Η πορεία στην Άνω Ιερουσαλήμ (μέρος 3ο)

Φαίνεται παράδοξο πώς η νηστεία, μια πράξη που αναφέρεται στο σώμα, συνδυάζεται στη διδασκαλία του οσίου Ιωάννου της Κλίμακος με την προσευχή, με την ψυχή, με τον νου, με την εργασία του πνεύματος. Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ενότητα. Τα δύο μέρη της υπάρξεώς του δεν είναι ανεξάρτητα. Το ένα επηρεάζει το άλλο. Ο άνθρωπος που μετανοεί, σκύβει το κεφάλι. Και όποιος σκύβει το κεφάλι, βοηθείται στο να μετανοεί. Ο άνθρωπος ο ταπεινός φέρεται ταπεινά, φοράει ταπεινά και απλά ρούχα.

Και όποιος φοράει ταπεινά, βοηθείται στην καλλιέργεια του ταπεινού φρονήματος. Και όταν κάποιος κάνει «μετάνοιες» και γονυκλισίες, λυγίζει το σώμα του. Και τότε, καθώς ταπεινώνεται το σώμα, ταπεινώνεται μαζί του και η ψυχή. Η άσκηση του σώματος βοηθάει τη γυμνασία της ψυχής.

Για τη σημασία που έχει η άσκηση της νηστείας στην ενίσχυση της ψυχής και για τη δύναμη της προσευχής του ανθρώπου που νηστεύει, μιλάει και ο ιερός Χρυσόστομος: Πάντοτε, λέει, είναι βέβαια μεγάλη η δύναμη της προσευχής. Το να συνδυάζεται όμως η προσευχή με τη νηστεία, αυτό κάνει δυνατότερη την ψυχή. Τώρα που νηστεύουμε, έχουμε πολλή σωφροσύνη λογισμών, τώρα ενισχύεται η διάνοια και η ψυχή περισκοπεί όλα τα άνω. Γι’ αυτό πάντοτε στην Αγία Γραφή συνδυάζεται η προσευχή με τη με τη νηστεία (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα, ΕΠΕ 35, 542).

Με την προσευχή ο άνθρωπος στρέφει όλη την ύπαρξή του στον Θεό. Με πίστη και ελπίδα, αφοσίωση και αγάπη υψώνει τον νου και την καρδιά σ’ Εκείνον που είναι «το άκρον των εφετών», το υψηλότερο απ’ όσα μπορεί ο άνθρωπος να επιθυμήσει. 

Στην ώρα της προσευχής ζει πιο πολύ η ψυχή και ο άνθρωπος γίνεται πιο πολύ άνθρωπος. Αφήνει τα επίγεια και στρέφεται στα ουράνια. Λησμονεί τα υλικά και απορροφάται από τα πνευματικά. Σ’ αυτή την προσπάθεια βοηθάει πολύ η νηστεία, η λιτή τροφή, το απλούστερο τραπέζι. 

Η νηστεία, που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα το αίσθημα της πείνας, τρέφει συγχρόνως τις πείνες και τις δίψες της ψυχής, προκαλεί τις άγιες διαθέσεις για τα πνευματικά, βοηθάει τον νου να απαγκιστρώνεται από τις συνήθεις εγκόσμιες ενασχολήσεις, από τις πρόσκαιρες απολαύσεις, από τις φροντίδες για τα υλικά. 

Με τη νηστεία γίνεται ο νους πνευματικότερος, ισχυρότερος, πιο λεπτός και πιο διεισδυτικός,ικανός να σκέπτεται τα ουράνια αγαθά, να μελετά τα μυστήρια του Θεού και της βασιλείας Του, να προσεύχεται και να ανεβαίνει μέχρι τον θρόνο του Θεού. 

«Ὥστε εἰ βούλει ἰσχυρόν ποιῆσαι τόν νοῦν, δάμασον τήν σάρκα διά νηστείας», διδάσκει ο Μ. Βασίλειος (Μ. Βασιλείου, Περί Νηστείας Λόγος Α΄, ΕΠΕ 6, 46) . Αν θέλεις να έχεις ισχυρό τον νου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία, κατάβαλε τις απαιτήσεις της με την περιορισμένη και λιτή τροφή. Αυτή είναι η οδός που ακολούθησαν στην πνευματική τους ζωή και πρόοδο οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Δεν μας ενδιαφέρει τόσο το να γυμνάσουμε το σώμα μας. Μας ενδιαφέρει να βοηθήσουμε την ψυχή μας. Να κάνουμε «ἰσχυρόν τόν νοῦν». Να τον στρέφουμε απερίσπαστα κατά την προσευχή μας στον Θεό. Να διαφυλάττουμε την καθαρότητά του. Να μην τον αφήνουμε να μολύνεται από την αμαρτία.

Πόσο δύσκολο είναι να κυβερνούμε τη σκέψη μας! Να την κρατούμε στα λόγια της προσευχής! Και όσες φορές φεύγει, να την ανακαλούμε πίσω! Πόσο δύσκολο είναι να κρατούμε την ψυχή ειρηνική, απρόσβλητη από το πάθος του θυμού, ατάραχη στη δίνη των πειρασμών, καθαρή από αισθήματα, επιθυμίες, διαθέσεις αμαρτωλές και άθλιες, που κάθε ώρα και στιγμή μπορούν να την μολύνουν! Αυτή είναι η άσκηση του πνεύματος, η πραγματική άσκηση.

Αυτό το σκοπό έχει η νηστεία, γενικότερα η εγκράτεια: την εγκράτεια της ψυχής. Όσο συγκρατούμε το σώμα, τόσο μπορούμε να συγκρατούμε και την ψυχή. Όταν νηστεύουμε, ορισμένες τροφές δεν τις τρώμε. Αυτό δεν γίνεται διότι έχουν αυτές οι τροφές κάτι κακό. Τότε δεν θα έπρεπε ποτέ να τις τρώμε. Αλλά κατά διαστήματα τις αποφεύγουμε, για να κάνουμε μια άσκηση που μας μαθαίνει να κυριαρχούμε πιο εύκολα στον εαυτό μας. 

Και τότε, όπως ορισμένα είδη δεν τα τρώμε, έτσι μαθαίνουμε και μπορούμε και ορισμένα λόγια να μην τα πούμε, ορισμένα θεάματα να μην τα δούμε, ορισμένα να μην τα σκεφθούμε και να μην τα επιθυμήσουμε. Μαζί με το σώμα ασκείται και η ψυχή. Καθαρίζεται, εξαγνίζεται και βρίσκει την προς τα άνω ροπή. Γι’ αυτό και λένε οι άγιοι ότι «η άσκησις μήτηρ του αγιασμού εστι» (Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, ὅ.π., Λόγος ΙΣΤ΄, σελ. 56).

Το νερό για να ανεβεί ψηλά, πρέπει να στριμωχτεί στους σωλήνες, να πιεσθεί. Ο νους για να ανεβεί ψηλά, πρέπει να περιορισθεί. Η ψυχή για να ανεβεί προς τον Θεό, χρειάζεται αγώνας. «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν», είπε ο Κύριος. Η βασιλεία των ουρανών κερδίζεται δια της βίας, και εκείνοι που εφαρμόζουν βία στον εαυτό τους την αρπάζουν γρήγορα και την κρατούν σφιχτά (Ματθ. ια  12).
 (Αρχιμ. Αστερίου Σ. Χατζηνικολάου, από το βιβλίο  «Ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα» εκδ. Σωτήρ)

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Χριστιανικής Φοιτητικής δράσης)
συνεχίζεται....
Ο Άγιος Γεώργιος να μας προστατεύει και να διώχνει από κοντά μας τους κάθε λογής δράκους ή τα σκοτάδια της ψυχής μας...Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες!

 

 Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!

Η πορεία στην Άνω Ιερουσαλήμ (μέρος 2ο)

Παραδείγματα ασκήσεως

Ο Κύριος ασκήτευσε «νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα» (Ματθ. δ  2). Και «ἦν διανυκτερεύων ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. ς  12). Όλη η μέρα του ήταν γεμάτη από πολύωρη διδασκαλία, από ατέλειωτες θαυματουργίες, από τη διακονία του πονεμένου λαού. Και φυσικά κουραζόταν. Δεν ήταν υπεράνθρωπος. Θεάνθρωπος ήταν, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. 

Και ως τέλειος άνθρωπος είχε όλα τα ανθρώπινα, εκτός από την αμαρτία. Κουραζόταν επομένως ως άνθρωπος από τη διαρκή απασχόληση. Παρόλ’ αυτά αφιέρωνε συχνά όλη τη νύχτα στην προσευχή. Και πάντοτε περνούσε λιτά. «Οὐκ εἶχε ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ» (Ματθ. η 20). Δεν είχε που να ακουμπήσει την κεφαλή Του. Δεν είχε σπίτι δικό Του. Και το φαγητό Του απλό. Όλα στη ζωή Του ήταν λιτά και φτωχικά. Όλη τη ζωή Του την έζησε χωρίς ανέσεις και ανάπαυση, αλλά με πτωχεία, με στερήσεις και κόπους, με θυσία και αυταπάρνηση.

Ο Τίμιος Πρόδρομος είχε το ένδυμά του υφασμένο από τρίχες καμήλου, φορούσε ζώνη δερμάτινη γύρω από τη μέση του, η τροφή του δε ήταν πρόχειρη και απλή· δηλαδή ακρίδες που έφερνε ο άνεμος στην έρημο από την Αραβία, και μέλι άγριο (βλ. Ματθ. γ  4). Οι άγιοι Απόστολοι έζησαν επίσης με ασκητικό φρόνημα, μέσα σε πολλούς κινδύνους, «ἐν κόπῳ καί μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καί δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καί γυμνότητι» (Β  Κορ. ια  27). 

Δεν ήταν μόνο οι αποστολικοί κόποι και μόχθοι. Ήταν και οι εκούσιες αγρυπνίες. Δεν ήταν μόνο ο λιμός και η δίψα, διότι δεν μπορούσαν πάντοτε να βρίσκουν τα αναγκαία για τη διατροφή τους. Ήταν και οι εκούσιες νηστείες. Περνούσαν κάποιες φορές το κρύο του χειμώνα χωρίς τα απαραίτητα ρούχα. Το μαρτύριο εκατομμυρίων μαρτύρων της Εκκλησίας μας τι άλλο ήταν παρά τέλεια άσκηση; Φανέρωναν με την αυταπάρνησή τους ότι δεν δίσταζαν ούτε μπροστά στον θάνατο προκειμένου να ζήσει και να σωθεί η ψυχή.

Αλλά υπάρχει ολόκληρη τάξη αγίων της Εκκλησίας μας, η τάξη των οσίων ασκητών, που έζησαν με αξιοθαύμαστους ασκητικούς αγώνες, για να φθάσουν στη μακαρία απάθεια και στη θέα του Θεού. Το Σάββατο της Τυρινής «μνείαν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων ἁγίων, ἀνδρῶν τε καί γυναικῶν» (Συναξάριον τοῦ Τριῳδίου).

Και στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε η νηστεία. Είναι δε θαυμαστό το παράδειγμα του προφήτη Δανιήλ και των αγίων Τριών Παίδων,που ζούσαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα και τους πήρε με άλλους νέους ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ στα ανάκτορα για ειδική αποστολή.

Έδωσε δε διαταγή να τρώνε και να πίνουν από το τραπέζι του, για να έχουν δύναμη και αντοχή. Αλλά αυτοί κρυφά από εκείνον νήστευαν. Και η νηστεία τους ωφελούσε και σωματικά. Οι όψεις τους ήταν ωραιότερες και τα σώματά τους υγιέστερα και ισχυρότερα από εκείνα των νέων που δεν νήστευαν (βλ. Δανιήλ. κεφ. α ). Στον ασκητή δεν λάμπει μόνο η ψυχή. Η λάμψη της ακτινοβολείται και από το σώμα.

Και στον Παράδεισο ήταν αναγκαία η άσκηση. Οι πρωτόπλαστοι ζούσαν με αγιότητα και αναμαρτησία. Ήταν όμως και εκεί επιδεκτικοί τελειώσεως, μπορούσαν να προοδεύουν στην αρετή. Γι’ αυτό και τους δόθηκε εντολή νηστείας (βλ. Γεν. β  16-17). Έτσι ο Παράδεισος δεν ήταν γι’ αυτούς μόνο ένας υπέροχος τόπος τρυφής και απολαύσεως. Ήταν συγχρόνως και τόπος ασκήσεως. 

Η παράβαση της νηστείας τους έβγαλε από τον Παράδεισο. Και όλοι οι απόγονοί τους ζούμε έξω από τον Παράδεισο. Η τήρηση της νηστείας, γενικότερα της ασκήσεως, θα μας επιστρέψει στην αρχαία μας δόξα και ωραιότητα.

Η άσκηση του πνεύματος

Θα δούμε στη συνέχεια πὠς από την άσκηση, π.χ. τη νηστεία, την αγρυπνία, τις γονυκλισίες, που έχουν σχέση με το σώμα, πρέπει οπωσδήποτε να περνούμε στην άσκηση του πνεύματος.

Η άσκηση μέσα στην Εκκλησία μας δεν είναι απλά άρνηση για ορισμένα πράγματα· τότε θα ήταν μια βασανιστική στέρηση. Η νηστεία δεν είναι μόνο αποφυγή κάποιων τροφών· τότε θα ήταν δίαιτα. Η αγρυπνία δεν είναι μόνο η στέρηση του ύπνου· τότε θα έμοιαζε με την αϋπνία που βασανίζει πολλούς. Οι γονυκλισίες, οι μετάνοιες, δεν είναι για μας αθλήματα που γυμνάζουν το σώμα, αλλά ασκήσεις που βοηθούν την ψυχή.

Ο Κύριος νήστευε, αγρυπνούσε, συγχρόνως προσευχόταν. Δίδαξε για τη δύναμη που έχει η προσευχή όταν συνδυάζεται με τη νηστεία, μάλιστα στην καταπολέμηση των δαιμόνων (βλ. Ματθ. ιζ  21). Οι άγιοι της Εκκλησίας μας έζησαν με αγώνες πολλούς και κακοπάθειες, με γνήσιο ασκητικό φρόνημα. «Νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή» έλαβαν ουράνια χαρίσματα. Δηλαδή με τη νηστεία και την αγρυπνία συνδύαζαν και την προσευχή, τη θερμή και αδιάλειπτη προσευχή, με την άσκηση του σώματος τη γυμνασία της ψυχής. 

Είχαν λοιπόν εμπειρία για τη βοήθεια που προσφέρει η νηστεία στην προσευχή, και από αυτή την εμπειρία μας μίλησαν. «Ύλη προσευχής, πείνα», μας είπαν. Η πρώτη ύλη της προσευχής, αυτό που τρέφει την προσευχή, είναι η πείνα. Και «νοῦς νηστευτοῦ προσεύχεται νηφόντως· ὁ δέ τοῦ ἀκρατοῦς εἰδώλων ἀκαθάρτων πεπλήρωται». Ο νους εκείνου που νηστεύει, προσεύχεται με νήψη, με προσοχή και καθαρότητα. 

Ο νους όμως εκείνου που δεν εγκρατεύεται, γεμίζει με ακάθαρτες φαντασίες. Διότι η νηστεία είναι «προσευχῆς καθαρότης· ψυχῆς φωστήρ· νοός φυλακή… παραδείσου θύρα και τρυφή». Η νηστεία χαρίζει καθαρότητα στην προσευχή, γίνεται φως για την ψυχή, βοηθάει τον νου να μένει απρόσβλητος από τους εφάμαρτους λογισμούς. Οδηγεί στον Παράδεισο και εξασφαλίζει την απόλαυσή του (Ἰωάννου Σιναΐτου, Κλῖμαξ, Λόγος ΙΔ΄, Περί γαστριμαργίας, ις΄, λα΄).

(Αρχιμ. Αστερίου Σ. Χατζηνικολάου, από το βιβλίο «Ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα» εκδ. Σωτήρ)

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Χριστιανικής Φοιτητικής δράσης

συνεχίζεται... 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Η πορεία στην Άνω Ιερουσαλήμ (μέρος 1ο)

Βασικό χαρακτηριστικό που διακρίνει τον αγώνα μας κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή είναι η νηστεία, που είναι ένας περιορισμός και μερική στέρηση των τροφών. Ανήκει και αυτή σ’ έναν ευρύτερο κύκλο ειδικών αγωνισμάτων της συγκεκριμένης περιόδου, που συνήθως τον ορίζουμε ως άσκηση.Πάντοτε η άσκηση χαρακτηρίζει τη ζωή του Ορθόδοξου πιστού· περισσότερο τις περιόδους της νηστείας. Η Ορθοδοξία είναι στη φύση της ταπεινή και ασκητική.

Οι κύριες μορφές ασκήσεως που γνωρίζουμε στην Εκκλησία μας είναι η εγκράτεια, η νηστεία, η αγρυπνία, η ορθοστασία, οι γονυκλισίες, η χαμευνία (το να κοιμάται κάποιος κάτω στη γη), ο κόπος, η λιτότητα, η στέρηση και η πτωχεία, η αποφυγή της πολυλογίας και η κατά το δυνατόν σιωπή.

Άσκηση και πνευματικότητα

Η άσκηση αναφέρεται στο υλικό μέρος της υπάρξεώς μας. Τι σχέση μπορεί να έχει με την πνευματικότητά μας, την οποία ζητάει να αυξήσει η Μ. Τεσσαρακοστή; Ο απόστολος Παύλος διδάσκει ότι «ἡ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ πνεύματος, τό δέ πνεῦμα κατά τής σαρκός· ταῦτα δέ ἀντίκειται ἀλλήλοις» (Γαλ. ε  17). 

Το κατώτερο μέρος της φύσεώς μας, που υπηρετεί τις επιθυμίες της σαρκός, επιθυμεί εναντίον του ανωτέρου μέρους της υπάρξεώς μας, εναντίον της πνευματικής μας φύσεως, που εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα. Και το αντίθετο· το ανώτερο και πνευματικό μέρος της υπάρξεώς μας επιθυμεί κατά του κατωτέρου. Σάρκα και πνεύμα είναι αντίθετα μεταξύ τους, βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση, σε πόλεμο αδυσώπητο και σκληρό. 

Ποιο θα υπερισχύσει; Που πρέπει να δώσουμε το βάρος; Ποιο από τα δύο πρέπει να ενισχύσουμε; Διότι είναι φανερό ότι όσο ενισχύεται το ένα, τόσο ατονεί και αποδυναμώνεται το άλλο. Όσο αφαιρείς από τη σάρκα, τόσο κάνεις την ψυχή να λάμπει από την πνευματική της ευεξία, λέει ο Μ. Βασίλειος: «Ὅσον ὑφαιρεῖς τῆς σαρκός, τοσοῦτον ποιήσεις τῆς πνευματικής εὐεξίας τήν ψυχήν ἀποστίλβειν»( Μ. Βασιλείου, Περί νηστείας Λόγος Β΄, ΕΠΕ 6, 56).

Γι’ αυτό και συμβουλεύει: Πρόσεξε μήπως ενισχύσεις πολύ τη σάρκα και δώσεις έτσι μεγάλη δύναμη και εξουσία στο κατώτερο. Όπως στη ζυγαριά, αν δώσεις μεγαλύτερο βάρος στον ένα ζυγό, κάνεις ελαφρότερο τον άλλον, έτσι συμβαίνει και στη σχέση του σώματος με την ψυχή. Όταν υπερτερεί το ένα, αναγκαστικά ελαττώνεται το άλλο. Όταν ενισχύεται πολύ το σώμα και βαρύνεται με την παχυσαρκία, αναγκαστικά ο νους γίνεται αδρανής και άτονος στο να επιτελεί τη δική του αποστολή.

Όταν αντίθετα η ψυχή ευεκτεί και με τη μελέτη των αγαθών ανεβαίνει στο ύψος που της ταιριάζει, φυσικό είναι να μαραίνονται οι σωματικές συνήθειες και  απαιτήσεις  (Μ. Βασιλείου, Ὁμιλία εἰς τό «Πρόσεχε σεαυτῷ», ΕΠΕ 6, 224).

Σκοπός της ασκήσεως είναι η επικράτηση του πνεύματος, η ανάδειξη της ψυχής, η ανακάλυψη της εικόνας του Θεού στα βάθη του ανθρώπου, η καταξίωσή του. Με την άσκηση γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι. Διότι με την άσκηση ζει περισσότερο η ψυχή μας, και η ψυχή είναι βασικά που μας καθιστά ανθρώπους.

Έλεγε κάποιος που, όταν γνώρισε την πίστη, άρχισε να ζει και με νηστεία: «Όσο νηστεύω, τόσο νιώθω να ζωντανεύει η ψυχή μέσα μου, υποχωρεί η σάρκα και έρχεται η ψυχή στην επιφάνεια. Όπως όταν υποχωρούν τα νερά, βγαίνει στην επιφάνεια ο πυθμένας με όλο τον πλούτο του».

Με την άσκηση κάνουμε πνευματική τη σάρκα μας. Και αν δεν γίνει αυτό, αν δεν γίνει πνευματική η σάρκα μας, τότε αναγκαστικά γίνεται σαρκικό το πνεύμα μας. Ο άνθρωπος, που πλάσθηκε «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», γίνεται όλος σάρκα!…
Η άσκηση μας βοηθάει να παίρνουμε την προσοχή μας από τον έξω άνθρωπο και να στρεφόμαστε εντός μας.

Ανακαλύπτουμε τον «έσω» άνθρωπο», ζει «ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἄνθρωπος», πεθαίνει ο παλαιός και ανασταίνεται μέσα μας «ὁ καινός ἄνθρωπος ὁ κατά Θεόν κτισθείς» (Εφ. γ  16, Α  Πέτρ. γ  4, Εφ. δ  24). Με την άσκηση επομένως φέρνουμε στην επιφάνεια τον αληθινό άνθρωπο και ανακαλύπτουμε τον Θεό, διότι ο Θεός κρύβεται στα βάθη μας.

Καταλαβαίνουμε έτσι τι σημασία έχει το να φάμε κάτι η να μην το φάμε. Ότι δεν είναι παράδοξο να πούμε: «Αυτό δεν θα το φάω για την αγάπη του Χριστού».  Καταλαβαίνουμε με την άσκηση τι σχέση μπορεί να έχει το φαγητό με την αγάπη του Θεού. Και ότι ο Θεός με την άσκηση, π.χ. με τη νηστεία, δεν θέλει να μας στερήσει το φαγητό, αλλά να μας βοηθήσει να το φάμε σωστά, έτσι που να μην τρέφει μόνο το σώμα, αλλά να χορταίνει και την ψυχή. 

Από την Κυριακή των Απόκρεω και για περισσότερες από 50 μέρες δεν τρώμε κρέας. Αυτό μας βοηθάει, εφόσον με το σωστό πνεύμα νηστεύουμε, όταν θα φάμε το κρέας την Κυριακή του Πάσχα, να το φάμε με τέτοιον τρόπο, που να αυξάνει και το φαγητό τη χαρά της γιορτής και να δοξάζεται έτσι ο Θεός και με το φαγητό μας: «Εἴτε ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε», διδάσκει ο απόστολος Παύλος (Α  Κορ. ι  31).

Ο Χριστιανός δεν μπορεί πάντα να καλοπερνά, δεν είναι δυνατόν ο πνευματικός αγωνιστής να ζει διαρκώς με ανέσεις. Μέσα στην Αγία Γραφή ο αυθεντικός αγωνιστής της πίστεως παρουσιάζεται συχνά με τις εκφραστικές εικόνες του στρατιώτη, του μαχητή, του αθλητή, του δρομέα, του παλαιστή, του πυγμάχου. Δηλαδή του ασκητή.

Οι αθλητές ζουν με άσκηση που θα μπορούσαμε να την ζηλέψουμε οι σύγχρονοι Χριστιανοί. Εμείς ζούμε συνήθως με καλοπέραση και δεν θέλουμε να στερηθούμε όχι βέβαια τα απαραίτητα, αλλά ούτε και τα περιττά, εκείνα που συντελούν στο να ζούμε μια άνετη ζωή. Αλλά «οὐδείς ἐν τῷ οὐρανῷ ἀνῆλθε μετά ἀνέσεως» (Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Εὑρεθέντα Ἀσκητικά,  ἐκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1977, Λόγος Δ΄, σελ. 17)

Οι αθλητές ζουν με πολλούς περιορισμούς, με πρόγραμμα, με ειδική αυστηρή δίαιτα, με συχνές εξαντλητικές ασκήσεις. Και αυτό για να πετύχουν μια καλύτερη επίδοση, να βελτιώσουν έστω ελάχιστα το άλμα τους, να φθάσουν στο τέρμα του δρόμου έστω κατά ένα ελάχιστο διάστημα χρόνου πιο μπροστά από τους άλλους, να ρίξουν τη σφαίρα έστω ένα εκατοστό πιο μακριά. 

Πόσοι κόποι και πόση αφοσίωση για κάτι τόσο μικρό και λίγο! Εμείς δεν θα καταβάλουμε τη μικρή προσπάθεια που απαιτείται, όχι για να φθάσουμε λίγο πιο πέρα, αλλά για να υπερβούμε τα όρια αυτού του κόσμου και να εισέλθουμε στην αιωνιότητα; Εμείς δεν θα κάνουμε λίγη άσκηση, όχι για να πετύχουμε για μια μόνο στιγμή ένα άλμα ελάχιστα πιο ψηλά από τη γη, αλλά για ν’ ανεβούμε και να ζήσουμε αιώνια στον ουρανό, στον Παράδεισο του Θεού;

(Αρχιμ. Αστερίου Σ. Χατζηνικολάου, από το βιβλίο «Ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα» εκδ. Σωτήρ)

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Χριστιανικής Φοιτητικής δράσης

συνεχίζεται...

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα! 

Το λαμπρηφόρο φως του αναστημένου Κυρίου να καθοδηγεί τις ψυχές όλων μας! 

Φράσεις για προβληματισμό 15ο μέρος

Ο Μάρτιος ο πεντάγνωμος πέντε φορές εχιόνισε και πάλι το μετάνιωσε και δεν εξαναχιόνισε (Λαϊκό τετράστιχο).

Η Παρθένος αποφασίζει και πραγματοποιεί μετά σπουδής την επίσκεψη στην Ελισάβετ. Δηλαδή, γρήγορα και χωρίς αναβολή. Η αναβολή, πολλές φορές, είναι η αιτία να περνούν και να χάνονται ανεπιστρεπτί ευκαιρίες πολύτιμες (Σπουδαία σκέψη).

Ας γίνει η Κυριακή της Ορθοδοξίας αφορμή να ευχαριστήσουμε τον Άγιο Θεό, που μας εμπιστεύθηκε τον θησαυρό της ορθής πίστεως. Να αναλογιστούμε την ευθύνη μας, να διατηρήσουμε ανόθευτη και απαραχάρακτη την πίστη αυτή της Εκκλησίας, τη μόνη αλήθεια που μας οδηγεί στην αιώνια σωτηρία. Οὕτω φρονοῦμεν,οὔτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν (Περιοδικό Σωτήρ,2105/15.2.2015).

Ο Τίμιος Σταυρός, τον οποίο προβάλλει η Εκκλησία μας, για να τον προσκυνήσουμε, αποτελεί για τον καθένα μας σταθερή πυξίδα, που δείχνει την πορεία της ζωής την οποία οφείλουμε να ακολουθήσουμε, για να πετύχουμε τη σωτηρία μας. "Ὀρθρίζοντές σε ἀνυμνοῦμεν, Σωτὴρ τοῦ Κόσμου, εἰρήνην εὑράμενοι τῷ Σταυρῷ σου, δι οὗ ἀνεκαίνισας, τὸ γένος τὸ ἀνθρώπινον, φῶς πρός, ἀνέσπερον ἄγων ἡμᾶς" (Περιοδικό Σωτήρ, 2106/1.3. 2015).

Την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί να εφοδιασθούμε με αυτά τα πνευματικά όπλα, την προσευχή και νηστεία,για να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα τις επιθέσεις του πονηρού. Η προσευχή φανερώνει την πίστη και την εξάρτησή μας από τον παντοδύναμο Θεό. Η νηστεία ταπεινώνει την σάρκα και εξυψώνει το πνεύμα προς τον άγιο Θεό. Ας μην απελπιζόμαστε αν βλέπουμε ότι ο αγώνας είναι δύσκολος και ο εχθρός ισχυρός. Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ, Φιλιπ., δ, 13 (Περιοδικό Σωτήρ, 2107/15.3. 2015).

Η Ανάσταση του Λαζάρου είναι η καταλυτική απάντηση προς κάθε εποχής σκεπτικιστές που ρωτούν «γιατί ο Χριστός δεν ικανοποιούσε το αίτημα των Εβραίων να κατέβει από τον Σταυρό, για να πιστέψουν». Αν είχαν διάθεση να πιστέψουν, τους αρκούσε να επισκεφθούν και να κουβεντιάσουν με τον Λάζαρο καιτους άλλους κατοίκους της Βηθανίας, όπου που πριν από μια εβδομάδα ο Χριστός τον ανέστησε μπροστά τους, τετραήμερο νεκρό! (Σπουδαία σκέψη).

Τα πλήθη του λαού που επευφημούσαν τον Κύριο, εκδηλώθηκαν με τέτοιο ενθουσιασμό, διότι είχαν πληροφορηθεί το συγκλονιστικό θαύμα της Αναστάσεως του Λαζάρου. Κι εμείς κρατούμε "τά τῆς νίκης σύμβολα", τα ευλογημένα βάγια, που μας προσφέρει η Εκκλησία, για να δοξάσουμε τον Νικητή του θανάτου και να στερεώσουμε την πίστη μας στην προσδοκία της Αναστάσεως και της αιώνιας ζωής που Εκείνος μας χαρίζει (Περιοδικό Σωτήρ, 2108/1.4/2015).

Ο αληθινός αρχηγός είναι εκείνος που τον θαυμάζουν, τον αγαπούν και τον ακολουθούν (G. Courtouis).

Πολλές φορές μετάνιωσα, επειδή μίλησα, αλλά ποτέ επειδή σιώπησα (Σαίξπηρ).

Η συκοφαντία είναι μια φλόγα που μαυρίζει όσα δεν μπορεί να κάψει (Τάκιτος).

Βουλήν δέ παντός πράγματος προλάμβανε: πριν προχωρήσεις σε μια πράξη να σκέφτεσαι προηγουμένως πολύ (Αρχαίο ρητό). 

Ὦ, γένος ἀνθρώπων ἀνεμώλιον, αὐτοχόλωτον, μέχρι τέλους βιότου μηδέν ἐπιστάμενον: Ω άστατο ανθρώπινο γένος, που πολεμάς τον εαυτό σου, ως το τέλος=της ζωής δε βάζεις μυαλό (Παλλαδάς Αλεξανδρεύς).

Όσο περισσότερο σκέπτεται ο νους, τόσο λιγότερο μιλά η γλώσσα και όσο προσεκτικότερα εξετάζουμε τα πράγματα, τόσο δυσκολότερα εκφέρουμε γνώμη (Φραγκλίνος).
Πολλοί μπορούν να συζητούν, λίγοι όμως γνωρίζουν να συνομιλούν (Σπουδαία σκέψη).

Καθώς ένα σεντούκι ξεκλείδωτο φανερώνει πως δεν κρύβει μέσα θησαυρό, έτσι κι ένα στόμα πάντα ανοιχτό φανερώνει άδειο κεφάλι (Σπουδαία σκέψη).
Ἀσθενές μέν τῆς γυναικός τό σῶμα, ἀνδρεῖον δέ τὀ φρόνημα: μπορεί να είναι ασθενικό το σώμα μιας γυναίκας, όμως είναι γενναία η ψυχή της (Κύριλλος Αλεξανδρείας).

Η τεμπελιά είναι το κλειδί της φτώχειας (Σπουδαία σκέψη).
Οὐδέν ἰσχυρότερον γυναικός εὐλαβοῦς καί συνετῆς, πρός τό ῥυθμίζειν ἄνδρα καί διαπλάττειν αὐτοῦ τήν ψυχήν ἐν οἷς ἄν θέλῃ: δεν υπάρχει τίποτε πιο ισχυρό από μια ευλαβή και συνετή γυναίκα που ξέρει να ρυθμίζει και να διαπλάθει την ψυχή του άντρα της με όσα πράγματα κι αν θέλει (Ιωάννης Χρυσόστομος). 

Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, με χαρά. Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει (Σπουδαία σκέψη).
Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο (Σπουδαία σκέψη). 

Όταν θέλουμε έναν χριστιανισμό χωρίς σταυρό, όταν μας αρέσουν οι ακολουθίες, οι γιορτές, οι λιτανείες, τα ευχέλαια, όχι όμως ένας προσωπικός σταυρός. Όταν λέμε «Δόξα σοι ο Θεός», μόνο για τα ευχάριστα γεγονότα της ζωής μας και όχι για τα δυσάρεστα. Όταν δεχόμεθα κοσμικές αξίες ή αρχές που βολεύουν το εγώ μας, αλλά δεν είναι του Χριστού. Τότε τι σημαίνει αυτό; Ότι προσχωρούμε στον μουσουλμανισμός, που είναι θρησκεία χωρίς σταυρό (Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας).

Πόσα θαύματα γίνονται, όταν ενώνουμε την προσευχή μας με αυτή των μελών της οικογενείας μας, των φίλων κι αδελφών μας, για κάποιους που έχουν κάποια δυσκολία...Η πίστη δεν είναι ατομικό κατόρθωμα, αλλά εκκλησιαστικό γεγονός. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να ζητάμε τις προσευχές των αδελφών μας, αλλά κι εμείς να προσευχόμαστε γι’ αυτός με θερμή πίστη κι ειλικρινή, έμπρακτη αγάπη (Περιοδικό Σωτήρ 2106/1.3.2015).

Εάν θέλετε να δείτε το 1ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 2ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 3ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 4ο μέρος δείτε εδώ
Εάν θέλετε να δείτε το 5ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 6ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 7ο μέρος δείτε εδώ
Εάν θέλετε να δείτε το 8ο μέρος δείτε εδώ
Εάν θέλετε να δείτε το 9ο μέρος δείτε εδώ 
Εάν θέλετε να δείτε το 10ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 11ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 12ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 13ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 14ο μέρος δείτε εδώ

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη Μεγάλη εβδομάδα!

Σας εύχομαι λαμπρή, πνευματική και θεοφόρο Ανάσταση!