Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 66ο

Άλλοι, όταν τους επισκέπτονται θλίψεις, φτάνουν στα άκρα· προχωρούν μάλιστα και σε χειρότερα: κυριεύονται από τον δαίμονα και γίνονται αυτόχειρες. Τους ακούμε έτσι να λένε: "Τη ζωή μου εγώ την ορίζω και θα την κάνω ό, τι θέλω εγώ". Κι άλλοτε: "Δεν υποφέρεται η θλίψη μου. Θα θέσω τέρμα στη ζωή μου, για να μην πονώ". Μπορεί να λέμε ότι η ζωή είναι δική μας, αλλά δεν τη βρήκαμε μοναχοί μας, ούτε τη δημιουργήσαμε εμείς. Ο Θεός μας την έδωσε από τους γονείς μας και θα μας την πάρει όταν Εκείνος κρίνει. 

Η ζωή είναι υπέρτατο δώρο Θεού. Δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε από άλλους να την αφαιρέσουμε ούτε από τον εαυτό μας. Να μη συρόμαστε ηττημένοι από τον δαίμονα, αλλά να αντιμετωπίζουμε νικηφόρα τις θλίψεις της ζωής και να βγαίνουμε από το καμίνι των θλίψεων ενισχυμένοι. "Θεωρητικά γνωρίζουμε", παραδέχονται πολλοί, "ποια είναι η χριστιανική αντιμετώπιση των θλίψεων, αλλά στην πράξη δεν κατορθώνουμε να φτάσουμε σε υψηλές κορυφές. 

Μακάρι να μπορούσαμε να αντιμετωπίζουμε κάθε φορά τις θλίψεις της ζωής με υπομονή, με χαρά, με πίστη και εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, με ηρεμία, με νηφαλιότητα, με θαρραλέο φρόνημα και ακατάβλητη γενναιότητα. Αλλά η θεωρία από την πράξη απέχουν αρκετά ". Όμως δεν είναι ακατόρθωτο να νικάμε τις θλίψεις, διότι δεν παλεύουμε με τις δικές μας δυνάμεις. 

Μας ενισχύει η πανσθενουργός Χάρις του Θεού, η οποία θεραπεύει "τά ἀσθενῆ" και αναπληρώνει "τά έλλείποντα". Στον φιλότιμο αγώνα που κάνουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της ζωής, λαμβάνουμε πολύ μεγάλη βοήθεια από τα μέσα της Χάριτος που άφθονα παρέχονται μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία: από την προσευχή, τη μελέτη του θείου λόγου, τη νηστεία, την ιερά Εξομολόγηση, τη θεία Κοινωνία, το άγιο Ευχέλαιο. 

Όταν βρισκόμαστε σε δυσκολία και μάλιστα μεγάλη, επικαλούμαστε τη βοήθεια του Θεού: "Ἐκ θλίψεως ἐπικαλεσάμην τόν Κύριον (Ψαλμός ριζ[117], 5)". Μέσα στη μεγάλη μου θλίψη, ζήτησα τη βοήθεια του Κυρίου. Γονατίζουμε στο "ταμιεῖον" μας, κάτω από τη σκιά του Εσταυρωμένου και προσευχόμαστε ταπεινά στον Θεό! Θέτουμε σε ενέργεια το παντοδύναμο όπλο της προσευχής, την αδιάλειπτη ενθύμηση του αγίου ονόματος του Κυρίου μας "Κύριε, Ἰησοῦ Χριστἐ, Υἱέ τοῦ Θεού, ἐλέησόν με" και λαμβάνουμε "δύναμιν ἐξ ὕψους". 

Έχει μεγάλη δύναμη το όπλο της προσευχής. Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος σημειώνει ότι η προσευχή που γίνεται σε καιρούς θλίψεων είναι για τους πιστούς "καταφύγιον βοηθείας καί πηγή σωτηρίας καί θησαυρός πεποιθήσεως, καί λιμήν, σώζων τόν ἄνθρωπον ἐκ τρικυμίας τῶν πειρασμῶν, καί φῶς εἰς τούς ἐν σκότει εὑρισκομένους καί στήριγμα τῶν ασθενῶν, καί σκέπη ἐν καιρῷ πειρασμῶν καί βοήθειαν εἰς τήν ἀκμήν  τῆς ἀσθενείας καί ἀσπίς λυτρώσεως εἰς τούς ἀοράτους πολέμους καί βέλος κινούμενον κατά τῶν δαιμόνων". Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

Ο Δαβίδ, όταν τον κυνηγούσε ο βασιλιάς Σαούλ με τρεις χιλιάδες άνδρες, για να τον σκοτώσει, προσευχήθηκε εκ βαθέων στον άγιο Θεό λέγοντας: "Ἐκχεῶ ἐνώπιον αὐτοῦ τήν δέησίν μου, τήν θλῖψιν μου ἐνώπιον αὐτοῦ ἀπαγγελῶ (Ψαλμ. ρμα [141], 2)". Θα αφήσω να ξεχειλίσει μέσα από τα βάθη της ψυχής μου ενώπιόν Του η δέησή μου, θα αποκαλύψω μπροστά Του τον πόνο και τη θλίψη της ψυχής μου. 

Κουρασμένος από το ανθρωποκυνηγητό ο Δαβίδ, μπήκε να ξεκουραστεί σε μια σπηλιά στα στενά της Εγγαδί. Λίγο αργότερα, στην ίδια σπηλιά μπήκε να ξεκουραστεί και ο Σαούλ. Εκεί ο Δαβίδ όχι μόνο δεν έγινε αντιληπτός -η θαυμαστή απάντηση του Θεού στην προσευχή του- αλλά ούτε και τον εκδικήθηκε. Απλά αποχώρησε δείχνοντας όλη την ανεξικακία του και δοξολογώντας τον Θεό για την προστασία Του. 

Ο προφήτης Ιωνάς, όταν βρέθηκε στην κοιλιά του κήτους, προσευχήθηκε θερμά στον Θεό λέγοντας: "Ἐβόησα ἐν θλίψει μου πρός Κύριον, τόν Θεόν μου, καί εἰσήκουσέ μου ἐκ κοιλίᾳς ἄδου κραυγῆς μου, ἄκουσας φωνῆς μου (Ιωνά, β, 3)". Δοκιμάστηκε τρία ημερόνυκτα στην κοιλιά του κήτους, αλλά ο Κύριος "προσέταξε τῷ κήτει" και τον έβγαλε σώο και αβλαβή στην ξηρά (γ, 11). Η δική μας σκέψη, όταν βρισκόμαστε σε δυσκολία μεγάλη, στρέφεται στον Θεό ή μήπως κολλάει στον πειρασμό;

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 65ο

"Ἀναλόγως, ὅσον ἦταν τό πλῆθος τῶν ἐν τῇ καρδίᾳ μου πόνων, τόσαι ἦταν καί αἱ παρηγορίαι, ὅπου μοῦ ἐχαρίζοντο ἀπό τόν Θεόν, αἱ ὁποῖαι εὔφραναν τήν ψυχήν μου. Ὅθεν, καθῶς ἦταν οἱ πόνοι καί αἱ λύπαι τῆς καρδίας μου, πολλαί καί μεγάλαι, ἔτσι ἀναλόγως καί αἱ παρά τοῦ Θεοῦ παρηγορίαι ἦταν πολλαί καί μεγάλαι, καί, καθώς ἦταν ἡ πληγή μου, ἔτσι ἐδίδετο παρά τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀνάλογος ἰατρεία μου", ερμηνεύει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. 

Στη δοκιμασία των θλίψεων είναι τόσο ισχυρή η θεία παράκληση που κάνει τους πιστούς να λησμονούν τους πόνους τους και να δοξολογούν τον Κύριο. Στο τέλος παρασύρει τα πάντα η πυρκαγιά της δοξολογίας του Θεού. Το κυριότερο που χρειαζόμαστε, όταν αντιμετωπίζουμε θλίψεις, είναι να μη χάνουμε την υπομονή μας. Γιατί διακινδυνεύουμε τη σωτηρία μας. Αν υπομένουμε τις θλίψεις, θα κερδίσουμε τη σωτηρία μας. "Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὐμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν (Λουκ. κα, 19)", προτρέπει ο θείος Διδάσκαλος. Με την υπομονή σας κερδίστε και σώστε τις ψυχές σας από τον κίνδυνο της απιστίας και της αιώνιας απώλειας. 

Και ασφαλώς ο Θεός καθέναν που ασκείται στο πνευματικό αγώνισμα της υπομονής, τον ενδυναμώνει, του δίνει το κουράγιο και την αντοχή που χρειάζεται. Είναι δίπλα του και του συμπαραστέκεται. Μπορεί να τον απαλλάξει από το βάρος της δυσκολίας με τρόπους θαυμαστούς. 

Μόνο που κι αυτή η δυσκολία όταν περάσει, θα έρθει άλλη. Γι' αυτό μας καλεί ο Κύριος να υπομένουμε τις θλίψεις μέχρι την τελευταία αναπνοή μας. Διότι "ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται (Ματθ. κδ, 13)". Εκείνος που θα δείξει υπομονή μέχρι το τέλος των δοκιμασιών, αυτός και μόνο θα σωθεί. Κάποιοι, όταν τους επισκέπτονται θλίψεις, εκνευρίζονται και ξεσπούν σε βλασφημίες. Μια τέτοια αντίδραση δείχνει ότι είμαστε ακαλλιέργητοι πνευματικά· ότι το εσωτερικό μας δεν είναι εξαγνισμένο. Ο θείος Διδάσκαλος μας λέει ότι ο αγαθός άνθρωπος έχει θησαυροφυλάκιο αγαθών σκέψεων και συναισθημάτων και από τον αγαθό αυτό θησαυρό της καρδιάς του βγάζει λόγια και πράξεις αγαθές. 

Ενώ ο πονηρός άνθρωπος έχει ακάθαρτο θησαυροφυλάκιο κι από τον ρυπαρό αυτό θησαυρό της καρδιάς του βγάζει λόγια και πράξεις πονηρές. Διότι το στόμα του κάθε ανθρώπου μιλάει από το ξεχείλισμα της καρδιάς του: "ἐκ γάρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα αὐτοῦ (Λουκά στ, 45)". Οι άνθρωποι του Θεού, όταν δοκιμάζονται με θλίψεις, δεν εκνευρίζονται, ούτε βλασφημούν τα θεία, αλλά δοξολογούν τον Θεό, όπως Τον δοξολογούσαν ο πολύαθλος Ιώβ, οι Τρεις Παίδες, ο απόστολος Παύλος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 

Ο πολύαθλος Ιώβ δεν βλασφήμησε τον Θεό στις θλίψεις του, αλλά τον δοξολόγησε λέγοντας: Γυμνός βγήκα από τον κοιλιά της μητέρας μου, "γυμνός καί ἀπελεύσομει έκεῖ". Ο Κύριος μου τα έδωσε, ο Κύριος μου τα πήρε. Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι κι έγινε. "Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας (Ιώβ α, 21)." Οι Τρεις Παίδες, όταν τους έριξαν στην κάμινο του πυρός, δοξολόγησαν τον Θεό, λέγοντας: "Εὐλογητός εἶ, Κύριε ὁ Θεός, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν, καί αἰνετός καί ὑπερυψούμενος εἰς τούς αἰῶνας... Τόν Κύριον ὑμνεῖτε καί ὐπερυψοῦτε αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας (Δα. προσευχή 23, 28, 34)". 

Κάλεσαν και όλη τη Δημιουργία να συμμετάσχει στη δοξολογία του Θεού: τους αγγέλους, τους ουρανούς, τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα, τη γη, τη θάλασσα και τη στεριά, τα πτηνά, τα ζώα και τα φυτά... Ήθελαν να μην απουσιάζει κανείς από την έπαλξη της δοξολογίας του Θεού. 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 64ο

 

Ο χρόνος της δοκιμασίας, όσο μεγάλος κι αν φαίνεται στα μάτια μας, είναι μετρημένος. Όπως δεν είναι όλες οι μέρες του χρόνου συννεφιασμένες, αλλά μετά τη συννεφιά έρχεται κι η λιακάδα, έτσι δεν είναι και όλες οι ημέρες της ζωής μας με θλίψεις. "Ὁ χειμών τῶν θλίψεων μικρόν μικρόν διαλύεται". Ακολουθεί η θεϊκή λιακάδα, η θεία παράκληση! Πολλές φορές η ευσπλαχνία του Θεού δεν εξαντλεί ούτε τον προβλεπόμενο χρόνο της δοκιμασίας μας. Οι παιδαγωγικές θλίψεις, που επιτρέπει να μας έρχονται, είναι πολύ πιο μικρές σε διάρκεια και λιγότερες αριθμητικά σε σχέση με τα περισσότερα και χειρότερα που κάνουμε. 

Ο προφήτης Γαδ ως απεσταλμένος του Θεού ανήγγειλε στον βασιλιά Δαβίδ ότι θα έρθει χτύπημα λοιμικής ασθένειας στον Ισραήλ που θα διαρκέσει τρεις ημέρες. Πράγματι "ἔδωκε Κύριος θάνατον ἐν Ἰσραήλ (Β Βασιλ. κδ, 15)". Αλλά η δοκιμασία τους δεν κράτησε τρεις ημέρες. Στις έξι ώρες της πρώτης ημέρας τους λυπήθηκε ο Θεός και είπε στον εξολοθρευτή άγγελο: Αρκετά ως τώρα. Τράβηξε το χέρι σου. Μη συνεχίσεις την τιμωρία (στ. 16). Από τα τρία εικοσιτετράωρα τη μείωσε την τιμωρία στις έξι ώρες. 

Επίσης, ο Κύριος, όταν προανήγγειλε ότι στους έσχατους χρόνους θα δοκιμασθούν πιστοί Χριστιανοί περισσότερο από κάθε άλλη εποχή διωγμών, πρόσθεσε ότι για χάρη των εκλεκτών θα κολοβωθούν οι ημέρες εκείνες: "Διά δέ τούς ἐκλεκτούς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι (Ματθ. κδ, 22)". Δεν μας ξεχνάει λοιπόν ο Θεός. Όλα βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο έλεγχό Του. 

Οι ισχυροί της γης καταστρώνουν τα δικά τους σχέδια, αλλά τελικά όλα υπηρετούν το σχέδιο του Θεού. Έχουν την αλαζονική πεποίθηση ότι ελέγχουν τα πάντα, ενώ ουσιαστικά ενώ ουσιαστικά ελέγχει και εξουσιάζει τα πάντα ο Κύριος της ιστορίας και του κόσμου, ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός. Δεύτερον: Οι θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός δεν υπερβαίνουν το όριο της αντοχής μας. 

"Πειρασμός ὑμᾶς οὐκ εἴληφεν εἰ μή ἀνθρώπινος", γράφει ο απόστολος Παύλος στην Α Προς Κορινθίους επιστολή. Κάθε πειρασμός που αντιμετωπίσατε ήταν προσωρινός και ανάλογος με τις ανθρώπινες δυνάμεις σας. Κι όσο για τους πειρασμούς που ενδέχεται να σας βρουν στο μέλλον, ο Κύριος δεν θα σας αφήσει να πειρασθείτε παραπάνω από τη δύναμή σας, αλλά μαζί με τον πειρασμό θα φέρει και το τέλος του, ώστε να μπορείτε να τον αντέξετε. Θα δώσει "σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγεκεῖν (ι, 13)". 

Τρίτον: Στον αγώνα που κάνουμε, δεν παλεύουμε μόνο με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά έχουμε πανίσχυρο σύμμαχο την πανσθενουργό Χάρι του Παναγίου Πνεύματος. Προηγείται η Χάρις του Θεού, για να μας ετοιμάσει, κατόπιν συστέλλεται, για να φανεί και το δικό μας αγώνισμα, αλλά επανέρχεται, για να ενισχύσει τους πιστούς, που αγωνίζονται με πόθο. Ο όσιος Δωρόθεος εν Γάζη λέει ότι τίποτα δεν ελκύει τόσο το έλεος και τη Χάρι του Θεού στην ψυχή, όσο οι πειρασμοί και μάλιστα όταν έρχονται σε περιόδους διωγμών και θλίψεων: "Οὐδέν οὕτως τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἐπί τήν ψυχήν φέρειν ὡς οἱ πειρασμοί". 

Και τέλος: Όσο μεγαλύτεροι είναι οι πειρασμοί που αντιμετωπίζουμε, τόσο ισχυρότερη είναι και η θεία παράκληση που δοκιμάζουμε. "Κατά τήν λύπην καί ἠ παράκλησις", σημειώνει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος. Και ο ιερός Ψαλμωδός, που αντιμετώπισε πολλές θλίψεις στη ζωή του, καταθέτει την προσωπική εμπειρία του: ''Κατά τό πλῆθος τῶν ὀδυνῶν μου ἐν τῇ καρδίᾳ μου, αἱ παρακλήσεις σου εὔφραναν τἠν ψυχήν μου (Ψαλμ. 93, 19). 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 63ο

Είναι διδακτικό το πάθημα του αποστόλου Πέτρου, ο οποίος έλεγε: "Κύριε, μετά σοῦ ἕτοιμος εἰμι καί είς φυλακήν καί εἰς θάνατον πορεύεσθαι (Λουκά κβ, 33)"῏ Κύριε, μαζί σου είμαι έτοιμος να πάω και στη φυλακή, ακόμα και στον θάνατο. Αλλά την ώρα του πειρασμού δεν άντεξε και αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές και μάλιστα με όρκο μπροστά σε μια υπηρέτρια. Ο Κύριος στην Κυριακή προσευχή μας έμαθε να Τον παρακαλούμε λέγοντας: "... καί μή είσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ (Ματθ. στ, 13)". Και μην επιτρέψεις να πέσουμε σε πειρασμό, αλλά γλίτωσέ μας από τον Πονηρό που μας πολεμά. Εάν έρχεται ο πειρασμός χωρίς τη δική μας υπαιτιότητα, βοηθάει ο Θεός να τον νικήσουμε. Εάν όμως ασύνετα τον προκαλούμε, είναι αμφίβολο αν θα τον αντέξουμε. 

Το φρόνιμο είναι να αποφεύγουμε τις αφορμές του πειρασμού. Όταν όμως έρχονται, να μην καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά να προβάλλουμε γενναία αντίσταση. "Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καί φεύξεται ἀφ' ὑμῶν (Ιακ. δ, 7)", μας προτρέπει ο αδελφόθεος Ιάκωβος. Αντισταθείτε στον διάβολο που σας πειράζει με τις ηδονές του κόσμου κι αυτός θα φύγει νικημένος και ντροπιασμένος μακριά σας. 

Αντίσταση "δι' ὅλων τῶν δυνάμεων, ἐφ' ὁλοκλήρου τοῦ μετώπου καί συνεχῶς". Τους αποφασιστικούς αγωνιστές τους φοβούνται οι δαίμονες. Ο άγιος Ιωάννης της "Κλίμακος" σημειώνει ότι οι δαίμονες παρατηρούν την όψη της ψυχής μας, έστω κι αν εμείς δεν τους βλέπουμε. Όταν τη βλέπουν αλλαγμένη από τον φόβο, τότε επιτίθενται δριμύτερα εναντίον μας, επειδή αντιλαμβάνονται οι δόλιοι ότι φοβηθήκαμε. 

Όταν όμως βλέπουν ότι τους αντικρούουμε με ανδρεία, τότε υποχωρούν και φεύγουν κατησχυμμένοι. Διότι κανείς δεν θέλει να πολεμά εναντίον εκείνου που μάχεται με ζήλο: "Τῷ γάρ μαχομένῳ προθύμως, οὐδείς μάχεται".  Συχνά καταβάλλουμε προσπάθεια να νικήσουμε τις θλίψεις, αλλά δεν βλέπουμε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, διότι αγωνιζόμαστε υπερήφανα. Τους υπερήφανους εύκολα τους νικάει ο διάβολος, ενώ ένα πράγμα φοβάται, την ταπείνωση. Γι' αυτό κι εμείς να τον χτυπούμε εκεί που τον πονάει περισσότερο. Να τον νικούμε με την ταπείνωσή μας. 

Να θυμηθούμε το διδακτικό περιστατικό με τον όσιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, που του παρουσιάστηκε οφθαλμοφανώς ο διάβολος και του είπε: "Πολλή δύναμη αντιμετωπίζω σε σένα, Μακάριε και δεν μπορώ να σε καταφέρω. Ό, τι κάνεις, κάνω κι εγώ· εσύ νηστεύεις, κι εγώ· εσύ αγρυπνείς, κι εγώ δεν κοιμάμαι καθόλου. Ένα μόνο υπάρχει στο οποίο με νικάς: η ταπείνωσή σου και γι' αυτό δεν μπορώ να σε καταφέρω". 

Να θυμηθούμε επίσης τη διήγηση για τον Μέγα Αντώνιο, που είδε απλωμένες στη γη τις παγίδες του εχθρού κι είπε στενάζοντας: "Τίς ἄρα παρέρχεται ταύτας;"· ποιος τάχα θα μπορέσει να τις περάσει, χωρίς να πατήσει σε καμιά απ' αυτές; Και άκουσε φωνή να του λέει: "Η ταπεινοφροσύνη". Η ταπείνωση αχρηστεύει όλες τις πλεκτάνες του σατανά. Εάν αγωνιζόμαστε ταπεινά, όσες παγίδες κι αν μας στήσει ο εχθρός, δεν θα μπορέσει σε καμιά απ' αυτές να μας νικήσει. 

''Έφθασα στα όριά μου!". "Δεν αντέχω άλλο!". "Φθάνει πια!". Εκφράσεις σαν κι αυτές τις ακούμε καθημερινά απ' όσους αδημονούν στις δυσκολίες. Θέλουν να σταματήσει η δοκιμασία τους εδώ και τώρα. Γιατί όμως δεν βλέπουν μέσα από καθαρό φακό την πραγματικότητα; Πρώτον, διότι κακώς παραπονούνται ότι η δοκιμασία τους θα παρατείνεται επ' άπειρον. Καμιά δοκιμασία δεν παρατείνεται απεριόριστα. 

συνεχίζεται.... 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!