Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 50ο

Όταν ο απόστολος Πέτρος έβγαλε μαχαίρι στον κήπο της Γεθσημανή, για να προστατεύσει τον Διδάσκαλο, ο Κύριος του είπε: "Τό ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ο Πατήρ, οὐ μή πίω αυτό; (Ιω, ιη, 11)". Το ποτήρι του Πάθους μου, που μου έδωσε ο Πατέρας να πιω, θέλεις να το αποφύγω και να μην το πιω, παρακούοντας τον Πατέρα μου; Ο Κύριος υπάκουσε πλήρως στο θέλημα του ουρανίου Πατρός. Ήπιε μέχρι τελευταίας τρυγός το πικρό ποτήρι του Σταυρού, κι ας ήταν το πικρότερο από όλα τα ποτήρια. Εμείς γιατί αρνούμαστε να πιούμε το πικρό ποτήρι των θλίψεων; Μόνο τα ευχάριστα θέλουμε να δεχόμαστε από τον Θεό; Τα θλιβερά και δυσάρεστα δεν θα τα υπομείνουμε; "Εἰ τά ἀγαθά ἐδεξάμεθα ἐκ χειρός Κυρίου, τά κακά οὐχ ὑποίσομεν; (Ιώβ β, 10)".

Το καλύτερο είναι να δεχόμαστε την παιδεία του Κυρίου, υπακούοντας πλήρως στο άγιο θέλημά Του. Να πιστεύουμε ότι η οποιαδήποτε θλίψη παραχωρείται από τον Θεό Πατέρα ως Χάρις. Ας ονομάζεται θλίψη. Είναι η μεγαλύτερη δωρεά! Ας έχει πικρή γεύση. Είναι το καταλληλότερο φάρμακο για την ασθένεια της ψυχής μας. Ας θεωρείται εμπόδιο. Οι θλίψεις δεν είναι εμπόδια, που μας κλείνουν τον δρόμο, αλλά σκαλοπάτια που μας ανεβάζουν και αφορμές δοξολογίας! Τέτοιες ευκαιρίες οι άνθρωποι του Θεού δεν τις αφήνουν ανεκμετάλλευτες. Ο ιερός Ψαλμωδός έλεγε: Είναι πολύ ευεργετικό, Κύριε, που με ταπείνωσες με θλίψεις. "Ἀγαθόν μοι ὅτι ἐταπείνωσάς με (Ψαλμ. ριη [118], 71)". Δεν θεωρούσε κατάρα τις θλίψεις, αλλά ευλογία. 

Όταν ο Σεμεΐ έβριζε τον βασιλιά Δαβίδ, οι αρχιστράτηγοι του βασιλιά Αβεσσά και Ιωάβ πρότειναν στον Δαβίδ να φονεύσουν τον Σεμεΐ, αλλά ο Δαβίδ πήρε το μέρος του Σεμεΐ λέγοντας: "Ἄφετε αὐτόν... ὅτι Κύριος εἶπεν αὐτῷ καταρᾶσθαι Β Βασ. ιστ, 5-11)". Αφήστε τον να με καταριέται. Διότι ο Θεός του είπε να με καταραστεί. Καταλάβαινε ότι η υβριστική συμπεριφορά του Σεμεΐ τον ωφελούσε πνευματικά. Κι εμάς μας ωφελούν πνευματικά οι θλίψεις, αν τις δεχόμαστε όχι ως κατάρα και τιμωρία, αλλά ως ευλογία και ευεργεσία. Εάν δεχόμαστε ως ευεργεσία την παιδεία του Κυρίου, ερμηνεύουμε τις θλίψεις διαφορετικά από ό, τι τις ερμηνεύουν οι κοσμικοί άνθρωποι. 

Ένας ανάπηρος με συνειδητή χριστιανική ζωή, ωφελημένος από την ασθένειά του, έλεγε στοχαστικά: Όπως η ελιά συνθλίβεται στο ελαιοτριβείο και βγαίνει το λάδι, έτσι κι ο Χριστιανός, όταν συνθλίβεται από τη δοκιμασία των θλίψεων, ελκύει το έλεος του Θεού. Πόσο σοφά ερμήνευε τις θλίψεις! Εάν δεχόμαστε ως ευεργεσία την παιδεία του Κυρίου, θα ομολογούμε ότι ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής μας: "Ἡ παιδεία Κυρίου Κυρίου ἀνοίγει μου τά ὦτα (Ησ. ν. 5)". Η παιδεία του Κυρίου μας εξαγνίζει και λευκαίνει τη στολή της ψυχής μας. Ενεργεί όπως θα ενεργούσε ένας καλός πατέρας, ο οποίος παιδαγωγεί τα παιδιά Του. 

Όπως θα ενεργούσε ο σοφός Αμπελουργός, ο Οποίος κλαδεύει την κληματαριά, "ἴνα πλείονα καρπόν φέρῃ (Ιω. ιε, 2)". Μας παιδαγωγεί με τις θλίψεις, "ἵνα καρποφορήσωμεν τῷ Θεῷ (Ρωμ. ζ, 4)", για να καρποφορήσουμε καρπούς ενάρετης ζωής προς δόξαν Του. Κάποιοι συνάνθρωποί μας, όταν αντιμετωπίζουν θλίψεις, αθυμούν και μελαγχολούν. Κλείνονται στο σπίτι τους και δεν μιλούν σε κανέναν. Ούτε κι αυτή η αντιμετώπιση των θλίψεων είναι σωστή. Οι θλίψεις, συμβουλεύει ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, πρέπει να αντιμετωπίζονται πνευματικά, για να μη γίνονται αφορμές λύπης, αλλά χαράς. 

Ο αδελφόθεος Ιάκωβος μας προτρέπει να θεωρούμε τις θλίψεις αφορμές πολύ μεγάλης χαράς: "Πᾶσαν χαράν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις (Ιακ. α, 2)". Αδελφοί μου, όταν αντιμετωπίζετε ποικίλες θλίψεις, να θεωρείτε τις δοκιμασίες των θλίψεών σας αιτίες πολύ μεγάλης χαράς. Διότι η δοκιμασία της πίστεώς σας θα αυξήσει την υπομονή σας. Και η υπομονή που θα δείξετε στις θλίψεις, θα βοηθήσει στην ολοκλήρωση και τελειοποίησή σας. Θα γίνετε "τέλειοι και ολόκληροι, ἐν μηδενί λειπόμενοι (στ. 4)"! Η υπερνίκηση των θλίψεων δίνει πολύ μεγάλη χαρά στους πιστούς που αγωνίζονται με πόθο. Χαίρονται και μέσα στον πόνο τους. Δεν αθυμούν, αλλά ευδοκούν, ευφραίνονται "ἐν ἀσθενείαις (Β Κορ. ιβ, 10)". Άλλοι, όταν παρακινούνται με χαρά να αντιμετωπίζουν τις θλίψεις, εκφράζουν την εύλογη απορία τους: "Έρχονται συμφορές, ασθένειες, θάνατοι! Δεν θα πονέσουμε; Δεν θα δακρύσουμε; Δεν θα κλάψουμε; Θα μείνουμε απαθείς και ασυγκίνητοι;"

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Αύγουστος! 

Καλή Παναγιά να έχουμε!

Φράσεις για προβληματισμό 96ο μέρος

Σε ξέχασαν; Δεν σε πήραν ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν πειράζει και προπαντός μην παραπονιέσαι. Σε αδίκησαν; Ξέχασέ το. Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι. Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις. Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς. Σε βρίζουν; Σιωπή και προσευχή. Σου αφαιρούν τον λόγο, σε διακόπτουν; Μη λυπάσαι. Σε κακολογούν; Μην αντιμάχεσαι. 

Σου μεταδίδουν ευθύνες τα παιδιά σου, οι συγγενείς σου, οι δικοί σου άνθρωποι; Μη διαμαρτύρεσαι. Θυμώνουν μαζί σου; Να παραμένεις ήρεμος. Σε κλέβουν φανερά; Κάνε τον τυφλό. Σε ειρωνεύονται; Να μακροθυμείς. Δεν ακούνε τις συμβουλές σου, ιδίως δεν ακούνε τις συμβουλές σου τα παιδιά σου; Πέσε στα γόνατα και κάνε προσευχή. Εκνευρισμός στο αντρόγυνο; Εσύ φταις κι εσύ φταις. Όχι ο άλλος. 

Έφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη. Δεν έφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη. Έχεις υγεία; Δόξαζε τον Θεό. Έχεις αρρώστια, καρκίνο, ταλαιπωρείσαι, υποφέρεις, βασανίζεσαι, πονάς; Δόξασε τον Θεό. Γκρίνια, ανεργία, φτώχεια μέσα στο σπίτι; Νήστευε, αγρύπνησε, κάνε προσευχή. Για όλους και για όλα προσευχή. Πολλή προσευχή. Πολλή προσευχή. Νηστεία και προσευχή, διότι "τοῦτο τὀ γένος τῶν παθῶν καί τῶν δαιμόνων οὐκ έκπορεύεται παρά μόνο μέ νηστεία καί προσευχή"(Πρωτ. π. Κ. Αναγνωστοπούλου). 

Σαν την πέρδικα μέσα στο κλουβί, που χρησιμοποιείται σαν δόλωμα από τους κυνηγούς, για να συλληφθούν κι άλλες πέρδικες μέσα σ' αυτό, έτσι είναι κι η καρδιά του υπερήφανου κι ανειλικρινούς ανθρώπου. Σαν κατάσκοπος παραμονεύει και παρακολουθεί, για να επιφέρει πτώση και καταστροφή. Ο υπερήφανος και δόλιος άνθρωπος, λόγω της διεφθαρμένης καρδιάς του, παραμονεύει και καιροφυλακτεί, για να μετατρέψει τα καλά σε κακά,  αρέσκεται δε και σ' αυτούς τους εκλεκτούς να προσάψει κατηγορίες και μομφές (Σοφία Σειράχ ια, 30-31).

Πρίν ἤ ἀκοῦσαι, μή ἀποκρίνου καί έν μέσῳ λόγων μή παρεμβάλλου: προτού ακούσεις τι θέλουν να σου πουν μην αποκρίνεσαι και μην παρεμβάλλεσαι εν μέσω συζητήσεων διακόπτοντας αυτούς που ομιλούν (Σοφία Σειράχ ιά, 8)

Τό ψεύδεσθαι ἀνελεύθερον ἤ ἀλήθεια γενναῖον: το να λέει κάποιος ψέματα είναι χαρακτηριστικό ανελεύθερου και δουλοπρεπούς ανθρώπου. Ενώ το να λέει κάποιος την αλήθεια, δείχνει άνθρωπο με γενναίο φρόνημα (Αρχαίο ρητό). 

Αν κανείς ζητά να ζει εύκολα, θα πεθάνει δύσκολα (Σπουδαία σκέψη).

Με ποια κριτήρια κρίνουμε τους ανθρώπους γύρω μας; Με ποια κριτήρια διαλέγουμε τους φίλους μας ή τους συνεργάτες μας; Η αρετή, ο καλός χαρακτήρας, η ειλικρίνειά τους παίζουν τον πρώτο ρόλο στην κρίση μας. Να κρίνουμε με όσα ξέρουμε και όχι μα όσα υποθέτουμε (Σπουδαία σκέψη), 

Οι άγιοι 630 Πατέρες της Δ Οικουμενικής Συνόδου υπήρξαν φως του κόσμου. Με την αγία ζωή και τους ιερούς λόγους τους αναδείχθηκαν φώτα πνευματικά, "ἀστέρες πολύφωτοι" στην εποχή τους και στην Εκκλησία. Και εμείς "νά περιπατοῦμε ὡς τἐκνα φωτός (Εφεσ. ε,8)" (Σπουδαία σκέψη)

Αν έφτασες από ταπεινό γένος σε υψηλά αξιώματα, θυμήσου την καταγωγή σου και αυτό θα σε προφυλάξει από τα θηρία της υπερηφάνειας και της υψηλοφροσύνης (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. 

Και τα ευχάριστα λόγια και τα αστεία έχουν τη θέση τους στη ζωή του πιστού Χριστιανού. Αρκεί να μη διαλύουν την κατάνυξη και πολύ περισσότερο να μη μολύνουν την ψυχή. Αλλά να είναι χαριτωμένα, να ξεκουράζουν, να ενισχύουν, να τονώνουν. "Ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος (Κολασ. δ, 6) " (Σπουδαία σκέψη). 

"Παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν Ματθ. η 28-θ 1)". Φύγε, Κύριε. Δεν Σε αντέχουμε άλλο. Δεν υπάρχει τόπος εδώ για Σένα. Φοβερό! Κάποιοι άνθρωποι προτιμούν τα γουρούνια τους από τον Κύριο. Προτιμούν να τρέφουν μέσα στην καρδιά τους πάθη άνομα, βδελυρά, κτηνώδη, τον φθόνο, το μίσος, την κακία, την ανηθικότητα... Κι όταν ζητήσει ο Χριστός να μπει μέσα τους, για να τους απαλλάξει από όλα αυτά, δεν δέχονται. Διώχνουν τον Κύριο, για να μείνουν με τα κτηνώδη πάθη τους! Ποτέ να μη γίνει και σε μας κάτι τέτοιο! Και μήπως δεν κινδυνεύουμε όλοι μας; (Αρχιμ. Αποστ. Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, σελ. 46-47, εκδόσεις Σωτήρ). 

Ο Θεός δεν είναι Θεός ενός έθνους μόνο. Η αγάπη του Θεού περιλαμβάνει όλο τον κόσμο. Και το έργο του Χριστού σκοπό έχει να αναμορφώσει και να ευεργετήσει όλη την οικουμένη. Έμελλε λοιπόν ο Κύριος να δεχτεί τον θάνατο του σταυρού όχι μόνο για χάρη των Ιουδαίων -που πρώτοι αυτοί είχαν γνωρίσει τον Θεό τον αληθινό και πρώτοι κλήθηκαν στη σωτηρία- αλλά και για χάρη όλων των ανθρώπων. Διότι σε όλες τις χώρες υπάρχουν τέκνα του Θεού διασκορπισμένα. Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι με προαίρεση καλή, που σέβονται τον Θεό, που αγαπούν την αλήθεια, που θέλουν την επικοινωνία με τον Πατέρα τον επουράνιο. Αυτούς λοιπόν και όλον τον κόσμο θέλει ο Κύριος να φωτίσει, να μορφώσει, να κάνει παιδιά του Θεού τιμημένα (Σπουδαία σκέψη). 

Κύριε, αν Σε δοξολόγησα λίγο, είναι γιατί η γλώσσα μου είναι φτωχή. Αν σου είπα τον πόνο μου, είναι γιατί σε θεωρώ γιατρό μου. Αν σε παρακάλεσα τόσο, είναι γιατί σε ήθελα δίπλα μου. Αν σε πίκρανα πολύ, είναι γιατί συγγενεύω με τον πηλό. Αν σου ζήτησα έλεος, είναι γιατί τα λάθη μου έγιναν αμέτρητα. Στήριξέ με, Αγαθέ, ώστε πάντα να προσπαθώ να θυμίζω "τό ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου" (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 49ο

Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος σημειώνει ότι οι αγωνιστές του καλού αγώνα πειράζονται, για να αυξήσουν τον πνευματικό πλούτο τους· οι αμελείς, για να φυλαχθούν απ΄ ό, τι τους βλάπτει· οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουν· οι απομακρυσμένοι, για να πλησιάσουν στον Θεό· και ο φίλοι του Θεού, για να εισέλθουν στον άγιο οίκο Του με παρρησία. Αλλά στην πράξη δεν ωφελούνται όλοι από τις θλίψεις, διότι δεν τις αντιμετωπίζουν σωστά. Οι θλίψεις είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με την ελευθερία μας. Είναι μια ευκαιρία που μας δίνεται να αγωνισθούμε και να νικήσουμε. Αν την αρπάξουμε, βγαίνουμε κερδισμένοι κι παίρνουμε στεφάνι από τον αγωνοθέτη Κύριο. 

Να αναφέρουμε ένα παράδειγμα: Το 1879 οι επίσημες εκκλησιαστικές αρχές εξόρισαν τον όσιο αρχιμανδρίτη πατέρα Ευσέβιο Ματθόπουλο στην απομακρυσμένη Ιερά Μονή Παλαιοκαστρίτσας Κερκύρας. Παρόλο που η απόφαση της εξορίας του ήταν άδικη και ανακλήθηκε  το 1882, ο όσιος Γέροντας την είδε ως ευκαιρία που θα τον ωφελούσε πνευματικά και την αξιοποίησε με προσευχή, μελέτη του θείου λόγου, μελέτη του εαυτού του και σύντονη προσπάθεια. Την Αγία Γραφή "την κατέφαγε κυριολεκτικώς". Κυρίως μελετούσε το Ψαλτήρι. " Ὁ ἱερός ψαλτήρ ἀπετέλει ὄχι ἀπλῶς ἐντρύφημα, ἀλλά θεῖον ὁδηγόν του εἰς τἠν ζωήν τῆς προσευχῆς τἠν ὁποίαν ἐκεῖ διῆγε". 

Αντί να πικραθεί και να μελαγχολήσει, ένιωθε στο διάστημα της εξορίας του τόσο μεγάλη χαρά, που άλλοτε δεν είχε αισθανθεί σε τέτοιο βαθμό. Γράφει ο ίδιος σε μια επιστολή του: ""Πάντα ὅμως ταῦτα ὑποφέρω ἀγογγύστως, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν μετά χαρᾶς, διότι ὁ Κύριος μέ παρηγορεῖ καί μέ δυναμώνει, καί εἰς τοῦτο βλέπω φανεράν τήν χάριν Αὐτοῦ. Αλλά τέτοιες πνευματικές ευκαιρίες δεν τις αρπάζουν όλοι οι άνθρωποι. Υπάρχουν πολλοί που χάνουν την ειρήνη τους, πικραίνονται, αγανακτούν και διαμαρτύρονται, γιατί δεν ερμηνεύουν σωστά το γιατί επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις. 

Μερικοί, όταν δοκιμάζονται με θλίψεις, το φέρουν βαρέως και γογγύζουν κατά του Θεού, όπως γόγγυζαν οι Ισραηλίτες, όταν επέστρεφαν από την Αίγυπτο στη γη της επαγγελίας. Παραπονιούνται για τη συνεχιζόμενη ταλαιπωρία τους. Μια ευσεβής, όπως φαινόταν κυρία. έχασε και τα δυο παιδιά της. Από τότε έπαψε να εκκλησιάζεται, να εξομολογείται και να κοινωνεί. Κλείστηκε στο σπίτι της, έκλαιγε απαρηγόρητη και έλεγε με παράπονο: "Γιατί ο Θεός μου πήρε τα παιδιά μου;"! Την έπνιγε το "γιατί;"

Άλλη μητέρα, που έχασε κι αυτή το παιδί της, έλεγε με παράπονο: "Είκοσι χρόνια έπλενα και καθάριζα την εκκλησία αφιλοκερδώς. Πριν από μερικούς μήνες χτύπησε βαριά ο γιος μου με μηχανάκι. Παρακάλεσα τον Θεό να τον κάνει καλά και ο Θεός αντί να τον κάνει καλά, μου τον πήρε. Γιατί μου τον πήρε;". Από τότε σταμάτησε να φροντίζει την εκκλησία, σταμάτησε  να εκκλησιάζεται, να εξομολογείται και να κοινωνεί. Την έπνιγε κι αυτήν το "γιατί;". Όσοι λένε ταπεινά "γιατί;" στον Θεό, διότι αισθάνονται την αδυναμία τους και καταφεύγουν στον Θεό, για να ζητήσουν τη βοήθειά Του, δεν αμαρτάνουν. 

Με την έννοια της ταπεινής εκζητήσεως του θείου ελέους το "γιατί, Θεέ μου;" συναντάται και στην Αγία Γραφή: "Ἰνατί, Κύριε, ἀφέστηκας μακρόθεν, ὑπερορᾷς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψεσιν; (Ψαλμ. θ, 22)". Γιατί, Κύριε, στέκεσαι μακριά μας; Στις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε, γιατί φαίνεσαι σαν να μη μας βλέπεις; 

Όσοι όμως λένε "γιατί;" στον Θεό από υπερηφάνεια, με δικαίωμα, ζητώντας τρόπον τινά ευθύνες από τον Θεό για τη δοκιμασία τους, δεν είναι επαινετοί, διότι το "γιατί;" τους είναι του πληγωμένου εγωισμού. Και το "γιατί;" του πληγωμένου εγωισμού μας δεν είναι του Θεού, αλλά του διαβόλου. 

Είναι σαν να κάνουμε παρατήρηση στον Θεό και Του λέμε: "Δεν έκανες καλά που επέτρεψες την άλφα ή τη βήτα δοκιμασία". Πόσο καλύτερα θα ήταν να είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό Πατέρα, ο Οποίος για το καλό μας επιτρέπει τις θλίψεις! Ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνουμε για ποιον σκοπό τις επιτρέπει, ας Του έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη ότι τις επιτρέπει για το αιώνιο συμφέρον μας. Αντί να λέμε: "Θεέ μου, γιατί μου έδωσες να πιω ένα τόσο πικρό ποτήρι θλίψεων;", να λέμε: "Ο Θεός μου το έδωσε. Να μην το πιω;"!

Καλημέρα σας! 

Καλή και ευλογημένη εβδομάδα διά των πρεσβειών της Αγίας Μαρίνας!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 48ο

Πότε ήταν πιο δοξασμένος ο πάγκαλος Ιωσήφ; Πριν από τις αλλεπάλληλες δοκιμασίες του ή μετά απ' αυτές; Πριν από τις θλίψεις ήταν χαριτωμένος, αγνός, το καμάρι του Ιακώβ. Έπειτα δοκιμάστηκε κι αυτός. Πέρασε από σκοτεινή σήραγγα και προς στιγμήν φάνηκε ότι χάθηκαν τα ίχνη του από το πρόσωπο της γης. Αλλά ο άγιος Θεός τον ανύψωσε και τον ανέδειξε αντιβασιλιά της Αιγύπτου. Ο Φαραώ τον έβγαλε από τη φυλακή, του έβαλε χρυσό δαχτυλίδι στο χέρι, του φόρεσε επίσημη βασιλική στολή, του κρέμασε χρυσή αλυσίδα στον λαιμό, τον έβαλε να καθίσει επάνω σε βασιλικό άρμα και διέταξε να σχηματισθεί προς τιμήν του θριαμβευτική πομπή, για να τον επευφημήσει ο λαός ως αντιβασιλιά της Αιγύπτου. 

Πόσο απροσδόκητη η εξέλιξη των γεγονότων! "Ὁ Ἰακώβ ὠδύρετο τοῦ Ἰωσήφ τήν στἐρησιν καί ὁ γενναῖος ἐκάθητο ἅρματι, ὡς βασιλεύς τιμώμενος"! Κι όχι μονάχα αντιβασιλιάς της Αιγύπτου έγινε ο πάγκαλος Ιωσήφ, αλλά μνημονεύεται στον Όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας, που ψάλλεται το εσπέρας της Κυριακής των Βαΐων, ως τύπος Χριστού και περιβάλλεται με υπερκόσμια δόξα και συνεχή τιμή από την Εκκλησία μας. 

Πότε ήταν πιο δοξασμένος ο απόστολος Παύλος; Πριν από τα παθήματά του ή μετά από αυτά; Γράφει στη Β΄ Προς Κορινθίους επιστολή του ότι έφθασε μέχρι τρίτου ουρανού και άκουσε "ἄρρητα ῥήματα ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι (ιβ, 4)". Αλλά δεν δοξάστηκε τόσο από τις θείες αποκαλύψεις, όσο δοξάστηκε από τις ασθένειές του, από τα πολλά παθήματα που υπέστη για την αγάπη του Χριστού. 

"Ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, έν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις Β κορ. ια, 23)". Οι αλυσίδες της φυλακής και οι πληγές από τα παθήματα ήταν τα λαμπρότερα παράσημά του. Με τις αλυσίδες, που κρέμονταν από τα χέρια του, ήταν ασύγκριτα πιο λαμπρός από αυτούς που στολίζονται με χρυσά και αργυρά κοσμήματα: "Μετά δεσμῶν καί μαστίγων καί στιγμάτων λαμπρότερος τῶν τήν ἁλουργίδα καί τό διάδημα ἐχόντων ἦν". 

Πότε ήταν πιο δοξασμένοι οι Μάρτυρες; Πριν από το μαρτύριο ή μετά απ' αυτό; Η Εκκλησία του Χριστού είναι πανέμορφη σαν την αυγή, ωραία σαν τη σελήνη, λαμπρή σαν τον ήλιο, εκθαμβωτική σαν τάγματα στρατιάς (Άσμα στ, 9), διότι είναι στολισμένη με τα αίματα των Μαρτύρων της: "Τῷ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ Μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσσον τά αἵματα, ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη..." Όλοι γνωρίζουμε ότι και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν δοξάστηκε τόσο από το έκτακτο ρητορικό χάρισμά του-  τον χειροκροτούσαν και μέσα στην εκκλησία χιλιάδες λαού- όσο δοξάστηκε όταν αναπαύθηκε εν Κυρίω, εξόριστος, καθαιρεμένος, με υψηλό πυρετό μπροστά στην Αγία Τράπεζα του ιερού ναού του αγίου Βασιλίσκου, έξι μίλια έξω από τα Κόμανα του Πόντου, ευλογώντας τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και λέγοντας: "Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν".Η επωδός της ζωής του! Έτσι γίνεται με όλους τους πιστούς που αγωνίζονται με πόθο. 

Οι θλίψεις που υπομένουν, τους λαμπρύνουν και τους δοξάζουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και μάλιστα όσο πιο ισχυροί είναι οι πειρασμοί τους, τόσο μεγαλύτερο στεφάνι δόξας παίρνουν. ''Ὅσῳ αἱ θλίψεις ἐπιτείνονται, τοσούτῳ καί αἱ ἀμοιβαί αὔξονται, μᾶλλον δέ καί πολλῷ πλέον". 

Όσο οι θλίψεις επιτείνονται τόσο οι αμοιβές αυξάνονται κι ακόμη περισσότερο, καταλήγει συμπερασματικά ο ίδιος ο ιερός Χρυσόστομος. Στο τέλος οι πιστοί Χριστιανοί θα ευχαριστήσουν τον άγιο Θεό για τους πόνους τους μεγάλους, για τις θλίψεις τις τελικές. Και θα Τον ευγνωμονούν ακατάπαυστα που τους ευεργετούσε, όταν επέτρεπε να δοκιμάζονται με θλίψεις. 

Οι άνθρωποι του κόσμου αγνοούν αυτή την πραγματικότητα και αναρωτιούνται: Γιατί επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις; Αλλά οι πιστοί καταλάμπονται από τη Χάρι του  Αγίου Πνεύματος κι αναρωτιούνται: Πότε είναι καλύτερα; Με θλίψεις ή χωρίς θλίψεις; Ασφαλώς είναι καλύτερα όταν ζούμε μέσα στη Χάρι του Θεού. Και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος γίνεται πιο αισθητή στους πειρασμούς και τις θλίψεις. 

Μέσα στις θλίψεις βρίσκουν τον Χριστό και αυτή είναι η πιο μεγάλη χαρά τους. 

Γράφει σ' ένα πνευματικό του παιδί ο όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: "Μου γράφεις ότι έχεις πολλούς πειρασμούς. Αλλά μ' αυτούς γίνεται γίνεται η κάθαρσις της ψυχής. Μέσα στις θλίψεις, μέσα στους πειρασμούς, εκεί ευρίσκεται και η Χάρις, εκεί θα βρεις τον γλυκύτατον Ιησούν". 

Από τις θλίψεις μπορούν όλοι οι άνθρωποι να ωφεληθούν, σε οποιαδήποτε πνευματική κατάσταση κι αν βρίσκονται. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 95ο μέρος

Των Αγίων Πάντων η Εκκλησία φοράει τον πιο επίσημο στολισμό της, προβάλλει τα πιο εκλεκτά παιδιά της. Κάθε Άγιος είναι ένας πολύτιμος λίθος στο βαρύτιμο πνευματικό ένδυμά της. Μακάρι, με τις πρεσβείες των Αγίων Πάντων να αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους και να προστεθούμε στην τιμημένη χορεία τους (Σπουδαία σκέψη).

Η εκλογή των δυο πρώτων μαθητών, των αδερφών Ανδρέα και Πέτρου, αλλά και των αδερφών Ιωάννη και Ιακώβου. "Αφήστε τα δίχτυα κι ελάτε κοντά μου. Εγώ θα σας κάνω να ψαρεύετε ανθρώπους", είπε ο Κύριος. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να τον αλιεύσουν οι Απόστολοι του Κυρίου μας. Θα μας οδηγήσουν στον μοναδικό κι αληθινό  Σωτήρα και Λυτρωτή, τον Κύριό μας, Ιησού Χριστό (Σπουδαία σκέψη). 

Να μην  επιτρέπουμε να τα κάνει όλα ένας. Ένας να έχει τη φροντίδα, την ευθύνη για όλα. Αποφασιστικοί να σηκωνόμαστε και να ζητάμε το μερίδιό μας από την κούραση. Να μοιραζόμαστε (Ποιήματα Λεζάρ, μετάφραση Εριέττας και Κώστα Διαμαντοπούλου, εκδόσεις Πουρνάρα). 

Να αγαπάμε την ομορφιά της Επιστήμης μα και την ομορφιά του Θεού (Αλέξης Καρέλ, ιατροβιολόγος). 

Ένας περιηγητής περνούσε μια Κυριακή από μια περιοχή ανθρακωρυχείων και είδε τους γύρω κάμπους γεμάτους μουλάρια. Ρώτησε τότε ένα παιδί πώς βρέθηκαν εκεί όλα αυτά τα ζώα και το παιδί του απάντησε: "Τα ζώα αυτά δουλεύουν κάτω στις στοές όλη την εβδομάδα και τα ανεβάζουν κάθε Κυριακή έξω στο φως του ήλιου, για να μην τυφλωθούν" (Περιοδικό Λυδία, τ. 137). 

Η έξω σοφία δεν είναι από τη δική της φύση ούτε κακή ούτε καλή, αλλά από τη μεταχείριση όσων την έχουν γίνεται κακή ή καλή (Σπουδαία σκέψη)

Κάνε ό, τι εξαρτάται από σένα και προσευχήσου. Με τη βοήθεια του Θεού κατόπιν προχώρα (Σπουδαία σκέψη). 

Μηδέν τῆς τύχης (ἐστίν), ἀλλά πάντα τῆς εὐβουλίας καί τῆς προνοίας: τίποτε δεν οφείλεται στην τύχη, αλλά εξαρτάται στο σύνολό του από την προνοητικότητα και από την ορθή κρίση και σκέψη (Πλούταρχος).

Τοιοῦτος ἕκαστος ὑπολαμβάνεται, ὁποίοις ἑταίροις συναναστρέφεται: ο καθένας θεωρείται τέτοιου είδους χαρακτήρας, ανάλογα με τους φίλους που κάνει παρέα (Αίσωπος). 

Να λέμε στους άλλους όσα πρέπει να τους πούμε, μόνο όσα πρέπει να τους πούμε, με σωστό τρόπο όσα πρέπει να τους πούμε (Σπουδαία σκέψη). 

Ἐγώ γάρ ἔμαθον ἐν οἷς εἰμι, αὐτάρκης εἶναι. Οἶδα ἐγώ καί ταπεινοῦσθαι, οἶδα καί περισσεύειν ἐν παντί καί έν πᾶσι μεμύημαι καί χορτάζεσθαι καί πεινᾶν καί περισσεύειν καί ὑστερεῖσθαι. Πάντ ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ: Έμαθα να είμαι αυτάρκης με αυτά που έχω. Μπορώ να είμαι και ταπεινός και πλούσιος. Έχω μυηθεί και να πεινώ και να είμαι χορτάτος. Αυτή τη δύναμη μου δίνει ο Χριστός (Φιληππ. δ, 11-13). 

Να φυλαχθούμε από την αντίληψη ότι η εγκράτεια καταδικάζεται από τη φύση, ότι δήθεν τίποτε δεν είναι περισσότερο καταστρεπτικό από τη γενετήσια αποχή κι ότι σ' αυτήν βρίσκεται η ρίζα της νευρώσεως. Κι ας αναγνωρίσουμε ότι η γενετήσια εγκράτεια δεν είναι πρόξενος φυσικών ανωμαλιών, αλλά πηγή ενέργειας και δημιουργικής δυνάμεως (Jean Lhermitte, καθηγητής Γαλλικής σχολής και Ακαδημίας Παρισίων).

Έχουμε Πατέρα... "οἶδεν ὁ πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρήζετε τούτων ἁπάντων". Ο πατέρας μας μάς έδωσε τη ζωή και δε θα μας δώσει την τροφή, με την οποία συντηρείται η ζωή. Όλα θα μας τα δώσει, αρκεί να Τον εμπιστευόμαστε ως παιδιά Του. Να επιδιώκουμε την αρετή και την αγιότητα, απαραίτητα εφόδια, για να εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών (Σπουδαία σκέψη). 

Η Χάρη του Θεού έκανε τα πάντα για μένα. Ενώ Τον είχα ξεχάσει, μου υπενθύμισε τον εαυτό Του. Ενώ πήγαινα μακριά Του, με προσκάλεσε. Ενώ βρισκόμουν σε απόγνωση με στήριξε. Ενώ έπεφτα, με  σήκωνε. Όταν επέστρεψα, με οδήγησε. Κι όταν ήλθα κοντά Του, με αγκάλιασε και με ασφάλισε (Ιερός Αυγουστίνος). 

Το ιερό Ευαγγέλιο με τον εκατόνταρχο φανερώνει πόσο μεγάλη είναι η πίστη, αλλά και πιο μεγάλη η ταπείνωση. Η πίστη ωθεί προς τον Θεό, ελκύει τη Θεία Χάρη και επιτελεί έργα υπεράνθρωπα, θεία. Η ταπείνωση στηρίζει την πίστη, την αυξάνει, την καλλιεργεί. Γι' αυτό και ανταποκρίθηκε ο Κύριος στη θερμή παράκληση για θεραπεία του γιου του (Σπουδαία σκέψη). 

"Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε. Αλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον (Ιω. ιστ, 33)". Δεν πρέπει να τρέφουμε ελπίδες ψευδείς για την επίγεια ζωή. Δεν πρέπει να περιμένουμε ότι είναι δυνατόν να περάσουμε τη θάλασσα του βίου, χωρίς να μας βρουν και τρικυμίες και θύελλες. Ο Κύριος προειδοποιεί τους οπαδούς του ότι θα δοκιμάσουν θλίψεις στη ζωή τους. Διότι το κράτος της αμαρτίας, που έχει πάντοτε υπηκόους πολλούς, είναι φυσικό να προκαλεί παθήματα και θλίψεις. Εξάλλου, ο καταρτισμός του Χριστιανού στην πίστη και την αρετή απαιτεί ως φάρμακο χρησιμότατο τη δοκιμασία της θλίψης. Διότι η θλίψη οδηγεί προς τον Θεό, διευκολύνει τη μετάνοια, τονώνει την πίστη, σφυρηλατεί την υπομονή, καταρτίζει για την αιώνια ευτυχία (Σπουδαία σκέψη). 

Δεν υπάρχουν προβλήματα της ανθρώπινης ψυχής για τα οποία δεν έχει δοθεί άμεση ή έμμεση απάντηση στην Αγία Γραφή. Κι αν δεν βρεις απάντηση σε κάποιο σου πρόβλημα, σημαίνει ή ότι δεν μελέτησες σωστά ή ότι το πρόβλημά σου είναι ασήμαντο, δεν είναι πρόβλημα! (Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, από το Περιοδικό Προς τη Νίκη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνος και χαλαρωτικός ο μήνας Ιούλιος!