Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

Φράσεις για προβληματισμό 40ο μέρος

Εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους αὐτοῦ (Μαρκ, α,1-8): Ισιώστε τους δρόμους Του. Προετοιμασία της καρδιάς του ανθρώπου, προκειμένου να γίνει ικανή να δεχθεί μέσα της τον Κύριο. Με τη μετάνοια και εξομολόγηση να φύγουν από τη μέση τα βουνά και τα υψώματα, η φιλαυτία, ο εγωισμός, η αλαζονεία, δυστροπίες της ψυχής. Ένα πνευματικό εργοτάξιο πρέπει να στηθεί και μέσα μας. Τέτοιο που να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, για να φιλοξενηθεί ο μέγας αγωνοθέτης και στεφανοδότης Ιησούς Χριστός. Τότε γιορτάζουμε τα πιο ωραία και αξέχαστα Φώτα της ζωής μας! (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου Χριστέ, εκδόσεις Σωτήρ). 
Η ιστορία κανένα ψέμα δεν πρέπει να λέγει, καμία αλήθεια να παρασιωπά (Τάκιτος).  
Η ιστορία γνωρίζει έναν νόμο, τον νόμο που διώκει το ψέμα και που παρουσιάζει την αλήθεια (Τάκιτος). 
Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς πρόοδο, αλλά και δεν μπορούμε να προοδεύσουμε χωρίς παράδοση. Το να αξιοποιούμε την παράδοση είναι ξεκίνημα, για να πάμε προς την πρόοδο (Περιοδικό Ζωή, 2004, σελ. 152). 
Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους, έθνη δεν υπάρχουν (Μακρυγιάννης).
Όσο περισσότερο διεφθαρμένη είναι μια χώρα, τόσο περισσότερους νόμους ψηφίζει (Τάκιτος). 
Ο εμφύλιος πόλεμος είναι καταστροφή και για τις δυο παρατάξεις, γιατί νικητές και ηττημένοι παθαίνουν την ίδια ζημιά (Δημόκριτος). 
Ὁ γραμμάτων ἄπειρος οὐ βλέπει βλέπων: ο άπειρος γραμμάτων (δηλαδή αυτός που δεν γνωρίζει γράμματα), ενώ έχει όραση δεν βλέπει (Αρχαία ελληνική παροιμία).
Εκείνος που δεν έχει πείρα της ζωής, γνωρίζει ολίγα. Εκείνος όμως που ταξίδεψε σε πολλά μέρη, έχει πλήθος γνώσεων και ικανοτήτων (Σοφία Σειράχ, λδ, 10).
Αν δεν αστράψει, δεν βροντά, κι αν δεν βροντά δεν βρέχει· κι αν δεν συνδέσει το νερό, ο ποταμός δεν τρέχει (Παροιμία σχετικά με τη φυσιολογική διαδικασία για το καθετί). 
Η συκοφαντία μοιάζει με φλόγα που μαυρίζει όσα δεν μπορεί να κάψει (Τάκιτος). 
Ο φθόνος φθείρει τον φθονερό φονευθεί τον φθονούμενον (Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως). 
Η ευπιστία είναι αδυναμία αχώριστη εκείνων που αγαπούν την αλήθεια (Τάκιτος). 
Πριν από το δεσμό της φιλίας πρέπει να προηγείται μακροχρόνια γνωριμία (Τάκιτος). 
Μην εισάγεις οποιονδήποτε άνθρωπο στο σπίτι σου, γιατί είναι πολλές οι παγίδες, τις οποίες στήνουν οι δόλιοι άνθρωποι (Σοφία Σειράχ, ια, 29).
Κρύβε από κάθε άνθρωπο τα μυστικά σου, αλλά και τους πολέμους σου (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος). 
Η ποικιλία των φαγητών τεντώνει το στομάχι και φέρνει όρεξη, αλλά δημιουργεί χαύνωση (χαλάρωση, ατονία) και πηρώσεις (βλάβες ή ακρωτηριασμούς των μελών ή αισθήσεων) (Άγιος Παΐσιος, Λόγοι, Δ, σ. 187).
Το σταφύλι έχει τρία τσαμπιά: το πρώτο είναι της ευχαρίστησης (ηδονής), το δεύτερο είναι της μέθης και το τρίτο είναι της ύβρεως, της βρισιάς (Δημόκριτος).
Τα όνειρα που βλέπουμε στον ύπνο μας εκ φύσεως, τις περισσότερες φορές απηχούν τις καθημερινές φροντίδες. Όποιες δηλαδή είναι οι απασχολήσεις της μέρας, τέτοια αναγκαστικά είναι και τα όνειρα (Μέγας Βασίλειος, ΕΠΕ, 7, 212). 
Ο γιατρός πρέπει να φροντίζει για την καλή φήμη του περισσότερο και λιγότερο για την αμοιβή του (Ιπποκράτης). 
Οι ασθένειες μας βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας τον Θεό να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από τον Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου, αφού "τοῖς ἀγαπῶσιν τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν (Ρωμ. η, 28)" (Σπουδαία σκέψη).
Με τη σοφία αποκτάται ο πλούτος, αλλά ποτέ ως τώρα με τον πλούτο δεν αγοράστηκε σοφία (Τάκιτος). 
Το πάθος της πλεονεξίας μοιάζει με το πάθος των πολυφαγάδων, που προτιμούν να σκάσουν από τη λαιμαργία καλύτερα, παρά να δώσουν τα υπολείμματα στους πεινασμένους (Μέγας Βασίλειος, ΕΠΕ, 6, 326). 
Ο πλούσιος της ευαγγελικής παραβολής δεν υπήρξε «άφρων», διότι μερίμνησε να αποκτήσει υλικά αγαθά και επεδίωξε να ζήσει ζωή απολαύσεων και ανέσεων. Αποδείχθηκε άφρων, διότι άφησε την ψυχή του έρημη από τον Ιησού. Του έλειπε η πίστη στον Θεό και η φροντίδα για την ψυχή του. 
Του έλειπε το φως του ουρανού, για να τον οδηγήσει στην επίγεια πορεία του. Η ύψιστη φρόνηση είναι να κάνουμε θησαυρό μας τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και ρυθμιστή της ζωής μας τον θείο Του λόγο. Με τον Χριστό στην καρδιά μας μεταφέρουμε τον ουρανό στη γη (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 3ος).
Υπερβολική ευαισθησία δημιουργεί δυστυχία, υπερβολική αναισθησία δημιουργεί έγκλημα(Τάκιτος).  

Ο πλούσιος της ευαγγελικής περικοπής με τον Λάζαρο δεν παρουσιάζεται από το Ευαγγέλιο ότι ήταν άσωτος και διεφθαρμένος. Αμαρτία του μεγάλη ήταν η περιφρόνηση της αιώνιας ζωής. Έγκλημά του η ασπλαχνία και η σκληρότητά του προς τον φτωχό Λάζαρο. Έσβησε από τη σκέψη και την καρδιά του κάθε ιδέα για μέλλουσα ζωή. 
Περιόρισε όλη την ύπαρξή του στην επίγεια ζωή και αυτήν επεδίωξε να απολαύσει. Του έδωσε ο Θεός και όλα τα αγαθά, για να δείξει έμπρακτα αγάπη προς τον πλησίον. Άσπλαχνος και προς τον Λάζαρο, που βρισκόταν φτωχός, έρημος και πληγωμένος στην αυλή του. Ας μας διδάξει όλους μας η περικοπή (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 3ος, σελ. 62). 
Όποιος υποφέρει με ταπείνωση τις συκοφαντίες, έφθασε στην τελειότητα και θαυμάζεται από τους αγγέλους (αββάς Ισαάκ ο Σύρος).

Διαλέξτε και πάρτε ως θησαυρό τη θεία Σοφία και διαπαιδαγώγηση και όχι το ασήμι, τη γνώση της αληθινής Σοφίας περισσότερο από το ολοκάθαρο γνήσιο χρυσάφι (Παροιμίες, η, 10).  
Δεν παρέχουν σε μας τα αγαθά μόνες οι υποσχέσεις του Θεού, αν κι εμείς δεν κάνουμε αυτά που εξαρτώνται από μας (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ΕΠΕ, 7, 110).

Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθεί ο άνθρωπος το σφάλμα του, να πονέσει, να ζητήσει συγχώρηση από τον Θεό και μετά να εξομολογηθεί (Αγίου Παϊσίου Λόγοι, Γ, σελ. 170). 
Έλεγε πολλές φορές ο αββάς Ποιμένας: Δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο, εκτός από του να έχουμε άγρυπνη διάνοια (Γεροντικό, αββάς Ποιμένας, 135).

Η προσευχή βοηθείται από την ανάγνωση που γίνεται στην ησυχία· και η ανάγνωση από την καθαρή προσευχή, όταν κάποιος προσέχει στα λεγόμενα (Φιλοκαλία μεταφρασμένη, Γ, σελ. 83). 
Αν τρώμε πολύ ή με ραθυμία προσευχόμαστε ή μισούμε τον αδελφό, με όλα αυτά σκονίζεται ο νους και χάνεται η ειρήνη και η παρρησία προς τον Θεό (Σωφρονίου, Όσιος Σιλουανός, σελ. 353).
Αυτό είναι πίστη, όταν πιστεύουμε εκείνο που δεν βλέπουμε, στρέφοντας τη σκέψη μας στην αξιοπιστία Εκείνου (δηλαδή του Χριστού), που έδωσε την υπόσχεση (Χαρώνη, Παιδ. Ανθρ. Χρυσοστόμου, Γ, σελ. 677). 
"Τά ἀδύνατα παρά' ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν". Ας μην απελπιζόμαστε ποτέ. Είτε ατομικά ζητήματα μας απασχολούν και αισθανόμαστε ανεπαρκείς τις δυνάμεις μας, είτε δυσκολίες διάφορες μας ανησυχούν.  
Ας καταφεύγουμε στη θεία παντοδυναμία και να είμαστε βέβαιοι ότι ισχύουν πάντοτε οι λόγοι του Κυρίου. "Εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη του ανθρώπου είναι κατορθωτά και δυνατά με τη χάρη και τη δύναμη του Θεού" (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 3ος). 
Όσο μακριά και να πάει ο νους, ποτέ δεν φθάνει εκεί που μπορεί να φθάσει η καρδιά (Βίκτωρ Ουγκώ).
Το Πνεύμα του Θεού διδάσκει την ψυχή να αγαπά όλα τα ζωντανά, έτσι που δεν θέλει ούτε ένα πράσινο φύλλο να κόψει ούτε να πατήσει ένα αγριολούλουδο (Σωφρονίου, Όσιος Σιλουανός, σελ. 508). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!


Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020

Γιατί δεν με βοήθησε ο Θεός;




- Θα συνεχίσουμε τη συζήτηση; Μην πείτε όχι. Το υποσχεθήκατε.
Τη περίμενα αυτή την υποδοχή στο Β3 σήμερα. Δε ζήτησα όμως από την Άσπα να επαναλάβει την ερώτηση. Ήμουν σίγουρη πως στον νου όλων μας είχε σφηνωθεί το "γιατί" της.
" Γιατί δεν έγραψα Φυσική; Είχα διαβάσει καλά. Είχα προσευχηθεί πολύ. Γιατί ο Θεός δεν με βοήθησε; Γιατί να αποτύχω;".
- Στο επαναληπτικό Φυσικής, Άσπα, δεν απέτυχες. Ο διαβασμένος δεν είναι ποτέ αποτυχημένος.Κατέχει την ύλη κι ας μην έγραψε καλά. Το να χάσει κανείς μια μάχη δεν σημαίνει πως θα χάσει και τον πόλεμο. Με καταλαβαίνεις.... νομίζω....
- Σας καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί ο Θεός δεν με βοήθησε.
- Δύσκολη η ερώτησή σου, ίσως και καθοριστική για τη σχέση σου με τον Θεό. Ένα τέτοιο "γιατί" μπορεί να την κάνει πιο θερμή ή πιο ψυχρή. Θα τη συζητήσουμε, αφού θέλεις, όμως απάντηση ίσως να μην πάρεις. Πώς το ανθρώπινο μυαλό μας μπορεί να γνωρίσει τον άπειρο νου του Θεού και να ερμηνεύσει τις ανεξιχνίαστες ενέργειές Του;
Ωστόσο ο Κύριος δεν μας αφήνει πικραμένους ή έστω απορημένους να κοιτάζουμε τα άδεια, όπως νομίζουμε, από τα δώρα Του χέρια μας. Στο μυστήριο των αναπάντητων προσευχών μας ρίχνει το φως του λόγου Του. Έχει δώσει Εκείνος την απάντηση στο τόσο οδυνηρό "γιατί" που συχνά κάνει τη δοκιμασία μας μεγαλύτερη.
Λέει στην "Επί του όρους ομιλία" Του: "Καθένας που ζητεί από τον Θεό, λαμβάνει...Ποιος άνθρωπος όμως από σας, όταν θα του ζητήσει το παιδί του ψωμί, θα του δώσει λίθο, κι όταν του ζητήσει ψάρι, θα του δώσει φίδι; Εάν εσείς που είστε άνθρωποι ατελείς, γνωρίζετε να δίνετε ωφέλιμα πράγματα στα παιδιά σας, ο Πατέρας σας δεν θα δώσει καλά κι ωφέλιμα σε όσους τα ζητούν; ". 
Καθένας λοιπόν που ζητάει από τον Θεό, παίρνει. Δεν παίρνει όμως πάντα αυτό που ζητάει. Γιατί; Γιατί ενώ νομίζει πως ζητάει ψωμί, ζητάει λίθο, κάτι δηλαδή ανώφελο, κι ενώ νομίζει πως ζητά ψάρι, ζητά φίδι, κάτι δηλαδή βλαβερό. Κι ακόμα γιατί ο Θεός είναι Πατέρας και δίνει ό, τι συμφέρει πραγματικά το παιδί Του κι όχι ό, τι μόνο θα το ευχαριστήσει. 
- Να υποθέσω δηλαδή πως το να γράψω καλά σε ένα διαγώνισμα ή να περάσω στη σχολή που θέλω, δε με συμφέρει. Πιστέψτε με, είναι δύσκολο... είπε έντονα η Άσπα, μα πριν προλάβω να αντιδράσω, πετάχτηκε ο Στέφανος, που ποτέ δε σηκώνει χέρι. 
- Να πω, κυρία, μια ιστορία; Μου την είπε προχθές η μάνα μου, όταν της έλεγα ότι περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω τι θα απαντούσατε στην ερώτηση της Άσπας.... 
- Στέφανε, δεν θα' θελα να χάσουμε και δεύτερη ώρα χωρίς παράδοση· μήπως... την επόμενη.... 
Οι αντιπροτάσεις έκοψαν τη φράση μου στη μέση. 
- Βάλτε μας να διαβάσουμε μόνο μας το παρακάτω.....
- Παραδώστε μας δυο κεφάλαια την επόμενη φορά....μη σταματήσουμε όμως τη συζήτηση.
Έτσι πίστευα κι εγώ. Η συζήτηση αυτή δεν έπρεπε να σταματήσει, γι' αυτό και ο Στέφανος άρχισε: 
-Η μητέρα μου πιστεύει κι αγαπάει τον Θεόν από τα παιδικά της χρόνια. Όταν ήταν στην ηλικία μας, ήθελε να γίνει δασκάλα, για να οδηγεί, όπως μου είπε, τις παιδικές ψυχές στον ίσιο δρόμο. Σίγουρη για τη βοήθεια του Θεού και την επιτυχία της, έδωσε εξετάσεις στην... Ακαδημία, έτσι νομίζω έλεγαν τότε το Παιδαγωγικό. Δεν πέρασε. 
Προσευχήθηκε, λέει, θερμά στον Θεό και έκανε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη προσπάθεια. Το αποτέλεσμα; δεύτερη, τρίτη, τέταρτη αποτυχία. Απογοητευμένη αποφάσισε να γίνει νοσηλεύτρια. Χωρίς καμιά δυσκολία έγινε Διδάσκουσα, και σήμερα είναι καθηγήτρια στο Τ.Ε.Ι. Νοσηλευτικής. 
Ένα αυθόρμητο, ήσυχο χειροκρότημα που... ξεκίνησε απ' την Άσπα, μεταδόθηκε στην τάξη. Δεν θέλησα να το διακόψω. Ήταν για την τόσο εύστοχη παρέμβαση του Στέφανου στη συζήτησή μας, όμως εγώ το άκουγα σαν ένα δοξολόγημα των παιδιών για τις σοφές παρεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας. 
- Θυμάστε, παιδιά, τι σημαίνει "προσεύχομαι";
- Εγώ μιλάω κι ο Θεός ακούει... μας είπατε προχθές. 
- Και απαντάει... θα συμπληρώσω σήμερα. Απαντάει πάντα. Απ' τις πολλές απαντήσεις στο κάθε αίτημά μας, από τις πολλές λύσεις στο κάθε πρόβλημά μας, ξέρει να διαλέγει την καλύτερη και αυτήν να μας δίνει. 
Ιστορίες σαν αυτήν που ακούσαμε, υπάρχουν σίγουρα στη ζωή του καθενός μας. Κάποιες μπορούμε να τις διηγηθούμε τώρα, άλλες αργότερα και άλλες ίσως τις μάθουμε στην αιωνιότητα. Τότε που μπορεί κάτι να καταλάβουμε από τις τις σοφές επεμβάσεις του Θεού στην πορεία μας στη γη. 
Θα Τον δοξάζουμε τότε και θα Τον ευχαριστούμε, γιατί κάποτε....δεν μας βοήθησε, γιατί... δεν μας έδινε πάντα αυτό που Του ζητούσαμε, αλλά κάτι άλλο που ήταν, όπως θα έχει τότε αποδειχθεί, καλύτερο για μας. Παιδιά, να μιλάμε στον Θεό για κάθε μας ανάγκη. Να Του ζητάμε ό, τι θέλουμε και να Τον παρακαλούμε να κάνει ό, τι Εκείνος θέλει.           (Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Γιατί δεν με βοήθησε; 8:15 π.μ., Μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016). 

      Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020

Εκκλησιασμός και ειρωνεία



Δευτέρα, δεύτερο διάλειμμα, και μια παρέα κουβεντιάζει:
-Τέλειο, μιλάμε! .....τέλειο το πάρτι του Μάνου το Σάββατο.
-Βαγγέλη, έχασες. Γιατί δεν ήρθες;
-Δεν μπορούσα....
- Ήθελες να κοιμηθείς νωρίς-νωρίς, αγοράκι μου.
Παρασκευή μεσημέρι, όλοι κατεβαίνουν βιαστικοί να συναντήσουν την ανάπαυλα του Σαββατοκύριακου. Μόνο ο Ορέστης προχωρεί αργά-αργά, και αν ακούω καλά, κάτι σιγοψέλνει. Πώς κι έτσι; Κατάλαβα. Μπροστά του ήταν η Ελένη. Την προηγούμενη ώρα σε μια συζήτηση στην τάξη ομολόγησε πως την Κυριακή πάει Εκκλησία.
«Με κοροϊδεύουν....δεν μπορώ την αποδοκιμασία της παρέας, την καζούρα», μου είπε εμπιστευτικά ο Βαγγέλης.
«Δεν αντέχω την ειρωνεία», έλεγαν και τα υγρά μάτια της Ελένης, καθώς έψαχναν να βρουν τον «ψάλτη» της σκάλας.
Δεν αντέχεις την ειρωνεία, σε καταλαβαίνω. Μπορείς να κάνεις διάλογο με τους φίλους σου για τα πιστεύω σου. Δέχεσαι τον αντίλογό τους, όσο έντονος κι αν είναι. Ανέχεσαι την παγερή αδιαφορία τους ή και την αντιπαλότητά τους κάποτε. Την ειρωνεία τους όμως δεν την αντέχεις.
«Με κάνει κομμάτια», λες κι ο σοφός λαός μας σε δικαιολογεί: «η ειρωνεία σπάει κόκαλα».
Βαγγέλη, Ελένη....σας καταλαβαίνω. Έχω νιώσει όπως κι εσείς. 
Έχουν νιώσει όπως εμείς κι άλλοι....πολλοί χριστιανοί. Ίσως....κι εκείνοι του πρώτου αιώνα στην Αντιόχειας, που άκουγαν συχνά τους εθνικούς να τους αποκαλούν χλευαστικά «χριστιανούς», οπαδούς δηλαδή κάποιου με το συνηθισμένο για την εποχή επίθετο «χρηστός», που σήμαινε τον χρήσιμο, τον αγαθό, αλλά και τον αγαθιάρη άνθρωπο.
Οι πρώτοι όμως χριστιανοί ήξεραν καλά πως ήταν μαθητές του Θεανθρώπου, του Ιησού Χριστού. Από τον Διδάσκαλό τους είχαν μάθει να υπομένουν, ακόμα και να περιμένουν την ειρωνεία.
Διαισθάνομαι την απορία σου. «Γιατί να την περιμένω και πως να υπομένω τη φρικτή παρουσία της;»
Θα βοηθήσει το να προσπαθήσεις να κατανοήσεις αυτούς που σε ειρωνεύονται.
Γιατί το κάνουν;
«Από κακία, από αγένεια ή στην καλύτερη περίπτωση, ‘για πλάκα’, είσαι έτοιμος να μου απαντήσεις.... Σκέψου όμως λίγο καλύτερα.... Ζεις μια ζωή λίγο-πολύ διαφορετική από τη δική τους. Ζεις ζωή χριστιανική.
Κάνεις δηλαδή αυτό που εκείνοι δεν θέλουν, γι’ αυτό και δεν μπορούν να κάνουν. Η παρουσία σου λοιπόν δίπλα τους ενεργοποιεί τη συνείδησή τους, κάνει πιο δυνατή τη διαμαρτυρία της. Προσπαθούν επομένως να την κατασιγάσουνε, ακόμα και να την απενεργοποιήσουν, με εκείνο το τόσο παλιό και γνωστό «όλοι έτσι κάνουν». Εσύ «τους το χαλάς»• θέλουν λοιπόν να κάνεις κι εσύ έτσι όπως όλοι, όπως εκείνοι. Γι’ αυτό.... σε κοροϊδεύουν.
Η ειρωνεία τους όμως, όσο κι α σου φαίνεται απίστευτο, δε δηλώνει απόρριψη, αλλά παραδοχή του προσώπου, ακόμα και θαυμασμό μπορεί να κρύβει.
Θα σου πω τι έγινε με τον Ιάσονα, ένα πιστό παιδί της Γ’ Λυκείου. Πολύ συχνά τον πλήρωναν τα φαρμακερά, ειρωνικά βέλη των συμμαθητών του. 
Κάποια μέρα πολλοί από το τμήμα του είχαν φύγει από το μάθημα. Ήταν μαζεμένοι στη γειτονική καφετέρια. Κουβέντιαζαν για κάθε «απόντα» από την παρέα  με τη σειρά. Έφθασαν και στον Ιάσονα: «Τι να πεις γι’αυτόν, πολύ εντάξει παιδί», συμφώνησαν όλοι και....προχώρησαν στον επόμενο.
Κάνε κουράγιο λοιπόν στην επίθεση της ειρωνείας, για να μπορείς εύκολα να περνάς στην «αντεπίθεση». Δεν εννοώ τις πληρωμένες απαντήσεις, τα πικρόχολα σχόλια ή την περιφρόνηση, αλλά την αντεπίθεση της αγάπης. Τη ζεστή «καλημέρα», τον καλό λόγο, την πρόθυμη βοήθεια σ’ αυτόν που σε κοροϊδεύει.
Η ειρωνεία τότε δεν θα αμαυρώνει, αλλά δεν θα αναδεικνύει την προσωπικότητά σου, και θα τολμήσω να σου το πω, θα σε αποδεικνύει γνήσιο μαθητή του Χριστού. Θυμήσου την προειδοποίησή  Του: «Αφού οι άνθρωποι καταδίωξαν εμένα, θα καταδιώξουν κι εσάς». Αυτός που ειρωνεύεται, τι άλλο κάνει από το να προσπαθεί να διώξει μακριά του την παρουσία του χριστιανού;
Την περιμένουμε λοιπόν την ειρωνεία, την υπομένουμε κι επιμένουμε να ζούμε τη χριστιανική ζωή μας χαρούμενα. Γιατί ο Κύριος μας είπε και κάτι ακόμα: «Είστε μακάριοι, όταν οι άνθρωποι σας ονειδίζουν και σας κακολογούν λέγοντας ψέματα», αναίτια, χωρίς δηλαδή η ασύμφωνη με τη διδασκαλία μου ζωή σας ή κάποιες άστοχες, προκλητικές ενέργειές σας να κάνουν δικαιολογημένες τις ειρωνείες τους. Αν σας ειρωνεύονται μόνο εξαιτίας μου, να χαίρεστε.
Χαίρομαι κι εγώ. Ελένη, Βαγγέλη... γιατί σας νιώθω να αντέχετε τον ψυχρό πόλεμο και να βαδίζετε στον δρόμο του Χριστού. Χαίρομαι γιατί στο τέλος αυτού του δρόμου, στην αρχή της ανέσπερης ημέρας, τότε που οι μάρτυρες θα παρουσιαστούν στον Χριστό με τις πληγές και τα κομμένα μέλη τους, κι οι ασκητές με τους αγκώνες και τους ιδρώτες τους, θα έχετε κι εσείς κάτι να δείξετε στον Κύριο: τα στίγματα της ειρωνείας στο πρόσωπό σας, στην καρδιά σας, λαμπρά σημάδια ότι μείνατε δικοί Του.
(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Με κοροϊδεύουν, 8:15 π.μ., μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Related Posts with Thumbnails