Παιδικές ατασθαλίες (μέρος 2ο-τελευταίο)

Έφτασα στο σχολείο, αφού δέχτηκα στον δρόμο κάμποσες "φιλοφρονήσεις" από οδηγούς των δυο και τεσσάρων τροχών...για τη στραβομάρα μου...Όλες οι τάξεις ήταν συγκεντρωμένες στο προαύλιο για την πρωινή προσευχή. Όταν τελείωσε, αντί να πάω στην τάξη μου με τα άλλα παιδιά, ξέφυγα. Μπερδεύτηκα με τις άλλες τάξεις και... το 'σκασα χωρίς να με πάρει κανείς είδηση.

Τι θα έκανα; Πού θα πήγαινα; Ούτε κι εγώ ήξερα. Πήρα όποιον δρόμο βρήκα μπροστά μου. Στη συνέχεια έστριψα δρόμους και δρομάκια, για να απομακρυνθώ από το σχολείο κι από το σπίτι μου, μη και πέσω πάνω σε κάποιον γνωστό.

Μόλις απομακρύνθηκα αρκετά, λιγόστεψα το βήμα μου και άρχισα να σκέφτομαι τι έπρεπε να κάνω. Και εκεί που το μυαλό έπλαθε διάφορα σενάρια, άκουσα μια γνώριμη φωνή:

-Νικήτα, πού πας; Γιατί είσαι μακριά από το σχολείο σου; Τι γυρεύεις στους δρόμους;

Κοκάλωσα. Δεν πίστευα αυτό που μου συνέβαινε. Είχα πέσει πάνω στον πατέρα μου! Η ανάσα μου κόπηκε. Είπα θα σωριαστώ κάτω. Μου' ριξε ένα βλέμμα πολύ αυστηρό, που έλεγε πολλά και συμπλήρωσε:

-Γύρισε γρήγορα στο σχολείο σου και το βράδυ τα λέμε.

Απομακρύνθηκε χωρίς άλλη κουβέντα. Συνόδευε κάποιο επίσημο πρόσωπο στην υπηρεσία του. Απέμεινα στη μέση του δρόμου χωρίς να μπορώ να κάνω βήμα. Το μυαλό μου θόλωσε. Παρ' ολίγο να πέσει πάνω μου ένα μηχανάκι.

-Ε, πιτσιρίκο, ξύπνα, έβαλε τις φωνές ο οδηγός. Τι κάθεσαι στη μέση του δρόμου! Αποφάσισες να σκοτωθείς;

Σέρνοντας τα πόδια μου γύρισα στο σχολείο. Τα παιδιά έβγαιναν διάλειμμα... Μ' έπνιξαν στις ερωτήσεις για το πώς είχα εξαφανιστεί, αφού το πρωί ήμουνα μαζί τους....

Τι να απαντούσα; Μήπως ήξερα; Τελικά τα κατάφερα να τα μπουρδουκλώσω, χωρίς να καταλάβουν την αιτία και σταμάτησαν τις ερωτήσεις. Εκείνο όμως που με έκαιγε ήταν ότι ο μαθηματικός έλειπε και είχε μπει ο Γυμνασιάρχης στην τάξη μας. Φυσικά είχε πάρει και απουσίες... Αυτή ήταν η δεύτερη ψυχρολουσία. Ούτε που κατάλαβα πώς κύλησαν οι υπόλοιπες ώρες των μαθημάτων. Ευτυχώς, δεν με σήκωσε κανείς.

Το μυαλό μου γύριζε συνέχεια... Τι δικαιολογία θα 'βρισκα να πω στον πατέρα μου το βράδυ και στον Γυμνασιάρχη την επόμενη μέρα; Όταν σχολάσαμε, έφυγα βιαστικά σαν να με κυνηγούσαν. Δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν. Γύρισα στο σπίτι σαν βρεγμένη γάτα, όπως έλεγε η γιαγιά, όταν κάναμε κάποια αταξία.

Η πάλη μέσα μου ήταν φοβερή. Κονταροχτυπιόταν η αλήθεια με το ψέμα. Η μητέρα μου τα 'χασε. Ανησύχησε μήπως ήμουνα άρρωστος. Και πράγματι ήμουν κατά κάποιον τρόπο. Πώς θα αντίκριζα τον πατέρα; Αυτό και μόνο ως ιδέα με διέλυε. Τέλος, μετά από σκληρή πάλη, πήρα την ηρωική απόφαση να πω όλη την αλήθεια. Και ήμουν έτοιμος να σηκώσω κάθε τιμωρία. Και τη σήκωσα... Αν θέλεις, Νικήτα, είπα στον εαυτό μου, ξανακάνε κοπάνα....

Μέσα από όλες τις φωνές και την τιμωρία που δέχτηκα από τον πατέρα, φυσικό ήταν ότι ο υπολογιστής εξαφανίστηκε για ένα μεγάλο διάστημα... "Μέχρι να δείξεις αρκετά σημάδια ωριμότητας" ήταν τα ακριβή λόγια του πατέρα. Η στάση του αποδείχτηκε ανυποχώρητη. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, τον είχε συγκινήσει το ότι ομολόγησα την αλήθεια και δεν προσπάθησε να το κρύψει... Τι τραβάνε κι αυτοί οι γονείς, όταν συναίσθημα και αίσθημα ευθύνης κονταροχτυπιούνται μέσα τους...

Στο τέλος θυμάμαι πως μου είχε πει:

- Όσα λάθη και τρέλες κι αν κάνουμε στη ζωή μας, Νικήτα, ο Θεός τα συγχωρεί, όταν τα ομολογούμε ταπεινά. Αλλά και στα μάτια των ανθρώπων ανεβαίνουμε.... Πιστεύω ότι το πάθημα σου 'γινε μάθημα... Αν μου' γινε λέει...

(Μ. Ανθίμου, Τα παθήματα μαθήματα, Περιοδικό Η ζωή του παιδιού, Νοέμβριος 2018)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Παιδικές ατασθαλίες (μέρος 1ο)

Ξύπνησα εκείνο το πρωινό, όλο γκρίνια και κακοκεφιά. Όλα μου έφταιγαν, όλα με πείραζαν. Ο Γιαννάκης, το μικρό μου αδερφάκι, πετάχτηκε από το κρεβάτι του, να με αποχαιρετίσει, καθώς έφευγα για το σχολείο. Δεν του’ δωσα καμία σημασία. Ο μικρός έφυγε κλαίγοντας. Η μητέρα έβαλε τις φωνές: 

- Τι τρόπος είναι αυτός; Τι έπαθες πρωί πρωί, Νικήτα; Όλα σου φταίνε. Για κοίταξε λίγο τον εαυτό σου. Είσαι έτοιμος για το σχολείο; Τι αργοκίνητο καράβι που είσαι! Άντε, κάνε γρήγορα. Η ώρα πέρασε. Και πρόσεχε στον δρόμο. Μου φαίνεται ότι κοιμάσαι όρθιος.

Πώς κατάλαβε, αλήθεια η μητέρα ότι πραγματικά κοιμόμουνα; Ποιος ήταν η αιτία για όλη αυτή την κακοκεφιά μου; Ποιος άλλος βέβαια από τον εαυτούλη μου! Όταν κατάλαβα τι κακό είχα κάνει, αντί να τα βάζω με τους άλλους, θα ήταν καλύτερα να χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο.  

Για μια στιγμή θυμήθηκα τον Κωστή. Αν τον είχα μπροστά μου, σίγουρα θα τις έτρωγε γερά. Μια φωνή τότε ξεσηκώθηκε μέσα μου: «Αντί να κοιτάς τα χάλια σου, ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους; Λες κι εσύ δεν έχεις δική σου θέληση. Αλλά έγινες το ρομπότ του φίλου σου». Προχωρούσα στον δρόμο, σέρνοντας πραγματικά τα πόδια μου. Και το μόνο που επιθυμούσα ήταν να μην έφτανα ποτέ στο σχολείο. 

Όσο τα πόδια μου δεν με υπάκουαν, τόσο η σκέψη μου έτρεχε. Ήμουνα μαθητής της Β´ Γυμνασίου. Πρώτη φορά στα μαθητικά μου χρόνια πήγαινα στο σχολείο τελείως αδιάβαστος. Οι τύψεις μ’ έζωναν. Είχα στρωθεί το απόγευμα μπροστά στο μικρό μου γραφείο. Είχα ανοίξει τα βιβλία, για να ετοιμαστώ στα μαθήματά μου για την άλλη μέρα, όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα. Από την άλλη άκρη του σύρματος ακούστηκε η γνώριμη φωνή του Κωστή: 

-Νικήτα, είσαι μόνος σου; 

-Ναι. 

-Άκουσε καλά αυτό που θα σου πω. Απόψε, μετά τα μεσάνυχτα, όταν όλοι θα έχουν κοιμηθεί, άνοιξε τον υπολογιστή σου και ψάξε στην ηλεκτρονική διεύθυνση... για την ταινία.... Την έχουν δει όλοι στην παρέα! Εμένα μου το σφύριξε ο Αργύρης. Μην τη χάσεις! 

-Μιλάς σοβαρά, βρε Κωστή; Να ανοίξω τον υπολογιστή μετά τα μεσάνυχτα; Κατ’ αρχάς είναι στο σαλόνι. Ξέρεις τον πατέρα μου... Υπολογιστή στο δωμάτιο δεν θέλει ούτε να τ’ ακούσει. Αν με πάρει είδηση, την έχω βάψει κανονικά. Ξέρεις τι αυστηρός που είναι με κάτι τέτοια...

Δεν θυμάμαι τι άλλο είπαμε. Ωστόσο ο πειρασμός κάθισε για τα καλά μέσα μου. Τα βιβλία έκλεισαν και το ανώριμο μυαλό μου σκάρωνε χίλιους τρόπους, για να πετύχει τον σκοπό του: πώς να βρεθεί τρόπος να ανοίξω τον υπολογιστή μετά τα μεσάνυχτα; Στο τέλος τα κατάφερα. Φόρεσα τα ακουστικά μου και κόλλησα σαν στρείδι πάνω στην οθόνη. Η ώρα περνούσε και δεν αποφάσιζα να ελευθερωθώ απ' αυτόν τον πειρασμό. Κάποτε το έκλεισα και γύρισα αθόρυβα στο δωμάτιό μου. Ευτυχώς το αδερφάκι μου δεν ξύπνησε, για να ξυπνήσει και τη μαμά μέσα στη νύχτα. Ο ύπνος μου όμως είχε πάει περίπατο, μαζί με το ακαταλαβίστικο έργο, που ήταν μοναδικό στην ανοησία και τη βία....

Ξημερώθηκα μέσα σε τύψεις και αγωνία, όσο σκεφτόμουνα ότι θα πάω αδιάβαστος στο σχολείο. Τι θα έκανα; Αν με σήκωνε ο μαθηματικός που ήταν καινούριος στην τάξη και δεν με ήξερε; Βρήκα ότι η μόνη λύση ήταν η κοπάνα. Αλλά πώς να το σκάσω; 
συνεχίζεται...
(Μ. Ανθίμου, Τα παθήματα μαθήματα, Περιοδικό Η ζωή του παιδιού, Νοέμβριος 2018)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!  

Φράσεις για προβληματισμό 29ο μέρος

Η Κυριακή των Βαΐων είναι η λαμπρή ημέρα της βασιλικής εξουσίας και δόξας του Χριστού. Το ιερό ευαγγέλιο μας παρουσιάζει δυο υπέροχες σκηνές λατρείας και αγάπης: η μια στη Βιθανία και η άλλη στα Ιεροσόλυμα. Ταπεινή,αθόρυβη, ειλικρινής και συγκινητική η πρώτη (στη Βιθανία) υπερακοντίζει σε ψυχικό μεγαλείο τη δεύτερη στα Ιεροσόλυμα. Έχει μεν τα ατελείωτα ενθουσιώδη του λαού "'Ὠσαννά", δεν έχει όμως στήριγμα και βάθος. Όχι χριστιανοί κατά τις περιστάσεις, αλλά συνειδητοί χριστιανοί με συνεπή χριστιανική ζωή καθημερινά (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 1ος, σελ. 139).

Ο Απόστολος Θωμάς πρόβαλε επίμονη άρνηση και στη μαρτυρία αυτών των συμμαθητών του, που είδαν με τα μάτια τους τον Αναστάντα Χριστό. "Ἐάν μή ἴδω... οὐ μή πιστεύσω". Μεθ' ημέρας οκτώ ο Κύριος, χάριν του μαθητού Του, Θωμά, κάνει ειδική εμφάνιση. Για αυτό και η Κυριακή αυτή ονομάσθηκε Κυριακή του Θωμά: όχι για την απιστία του μαθητή Του, αλλά για την ομολογία του Αποστόλου Θωμά: "Ὁ Κύριός μου και Θεός μου" (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ τόμος 1ος)

Είναι προτιμότερο να γλιστρήσει κάποιος και να πέσει στο έδαφος, παρά να γλιστρήσει η γλώσσα του και να του ξεφύγουν άπρεπα λόγια (Σοφία Σειράχ, κ, 18).
Να αποφεύγεις τον απότομο τρόπο, ακόμα κι όταν πρέπει να επιπλήξεις κάποιον (Μέγας Βασίλειος). 

Συνετός είναι εκείνος που δρα με κριτήριο την ορθή σκέψη, που δεν παραφέρεται. Ο μυαλωμένος, ο γνωστικός, ο φρόνιμος. Αντίθετο του συνετός είναι ο ασύνετος, ο άκριτος, ο αλόγιστος (Σπουδαία σκέψη).

Τα μικρά ελαττώματα των άλλων τα μεγιστοποιούμε και τα μεγάλα τα δικά μας τα ελαχιστοποιούμε (Ανωνύμου). 
Ό, τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι η Ελλάδα για τη ανθρωπότητα (Γκαίτε).  

Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται να εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὅτιδήποτε . Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος να ἐπαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. 

Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει να κάμῃ δημοσία τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νᾶνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον να φθάσῃ εἰς ὕψος καὶ φανῇ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει καὶ θὰ ἔχῃ διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης). 

Η πολιτική "ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ" θα δημιουργούσε έναν κόσμο από τυφλούς (Μαχάτμα Γκάντι).
Κυβερνιόμαστε από την ελεύθερη βούλησή μας και δεν καταναγκαζόμαστε από το πεπρωμένο. Γι' αυτό και ο Θεός υποσχέθηκε βασιλεία ουράνια και απείλησε με τιμωρία (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ΕΠΕ, 31, 342). 

Ο δρόμος της δικαιοσύνης και της ελεημοσύνης οδηγεί τον άνθρωπο σε μακριά και ένδοξη ζωή (Παροιμίες κα, 21).
Τα ωραιότερα χέρια είναι εκείνα που δίνουν ελεημοσύνη...Είναι τα μόνα χέρια που μπορούν να διαλύσουν την απιστία και να ελκύσουν ψυχές στον Χριστό (Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευστάθιος). 

Η ελεημοσύνη και η βοήθεια προς τους φτωχούς είναι το μεγάλο ένδυμα της ψυχής. Τούτο είναι το λαμπρό και χαροποιό ρούχο της (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Η ελπίδα για τα καλά μειώνει πάντοτε τους πόνους και τους κόπους της παρούσης ζωής  (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ΕΠΕ, 5, 66)
Τίποτε δεν κάνει τη διδασκαλία τόσο ελκυστική και επαγωγική, όσο το να αγαπάει κανείς και να ανταγαπιέται (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, ΕΠΕ, 23, 212).  

Παρατηρήστε τις αρχαίες γενεές των ανθρώπων και ίδετε ποιος από εκείνους που εμπιστεύτηκαν τον εαυτό τους στον Θεό ντροπιάστηκε;  (Σοφία  Σειράχ, β, 10).
Όταν η καμπάνα της Εκκλησίας σταματήσει να κτυπάει, τότε θα σταματήσει να κτυπάει και η καρδιά της Ελλάδας (Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος). 

Η Εκκλησία είναι επίγειος ουρανός, στον οποίο ο επουράνιος Θεός ενοικεί και περιπατεί (Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός).
Εκκλησία δεν είναι η προθήκη όπου εκτίθενται τέλειοι χριστιανοί, αλλά το σχολείο που τελειοποιούνται οι χριστιανοί (Ουράνια μηνύματα).

Ο Κύριος του ουρανού και της γης ποτέ δεν ζήτησε εξυπηρετήσεις από κανέναν. Ποτέ δεν επιβάρυνε κανένα. Ταπεινά υπηρετούσε όλους, μέχρι που έπλυνε και τα πόδια των μαθητών Του. Ας μιμούμαστε κι εμείς την ταπείνωση του Κυρίου μας. Οι ταπεινοί άνθρωποι είναι εκείνοι που προσφέρουν πραγματικές υπηρεσίες στην κοινωνία. Είναι ευλογημένοι, προλαβαίνουν τα σκάνδαλα, συμβιβάζουν τις διαφορές και αποφεύγουν τις φιλονικίες: "ὅς ἐάν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος (Μαρκ. ι, 44) " (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 1ος).

Μη σας βασανίζουν τα έσχατα. Ούτε ο Αντίχριστος και τα σημάδια του. Γιατί να ξέρετε, αν εμείς έχουμε μέσα μας τον Χριστό, δεν μπορεί σε τίποτε να μας πειράξει ο Αντίχριστος, ούτε στο παραμικρό (Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης).

Στον κόσμο αυτό είμαστε περαστικοί. Ο θάνατος δεν πρέπει να μας φοβίζει. Είναι το πλέον φυσιολογικό  γεγονός. Η αμαρτία πρέπει να μας φοβίζει (Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης).
Τίποτε δεν χαρακτηρίζει τον Χριστιανό, όσο το να εργάζεται για την ειρήνη (Μέγας Βασίλειος ΕΠΕ, 3, 254).

Τήρησε τον λόγο σου απέναντι του πλησίον σου, δείξε προς αυτόν την αξιοπιστία σου κι έτσι σε κάθε ανάγκη σου θα τον βρεις πρόθυμο να σε βοηθήσει (Σοφία Σειράχ, κθ, 3).

Όποιος κρατάει στα χέρια του το ραβδί της προσευχής, δεν πρόκειται να σκοντάψει. Αλλά κι αν ακόμη σκοντάψει, δεν θα πέσει εντελώς (Άγιος Ιωάννης Σιναΐτης).
Όταν κατά την προσευχή σου κάμεις κάποιο τάξιμο στον Θεό, μη βραδύνεις να το εκπληρώσεις, γιατί ο Θεός δεν ευαρεστείται στους ανόητους που τάζουν και δεν εκπληρώνουν το τάξιμό τους (Εκκλ. ε, 3).

Η μετάνοια είναι το κλειδί της βασιλείας των ουρανών και χωρίς αυτή κανείς δεν μπορεί να την κερδίσει. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στην αιώνια πατρίδα (Πατερικό τω σπηλαίων του Κιέβου, σελ. 42).
Αν θέλουμε να βρούμε την ευτυχία, ας πάψουμε να μιλάμε για ευγνωμοσύνη και αχαριστία και να προσφέρουμε μόνο (Κάρνετζι).

Στην αλήθεια εδραιώνεται η ενότητα και στην ενότητα διαλάμπει η αλήθεια (Βαρθολομαίος ο Α΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως). 
Ο Κύριος έκρυψε το πρόσωπό Του στις εντολές Του και από όλες τις αρετές η πλέον περιεκτική είναι η αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. 
Ο Κύριος ευαρεστείται σε εκείνους που Τον ευλαβούνται, σε εκείνους που ελπίζουν στο έλεός Του (Ψαλμός 146, 11). 

Εάν θέλετε να δείτε το 1ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 2ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 3ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 4ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 5ο μέρος δείτε εδώ  

Εάν θέλετε να δείτε το 6ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 7ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 8ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 9ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 10ο μέρος δείτε εδώ  

Εάν θέλετε να δείτε το 11ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 12ο μέρος δείτε εδώ     

Εάν θέλετε να δείτε το 13ο μέρος δείτε εδώ   

Εάν θέλετε να δείτε το 14ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 15ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 16ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 17ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 18ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 19ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 20ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 21ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 22ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 23ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 24ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 25ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 26ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 27ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 28ο μέρος δείτε εδώ 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

 

Η Ανάσταση του Χριστού: μηνύματα και αγγέλματα (μέρος 2ο-τελευταίο)

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί γεγονός πίστης. Αν δεν πιστεύεις στον ζώντα Θεό, τότε δεν πιστεύεις στη ζωή Του, στα λόγια Του, στην υπόσχεσή Του ότι όπως Αυτός πέθανε, αλλά αναστήθηκε, έτσι κι εμείς θα πεθάνουμε, αλλά σίγουρα θα αναστηθούμε. Στο Σύμβολο της Πίστης, το "Πιστεύω", υπάρχουν μόνο τρία ρήματα: πιστεύω, ομολογώ και προσδοκώ. 

Αν πιστεύεις στον Θεό ότι είναι Πατέρας και Παντοκράτορας και δικός σου Ποιητής, αλλά και του κόσμου ολάκερου, τότε τον ομολογείς με τη ζωή σου άπασα, προσδοκώντας την ανάστασή σου. Δεν είναι τυχαίο το ρήμα "προσδοκώ" ανάστασιν νεκρών. Δεν λέμε ελπίζω, που σημαίνει ενδεχομένως και να μην γίνει, αλλά προσδοκώ, δηλαδή αναμένω κάτι το σίγουρο.

Το μήνυμα της Ανάστασης, αλλά και γενικότερα της εν Χριστώ ζωής, διαχρονικώς ήταν δύσκολο για τους ανθρώπους και επομένως και για τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα αίτια της απιστίας ή αδιαφορίας είναι κυρίως ηθικά. Η αποδοχή της χριστιανικής πίστης και εν συνεχεία της δικής σου αθανασίας συνεπάγεται πνευματικό αγώνα και θυσίες, πράγμα ανεπιθύμητο για τον νωθρό εσωτερικά και συχνά και εξωτερικά σύγχρονο άνθρωπο. 

Οι νέοι υποφέρουν σήμερα από την απουσία νοήματος ζωής. Είναι θύματα της γενιάς των γονέων τους, που αρνήθηκαν τον Χριστό και τις ελληνορθόδοξες ρίζες μας, στο βωμό ενός εκσυγχρονισμού και μιας ευδαιμονίας, που μας οδήγησε στη σημερινή γεμάτη απελπισία εποχή μας. 

Τις προηγούμενες δεκαετίες οι άνθρωποι του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου αποκόπηκαν από τις χριστιανικές τους ρίζες και τώρα με την κρίση, που μας τράβηξαν το χαλάκι από τα πόδια μας, βρεθήκαμε να τρικλίζουμε, να ψάχνουμε βηματισμό να πορευθούμε. Οι αυτοκτονίες, αλλά και οι αργοί θάνατοι έχουν αυξηθεί. Οι νέοι το βιώνουν πάντοτε πιο έντονα το κάθε πρόβλημα. 

Χάσαμε τη δύναμή μας, την προθυμία να ζούμε και να χαιρόμαστε αυτή τη ζωή, που κι αυτή είναι δώρο του Θεού. Όσο και να θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν υπάρχει άλλη ζωή, όλα έρχονται να μας διαψεύσουν.

Το ξύπνημα της φύσης την άνοιξη, η έγερσή μας κάθε πρωί από τον μικρό θάνατο του ύπνου, η απέχθεια και η αποστροφή μας στον θάνατο, το ασυμβίβαστό μας με την πολυποίκιλη κακία του κόσμου τούτου, είναι πραγματικότητες που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, όσο και να προσπαθήσουμε όλοι μας, επομένως και οι νέοι. 

Επιπλέον για μας τους Ορθοδόξους η ύπαρξη των αφθάρτων αγίων λειψάνων, η μυροβλησία τους, η αφθαρτοποίηση του αγιασμού, αλλά και η εμπειρία της εσωτερικής μας ανάστασης μέσα στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως είναι ανοίγματα του Ουρανού μιας άλλης βιοτής, στον χωρίς ελπίδα σύγχρονο άνθρωπο. 

Τώρα για το πώς ως ποιμένας θα μιλήσω για όλα αυτά στους νέους ανθρώπους, απλώς να σας πως ότι δεν χρειάζεται να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Τους φέρνει ο θεός κοντά Του και κοντά μας. Η Χάρη Του βρίσκει δρόμους στα αδιέξοδα και τους πληροφορεί μυστικά, βιωματικά "ὅτι ἀνέστη Κύριος ὄντως (Λουκά, 24,34)". Εμείς ως κληρικοί οφείλουμε, αν δεν έχουμε αγιότητα, να έχουμε μετάνοια, ταπείνωση, αυτομεμψία, ειλικρίνεια και να εργαζόμαστε πνευματικά στον εαυτό μας, προκειμένου να μην εμποδίσουμε το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων μέσα στην Εκκλησία. 

Να σας πω και κάτι άλλο: από μικρή εμπειρία και χωρίς διάθεση κάποιας μορφής λαϊκισμού προς εσάς τους νέους.περισσότερο με ανησυχούν και με δυσκολεύουν οι μεγαλύτεροι ηλικιακά άνθρωποι, διότι έχουν παγιωθεί κατά κάποιον τρόπο στα λάθη τους, έχουν αγαπήσει ή έστω συνηθίσει τα πάθη τους κι από τον Ιερέα δεν ζητούν την εν Χριστώ μεταμόρφωση, αλλά απενοχοποίηση και δικαίωση.

Τους καταλαβαίνω, διότι στο ίδιο καζάνι βράζω. Δεν είναι εύκολο, όταν μεγαλώνεις, να πεις ότι τα έχεις κάνει θάλασσα ή ότι είσαι ακόμη στο νηπιαγωγείο της πνευματικής ζωής. Ίσως οι μεγαλύτεροι άνθρωποι έχουν πιο μεγάλη ανάγκη. Είναι και πιο κοντά στον θάνατο και τους πειρασμούς του. 

Η αναστάσιμη χαρά είναι συνάρτηση της εσωτερικής ειρήνης. Ο συνήθης χαιρετισμός του Αναστάντος Κυρίου ήταν το "εἰρήνη ὑμῖν". Για να αποκτήσεις την ειρήνη, πρέπει να ζεις σύμφωνα με τις προδιαγραφές της ύπαρξής σου, αυτές που έθεσε στη ζωή σου ο Δημιουργός σου. Τότε ζεις κατά φύσιν και ειρηνεύεις εντός σου και γύρω σου. Ο Δημιουργός σου είναι Αγάπη και ο δρόμος σου είναι να αγαπήσεις τον Δημιουργό σου.

Όμως η αγάπη προϋποθέτει θυσία και η θυσία αίμα. Έτσι μας δίδαξε ο Κύριός μας. Ότι "διά τοῦ Σταυροῦ ἦλθε ἡ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ". Ο Χριστός παρήγγειλε στους μαθητές Του να μεταβούν στη Γαλιλαία και εκεί θα Τον έβλεπαν. 

Αυτό σημαίνει ότι για να δεις τον Αναστημένο Θεό, να χαρείς την παρουσία Του, πρέπει να υπακούσεις, να οδοιπορήσεις, δηλαδή να κουραστείς και να επανεύρεις την κλήση του Θεού μέσα σου, αναζωπυρώνοντας αυτό το χάρισμα. Στη Γαλιλαία κάλεσε τους μαθητές Του κι εκεί τους ξανανταμώνει. 

Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι ζούμε σε ένα μολυσμένο πνευματικό περιβάλλον, που όλους μας επηρεάζει. Έχουμε μπερδέψει την ηδονή με τη χαρά κι έχουμε ταυτίσει τη θυσία με τη δυστυχία. Η χαρά της Αναστάσεως βιώνεται διαρκώς μέσα στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, δια των ιερών Μυστηρίων και του πνευματικού καθημερινού αγώνος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για να βρούμε χαρά και νόημα στη ζωή αυτή και προοπτική αιώνας ζωής.
(Συζητώντας για την Ανάσταση του Χριστού, λόγια αρχιμανδρίτη πατρός Αμβρόσιου Γκουρβέλου Πατρών, Περιοδικό Παρεμβολή)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!