Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 25 Απριλίου 2022

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 17ο

Δεν υπήρχε ξεχωριστός Ναός στο Νοσοκομείο εκείνης της μεγάλης πολιτείας. Μοναχό ένα ξύλινο σκαλιστό προσκυνητάρι στην άκρη του διαδρόμου, με την εικόνα της Μεγαλόχαρης, χάριζε σταλαγματιές παρηγοριάς στους πονεμένους που έσκυβαν ταπεινά μπροστά της. Ο ζήλος όμως μερικών ευσεβών γυναικών που δούλευαν εκεί ως νοσοκόμες και γλύκαιναν με την αγάπη τους τον πόνο των αρρώστων, έκανε σύντομα το θαύμα του. 

Ένας μεσόκοπος, ασπρογένης παπάς, που τον καλούσαν συχνά για Εξομολόγηση ασθενών, στάθηκε εμπνευστής, στήριγμα και βοηθός τους στο ιερό έργο. Μετά από πολλές προσευχές και παρακλήσεις πέτυχαν να δοθεί γι' αυτόν τον σκοπό από τη Διεύθυνση του Ιδρύματος ο χώρος πάνω από τα μαγειρεία, μια και δεν ήταν κατάλληλος να χρησιμοποιηθεί σαν θάλαμος ασθενών. Οι γυναικείες καρδιές πήγαν να σπάσουν από τη χαρά και τη συγκίνηση, όταν άκουσαν από τον παπα-Βενέδικτο την καταφατική απάντηση του Διευθυντή. 

Κι αμέσως στρώθηκαν στη δουλειά. Έβαψαν τους τοίχους. Γυάλισαν το πάτωμα και στόλισαν τον χώρο, που θα χρησίμευε στο εξής σαν Ιερός Ναός του Νοσοκομείου τους. Με δικά τους χρήματα και με άλλα, που πρόσφεραν απλόχερα κι άλλοι πιστοί, ετοιμάσθηκαν και αγοράσθηκαν όλα τα απαραίτητα για τη λειτουργία του Ναού. Το καθετί σε αυτή την ιερή γωνιά ήταν προσεγμένο. Όλα έλαμπαν από καθαριότητα και σου' διναν αμέσως την εντύπωση πως κάποια άξια χέρια πρόσφεραν εκεί τις υπηρεσίες τους. 

Μέρα και νύχτα μπαινόβγαιναν στο εκκλησάκι άρρωστοι και συγγενείς τους κι έριχναν έτσι λίγο λαδάκι στο καντήλι των ελπίδων τους για την υγειά τους. Ο σχεδόν άχρηστος ως τότε χώρος απέναντι από το Γραφείο της Διευθύνουσας είχε γίνει πια ιερός και χρήσιμος για όλο το Νοσοκομείο. Οι Λειτουργίες και οι άλλες Ακολουθίες, που τελούσε εκεί σε αραιά διαστήματα ο ευλαβής ιερέας, αγίαζαν όλο το Ίδρυμα. Είχαν περάσει δυο περίπου χρόνια, από τότε που πρωτολειτούργησε ο Ναός εκείνος. Και παρά τις αντιδράσεις ορισμένων είχε πια αναγνωρισθεί κι από γιατρούς η σπουδαία προσφορά του. 

Πλησίαζε η μεγάλη Εβδομάδα. Ο παπα-Βενέδικτος, που πρόσφερε όλο αυτόν τον καιρό εθελοντικά τον ελεύθερο χρόνο του για τους αρρώστους, μπήκε ευγενικός, όπως πάντα, μια  μέρα στο Γραφείο της Διευθύνουσας. 

- Τι θα λέγατε, αν κάναμε και φέτος όπως πέρυσι την περιφορά του Επιταφίου σ' όλο το Νοσοκομείο; Θα κανονίσω το πρόγραμμά μου, ώστε να γίνουν και οι άλλες Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. 

- Υπάρχουν δυσκολίες, πάτερ, απάντησε κάπως ψυχρά η Διευθύνουσα. Είναι λίγο, όπως ξέρετε, το προσωπικό μας κι είμαστε όλοι μας κουρασμένοι. Θα ταλαιπωρηθούμε. Ας τ' αφήσουμε καλύτερα για φέτος. Του χρόνου βλέπουμε.... 

- Δεν επιμένω, όπως κρίνετε, αποκρίθηκε σοβαρά ο κληρικός και βγήκε από το Γραφείο... 

Το άλλο πρωί ένα επείγον τηλεφώνημα τον έφερε και πάλι μπροστά στη Διευθύνουσα. Την είδε όμως τώρα πρόσχαρη κι εντελώς αλλαγμένη. 

- Θα γίνει και φέτος η περιφορά, πάτερ μου! φώναξε με ενθουσιασμό, μόλις τον είδε. Θα γίνει, κι ας κουρασθούμε! Θα βοηθήσει ο Θεός! Θα πάρει Εκείνος τους κόπους μας! 

- Μα χθες.... 

- Ναι, ναι, τον διέκοψε εκείνη. Ακούστε όμως να δείτε τι συνέβη αμέσως μόλις φύγατε. Μπήκε στο Γραφείο μου μια άγνωστη κυρία κρατώντας λίγα λουλούδια κι ένα ομορφοντυμένο δέμα και μου' πε όλο χαρά:

- Σε σας οφείλω τη ζωή του άντρα μου! Ήρθα να σας ευχαριστήσω!

- Δεν σας καταλαβαίνω!

- Το ξεχάσατε; 

- Μα εδώ συμβαίνουν τόσα και τόσα κάθε μέρα!

- Θυμάστε που έγινε πέρυσι η περιφορά του Επιταφίου και βαδίζατε πίσω από τον ιερέα;

- Κάτι θυμάμαι. 

- Λοιπόν, εγώ στεκόμουν μπροστά στην πόρτα του θαλάμου, όπου βρισκόταν ο άντρας μου, που τον είχαν ξεγράψει οι γιατροί. Περιμέναμε ώρα την ώρα τον θάνατο απελπισμένοι. Καθώς σας είδα να περνάτε μπροστά μου, σας ζήτησα ένα λουλούδι από τον Επιτάφιο και μου το δώσατε ευχαρίστως. Αυτό ήταν όλο! Από τη στιγμή που το φίλησε ο Κώστας μου, άλλαξαν όλα! Μη με θεωρείτε θρησκόληπτη! Έγινε θαύμα! Το λέω κι ανατριχιάζω! 

Πήρε ξαφνικά το καλύτερο. Οι γιατροί δεν πίστευαν στα μάτια τους. Σε τρεις μέρες γυρίσαμε στο σπιτάκι μας. Και, δόξα τω Θεώ, μέχρι τώρα είναι μια χαρά! Έστω και καθυστερημένα δεχθείτε σήμερα τις ευχαριστίες και των δυο μας. Σε σας το οφείλουμε.... 

- Όλη τη νύχτα, πάτερ, σκεφτόμουν τα λόγια της πιστής αυτής γυναίκας. Μ' έκαναν να ζήσω άγνωστες για μένα συγκινήσεις. Και γι' αυτό είπα πρωί-πρωί στην αδελφή Ευγενία να σας τηλεφωνήσει αμέσως. 

Κανονίστε λοιπόν το πρόγραμμά σας, όπως είπατε. Όσο ζω και είμαι εδώ, θα γίνεται κάθε χρόνο η περιφορά του Επιταφίου... 

Ο παπα-Βενέδικτος έμεινε άφωνος απέναντί της. 'Όλα όσα ήθελε να πει τη στιγμή εκείνη τα έλεγαν τα βουρκωμένα μάτια του και τα γυαλιά του, που άρχισαν να θαμπώνουν. 

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Από τον Επιτάφιο, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα της Διακαινησίμου!

Χρόνια πολλά! Χριστός Ανέστη σε κάθε Ορθόδοξη ευλαβική ψυχή ανά τον κόσμο!

Προστάτης και οδηγός ο τροπαιοφόρος Άγιος Γεώργιος!



Δευτέρα 18 Απριλίου 2022

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 16ο (β μέρος-τελευταίο)


- "Θα πεθάνω", είπε με σβησμένη φωνή.... Έσκυψα και της είπα στοργικά:

- Αδελφή, εμείς οι ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι η πραγματική ζωή αρχίζει μετά τον θάνατο. Για τους βαπτισμένους όμως, για αυτούς που ζουν μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τούτη δω τη ζωή τη χάνεις, όπως θα τη χάσουμε όλοι μας.... Μη χάσεις όμως και την άλλη, την αιώνια ζωή.... Αδελφή μου, πες μου, θέλεις να βαπτισθείς, να μπεις στον παράδεισο, την αγκαλιά του Θεού; 

- Ναι, Β, μου απαντάει, κάνε ό, τι πρέπει. Κανείς δεν μίλησε αυτή τη φορά... 

- Πώς όμως να βρω τον ιερέα μέσα στη νύχτα; Μένουμε και μακριά από το κέντρο της Ιεραποστολής. Να τρέξω.. μα οι στιγμές ήταν κρίσιμες. Μπορούσε να φύγει η αδελφούλα μου, πριν προλάβω.... Θυμήθηκα, λοιπόν, ότι στο κατηχητικό μας είχε πει ο Σεβασμιότατος ότι, στην έσχατη ανάγκη, ακόμη κι ένας λαϊκός μπορεί να κάνει το βάπτισμα ενός μελλοθανάτου. Σκύβω, ανασηκώνω την αδελφή μου, παίρνω γρήγορα λίγο νερό, το ρίχνω στο κεφάλι της και φωνάζω:

- "Βαπτίζεται η δούλη του Θεού Ρεβέκκα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος". Έκανα τον σταυρό μου και σχημάτισα με το αδύναμο χέρι της το σημείο του σταυρού στο στήθος της. Όλοι κοίταζαν με δέος. 

Τα ξημερώματα η ψυχή της πέταξε "ἐν λευκοῖς", όπως μάθαμε στα θρησκευτικά μας. Θα της κάνουμε λοιπόν κηδεία ορθόδοξη. Ο Σεβασμιότατος βρισκόταν στην Κινσάσα. Του τηλεφωνήσαμε. Με συγκίνηση άκουσε το περιστατικό και απάντησε:

- Βεβαίως, να γίνει κηδεία. Η κοπέλα πέθανε ορθόδοξη. Το απόγευμα η χορωδία του σχολείου σε ατμόσφαιρα κατανύξεως έψαλε γύρω από το φέρετρο της Ρεβέκκας:

- "Μετά πνευμάτων δικαίων...."

Ο Β φρόντισε και για το μνημόσυνο. Είχε στείλει την αδελφή του στον παράδεισο....

Αφιερωμένο από εμάς μαζί με τις ατέλειωτες ευχαριστίες μας σ' εκείνες τις δυο ψυχές που ζουν, προσφέρουν, διδάσκουν τα παιδιά, αλλά και ταυτόχρονα διδάσκονται απ' αυτά, εδώ και κάμποσα χρόνια στην Κανάγκα, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Στην πρώτη, που είναι η ίδια που το έζησε, και στη δεύτερη, που έπεισε τη φίλη και συνάδελφό της να μας το "παραχωρήσει", έτσι όπως ακριβώς συνέβη, για να ενισχυθεί, πόσο πολύ άραγε, η δυναμική του βιβλίου μας... Μόνο σεβαστό από εμάς το γεγονός πως θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Άλλωστε, Εκείνος που χρειάζεται να "ξέρει", γνωρίζει ούτως ή άλλως τα πάντα. 

 (Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Έστειλε την αδελφή του στον Παράδεισο!, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! καλή κι ευλογημένη Μεγάλη εβδομάδα! 

Ας είναι ειρηνικό και ευλογημένο το Άγιο Πάσχα! 



Δευτέρα 11 Απριλίου 2022

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 16ο (μέρος α)

Απρίλιος 1910. Η σχολική χρονιά άρχισε δύσκολα για τον Β. Ορθόδοξος ο ίδιος, μόνος αυτός στην πολυμελή οικογένειά του. Βαπτίστηκε στο σχολείο μας "Φως Εθνών". Ο πατέρας είναι πάστορας, ενώ η μητέρα έχει πεθάνει. Ο Β είναι ο τελευταίος από τα έξι παιδιά. Πρώτος μαθητής, με ήθος, αλλά δείχνει να τον απασχολεί κάτι. Είναι η ορφάνια; Είναι η πλάνη στην οποία βρίσκεται η οικογένειά του; Είναι κι αυτό, αλλά είναι και η ανίατη ασθένεια της μεγάλης του αδελφής. Ερχόταν στο γραφείο πονεμένος, ζητούσε προσευχή κι ενίσχυση πνευματική. 

Αγωνιζόταν να πείσει τον πατέρα του να επιτρέψει τη βάπτιση της αδελφής του, αλλά συναντούσε την άρνηση κι αυτό τον στενοχωρούσε. Τον ενίσχυε πνευματικά το κατηχητικό και ο πνευματικός του. Η κατάσταση της αδελφής του επιδεινώθηκε. Ο ίδιος τής μιλούσε με στοργή για τη δύναμη της πίστεως, για την αλήθεια της Ορθοδοξίας, αλλά η άρνηση του πατέρα δεν άφησε περιθώρια να προχωρήσει ο Β. Έλεγε τακτικά στην κατάκοιτη πλέον αδελφή του, που έλιωνε σιγά-σιγά σαν κερί χωρίς ελπίδα:

- Αδελφή μου, το βάπτισμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η πόρτα που μας βάζει στον παράδεισο! Τελευταία η άρρωστη τον κοίταγε με πονεμένο βλέμμα, χωρίς να αποκρίνεται.... Η επίσκεψη του ιερέα στο σπίτι τους δεν έφερε το ποθητό αποτέλεσμα. Και πάντα παρών ο πάστορας πατέρας της οικογένειας με τις δικές του απόψεις... Δεν έμενε παρά η προσευχή του Β. και όλων μας, την οποία ζητούσε κάθε μέρα, που γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Ώσπου ένα πρωί, πριν ακόμα φθάσουν καθηγητές και μαθητές στο σχολείο, ο Β χτύπησε την πόρτα του γραφείου. 

- Ορίστε, τι συμβαίνει, παιδί μου; Το πρόσωπό του πονεμένο, αλλά γαλήνιο... 

- Αδελφή, έχουμε πένθος σήμερα! Η αδελφή μου έφυγε.... 

- Ω, Β! Ας την αναπαύσει ο Θεός... Προσευχόμασταν πολύ για την ψυχή της....Έχεις την άδεια να απουσιάσεις... Σε λίγο θα έρθει και αντιπροσωπεία του σχολείου.... 

Ο Β στεκόταν ακόμη ακίνητος..... 

- Θα είσαι δικαιολογημένος, παιδί μου, μην ανησυχείς.... 

- Ξέρετε,.... αδελφή, -τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του- τη βάφτισα την αδελφή μου! 

- Τη βάφτισες; Πώς; 

- Ναι. Τη νύχτα βάρυνε, κατάλαβα ότι θα φύγει.... Ήμασταν όλοι κοντά της. 

συνεχίζεται....

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Έστειλε την αδελφή του στον Παράδεισο!, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! καλή κι ευλογημένη εβδομάδα! 




Δευτέρα 4 Απριλίου 2022

Φράσεις για προβληματισμό 74ο μέρος

Η ύπαρξη και λειτουργία του Κρυφού Σκολειού και η ουσιαστική του συμβολή στη διατήρηση και καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας και κατ' επέκταση της άσβεστης φλόγας της Εθνικής συνείδησης και της Ελληνορθόδοξης παράδοσής μας, ήταν  μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα μια πανθολογούμενη ιστορική πραγματικότητα. 

Στον 20ο αιώνα, συνεπικουρούμενοι και από τα ΜΜΕ, θέλοντας να πλήξουν το κύρος της Εκκλησίας υποστηρίζουν ότι το Κρυφό Σκολειό είναι ένα ιστορικό ψέμα, το οποίο πλάστηκε, για να ενισχυθεί το κύρος της Εκκλησίας. Δυο ήταν τα βασικά τους επιχειρήματα. Ισχυρίζονται, πρώτον, ότι δεν υπήρξε ποτέ ανάγκη λειτουργίας Κρυφού Σκολειού, γιατί ποτέ δεν διώχθηκε η παιδεία των υπόδουλων Ελλήνων και δεύτερον ότι δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές που να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή του.

Ως προς τον πρώτο ισχυρισμό, μια πληθώρα πρωτότυπων ιστορικών πηγών για τη διωκόμενη παιδεία των υποδούλων σχεδόν σε όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, έχουν αναδείξει τα τελευταία 50 χρόνια συστηματικές κι όχι επιπόλαιες επιστημονικές έρευνες. Εξάλλου υπάρχουν μαρτυρίες ξένων περιηγητών, όπως και επιφανών λογίων πριν από την Επανάσταση του 1821. Δεκαεπτά μαρτυρίες για την απαγόρευση της παιδείας και της θρησκευτικής ελευθερίας από τους Τούρκους παραθέτει σύγχρονος μελετητής σε βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε. 

Ο αρχιγραμματέας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Θεοδόσιος Ζυγομαλάς, ο Άγγλος περιηγητής George Sandys, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Θεοδόσιος Λούκαρης, ο Ιησουίτης ιερωμένος Francois Richard, ο Άγγλος διπλωμάτης Paul Rycaut, ο επίσκοπος Καλαβρύτων Ηλίας Μηνιάτης, ο Αδαμάντιος Κοραής. Κρήτες επαναστάτες είναι μερικοί απ' αυτούς που το μαρτυρούν. Επίσης, πέντε πηγές για κλείσιμο σχολείων από τους Τούρκους μπορεί εύκολα να βρει ο σοβαρός και χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες μελετητής. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του Κωνσταντίνου Κούμα, λόγιου και αγαπημένου μαθητή του Κοραή, ο οποίος γράφει (σε τρίτο πρόσωπο) το 1828 για τα παιδικά του χρόνια στη Λάρισα:

"Δεκαετής ἔγινε χωρίς νά ἴδῃ οὔτε ἐκκλησίαν (τήν εἶχαν κρημνίσει οἱ Τοῦρκοι) οὔτε κοινόν σχολεῖον, διότι ἐφυλάττετο ἔγκλειστος, διά τῶν φόβον τῶν Γιανιτσάρων..... Πολλοί ἔπιπταν θύματα τῶν Γιανιτσάρων ἀτιμωρητί εἰς τούς δρόμους....". όσον αφορά το δεύτερο επιχείρημα, για το αν διατίθενται ιστορικές πηγές, αδιάψευστοι μάρτυρες για την ύπαρξη Κρυφού Σκολειού είναι και τα τοπωνύμια. Στην Ήπειρο, στη Μακεδονία, στην Πελοπόννησο, στη Βοιωτία, στην Κρήτη, στη Μικρά Ασία, παντού όπου έχησε ο Ελληνισμός διασώζεται ακόμη το τοπωνύμιο "Κρυφό Σχολειό". "Δεν μπορεί σε τόσα διαφορετικά μέρη να έπαθαν οι κάτοικοι ομαδική παράκρουση! (Κωνσταντίνος Χολέβας)". Η προφορική παράδοση από γενιά σε γενιά διέσωσε στην ιστορική μνήμη την αλήθεια για το Κρυφό Σκολειό. Αυτά, για όσους δεν θέλουν να παρουσιάζονται ως ανιστόρητοι και εμπαθείς (Σπουδαία σκέψη). 

Είμαστε τα εγγόνια εκείνων των Μεγάλων. Εκείνοι ήταν Ελεύθεροι. Είμαστε λαός της μνήμης οι Έλληνες. Και σε τούτον εδώ τον τόπο μόνο μεγάλες και ελεύθερες ψυχές ταιριάζει να ζουν. Ψυχές που δεν προδίδουν τους ατίμητους θησαυρούς της σεπτής παραδόσεώς τους, την Πίστη και την Ελευθερία, φυσική και ηθική, αντί ευτελών ανταλλαγμάτων μιας ζωής παραδομένης στην καλοπέραση και τον εφησυχασμό. Ψυχές που γνωρίζουν να λένε ΟΧΙ σε καθετί που αντιστρατεύεται την πνευματική και αυτή την εθνική ελευθερία τους. <μόνο έτσι μπορούμε να ζούμε οι Νεοέλληνες. Όπως πάντα οι Έλληνες. Ελευθερία! (Σπουδαία σκέψη). 

Πρίν ἤ ἀκοῦσαι, μή ἀποκρίνου καί ἐν μέσῳ λόγων μή παρεμβάλλου: Προτού ακούσεις τι θέλουν να σου πουν, μην αποκρίνεσαι και μην παρεμβάλλεσαι ανάμεσα στις συζητήσεις, διακόπτοντας αυτούς που μιλούν (Σοφία Σειράχ ια, 8). 

Η ιστορία διδάσκει ότι ο εγωισμός πάντοτε ταπεινώνεται. Πως η αμάθεια, η οκνηρία, η ολιγωρία, η ευπιστία, η ανανδρία, πάντα οδηγούν στην καταστροφή. Αντίθετα, η επιμέλεια, η δραστηριότητα, η φρόνηση, η ευφυία, η γενναιότητα, η τόλμη, η σωφροσύνη, η σταθερότητα, η ψυχραιμία είναι πολύ ωφέλιμα και σωτήρια στη ζωή των ανθρώπων (Πολύβιος). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!



Related Posts with Thumbnails