Ενηλικίωση και νεανικές παρεκτροπές (μέρος 1ο)

Οι παλαιότεροι, που προχωρούν τώρα στο μεσουράνημα της ζωής, τους ή και κάποιοι βαδίζουν ήδη στη δύση της, μεγάλωσαν και έζησαν αλλιώς. Είχαν αρχές, σέβονταν τις παραδόσεις, μεγάλωσαν με την πατροπαράδοτη πίστη στην αγκαλιά της μάνας Εκκλησίας. 

Χάρηκαν την ομορφιά της οικογενειακής ζωής. Αγάπησαν τον πατέρα τον στοργικό και αυστηρό μαζί, τη μητέρα που ήταν βασίλισσα του σπιτιού, πάντοτε εκεί να περιμένει όλους, να τους φροντίζει, να τους ζεσταίνει με την αγάπη της και την απέραντη στοργή της.

Έζησαν την ανθρώπινη κοινωνία της γειτονιάς, τη ζεστασιά της ειλικρινούς φιλίας, τα απλά παιχνίδια, την αγνή ψυχαγωγία και χαρά. Φοίτησαν στο σχολείο με τις αυστηρές αρχές, με τις αλησμόνητες θρησκευτικές και εθνικές γιορτές και τους τακτικούς εκκλησιασμούς.

Γνώρισαν τον δάσκαλο τον αληθινό, που μαζί με τα γράμματα που τους μάθαινε ενδιαφερόταν πιο πολύ να τους κάνει ανθρώπους, να τους δείξει τους σωστούς δρόμους της ζωής. Όμορφα χρόνια! Κι ας μην υπήρχαν ανέσεις, κι ας περνούσαν οι περισσότεροι απλά και φτωχικά τότε. Ήταν πιο ανθρώπινη, πιο ευτυχισμένη η απλή και συχνά ταλαιπωρημένη ζωή τους.

Πόσο διαφορετικός όμως έγινε ο κόσμος μας μέσα σε λίγα χρόνια! Πόσο διαφορετικές είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα! Η Εκκλησία συστηματικά και βίαια εξωθείται στο περιθώριο της ζωής. 

Ο κόσμος της, η νοοτροπία, το ήθος της, όλα παρουσιάζονται αναχρονιστικά, τελείως ξένα και ασύμβατα με την προοδευμένη τάχα εποχή μας, η γλώσσα της ακατανόητη από τον σημερινό άνθρωπο. Την ώρα που λειτουργούν οι εκκλησίες, το πρωί της Κυριακής, τα παιδιά πρέπει να τρέχουν αλαφιασμένα στα φροντιστήρια, να έχουν τις αθλητικές, τις μουσικές και άλλες δραστηριότητές τους.

Ακούγεται τελείως παράξενο το να μπουν σε μια εκκλησία, να ανάψουν κερί, να προσκυνήσουν τις άγιες εικόνες, να σταθούν ήσυχα και να ζήσουν τη θεία Λειτουργία, κάτι να καταλάβουν από τον υπέροχο κόσμο της. Πολλά παιδιά σήμερα δεν ξέρουν να κάνουν ούτε τον σταυρό τους.

Η οικογένεια σαν να μην υπάρχει πια. Εργάζονται συνήθως και οι δυο γονείς,λείπουν σχεδόν όλη τη μέρα. Ούτε και το βράδυ μαζεύεται η οικογένεια. Τα παιδιά μόλις ξεπεταχτούν, δεν μπορούν να μείνουν μέσα. Φεύγουν έξω να βρουν τη χαρά τους. 

Και όταν μείνουν μέσα, πάλι έξω είναι, κολλημένα στην τηλεόραση που φέρνει όλη την οικουμένη μπροστά τους· ή το καθένα να ζει στον ηλεκτρονικό του κόσμο, με τον προσωπικό του υπολογιστή να ταξιδεύει εύκολα σ' όλο το σύμπαν. Χάθηκε το οικογενειακό τραπέζι, η οικογενειακή απλή αναστροφή, η κοινωνία της αγάπης. Ούτε λόγος πια για οικογενειακή προσευχή. 

Και το σχολείο έπαψε να είναι χώρος αγωγής. Μάλλον έγινε βιομηχανία προσφοράς στεγνών γνώσεων στα παιδιά, που αύριο, με όσο το δυνατόν περισσότερα προσόντα και πτυχία, θα αναζητούν μια θέση εργασίας, για να μπορέσουν να προχωρήσουν με επιτυχία στη ζωή τους. 

Άλλος κόσμος πια, άλλη νοοτροπία, άλλες ταχύτητες. Τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν σε άλλη εποχή, σε κοινωνία δύσκολη, ανταγωνιστική, προβληματική και συχνά απάνθρωπη, γιατί έλειψε από αυτήν η αληθινή κοινωνία, η εγκάρδια ανθρώπινη σχέση, η ειλικρινής φιλία και εμπιστοσύνη, η άδολη αγάπη και η πίστη στον Θεό. 

Οι νέοι, εκτός εξαιρέσεων, δεν ζουν όπως ζούσαν οι παλαιότεροι. Γι' αυτό ίσως και δεν ακολουθούν τους δρόμους των γονιών τους, δεν αποδέχονται τις αρχές τους. Παρασύρονται από τους ρυθμούς της εποχής, επηρεάζονται βαθιά από τη νοοτροπία της. 

Και οι γονείς μένουν στην άκρη και παρακολουθούν· τώρα που είναι μικρά ακόμη τα παιδιά, να λένε πώς θέλουν να συμπεριφέρονται, να μιλούν, να ντύνονται όπως ζητεί η μόδα, όπως διδάσκει με κάθε τρόπο η τηλεόραση, όπως κάνουν τα πιο πολλά παιδιά στο σχολείο τους.

Όταν λίγο μεγαλώσουν, δηλώνουν ότι δεν τους αρέσει πια η εκκλησία. Είναι εξάλλου τόσο κουρασμένα από τα μαθήματα και θέλουν να ξεκουρασθούν λίγο περισσότερο, να κοιμηθούν την Κυριακή το πρωί. Λίγο αργότερα ανακοινώνουν ότι θα αργήσουν το βράδυ και δεν ξέρουν ποια ώρα ακριβώς θα γυρίσουν.... Και έρχονται το πρωί. Αυτό επαναλαμβάνεται όλο και πιο τακτικά και γίνεται στο τέλος καθεστώς.

Ακολουθεί κατόπιν και το άλλο νέο: ότι έχουν κάποια ιδιαίτερη γνωριμία και σκέπτονται πως ίσως βρήκαν τον άνθρωπο της ζωής τους. Και επειδή δεν τους χωράει πια το σπίτι, θα ήθελαν να μείνουν έξω μαζί του, να δοκιμάσουν, να δουν αν ταιριάζουν.... Ζητούν δε και οικονομική υποστήριξη γι' αυτό, διότι βέβαια δεν έχουν ακόμη δυνατότητα. 

Λίγο αργότερα ακόμη ανακοινώνουν πως περιμένουν παιδάκι και ότι θα προχωρήσουν σε γάμο, πολιτικό στην αρχή· και για θρησκευτικό βλέπουμε αργότερα. Είναι τόσα τα έξοδα εξάλλου για τον δεύτερο... Πόσο διαφορετικός ήταν ο κόσμος λίγα χρόνια πριν.... 

Τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε με τις όμορφες αναμνήσεις, με τις γλυκές νοσταλγίες μιας περασμένης πια εποχής; Θα πιστέψουμε πως χάθηκαν όλα εκείνα και δεν ξαναγυρνούν; Θα συμβιβαστούμε με τη νοοτροπία της σύγχρονης εποχής; Θα αμνηστεύσουμε την αμαρτία και θα πούμε πως σήμερα όλοι έτσι κάνουν και δεν γίνεται αλλιώς; Θα αντιδράσουμε; Τι θα κάνουμε όσοι αγαπούμε τον Θεό, όσοι αγαπούμε τα παιδιά μας και πονάμε και ενδιαφερόμαστε, στηρίζουμε ελπίδες και χύνουμε δάκρυα γι' αυτά;
(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, Παίρνουν άλλους δρόμους, ζουν άλλη ζωή, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)
συνεχίζεται....
         Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!