες πηγαίνουν καλά (Πλάτων).
Πλείστη δέ χάρις κατά μέτρον ἰούσης (γλώσσης): όταν η γλώσσα ακολουθεί το μέτρο, τότε τα λόγια έχουν χάρη (Ησίοδος). 
Ἐπιπολάζειν οὔ τι χρή  τόν θυμόν, ἀλλά τόν νόον: δεν πρέπει να κυριαρχεί και να υπερισχύει ο θυμός και η οργή (στις ενέργειες του ανθρώπου), αλλά η σκέψη (Επίχαρμος).
Ἥδιον, οὐδέν οὐδέ μουσικώτερον ἔστ' ἤ δύνασθαι λοιδορούμενον φέρειν: τίποτε δεν είναι πιο ευχάριστο και δείγμα πνευματικής καλλιέργειας, αλλά και ανωτερότητας, από το να μπορείς να υπομένεις τους πειρακτικούς λόγους και την περιφρονητική συμπεριφορά των άλλων (αρχαίο ρητό).
Να αγαπάς τη μόρφωση, τη σωφροσύνη, τη φρονιμάδα, την αλήθεια, την πίστη, την εμπειρία, την επιδεξιότητα, τη συνεργασία, την επιμέλεια, την οικονομία, την τέχνη και την ευσέβεια (Θαλής ο Μιλήσιος).
Δεῖ καρτερεῖν ἐπί τοῖς παροῦσι καί θαρρεῖν περί τῶν μελλόντων: πρέπει να δείχνει κάποιος καρτερία και υπομονή για όσα του συμβαίνουν τώρα και να αισιοδοξεί για τα μέλλοντα (Ισοκράτης). 
Ξενιτείη βίου αὐτάρκειαν διδάσκει· μᾶζα γάρ καί στιβάς λιμοῦ καί κόπου γλυκύτατα ἰήματα: η ξενιτιά διδάσκει αυτάρκεια και ολιγάρκεια στη ζωή. Γιατί η φτωχική ζωή και το αχυρένιο στρώμα είναι τα πιο γλυκά γιατρικά για την πείνα και τον κόπο (Δημόκριτος).
Τούς βουλομένους ἀθανάτους εἶναι, δεῖ ζῆν εὐσεβῶς καί δικαίως: αυτοί που θέλουν να κερδίσουν την αθανασία πρέπει να ζουν με ευσέβεια και δικαιοσύνη, δηλαδή με αρετή (Αντισθένης).
Ἡ τῶν χρηστῶν ὁμιλία ἄσκησίς ἐστι τῆς ἀρετῆς, ἡ δέ τῶν πονηρῶν κατάλυσις: η συναναστροφή με καλούς ανθρώπους είναι άσκηση της αρετής, ενώ η συναναστροφή με κακούς είναι εξαφάνιση της αρετής (Ξενοφών).
Ἄριστον μάθημα τό ἀπομαθεῖν τά κακά: το καλύτερο μάθημα είναι να μπορέσει κάποιος να ξεμάθει τις κακές συνήθειες που έχει αποκτήσει (Σόλων).  
Ὀψιμαθῆ εἶναι μᾶλλον ἤ ἀμαθῆ: καλύτερα να μαθαίνει κάποιος και να διδάσκεται σε προχωρημένη ηλικία παρά να μένει αγράμματος (Κλεόβουλος ο Ρόδιος). 
Τά ἀφανῆ τοῖς φανεροῖς τεκμαίρου: να κρίνεις τα άγνωστα από τα γνωστά και τα φανερά (Σόλων). 
Αἰδώς σωφροσύνης πλεῖστον μετέχει: ο σεβασμός είναι αρκετά συνδεδεμένος με τη σωφροσύνη (Θουκυδίδης).
Η σκέψη του ανθρώπου περισσότερο από τα φτερά, χρειάζεται παπούτσια με μολύβδινες σόλες, για να στηρίζεται πάντοτε στερεά επάνω στο έδαφος της πραγματικότητας (Βάκων)
Ἄνευ τοῦ μαθεῖν οὐκ ἐστιν οὐδέν χρησίμως ποιεῖν: χωρίς γνώση και μάθηση δεν είναι δυνατόν κάποιος να επιτύχει τίποτε χρήσιμο στη ζωή του (Πλούταρχος).
Μή ἐπί παντί λυποῦ: να μη
λυπάσαι για το καθετί (Ηράκλειτος)
Λύπης δέ πάσης γίνετ΄ἰατρός χρόνος: ο χρόνος θεραπεύει οποιαδήποτε λύπη (αρχαίο ρητό)
Τίς ἄριστος οἶκος; Ὅπου τά κτήματα μήτε κτωμένοις ἀδικίᾳ μήτε φυλάττουσιν ἀπιστίᾳ μήτε δαπανῶσι μετανοίᾳ πρόσεστι: ποιο σπίτι (νοικοκυριό) θεωρείται το καλύτερο; Εκείνο όπου τα κτήματα ούτε αποκτήθηκαν με αδικίες, ούτε διατηρούνται με απάτη, ούτε μετανιώνουν οι άνθρωποι για ό, τι ξόδεψαν (Σόλων).
Ο Θεός μας χάρισε μια γλώσσα ζωντανή, εύρωστη, πεισματάρα και χαριτωμένη που αντέχει ακόμη, μολονότι κάποιοι έχουν εξαπολύσει όλα τα θεριά, για να τη φάνε. Έφαγαν όσο μπόρεσαν, αλλά απομένει. Έτσι θα' λεγα, παραφράζοντας τον Μακρυγιάννη. Δεν ξέρω πόσο θα βαστάξει ακόμη. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η μαγιά λιγοστεύει και δεν μένει καιρός, για να μείνουμε αμέριμνοι (Χ.Ε.)
Κατά τον Σωκράτη, οι νέοι καλούνται να έχουν απλότητα στην καρδιά, σιωπή στο στόμα, αιδώ στην όψη. Οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες, για να προφυλάξουν τους νέους, διδάσκοντάς τους παράλληλα ήθος, ώστε να αποφεύγουν το κρασί, χρησιμοποίησαν ως παράδειγμα μεθυσμένους δούλους. Μερικές μέρες μεθούσαν τους δούλους με κρασί. Οι νέοι, όταν τους έβλεπαν πώς καταντούσαν κάτω απ' την επήρεια της μέθης, ένιωθαν πλέον αποστροφή προς το κρασί. Να παραδειγματιζόμαστε από την ενάρετη ζωή, όπως ήταν η ζωή του αγίου Νικολάου. Να αποστρεφόμαστε την αμαρτία που καθιστά ράκος τον άνθρωπο.
Οὐ γάρ ποτ' ἄν γένοιτ' ἀν ἀσφαλής πόλις, ἐν ἧ τά δίκαια καί σώφρονα λάγδην πατεῖται: ποτέ δεν μπορεί να σταθεί ένα κράτος με ασφάλεια, όταν το δίκαιο και οι συνετοί τρόποι διαβιώσεως καταπατούνται (Σοφοκλής). 
Ἄνθρωπον ὄντα δεῖ φρονεῖν τ' ἀνθρώπινα: αφού γεννήθηκες άνθρωπος οφείλεις οι σκέψεις σου και τα αισθήματά σου να κινούνται μέσα στα όρια της ανθρώπινης φύσεως (αρχαίο γνωμικό). 
Ὁ κόλαξ κάκιστον τῶν ἡμέρων θηρίων: ο κόλακας είναι το χειρότερο από τα ήμερα ζώα (Θαλής ο Μιλήσιος).
Κατηγορεῖν οὐκ ἐστι καί κρίνειν ὁμοῦ: δεν είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος να είναι κατήγορος και δικαστής (αρχαίο ρητό). 
Μαθηταί διδασκάλων ἀκροῶνται πρός τό συνετόν καί πιθανόν ἁρμοζὀμενον βίον: οι μαθητές διδάσκονται διάφορα μαθήματα από τους δασκάλους, για να γίνουν στη ζωή τους συνετοί και ειλικρινείς άνθρωποι (Πλούταρχος). 
Στέργε μέν τά παρόντα, ζήτει δέ τά βελτίω: να είσαι ικανοποιημένος με την παρούσα κατάστασή σου χωρίς να δυσανασχετείς· ταυτόχρονα να επιδιώκεις τη βελτίωση της θέσης σου (Ισοκράτης) 
Ἄνθρωπος ὤν οὐδείς ἄλυπος τόν βίον διήγαγεν, οὐδέ μέχρι τέλους ἔμεινεν εὐτυχῶν: εφόσον είναι κάποιος άνθρωπος, ας μάθει ότι κανείς δεν πέρασε τη ζωή του χωρίς λύπες και στενοχώριες, ούτε και μέχρι το τέλος του βίου του παρέμεινε ευτυχισμένος (Ευριπίδης).  

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 
Ας είναι χαρούμενος και δημιουργικός ο μήνας Μάιος! 

 

Related Posts with Thumbnails