Πανδημία: πόσο πιστεύουμε στον Θεό; (μέρος 1ο)

Κορωνοϊός! Μια τελείως άγνωστη λέξη στους περισσότερους από μας μέχρι λίγο καιρό πριν. Η πιο γνωστή ίσως λέξη τώρα πια που όλος ο κόσμος ζει κάτω από την απειλή του. Η παγκόσμια πανδημία του κορωνοϊού έγινε μια παγκόσμια απειλή, ένας παγκόσμιος φόβος. Και καθώς τα μέσα ενημερώσεως μας βομβαρδίζουν συνεχώς με τις σχετικές ειδήσεις, με ατελείωτες ενημερώσεις και στατιστικά στοιχεία, μας προειδοποιούν για κινδύνους και υποδεικνύουν τρόπους άμυνας, η προσοχή όλου του κόσμου είναι στραμμένη εκεί, στον μικροσκοπικό αόρατο εχθρό που απειλεί τους πάντες. Ποια είναι η αιτία αυτής  της παγκόσμιας δοκιμασίας; Ποια είναι η θεραπεία της; Πού θα στηρίξουμε τις ελπίδες μας για τη διάσωσή μας; Ποια αξία έχει η υγεία μας και πώς θα την υπερασπισθούμε; 

Ένας αδιόρατος μικροοργανισμός, που έχει μέγεθος μερικά εκατομμυριοστά του χιλιοστομέτρου, έ­κανε την εμφάνισή του τους πρώτους μήνες του 2020 σε μεγάλη χώρα της Ασίας. Από εκεί διαδόθηκε αστραπιαία σ’ όλη τη γη. Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Αφρική μολύνθηκαν. Όλη η γη μολύνθηκε από αυτόν τον ιό, που, δυστυχώς, προσέβαλε εκατομμύρια συνανθρώπων μας και για ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς αποδείχθηκε θανατηφόρος.

Παγκόσμιοι οργανισμοί, ειδικοί γιατροί, υπεύθυνοι υγείας, νοσοκομεία, νοσηλευτικό προσωπικό, όλοι επί ποδός πολέμου, για να αντιμετωπίσουν την ανεξέλεγκτα επεκτεινόμενη απειλή. Μέτρα ­ολοένα πιο αυστηρά για την αναχαίτιση και συγ­κράτηση του κακού. Φόβος και τρόμος σ’ όλη την οικουμένη. 

Σ’ αυτή την κρίσιμη περίσταση ακούγονται τόσο επίκαιρα τα λόγια που ο μεγαλοφωνότατος προφήτης Ησαΐας έγραψε για την εποχή του, οκτακόσια περίπου χρόνια προ Χριστού (βλ. Ἡσ. ιδ΄ 1-16): «Ἰδού Κύριος καταφθείρει τήν οἰκουμένην καί ἐρημώσει αὐτήν». Να, ο Κύριος καταστρέφει τη γη και θα την ερημώσει. Το κακό θα προσβάλει αδιά­κριτα όλους, τους λαϊκούς και τους ιερείς, τους δούλους και τους κυρίους, τις υπηρέτριες και τις κυρίες τους, αυτούς που αγοράζουν και αὐτούς που πουλούν, αὐτούς που δανείζουν και αυτούς που δανείζονται. «Φθορᾷ φθαρήσεται ἡ γῆ», με μεγάλη καταστροφή θα φθαρεί η γη, «τό γάρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα». 

Έτσι είπε ο Θεός, αυτή είναι η απόφασή Του. «Ἐπένθησεν ἡ γῆ, καί ἐφθάρη ἡ οἰκουμένη, ἐπένθησαν οἱ ὑψηλοί τῆς γῆς». Όλη η γη βυθίσθηκε σε πένθος. Υφίσταται μεγάλη καταστροφή. Πενθούν και οι «ὑψηλοί τῆς γῆς», αυτοί που στηρίζονται στη δύναμη του πλούτου και υπερηφανεύονται γι’ αυτήν. «Πτωχοί  ἔσονται οἱ ἐνοικοῦντες ἐν τῇ γῇ, καί καταλειφθήσονται ἄνθρωποι ὀλίγοι», συνεχίζει ὁ προφήτης. Θα γίνουν φτωχοί οι κάτοικοι της γης, θα πεθάνουν πολλοί και θα απομείνουν λίγοι.

Στη συνέχεια ὁ προφήτης περιγράφει λεπτομερέστερα το πένθος που θα επικρατήσει: «Πέπαυται εὐφροσύνη τυμ­πάνων, πέπαυται αὐθάδεια καί πλοῦτος ἀσεβῶν, πέπαυται φωνή κιθάρας». Δεν θα υπάρχει ευφροσύνη, θα σταματήσουν τα τραγούδια και οι χαρές, τα τύμ­πανα και οι κιθάρες, η αυθάδεια που στηρίζεται στον πλούτο εκείνων που δεν φοβούνται τον Θεό. «Ἠρημώθη πᾶ­σα πόλις, κλείσει οἰκίαν τοῦ μή εἰσελθεῖν». Ἐρημώθηκε κάθε πόλη. Και θα κλείσει κάθε σπίτι, ώστε να μην μπορεί κάποιος να μπει σ’ αυτό.

Σαν να περιγράφει ο θεόπνευστος προφήτης αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τον φόβο, τους περιορισμούς, τον εγκλεισμό στα σπίτια μας, τη θλίψη και την αγωνία που προκαλεί σ’ όλο τον κόσμο η πανδημία του κορωνοϊού. Υπολογίζεται ότι τους πρώτους μήνες που εκδηλώθηκε η ασθένεια, τεσσεράμισι δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στη γη ήταν ταυτόχρονα κλεισμένοι στα σπίτια τους!  

Η προφητεία δεν αναφέρεται μόνο στη δύσκολη περίσταση που αντιμετωπίζει όλη η ανθρωπότητα αυτόν τον καιρό. Οι λόγοι των προφητών για τα ποικίλα δεινά του κόσμου βρίσκουν εφαρμογή σε διάφορες εποχές δοκιμασιών και ειδικότερα στις μεγάλες θλίψεις που θα έλθουν στους έσχατους χρόνους. Κάθε όμως δοκιμασία είναι μια μερική κρίση της ανθρωπότητος που προηγείται και κατευθύνει στην τελική παγ­κόσμια Κρίση.

συνεχίζεται .........

(Αρχιμ. Αστερίου Χ. Χατζηνικολάου, Με πίστη στον καιρό της πανδημίας, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2020)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ελληνική επανάσταση: μικρό ευγενικό αφιέρωμα για τα 200 χρόνια της (1821-2021)

 

Το όνομα της Ελλάδος άνευ του Χριστιανισμού, δεν ήθελε ίσως υπάρχει σήμερον ή εντός βιβλιοθηκών και εις σοφών τινων αναμνήσεις (Σπυρίδων Ζαμπέλιος, Ιστορικός). 

Το ελληνικόν έθνος δεν διεσώθη, ει μη δια της μετά του Χριστιανισμού συμμαχίας. ...Δι' αυτού επρωταγωνίσθησαν εν τω μέσω αιώνι, καί δι' αυτού, ιδίως, ανεκαινίσθη εν τοις νεωτέροις χρόνοις (Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορικός).

Ένας γέρος Κρητικός στεκόταν εμπρός στην έπαλξιν του Φιρκά και εκοίταζεν... εκοίταζεν.... εκοίταζεν τη σημαία. Είχε βγάλει το μαντίλι της κεφαλής του, ο ήλιος τον έψηνε· και αυτός, ακουμπημένος στο προπέτασμα του μόλου, εκοίταζεν.... εκοίταζεν τη σημαία. Ήτο η δευτέρα μέρα της επάρσεώς της, η τρίτη ημέρα μετά την λήξιν της διεθνούς Κατοχής. Τον αντελήφθησαν δυο τρεις περαστικοί. Εξαναπέρασαν αργότερα και αυτός εκοίταζεν.... εκοίταζεν τη σημαία.       

"Τι τηνε θωρείς, καπετάνιε, τη σημαία; Δεν την εχόρτασες να τηνε θωρείς; Δεν την είδες εχτές;", τον ερώτησεν ένας. "Την είδα, παιδί μου· την είδα χτεςγια τον άπατό μου! Σήμερα...σήμερα τηνε θωρώ για άλλονε, για έναν σύντεκνό μου, που λαβώθηκε στα '97 και πέθανε από την πληγή". Πριν να ξεψυχήσει όμως, απλώνοντας τα χέρια του κατά τα Χανιά, επρόφτασε κια μου είπε: 

"Αν εσύ ζήσεις κι αξιωθείς να δεις τη σημαία μας να σταθεί ετσά, στην ντάπια, να πας νατηνε δεις, να τηνε καλοδείς, και να' ρθεις στο μνήμα μου να μου φωνάξεις δυνατά: Την είδα, σύντεκνε! Κι εγώ, έννοια σου και θα σε ακούσω". Εσώπασε ο γέρο-Κρητικός, κοιτώντας πάντα τη σημαία κι αυτοί που τ' άκουσαν, εδάκρυσαν. Και τα δάκρυα έσβησαν την περιέργειαν να μάθουν το όνομα του γέρου και το όνομα του συντέκνου του. "Ποιος ήταν ο γερο-καπετάνιος;" ερώτησα έναν που μου έλεγε το γεγονός, μετά πάροδον δυο εβδομάδων. "Δεν το κατέχω. Δεν εσυλλογίστηκα να τον ρωτήσω...". Εφύγαμε. Έφυγαν- και ο γέρος εκοίταζε, εκοίταζε (Εστία, 9/8/1909). 

Στην πλατεία Συντάγματος και μπροστά από το κτίριο της σημερινής Βουλής των Ελλήνων, τιμά η Ελλάδα τα παιδιά της που την υπερασπίσθηκαν. Στήνεται στην Αθήνα το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και έχουμε τα εγκαίνια 25 Μαρτίου 1932. Στο μνημείο ανάβεται κανδήλα που το φως της μεταφέρεται από την ακοίμητη κανδήλα της Μονής της Αγίας Λαύρας, η οποία έκτοτε όλο το εικοσιτετράωρο παραμένει άσβεστη μπροστά στο μνημείο, μαζί με τη συνεχή τιμητική Φρουρά. Πίσω από τον τάφο και στον τοίχο υπάρχει ανάγλυφη παράσταση γυμνού οπλίτου με κράνος και με ασπίδα σε ύπτια θέση, αδιάσπαστη ενότητα όλων των Ελλήνων όλων των αιώνων. Αριστερά και δεξιά της παραστάσεως έχουν χαραχθεί αντιστοίχως οι φράσεις: "μιά κλίνη φέρεται ἐστρωμένη τῶν ἀφανῶν" και "ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος" (Σπουδαία σκέψη). 

Ο χώρος του Αγνώστου Στρατιώτου είναι ιερός. Με δέος, σεβασμό και με θρησκευτική ευλάβεια να τον πλησιάζουμε. Μας θυμίζει όλους τους αγνώστους που αναπαύονται στα βουνά και στα λαγκάδια ή στον πυθμένα της θάλασσας. Όλοι τους αιώνιοι φύλακες και φρουροί των συνόρων της πατρίδας μας. Μαζί με τον σεβασμό στον ιερό χώρο του Αγνώστου Στρατιώτου να αφουγκραστούμε και τη φωνή τους:

"Πολεμήσαμε γι' αυτή την Ελλάδα και καταματώσαμε. Ακρωτηριαστήκαμε, πεινάσαμε, στηθήκαμε στο εκτελεστικό απόσπασμα, θυσιάσαμε τη ζωή μας. Όσοι από εμάς ζήσαμε, χρειάσθηκε σε πολλές περιπτώσεις να μαζεύουμε τους νεκρούς με τα κάρα από τους δρόμους και να τους θάβουμε άκλαυτους σε ανώνυμους τάφους. Σε σας μένει να εστιάσετε και να στολίσετε τον τόπο, όπου εμείς ελευθερώσαμε" (Σπουδαία σκέψη). 

Όταν μου πειράζουν την πατρίδα και την θρησκείαν μου, θα μιλήσω και θα ενεργήσω, και ό, τι θέλουν ας κάνουν. Αυτείνη η πατρίδα...... λευτερώθη μ' αίματα και θυσίες..... Σ' αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού (Παρακαταθήκη του άδολου ήρωα Στρατηγού Μακρυγιάννη). 

Έξω από το Ναύπλιο, στους Μύλους, ο Μακρυγιάννης κατασκευάζει πρόχειρα οχυρώματα, για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ. Ο Γάλλος Ναύαρχος Δεριγνύ επισκέπτεται τον τόπο που θα διεξαχθεί η μάχη, για να κάνει στρατηγικές εκτιμήσεις και προβλέψεις. 

-Αυτές οι θέσεις είναι πολύ αδύνατες! Τι πόλεμο θα κάνετε εδώ; Ρωτά έκπληκτος τον Μακρυγιάννη. Κι εκείνος απαντά ψυχωμένα:

-Αδύνατες είναι οι θέσεις μας, καθώς κι εμείς οι ίδιοι. Είναι δυνατός όμως ο Θεός, που μας προστατεύει! 

-Τρε μπιεν! αναφώνησε ο Ναύαρχος, ενθουσιασμένος από τη δυνατή πίστη του Έλληνα (Από ιστορικές πηγές). 

Κάποτε λοιπόν ρώτησαν και το θρυλικό γέρο του Μωριά, το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη:

-Εσύ, στρατηγέ, είσαι αγγλόφιλος;

-Όχι, αποκρίθηκε εκείνος.

-Είσαι τότε γαλλόφιλος;

-Ούτε.

-Ε, θα  σαι φαίνεται ρωσόφιλος.

-Όχι, βέβαια.

-Μα τι είσαι τέλος πάντων;

Κι ο Γέρος του Μωριά με τη συνηθισμένη θυμοσοφία του απάντησε:

-Εγώ είμαι Θεόφιλος. Γιατί σαν το Θεό κανείς δεν αγαπάει την Ελλάδα.

(Ιστορικές πηγές)

Η ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη.  Κανένας λαός δεν έχυσε και δε χύνει ως τα σήμερα το αίμα του για την πίστη, όσο ο δικός μας. Η ορθόδοξη πίστη είναι ο θησαυρός ο κρυμμένος κι ο πολύτιμος μαργαρίτης που λέγει  ο Χριστός…….   Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ' αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά (Φώτης Κόντογλου). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ζήτω το ελληνικό έθνος! Αθάνατοι οι ήρωες του 1821! 

Ελλάδα, χρόνια πολλά!

Νηστεία, Προσευχή και Θεία κοινωνία

 

Η σοφή ελληνική γλώσσα πάλι μας λέει τι να κάνουμε στην περίοδο της νηστείας με μια απίστευτη εγγενή μνημοτεχνική:

Ν= Νερό (πολύ νερό στην περίοδο αυτή)

Η= Ήλιος (με κάθε ευκαιρία καθόμαστε στον ήλιο για βιταμίνη D

Σ=  Συγγνώμη (και ζητάμε, αλλά και δίνουμε απλόχερα)

Τ=  Τείχος (στους πειρασμούς)

Ε=  Ειλικρίνεια (στον λόγο, καθόλου ψέματα)

Ι=  Ικεσία (δηλαδή αληθινή προσευχή)

Α=Αγάπη (η κορυφαία πράξη νηστευόντων και μη νηστευόντων )

(Πατέρας Κωνσταντίνος Σπυρίδων Κατσίμπρης)

____________________________________________________________

Μέσα σε αυτή λοιπόν την παραζάλη, ψάχνω κι εγώ όπως όλοι, να ξαναβρώ τις δικές μου σταθερές… Από το μαγγανοπήγαδο της μνήμης ανασύρω εκείνη τη Σαρακοστή του 2002, όταν έκανα την εκπαίδευσή μου στην παιδονευρολογία στο Γ.Ν. Παίδων Πεντέλης. Το θυμάμαι σαν σήμερα! Καθαρά Δευτέρα και εγώ να εφημερεύω και να βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να γεμίζω το θάλαμο 252 με δύσκολα και ανίατα περιστατικά – κάποια μάλιστα καταδικασμένα σε θάνατο ήδη από την πολύ βρεφική ηλικία…

Περνάει η Κυριακή της Ορθοδοξίας και για μένα ήταν μια μαρτυρική 1η βδομάδα των Νηστειών… Κάθε φορά που έμπαινα στο θάλαμο κυριολεκτικά πονούσε η ψυχή μου, για τον πόνο που ήταν μαζεμένος μέσα στον θάλαμο αυτό! Κανένας ειδικευόμενος δεν ήθελε να αναλάβει τον συγκεκριμένο θάλαμο, από την συναισθηματική φόρτιση που βίωνε – τι σημασία έχει αν είμαστε ειδικοί… και οι ειδικοί είναι άνθρωποι και συμπάσχουν. Ο κλήρος έπεσε σε μένα… «Γιατί Θεέ μου;», έλεγα! «Τι έφταιξαν αυτά τα παιδάκια; Γιατί τόσος πόνος σε αυτούς τους γονείς;».

Κι ενώ αυτά τα ερωτήματα δεν έβρισκαν απαντήσεις, βαθιά μέσα μου, μια αδύναμη φωνή επαναλάμβανε: «Δεν νοιάζεσαι περισσότερο για τα παιδάκια αυτά, από Εκείνον που τα δημιούργησε, τον κοινό Πατέρα μας. Η Αγάπη Του ξέρει καλύτερα…».Ήταν αρχή της 2ης Βδομάδας των Νηστειών, όταν μπαίνοντας μέσα για επανεξέταση των παιδιών, μια μητέρα μου προσφέρει πίτσα. Η στιχομυθία που ακολουθεί ήταν τόσο έντονη που τη θυμάμαι σαν σήμερα:

– Πάρε γιατρέ μου, από το πρωί είστε στο πάνω κάτω…

– Να με συμπαθάτε, της απαντάω, δε θα πάρω. Αλλά μην το εκλάβετε ως απόρριψη του κεράσματος, απλά νηστεύω… Πείτε ότι με κεράσατε και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό…

Με κοίταξε με συμπάθεια…

– Πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός; με ρώτησε…

– Φυσικά, της απάντησα, χωρίς να αφήνω αμφιβολίες.

Σκέφτηκε λίγο και αμέσως κλείνει το κουτί της πίτσας με δύναμη, απευθυνόμενη προς τις άλλες μητέρες:

– Αφού η γιατρός μας νηστεύει, θα νηστέψουμε όλοι μέχρι το Πάσχα!

Είναι αλήθεια ότι η στάση της με ξάφνιασε, αλλά δεν είπα τίποτα…

Να μη σας τα πολυλογώ, οι γονείς ξεκίνησαν νηστεία και προσευχή. Κάθε απόγευμα όλος ο θάλαμος σύσσωμος έκανε την παράκληση στην Παναγία και τον Άγιο Ραφαήλ – προστάτη του Νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης. Ο κοινός πόνος μετατράπηκε σε κοινή προσευχή και κοινή νηστεία! Ο πόθος ήταν ένας: μέχρι την Ανάσταση να αναστηθούν τα παιδιά τους από τη δοκιμασία τους και να κάνουν Πάσχα στο σπίτι τους! Πλέον δεν ήταν βαριά η ατμόσφαιρα στο θάλαμο! Υπήρχε ελπίδα, υπήρχε μια διάχυτη χαρμολύπη, χαιρόμουν να κάθομαι μαζί τους και να παίρνω δύναμη από την προσευχή τους…

Κάθε Κυριακή ζητούσαν από τον ιερέα του νοσοκομείου να κοινωνεί τα παιδιά τους, ακόμη κι αυτά που τα πλησιάζαμε με πολλή προσοχή και αντισηψία, μήπως τους μεταφέρουμε κάποια ενδονοσοκομειακή ή άλλη λοίμωξη, γιατί ήταν ανοσοκατασταλμένα! Ο ιερέας όμως ήταν αλλιώς… Ο ιερέας πλησίαζε και τα κοινωνούσε με Σώμα και Αίμα Χριστού, μεταγγίζοντας τους ζωήν αιώνια!

Και όσο πλησίαζε το Μεγάλο Σάββατο… ανέλπιστα άρχισαν να υπάρχουν δείγματα βελτίωσης σε όλα τα παιδιά – ακόμη και στα ετοιμοθάνατα, ακόμη και σε αυτά που η οδηγία ήταν «αν πάθουν ανακοπή μην ανατάξετε διότι… δεν έχει νόημα!» – οδηγία που αρνηθήκαμε να ακολουθήσουμε – μέχρι που τελικά το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου ο θάλαμος… ήταν άδειος! Μ. Σάββατο πρωί έδωσα και το τελευταίο εξιτήριο! Και τελικά εκείνη η εφημερία της Ανάστασης ήταν… η πιο ήσυχη εφημερία της ζωής μου, μεταμορφούμενη σε ορόσημο και της δικής μου εσωτερικής Ανάστασης.....

(Η Δύναμη της προσευχής και της Θείας Κοινωνίας, Δρ. Παναγιώτας Μάμα, 25 Απριλίου 2020)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι ευλογημένη η Καθαρά Δευτέρα! 

Καλόν πνευματικό αγώνα να έχουμε! 

Φράσεις για προβληματισμό 57ο μέρος

Ελάτε όλοι οι χριστιανοί και όλες οι μανάδες να πάμε εις την Παναγιά να κάνουμε μετάνοιες (Κρητικό).

Μόνο ο Χριστός που' ναι άξιος να κάνει ό, τι θέλει, τις πίκρες και τα βάσανα να μας τα κάνει μέλι (Κρητικό).

Δόξαν και πλούτον περισσόν είχες εις την ζωήν σου, ό, τι κι  αν έχεις άνθρωπε, δώσ' τα για την ψυχή σου (Δημοτικό). 

Τό διοικεῖν ἐστι προβλέπειν καί προνοεῖν καί οὐχί καταστέλειν: η διοίκηση σημαίνει πρόβλεψη και πρόνοια και όχι καταστολή. 

Η υπερβολική ελευθερία μετατρέπεται σε υπερβολική δουλεία και για τα άτομα και για την πολιτεία (Πλάτων). 

Εἷς εὐ φρονῶν μυρίων μή φρονούντων κρείττων ἐστί: ένας άνθρωπος που σκέπτεται σωστά, είναι προτιμότερος από πολλούς άλλους απερίσκεπτους (Πλάτων). 

Των άλλων τα παθήματα γίνονται μαθήματα (Παροιμία). 

Έφαγες το μέλι, σειρά να πιείς το ξίδι: δηλαδή η ζωή δεν είναι μόνο χαρές, αλλά έχει και λύπες (Παροιμία). 

Τοὐς βουλομένους ἀθανάτους εἶναι, δεῖ ζῆν εὐσεβῶς καί δικαίως: εκείνοι που θέλουν να είναι αθάνατοι και να τους θυμούνται οι μεταγενέστεροι, πρέπει να ζουν με ευσέβεια και δικαιοσύνη (Αντισθένης). 

Οι νεκροί είναι αθέατοι, αλλά δεν είναι απόντες (Βίκτωρ Ουγκώ). 

Η Χαναναία της ευαγγελικής περικοπής είχε δυνατή πίστη χάρη στην οποία ο Κύριος ικανοποίησε το αίτημά της. Εμείς είμαστε Ορθόδοξοι χριστιανοί, ζούμε μέσα στην Εκκλησία Του και απολαμβάνουμε τόσες ευεργεσίες. Ας δώσουμε όλη μας την εμπιστοσύνη στον Θεό. Να προσευχόμαστε με πίστη, να Τον λατρεύουμε με πίστη. Ας ζούμε με ακλόνητη πίστη στο έλεος και την αγάπη του Θεού. Με τέτοια πίστη θα ελκύουμε τη χάρη του Θεού. 

Η Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου ανοίγει μπροστά μας την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, καθώς ο αγώνας είναι εντονότερος και η μετάνοια βαθύτερη. Είναι καιρός κατά τον οποίο πρέπει να δείξουμε πνευματική εγρήγορση και σύνεση. Διότι είναι πολύ εύκολο να ολισθήσει κάποιος στην οδό που οδηγεί στην απώλεια, καθώς αυτή δεν παρασύρει μόνον όποιον έχει αδύναμη προαίρεση, αλλά και όποιον φαίνεται ότι πνευματικά είναι όρθιος και στερεωμένος (Σπουδαία σκέψη). 

Στην παραβολή του Ασώτου Υιού, καταλαβαίνουμε τη χάρη και τη δύναμη της μετανοίας, αλλά περισσότερο θαυμάζουμε την αγάπη του Θεού. Έχουμε Πατέρα Φιλάνθρωπο και στοργικό. Χαίρεται για την μετάνοια του αμαρτωλού. Ας μετανοήσουμε βαθύτερα και ας επιστρέψουμε στο σπίτι του Πατέρα μας με μια ειλικρινή εξομολόγηση στο Μυστήριο της εξομολογήσεως. Ας μη διστάζουμε. Ο Θεός θα μας τα συγχωρήσει όλα και θα μας χαρίσει μια καινούργια ζωή. Χαίρεται με τη μετάνοιά μας και μας στεφανώνει με πολύ πλούσιο έλεος (Σπουδαία σκέψη). 

Καί ἰδού ἐγώ μεθ'ὑμῶν εἰμι (Ματθ. κη, 16-20). Είμαι μαζί σας. θα είμαι μαζί σας βοηθός και συμπαραστάτης σας, οδηγός και φρουρός και προστάτης σας, όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνος, μέχρι το τέλος της ιστορίας. Αίσθημα απόλυτης ασφάλειας και σιγουριάς δίνουν τα λόγια του αναστάντος Διδασκάλου. Ένας Θεός με απόλυτη εξουσία, "Παντοδύναμος" και με τρυφερή στοργή, "Πανάγαθος". Αυτός τα πάντα κυβερνά και δεν υπάρχει τίποτε που να ξεφεύγει τον έλεγχό του. "Ίδού ἐγώ μεθ'ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας". Εγώ θα είμαι κοντά σας. Αισιοδοξία και δύναμη, προκειμένου να ξεπερνάμε όλες τις δυσκολίες (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ", εκδόσεις Σωτήρ). 

Κάθε μέρα που περνάει, προσθέτει ανομία στην ανομία, ασέβεια στην ασέβεια, αποστασία στην αποστασία.... Θα φθάσει και θα ξεπεράσει εκείνη των ανθρώπων προ του κατακλυσμού. Ας πενθήσουμε με μετάνοια οι πιστοί. Μήπως μας λυπηθεί ο Κύριος και ματαιώσει τις άφρονες ενέργειές μας. Τώρα να μετανοήσουμε όλοι μας. Αύριο θα είναι πολύ αργά (Σπουδαία σκέψη). 

Το Ευαγγέλιο για τη φοβερή εκείνη μέρα της Κρίσεως είναι ένα ξύπνημα από τον λήθαργο της ραθυμίας και της φιλαυτίας μας, ένα κάλεσμα να γίνουμε όλοι μας άνθρωποι ελέους και αγάπης, για να κληρονομήσουμε την υπέροχη Βασιλεία του Θεού. Η αγάπη προς τον αδελφό είναι αγάπη προς τον Χριστό (Σπουδαία σκέψη). 

                      Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Η προσευχή και το σουσάμι

Το βράδυ πριν πέσει στο κρεβατάκι της ἡ Κατινίτσα, κάνει αυτή την προσευχή: 

– Παναγίτσα μου, φύλαγε τον πατέρα μου, τη μαμά μου, τα αδερφάκια μου, τη θείτσα μου και όλους μου τους συγγενείς. Φύλαξε όλο τον κόσμο και τα καλά παιδάκια. Καλοξημέρωσέ με και κάνε με καλό και φρόνιμο κοριτσάκι.

Καμιά φορά ἡ Κατινίτσα ξεχνιέται και κάνει την προσευχή της με κλεισμένα τα μάτια από τη νύστα. Τότε κάνει λάθος και λέει: – Θείτσα μου, φύλαγε την Παναγίτσα μου.

Ή: – Αξίωσέ με και καλοξημέρωσέ με, να γίνω καλό κορίτσι.

Μα αυτά δεν είναι τίποτε. Η Παναγίτσα ξέρει τι θέλει να πει και την ακούει.

Το κακό είναι, που πολλές φορές ἡ Κατινίτσα, από την πολλή νύστα, βαριέται να πει την προσευχή της. Άλλη φορά πάλι το ξεχνά και κάποτε πεισμώνει και κλαίει.

– Δεν ντρέπεσαι, που σε βλέπει η Παναγίτσα; της λέει η γιαγιά της.

– Η Παναγίτσα δε βλέπει από δω, αποκρίνεται ἡ Κατινίτσα. Ξέρω εγώ κατά πού είναι γυρισμένα τα μάτια της.

Αλήθεια, τα μάτια της Παναγίτσας είναι γυρισμένα ψηλά κατά το ταβάνι. Είναι μια παλιά ωραία εικόνα. Είναι κρεμασμένη στον τοίχο, επάνω από το κρεβατάκι της Κατινίτσας.

– Η Παναγίτσα βλέπει παντού. Βλέπει όπου θέλει, της αποκρίνεται η γιαγιά της. Μα και να μη σε βλέπει, μήπως δε σ’ ακούει;

Βέβαια. Η Παναγίτσα έχει αυτιά. Και η Κατινίτσα συλλογίζεται τώρα, πώς τα αυτιά της Παναγίτσας τ’ ακούνε όλα, όπου κι αν είναι γυρισμένα. Όμως η Κατινίτσα, αν και το παραδέχεται αυτό, δε σηκώνεται να κάμει την προσευχή της.

Η γιαγιά της Κατινίτσας υποφέρει πολύ, για να την καταφέρει να κάμει την προσευχή της. Καμιά φορά η γιαγιά βαριέται το πείσμα της Κατινίτσας και την αφήνει να κοιμηθεί χωρίς προσευχή.

– Έτσι, σαν ένα κακό παιδί, της λέει.

Την άλλη μέρα η Κατινίτσα δεν είναι καθόλου καλό κορίτσι. Κάνει αταξίες. Η μαμά τη μαλώνει και στο τραπέζι δε της δίνουν φρούτο. Φυσικά! Δεν έκαμε την προσευχή της, δεν παρακάλεσε την Παναγίτσα να τη βοηθήσει! Πώς μπορεί λοιπόν να είναι φρόνιμο κορίτσι;

Η Κατινίτσα μετάνιωσε. Το βράδυ όταν νυστάξει, κάνει μόνη της την προσευχή της, χωρίς να την παρακαλέσουν. 

Τώρα η Κατινίτσα είναι καλό κορίτσι. Είναι μια χαρά να τη βλέπεις και να την ακούς. Γονατίζει στο κρεβατάκι της και σηκώνει το κεφάλι της με τα ξανθά σγουρόμαλλα προς την εικόνα. Τα χεράκια της τα σταυρώνει εμπρός στο στήθος της και η φωνούλα της γλυκιά και καθαρή ακούεται να λέει:

«Παναγίτσα μου, φύλαγε τον μπαμπά μου, τη μαμά μου….

Ύστερα σαν το πουλάκι γέρνει στο κρεβατάκι της και αποκοιμιέται.

(Κρινολούλουδα, Αναγνωστικό για τη Δευτέρα τάξη του Δημοτικού σχολείου, ΟΕΔΒ, Εν Αθήναις 1948)

_____________________________________________

Λένε για μια γυναίκα που της πέθανε ο γιος της, πως γύρευε τρόπο να τον γυρίσει πίσω κοντά της, μέχρι που τα βήματά της την έφεραν σε κάποιον Ερημίτη που ζούσε σε μια σπηλιά.
- Τι μπορείς να κάνεις για να μου τον φέρεις πίσω; τον ρώτησε.
Εκείνος αντί να της εξηγεί ότι είναι παράλογα αυτά που του ζητά, ήρεμα της λέει:
- Αν μου φέρεις ένα κόκκο σουσάμι από σπίτι που δεν έχει γνωρίσει πόνο, τότε κι εγώ θα εξαφανίσω τον δικό σου.

Η γυναίκα ξεκίνησε την αναζήτηση. Πήγε στη πόλη και έπιασε να ρωτάει ένα-ένα τα σπίτια.
Όμως όπου κι αν πήγαινε έπαιρνε την ίδια απάντηση:
- Μα τι ζητάς καλή μου; Εδώ να δεις τι μας τρέχει!
Της έλεγαν τι περνούσαν κι εκείνη, έτσι καλόκαρδη που ήταν, έμενε και τους παράστεκε στον πόνο τους. Έφευγε από το ένα σπίτι, πήγαινε στο διπλανό. Ζητούσε τον κόκκο σουσάμι, της έλεγαν τα δικά τους βάσανα, αυτή έμενε, τους βοηθούσε, μέχρι που τέλειωσαν όλα τα σπίτια, τα ξενοδοχεία, τα καταστήματα. Δεν χρειάστηκε να γυρίσει στον Ερημίτη. Βοηθώντας τους άλλους να τα βγάλουν πέρα με τον πόνο τους, ξέχασε τον δικό της... Έτσι κι εμείς!

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευλογημένος, ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Μάρτιος!