Φράσεις για προβληματισμό 42ο μέρος

Η ζωή έχει υφανθεί με το στημόνι του καλού και το υφάδι του κακού (Ουίλιαμ Σαίξπηρ).

Ο σίδηρος ακονίζει και οξύνει τον σίδηρο, ο άνθρωπος επιδρά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα εκείνου με τον οποίο συζεί και συνεργάζεται (Παροιμίες κζ, 17).
Κάθε εμπόδιο που ξεπερνάμε με καλοσύνη και εξυπνάδα γίνεται σκαλοπάτι, για να περάσουμε τα υπόλοιπα εμπόδια (Αριστοτέλης).

Οι νόμοι ανακαλύπτουν την ανομία, αλλά δεν την καταργούν (Μίλτων). 

Ο παιδαγωγός πρέπει να μαθαίνει στο παιδί να αγαπάει την ειρήνη και να μισεί τον πόλεμο (Α. Φρανς).

Δυο τρόποι υπάρχουν για να πολεμάς: πρέπει να είσαι και αλεπού και λιοντάρι (Μακιαβέλλι).

Τό νικᾶν αὐτόν ἑαυτόν πασῶν νικῶν πρώτη καί ἀρίστη: το να κυριαρχεί κανείς στον εαυτό του και να τον νικά είναι η πρώτη και καλύτερη νίκη (Δημόκριτος).

Η υπερβολική ελευθερία δεν οδηγεί σε τίποτε άλλο παρά στην υπερβολική δουλεία (Πλάτων).

Ἀνέστιος ἐστιν ὅς ἔραται πολέμου ἐπιδημίαν: δεν έχει πατρίδα όποιος αγαπά  τον πόλεμο (Αριστοφάνης).

Οι σταγόνες του νερού που τυχόν στάζουν σε καιρό χειμώνα από την οροφή μέσα στο σπίτι, αναγκάζουν τον άνθρωπο να βγει έξω από αυτό, έστω κι αν είναι ημέρα χειμωνιάτικη. Έτσι και η κακόγλωσση γυναίκα, η οποία υβρίζει αδιάκοπα τον άνδρα της, τον αναγκάζει να φύγει από το σπίτι του (Παροιμίες, κζ, 15).

Οὐδενί τρόπῳ φαμέν ἀδικητέον εἶναι: με κανένα τρόπο δεν πρέπει να αδικούμε (Πλάτων). 

Δεν υπάρχει τίποτε βέβαιο στην ανθρώπινη ζωή, γιατί κανένας δεν ζει όπως αυτός θα ήθελε (Ευριπίδης).

Οὐδέν βίαιον μάθημα ἔμμονον ἐν τῇ ψυχῇ: η γνώση που αποκτάται με καταναγκασμό και βίαιο τρόπο δεν συγκρατείται από τη μνήμη (Πλάτων). 

Χαμήλωνε τον θυμό σου, για να μη χάσεις το μυαλό σου (Γρηγόριος ο Θεολόγος). 

Η εξωστρέφεια και οι συνεχείς αστειότητες κάνουν την ψυχή αναιμική, υλόφρονα, την αποχαυνώνουν, την απονευρώνουν, της αφαιρούν τον πόθο του ουρανού και την απομακρύνουν από τον Θεό (Εκκλησιαστής, ζ, 3).

Μην περπατάς μέσα στο κεφάλι μου  με τα βρώμικα πόδια σου, δηλαδή τις βρόμικες σκέψεις και τα λόγια σου (Σπουδαία σκέψη).

Να μην κακολογήσεις τον πλησίον σου, γιατί θα ακούσεις πράγματα για τα οποία θα λυπηθείς (Χίλων ο Λακεδαιμόνιος).

Ο συνετός άνθρωπος υποφέρει τη φτώχεια με αξιοπρέπεια (Δημόκριτος).

Μεγαλοψυχία είναι να μπορεί κανείς να υποφέρει, να παραδέχεται με αταραξία τα σφάλματά του (Δημόκριτος). 

Ποτέ μην τα περιφρονείς τα κάτω σκαλοπάτια, γιατί σ' αυτά πρωτοπατάς και φθάνεις στα παλάτια. Αν τύχει ν' ανεβείς ψηλά σιγά-σιγά ανέβα. Για να θυμάσαι τα σκαλιά, όταν σου πουν κατέβα(Λαϊκή σκέψη).  

Ένας από τους δέκα λεπρούς που θεραπεύθηκε γύρισε στον Χριστό και με δυνατή φωνή δόξαζε τον Θεό κι ευχαριστούσε τον Κύριο για την ευεργεσία. Μάλιστα, προσέπεσε και στα γόνατα και προσκύνησε τον Χριστό (Λουκά ιζ, 12-19). Ο Θεός δεν θέλει να Τον δοξάζουμε για τον εαυτό Του, τη δική Του ευχαρίστηση και ικανοποίηση. 

Το θέλει για εμάς, για τη δική μας ευτυχία. Όταν Τον δοξολογούμε, εμείς είμαστε που παίρνουμε μέρος στη δόξα Του, τη μεγαλειότητά Του, την ευτυχία Του. Όποιος δοξάζει τον Θεό, ζει από τώρα την πρόγευση του Παραδείσου (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, εκδόσεις Σωτήρ).

Τις προτροπές προς το καλό πρέπει να τις κάνετε μαζί με επαίνους, γιατί έτσι γίνονται και ευπρόσδεκτες, όταν δηλαδή υποκινούμε τον ζήλο αυτών των ιδίων που συμβουλεύουμε (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ΕΠΕ, 21, 564).

Καλύτερα να έχεις κάτι και να είναι μικρό, παρά να περιμένεις κάτι μεγάλο (Αίσωπος).

Εν μέσω των θλίψεών μας ας σηκώνουμε τα μάτια μας προς Αυτόν.Και ατενίζοντας προς τον Σταυρό Του, ας θυμόμαστε ότι οι δικοί μας σταυροί, όσοι πολλοί κι αν είναι, όλοι μαζί λαμβανόμενοι είναι πολύ ελαφρύτεροι από τον δικό Του. Ας φροντίζουμε με την καρτερική υπομονή μας να έχουμε πάντοτε μπροστά μας ως οδηγό και αρχηγό τον Κύριο (Π. Ν. Τρεμπέλα, Από το άθος του Κυρίου, εκδόσεις Σωτήρ).

Η ταπείνωση είναι η μίμηση του Χριστού, η αλαζονεία, το θράσος και η αναίδεια είναι μίμηση του διαβόλου (Μέγας Βασίλειος, ΕΠΕ, 8, 124).

Το σώμα δεν είναι αντίθετο ή εχθρικό στην ψυχή· απλά υπακούει σ' αυτήν, όπως η κιθάρα στον κιθαριστή και το πλοίο στον κυβερνήτη (Φωνή Κυρίου, 2008, σ. 9).

 Όσοι πλουτίζουν από τη διαχείριση των κοινών αμέσως γίνονται άδικοι, επιβουλεύονται τον λαό και πολεμούν εναντίον του (Αριστοφάνης).

Αυτό είναι το βασικό καθήκον κάθε πνευματικού ηγέτη, το να παραβλέπει σε κάθε περίπτωση το δικό του συμφέρον για το συμφέρον των άλλων (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).

Αρχή της δημόσιας δράσης του Κυρίου η Γαλιλαία. Και το κήρυγμά Του "Μετανοείτε, γιατί πλησίασε η Βασιλεία των ουρανών". "Γαλιλαία των εθνών"τότε, "Κοινωνία της παγκοσμιοποίησης" τώρα. Εποχή δυναμικών αλλαγών, μαζικής διακίνησης προσώπων, αγαθών, ιδεών. Εποχή συγκρητισμού. 

Μέσα στη σύγχρονη "Γαλιλαία των εθνών" στην παγκόσμια γειτονιά μας, ο Χριστός θα στέλνει το φως Του και μέσα από τα πρόσωπα των δικών του. Η ευθύνη πέφτει και στον καθένα μας. Η ζωή μας να είναι κρυστάλλινη. Ο Χριστός να εμφανίζεται στον κόσμο μέσω και της δικής μας υπάρξεως (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, εκδόσεις Σωτήρ).

Η Ορθοδοξία κάνει ευαγγελισμό, όχι προσηλυτισμό (Σπουδαία σκέψη).

Κὐριε, αξίωσέ μας διαρκώς κοντά στον Σταυρό Σου να παραμείνουμε σε όλη μας τη ζωή, λάτρεις ευγνώμονες και προσκυνητές ευλαβείς, τονίζοντας και εμείς με τις ασθενείς φωνές μας, αλλά με φλογερές τις καρδιές μας τον αιώνιο ύμνο, ο οποίος διαδέχθηκε στο διηνεκές τις άγριες και θηριώδεις κραυγές των βλασφήμων στρατιωτών Σου (Π. Ν. Τρεμπέλα, Από το πάθος του Κυρίου, Εκδόσεις Σωτήρ). 

Εκείνος που τιμά και σέβεται τον πατέρα του, θα ευφρανθεί κι ο ίδιος από τα παιδιά του. Και την ημέρα που θα προσευχηθεί, θα γίνει ακουστή η προσευχή του (Σοφία Σειράχ, γ, 5). 

Να μάθετε να μιλάτε στον Θεό για τα παιδιά σας. Αντί να μαλώνετε τα παιδιά σας, να μιλάτε στον Θεό γι’ αυτά (Γέροντας Πορφύριος Μπαϊρακτάρης). 

Όταν κάποιος άπιστος ιδεί εσένα που πιστεύεις να είσαι συγκρατημένος σε όλα σου, σεμνός και φρόνιμος θα πει: Πράγματι είναι μεγάλος ο Θεός των Χριστιανών (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, MG, 49,110).

Αληθινή παιδεία είναι και λέγεται αυτή που φέρνει κάθαρση απόντα άλογα και τυφλά πάθη, που κατορθώνει να καλλιεργήσει όλες τις αρετές (Όσιος Αθανάσιος ο Πάριος). 

Η εγκράτεια και το μέτρο κατά τη νεότητά μας είναι τα διαβατήρια για τα ευτυχισμένα γηρατειά μας (Πλούταρχου).

Εκείνος που τρώγει και δεν μπορεί να νηστέψει, ας επιδεικνύει πιο πλούσια την ελεημοσύνη, ας κάνει εκτενείς προσευχές, ας έχει έντονη προθυμία να ακούει τα λόγια του Θεού (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος). 

Νόμων παραβάτης εἰς τέλος ἀπόλλυται: ο παραβάτης των νόμων στο τέλος καταστρέφεται (Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός). 

Το άγχος καταπολεμείται με την εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και τον καλό αγώνα (Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης). 

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, για να σωθεί κάποιος παρά δια μέσον του πλησίον (Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, MG, 34, 752c). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Η αξία της μονάδας

- Καλά τα κατάφερα και στα Αρχαία. Το’πιασα το δεκάρικο. 

- Είσαι σοβαρός; Εσύ το πρωί καμάρωνες πως δεν άνοιξες βιβλίο. 

- Ε, όχι και δεν άνοιξα βιβλίο μες στις εξετάσεις! Πώς νομίζεις ότι οργανώθηκα; Άκου.... Στη δεξιά τσέπη είχα τις καταλήξεις των ρημάτων σε -άω, -έω, -όω.... πώς τα λένε; 

- Συνηρημένα....

- Μπράβο, αυτά. Στην αριστερή τσέπη είχα τα....στάσου να δεις, εκείνα τα...κάλλιστος... μέγιστος; 

- Τα ανώμαλα παραθετικά. 

- Αυτός είσαι.....

- Αν κατάλαβα καλά, το τρίτο θέμα με τις γραμματικές παρατηρήσεις το είχες στην τσέπη. 

- Κυριολεκτικά. Αν και, για να πω την αλήθεια, έπαθα μέχρι να τα βρω. Μπέρδεψα τις τσέπες μου... Είχες και την Κιναλή να κάνει βόλτες γύρω-γύρω....κάτι θα είχε ψιλιαστεί, όμως εγώ ψυχραιμία, τη δουλειά μου μέχρι που....όπως πάντα, τα κατάφερα....

- Δεν κατάλαβα....Ποια είναι η δουλειά σου; Να αντιγράφεις; Έχεις σκεφθεί τι τελικά κερδίζεις μ’ αυτή την τακτική; 

- Φυσικά.... Πρώτα από όλα χρόνο. Κι ο χρόνος, φίλε, δεν είναι μόνο χρήμα, είναι και διασκέδαση, είναι και ξεκούραση....είναι ωραία ζωή. Την ώρα που κάτι «φυτά» σαν και σένα βγάζουν ρίζες στην καρέκλα, εγώ φχαριστιέμαι τη ζωή: για καφέ στην πλατεία με την παρέα, λίγο σέρφινγκ στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ, μπόλικο ύπνο.  

Κι ένα τελευταίο, που εσένα θα σε ευχαριστήσει ιδιαίτερα: αν έχω κέφι, ρίχνω και λίγο διάβασμα στα μαθήματα που με ενδιαφέρουν, για να ´χω βάσεις που λένε....Εξάλλου στα Αρχαία και στα παρόμοια, όσο και να διαβάσω, θάλασσα θα τα κάνω. Γιατί να παιδεύομαι λοιπόν; Κάνω το σκονάκι μου κι είμαι εντάξει. Δε μιλάς.... Τι να πεις; Σε έκανα να νιώσεις κορόιδο! 

- Καθόλου. Απλώς σκέφτομαι.. Σκέφτομαι τα κέρδη... αυτών που σαν κι εμένα αρνούνται το σκονάκι. 

- Πες τα, αν και τα φαντάζομαι. Πάντως «μαθητάρα» δεν είσαι. 

- Σίγουρα όχι. Όμως γράμματα, τόσα χρόνια στο σχολείο, νομίζω πως έμαθα. Τελειώνοντας το Λύκειο, θα καταλαβαίνω και θα γράφω τη γλώσσα μας, κι όταν την προσδιορίζει το επίθετο «αρχαία», δε θα τη φοβάμαι σα να σημαίνει ξένη κι άγνωστη. 

Ξέρω ακόμη λίγη Ιστορία και...πού πέφτουν οι Σκανδιναβικές χώρες, κι ας προσανατολίζομαι προς τη Λογιστική. Αυτό είναι το πρώτο μου κέρδος, νομίζω. Το δεύτερο, μπορώ να αποτίμηση τις πραγματικές κι όχι τις πλαστές επιδόσεις μου. 

Παίρνω 15 και ξέρω ότι τόσο περίπου αξίζω. Ένα τρίτο, μαθαίνω να προτιμώ τον τίμιο κι αξιοπρεπή αγώνα από την εύκολη λύση της -μικρής έστω- απάτης, που στη μαθητική γλώσσα λέγεται σκονάκι. Και το τελευταίο και πιο σπουδαίο, κερδίζω τη μονάδα. 

- Τώρα με μπερδεύεις. Τη μονάδα μάλλον εγώ κινδυνεύω κάθε μέρα να την «κερδίσω», αν με πιάσουν. 

- Για να καταλάβεις τι λέω και να ξανασκεφτείς το θέμα, άκου τι έγινε στο τελευταίο μάθημα των Μαθηματικών πριν τις εξετάσεις. 

- Την ώρα του Παπαγεωργίου; 

- Ακριβώς. Αυτός, ξέρεις, είναι της Εκκλησίας• μας λέει διαφορά περίεργα και....το πιο περίεργο είναι πως τον ακούμε....

- Κι εμείς. Τι σας είπε λοιπόν στο τελευταίο μάθημα; 

- Αφού ευχήθηκε καλή επιτυχία, πρόσθεσε: «Και μην ξεχάσετε την αξία της μονάδας». Η τάξη τον κοίταξε έκπληκτη προσπαθώντας να καταλάβει τι εννοούσε. Τότε γύρισε στον πίνακα κι άρχισε να γράφει μηδενικά, ένα, δυο, τρία μηδενικά. 

- Ξέρετε τι είναι αυτά, παιδιά; Οι ανθρώπινες προσπάθειες. Ύστερα ξαναγύρισε στον πίνακα κι έγραψε  μπροστά στα μηδενικά μια μονάδα. 

Η μονάδα είναι η βοήθεια του Θεού, που αξιοποιεί τις προσπάθειές μας. 

- Τι λέτε, κύριε;, πετάχτηκε ο Βασιλείου, ο απουσιολόγος, εγώ όταν καταφέρνω να λύσω ασκήσεις πολλαπλών ολοκληρωμάτων, νιώθω όλο τον κόσμο δικό μου. 

- Όταν όμως έχεις άλλες δέκα εξισώσεις και περιμένουν για επανάληψη οι μιγαδικοί και οι παράγωγοι, τότε πες μας, πώς νιώθεις, τον κόντραρε ο Κώστας, που τον συναγωνίζεται στους βαθμούς, 

- Έχετε δίκιο κι οι δυο, παιδιά, συνέχισε ο καθηγητής. Η προσπάθεια για τη γνώση χαρίζει απερίγραπτη ικανοποίηση, όμως έρχονται στιγμές που σου αποκαλύπτουν πως είσαι άνθρωπος αδύναμος κι ανεπαρκής. Η τεράστια ύλη, η δυσκολία της απομνημόνευσης, η εμπειρία μιας προηγούμενης αποτυχίας σου παρουσιάζουν την προσπάθειά σου αναποτελεσματική, άσκοπη. 

Το μυστικό της επιτυχίας τότε είναι να μη σταματήσεις. Γράψε με «καθαρά χέρια», όσο μπορείς περισσότερα « ηδονικά» και περίμενε τη μονάδα, την ευλογία του Θεού. 

- Καλό,  ψιθυρίσαμε οι περισσότεροι. Συμφωνείς; 

- Αν πω ναι, δεν θα το πιστέψεις..

 (Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Η μονάδα, 8:15 π.μ., μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Πρέπει να μάθεις να χάνεις....

Καλημέρα σας, καλό μάθημα.....και στην ομάδα του μπάσκετ, επιτυχία! ευχήθηκε ο κ. Γεωργίου, ο γυμναστής και οι 180 μαθητές του 6ου Λυκείου κατευθύνονται προς τις τάξεις τους. Μόνο οι 12 της σχολικής ομάδας μπάσκετ μένουν στο προαύλιο. Στο χέρι μπουκαλάκι με νερό, στον ώμο το σακίδιο, στο πρόσωπο ζωγραφισμένη η αγωνία τους....παρά τις τόσες νίκες που τους έφεραν στον ημιτελικό.

- Άντε.... και με τη νίκη... θα το πάρουμε το πρωτάθλημα... και στην Εθνική..... Μαζεύουν ευχές και φιλικά πειράγματα μαζί....που τους κάνουν αισιόδοξους και... ξεκινούν.

Ώρα 13:00 μ.μ. Οι 8 από τους 12 φθάνουν στο σχολείο. Οι υπόλοιποι της ομάδας δεν άντεξαν να επιστρέψουν. Το νέο τους είχε προφθάσει: το 5ο Λύκειο κέρδισε τον αγώνα με σκορ 68-66.

- Χάσαμε, χάσαμε.... φώναζαν ρυθμικά ο Αλέξανδρος και ο Μηνάς, προσπαθώντας να χαμογελάσουν. Τέσσερις άλλοι ήταν αμίλητοι. Κι ενώ ο Παντελής κι ο Μάριος διηγούνταν με φωνές πώς μπήκε το τελευταίο καλάθι που έκρινε τη νίκη, ο κ. Γεωργίου, ο γυμναστής, τους συμπλήρωνε:

- Έπαιξε με τέχνη η ομάδα, και η άλλη όμως ήταν πολύ καλή.... Κάποια από τις δυο θα νικούσε.... η διαφορά στο σκορ μικρή...Ξέρουν τα παιδιά μας να παίζουν....πρόσθεσε, ενώ μυστικά αναρωτήθηκε: "ξέρουν τα παιδιά να παίζουν....να χάνουν ξέρουν;"
Τις επόμενες τρεις ώρες το μάθημα της Γυμναστικής γινόταν στην τάξη. Οι μαθητές απαντούσαν γραπτά και ανώνυμα στην ερώτηση του καθηγητή τους, κι εκείνος εύκολα κατηγοριοποιούσε τις απαντήσεις τους κι άρχισε να τις διαβάζει:

Πώς νιώθεις, όταν η ομάδα σου χάσει σ' έναν αγώνα;
Όταν χάνουμε, έχω νεύρα, θυμό, λύπη, πείσμα....
Είμαι χάλια .... παραπονεμένος.... στενοχωρημένος.... απογοητευμένος... θεωρώ ότι όλοι οι κόποι μου πήγαν χαμένοι....Νιώθω άχρηστος.... ότι είμαι ένα μηδενικό.... θέλω να αποχωρήσω από την ομάδα....

Έγραψαν και κάποιοι άλλοι:
Όταν χάνουμε, σίγουρα είναι δύσκολα, αλλά δεν το βάζουμε κάτω....δεν χάθηκε κι ο κόσμος.... κάποιος έπρεπε να νικήσει. Δίνουμε τα χέρια με τα παιδιά και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι....δεν πειράζει, υπάρχουν κι αλλά παιχνίδια...η προσπάθεια μετράει, συνεχίζουμε....Αποδέχομαι την ήττα και προσπαθώ στις επόμενες προπονήσεις για άλλον αγώνα.....Καταλαβαίνω ότι θέλω δουλειά....προσπαθώ να βρω τα λάθη που κάναμε, για να μην τα ξανακάνουμε....

Αν και οι απαντήσεις έκαναν το μάθημα... ο καθηγητής θέλησε να μοιραστεί με τα παιδιά του την πείρα των πολλών αγώνων του:
- Παιδιά....όποιος μάθει να χάνει, τελικά ....δεν αποτυγχάνει. Είναι κερδισμένος, αρκεί να το καταλάβει.

- Πώς όμως μαθαίνεις αυτό το δύσκολο μάθημα, κύριε; Γιατί είναι φανερό πως άλλοι από εμάς το γνωρίζουν κι άλλοι το αγνοούν.... ρώτησε ο Μηνάς και ο κ. Γεωργίου απάντησε:
- Μαθαίνεις να χάνεις, όταν συμφιλιώνεσαι με την ήττα και την αποδέχεσαι σαν ένα ενδεχόμενο αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Κάποιος θα χάσει, γιατί όχι κάποτε κι εσύ;

Τότε είναι πολύ ωφέλιμο να εντοπίσεις και να παραδεχθείς την όποια λανθασμένη κίνηση ή τακτική στον αγώνα, που πιθανόν να έγινε η αιτία της αποτυχίας. Απαραίτητο ακόμα να προστατεύσεις το αυτοσυναίσθημά σου από την ηττοπάθεια και την απογοήτευση που προκαλεί η σύγκριση με άλλους.

Πάρε το βλέμμα σου από την ήττα του χθες και ρίξε το στον αγώνα -γιατί όχι και τη νίκη- του αύριο. Προετοιμάσου καλύτερα..... Και...μη φοβάσαι την ήττα, μπορεί να είναι πιο χρήσιμη, αλλά και πιο πολύτιμη από πολλές νίκες....

- Πιο χρήσιμη το καταλαβαίνεις, πιο πολύτιμη όμως γιατί;, αναρωτηθήκαμε αρκετοί...κι ο καθηγητής μας συμπλήρωσε:
- Ξέρει την απάντηση εκείνος που έγραψε: «Μπορεί και να χαρώ σε μια ήττα. Δεν είναι όλες οι ήττες ίδιες».

Και για να συμφωνήσουμε μαζί του, ας παρακολουθήσουμε ένα βίντεο....
-Η πρώτη σκηνή εκπλήσσει...Ο αγώνας δρόμου αρχίζει....Οι αθλητές, υποστηρίζονται από μπαστούνια, πατερίτσες, κηδεμόνες, νάρθηκες....άτομα με ειδικές δυνατότητες τα λένε ή αλλιώς πρωταθλητές στην υπομονή και στην καρτερία. 

Κάποιος από αυτούς φθάνει σε απόσταση αναπνοής από το τέρμα, σε λίγες στιγμές θα είναι ο πρώτος νικητής... Ξαφνικά ακούει έναν θόρυβο δυνατό και τη φωνή του δεύτερου να καλεί σε βοήθεια.Αστραπιαία....γυρίζει πίσω τον βλέπει πεσμένο στο έδαφος.

Ξεχνάει τότε την πρωτιά, τη διάκριση, το μετάλλιο και με την ίδια ταχύτητα τρέχει προς τον τραυματισμένο συναγωνιστή του. Τον μιμούνται και οι άλλοι. Όλοι μαζί καταφέρνουν να τον σηκώσουν και....να τερματίσουν.....

Σε λίγο -πάλι όλοι μαζί- αγκαλιασμένοι πάνω στο βάθρο, σηκώνουν το χρυσό....
Κι ο βετεράνος αθλητής, ο κ. Γεωργίου σχολίασε:
- Νικημένος μόνο ένας, ο ατομισμός.

Νικητές όλοι.... Ήξεραν χάνοντας, να κερδίζουν....να νικούν.
Ας το διδάξουν αυτοί οι μεγάλοι πρωταθλητές σε όλους τους αθλητές όλων των αγώνων της ζωής.... 
(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Μετά τον ημιτελικό, 8:15 π.μ., μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!