Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 60ο (β μέρος-τελευταίο)

Η συγχώρηση λοιπόν είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να λάβουμε άφεση για τις αμαρτίες μας. Πώς όμως θα αποκτήσουμε την υπέροχη και τόσο σημαντική αυτή αρετή; Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολη η συγχώρηση. Απαιτεί να χωρέσουμε στην καρδιά μας όσους μας έχουν αδικήσει. Αντί λοιπόν να κατακρίνουμε τους ανθρώπους αυτούς, ας ανακρίνουμε τον εαυτό μας κι ας αναλογισθούμε το δικό μας χρέος ενώπιον του Θεού. 

"Σύνδουλοι" είμαστε κι εμείς. Μήπως δεν έχουμε κάνει λάθη; Δεν έχουμε αδικήσει άλλους; Δεν έχουμε πει λόγια που πλήγωσαν τους συνανθρώπους μας, τα οποία συγχώρησε ο Κύριος; Ίσως να υποφέρουμε για πράγματα που δεν φταίμε. Είμαστε όμως ένοχοι σε τόσα άλλα αμαρτήματα ενώπιον του Θεού, που επιβεβαιώνουν ότι η αδικία σε βάρος μας τελικά δεν είναι αδικία. 

Μας εμπνέει επιπλέον το παράδειγμα του ανεξίκακου Κυρίου μας, ο Οποίος κατά το θείο Πάθος "λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει (Α Πετρ. β, 23)", όπως σημειώνει ο απόστολος Πέτρος. Δεν ανταπέδιδε τις ύβρεις. Δεν φοβέριζε με εκδικητικές απειλές. Στην κορύφωση μάλιστα του πόνου και της ταπεινώσεώς του πάνω στον Τίμιο Σταυρό Του, έδειξε το ύψος της αγάπης Του προσευχόμενος στον Θεό Πατέρα να συγχωρήσει εκείνους που Τον είχαν σταυρώσει: "Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι (Λουκά κγ, 34)". 

Ο Σταυρός του Κυρίου μας γίνεται για εμάς παράδειγμα, αλλά και πηγή Χάριτος και δυνάμεως, για να συγχωρήσουμε όσους μας έχουν βλάψει. Αυτή η ανεξικακία του Κυρίου μας ενέπνευσε και τους Αγίους όλων των αιώνων, όπως τον Άγιο Διονύσιο της Ζακύνθου, ο οποίος συγχώρησε κι ευεργέτησε τον φονιά του αδελφού του. Καθώς επίσης τον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος σε όλη τη ζωή του δεν έπαψε να διώκεται, να συκοφαντείται και να συγχωρεί τους διώκτες και τους συκοφάντες του. Ας συγχωρούμε λοιπόν κι εμείς με την καρδιά μας όσους μας αδίκησαν. Ας "εκδικούμαστε" με την αγάπη, ώστε να ομοιάσουμε στον Θεό της αγάπης και να λάβουμε το πλούσιο έλεός Του. 

Χρόνια πολλά κι ευλογημένα σε κάθε "ανθρώπινη φάτνη" που υποδέχεται τον Κύριό μας! Ιησούς ετέχθη! 

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 60ο (α μέρος)

Στη διδακτική παραβολή των μυρίων ταλάντων, ένας ανεξίκακος βασιλιάς χάρισε το υπέρογκο χρέος που του όφειλε κάποιος δούλος και τον άφησε ελεύθερο. Ο δούλος όμως δεν έπραξε το ίδιο σε κάποιον σύνδουλό του, που του όφειλε ένα ασήμαντο ποσό. Αντίθετα, του φέρθηκε με πολλή σκληρότητα. Τον απείλησε, ζητώντας άμεση εξόφληση του χρέους και τον οδήγησε στη φυλακή. Ο βασιλιάς πληροφορήθηκε τη σκληρή αυτή συμπεριφορά κι αφού τον ήλεγξε αυστηρά για την κακία του, τον παρέδωσε στη φυλακή, μέχρι να εξοφλήσει κι αυτός όλα όσα χρωστούσε. 

Η θαυμάσια αυτή παραβολή μας διδάσκει τη σπουδαία αρετή της συγχωρήσεως και μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε γιατί είναι απαραίτητη η συγχώρηση στον πνευματικό μας αγώνα και πώς θα την αποκτήσουμε. Η συγχώρηση είναι αρετή που μας καθιστά όμοιους με τον Θεό, γνήσια παιδιά του ουράνιου Πατέρα. 

"Ἔσεσθε υἱοί Ὑψίστου, ὅτι αὐτός χρηστός ἔστιν ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί (Λουκά στ, 35-36)", μας προτρέπει ο Κύριος. Θα αναδειχθείτε κατά Χάριν παιδιά του πανάγαθου Θεού, που ευεργετεί ακόμα και τους αχάριστους και πονηρούς ανθρώπους. Να γίνεσθε σπλαχνικοί στα λάθη των άλλων, όπως ο ουράνιος Πατέρας σας είναι σπλαχνικός προς όλους σας.

Τίποτε δε μας εξομοιώνει τόσο πολύ με τον Θεό, όσο το να συγχωρούμε αυτούς που θέλουν να μας αδικήσουν, τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος. "Οὐδέν οὔτως ὀμοιοῖ τῷ Θεῷ, ὡς τό τοῖς πονηροίς καί τοῖς ἀδικοῦσιν εἶναι συγγνωμονικόν (ΕΠΕ 9, 684)". Όσο είμαστε μακρόθυμοι προς τους αδελφούς μας, τόσο αποδεικνύουμε ότι είμαστε γνήσια παιδιά του οικτίρμονος Θεού. 

Σε τι ύψος μας ανεβάζει, αλήθεια, η συγχώρηση! Επιπλέον, όταν είμαστε συγχωρητικοί στα λάθη των αδελφών μας, τότε μπορούμε να ζητούμε από τον Κύριο να συγχωρήσει και το πλήθος των δικών μας αμαρτιών. Μας το είπε ξεκάθαρα ο θείος Διδάσκαλος: "Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος (Ματθ. στ, 14)". 

Αν θέλουμε ο Θεός να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας, θα πρέπει να συγχωρούμε κι εμείς με την καρδιά μας όσους μας αδίκησαν, μας συκοφάντησαν, μας πλήγωσαν ή μας προσέβαλαν με τη συμπεριφορά τους. "Σέ κριτήν ἐποίησε τῆς συγχωρήσεως τῶν σῶν ἁμαρτημάτων (ΕΠΕ 32, 642)". Εσένα τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου ο Θεός, επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 102ο μέρος

Κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, η Γερμανία πρότεινε στον Βενιζέλο να βγει στον πόλεμο εναντίον της Σερβίας, συμμάχου μέχρι τότε της Ελλάδας, και θα είχε για αυτό ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ο Βενιζέλος με αξιοπρέπεια απάντησε: "Η Ελλάς είναι πολύ μικρό κράτος, για να διαπράξη τόσο μεγάλη ατιμία". Ο Τίτο όμως ύστερα από 50 χρόνια διέπραξε τη μεγάλη ατιμία να ιδρύει το ''Μακεδονικό κράτος". Δυο άνθρωποι, δυο διαφορετικοί πολιτισμοί, δυο άλλοι κόσμοι. Η ιστορία διακρίνει και κατακρίνει (Σπουδαία σκέψη). 

Η μίμηση των Αγίων Αποστόλων, η μίμηση των αγίων μιμητών του Χριστού μας εξασφαλίζει Ορθόδοξο προσανατολισμό, Ορθόδοξη διδασκαλία, Ορθόδοξη βιοτή και συνεπώς αιώνια μακαριότητα πλησίον του μακαρίου Θεού! (Σπουδαία σκέψη)

Ὕπνος δέ πάσης ἐστίν ὑγεία νόσου: ο ύπνος είναι φάρμακο για κάθε αρρώστια (Μένανδρος). 

Στον κόσμο τίποτε δεν είχε ο δύστυχος, μόνο ένα μαλλιαρό σκυλάκι - της δυστυχίας του σύντροφο- του' πε λοιπόν περαστικός: - Ε, συ, τι κάνεις με τον σκύλο αυτό που δεν τον έχεις δα κι ανάγκη; Καλύτερα να τον πουλήσεις θα' τανε. Κι ο δυστυχής στον λόγο αναστέναξε: "-Κι όταν δεν θα τον έχω πια", απάντησε, "ποιος θα με αγαπάει;" (Bonnard) 

Μη φοβηθείς το σπίτι, που άνοιξε βαθιά στη γη τα θέμελα του, κι ας έλθουν χίλιοι ανεμοστρόβιλοι και τη σκεπή του ας ρίξουν κάτου. Μη φοβηθείς το δέντρο , που άπλωσε τις ρίζες του βαθιά στο χώμα, κι ας σπάσει την κορφή του ο άνεμος και τα πυκνά κλαδιά του ακόμα. Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε στην πίστη επάνω την ελπίδα. Τον είδα στη ζωή να μάχεται μα πάντα ανίκητο τον είδα (Ι. Πολέμης, Αναγνωστικό Ε΄ τάξης, 1952). 

Να χαμογελάς: το χαμόγελο είναι η μελωδία της ψυχής. Να εργάζεσαι: η εργασία είναι η δύναμη του πνεύματος. Να παίζεις: το παιχνίδι είναι το μυστικό της νεότητας. Να μελετάς: η μελέτη είναι η πηγή της ιστορίας. Να αγαπάς: η αγάπη είναι το δώρο της καρδιάς. Να προσεύχεσαι: η προσευχή είναι το επιστέγασμα και η απάντηση σε όλα τα παραπάνω (Σπουδαία σκέψη). 

Η πλεονεξία είναι πάθος καταστροφικό. Είναι ασθένεια της ψυχής που υποσκάπτει και καταστρέφει και την υγεία του σώματος, Αφήνει τον άνθρωπο άυπνο αμέτρητες νύχτες. Τον κάνει να μην εμπιστεύεται κανένα. Του αφαιρεί την ειρήνη, τη χαρά, την αγάπη. Όταν ο άνθρωπος καταληφθεί από την πλεονεξία, διαλύει και τις ανθρώπινες σχέσεις. Κάνει τον άνθρωπο άσπλαχνο, σκληρόκαρδο κι ατομιστή. "Ο πλούτος δεν αφήνει τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι, αλλά τους κάνει θηρία. Όποιος αγαπά τον πλούτο, δεν μπορεί να αγαπήσει ακόμη και τους φίλους του" (Ιωάννης Χρυσόστομος). 

Ο πλούσιος της παραβολής αποδεικνύεται άφρων και εκ του ότι εξαρτά τα πάντα από τον εαυτό του και μόνο από αυτόν, σαν αυτός μόνος να ήταν απόλυτος κύριος της ζωής του. Αυτό θα κάνω. Θα γκρεμίσω τις παλιές αποθήκες. Θα οικοδομήσω καινούριες, θα συνάξω σ' αυτές τα αγαθά μου κα... χωρίς να πει: "Ἐάν ὁ Κύριος θελήσῃ καί ζήσομεν καί ποιήσωμεν τοῦτο ἤ ἐκεῖνο (Ιακώβου δ, 15)" (Π. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το Κατά Λουκάν, ιβ, 18). 

Εάν ο πλούτος σας ανήκει σε σας, γιατί δεν τον παίρνετε μαζί σας στον άλλο κόσμο; (Φραγκλίνος). 

Τα πλούτη στα χέρια ενός νέου είναι ό, τι το ξυράφι στα χέρια ενός μικρού παιδιού  (Σπουδαία σκέψη). 

Δώσε ζωή στα γηρατειά, στις ρίζες της ζωής σου. Κάποτε κι εσύ θα γεράσεις (Σπουδαία σκέψη).

Κάποτε ένα αεροπλάνο δοκίμασε να απογειωθεί. Τελευταία στιγμή ένας από τους κινητήρες του δεν δούλεψε. Ο ένας κινητήρας δεν συμμετείχε στην προσπάθεια για ανέβασμα. Το αεροπλάνο βρυχήθηκε, έκανε μια προβληματική τροχιά πάνω στο έδαφος και σωριάστηκε λαβωμένο. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή μας. Είναι ανάγκη να λειτουργήσει ολόκληρη η πνευματική μας υπόσταση, για να μας δώσει δύναμη για το ανέβασμα. Να ζητάμε αληθινά τη βασιλεία του Θεού και την αιωνιότητα του Θεού. Να προσπαθούμε. Τότε θα γευόμαστε τις ευλογίες του Θεού.

Η αγάπη προς τον πλησίον μας γίνεται όχημα που μας φέρνει στον Θεό. Οι δυο διαστάσεις της ανθρώπινης προσφοράς, η κάθετη και η οριζόντια, δένονται στη μια εντολή "Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὄλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ' ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν (Λουκά ι, 27)". Η πρόσβαση στον Θεό γίνεται ένα μονοπάτι για την ανακάλυψη του πλησίον. Και ο ''πλησίον'' γίνεται ένα όχημα που μας φέρνει στον Θεό (Σπουδαία σκέψη). 

Ας μη δίνουμε σημασία σε όσους αμφισβητούν την πραγματικότητα της άλλης ζωής. Υπάρχει κόλαση και είναι αιώνια και δεν είναι δυνατόν να μεταπηδήσει κανείς απ' αυτήν στον Παράδεισο. Υπεύθυνος όμως για την για την κατάληξη στον Άδη και την κόλαση δεν είναι ο Θεός, αλλά οι κακές επιλογές των λογικών δημιουργημάτων Του. Ο Θεός είναι αγάπη και θέλει όλοι να σωθούμε, αλλά δεν παραβιάζει το αυτεξούσιο, την ελευθερία κανενός. Ας κάνουμε από εδώ σωστή επιλογή (Σπουδαία σκέψη). 

Όταν τριγύρω βλέπω της φύσεως τα κάλλη, τον ήλιο, τη σελήνη, τ’ άστρα τα φωτεινά, τη θάλασσα, π’ αφρίζει κι απλώνεται μεγάλη, τους ποταμούς, τα δένδρα, τους κάμπους, τα βουνά και τ’ άνθη, που στολίζουν αγρούς και μονοπάτια, Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που μου ᾽δωκες τα μάτια. Κι όταν ακούω το φλοίσβο στην ήσυχη αμμουδιά κι όταν ακούω στο δάσος 

το ζηλεμένο αηδόνι κι όταν ακούω τ’ αγέρι στου δέντρου τα κλαδιά κι όταν ακούω ακόμη τους στεναγμούς του γκιώνη και τη φωνή του γρύλλου στη σκοτεινή νυχτιά, Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που μου ᾽δωκες τ’ αυτιά. Κι όταν στο δρόμο βρίσκω γέρο, τυφλό, ζητιάνο ή κι ορφανά παιδάκια, που τρέμουν και πεινούν, και σταματώ μ’ αγάπη κι ελεημοσύνη κάνω κρυφά απ’ τους διαβάτες, που δίπλα μου περνούν, κι ευφραίνετ’ η ψυχή μου κι αγάλλεται και χαίρει, Σ’ ευχαριστῶ, Θεέ μου, που μου ᾽δωκες το χέρι (Ι. Πολέμης, Αναγνωστικό Ε΄ τάξης, 1964).    

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 59ο (β μέρος -τελευταίο)

 

Σε λίγο το θαυμαστό όραμα έσβησε. Βαθιά σιωπή επικράτησε στους τρεις Μαθητές. Άλλωστε η εντολή του Κυρίου ήταν αυστηρή: Να μην πουν τίποτε για αυτό σε άλλους, μέχρις ότου ο Ίδιος αναστηθεί εκ νεκρών. Το μυστήριο του προσώπου Του γινόταν ακόμη πιο απρόοπτο. Τα μάτια της ψυχής των Μαθητών άνοιγαν σε καινούργιο κόσμο. Είχαν όμως πολύ δρόμο ακόμη. Αργότερα κατάλαβαν. 

Από τότε το θαύμα της Μεταμορφώσεως έγινε η καρδιά της θεολογίας της Εκκλησίας. Δεκατέσσερις αιώνες αργότερα ο κορυφαίος θεολόγος της Εκκλησίας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εισέδυσε στο βάθος του θαύματος ακόμη περισσότερο και φανέρωσε με πληρότητα αυτό που οι προηγούμενοι Πατέρες είχαν θεολογήσει: τις ιλιγγιώδεις διαστάσεις του γεγονότος της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Ότι δηλαδή το φως της Μεταμορφώσεως είναι το φως της θεότητας του Χριστού, που μπορεί να δεχθεί ο άνθρωπος και να γίνει και αυτός θεός, θεός "κατά Χάριν". 

Ο ιερός υμνογράφος το διατύπωσε με πολύ εκφραστικό τρόπο: "Ἵνα σου δείξῃς ἐμφανῶς τήν ἀπόρρητον δευτέραν κατάβασιν, ὅπως ὁ Ὕψιστος Θεός ὀφθήσῃ ἐστώς ἐν μέσῳ θεῶν, τοῖς ἀποστόλοις ἐν Θαβώρ....ἀρρήτως ἔλαμψας..." Ο Κύριος, λέει ο υμνογράφος, έλαμψε στο όρος Θαβώρ, για να δώσει μια εικόνα της Δευτέρας Παρουσίας του· της καταστάσεως δηλαδή εκείνης, κατά την οποία ο ύψιστος Θεός θα φανερωθεί ένδοξος εν μέσω νέων θεών, των Αγίων του. "Θεός ἐν μέσῳ θεῶν"! Αυτό είναι το μεγάλο, το ασύλληπτο μυστήριο της Εκκλησίας. 

Μέσα στα σπλάχνα της δημιουργούνται νέοι θεοί, οι Άγιοι! Κάθε Άγιος είναι ένας νέος θεός. "Κατά Χάριν", έτσι είναι η σωστή θεολογική διατύπωση. Διότι "κατά φύσιν" Θεός είναι μόνο η υπερούσια Τριάδα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο, ο Ένας και μόνος αληθινός Θεός. Ο Θεός μας! Ο εν Τριάδι Θεός που μας δημιούργησε εκ του μηδενός και μας καλεί να υπερβούμε την πτώση μας και να ανεβούμε στο νοητό "Θαβώρ", να γίνουμε μέτοχοι της θείας δόξας Του, "θεοί κατά Χάριν", ίσοι κα όμοιοι με Εκείνον, τον Δημιουργό μας!

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα διά των πρεσβειών της Αγίας Βαρβάρας!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 59ο (α μέρος)

Τους ήταν τόσο άγνωστος! Λίγο καιρό Τον άκουσαν, διάφορα άκουσαν από άλλους, αρκετά θαύματα τα είδαν με τα μάτια τους. Σαγηνεύθηκαν. Αντιλαμβάνονταν ότι είναι κάποιος τόσο διαφορετικός! Γι' αυτό, όταν τους κάλεσε να Τον ακολουθήσουν, δεν δίστασαν. Τον ακολούθησαν. Κοντά τους κι άλλοι. Άρχισαν να γυρίζουν μαζί Του πόλεις και χωριά, να κηρύττουν και οι ίδιοι, να κάνουν θαύματα με το όνομά Του.  Έλεγαν ότι είναι προφήτης, αλλά όχι μόνο προφήτης. Άρχισαν σιγά σιγά να πείθονται ότι είναι ο από αιώνων αναμενόμενος Μεσσίας τους. Δηλαδή ο βασιλιάς που θα έπαιρνε το έθνος τους από την αφάνεια, θα το απελευθέρωνε από τη σκλαβιά των Ρωμαίων, θα το δόξαζε σ' όλο τον κόσμο. Έτσι νόμιζαν. 

Τα θαύματα πλήθος, η διδασκαλία Του μοναδική, η ζωή Του υπερθαύμαστη. Μιλούσε με εξουσία. Ποιος ήταν; Τούτη τη φορά ξεχώρισε τρεις απ' αυτούς και τους πήρε μαζί Του στο βουνό. Τι τους ήθελε; Θα ήταν κι άλλοι εκεί; Θα θαυματουργούσε; Θα δίδασκε. Το μυστήριο μεγάλωνε. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλό βουνό το Θαβώρ. Ούτε εξακόσια μέτρα. Σαν έφτασαν στην κορυφή, διαπίστωσαν ότι ήταν μόνοι. Δεν υπήρχε κόσμος να κηρύξει. Ούτε φαινόταν να προσφέρεται για προσευχή ο τόπος. Τον κοιτούσαν με απορία. 

Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουν, το σκηνικό άλλαξε. Τα ενδύματά Του έγιναν κατάλευκα σαν χιόνι. Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο. Έπεσαν κάτω τρομαγμένοι! Και να που βλέπουν άλλα δυο πρόσωπα μαζί Του. Κατανόησαν, φωτισμένοι από τον Θεό, ότι είναι δυο μεγάλες μορφές της Ιστορίας τους: ο Μωυσής και ο Ηλίας. Στο αποκορύφωμα δε των παράδοξων γεγονότων, φωτεινό σύννεφο σκέπασε το βουνό και τους ίδιους. Την ίδια ώρα μια φωνή ακούσθηκε μέσα από το σύννεφο: "Οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε (Λουκά θ, 35)". Φοβήθηκαν! Φοβήθηκαν πολύ! "Ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός". Ποιος ήταν λοιπόν ο Δάσκαλός τους; 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 58ο

Στον γάμο της Κανά ήταν καλεσμένη και η Παναγία Μητέρα του Κυρίου ως συγγενής, ο Κύριος και οι πρώτοι Μαθητές Του. Ο εορτασμός του γάμου, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, διαρκούσε επτά ημέρες. Κάποια στιγμή τελείωνε το κρασί τους και ο αρχιτρίκλινος με τους υπηρέτες που διακονούσαν στο τραπέζι του γάμου δεν ήξεραν τι να κάνουν. Η Παναγία Μητέρα του Κυρίου αντιλήφθηκε σε πόσο δύσκολη θέση βρέθηκαν και είπε στον Υιό της: "οἶνον οὐκ ἔχουσιν (Ιω. β, 3)". Δεν έχουν κρασί! Ο Κύριος την παρατήρησε λέγοντας: "τί ἐμοί καί σύ, γύναι; οὔπω ἤκει ἡ ὥρα μου (Ιω.  β, 4)". Δεν ήλθε ακόμη η ώρα να κάνω θαύματα και να αποκαλύψω δημόσια ότι είμαι ο Μεσσίας. 

Τα λόγια όμως αυτά τα είπε με τέτοιο τρόπο, ώστε η Παναγία κατάλαβε ότι ο Υιός της θα εκπληρώσει το αίτημά της. Γι' αυτό είπε στους υπηρέτες που διακονούσαν στο επίσημο τραπέζι του γάμου: "ὅ, τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε". Ὀ, τι σας πει να το κάνετε (Ιω. β, 5). Ο λόγος αυτός της Υπεραγίας Θεοτόκου έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα. Πρωτίστως, διότι είναι ο μοναδικός λόγος της Παναγίας περί του Κυρίου Ιησού Χριστού και ο τελευταίος λόγος της που διασώζεται στο ιερό Ευαγγέλιο. Μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως διαθήκη της. Είναι η ιερή παρακαταθήκη που μας άφησε. 

Ως προς το περιεχόμενό του, ο λόγος αυτός της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου είναι σύσταση υπακοής στον Υιό της. Μας συνιστά να κάνουμε υπακοή σε ό, τι μας λέει ο Κύριος. Προξενεί εντύπωση ότι, και στη Μεταμόρφωση του Χριστού, ο Θεός Πατέρας την ίδια σύσταση μας έκανε: "αὑτοῦ ἀκούετε (Ματθ. ιζ, 5)". Να υπακούτε σ' Αυτόν, σε ό, τι σας λέει. Ο λόγος αυτός της Αειπαρθένου, "ὅ, τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε", δεν μας αφήνει περιθώρια από όσα μας λέγει ο Κύριος, άλλα να τα πράττουμε κι άλλα να μην τα πράττουμε, αλλά όλα να τα εφαρμόζουμε. Να πειθαρχούμε πλήρως στο άγιο θέλημα του Κυρίου. 

Επίσης, ο λόγος αυτός της Κυρίας Θεοτόκου "ὅ, τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε", δεν μας αφήνει περιθώρια να αλλάξουμε κάτι απ' αυτά που μας λέγει ο Κύριος, να τα νοθεύσουμε ή να τα παραχαράξουμε, αλλά να τηρούμε επακριβώς τις εντολές του Θεού. Ό, τι μας λέγει ο Κύριος, να το πράττουμε. Ακόμη, ο λόγος αυτός της υπερευλογημένης Θεοτόκου μας προτρέπει να εκτελούμε με μεγάλη προθυμία ό, τι μας λέει ο Κύριος, χωρίς καμία καθυστέρηση, χωρίς καμία χρονοτριβή! Επίσης, ο λόγος αυτός της Υπεραγίας Θεοτόκου "ὅ, τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε", δεν μας αφήνει περιθώρια να κριτικάρουμε τους λόγους του Κυρίου μας, ακόμα κι όταν μας φαίνονται παράδοξοι.

Αν, λόγου χάριν, έλεγε ο Κύριος στους υπηρέτες να αδειάσουν τελείως τα πιθάρια, θα έπρεπε να τα αδειάσουν, χωρίς να φέρουν καμιά αντίρρηση, Κι αν τους έλεγε να γεμίσουν, πάλι να μην Του έφερναν καμία αντίρρηση! Όπως η ίδια υπάκουε πάντοτε στους λόγους του Κυρίου μας- ας θυμηθούμε τον χαρακτηριστικό λόγο που είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: -''Ἰδού ἠ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμα σου (Λουκά α, 38)"-, έτσι κι εμείς να υπακούμε πλήρως στο θέλημα του Θεού χωρίς να φέρνουμε καμία αντίρρηση, χωρίς να λέμε πώς και γιατί!

Και ακόμη μας κάνει εντύπωση: Επειδή η Υπεραγία Θεοτόκος υπάκουε πάντοτε και πλήρως στο θέλημα του Θεού, υπάκουσε και ο Υιός της στην παράκληση της Παναγίας Μητέρας Του και μετέβαλε τελικά το νερό σε κρασί, παρόλο που δεν ήταν ακόμη η ώρα Του να κάνει θαύματα και να αποκαλύψει δημόσια ότι ήταν ο Μεσσίας. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι μητέρα όλων μας και πρεσβεύει στον Υιό Της για όλους μας. 

Κι όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλη δύναμη έχουν οι πρεσβείες της: ''Πολλά ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου"! Όμως, για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, προϋποθέτουν και τη δική μας ολόψυχη αφοσίωση στον Κύριο, Προϋποθέτουν την ελεύθερη και εκούσια προσωπική μας απόφαση να ζήσουμε ολοκληρωτικά και ισόβια "εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ (Β Κορ. ι, 5)". Να πειθαρχούμε στον νόμο του Θεού και στα προστάγματά του. Να υπακούμε πλήρως στο άγιο θέλημά Του. 

(Περιοδικό Σωτήρ, Τεύχος 2294, 1/10/2023)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 57ο

Ξεκίνησε βίαια στην αρχή της ιστορίας. Τότε που το αδελφοκτόνο χέρι έπεσε με λύσσα στον απονήρευτο αδελφό. Και ο μεν Άβελ έγινε ο πρώτος δίκαιος που υπέστη θάνατο και αναμένει την αιώνια δικαίωσή του. Ο δε γιος της κολάσεως, ο Κάιν, περιερχόταν τους τόπους "στένων καί τρέμων ἐπί τῆς γῆς (Γεν. δ, 14)". Από το τότε το μίσος κυριάρχησε παντού. Το βασίλειό του το έστησε στον ιερότερο τόπο, στις καρδιές των ανθρώπων. Μίσος μεταξύ των μελών της οικογένειας, μίσος μεταξύ συναδέλφων, μίσος ανάμεσα σε συνδικαλιστικές ομάδες, μίσος ανάμεσα σε πολιτικές παρατάξεις. 

Μίσος μεταξύ εθνών, μίσος μεταξύ ιδεολογιών, μίσος μεταξύ θρησκειών, μίσος κατά του καλού, μίσος κατά της αλήθειας, μίσος μεταξύ κοινωνικών τάξεων. Το μαχαίρι του μίσους έπεσε μανιασμένο αμέτρητες φορές στη διάρκεια των αιώνων. Συχνά στους λαιμούς αθώων, που ακολούθησαν τον πικρό δρόμο του Άβελ, έχοντας στα χείλη τους το ακόμη πιο πικρό ερώτημα: "Γιατί;" Γιατί άραγε; Ποια είναι η πηγή, η βαθύτερη αιτία του μίσους; 

Αν και θα μπορούσαν να προβληθούν αρκετές επιμέρους αιτίες, από την αρχική περίπτωση του Άβελ, προκύπτει ότι η κύρια αιτία είναι ο φθόνος. Αυτό το ύπουλο φίδι φωλιάζει στις καρδιές, τις φαρμακώνει με το θανατηφόρο δηλητήριό του και τις στρέφει εναντίον των θυμάτων του, που σπαράζουν φριχτά μέσα στα νύχια του. Συχνά πολλοί μαζί φθονεροί στρέφουν το μίσος τους εναντίον ενός μόνου αθώου θύματος."Ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως (Ψαλμ. λξ [37] 20)", κραύγασε κάποτε ο Δαβίδ. Αυξήθηκαν πάρα πολύ αυτοί που με μισούν άδικα. 

Πόσος πόνος τότε! Μάλιστα, αν οι άνθρωποι του μίσους συμβαίνει να είναι ευεργετημένοι από τον μισούμενο: "Οὐδείς ἀσφαλέστερος ἐχθρός τῶν εὐεργετηθέντων", κανένας εχθρός δεν είναι πιο βέβαιος για έναν άνθρωπο από αυτούς που έχουν ευεργετηθεί απ' αυτόν. Ο λόγος αποδίδεται στον μεγάλο φιλόσοφο Ηράκλειτο, αν και δεν βρίσκεται στα σωζόμενα κείμενά του. Είναι όμως λόγος που συχνά αποδεικνύεται πέρα ως πέρα αληθινός. Αν και τα παραδείγματα μέσα στην ιστορία είναι αναρίθμητα, θα συμφωνήσουμε όλοι ότι το αποκορύφωμα του μίσους- μάλιστα του ομαδικού μίσους- εκδηλώθηκε στο Πρόσωπο του Χριστού. 

Εκδηλώθηκε πρωτίστως από τον λαό του, τον μυριοευεργετημένο λαό των Εβραίων, που με το παράφορο μίσος τους Τον ανέβασαν στον Σταυρό. Εκδηλώθηκε όμως βίαια και στη διάρκεια των αιώνων που ακολούθησαν. Εκδηλώνεται δε και σήμερα όχι από αλλόθρησκους λαούς, όσο από πολλούς κατ' όνομα Χριστιανούς, ακόμη και στην τόσο ευεργετημένη πατρίδα μας. Όμως αυτή η παρανοϊκή εκδήλωση του μίσους κατά του Χριστού υπήρξε και το τέλος του, διότι ο Κύριος έδειξε ότι με τη σωστή αντιμετώπιση μπορεί να μετατραπεί από κατάρα σε ευλογία, από συμφορά σε ευτυχία. Ο ίδιος ο Κύριος, ο Οποίος αδίκως μισήθηκε από τους αχάριστους, όχι μόνο δια του μίσους που δέχθηκε χάρισε την σωτηρία στον κόσμο, αλλά έπλεξε και το υπεροχότερο εγκώμιο του μίσους -του ανθρώπου που υφίσταται το μίσος- με τα μοναδικά εκείνα λόγια του: 

" Εί ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν· αν σας μισεί ο κόσμος, να μην ξεχνάτε ότι πριν από σας μίσησε Εμένα (Ιω. ιε, 18) ". Και πρόσθεσε: "μακάριοι έστε ὅταν ὀνειδίζωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ (Ματθ. ε, 11)". Σας μισούν; Σας υβρίζουν; Σας διώκουν; Σας συκοφαντούν; Είσθε ευτυχισμένοι! Μακάριοι! Αυτοί που σας μισούν, χωρίς να το θέλουν, έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι ευεργέτες σας. Συγχωρήστε τους και προχωρήστε προς την αιώνια δόξα! 

(Περιοδικό Σωτήρ, Τεύχος 2294, 1/10/2023)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!