Σύγχρονοι ρυθμοί ζωής στην οικογένεια (μέρος 2ο)

Αλλά και όταν ακόμη η οικογένεια τα καταφέρει να βρεθεί κάποιες ώρες στο σπίτι όλη μαζί, και τότε υπάρχει ο κίνδυνος του σκορπισμού της. Γονείς ή παιδιά, κουρασμένοι από όλη τη μέρα, μπορεί να καταφύγουν στην εύκολη λύση: τηλεόραση, ηλεκτρονικό υπολογιστή, διαδίκτυο και λοιπές ηλεκτρονικές δραπετεύσεις. Ο καθένας μόνος του, μπροστά σε μια οθόνη.

Έτσι και ο λίγος χρόνος που μένει, ξοδεύεται ανούσια, αν όχι και βλαβερά. Η οικογένεια βρίσκεται συγκεντρωμένη στον ίδιο τόπο, αλλά τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα την σκορπίζουν σε όλο τον κόσμο.

Πώς θα πλησιάσουν έτσι οι ψυχές; Πώς θα αισθανθεί ο ένας κοντά στον άλλον; Πώς θα ενισχυθούν και θα πάρουν δύναμη ο ένας από τον άλλον; Πώς θα νιώσουν δεμένοι με τους δεσμούς της αληθινής φυσικής αγάπης σε ένα ευλογημένο και αδιάσπαστο σύνολο;

Ερωτήματα δύσκολα και βασικά, που πρέπει να βρουν τις σωστές απαντήσεις, οι οποίες θα βοηθήσουν τη σύγχρονη οικογένεια να ζει μέσα σε ατμόσφαιρα αληθινής ειρήνης και να απολαμβάνει την ενότητα εκείνη που χαρίζει στα μέλη της βαθύ αίσθημα ασφάλειας και χαράς.

Όταν η μητέρα δεν εργάζεται, το σπίτι έχει πάντα τη βασίλισσά του στον θρόνο της, να κυβερνά τα πάντα μέσα στο σπίτι, να ζεσταίνει όλους με την παρουσία της, να τα βλέπει όλα με το στοργικό της μάτι και να τα φροντίζει με την αγάπη της. Ο σύζυγος φεύγει για τη δουλειά του και μένει ήσυχος· το σπίτι που άφησε πίσω του έχει τον άνθρωπό του, τα παιδιά έχουν τη φροντίδα τους, οι γέροντες γονείς την περιποίησή τους, όλα λειτουργούν καλά. 

Αλλά και τα παιδιά δε μεγαλώνουν σε ξένα χέρια. Όταν δε ξεπεταχτούν λίγο και αρχίσουν να βγαίνουν στα σχολεία τους, στα φροντιστήριά τους, σε άλλες ποικίλες δραστηριότητες, γνωρίζουν πως, όταν γυρίσουν πίσω χαρούμενα απ΄τις καλές εντυπώσεις τους ή κουρασμένα και απογοητευμένα από κάτι δυσάρεστο που τους συνέβη, θα βρουν τη μητέρα να τα περιμένει με χαρά, να τα κλείσει στην αγκαλιά της, να ακούσει πρόθυμα τη χαρά τους και να απαλύνει με στοργικό χάδι τον πόνο τους.

Έτσι ζούσαμε παλιά. Ο πατέρας έβγαινε για τη δουλειά, η μητέρα έμενε στο σπίτι. Πάντα τη βρίσκαμε εκεί, να ετοιμάζει όλα τα αναγκαία με επιμέλεια, να φροντίζει το σπίτι με τη γυναικεία καλαισθησία και ακρίβεια, να περιμένει όλους με χαρά. Και όλοι με ευχάριστη προσμονή περιμέναμε τον πατέρα να γυρίσει, να γεμίσει το σπίτι μας με την παρουσία του και τις καρδιές μας με ένα αίσθημα ηρεμίας και ασφάλειας. Ήταν χαρούμενο, ήταν ζεστό το σπίτι μας τότε.

Η σύγχρονη ζωή όμως έχει πολλές απαιτήσεις και είναι οργανωμένη διαφορετικά. Οι γυναίκες αναγκάζονται συχνά να εργάζονται, να λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι, να αναλαμβάνουν σε κάποιες περιπτώσεις και ευθύνες που δεν ταιριάζουν στη φύση τους, να κουράζονται πολύ και κατόπιν να γυρίζουν τσακισμένες στο σπίτι. 

Τότε, και όταν είναι στο σπίτι τους, ουσιαστικά απουσιάζουν. Ο νους, η σκέψη γυρίζει εύκολα στη δουλειά, στα προβλήματα που αντιμετώπισαν εκεί και που κάποια τα άφησαν για την άλλη μέρα. Και όταν καταφέρουν να ασχοληθούν πια  με το σπιτικό και τις ανάγκες της οικογένειας, θα το κάνουν με βιασύνη, διότι χρόνος πολύς δεν υπάρχει, και επίσης με εύκολο τον εκνευρισμό, διότι είναι πολύς ο κόπος που προηγήθηκε.

Την ίδια  ψυχική ένταση μπορεί να φέρνει στο σπίτι και ο πατέρας, όταν γυρνά από την εργασία του, μάλιστα αν αυτή τον φορτίζει με πολλές ευθύνες και επιπλέον αν είναι αναγκασμένος να δουλεύει με μακρά ωράρια και επομένως να γυρνά αργά στην οικογένεια.

Γι’ αυτό και το πρώτο που θα μπορούσαμε να συστήσουμε στις περιπτώσεις αυτές είναι  όταν οι  γονείς γυρίζουν στο σπίτι, να αφοσιώνονταν σ’ αυτό. Ας ξεχάσουν πια τη δουλειά και όλες τις σχετικές φροντίδες• «ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς (Ματθ. στ, 34)». Αρκετά κουράστηκαν μ’ όλα τα ξένα ζητήματα. Αύριο πάλι. Τώρα είμαστε στο σπίτι μας. Ας κοιτάξουμε το σπίτι μας λοιπόν. 

Να πάρουν πρώτα μια αναπνοή. Αν υπάρχει δυνατότητα, να ξεκουραστούν λίγο. Και ας ξεκινήσουν μετά: τη φροντίδα του σπιτιού, την επικοινωνία με τα παιδιά, τη μεταξύ τους επικοινωνία και δική τους συζήτηση και ό, τι άλλο χρειαστεί. Με κατά το δυνατόν ήρεμη διάθεση, όχι με δυσφορία, με γκρίνιες και αγανάκτηση, αλλά με ειρήνη και χαρά στην ψυχή τους. 

Ο κόπος της ημέρας ας μην τους χαλαρώσει επικίνδυνα, ώστε να καταφύγουν στις εύκολες λύσεις: στην τηλεόραση, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, το διαδίκτυο. Μ’ όλα αυτά πάλι βγαίνουν έξω, στον κόσμο. Το σπίτι το χάνουν. Και το σπίτι τους έχει ανάγκη. Τα παιδιά τους περιμένουν να κουβεντιάσουν μαζί τους, να καταλάβουν την αγάπη τους, να τους νιώσουν γονείς.

Και οι ίδιοι το θέλουν να νιώθουν γονείς, να χαίρονται τη χαρά και την αγάπη των παιδιών τους. Και ακόμη έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο, να αισθανθούν ότι είναι σύζυγοι, που συμπορεύονται στην οδό του καθήκοντος μα αυταπάρνηση και αγάπη. Η αγάπη δεν θέλει πολλές ώρες για να φανερωθεί, όταν υπάρχει. Ούτε εντελώς έκτακτους τρόπους. Είναι απλή στην έκφρασή της, ουσιαστική στην προσφορά της, στιβαρή στους τρόπους της. Και όλοι μέσα στο σπίτι νιώθουν τη γλυκιά θαλπωρή της, προπάντων τα παιδιά. 

(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, Όλοι σκορπισμένοι στους δρόμους, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)

συνεχίζεται.....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Σύγχρονοι ρυθμοί ζωής στην οικογένεια (μέρος 1ο)

Οι συνθήκες της ζωής, όπως έχει διαμορφωθεί στις σύγχρονες κοινωνίες, δεν βοηθούν στη συνοχή και ενότητα της οικογένειας. Η οικογένεια δεν είναι δεμένη όπως άλλοτε. Ένας βασικός λόγος είναι ότι δεν μπορεί να βρίσκεται συχνά συγκεντρωμένη όλη η οικογένεια.

Ο πατέρας αναγκάζεται από τις εργασιακές του υποχρεώσεις να λείπει πολλές φορές σχεδόν όλη τη μέρα. Φεύγει το πρωί βιαστικός για γη δουλειά. Όταν ζει σε μεγάλη πόλη, μπορεί να είναι αναγκασμένος να ξοδεύει πολύ χρόνο, για να μεταβεί στον τόπο εργασίας του.

Και ίσως η  απασχόλησή του εκεί να διαρκεί μέχρι το απόγευμα, κάποιες φορές και μέχρι το βράδυ. Όταν επιστρέφει στο σπίτι, είναι βέβαια κατάκοπος και δεν έχει τις σωματικές και ψυχικές αντοχές που απαιτούνται, για να επικοινωνήσει με τη σύζυγο, να δει τα παιδιά, να ασχοληθεί να προσφέρει την αγάπη του, να πάρει από το χαμόγελό τους, να παίξει λίγο μαζί τους ή να συζητήσει κάπως πιο σοβαρά με όσα είναι μεγαλύτερα στην ηλικία•

να ενδιαφερθεί για τα μαθήματά τους, να ακούσει τα προβλήματά τους, όσα έζησαν τη μέρα που πέρασε. Έχουν μεγάλη ανάγκη από την επικοινωνία αυτή τα παιδιά, είτε μικρότερα είναι είτε μεγαλύτερα. Έχει ανάγκη και η σύζυγος να πούνε οι δυο τους λίγα λόγια, να επικοινωνήσουν, να αλληλοενισχυθούν, να ξεκουραστούν σ’ αυτήν την με αγάπη επικοινωνία.

Αλλά ο κόπος δεν δίνει τέτοιες δυνατότητες. Πολυτέλειες μοιάζουν αυτά, που δεν τις δικαιολογούν οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής. Να φάνε κάτι βιαστικά και να ξεκουραστούν στοιχειωδώς θέλουν οι άνθρωποι, για να μπορέσουν την άλλη μέρα να συνεχίσουν στους ίδιους απαράλλακτα ρυθμούς.

Και όταν εργάζεται και η μητέρα; Όταν οι ανάγκες της οικογένειας το απαιτούν να βρίσκεται και αυτή αρκετές ώρες τη μέρα έξω από το σπίτι, να δουλεύει σκληρά, για να βγαίνουν πέρα τα έξοδα, για να μη λείψει τίποτε από τα παιδιά; Που να είναι άραγε ο νους της όλη τη μέρα; Στη δουλειά της, όπου πρέπει να είναι συνεπής, επιμελής και αποδοτική; Στο σύντροφο της ζωής της, που παλεύει και αυτός και αγωνίζεται στον δικό του στίβο; Στα παιδιά με τα δικά τους προβλήματα;

Στο μικρό που το άφησε με πυρετό στο σπίτι σε ξένα χέρια ή στο μεγαλύτερο που δίνει εξετάσεις σήμερα και πρέπει οπωσδήποτε να πάει καλά, για να ελπίζει για το αύριο, για το μέλλον του, σε μια εποχή που ούτε το παρόν μπορεί να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά; Ή στους γέροντες, στον παππού και στη γιαγιά, που θέλουν κι αυτοί τη φροντίδα τους και έναν λόγο στηριγμού και παρηγοριάς;

Να σκεφθεί τι θα κάνει μόλις γυρίσει στο σπίτι και πώς πρέπει να οργανώσει κι εκεί τις δουλειές της, για να τα προλάβει όλα; Διότι αισθάνεται ότι πρέπει να είναι καλή και πετυχημένη δασκάλα ή καθηγήτρια ή νοσηλεύτρια ή υπάλληλος ή οτιδήποτε άλλο και συγχρόνως σύζυγος, μητέρα, νοικοκυρά, παιδαγωγός. Πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να τα προλάβει; Πώς να πολεμά σε όλα τα μέτωπα και να νικά; Έχει τόσο πολλά να κάνει και τόσο περισσότερα να σκεφθεί! Ούτε που λογαριάζει βέβαια να ξεκουραστεί λίγο, μόλις γυρίσει στο σπίτι. Δυνατότητα τέτοια δεν υπάρχει.

Αυτές τις καταστάσεις τις αντιμετωπίζουν καθημερινά πολλοί, περισσότερο ασφαλώς οι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά. Αν μάλιστα έχουν την ευλογία να είναι πολύτεκνοι, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Οι ευλογίες του Θεού συνεπάγονται μεγαλύτερες ευθύνες και κόπους περισσότερους, όπως βέβαια και πλουσιότερες αμοιβές.

Αλλά το πρόβλημα της πολύωρης απουσίας από το σπίτι δεν είναι μόνο στους γονείς. Και τα παιδιά, όταν αρχίσουν να μεγαλώνουν, φεύγουν κι αυτά. Πηγαίνουν στο σχολείο, κατόπιν στα φροντιστήρια, στις άλλες δραστηριότητές τους, που πολλές είναι σε βραδινές ώρες.

Τελικά στο σπίτι μπορεί να παραμένουν μόνο οι παππούδες και κανένα μικρό. Όλοι οι άλλοι είναι σκορπισμένοι στους δρόμους... Δεν θα αναφέρουμε εδώ την ολέθρια συνήθεια των νέων να βγαίνουν τη νύχτα κατά την ώρα που θα έπρεπε να επιστρέφουν στο σπίτι. Δε μιλούμε για τις ολονύκτιες, σχεδόν πάντα ψυχοφθόρες διασκεδάσεις, αλλά για τις αναγκαίες εξόδους που κρατούν την οικογένεια σκορπισμένη στους δρόμους. 

(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, Όλοι σκορπισμένοι στους δρόμους, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)

συνεχίζεται.....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Αγιολόγιο και Ιστορία

2000 χρόνια τώρα η Εκκλησία διώκεται. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου αντιμετωπίζει αμφισβητήσεις, σατανικές συκοφαντίες, ύπουλες ή και κατά μέτωπον επιθέσεις. Ωστόσο, τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τη διάδοσή του. Διότι ο λόγος του Θεού κρύβει μέσα του δύναμη μυστική. Μεταδίδει πνεύμα και ζωή στις καρδιές των ανθρώπων. Αναγεννά τις ψυχές και επιτελεί θαυμαστές μεταβολές.

Το έτος 325 μΧ στη Νίκαιας της Βιθυνίας οι Άγιοι Πατέρες της Α Οικουμενικής Συνόδου έδωσαν βαρύτητα στο ότι ο Κύριος Ιησούς είναι Υιός Θεού, ομοούσιος και ομότιμος με τον Θεό Πατέρα. Να μαθητεύσουμε στο Πνεύμα του Ευαγγελίου και τη διδαχής των θεοφώτιστων Αγίων Πατέρων, για να μείνουμε σταθεροί και αμετακίνητοι στην πίστη και την παράδοση της Εκκλησίας (Σπουδαία σκέψη).

Ο Μέγας Βασίλειος ήταν το πρόσωπο της υποχωρητικότητας, της καρτερίας, της λιτότητας, της εγκρατείας, της σωφροσύνης, του ασκητισμού, της αγνότητας, της κοινωνικότητας, της φιλανθρωπίας, της αγάπης, της πίστεως, της υπομονής, της ελπίδας....της μεγαλοψυχίας, της μακροθυμίας, της προς εαυτόν αυστηρότητας, της προς τους άλλους γλυκύτητας.... (Νικόλαος Μπρατσιώτης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Αθηνών).

Ο Ευαγγελιστής Μάρκος ονομαζόταν αρχικά Ιωάννης. Στο σπίτι τους, στα Ιεροσόλυμα, γίνονταν συγκεντρώσεις για τις ανάγκες λατρείας των πρώτων χριστιανών. Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι η μητέρα του λεγόταν Μαρία, ο Απόστολος Βαρνάβας ήταν συγγενής του, ο ίδιος ακολούθησε τον Απόστολο Παύλο και τον Απόστολο Βαρνάβα σε περιοδείες. Στη Ρώμη συναντήθηκε με τον Απόστολο Πέτρο, του οποίου το κήρυγμα διέσωσε στο Ευαγγέλιό του. Θεωρείται ιδρυτής της εκκλησίας της Αλεξανδρείας και πολιούχος της Βενετίας, όπου κτίστηκε και περίλαμπρος ναός προς τιμήν του (Προς τη Νίκη).

Μερικοί επικρίνουν την Εκκλησία, γιατί ανακήρυξε άγιο τον Μ. Κων/νο μετά από τόσους πολέμους και φόνους, Ξεχνούν όμως ότι πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας ήταν πρώην μεγάλοι αμαρτωλοί. Η μετάνοιά τους και η αλλαγή της ζωής τους είναι που μέτρα κι όχι τα αμαρτήματα της άγνοιάς τους, Έτσι, ο Απόστολος Παύλος, μέγας διώκτης των χριστιανών, ο ληστής με τα πολλά εγκλήματα, η Μαρία η Αιγυπτία, μεγάλη πρώην πόρνη, χάρη στη μετάνοιά τους ευαρέστησαν τον Θεό και τιμώνται ως Άγιοι (Προς τη Νίκη).

Όπου κορφή, πλαγιά, καρδιά, η Ελλάδα, η Ορθοδοξία ως πέρα, τον ένθεο Προφήτη της γιορτάζει αυτή τη μέρα! Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς! Τον πύρινο ζήλο σου ζητάμε και μεις! Και ως λάμπει το άρμα σου στην κάθε Εκκλησιά μας κι η φλόγα της Πίστης σου ας λάμπει βαθιά μας! (Α. Αυγερινού)

Στη χάρη σου γονατιστή, απόψε στη γιορτή σου κερί ανάβει ευλαβικά σκέτο, αγνό, η ψυχή μου, για τα πολλά τα δώρα σου στης ζήσης μου τα χρόνια· πλήθος οι μνήμες κι άσωστες τώρα πάντα κι αιώνια, τάμα το δάκρυ δέξαι μου, Άγια Παρασκευή μου (Ανθή Λιβάνη).

Ας παρακαλούμε λοιπόν τον Άγιο Παντελεήμονα που βοήθησε τόσους ανθρώπους να βρουν την οδό της σωτηρίας να πρεσβεύει και για τη δική μας πνευματική αναγέννηση, αλλά και για τη σωτηρία πολλών ψυχών προς δόξαν Θεού (Προς τη Νίκη).

Οι κάρες των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου σώζονται στη βασιλική του Αγίου Ιωάννου του Λατερανού. Ένα μέρος του σκηνώματος του Αγίου Παύλου βρίσκεται κάτω από το θυσιαστήριο της βασιλικής του Αγίου Παύλου, ενώ το άλλο -μαζί με το σκήνωμα του Αγίου Πέτρου- κάτω από το θυσιαστήριο της βασιλικής του Αγίου Πέτρου του Βατικανού (Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου).

Ο Απόστολος Παύλος είναι ο κατεξοχήν απόστολος της Ελλάδος. Αυτός αποκάλυψε στους Έλληνες τον άγνωστο Θεό. Δίκαιο λοιπόν είναι να διατρανώσουμε οι Ορθόδοξοι Έλληνες τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας και την οφειλόμενη υιική στοργή προς τον πνευματικό μας πατέρα, τον μεγάλο της οικουμένης διδάσκαλο, τον θείο Παύλο. "'Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας (Α' Κορ. δ, 15)"(Κυριακοδρόμιο, τόμος 5ος, εκδόσεις Σωτήρ).

Ο Απόστολος Παύλος την πίστη στον Χριστό έβαλε ως θεμέλιο της ζωής του και αυτήν έταξε ως σκοπό της μελλοντικής σταδιοδρομίας του. Αυτό το διακηρύττει: "Δεν ζω πλέον εγώ, ο παλαιός δηλαδή άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και τη φυσική ζωή που ζω μέσα στο σώμα μου τώρα που επέστρεψα στον Χριστό, τη ζω με την έμπνευση και την κυριαρχία της πίστης στον Υιό του Θεού, ο οποίος με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό του για τη σωτηρία μου." Αυτό ας είναι και το δικό μας θεμέλιο της πίστης μας και ο σκοπός της ζωής μας (Κυριακοδρόμιο, τόμος 5ος, Εκδόσεις Σωτήρ). 

Οι Άγιοι Ανάργυροι είναι ένα από τα τρία ζεύγη Αναργύρων, με τα ονόματα Κοσμάς και Δαμιανός. Το 1ο γιορτάζει 1η Ιουλίου, το 2ο 17 Οκτωβρίου και το 3ο 1η Νοεμβρίου. Ήταν δίδυμα αδέλφια. Ζούσαν στη Ρώμη ως γιατροί. Επειδή για τις υπηρεσίες τους δεν έπαιρναν χρήματα, άλλοι γιατροί τους φθόνησαν, τους κατηγόρησαν στον αυτοκράτορα και τελικά τους σκότωσαν (Προς την Νίκην).

Ο Άγιος Νεκτάριος συνέθεσε τον ύμνο «Αγνή Παρθένε Δέσποινα», ο οποίος θεωρείται από τους πιο κατανυκτικούς της ορθοδοξίας. Η παράδοση θέλει την Παναγία να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι της Αίγινας, και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί τον ύμνο. Μετά την Κοίμησή του (8 Νοεμβρίου 1920) ετάφη εκεί, κάτω από την σκιά ενός πεύκου που είχε φυτέψει ο ίδιος και που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Καθημερινά, δεκάδες πιστοί προσέρχονται στον τάφο του και πολλοί υποστηρίζουν ότι έχουν ακούσει τον Θαυματουργό Άγιο, να μετακινεί ή να χτυπάει από μέσα με τη Ράβδο του, υποδηλώνοντας με τον τρόπο αυτόν τη ζωντανή Παρουσία του ανάμεσά μας, ενώ το ίδιο Θαύμα συμβαίνει και στη Μεγάλη Εκκλησία του Αγίου όπου φυλάσσεται το χέρι του.

Ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής είναι ο μαθητής "ὅν ἠγάπα ὁ Ίησοῦς''. Είναι ο μόνος μαθητής από τους δώδεκα που ακολούθησε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό μέχρι και τον Σταυρό. Σ' αυτόν εμπιστεύθηκε και την μητέρα Του, όταν του είπε:"Ἰδού ἡ μήτηρ σου (Ιωάννη, ιθ, 27)". Αλλά και την αγάπη δίδαξε μέχρι τα βαθιά του γεράματα (Προς την Νίκην)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρείται ο πρύτανης των χριστιανών ρητόρων. Σήκωσε το βαρύ σταυρό δυο εξοριών και καθαίρεση από Σύνοδο επισκόπων αγόγγυστα. Τον καταδίωξε η αυτοκράτειρα Ευδοξία, γιατί ήλεγχε τη ζωή της. Ορισμένοι επίσκοποι συμμάχησαν μαζί της και τελικά τον καθήρεσαν.

Πέθανε καθηρημένος, εξόριστος, με υψηλό πυρετό στα βάθη της Αρμενίας με τους λόγους «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν», σε ηλικία περίπου 60 ετών. Ύστερα από 30 χρόνια επανέφεραν το όνομά του στα δίπτυχα της Εκκλησίας, για να μνημονεύεται  (Περιοδικό Σωτήρ, 2103 15.1.2015).
Μέσα στη νύχτα έρχομαι στον Τάφο Σου Χριστέ μου κι έχω ένα μύρο που κρατώ και το φυλάω για Σένα και μια καρδιά που Σ' αγαπά κι άλλο δε θέλει, Θεέ μου, μόνο να ζει κάθε στιγμή κάτω απ' το θείο Σου βλέμμα (Προς τη Νίκη, τεύχος 734).

Η Αγία Νόννα ήταν η ευεργετική εστία της οικογένειάς της. Ο σύζυγός της, επίσκοπος Ναζιανζού, τη βρήκε στήριγμα Ορθοδοξίας. Τα τρία παιδιά της (Γοργονία, Γρηγόριος, Καισάριος) σ' αυτήν οφείλουν τη χριστιανική τους ανατροφή και το σμίλευμα του εξαιρετικού χαρακτήρα τους (Προς τη Νίκη).

Την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού η Εκκλησία μας εορτάζει στις 14 Σεπτεμβρίου. Τον Τίμιο του Κυρίου μας Σταυρό ύψωσε για πρώτη φορά στις 14 Σεπτεμβρίου 335 μ.Χ. ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος. Τότε που η αγία Ελένη τον βρήκε και τον ανέσυρε από τα σπλάχνα της γης. Τον ύψωσε ο Πατριάρχης μέσα στον περίλαμπρο ναό της Αναστάσεως. Οι πιστοί με ρίγη συγκινήσεως σκύβουν και τον προσκυνούν και ύμνος ως ιερή ιαχή βγαίνει από τις καρδιές και τα στόματα όλων: "Κύριε ελέησον!" (Περιοδικό Προς τη Νίκη, τ. 327).

Μακάρι όλοι οι Άγιοι και ειδικά ο Τίμιος Σταυρός να φροντίζουν όλους μας (γονείς, καθηγητές, μαθητές) και ειδικά τη νεολαία, με την ευκαιρία έναρξης του νέου σχολικού έτους αύριο! 

Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!