Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 42ο

 

Στο πρώτο παράδειγμα μνημονεύει τους αγίους αποστόλους Βαρνάβα και Παύλο, όταν θεράπευσαν στα Λύστρα τον εκ γενετής τυφλό. Τότε οι κάτοικοι των Λύστρων θέλησαν να τους τιμήσουν ως θεούς. Φώναζαν έτσι δυνατά ότι οι θεοί πήραν ανθρώπινη μορφή και κατέβηκαν κοντά τους. Τον Παύλο τον ονόμαζαν Ερμή και τον Βαρνάβα Δία. Κι ο ιερέας του Δία έφερε ταύρους και στεφάνια, για να προσφέρουν θυσία λατρείας για τον Παύλο και τον Βαρνάβα (Πρ. απ. ιδ, 8-13). 

Στο δεύτερο παράδειγμα ο θείος Πατήρ μνημονεύει τον απόστολο Παύλο, όταν τον δάγκωσε οχιά στη νήσο Μελίτη. Αρχικά οι κάτοικοι του νησιού έλεγαν μεταξύ τους: Οπωσδήποτε ο άνθρωπος αυτός είναι φονιάς, αν και γλίτωσε από τη θάλασσα, η θεία δίκη δεν τον άφησε να ζήσει. Εκτιμούσαν ότι θα πρησθεί αμέσως το χέρι του και θα πέσει κάτω νεκρός. Όμως ο απόστολος Παύλος δεν έπαθε απολύτως τίποτε. Τότε οι κάτοικοι του νησιού άλλαξαν γνώμη και έλεγαν πως είναι θεός: "μεταβαλλόμενοι ἔλεγον θεόν αὐτόν εἶναι (πρ. κη, 1-6)". 

Και στα δυο παραδείγματα φαίνεται πολύ καθαρά ότι οι θλίψεις δεν δυσκόλεψαν , αλλά προστάτευσαν τους αγίους Αποστόλους. Τους έδωσαν επιχείρημα ισχυρό να αποδείξουν ότι δεν είναι ανώτερα όντα. "Εἰσεπήδησαν εἰς τόν ὄχλον κράζοντες καί λέγοντες": Τι είναι αυτά που κάνετε; Κι εμείς άνθρωποι είμαστε, με την ίδια ασθενική και ανθρώπινη φύση που έχετε κι εσείς (Πρ. ιδ, 14-15). 

Πράγματι εάν οι πιστοί Χριστιανοί δεν δοκιμάζονταν, δεν αρρώσταιναν, δεν θλίβονταν παρά ελάχιστα, θα έλεγαν οι συνάνθρωποί τους: Αυτοί δεν έχουν την ίδια φύση με μας. Είναι άλλου είδους όντα. 

Αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοια αντιμετώπιση καθόλου δεν μας ωφελεί. Γι' αυτό επιτρέπει ο Θεός να αντιμετωπίζουμε συχνά-πυκνά θλίψεις. Δεν διαφέρουμε. Είμαστε ομοιοπαθείς με τους συνανθρώπους μας. Και ό, τι καλό συντελείται στο οστράκινο σκεύος μας, οφείλεται στη Χάρι του Θεού: "Οὐκ ἐγώ, ἀλλά ἡ Χάρις ἡ σύν ἐμοί (Α' Κορινθ. ιε, 16)". 

Μερικοί νομίζουν ότι στους πειρασμούς φαίνεται η δύναμη του διαβόλου, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στους πειρασμούς θριαμβεύει η δύναμη του Χριστού. Οι δαίμονες, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ορμούν σαν αιμοβόροι λύκοι, για να αιματοκυλήσουν την ποίμνη του Χριστού. Αλλά από την άνιση αναμέτρηση δεν εξέρχονται νικητές οι λύκο. Εξέρχονται τα άκακα αρνία του Χριστού. Έτσι φαίνεται η δύναμη του Χριστού κι όχι η δύναμη του διαβόλου. Να θυμηθούμε τρία παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η δύναμη του Θεού θριαμβεύει στην έσχατη ανθρώπινη αδυναμία: 

1. Οι Βαβυλώνιοι έκαψαν "τήν κάμινον τοῦ πυρός" με ακατέργαστο πετρέλαιο, πίσσα, στουπιά και κληματόβεργες, για να δυναμώσει η φωτιά επτά φορές περισσότερο από το συνηθισμένο. Κατόπιν έδεσαν τους Τρεις Παίδες και τους έριξαν στο πυρακτωμένο καμίνι να καούν. Αλλά οι Τρεις Παίδες αντί να καούν δροσίζονταν. Και "περιεπάτουν ἐν μέσῳ τῆς φλογός ὑμνοῦντες καί δοξάζοντες τόν Θεόν καί εὐλογοῦντες τόν Κύριον (Δαν. γ,23)". 

2. Πριν θεραπευθεί ο εκ γενετής τυφλός, ρώτησαν οι Μαθητές τον Διδάσκαλο: Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε ο άνθρωπος αυτός τυφλός; Αμάρτησε ο ίδιος, όταν ήταν ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του; Ή αμάρτησαν οι γονείς του και τιμωρείται το παιδί τους για τις αμαρτίες των γονέων τους; Ο Κύριος τους απάντησε: Ούτε αυτός αμάρτησε, ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός, για να φανερωθούν τα έργα της δυνάμεως του Θεού (Ιω. θ, 2-3). 

3. Οι Φιλιππήσιοι έριξαν τους αγίους αποστόλους Παύλο και Σίλα στο εσώτερο μέρος της φυλακής των Φιλίππων και τους ακινητοποίησαν στο βασανιστικό όργανο που λεγόταν ξύλο. Αλλα ενώ "ἐν τῷ ξύλῳ ἦσαν οἱ πόδες, ἐν τῆ ἁλύσει αἱ χεῖρες, τό δεσμωτήριον ἐσείετο κατά μέσην τήν νύκτα ὑμνούντων αὐτῶν". 

Και στα τρία παραδείγματα φαίνεται πολύ καθαρά ότι η κάμινος, η προσωρινή τύφλωση και η φυλακή δεν μπόρεσαν να βλάψουν τους Τρεις Παίδες, τον εκ γενετής τυφλό και τους αγίους Αποστόλους. Αντίθετα τους λάμπρυναν. Η παντοδυναμία του Θεού θριάμβευσε στην έσχατη ανθρώπινη αδυναμία. Ο άγιος Θεός μπορεί και με ολιγογράμματους και με άσημους ανθρώπους να εργάζεται μεγάλα και θαυμαστά: "Τά ἂσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά, καί τἀ ἀγενῆ τού κόσμου καί τά ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός καί τά μή ὄντα, ἵνα τά ὄντα καταργήσῃ (Α' Κορ. α, 27. 28)". Η θεία Χάρις μπορεί να θεραπεύσει "τά ἀσθενῆ" και να αναπληρώνει "τά ἐλλείποντα". Έχει τη δύναμη να θριαμβεύει στους πειρασμούς και τις θλίψεις. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 91ο μέρος

Ο Υιός του ανθρώπου διακηρύττει ο ίδιος για τον εαυτό Του δεν ήρθε στον κόσμο, για να υπηρετηθεί από τους ανθρώπους, για να λάβει τιμές και μεγαλεία, που αρμόζουν στην θεότητά Του. Ήλθε για να υπηρετήσει: δηλαδή να κοπιάσει, να ταλαιπωρηθεί, να υποστεί τον άδικο κατατρεγμό πονηρών ανθρώπων, να προσφέρει επιτέλους και τη ζωή Του θυσία πάνω στον σταυρό. Και όλα αυτά για τη σωτηρία τη δική μας. Και προβάλλει το παράδειγμά του αυτό, παράδειγμα απείρου συγκαταβάσεως και ταπεινώσεως και αγάπης, για να μας διδάξει το καθήκον της αγάπης και της εξυπηρετήσεως του πλησίον, έστω κι αν αυτό απαιτεί ταπεινώσεις και θυσίες μεγάλες (Σπουδαία σκέψη). 

Προγνωρίζει ο Κύριος τα παθήματά Του. Προβλέπει τον σταυρικό θάνατό Του, αλλά δεν σκέφτεται να τον αποφύγει. Για ποιον λόγο; Διότι γνωρίζει ότι είναι απαραίτητος ο δικός Του θάνατος για τη σωτηρία του κόσμου. Και είναι τόση η αγάπη Του και τόσος ο πόθος για τη σωτηρία κι ευτυχία όλων μας, ώστε αισθάνεται ως καθήκον υπέρτατο να υψωθεί πάνω στον σταυρό και να παραδώσει εκεί το πνεύμα, για να απολαύσουν τη σωτηρία κι ευτυχία όσοι θα εκτιμήσουν τη θυσία Του και θα πιστεύσουν σ' Αυτόν. Όπως λοιπόν προβλέπει ο Θεός τα όσα θα πάθει, προβλέπει επίσης ως Θεός ότι  θάνατός Του θα γίνει αιτία, ώστε όσοι πιστεύσουν σ' Αυτόν να μην καταντούν σε απώλεια ένεκα των αμαρτιών τους, αλλά να οδηγούνται σε μετάνοια (Σπουδαία σκέψη). 

Η Ανάσταση του Λαζάρου είναι η καταλυτική απάντηση προς κάθε εποχής σκεπτικιστές που ρωτούν "γιατί ο Χριστός δεν ικανοποιούσε το αίτημα των Εβραίων να κατεβεί από τον Σταυρό, για να πιστέψουν". Αν είχαν διάθεση να πιστέψουν, τους αρκούσε να επισκεφθούν και να κουβεντιάσουν με τον Λάζαρο και τους άλλους κατοίκους της Βηθανίας, όπου πριν μια εβδομάδα ο Χριστός τον ανέστησε μπροστά τους, τετραήμερο νεκρό! (Σπουδαία σκέψη). 

Ημέρα δόξας και μεγαλείου του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού η Κυριακή των Βαΐων. Πάνδημη και πανηγυρική η υποδοχή που του έγινε, αφού "εἰσελθόντος αὐτοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐσείσθη πᾶσα ἡ πόλις (Ματθ. κα, 9-10)", με τα ουρανομήκη "ὠσαννά"! Ας υποδεχθούμε κι εμείς τον Κύριο, όχι όπως οι γραμματείς κι οι Φαρισαίοι κι ο φιλάργυρος Ιούδας, αλλά με την αγάπη του Σίμωνος του λεπρού, την ευωδία της αρετής της Μαρίας, την ευλάβεια του λαού που "ἐξῆλθεν εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ", την καθαρότητα και ακακία της καρδιάς που είχαν τα παιδιά (Σπουδαία σκέψη). 

Γιατί, μαμά μου, τη στιγμή που κάνω ἐλεημοσύνη νιώθω στα στήθη μου γλυκιά κι ἀτέλειωτη χαρά; Κι ὅταν τό χέρι μου κρυφά τον ὀβολό μου δίνη, γιατί νομίζω, πως πετῶ μ’ ἀγγελικά φτερά; - Παιδί μου, κάθε ἄνθρωπος, ὅπου στον κόσμο μένει, ἀπ’  τη στιγμή που ἔρχεται στη γῆ να γεννηθῆ, ὡς τη στιγμή την ὕστερη, που φεύγει και πεθαίνει, ἔχει ἕνα φύλακ’ ἄγγελο, που τον ἀκολουθεῖ. Και κάθε πράξη του καλή ὁ ἄγγελος την κρίνει και γελαστός, χαρούμενος σκύβει και τον φιλεῖ. Κι ὅση χαρά ἔχει ὁ ἄγγελος, τόση χαρά τοῦ δίνει μ’ ἐκεῖνο το γλυκύτατο κι ἀγγελικό φιλί. Γι’ αὐτό και συ να χρεωστᾶς μεγάλη εὐγνωμοσύνη, εὐγνωμοσύνη στους φτωχούς θερμή και περισσή, που πάντα γίνοντ’ ἀφορμή με την ἐλεημοσύνη να χαίρεται ὁ ἄγγελος, να χαίρεσαι και σύ. (Ιωάννης Πολέμης, Αληθινή χαρά/Πηγή: Αναγνωστικό Β' Δημοτικού,  1948)

Ετοίμασε με σοβαρή σκέψη τον λόγο τον οποίο θα πεις κι έτσι παρασκευασμένος όπως θα είσαι, θα ακουσθείς με προσοχή από τους ακροατές σου. Δέσε σφιχτά τις σκέψεις σου και τα νοήματά σου και τότε δώσε απάντηση. Το εσωτερικό του μωρού και ασυνέτου μοιάζει με τον τροχό άμαξας. Και σαν άξονας που στρέφεται διαρκώς, έτσι άστατος είναι και ο διαλογισμός του άστατου και οι σκέψεις και οι αποφάσεις του (Σοφία Σειράχ, λγ, 4-5). 

Το Βάπτισμα ανακαινίζει το "κατ' εἰκόνα" εντός μας, απονίπτοντας κάθε ρυτίδα αμαρτίας. Χρειάζεται όμως η συνέργειά μας δια της προσευχής, ώστε η θεία χάρις να εφαρμόσει πάνω στο ιχνογράφημα του "κατ' εἰκόνα" τα χρώματα του "καθ' ὁμοίωσιν" (Άγιος Διάδοχος, επίσκοπος Φωτικής, 29/5).

Αν το κακό πάψει να σ' ενοχλεί, σημαίνει πως αρχίζεις να του μοιάζεις (Σπουδαία σκέψη). 

Η πολυτιμότερη κληρονομιά που έχουμε ν' αφήσουμε στα παιδιά μας είναι η χριστιανική πίστη και ζωή, ν' αγαπήσουν τον Χριστό, να συνδεθούν μαζί Του. Δίνοντας στα παιδιά μας τον Χριστό, τους δίνουμε τα πάντα. Γι' αυτό αξίζει κάθε κόπος και κάθε θυσία στη χριστιανική αγωγή. Να δώσει σε όλους μας ο Θεός τη μεγάλη χαρά να βλέπουμε τα βλαστάρια μας να βαδίζουν σταθερά στον δρόμο του Θεού, στον δρόμο του αγιασμού και της σωτηρίας (Σπουδαία σκέψη). 

Ήλθε ο Χριστός την πρώτη φορά στον κόσμο ως άνθρωπος. Ήρθε ταπεινός και πράος, για να συμμερισθεί τα βάσανα της ανθρώπινης ζωής και για να μας δείξει τον δρόμο προς την ανώτερη ζωή, τη ζωή της ευτυχίας και της χαράς. Πρόκειται όμως να έλθει και πάλι. Και τη φορά αυτή θα είναι ο δυνατός, ο κριτής, ο νυμφίος, που θα παραλάβει τους οπαδούς του στην χαρά, δηλαδή στη βασιλεία των ουρανών. Ποιοι τότε θα τον υποδεχθούν με χαρά; Ασφαλώς όσοι προσκλήθηκαν στους γάμους αυτούς. Κι όχι απλώς όσοι είναι καλεσμένοι, αλλά όσοι εξετίμησαν τη μεγάλη αυτή πρόσκληση και έκαναν την πρέπουσα ετοιμασία. Όσοι φρόντισαν να έχουν ένδυμα γάμου, δηλαδή την ωραιότητα και τον στολισμό των χριστιανικών αρετών, αυτοί είναι άξιοι να προϋπαντήσουν τον νυμφίο Χριστό (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Κύριος πορεύεται με τους μαθητές Του προς τα Ιεροσόλυμα για το Σεπτό Πάθος. Πορεύεται με θαυμαστή σταθερότητα. Επιθυμεί να προετοιμάσει τους μαθητές Του για όσα πρόκειται να επακολουθήσουν. "Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα...". Τα Άχραντα Πάθη και η Λαμπροφόρος Ανάσταση του Κυρίου δημιουργούν ανεπανάληπτα βιώματα που εξαγιάζουν τον πιστό, τον μεταμορφώνουν. Ας τα ζήσουμε κι εφέτος. "Συμπορευθῶμεν αὐτῷ καί συσταυρωθῶμεν" (Σπουδαία σκέψη). 

Το εβραϊκό Πάσχα ήταν η ανάμνηση ελευθερίας που χάρισε ο Θεός με μεγάλα θαύματα στον ιουδαϊκό λαό. Και τότε μεν θυσίασαν εκείνοι τον πασχαλινό αμνό και με το αίμα του έβαψαν την κατοικία τους, για να σωθούν από την τιμωρία που θα έστελνε η οργή του Θεού στους τυράννους Αιγυπτίους. Τώρα όμως, για την σωτηρία όλου του κόσμου από τη σωτηρία του διαβόλου και της αμαρτίας, θυσιάσθηκε ως άκακο αρνί ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός λοιπόν είναι το Πάσχα το δικό μας. Αυτός μας ελευθερώνει από τη δουλεία της αμαρτίας. Αυτός μας σώζει από τον θάνατο και με το αίμα του το άγιο που μας προσφέρει τώρα να κοινωνούμε στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, εξαγιάζει τους πιστούς οπαδούς του (Σπουδαία σκέψη).

Καλημέρα σας! Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά! 

Το φως της Αναστάσεως να λάμπει στις ψυχές μας!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 41ο

Ο άνθρωπος δεν πείθεται εύκολα ότι όλα τα δεινά προέρχονται από τον διάβολο. Θέλετε διότι έχουμε παρεκκλίνει από την ευθεία οδό εντολών του Θεού, θέλετε, διότι ο διάβολος έχει μεγάλη τέχνη να καμουφλάρεται, γεγονός πάντως είναι ότι ο αποστάτης άνθρωπος ευκολότερα λέει: "Γιατί, Θεέ μου, ξέσπασε καταπάνω μου αυτή η συμφορά;", και σπανιότερα κακίζει τον διάβολο. Ενώ έχει πολέμιο που τον πολεμά ημέρα και νύκτα, λησμονεί την πολεμική του και θεωρεί κύριο αίτιο του κακού και της θλίψης του τον Θεό, που μας ευεργετεί ημέρα και νύκτα. Θέλει να πάθει περισσότερα και χειρότερα, για να πεισθεί ότι όλα τα κακά προέρχονται από τον διάβολο; 

Αλλά και περισσότερα να πάθει, κι αυτά θα τα λησμονήσει, εφόσον με την ελεύθερη θέλησή του αμαρτάνει. Ώσπου η μεγάλη αποστασία της ανθρωπότητας θα φέρει τον Αντίχριστο. Τότε οι άνθρωποι θα πονέσουν πολύ. Αλλά από τη μεγάλη εκείνη θλίψη θα προέλθει πολύ μεγάλη ωφέλεια. Διότι θα πεισθούν και οι πλέον δύσπιστοι άνθρωποι ότι  διάβολος είναι "ο πλάνος που πλανά την οικουμένη" και θα δώσουν δόξα στον άγιο Θεό. 

Όπως οι άγιοι της Εκκλησίας μας έχουν πει, μετά τη μεγάλη θλίψη θα περπατάς χιλιόμετρα και άπιστο άνθρωπο δεν θα συναντάς στον δρόμο σου. Όταν θα εκδηλωθεί το αποκορύφωμα της κακίας του σατανά, τότε θα αναζητήσουν και οι αδιάφοροι άνθρωποι με πίστη στον Θεό. Όταν οι αντίθετες δυνάμεις θα πιστέψουν ότι κυριάρχησαν, τότε θα περπατούν χιλιόμετρα οι Χριστιανοί και θα είναι δυσεύρετοι οι άπιστοι στον δρόμο τους! Επιτρέπει ο Θεός ακόμη τις θλίψεις, για να φαίνεται η ανθρώπινη αδυναμία μας και να μην νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε ανώτερα όντα. Είμαστε αδύναμοι άνθρωποι. Ό, τι καλό το επιτυγχάνουμε, το οφείλουμε στη δύναμη του Θεού: "Οὐκ ἐξ' ἡμῶν Θεοῦ τό δῶρον (Εβρ. β, 8)", "ἡ ἱκανότης ἡμῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ (Β Κορινθ. γ,5)". 

Αυτό όμως δεν το εννοούν εύκολα οι κοσμικοί άνθρωποι και ηρωοποιούν ή θεοποιούν όσους διακρίνονται στη ζωή. Στον αρχαίο ειδωλολατρικό κόσμο τους σπουδαίους άντρες τους τιμούσαν ως ημίθεους ή θεούς. Τους αφιέρωναν ναούς και αγάλματα. Η ίδια τακτική συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πόσες φορές οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα μέσα μαζικής ενημερώσεως αποκαλούν ημίθεους ή θεούς ικανούς ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς, πολιτικούς! 

Για να μη χρησιμοποιούν παρόμοιους πηχυαίους τίτλους και για τους χαρισματούχους πιστούς, επιτρέπει ο Θεός να δοκιμάζονται οι δικοί Του άνθρωποι με θλίψεις, να αρρωσταίνουν, να διώκονται, για να πείθονται οι συνάνθρωποί τους "ἀπό τῆς σωματικῆς ἀρρωστἰας τήν ὐπερβολήν καί τῶν πειρασμῶν τό πλῆθος" ότι είναι άνθρωποι "οἱ τά τοιαῦτα θαυματουργοῦντες καί οὐδέν παρ' ἑαυτῶν εἰσφέρουσι". Δεν προσφέρουν τίποτε από τον εαυτό τους, ἀλλά "γυμνή (μόνη) ἡ Χάρις δι' ἐκείνων τά πάντα ἐργάζεται", σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος. Για να αποδείξει ο χρυσορρήμων πατήρ του λόγου το αληθές, διηγείται δυο αγιογραφικά παραδείγματα από τις Πράξεις των Αποστόλων. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη Μεγάλη εβδομάδα!

Ας πορευθούμε προς το Αναστάσιμο Φως! Καλή Ανάσταση! 

Θερμές ευχές!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 40ο

Ο εαυτός μας είναι ο μεγάλος άγνωστος. Νομίζουμε ότι τον γνωρίζουμε, αλλά δεν τον γνωρίζουμε ή ελάχιστα τον γνωρίζουμε. Λέει ο ιερός Χρυσόστομος ότι έχει πραγματική γνώση του εαυτού του αυτός που πιστεύει ότι δεν είναι τίποτε: "Οὗτος μάλιστα ἐστιν ὁ ἑαυτόν εἰδώς, ὁ μηδέν ἑαυτόν εἶναι νομίζων". Αλλά ποιος από εμάς πιστεύει ότι δεν είναι τίποτε; Οι πιο πολλοί έχουμε ιδέα ότι "εἴμεθα κάποιόν τι", όπως λέει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Την ασθένεια της ψυχής μας την αγνοούμε. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν τολμάει να κοιτάξει κατάματα τον εαυτό του, να αντικρίσει την ένδεια και την αδυναμία του. 

Αλλά πώς θα γνωρίσουμε την ασθένεια της ψυχής μας; Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, έμπειρος γνώστης της πνευματικής ζωής, απαντά ότι "οὐδείς δύναται νά αἰσθανθῇ τήν ἰδίαν αὐτοῦ ἀσθένειαν, ἐάν δέν παραχωρηθῇ μικρόν ὐπό τοῦ Θεοῦ νά ἐμπέσῃ εἰς πειρασμούς ἤ σωματικούς ἤ ψυχικούς". Με τη δοκιμασία των θλίψεων γνωρίζει ο άνθρωπος βαθύτερα τον εαυτό του, την ασθένεια της ψυχής του. Εάν δεν επέτρεπε ο Θεός να δοκιμαστεί με θλίψεις, δεν θα συναισθανόταν την ένδεια και την αδυναμία του και θα κινδύνευε να πέσει και να συντριβεί εξαιτίας της υπερηφάνειάς του. Ο θεόπνευστος λόγος της Γραφής βεβαιώνει ότι "πρό συντριβής ἡγεῖται ὕβρις (Παρ. στ, 18)". Πριν από την οποιαδήποτε πτώση, προηγείται υπερηφάνεια. Η πτώση και η συντριβή ακολουθούν. 

Εάν δεν ταπεινωθούμε, το έδαφος γίνεται ολισθηρό και θα φθάσουμε αναπόφευκτα στην πτώση και τη συντριβή. Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος σημειώνει ότι "'ἐάν δέν συναισθανθῇ ὁ ἄνθρωπος τήν ἀσθένειάν του, τά πράγματα αὐτοῦ κεῖνται ἐπί τοῦ ξυρού ἀκμῆς τοῦξυραφίου, και κατά πᾶσαν στιγμήν εὑρίσκεται είς μ΄λεγαν κίνδυνον, μή ὤν μακράν τῆς πτώσεως, μήτε ἐκ τοῦ φθοροποιοῦ λέοντος τῆς ὑπερηφανείας φαίνεται ἀπηλλαγμένος". Αλλά για να μη γίνουμε λεία "τοῦ φθοροποιοῦ λέοντος τῆς ὑπερηφανείας", έρχονται οι θλίψεις να μας βοηθήσουν να συναισθανθούμε την ασθένεια της ψυχής μας και να ταπεινωθούμε. 

Εάν ταπεινωθούμε, ελκύουμε τη Χάρι του Θεού και λαμβάνουμε δώρα θεϊκά: τη δροσιά του ουρανού, την αυτογνωσία, την υπομονή, τη γνώση των μυστηρίων του Θεού, τη διάκριση τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος! Με τη δοκιμασία των θλίψεων γνωρίζουμε βαθύτερα και το θέλημα του Θεού, "τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον (Ρωμ. ιβ,2)". Μαθαίνουμε τα "δικαιώματά" Του, όπως ψάλλει ο ιερός Ψαλμωδός: "Ἀγαθόν μοι, ὅτι ἐταπείνωσάς με, ὅπως ἄν μάθῳ τά δικαιώματά σου (Ψαλμός ριη [118], 71".

Ήταν πολύ ευεργετικό και σωτήριο για μένα το ότι με ταπείνωσες με θλίψεις. Διότι  η παιδαγωγία Σου αυτή με βοήθησε να μάθω το άγιο θέλημά Σου. Εάν δεν δοκιμαζόμασταν με θλίψεις, δεν θα γνωρίζαμε βαθύτερα το θέλημα του Θεού. Οι ανέσεις και η καλοπέραση μας κάνουν να λησμονούμε τον Θεό και να απομακρυνόμαστε από την αγάπη του Θεού Πατέρα. Παθαίνουμε αυτό που γράφει στο Δευτερονόμιο: "Καί ἔφαγεν Ἰακώβ καί ἐνεπλήσθη, καί ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος, ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη· καί ἐγκατέλιπεν Θεόν τόν ποιήσαντα αὐτόν καί ἀπέστη ἀπό Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ (λβ, 15)".

Οι θλίψεις αντίθετα μας φέρνουν πιο κοντά στον Θεό. Μας κάνουν να Τον θυμόμαστε. "Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου", λέει ο προφήτης Ησαΐας (κστ, 16). Κύριε, σε θυμήθηκα στη θλίψη μου. Το ίδιο να λέμε κι εμείς: Κύριε, σε θυμηθήκαμε στη θλίψη μας. Όταν όλα τα είχαμε άφθονα και τίποτε δεν μας έλειπε, Σε είχαμε ξεχάσει. Τώρα που ήλθαν οι θλίψεις και τα βάσανα, Σε θυμηθήκαμε. Στους πειρασμούς και τις θλίψεις αισθανόμαστε περισσότερο την αγάπη του Θεού, την αγαθή πρόνοια και κραταιά προστασία Του.

"Ἐκτός πειρασμῶν ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ οὐχ ὁρᾶται", ούτε παρρησία προς τον Θεό αποκτούμε, ούτε τη σοφία του Αγίου Πνεύματος διδασκόμαστε, ούτε βλέπουμε στην ψυχή μας να αυξάνεται ο θείος πόθος, σημειώνει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος παρατηρεί ότι "κάμνουσα ψυχή ἐγγύς ἐστι τοῦ Θεοῦ". Η ψυχή που δοκιμάζεται βρίσκεται πολύ κοντά στον Θεό. Οι πιστοί "τόν Εὐεργέτην οἱκειοῦνται διά τῆς θλίψεως". Γίνονται οικείοι του Ευεργέτη Θεού με τη δοκιμασία των θλίψεων. Συγγενεύουν πιο πολύ με τον Θεό. Τους αναγνωρίζει δικούς Του. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!