Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

28η Οκτωβρίου 1940



Μαζέψαμε του ήλιου τη σοδειά κάτω απ’ τη στέγη μας. Και περιμέναμε να 'ρθει το πρωτοβρόχι να ποτίσει τις γέρικες ελιές μας, το στεγνό το χώμα μας, να σπείρουμε ξανά το στάρι που μας τρέφει, ν΄ανοίξουμε το μούστο που μας θερμαίνει, ν’ ακούσουμε τα τραγούδια που μας γέννησαν στο παλιό τζάκι με το σκουριασμένο καριοφύλλι, γύρω στη μαύρη ποδιά τής μάνας μας.
Μας γύρευε ο γείτονάς μας νερό και του δίναμε, μας γύρευε ο παπάς πρόσφορο και του ζυμώναμε, μας γύρευε ο μπεκρής κρασί και του κερνούσαμε, μας γύρευεν ο ξένος ίσκιο κι έπαιρνε την καρδιά μας. Κι είχαμε ανοικτά τα σπίτια μας και δίχως μάνταλα τις πόρτες. Κι είχαμε φτώχεια, μα ήμασταν πλούσιοι απ’ τα μαργαριτάρια του ιδρώτα μας, από τα μάτια της γυναίκας μας, από το γέλιο των παιδιών μας.
Δεν θέλαμε άλλο χώμα για τον τάφο μας παρά το χώμα που χορεύαμε συρτό. Δεν θέλαμε άλλη θάλασσα για ψάρεμα παρά τη θάλασσα που μάθαμε κολύμπι. Δεν θέλαμε άλλον ουρανό για χιόνι και βροχή παρά τον ουρανό που βρέχει την καλοσύνη μας. Η αγάπη μας αγκάλιαζε τον κόσμο.
Πηγαίναμε στους τάφους των νεκρών μας και μνημονεύαμε όλους του νεκρούς, εχτρούς και φίλους κι αλλόφυλους. 

Η μάνα μας μοιρολογούσε με την ξένη μάνα. Το καντήλι μας άναβε για όλες τις ψυχές. Μόλις που άρχιζαν πάλι να καπνίζουν τα τζάκια μας. Τ’ αλέτρια μας ήταν έτοιμα για όργωμα. Η γη μας περίμενε τους καινούργιους σπόρους. Οι γερανοί χαιρετούσαν το καλοκαίρι μας. Η πρώτη βροχή δρόσιζε το κορμί μας. Ο χειμώνας άρχιζε το ελληνικό του παραμύθι. Περιμέναμε τον πετεινό να μας φέρει το ξημέρωμα, τον γείτονά μας να χτυπήσει την πόρτα μας, τη γυναίκα μας ν’ ανάψει  το λύχνο και τη φωτιά και να μας πει «Καλή στράτα», «Καλή σπορά». 
Περιμέναμε τα σπουργίτια να μαζέψουν τους άχωστους σπόρους και τη σουσουράδα να σεργιανίσει στις δράνες. Περιμέναμε…και μας ξύπνησαν οι καμπάνες. Οι καμπάνες, οι καμπάνες, οι καμπάνες, μ’ άλλον ήχο, μ’ άλλο χτύπο, μ’ άλλο ξύπνημα οι καμπάνες. Μ’ άλλο αλάφιασμα κι οι μάνες, ενώ βούιζαν οι καμπάνες, κι ενώ φεύγαν, φεύγαν, φεύγαν τρομαγμένα από τις δράνες τα σπουργίτια κι ενώ κλαίγαν και μούγκριζαν τα βόδια μες τους στάβλους.
Ποιος τις χτύπαε τέτοια ώρα, ποια δαιμόνια ήρθαν στη χώρα; Ποια τελώνια;
- Σηκωθείτε, σηκωθείτε, σηκωθείτε! Δεν φωνάζει ο πετεινός σας.
- Σηκωθείτε, σηκωθείτε! Δεν χτυπάει ο γείτονάς σας.
- Σηκωθείτε, σηκωθείτε! Δεν θα πάτε στα χωράφια.
- Σηκωθείτε, σηκωθείτε!

Φάντασμα ήρθε μες στη νύχτα και χτυπάει, χτυπάει την πόρτα, το ποτήρι μάς κερνούσε χτες το βράδυ με το χέρι, στ’ άσπρα γάντια του κρυβόταν το μαχαίρι του φονιά. 
Ληστής ήταν και μας έστηνε καρτέρι μες στη νύχτα.
Φάντασμα ήταν και μας χτύπησε την πόρτα μες στη νύχτα. Να του ανοίξουμε χτυπούσε, μα είχε μπει κρυφά σαν φίδι και σουρνόταν στο σκοτάδι σαν οχιά φαρμακερή. Τότε σείστηκε όλη η γη μας κι άρχισαν τα ποτάμια να φουσκώνουν
και τα βουνά ξερίζωσαν και το πετροβολούσαν.





Νίκου Σφυρόερα, Ελληνικός Όρθρος, 28η Οκτωβρίου 1940, περιοδικό Συγκομιδή, Αθήνα 1988)




Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιόρταζαν χτες! 

Χρόνια πολλά σε κάθε Έλληνα που νιώθει βαθιά στην καρδιά του την αυριανή μέρα ως ιστορική πατριωτική επέτειο! 


 


Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Σοφά ρητά και προγονικές παραινέσεις




Οι μήνες φεύγουν σαν νερό κι οι χρόνοι σαν διαβάτες (παροιμία)
Κάθε ώρα χαμένου χρόνου είναι μια πιθανότητα μελλοντικής δυστυχίας (Ναπολέων)
Μέμνησο νέος ὤν, ὡς γέρων ἔσῃ ποτέ: να θυμάσαι όταν είσαι νέος ότι κάποτε και εσύ θα γεράσεις (Μένανδρος)
Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι (Προς Εφεσίους, ε, 15-16)
Ζηλοῦτε μή τούς πλεῖστα κεκτημένους, ἀλλά τούς μηδέν κακόν σφίσιν αὐτοῖς συνειδότας: να ζηλεύετε και να θαυμάζετε όχι αυτούς που έχουν μεγάλες περιουσίες, αλλά εκείνους που ζουν με ήσυχη και καθαρή συνείδηση, διότι δεν έχουν κάνει κανένα κακό (Ισοκράτης).
Ἅπαν τό κέρδος, ἄδικον ὄν, φέρει βλάβην: κάθε άδικο κέρδος προξενεί βλάβη (Μένανδρος). 
Ἡδονή ἀθέμιτος βεβαίαν τίκτει λύπην: μη επιτρεπόμενη ευχαρίστηση γεννά οπωσδήποτε λύπη (αρχαίο ρητό). 
Αἰσχύνην φεῦγε: να αποφεύγεις καθετί που μπορεί να φέρει ντροπή (Περίανδρος ο Κορίνθιος). 
Ἄνθρωπος ὤν γίγνωσκε τῆς ὀργῆς κρατεῖν: επειδή είσαι άνθρωπος, μάθε να χαλιναγωγείς την οργή σου (Μένανδρος). 
Οὐδέν ἐν ἀνθρώποις πατρός καί μητρός ἔστιν ἄμεινον: από τους ανθρώπους κανείς δεν είναι καλύτερος από τον πατέρα και τη μητέρα (αρχαίο ρητό). 
Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος, ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη.  Γιατί στην ειρηνική περίοδο τα παιδιά θάβουν συνήθως τους γονείς τους, ενώ σε καιρό πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους (Ηρόδοτος).
Τοῖς νόμοις τῶν πολιτῶν ἐμμενόντων αἱ πόλεις ἰσχυρόταταί τε καἰ εὐδαιμονέσταται γίγνονται: όταν οι πολίτες τηρούν τους νόμους, τότε οι πολιτείες γίνονται ισχυρότατες και ασφαλέστερες και ευτυχούν οι πολίτες (Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα).  
Κακά πλεῖστα πόλει δυσνομίη παρέχει, ευνομίη δ' εὔκοσμα καί ἄρτια πάντ' ἀποφαίνει: η παρανομία προξενεί πάρα πολλά κακά στην πολιτεία, ενώ η τήρηση των νόμων από τους πολίτες τα κάνει όλα αρμονικά και τέλεια (Σόλων). 
Ἡ τῶν συγγενῶν ἔχθρη τῆς τῶν ὀθνείων χαλεπωτέρη μάλα: η έχθρα και η ψυχρότητα με τους συγγενείς είναι πολύ χειρότερη από την έχθρα με τους ξένους (Δημόκριτος). 
Μή ἐλλείπεσθαι εὖ ποιῶν τοῦς εὐεργετοῦντας: να μην υστερείς στο να είσαι ευεργετικός απέναντι σ' εκείνους που σε ευεργετούν (Ξενοφών). 
Δύο τά πάντων ἐστί κυριώτατα ἐν ἀνθρωπίνῃ φύσει, νοῦς καί λόγος. Καί ὁ μέν νοῦς ἀρχικός ἐστι τοῦ λόγου, ὁ δέ λόγος ὑπηρετικός τοῦ νοῦ: στην ανθρώπινη φύση δύο είναι από όλα τα ανώτερα, ο νους και ο λόγος. Ο νους είναι κυβερνήτης του λόγου και ο λόγος πάλι είναι υπηρέτης του νου (Πλούταρχος).
Πᾶν τό πολύ τῇ φύσει πολέμιον· ὕπνος, ἀγρυπνίη, ἀμφότερα τοῦ μετρίου μᾶλλον γινόμενα,κακόν: το καθετί που γίνεται σε υπερβολικό βαθμό και χωρίς μέτρο είναι αντίθετο προς τη φύση. Ο ύπνος και η αγρυπνία, και τα δυο, όταν ξεπερνούν το μέτρο, είναι κακό στον άνθρωπο (Ιπποκράτης).

Ἀγάπα τῶν ὑπαρχόντων ἀγαθῶν μή τήν ὐπερβάλλουσαν κτῆσιν, ἀλλά τήν μετρίαν ἀπόλαυσιν: να ικανοποιείσαι με την μέτρια απόλαυση των αγαθών που έχεις και να μην επιζητείς την απόκτηση πολλών αγαθών και την υπερβολική απόλαυσή τους (Ισοκράτης).
Ἀνήρ ἄβουλος εἰς κενόν μοχθεῖ τρέχων: ο απερίσκεπτος ταλαιπωρείται με το να τρέχει άσκοπα εδώ κι εκεί (αρχαίο ρητό).
Άσκοπος νους, διπλός ο κόπος (παροιμία).
Νέος δέ σιγᾶν μᾶλλον ἤ λαλεῖν πρέπει: στον νέο ταιριάζει περισσότερο να σιωπά παρά να ομιλεί (Μένανδρος). 
Αν σκέφτεσαι δυο φορές πριν μιλήσεις, θα μιλάς δυο φορές καλύτερα (ρητό) 
Λαλήσας μέν πολλάκις μετεμελήθην, σιωπήσας δέ οὐδέποτε: πολλές φορές μετάνιωσα επειδή άνοιξα το στόμα μου και μίλησα, ποτέ όμως γιατί δεν μίλησα (Σιμωνίδης). 
Μανθάνων μή κάμνε: μην αποφεύγεις τον κόπο και μην απογοητεύεσαι στην προσπάθειά σου να μαθαίνεις (Ηράκλειτος). 
Ὡς οὐδέν ἡ μάθησις, ἄν μή νοῦς παρῇ: δεν έχει καμιά αξία η μάθηση-δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρξει μάθηση-αν δεν υπάρχει η σκέψη, αν δεν μελετούμε και δεν εμβαθύνουμε στο αντικείμενο της μάθησης (Μένανδρος). 
Ὀψιμαθῆ εἶναι μᾶλλον ἤ ἀμαθῆ: καλύτερα να διδάσκεσαι και να μαθαίνεις σε προχωρημένη ηλικία παρά να μείνεις αγράμματος (Κλεόβουλος ο Ρόδιος). 
Ὄνειδος αἰσχρός βίος κἄν ἡδύς ᾖ: η ακόλαστη ζωή φέρνει ντροπή, όσο κι αν είναι ευχάριστη (Πλούταρχος).  
Ἀνέχου καί ἀπέχου: δείξε ανοχή και υπομονή με ευχαρίστηση στις κακίες που σου κάνουν οι κακοί άνθρωποι. Να απέχεις όμως από όλες αυτές τις κακίες τους και μη θελήσεις να τις κάνεις κι εσύ (Επίκτητος).
Δύο ὦτα ἔχομεν, στόμα δἐ ἕν, ἵνα πλείονα μέν ἀκούωμεν, ἥττονα δέ λέγωμεν: έχουμε δυο αυτιά κι ένα στόμα, για να ακούμε περισσότερα και να λέμε λιγότερα (Ζήνων).
Φύσις ἄνευ μαθήσεως τυφλόν· μάθησις δέ δίχα φύσεως ἐλλιπές: τα φυσικά χαρίσματα χωρίς τη μάθηση και τη γνώση δεν καλλιεργούνται, είναι τυφλά. Και η μάθηση χωρίς τα φυσικά χαρίσματα είναι ελλιπής (Πλούταρχος)
Ἐάν ᾖς φιλομαθής, ἔσει πολυμαθής: εάν είσαι μελετηρός και συνεχώς μαθαίνεις, θα μάθεις πολλά, θα γίνεις γνώστης πολλών πραγμάτων (Ισοκράτης).  
Μαθημάτων φρόντιζε μᾶλλον ἤ χρημάτων· τά γάρ μαθήματ' εὐπορεῖ τά χρήματα: να δείχνεις επιμέλεια και φροντίδα για τα μαθήματά σου πιο μεγάλη, από ό, τι φροντίζεις για την απόκτηση χρημάτων. Διότι τα μαθήματα, η μάθηση και η γνώση δημιουργούν προϋποθέσεις, για να αποκτήσει κάποιος χρήματα (Φιλήμων). 
Πυθαγόρας ἐρωτηθείς τί ἐστι φίλος, ἀπεκρίνατο ἄλλος ἐγώ (ρήση) 
Αμάθεια είναι νύχτα του νου, αλλά και νύχτα χωρίς φεγγάρι και άστρα (Από τη λαϊκή σοφία) 
Δόξει τις ἀμαθεῖ σοφά λέγων οὐκ εὖ λέγειν: στον αμαθή κι αγράμματο άνθρωπο ο σοφός κι εγγράμματος που ομιλεί σοφά, θα φανεί ότι δεν τα λέγει καλά (Ευριπίδης). 
Οὐκ ἐστιν εὑρεῖν βίον ἄλυπον ἐν οὐδενί: σε κανέναν από τους ανθρώπους δεν θα βρεις τη ζωή του να κυλά χωρίς λύπες και στενοχώριες (Ευριπίδης). 
Μεγαλοψυχία δέ ἐστιν ἀρετή ψυχῆς, καθ' ἥν δύναται φέρειν εὐτυχίαν ἤ δυστυχίαν, καί τιμήν καί ἀτιμίαν: μεγαλοψυχία είναι αρετή της ψυχής, που μπορεί να αντιμετωπίζει όπως πρέπει την ευτυχία ή τη δυστυχία, την τιμή ή την ατιμία (Αριστοτέλης)



Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!


Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Άγιος Νικόδημος και λόγοι εκκλησιασμού Μέρος 4ο (τελευταίο)




Λόγος Ε΄.
Από ιερό χρέος


Και τελευταίο, πρέπει εμείς οι χριστιανοί να πηγαίνουμε υποχρεωτικά στο Ναό του Θεού. Διότι και μόνο αυτό το όνομα που έχει η Εκκλησία, μας υποχρεώνει να πηγαίνουμε σ’ αυτήν, επειδή το όνομα της Εκκλησίας σημαίνει δύο πράγματα. 
Κυρίως βέβαια και καθαυτό Εκκλησία θα πει σύναξη και συνάθροιση των πιστών. Γι’ αυτό διαβάζουμε στο Δευτερονόμιο: «Σύμφωνα μι όλα όσα ζητήσατε από τον Κύριο και Θεό κατά την ημέρα της Εκκλησίας (δηλαδή της συναθροίσεως του λαού)». Γι’ αυτό ο Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης είπε:  
«Άλλο είναι η Εκκλησία και άλλο εκκλησιαστήριο (=Ναός), γιατί η πρώτη αποτελείται από ψυχές που αγαπούν το Θεό, ενώ ο Ναός χτίζεται με πέτρες και ξύλα» (Επιστ. Θεοδοσίω Επισκόπω σμστ). Και ο άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας λέει:  
«Λέγοντας Εκκλησία δε συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη για τους τοίχους που την περιβάλλουν, αλλά περισσότερο δηλώνουμε φανερά με εμφανή τρόπο αυτούς που με ευσέβεια συγκεντρώνονται εκεί». Και ο άγιος Γερμανός τονίζει:  
«Εκκλησία είναι η συνάθροιση του πιστού λαού, Σώμα Χριστού» (Ερμηνεία της θείας Λειτουργίας). Καταχρηστικώς, βέβαια, Εκκλησία λέγεται και ο Ναός του Θεού, στον οποίο συναθροίζονται οι πιστοί χριστιανοί. Γι’ αυτό είπε ο ιερός Αυγουστίνος: 
«Εκκλησία είναι τόπος στον οποίον είναι η Εκκλησία». Και ο θείος Γερμανός: «Εκκλησία είναι Ναός Θεού, τέμενος άγιο, οίκος προσευχής».
Έχουμε, λοιπόν, χρέος εμείς οι χριστιανοί να πηγαίνουμε στην Εκκλησία του Θεού και για τα δύο αυτά που σημαίνει η Εκκλησία, εάν θέλουμε να έχει αυτή το όνομα σύμφωνο με την πραγματικότητα. Διότι πώς μπορεί αυτή να λέγεται σύναξη των χριστιανών, σε καιρό που εμείς δε συγκεντρωνόμαστε σ’ αυτήν; 
Πώς μπορεί η Εκκλησία να λέγεται Σώμα Χριστού, σε καιρό που εμείς, τα μέλη της, λείπουμε από αυτήν; Ή πώς μπορεί να ονομάζεται Εκκλησία ο τόπος και ο Ναός του Θεού, όταν εμείς περιφρονούμε και δε συναθροιζόμαστε σ’ αυτόν τον τόπο για να απευθύνουμε τις προσευχές μας και τις δοξολογίες μας προς το Θεό; Σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο: «Γι’ αυτό λέγεται Εκκλησία, επειδή μας δέχεται όλους μαζί»
Η Εκκλησία λέγεται ακόμη Εκκλησία, διότι καλεί όλους τους χριστιανούς στον εαυτό της, πότε με σήμαντρα και πότε με καμπάνες. Οπότε, πώς μπορεί να έχει αληθινό το όνομά της, όταν αυτή σημαίνει τις ιερές της καμπάνες και τα σήμαντρα και μας προσκαλεί, και εμείς περιφρονούμε την πνευματική μας μάντρα και δεν πηγαίνουμε σ’ αυτήν;
Πού είναι, λοιπόν, τώρα εκείνοι οι χριστιανοί που ακούνε τις ιερές καμπάνες της Εκκλησίας να χτυπούν και να τους καλούν να σηκωθούν από τον ύπνο να πάνε τις Κυριακές στο Ναό, και εκείνοι αμελούν και δε σηκώνονται; Πού είναι εκείνοι που ακούνε την Εκκλησία να τους προσκαλεί να πάνε στην Εκκλησία και αυτοί τελείως αφοσιωμένοι στα χαρτιά και σε άλλα τυχερά παιχνίδια και θεάματα βρώμικα και αισχρά, περιφρονούν και δεν πηγαίνουν στο Ναό; Πού είναι εκείνοι που ακούνε την Εκκλησία να τους καλεί στην αγία Λειτουργία, και αυτοί βρίσκονται στα καπηλειά και αποστρέφονται την κοινή σύναξη των αδελφών τους χριστιανών;
Βέβαια, όταν πηγαίνετε να ανταμώσετε τους φίλους σας, ή να παρακολουθήσετε θέατρα, ή να παίξετε χαρτιά και άλλα τέτοια παιχνίδια, τότε δε λέτε πως δεν ευκαιρείτε, αλλά πολλές φορές και ολόκληρες ημέρες και νύχτες ξοδεύετε σ’ αυτά. Όταν όμως σας καλεί η Εκκλησία και όταν είναι η ώρα για να πάτε να προσευχηθείτε στο Ναό του Θεού και να ακούσετε λόγο Θεού, τότε λέτε πως έχετε χίλιες δουλειές και δεν ευκαιρείτε. 
Αχ, και δεν καταλαβαίνετε, αδελφοί μου, πως όλα αυτά είναι εμπόδια και φανερές προφάσεις με τις οποίες ο διάβολος ζητά να σας εμποδίζει από την ωφέλεια και σωτηρία της ψυχής σας; Δε σκέφτεστε πως, αν και ξοδεύετε τον περισσότερο καιρό της ζωής σας στα βιοτικά και μάταια πράγματα, στα αναγκαία και σωτηριώδη και θεία δε θέλετε να ξοδέψετε ούτε λίγο καιρό της ζωής σας, νομίζοντας αυτά άτιμα και περιττά; Δε σκέφτεστε, επαναλαμβάνω, πως με τέτοιον τρόπο δεν είσαστε πια άξιοι να ζείτε και να βλέπετε αυτόν τον ήλιο;
Ταλαίπωροι, ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία τόσο πολύ, ώστε έδωσε τη ζωή Του γι’ αυτήν κι εσείς την αποστρέφεστε; Η Εκκλησία είναι τόσο πολύτιμη κοντά στο Θεό, ώστε έχει Αγγέλους ορισμένους για να τη φυλάγουν. Και όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον συντακτήριο λόγο: «Πιστεύω ότι σε κάθε Εκκλησία είναι Άγγελοι προστάτες». Επαναλαμβάνω, την Εκκλησία την φυλάγουν οι Άγγελοι του Θεού και εσείς ταλαίπωροι την περιφρονείτε; 
Και δεν ξέρετε πως, όταν αποστρέφεστε και περιφρονείτε την Εκκλησία, αποστρέφεστε και περιφρονείτε Αυτόν τον Ίδιο το Χριστό, ο Οποίος είναι «η κεφαλή της Εκκλησίας»; Δε σκέπτεστε πως, όταν εσείς δεν πηγαίνετε στην Εκκλησία, αποκόπτεστε από τους άλλους χριστιανούς σαν σαπισμένα μέλη όλου του σώματος της Εκκλησίας; 
Πώς χωρίζετε μόνοι σας τον εαυτό σας από τη μάντρα του Χριστού σαν ψωριασμένα πρόβατα; Και πώς κόβεστε από την κεφαλή της Εκκλησίας, το Χριστό, και δε λαμβάνετε καμιά χάρη και βοήθεια από Αυτόν; Τι λέω; Όταν εσείς περιφρονείτε και δεν πηγαίνετε τώρα στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά χωρίζεσθε με τη θέληση σας από το Χριστό και από τη σύναξη των ευσεβών χριστιανών, να ξέρετε ότι θα χωρισθείτε και τότε στη μέλλουσα κρίση από τη σύναξη των αληθινών χριστιανών.
Διότι, όπως η κάτω στρατευομένη αυτή Εκκλησία είναι τύπος και εικόνα εκείνης της άνω θριαμβευούσης Εκκλησίας, έτσι και ο θεληματικός χωρισμός, που εσείς κάμνετε τώρα από αυτήν, είναι τύπος του χωρισμού εκείνου που πρόκειται να λάβετε τότε, όπως λέει ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης: «Πράγματι, τα ορατά είναι φανερές εικόνες των αοράτων. Διότι στους μελλοντικούς αιώνες, δεν θα είναι αίτιος ο Θεός του δικαίου αποχωρισμού των πονηρών από Αυτόν, αλλά εκείνοι που διαχωρίζουν εντελώς τους εαυτούς τους από το Θεό» (Επιστολή προς Ιωάννην τον Θεολόγον).
Και εάν, λοιπός, προφασίζεται κάποιος από εσάς και λέει: Εγώ μπορώ και στο σπίτι μου να προσευχηθώ, και τι ανάγκη υπάρχει να πάω στο Ναό; Αποκρίνομαι σ’ αυτόν με τον ιερό Χρυσόστομο και του λέω ότι απατάς και ξεγελάς τον εαυτό σου, άνθρωπε, όποιος κι αν είσαι εσύ που λες αυτά.
Διότι, ναι, μπορείς να προσευχηθείς και στο σπίτι σου, αλλά η, προσευχή του σπιτιού δεν έχει τη δύναμη εκείνη που έχει η προσευχή της Εκκλησίας, στην οποία υπάρχει τόσο πλήθος Ιερέων και χριστιανών, στην οποία αναπέμπεται στο Θεό μια φωνή από όλους, στην οποία εισακούεται από το Θεό η προσευχή σου καλύτερα, στην οποία υπάρχει τόση ομόνοια και αγάπη και συμφωνία και ευχές από τους Ιερείς.
«Αλλά, ποια είναι η ψυχρή δικαιολογία των πολλών; Μπορώ, λέει, να προσευχηθώ και στο σπίτι μου. Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε. Βέβαια είναι δυνατόν να προσευχηθείς στο σπίτι σου, είναι όμως αδύνατον να προσευχηθείς έτσι όπως Προσεύχεσαι στην Εκκλησία, όπου υπάρχει τόσο πλήθος πατέρων, όπου αναπέμπεται από όλους μαζί κοινή προσευχή προς το Θεό. Δεν εισακούγεσαι τόσο πολύ παρακαλώντας μόνος σου τον Κύριο, όσο όταν τον παρακαλείς μαζί με τους αδελφούς σου. 
Διότι εδώ στην Εκκλησία υπάρχει κάτι το περισσότερο, όπως δηλαδή η ομόνοια, η συμφωνία, ο σύνδεσμος της αγάπης και οι ευχές των Ιερέων. Γι’ αυτό βέβαια και επικεφαλής των ακολουθιών είναι οι Ιερείς, ώστε οι ευχές του πλήθους, που είναι ασθενέστερες, ενισχυόμενες με τις δυνατότερες ευχές αυτών να ανεβούν μαζί με αυτές στον ουρανό»
Γι’ αυτό και ο προφήτης Δαβίδ συνήθιζε στις Εκκλησίες να προσεύχεται και να υμνεί τον Κύριο, οπότε έλεγε: «Σε Εκκλησίες θα Σε δοξολογήσω Κύριε». Και πάλι: «Στη μέση της Εκκλησίας θα σε υμνήσω». Και όχι μόνον αυτός προσευχόταν στις Εκκλησίες, αλλά παρακινούσε και τους άλλους να προσεύχονται στις Εκκλησίες λέγοντας: «Σε Εκκλησίες δοξολογείτε τον Θεό».
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, ντραπείτε από όλα όσα είπαμε, και μάλιστα από το όνομα της Εκκλησίας, και αμέσως μόλις ακούσετε να χτυπά η καμπάνα ή το σήμαντρο του Ναού την Κυριακή το πρωί να τρέχετε και να πηγαίνετε ως παιδιά προς τη μητέρα σας, ως θαλασσοδαρμένοι στο λιμάνι, ως πεινασμένοι και διψασμένοι στην ψυχική τράπεζα των Μυστηρίων και του θείου Λόγου, ως πληγωμένοι και ασθενείς στο κοινό ιατρείο.


Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 


Related Posts with Thumbnails