Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 59ο (α μέρος)

Τους ήταν τόσο άγνωστος! Λίγο καιρό Τον άκουσαν, διάφορα άκουσαν από άλλους, αρκετά θαύματα τα είδαν με τα μάτια τους. Σαγηνεύθηκαν. Αντιλαμβάνονταν ότι είναι κάποιος τόσο διαφορετικός! Γι' αυτό, όταν τους κάλεσε να Τον ακολουθήσουν, δεν δίστασαν. Τον ακολούθησαν. Κοντά τους κι άλλοι. Άρχισαν να γυρίζουν μαζί Του πόλεις και χωριά, να κηρύττουν και οι ίδιοι, να κάνουν θαύματα με το όνομά Του.  Έλεγαν ότι είναι προφήτης, αλλά όχι μόνο προφήτης. Άρχισαν σιγά σιγά να πείθονται ότι είναι ο από αιώνων αναμενόμενος Μεσσίας τους. Δηλαδή ο βασιλιάς που θα έπαιρνε το έθνος τους από την αφάνεια, θα το απελευθέρωνε από τη σκλαβιά των Ρωμαίων, θα το δόξαζε σ' όλο τον κόσμο. Έτσι νόμιζαν. 

Τα θαύματα πλήθος, η διδασκαλία Του μοναδική, η ζωή Του υπερθαύμαστη. Μιλούσε με εξουσία. Ποιος ήταν; Τούτη τη φορά ξεχώρισε τρεις απ' αυτούς και τους πήρε μαζί Του στο βουνό. Τι τους ήθελε; Θα ήταν κι άλλοι εκεί; Θα θαυματουργούσε; Θα δίδασκε. Το μυστήριο μεγάλωνε. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλό βουνό το Θαβώρ. Ούτε εξακόσια μέτρα. Σαν έφτασαν στην κορυφή, διαπίστωσαν ότι ήταν μόνοι. Δεν υπήρχε κόσμος να κηρύξει. Ούτε φαινόταν να προσφέρεται για προσευχή ο τόπος. Τον κοιτούσαν με απορία. 

Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουν, το σκηνικό άλλαξε. Τα ενδύματά Του έγιναν κατάλευκα σαν χιόνι. Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο. Έπεσαν κάτω τρομαγμένοι! Και να που βλέπουν άλλα δυο πρόσωπα μαζί Του. Κατανόησαν, φωτισμένοι από τον Θεό, ότι είναι δυο μεγάλες μορφές της Ιστορίας τους: ο Μωυσής και ο Ηλίας. Στο αποκορύφωμα δε των παράδοξων γεγονότων, φωτεινό σύννεφο σκέπασε το βουνό και τους ίδιους. Την ίδια ώρα μια φωνή ακούσθηκε μέσα από το σύννεφο: "Οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε (Λουκά θ, 35)". Φοβήθηκαν! Φοβήθηκαν πολύ! "Ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός". Ποιος ήταν λοιπόν ο Δάσκαλός τους; 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 58ο

Στον γάμο της Κανά ήταν καλεσμένη και η Παναγία Μητέρα του Κυρίου ως συγγενής, ο Κύριος και οι πρώτοι Μαθητές Του. Ο εορτασμός του γάμου, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, διαρκούσε επτά ημέρες. Κάποια στιγμή τελείωνε το κρασί τους και ο αρχιτρίκλινος με τους υπηρέτες που διακονούσαν στο τραπέζι του γάμου δεν ήξεραν τι να κάνουν. Η Παναγία Μητέρα του Κυρίου αντιλήφθηκε σε πόσο δύσκολη θέση βρέθηκαν και είπε στον Υιό της: "οἶνον οὐκ ἔχουσιν (Ιω. β, 3)". Δεν έχουν κρασί! Ο Κύριος την παρατήρησε λέγοντας: "τί ἐμοί καί σύ, γύναι; οὔπω ἤκει ἡ ὥρα μου (Ιω.  β, 4)". Δεν ήλθε ακόμη η ώρα να κάνω θαύματα και να αποκαλύψω δημόσια ότι είμαι ο Μεσσίας. 

Τα λόγια όμως αυτά τα είπε με τέτοιο τρόπο, ώστε η Παναγία κατάλαβε ότι ο Υιός της θα εκπληρώσει το αίτημά της. Γι' αυτό είπε στους υπηρέτες που διακονούσαν στο επίσημο τραπέζι του γάμου: "ὅ, τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε". Ὀ, τι σας πει να το κάνετε (Ιω. β, 5). Ο λόγος αυτός της Υπεραγίας Θεοτόκου έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα. Πρωτίστως, διότι είναι ο μοναδικός λόγος της Παναγίας περί του Κυρίου Ιησού Χριστού και ο τελευταίος λόγος της που διασώζεται στο ιερό Ευαγγέλιο. Μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως διαθήκη της. Είναι η ιερή παρακαταθήκη που μας άφησε. 

Ως προς το περιεχόμενό του, ο λόγος αυτός της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου είναι σύσταση υπακοής στον Υιό της. Μας συνιστά να κάνουμε υπακοή σε ό, τι μας λέει ο Κύριος. Προξενεί εντύπωση ότι, και στη Μεταμόρφωση του Χριστού, ο Θεός Πατέρας την ίδια σύσταση μας έκανε: "αὑτοῦ ἀκούετε (Ματθ. ιζ, 5)". Να υπακούτε σ' Αυτόν, σε ό, τι σας λέει. Ο λόγος αυτός της Αειπαρθένου, "ὅ, τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε", δεν μας αφήνει περιθώρια από όσα μας λέγει ο Κύριος, άλλα να τα πράττουμε κι άλλα να μην τα πράττουμε, αλλά όλα να τα εφαρμόζουμε. Να πειθαρχούμε πλήρως στο άγιο θέλημα του Κυρίου. 

Επίσης, ο λόγος αυτός της Κυρίας Θεοτόκου "ὅ, τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε", δεν μας αφήνει περιθώρια να αλλάξουμε κάτι απ' αυτά που μας λέγει ο Κύριος, να τα νοθεύσουμε ή να τα παραχαράξουμε, αλλά να τηρούμε επακριβώς τις εντολές του Θεού. Ό, τι μας λέγει ο Κύριος, να το πράττουμε. Ακόμη, ο λόγος αυτός της υπερευλογημένης Θεοτόκου μας προτρέπει να εκτελούμε με μεγάλη προθυμία ό, τι μας λέει ο Κύριος, χωρίς καμία καθυστέρηση, χωρίς καμία χρονοτριβή! Επίσης, ο λόγος αυτός της Υπεραγίας Θεοτόκου "ὅ, τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε", δεν μας αφήνει περιθώρια να κριτικάρουμε τους λόγους του Κυρίου μας, ακόμα κι όταν μας φαίνονται παράδοξοι.

Αν, λόγου χάριν, έλεγε ο Κύριος στους υπηρέτες να αδειάσουν τελείως τα πιθάρια, θα έπρεπε να τα αδειάσουν, χωρίς να φέρουν καμιά αντίρρηση, Κι αν τους έλεγε να γεμίσουν, πάλι να μην Του έφερναν καμία αντίρρηση! Όπως η ίδια υπάκουε πάντοτε στους λόγους του Κυρίου μας- ας θυμηθούμε τον χαρακτηριστικό λόγο που είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: -''Ἰδού ἠ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμα σου (Λουκά α, 38)"-, έτσι κι εμείς να υπακούμε πλήρως στο θέλημα του Θεού χωρίς να φέρνουμε καμία αντίρρηση, χωρίς να λέμε πώς και γιατί!

Και ακόμη μας κάνει εντύπωση: Επειδή η Υπεραγία Θεοτόκος υπάκουε πάντοτε και πλήρως στο θέλημα του Θεού, υπάκουσε και ο Υιός της στην παράκληση της Παναγίας Μητέρας Του και μετέβαλε τελικά το νερό σε κρασί, παρόλο που δεν ήταν ακόμη η ώρα Του να κάνει θαύματα και να αποκαλύψει δημόσια ότι ήταν ο Μεσσίας. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι μητέρα όλων μας και πρεσβεύει στον Υιό Της για όλους μας. 

Κι όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλη δύναμη έχουν οι πρεσβείες της: ''Πολλά ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου"! Όμως, για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, προϋποθέτουν και τη δική μας ολόψυχη αφοσίωση στον Κύριο, Προϋποθέτουν την ελεύθερη και εκούσια προσωπική μας απόφαση να ζήσουμε ολοκληρωτικά και ισόβια "εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ (Β Κορ. ι, 5)". Να πειθαρχούμε στον νόμο του Θεού και στα προστάγματά του. Να υπακούμε πλήρως στο άγιο θέλημά Του. 

(Περιοδικό Σωτήρ, Τεύχος 2294, 1/10/2023)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 57ο

Ξεκίνησε βίαια στην αρχή της ιστορίας. Τότε που το αδελφοκτόνο χέρι έπεσε με λύσσα στον απονήρευτο αδελφό. Και ο μεν Άβελ έγινε ο πρώτος δίκαιος που υπέστη θάνατο και αναμένει την αιώνια δικαίωσή του. Ο δε γιος της κολάσεως, ο Κάιν, περιερχόταν τους τόπους "στένων καί τρέμων ἐπί τῆς γῆς (Γεν. δ, 14)". Από το τότε το μίσος κυριάρχησε παντού. Το βασίλειό του το έστησε στον ιερότερο τόπο, στις καρδιές των ανθρώπων. Μίσος μεταξύ των μελών της οικογένειας, μίσος μεταξύ συναδέλφων, μίσος ανάμεσα σε συνδικαλιστικές ομάδες, μίσος ανάμεσα σε πολιτικές παρατάξεις. 

Μίσος μεταξύ εθνών, μίσος μεταξύ ιδεολογιών, μίσος μεταξύ θρησκειών, μίσος κατά του καλού, μίσος κατά της αλήθειας, μίσος μεταξύ κοινωνικών τάξεων. Το μαχαίρι του μίσους έπεσε μανιασμένο αμέτρητες φορές στη διάρκεια των αιώνων. Συχνά στους λαιμούς αθώων, που ακολούθησαν τον πικρό δρόμο του Άβελ, έχοντας στα χείλη τους το ακόμη πιο πικρό ερώτημα: "Γιατί;" Γιατί άραγε; Ποια είναι η πηγή, η βαθύτερη αιτία του μίσους; 

Αν και θα μπορούσαν να προβληθούν αρκετές επιμέρους αιτίες, από την αρχική περίπτωση του Άβελ, προκύπτει ότι η κύρια αιτία είναι ο φθόνος. Αυτό το ύπουλο φίδι φωλιάζει στις καρδιές, τις φαρμακώνει με το θανατηφόρο δηλητήριό του και τις στρέφει εναντίον των θυμάτων του, που σπαράζουν φριχτά μέσα στα νύχια του. Συχνά πολλοί μαζί φθονεροί στρέφουν το μίσος τους εναντίον ενός μόνου αθώου θύματος."Ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως (Ψαλμ. λξ [37] 20)", κραύγασε κάποτε ο Δαβίδ. Αυξήθηκαν πάρα πολύ αυτοί που με μισούν άδικα. 

Πόσος πόνος τότε! Μάλιστα, αν οι άνθρωποι του μίσους συμβαίνει να είναι ευεργετημένοι από τον μισούμενο: "Οὐδείς ἀσφαλέστερος ἐχθρός τῶν εὐεργετηθέντων", κανένας εχθρός δεν είναι πιο βέβαιος για έναν άνθρωπο από αυτούς που έχουν ευεργετηθεί απ' αυτόν. Ο λόγος αποδίδεται στον μεγάλο φιλόσοφο Ηράκλειτο, αν και δεν βρίσκεται στα σωζόμενα κείμενά του. Είναι όμως λόγος που συχνά αποδεικνύεται πέρα ως πέρα αληθινός. Αν και τα παραδείγματα μέσα στην ιστορία είναι αναρίθμητα, θα συμφωνήσουμε όλοι ότι το αποκορύφωμα του μίσους- μάλιστα του ομαδικού μίσους- εκδηλώθηκε στο Πρόσωπο του Χριστού. 

Εκδηλώθηκε πρωτίστως από τον λαό του, τον μυριοευεργετημένο λαό των Εβραίων, που με το παράφορο μίσος τους Τον ανέβασαν στον Σταυρό. Εκδηλώθηκε όμως βίαια και στη διάρκεια των αιώνων που ακολούθησαν. Εκδηλώνεται δε και σήμερα όχι από αλλόθρησκους λαούς, όσο από πολλούς κατ' όνομα Χριστιανούς, ακόμη και στην τόσο ευεργετημένη πατρίδα μας. Όμως αυτή η παρανοϊκή εκδήλωση του μίσους κατά του Χριστού υπήρξε και το τέλος του, διότι ο Κύριος έδειξε ότι με τη σωστή αντιμετώπιση μπορεί να μετατραπεί από κατάρα σε ευλογία, από συμφορά σε ευτυχία. Ο ίδιος ο Κύριος, ο Οποίος αδίκως μισήθηκε από τους αχάριστους, όχι μόνο δια του μίσους που δέχθηκε χάρισε την σωτηρία στον κόσμο, αλλά έπλεξε και το υπεροχότερο εγκώμιο του μίσους -του ανθρώπου που υφίσταται το μίσος- με τα μοναδικά εκείνα λόγια του: 

" Εί ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν· αν σας μισεί ο κόσμος, να μην ξεχνάτε ότι πριν από σας μίσησε Εμένα (Ιω. ιε, 18) ". Και πρόσθεσε: "μακάριοι έστε ὅταν ὀνειδίζωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ (Ματθ. ε, 11)". Σας μισούν; Σας υβρίζουν; Σας διώκουν; Σας συκοφαντούν; Είσθε ευτυχισμένοι! Μακάριοι! Αυτοί που σας μισούν, χωρίς να το θέλουν, έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι ευεργέτες σας. Συγχωρήστε τους και προχωρήστε προς την αιώνια δόξα! 

(Περιοδικό Σωτήρ, Τεύχος 2294, 1/10/2023)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Φράσεις για προβληματισμό 101 μέρος

Της  δάφνης ξανανθίσαν τα κλωνάρια απάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές, τα νέα για να στολίσουν παλικάρια, που απ' όλες της Ελλάδας τις μεριές τραβούν μ' ορμή, με θάρρος και μ' ελπίδα για να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα. Ο βάρβαρος εχθρός τώρα ας το μάθει κι ας φύγει ντροπιασμένος, ταπεινός! Η δάφνη στην Ελλάδα δεν ξεράθη, της Λευτεριάς δε σβήστη ο αυγερινός. Κρατεί η Ελλάδα κλώνο ελιάς, μα ξέρει να σπέρνει κεραυνούς με το άλλο χέρι (Σπύρος Παναγιωτόπουλος, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964, Εφημερίς: "Καθημερινή"). 

Οι ήρωες που έχουν βάψε με το αίμα τους την ιερή γη της Βορείου Ηπείρου, οι μαχητές της Πίνδου και οι άλλοι, θα είναι οδηγοί μαζί με τους Μαραθωνομάχους. Θα φωτίζουν ανά τους αιώνες την οικουμένη (Άντονι Ήντεν, τότε Υπουργός εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας). 

Γλυκειά του κόσμου Δέσποινα, μια χάρη θέλω να μου κάνεις. Το χέρι που λαβώθηκε βαριά απ' τον εχθρό μου και σκλαβωμένο τώρα στέκει, για να μπορέσω γρήγορα να ξανακάνω τον σταυρό μου να ξαναπιάσω το ντουφέκι! Δεν είμαι εγώ το Άδικο, το Δίκαιο είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ ο κατακτητής, εγώ είμαι η Ελλάδα κι έστησα εδώ τη λόγχη μου αλύγιστη λαμπάδα το Υπερμάχω Στρατηγώ! Να πολεμάω μερόνυχτα ω Άγια Παρθένα για την Πατρίδα όρθιος, γονατιστός για Σένα! (Τίμος Μωραϊτίνης, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1952). 

Οι ατρόμητες γυναίκες της Πίνδου είδαν πως το απότομο ρέμα (Βουγιούσα) εμπόδιζε τους σκαπανείς στη δουλειά τους και έκαναν αυθόρμητα κάτι που ξανάγινε στον Καλαμά και στον Δρίνο. Μπήκαν οι ίδιες μέσα στα νερά και πιασμένες σφικτά από τους ώμους σχημάτισαν πρόχωμα που ανέκοπτε την ορμή του νερού και ευκόλυνε τους γεφυροποιούς (Σπουδαία μαρτυρία).  

Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που είπε το 1981 ένας Έλληνας μιας ομάδας επισκεπτών της Αχρίδος στον Γιουγκοσλάβο ξεναγό τους, ο οποίος, όταν τους έδειξε ελληνικά αρχαιολογικά ευρήματα και ελληνικές επιγραφές, τους είπε ότι ήταν γραμμένες στην αρχαία σλαβική μακεδονική γλώσσα. Ο Έλληνας επισκέπτης τον αποστόμωσε με την ερώτηση: "Εγώ που είμαι Έλληνας, μπορώ και διαβάζω αυτές τις επιγραφές. Εσύ που είσαι Σλάβος Μακεδόνας, όπως μας λες, γιατί δεν μπορείς να τις διαβάσεις;" Απλούστατα, γιατί ήταν γραμμένες στην ελληνική και όχι στην ανύπαρκτη σλαβική μακεδονική γλώσσα (Σπουδαία μαρτυρία). 

Είναι γεγονός ότι πολλές πράξεις των ανθρώπων μένουν άγνωστες και σκεπάζονται από την αφάνεια. Περνούν απαρατήρητες προσπάθειες ευγενείς, πράξεις αγάπης και αυτοθυσίας, ηρωισμοί του καθήκοντος, αγώνες μυστικοί της ψυχής, που καταλήγουν σε νίκη ένδοξη κατά του κακού. Αλλά επίσης κρύβονται στην αφάνεια, απάτες, ατιμίες, φαυλότητες και εγκλήματα που γίνονται στο σκοτάδι.

Εντούτοις, ούτε τα πρώτα ούτε τα δεύτερα θα μείνουν άγνωστα για πάντοτε. Περιστάσεις ανέλπιστες, αλλά και η επέμβαση της θείας δικαιοσύνης κάνουν ώστε τα κρυπτά να έρθουν στο φως, η αρετή να αναγνωρίζεται, η κακία να στιγματίζεται. Και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις, που ύστερα από χρόνια πολλά ξεσκεπάζεται ο υποκριτής και παραδίδεται στην κοινή περιφρόνηση, ενώ αντίθετα ένας που συκοφαντήθηκε και παραγνωρίσθηκε αποκαθίσταται στην δίκαιη εκτίμηση της κοινωνίας (Σπουδαία σκέψη). 

Όπου αγώνας και πόλεμος, εκεί και τα κατάλληλα όπλα. Είναι λοιπόν φυσικό ότι και στον αγώνα της αρετής χρειάζονται ανάλογα όπλα. Πνευματικός είναι ο αγώνας, πνευματικός θα είναι και ο οπλισμός. Και αγωνιστής μεν είναι ο Χριστιανός που θέλει να ζήσει ζωή χριστιανική, να αποφύγει τους μολυσμούς και και την καταισχύνη της αμαρτίας, να μορφωθεί, τέκνο φωτεινό του επουρανίου Πατρός, να εργαστεί για το γενικό καλό και να συντελέσει με όλες τις δυνάμεις του στη διάδοση της χριστιανικής αληθείας. 

Εχθρός δε αόρατος είναι ο διάβολος, που εξαπατά τους ανθρώπους στο κακό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να καλλιεργήσει παντού την αμαρτία, την ασέβεια, την αδικία. Προπάντων με την προσευχή, με την πίστη και ελπίδα στον Θεό, με την προσπάθεια τη γενναία, πρέπει να αγωνίζεται τον καλό αγώνα της αρετής (Σπουδαία σκέψη). 

Κάθε θρησκευτικό βιβλίο είναι τόσο (δια)φωτιστικό, βοηθητικό και ωφέλιμο στον καταρτισμό και τη μόρφωση του ανθρώπου, όσο είναι σύμφωνο με τις αλήθειες της Αγίας Γραφής και γενικά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όσο αποδεικνύει και εξηγεί με σαφήνεια και καθαρότητα περισσότερες, περιεκτικότερες και αναγκαιότερες θρησκευτικές αλήθειες (Αρχιμ. Ευσεβίου Ματθοπούλου, Ο Προορισμός του ανθρώπου, Εκδόσεις Ζωή).

Είμαστε αγαθή γη που δέχεται τον λόγο του Θεού και καρποφορεί; Ή μήπως η καρδιά μας είναι άγονο, πετρώδες ή ακανθώδες έδαφος; Ας κοπιάσουμε, για να κόψουμε τα αγκάθια των παθών, να πετάξουμε τις πέτρες της ολιγοπιστίας, των κακών συνηθειών, των αντιχριστιανικών ηθών και εθίμων κι ας οργώσουμε το χώμα της ψυχής μας, ώστε να γίνουμε καλή γη (Αυγουστίνος Καντιώτης). 

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα. Πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση, ούτε με την αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή. Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι' αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη και πολλές φορές παροξύνεται από τον διάβολο, για να ανακόψει την πορεία του αγωνιστή (Άγιος Νεκτάριος). 

"Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ἥψατό μου τις· ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ' έμοῦ (Λουκά η, 45-46)". Το παράδειγμα της γυναικείας φλογισμένης καρδιάς που τον άγγιξε με δέος, είναι αφυπνιστικό και για μας. Να δώσει ο Κύριος να ζήσουμε αυτή τη γεύση, που δεν μετριέται ούτε εκφράζεται, να γεμίζει την καρδιά και να ξεχύνεται σαν ευωδία πνευματικής ζωής (Σπουδαία σκέψη). 

Γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υιός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται (Ματθ. κδ, 44): η ετοιμασία για ένα ταξίδι, ένα έργο είναι πάντοτε προϋπόθεση απαραίτητη για την καλή έκβαση και επιτυχία. Πολύ περισσότερο είναι απαραίτητη η ετοιμασία για τη ζωή της αιωνιότητας, για την παρουσία του Χριστού, για τη μέλλουσα κρίση. Με την ετοιμασία αυτή ο Χριστιανός είναι πάντοτε ήσυχος, άφοβος και ειρηνικός και πάντοτε ασφαλής, οποιαδήποτε ώρα κι αν έλθει ο θάνατος. 

Δεν πρέπει να αναβάλλεται η ετοιμασία αυτή. Διότι είναι άδηλο το τέλος του καθενός, εντελώς άγνωστη η ώρα του θανάτου. Ο Χριστιανός είναι άνθρωπος συνετός και προβλεπτικός. Δεν περιμένει τις τελευταίες στιγμές, για να ετοιμασθεί για την αναχώρηση από την επίγεια ζωή. Έχει τακτοποιήσει τη συνείδησή του κι έχει κλείσει τους λογαριασμούς των υποχρεώσεων και των καθηκόντων του (Σπουδαία σκέψη).