Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 5ο (β μέρος - τελευταίο)

 


Ξημέρωσε Κυριακή. Μεγάλη μέρα. Η μεγαλύτερη μέχρι τώρα στη ζωή του μικρού. Από νωρίς στη λειτουργία. Ποτέ δεν είχε ξανανιώσει τέτοια αγωνία στην ψυχή του. Κι αν ο πατήρ το μετανιώσει; Ή αν ο Δεσπότης φέρει αντίρρηση; Ή αν... Κανείς δεν το μετάνιωσε. Κι αυτό που ένιωσε σαν βγήκε μέσα απ' το νερό δεν ξέρει να το περιγράψει. Ούτε στα γαλλικά, που μιλάνε στο σχολείο, ούτε στη δικιά τους τη γλώσσα, την Τσιλούμπα. Πώς καμάρωνε με τον λευκό χιτώνα και τον χρυσό σταυρό! Πώς χαιρόταν να τον σχηματίζει με τα δάχτυλά του, κάθε φορά που άκουγε το όνομα της Αγίας Τριάδας... "εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος..". 

Η φλόγα της μικρής λαμπάδας του πώς ζέσταινε τη μικρή καρδιά του, που νόμιζε ότι θα σπάσει από τη χαρά της! Και η Θεία Κοινωνία την επόμενη μέρα; Άλλο πάλι τούτο..... Τη γλύκα που ένιωσε μέσα του, από το στόμα του μέχρι τα σωθικά του, θα την ξαναζήσει ποτέ ξανά; Άραγε θα μπορεί να κοινωνεί τον Χριστό κάθε Κυριακή; Μέχρι να πεθάνει; Τρελαμένος από όσα πρωτόγνωρα ένιωθε, έβγαλε τα παπούτσια του, τα ζώστηκε δεμένα με τα κορδόνια τους στον ώμο και κίνησε τραγουδώντας, για να πάρει το γνώριμο μονοπάτι. Δεν περπατούσε. Πέταγε!  Κατάπινε τις κακοτοπιές, λαχταρώντας να φτάσει σπίτι, να τα πει στη μάνα. 

Ντύθηκε τον Χριστό και θα Τον έχει πάντα μέσα στη μικρή καρδιά του...Τίποτα, σκεφτόταν, δεν έχει τώρα ανάγκη... Τίποτα πια δεν του λείπει. Έχει τον Χριστό, έχει το παν! Περπατάει μέσα στο δάσος και σιγοψέλνει τους αγαπημένους ύμνους που έμαθε στο κατηχητικό και που.... τι παράξενο, τώρα τους καταλαβαίνει καλύτερα! Όμως τι είναι αυτό που ακούει και τον κάνει να σκιάζεται; Κάτι έπιασαν οι κεραίες απ' τα αυτιά του! Λες; Μα ο συριγμός έρχεται από πίσω του, αλλά κι από τις δυο μεριές. Διστάζει να γυρίσει. Φοβάται να μην αντικρίσει αυτό που σκέφτεται....

Τότε, στο μυαλό του αστραπιαία έρχεται αυτό που τόσες φορές άκουγε στην κατήχηση: "Να ξέρετε, δεν υπάρχει κάτι στο κόσμο ολόκληρο, που να μπορεί να αντισταθεί στον Σταυρό του Χριστού μας! Κάντε το σημείο του Σταυρού με πίστη και μη φοβάστε τίποτα!" Τίποτα! Ευλαβικά και χωρίς να βιάζεται, σχηματίζει επάνω στο σώμα του το σημείο του Σταυρού, ενώ ταυτόχρονα γυρνάει αποφασιστικά προς τα πίσω του. Να δει.... Και ίσα που πρόλαβε να τα δει. Δεξιά και αριστερά στο ύψος του κεφαλιού του στέκονταν δυο τεράστια φίδια... Όρθια! Με τα στόματα ανοιχτά......

Μόλις το σώμα του στράφηκε όλο προς τα πίσω, τα είδε να κατεβαίνουν απότομα στο χορταριασμένο χώμα και να σέρνονται τόσο γρήγορα, απομακρυνόμενα σαν τρελά προς την αντίθετη κατεύθυνση.... Ξανάκανε ανακουφισμένος τον Σταυρό του. Αυτή τη φορά για ευχαριστία. Και ήρεμος κι ευτυχισμένος, όπως και πριν, συνέχισε τον δρόμο του. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτε το ασυνήθιστο... Δυσαρεστημένος ο πατέρας κρυφοείδε και κρυφάκουσε τον γιο του να διηγείται με κάθε λεπτομέρεια στη μάνα του όσα θαυμαστά γίνανε. Ποτέ δεν τον είχε δει τόσο ενθουσιασμένο! 

Εμφανώς νευριασμένος, έτρεξε στον μάγο! Δεν πρόλαβε καν να μπει στην καλύβα του κι ο μάγος ξέσπασε: 

- Καλά που ήρθες μονάχος σου! Γιατί θα' ρχόμουνα εγώ ο ίδιος. Πάρε τα λεφτά σου πίσω! Δοκίμασα τα πάντα αυτές τις μέρες και δεν μπόρεσα να τον "χαλάσω". Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο! Άκουσε.... Οι δικοί τους "μάγοι", αυτοί με τα μαύρα, είναι πιο δυνατοί από μένα. Αυτό που φοράνε στο στήθος τους χαλάει όλα τα σχέδιά μας.... Πάρε τα λεφτά σου και παράτα με!

(Αφιερωμένο ευλαβικά στον πρώην Κεντρώας Αφρικής και μετέπειτα Πενταπόλεως, που έσπευσε στις 9 Νοεμβρίου 2017 να συναντήσει τον "προκάτοχό" του, Άγιο Νεκτάριο, Επίσκοπο Πενταπόλεως, τον θαυματουργό.... Από το στόμα του ακούσαμε πριν από λίγα χρόνια αυτή την απίστευτη ιστορία....)

13/9/2017

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Εγώ, seur (αδελφή), πότε θα βαπτιστώ; Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 




Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2021

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 5ο (α μέρος)


Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που δεν συμβάδιζαν με τη νοοτροπία της εποχής τους. Που αδιαφόρησαν για την καλοπέρασή τους, μεταφυτεύοντας τις ίδιες τους τις ζωές κάπου μακριά από τον τόπο τους, όπου κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να μεγαλουργήσουν. Ανθρωπίνως.... "Χαραμίζουν" τα προσόντα τους, τις σπουδές τους, θα' λεγαν κάποιοι από εμάς, τους "ορθολογίζοντες"....Φορώντας το ράσο ή και χωρίς αυτό. Τέτοιες ψυχές, φλογισμένες από την αγάπη Του, υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Μην νομίζετε πως μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Η φλόγα που τους έχει ανάψει, δεν σβήνεται εύκολα. Στην Αφρική... Μια από τις πολλές ιστορίες. Αληθινή....

Μεγάλο πόθο είχε ο πιτσιρικάς! Το πρωί στο σχολείο από τους καλύτερους. Στις ακολουθίες πρώτος. Η μόνιμη σχεδόν ατάκα που συνόδευε παρακαλεστικά το βλέμμα του. 

- Εγώ, seur (αδελφή), πότε θα βαπτιστώ; 

- Πρέπει να μάθεις πρώτα. Δεν είναι "παίξε-γέλασε" η Βάφτιση. Είναι Μυστήριο, παιδί μου! Πρώτα θα κατηχηθείς, του απαντούσε η seur, που την έβλεπε κάθε μέρα στο σχολείο. Περνούσε ο καιρός. Και η αδημονία του πιτσιρίκου μόνιμη. Η κατήχηση προχωρούσε. Με ασυνήθιστη δίψα ο μικρός ρούφαγε ό, τι αγιασμένο άκουγε από το στόμα του ιερέα που έκανε το κατηχητικό. Στην ψυχή του τα έβαζε τόσο γρήγορα, που νόμιζες πως δεν περνούν καν από τα αυτιά του...

- Είσαι έτοιμος; του είπε μια μέρα. 

- Αν είμαι; Το ρωτάτε; Από καιρό!

- Πάρε αυτό το χαρτί. Αύριο, αν είναι σύμφωνοι και οι γονείς σου, θα μας το φέρεις πίσω με την υπογραφή τους. Εντάξει;

"Εντάξει";; Μόνο!

Πέταξε από τη χαρά του! Σαν τελείωσε το σχολείο εκείνο το μεσημέρι, έβγαλε με δυο κινήσεις γρήγορα-γρήγορα τα παπούτσια του- είπαμε δεν θα τα χαλάω σε περιττούς δρόμους, τα παπούτσια θα' ναι μονάχα για το σχολείο και την Εκκλησία...- κι άρχισε με την τσάντα του στον ώμο να τρέχει προς το σπίτι. 

"Την Κυριακή θα βαφτιστώ, είπε ο πάτερ. Να τρέξω να το πω στη μαμά! Να υπογράψει και το χαρτί! Χωρίς αυτό, τον άσπρο χιτώνα μονάχα από μακριά θα τον βλέπω..."

Σαν πότε να' φτασε στο σπίτι του, ούτε που το κατάλαβε. Μονάχα τα ποδάρια του γέμισαν ξανά με αίματα. Μια ώρα δρόμος είναι αυτός. Και δεν είναι σαν και κείνους με την πίσσα που έχουνε στην πόλη. Μα δεν τον ένοιαζε. 

Η μανούλα του με ιδιαίτερη ανησυχία άκουσε την ιστορία του γιου της, που μην μπορώντας να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του, άρχισε να μιλάει με τέτοιο ζήλο για την επικείμενη βάφτισή του, που δεν τον άκουσαν μονάχα οι γειτονικές καλύβες, αλλά και ο πατέρας του, που έτυχε να είναι στη διπλανή, χωρίς να τον έχουν πάρει χαμπάρι, ούτε η γυναίκα του ούτε κι ο γιος του. 

- Μα, αφού το ξέρεις πως δεν πρόκειται ποτέ ο πατέρας σου να υπογράψει ένα τέτοιο χαρτί!

- Σου είπα, βρε μάνα, πως φτάνει κι ένας μονάχα από τους γονείς να υπογράψει!

- Ναι, μα δεν είμαστε το ίδιο ο πατέρας σου κι εγώ...

- Έλα, υπόγραψέ το τώρα και μη με πιλατεύεις! Αν δεν το πάω αύριο, πώς θα με βαφτίσουν την Κυριακή; 

Ο πατέρας από δίπλα όλα τα άκουσε. Και δεν ήθελε άλλο για να πάρει την απόφασή του οριστικά. ξεκίνησε την ίδια στιγμή. Σε λίγα λεπτά ήταν ήδη μέσα στην καλύβα του μάγου. 

- Δεν τον θέλω! Τ' ακούς; Έχω άλλα εφτά.... Πάρε αυτά να τον "χαλάσεις"! Απόψε κιόλας!  Συμφώνησε αμέσως ο μάγος του χωριού. Ήταν καλά τα λεφτά. Και δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερα δύσκολο γι' αυτόν. Αυτή τη δουλειά δεν κάνει άλλωστε τόσα χρόνια; Να διαλέξει μονάχα τον τρόπο. Να μη βαριέται κιόλας.... Έφυγε ήσυχος "ο πατέρας". Ήταν σίγουρος πως όλα θα πάνε "κατ' ευχήν". 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Εγώ, seur (αδελφή), πότε θα βαπτιστώ; Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 



Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2021

Φράσεις για προβληματισμό 63ο μέρος

Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι θάνατος, είναι μετάσταση, είναι είσοδος "πρός τήν λίαν κρείττονα καί θειοτέραν σκηνήν....εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων" στα θεία σκηνώματα του ουρανού. Δεν έχει όμως εγκαταλείψει τη γη μας- "ἐν τῇ κοιμήσει τὀν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε". Σ' αυτήν να καταφεύγουμε με πίστη και ταπείνωση, για να μας οδηγήσει δια της μετανοίας σ' Αυτόν που είναι  το το φως, ο μοναδικός, αληθινός και αιώνιος, ο ζωοδότης Χριστός (Σπουδαία σκέψη). 

Η Παναγία η Προυσιώτισσα, Μεγάλο το όνομά της κι όποιος πονάει, σιμά της. Πρώτη Κυρά της Ρούμελης κι αρχόντισσα στη χάρη, κανένας δεν της ζήτησε και πήγε χωρίς να πάρει. Λες κι είναι το χεράκι της ολούθε που μας σώνει κι όποιος δε έχει το φιλεί κι αν έχει το χρυσώνει (Αθ. Κυριαζής).

Η σύγχρονη εποχή προβάλλει ως ιδανικό την υλική ευμάρεια, την άνεση, την καλοπέραση. Δεν αγαπά τον κόπο, την προσφορά, την αυτοθυσία. Είναι εποχή αντισταυρική. Γι' αυτό και οι σύγχρονοι άνθρωποι, κατά κανόνα, δεν αντέχουμε στην κακοπάθεια, τη στέρηση, τις δυσκολίες, έχουμε πολύ μικρότερες αντοχές από ό, τι οι παλαιότεροι. Να γίνουμε άνθρωποι του ευλογημένου κόπου, της θεάρεστης φιλοπονίας, αληθινοί άνθρωποι  του Θεού! (Περιοδικό Σωτήρ)

Ἵππου μέν ἀρετήν ἐν πολέμῳ κρίνομεν, φίλου δέ πίστιν ἐν ἀτυχίᾳ: την αξία του αλόγου την κρίνουμε στον πόλεμο και την αξία του φίλου την διαπιστώνουμε στην ατυχία και στις δύσκολες ώρες (Σπουδαία σκέψη). 

Τά χαλεπά ταῖς ἐπιμελείαις ἁλίσκεται: τα δύσκολα κατορθώνονται με τις φροντίδες (Πλούταρχος). 

Μυῖαι σαπριοῦσι σκευασίαν ἐλαίου ἡδύσματος: Οι μύγες που ψόφησαν μέσα στο μύρο το βρωμίζουν (Εκκλησ. ι, 1). 

Μικρό ολίσθημα είναι δυνατόν να αμαυρώσει και την πλέον ''αἰγληέασαν φήμην'', δηλαδή τον πιο φημισμένο άνθρωπο (Σπουδαία σκέψη). 

Μικροί κόκκοι σκόνης καταστρέφουν το έπιπλο (Σπουδαία σκέψη). 

Μια σταγόνα χολής μέσα σε ένα γεμάτο ποτήρι νερού αχρηστεύει όλο το περιεχόμενο του ποτηριού (Σπουδαία σκέψη). 

Ὕδωρ θολερόν καί ψυχήν ἀπαίδευτον οὐ δεῖ ταράττειν: δεν πρέπει κάποιος να αναταράσσει το θολό νερό και την απαίδευτη, ακαλλιέργητη ψυχή (Αρχαιοελληνική σκέψη).

Οἱ ψευδῶς καί παρ' ἀξίαν ἐπαινοῦντες τυφλοῦσιν καί ἀπολλύουσιν άνθρωπον: όσοι επαινούν με ψέματα και παρά την αξία του -χωρίς να το αξίζει- κάποιον άνθρωπο, τον τυφλώνουν και τον καταστρέφουν (Πλούταρχος). 

Έχω έναν πόθο να μπορέσω να πάω κάπου, όπου οι άνθρωποι κοιμούνται και μαλώνουν λιγότερο, όπου δεν φορτώνουν ενοχλητικά τον Θεό με παράπονα και δεν αδικούν, ούτε πληγώνουν τους ανθρώπους κρίνοντάς τους με μίσος και κακία (Μαξίμ Γκόρκι). 

Ο παππούς μου έλεγε για το  κέντημα: ποτέ μη λυπηθείς να ξηλώνεις. Η αξιοσύνη της νοικοκυράς φαίνεται στην πίσω πλευρά του κεντήματος. Ό, τι κάνουμε όσο ζούμε είναι σαν την πίσω πλευρά του κεντήματος. Όλο κόμποι και ξέφτια. Στον ουρανό, ο Θεός θα γυρίσει το κέντημα από την καλή (Ε. Τ.)

Μην παραπονιέσαι για κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί, αλλά διόρθωσε αυτό που σε κάνει να παραπονείσαι (Σπουδαία σκέψη). 

Τα παράπονα, όταν δεν εκφράζονται πληθαίνουν και όταν αποσιωπούνται, σβήνουν (Σπουδαία σκέψη). 

Πάντα με το παράπονο τα χείλη μου ανοίγει, γιατί 'ναι η πίκρα μου πολλή και η χαρά μου λίγη (Λαϊκό τετράστιχο).

Η εκκλησία είναι όλα. Ζωή και θάνατος. Η πολιτική είναι πια ένα παιχνίδι αρρωστημένων από φιλοδοξία και φιλοχρηματία δημοσίων υπαλλήλων, εναντίον των αδυνατοτέρων και ανἠμπορων να αμυνθούν συνανθρώπων τους (Σταμάτης Σπανουδάκης). 

Να συγχωρούμε, αν όχι από αγάπη για τον άλλο, τουλάχιστον από ενδιαφέρον για τη δική μας σωτηρία -είναι κι αυτό ένα πρώτο βήμα. Η ανεξικακία είναι πολύ μεγάλη αρετή. Μας εξομοιώνει με με τον Θεό, ο οποίος συνέχεια συγχωρεί όσους μετανοούν και ελεεί όλους. Αυτή μας ανοίγει τον Παράδεισο. ''Αν συγχωρείς μέσα από την καρδιά σου όσους σου φταίνε, εγώ θα σου συγχωρήσω όλα τα αμαρτήματά σου, όσα πολλά κι αν είναι αυτά!" Τι συμφέρουσα πρόταση! Τι επιείκεια, τι έλεος εφαρμόζει ο Κύριος απέναντί μας! (Σπουδαία σκέψη)

Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης και της χαράς. Κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου η πρώτη λέξη ήταν "Χαῖρε" (Λουκά α, 28)· την αγία νύχτα των Χριστουγέννων ο άγγελος λέει στους ποιμένες: "Εὐαγγελίζομαι ἡμῖν χαράν μεγάλην ἤτις ἔσται παντί τῷ λαῷ (Λουκά β, 10)". Ο Κύριος υπόσχεται στους μαθητές του ότι με τη σταυρική θυσία Του και την ένδοξη ανάστασή Του θα απολαύσουν την πλήρη και τέλεια χαρά (Ιωάννου ιστ, 22-24). Κι εμείς ως πιστοί χριστιανοί να χαιρόμαστε, αλλά και να δίνουμε χαρά και στους άλλους. Να είμαστε "συνεργοί τῆς χαρᾶς αὐτῶν (Β Κορινθ, α, 24)" (Σπουδαία σκέψη). 

Μεριμνώντας ο Θεός των όλων για τη δική μας αδυναμία, ούτε μας αφήνει να ζούμε με τις θλίψεις, για να μην αποδεικνύεται η ασθένεια της φύσης μας, αλλά μας βοηθά αμέσως, ενισχύοντας την προθυμία μας και ενθαρρύνοντας τη σκέψη μας, ούτε μας αφήνει να ζούμε διαρκώς με ανέσεις, για να μην παρασυρθούμε προς την κακία, με το να γινόμαστε πιο ράθυμοι. Γιατί η ανθρώπινη φύση, όταν ζει με πολλές ανέσεις, ξεχνά την ευγενική της καταγωγή (Ιωάννης Χρυσόστομος). 

Ο Θεός θέλει τη σωτηρία σου πριν εσύ τη θελήσεις. Κι αν τη θελήσεις, σε βοηθάει να την απολαύσεις (Περιοδικό ο Ποιμήν).

Ο Χριστός είναι το κεφάλι. Εμείς το σώμα. Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει κάποιο κενό διάστημα ανάμεσα στην κεφαλή και στο υπόλοιπο σώμα; Αυτός είναι το θεμέλιο, εμείς η οικοδομή. Ο Χριστός είναι η άμπελος, εμείς τα κλήματα. Ο Χριστός είναι ο πρωτότοκος, εμείς οι αδελφοί Του. Αυτός είναι ο κληρονόμος, εμείς οι συγκληρονόμοι. Αυτός η ζωή, εμείς οι ζωοποιούμενοι. Αυτός είναι το Φως, εμείς οι φωτιζόμενοι. Όλα αυτά φανερώνουν ένωση και αδιάρρηκτο σύνδεσμο. Δεν επιτρέπουν κανένα κενό, ούτε το παραμικρό ανάμεσα σε εμάς και σ' Εκείνον (Ι. Χρυσόστομος). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Καλή σχολική χρονιά με τις πρεσβείες της Παναγίας και των αγίων μας!



Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2021

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 4ο)



Μικρομάνα με τέσσερα παιδιά...Λίγο μετά το θανατηφόρο "πέρασμα" των Γερμανο-Ιταλών από τα αγιασμένα χώματά μας. Ο μπάρμπα Στέφανος πάλευε μέσα στις αναδουλειές να κάνει τίμια εκείνο που ήξερε καλά, να "σηκώνει σπίτια". Ήρθε κοντά στα δέκα της, μαζί με όποιους απέμειναν από την καταστροφή. Χωρίς πατέρα, βέβαια, όπως σχεδόν όλες οι οικογένειες. Οι μανάδες γίνονταν και πατεράδες μαζί....  
Στην Κοκκινιά βρέθηκαν κι άρχισαν να ζουν ανάμεσα στα χώματα και τις πλίνθες, παρέα με τους σωσμένους. Με τις εικόνες και τα λείψανα των Αγίων τους. Με την ανάμνηση της Πατρίδας και τα κλειδιά του σπιτιού τους ακόμα στην τσέπη. "Για όταν έρθει ο καιρός και γυρίσουμε....

Ηρωικές καταστάσεις, που μόνο τα πρόσωπα που τις ζουν δεν τις νιώθουν τέτοιες. Ικέτεψε για δουλειά παντού, για να μην της πεθάνουν τα παιδιά της. Για να συνεχίσει να τα ταΐζει νερόβραστες φακές. Κι ας έχει την Αθανασία της τεσσάρων χρονών τώρα, χωρίς να' χει ακόμη περπατήσει.....Πού να στηριχτεί το δύσμοιρο το κοριτσάκι με αυτά τα κάτισχνα τα ποδαράκια; Κρέας; Από πού; Πώς; Αστεία πράγματα. Έπρεπε όμως να φεύγει τα πρωινά. 

Δόξα τω Θεώ τη δέχτηκαν στη δουλειά για τέσσερις ώρες μονάχα. Είναι για να τα συζητάς τέτοιους καιρούς; Η Μαρίκα της δυο χρονών, ο Μιχάλης της στα πέντε κι ο Κοσμάς χρονιάρικο. Ποιος να της κρατήσει τα παιδιά; Τακτοποιούσε τα παιδιά με ό, τι βρισκόταν και κίναγε να φύγει. Το φθαρμένο παλτό της βιαστικά, και πριν φθάσει να ανοίξει το χερούλι της πόρτας για να βγει, έστρεφε ολόκληρη προς την εικόνα της Παναγιάς και της μήναγε γλυκά στα μάτια, σαν στης καλύτερής της φίλης:

- "Παναγιά μου, κράτα τα μέχρι να γυρίσω! Σε τέσσερις ωρίτσες θα είμαι πίσω.... Παιδιά μου, να την ακούτε την κυρα-Παναγιά! Ναι; Κι έρχομαι κι εγώ...." Το κλείσιμο της πόρτας έβρισκε τα παιδιά κάτω από το μοναδικό τραπέζι του σπιτιού να κοιτάζουν στα μάτια την κυρα-Παναγιά, αμίλητα κι ακούνητα, θαρρείς πως παίζανε παιχνίδι και κανείς δεν ήθελε να χάσει....

- "Έλα, Μάνα! Γύρισα!... Πήγαινε τώρα όπου σε έχουν ανάγκη. Σε ευχαριστώ! Αύριο πάλι". Από τη στιγμή εκείνη τα παιδιά ξεκίναγαν να χαλάνε τον κόσμο. Μέχρι το επόμενο πρωί που "θα'ρχότανε" πάλι η Παναγιά, για να φύγει στη δουλειά η κυρα-Στάσα.....Ακόμα το θυμούνται έως τα σήμερα, παππούδες και γιαγιάδες πια τα τέσσερα αδέρφια, που έχουν να το λένε.... Γεγονός μοναδικό.... Πως είχαν για μπέϊμπι σίτερ... την κυρά-Παναγιά! 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Η κυρα-Στάσα από την Σπάρτη της Πισιδίας, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 



Related Posts with Thumbnails