25η Μαρτίου 1821: ο ρόλος του κλήρου στον απελευθερωτικό αγώνα

Ημέρα μεγάλη μέρα σήμερα. Διπλή γιορτή. Ευαγγελισμός, Ελληνισμός. Η Παναγία μας με το "Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου" μας χαρίζει την ελευθερία από τα δεσμά της αμαρτίας. Πόση ευγνωμοσύνη της οφείλουμε όλη η ανθρωπότης! Γι' αυτό της ψάλλουμε "Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία..."
Εμείς οι Έλληνες όμως έχουμε την υποχρέωση να Της ψάλλουμε τα νικητήρια, γιατί αυτή ενίσχυσε τους προγόνους μας να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Οι Έλληνες, άλλωστε, ήταν 400 χρόνια σκλάβοι στην Τουρκιά.

Η Εκκλησία δεν είναι απλή διδασκαλία. Είναι αγώνας στεφανωμένος με νέφη μαρτύρων, ομολογητών, οσίων και ηρώων της πίστης μας. Αναμφισβήτητη ήταν η προσφορά και η θυσία του Ιερού Κλήρου, που αγωνίστηκε για να κρατήσει άσβηστη τη φλόγα της πίστης και το φως του πολιτισμού. 

Με το Κρυφό Σχολειό, οι καλόγεροι στα μοναστήρια καλλιεργούσαν τις ψυχές στα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Τους μάθαιναν τα γράμματα, αλλά και την αγάπη στον Χριστό και την Πατρίδα. Έτσι προετοίμαζαν τον ξεσηκωμό για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Προ της Επαναστάσεως του 1821 ο Επίσκοπος Νεοχωρίου, Σεραφείμ, σουβλίζεται. Ο Πατριάρχης Κύριλλος στραγγαλίζεται από τους Τούρκους. Τον Λαρίσης Διονύσιο τον έγδαραν ζωντανό, Ο Λακεδαιμονίας Ανανίας αποκεφαλίζεται στον Μιστρά, ο Σαμουήλ στο Κούγκι. 

Μια ατελείωτη σειρά ήταν οι Πρόδρομοι της μεγάλης ημέρας, οι οποίοι με το αίμα τους εφύλαξαν τη μάνδρα από τους αιμοβόρους λύκους. Προπαρασκεύασαν το Έθνος με άγρυπνη καθοδήγηση. Προ της Επαναστάσεως του 1821 είχε συντελεστεί από την Εκκλησία η πνευματική αναγέννηση και αφύπνιση του υπόδουλου Ελληνισμού, έργο πράγματι των φωτισμένων κληρικών των κρυφών σχολείων, των ηρώων και των μαρτύρων. Αυτό ένιωσαν οι κληρικοί του 1821. 

Μπροστά στο Πνεύμα τους είχε ορθωθεί η Ελληνική Πατρίδα που περίμενε την Ελευθερία, για να ζήσει τιμημένα. Ήξεραν όμως πως για να της τη χαρίσουν, έπρεπε να προτιμήσουν από μια αμφίβολη ζωή τον έντιμον τάφον. Οι ουρανοί γι' αυτούς ήταν ανοιχτοί. Για τούτο και ο θάνατος είχε χάσει το φοβερό του νόημα. Τον είχε εξοστρακίσει το εσωτερικό τους φως, η αυταπάρνηση, η θυσία, στηριγμένες στην αμετακίνητη πίστη τους στον Εσταυρωμένο και στις παραδόσεις της φυλής. 

Οι μορφές των κληρικών, ιεραρχών, Πατριαρχών κρεμάστηκαν, θυσιάστηκαν για την πατρίδα με το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Στην ιερή τους μνήμη ζούμε μιμητές για την ελευθερία από τη σκλαβιά που μας πλακώνει και σήμερα. Ελευθερία από την αμαρτία και τους ξένους, που μας καταδυναστεύουν. Όλοι στον αγώνα. Μη λείψει κανείς. Ψηλά οι σημαίες! Ψηλά οι καρδιές!
(Εισήγηση που μου δόθηκε να αναγνώσω στον ιερό ναό με την ευκαιρία της εθνικής επετείου)

Αραιές οι δάφνες· δάσος τα Μεσολόγγια! Όλοι τους Έλληνες με την απόφαση της μυρσίνης. Και η Νίκη άπτερη γονάτισε πάνω στους τάφους. Παλιγγενεσία! (Ωδή εις τον Ιερόν Λόχον, Ανδρέα Κάλβου)
Πώς μας θωρείς ακίνητος;... Πού τρέχει ο λογισμός σου,
τα φτερωτά σου τα όνειρα;...Γιατί ’ς το μέτωπο σου Να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσαις χρυσαίς αχτίδαις Όσαις μας δίδ' η όψη σου παρηγοριαίς κ' ελπίδαις; Γιατί ’ς τα ουράνια χείλη σου να μη γλυκοχαράξη, Πατέρα, ένα χαμόγελο;... Γιατί να μη σπαράζη Μέσα ’ς τα στήθη σου η καρδιά; Και πώς ’ς το βλέφαρο σου ούτ' ένα δάκρυ επρόβαλε, ούτ' έλαμψε το φως σου;...(Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, Ύμνος εις τον ανδριάντα Γρηγορίου Ε΄, του Ελληνομάρτυρα Πατριάρχου) 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Αθάνατοι οι ήρωες του 1821!

Φράσεις για προβληματισμό 26ο μέρος

Η ζωή δεν είναι κάτι, αλλά μάλλον μια ευκαιρία για κάτι. Ἕως καιρόν ἔχομεν, ἐργαζόμεθα τό ἀγαθόν πρός πάντας (Προς Γαλ. στ, 10). 
Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει απελπισία. Δεν υπάρχει αδιέξοδο, γιατί υπάρχει ο πνευματικός που έχει τη χάρη να συγχωρεί (Γέροντας Πορφύριος Μπαϊρακτάρης). 

Στην παραβολή του Ασώτου ζωγραφίζεται η ανταρσία του αμαρτωλού ανθρώπου που τελικά τον οδηγεί στην έσχατη κατάπτωση, τον εξευτελισμό και την απώλεια. Παράλληλα όμως εκδηλώνεται κατά τον πλέον τρυφερό τρόπο και η άπειρη αγάπη του Θεού, που δέχεται τον αμαρτωλό άνθρωπο, ο οποίος μετανοεί και επιστρέφει κοντά Του. Τον αποκαθιστά τελείως μεταξύ των παιδιών Του. Η αγάπη του Θεού μας καρτερεί, μας κράζει. Ένα γενναίο, αποφασιστικό "ἥμαρτον" από εμάς και θα μας αγκαλιάσει ο άγιος Θεός (Κυριακοδρόμιο, τόμος 1ος, σελ. 30, εκδόσεις Σωτήρ). 

Η μεγάλη καλοπέραση γεννά πάθη και αρρώστιες, ενώ η κοπιαστική εργασία προσωρινά φέρνει κούραση, ύστερα όμως φέρνει υγεία και δύναμη (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος). 

Όταν ο άρχοντας άρχει στον εαυτό του (και στο περιβάλλον του), τότε άρχει πραγματικά και στον λαό (Μεγάλου Φωτίου, ο Ηγεμών, 57). 

Οι επτά κοινωνικές αμαρτίες κατά τον Γκάντι είναι: 1) πολιτική χωρίς αρχές, 2) πλούτος χωρίς εργασία, 3) απολαύσεις χωρίς συνείδηση, 4) παιδεία χωρίς χαρακτήρα, 5) εμπόριο χωρίς ηθική, 6) Λατρεία χωρίς θυσίες, 7) Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά.

Να νηστεύσουμε τη μνησικακία (᾿Εὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος). Να νηστεύσουμε την κενοδοξία και την ανθρωπαρέσκεια (Οταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες). Να νηστεύσουμε τη φιλαργυρία και τη φιλοπλουτία (Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν). Όλοι λοιπόν στον αγώνα της ψυχικής καθάρσεως (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 1ος, σελ. 55).

Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση και η ποίηση ομιλούσα ζωγραφική (Θέογνις ο Μεγαρεύς). 
Χαλεπόν ἑτέρου νόον ἴδμεναι ἀνδρός: είναι δύσκολο να γνωρίσεις τη σκέψη άλλου ανθρώπου (Θέογνις ο Μεγαρεύς).

Στους αληθινούς και πραγματικούς φίλους δεν υπάρχει μεταξύ τους ζηλοτυπία, αλλά ούτε και φθόνος (Σκέψη ιεράρχη). 

Το νερό είναι τόσο καλύτερο από το κρασί όσο η φρόνηση από τη μέθη (Σπουδαία σκέψη). 

Οι πηγές των δροσερών νερών δεν κάνουν τους κήπους τόσο ανθηρούς, όσο οι πηγές των δακρύων, οι οποίες ποτίζουν το φυτό της προσευχής (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος). 

Αν δεν το κάνω, ποιος θα το κάνει; Αν δεν το κάνω τώρα,  πότε θα το κάνω; Κι αν το κάνω για τον εαυτό μου, ποιος είμαι εγώ; (Hilel, Εβραίος δάσκαλος των χρόνων του Ιησού). Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτών των ερωτημάτων:Το πρώτο λέει "είμαι αναντικατάστατος". Το δεύτερο λέει ότι "κάθε στιγμή είναι μοναδική και δεν ξανάρχεται". Το τρίτο λέει ότι "αν κάνω κάτι μονάχα για τον εαυτό μου, τότε δεν είμαι αληθινός και δεν ανταποκρίνομαι στην ανθρώπινη φύση μου".

Μη δειλιάσεις ποτέ! Μη λυγίσεις ποτέ! Μάθε πίσω από κάθε σταύρωση να βλέπεις μιαν ανάσταση! Πίσω από κάθε νύχτα μιαν αυγή! Πίσω από κάθε δάκρυ ένα χαμόγελο! Πίσω από κάθε πτώση μια κορυφή! Πίσω από κάθε πρόβλημα μια λύση! Πίσω από κάθε δύση μιαν ανατολή! Μη λυγίσεις ποτέ! Μη δειλιάσεις ποτέ (Σπουδαία σκέψη). 
Οὐδέν ἡ κτῆσις, ἐάν μή ἡ χρῆσις παρῇ: καμιά αξία δεν έχει να αποκτήσεις πολλά πράγματα, αν δεν τα χρησιμοποιείς (Αίσωπος).

Μηδένα ἀκοή ταραττέτω πρό τῆς θέας: χωρίς να δουν τα μάτια σου, μη φοβάσαι αν ακούς θόρυβο (Αίσωπος). 
Μπροστά στα σφάλματα των άλλων να προσπαθούμε να στεκόμαστε με επιείκεια, με σιγή, με μακροθυμία. (Σπουδαία σκέψη). 

Δώστε μου αρετή της ψυχής, ησυχία βίου, ζωή άμεμπτη και αξιοπρεπή θάνατο (Αρχαία ευχή προς τους θεούς). 
Η οργή και η απερισκεψία (αμυαλοσύνη) είναι δυο κακά που κατέστρεψαν πολλούς (Αρχαίο ρητό). 

Ὁ τῆς φιλοδοξίας ἔρως τῶν ἀνθρώπων νόον ἐπιθολοῖ: η υπερηφάνεια και η φιλοδοξία θολώνει, σκοτίζει τα μυαλά των ανθρώπων (Αίσωπος). 
Οἴησις πημάτων παραιτία ἐστί: η έπαρση και ο εγωισμός γίνονται αιτία παθημάτων (Αίσωπος).

Η μετάνοια, που είναι παντοδύναμη πριν από την κρίση, είναι εντελώς αδύνατη μετά την κρίση (Γνώμες Αγίων Πατέρων, σ. 128).
Όσο περισσότερο σκέπτεται ο νους, τόσο λιγότερο μιλά η γλώσσα και όσο προσεκτικότερα εξετάζουμε τα πράγματα, τόσο δυσκολότερα εκφέρουμε γνώμη (Φραγκλίνος). 

Ἀπαίδευτοι ἀκρατεῖς γλώσσῃ: οι απαιδαγώγητοι και αμόρφωτοι άνθρωποι δεν συγκρατούν τη γλώσσα τους (παρ. κζ, 20α). 
Σκεφτείτε μια μικρή φωτιά πόσο μεγάλο δάσος μπορεί να κάψει! Και η γλώσσα είναι σαν τη φωτιά. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος αδικίας (Ιακ. γ, 5-6)

Βίος χωρίς λόγο ωφελεί περισσότερο παρά λόγος χωρίς βίο...Αν όμως συνδυαστούν και βίος και λόγος, κατασκευάζουν ένα άγαλμα ολόκληρης της φιλοσοφίας (Γεροντικό, Ισίδωρος Πηλουσιώτης).

Το πλήθος των πράγματι σοφών, που κάνουν κοινωνούς της σοφίας τους και τους άλλους, είναι σωτηρία του κόσμου και κυβερνήτης φρόνιμος, αποτελεί στερέωμα και ευδαιμονία του λαού του (Σοφία Σολομώντος, στ. 24).

Η ανθρωπαρέσκεια δεν είναι μόνο ασήμαντη, αν τη συγκρίνουμε με την Βασιλεία των Ουρανών,αλλά δεν αξίζει τον κόπο να κακοποιήσουμε το σώμα μας γι' αυτήν (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).  

Η παρανομία θα ερημώσει ολόκληρη τη γη και η κακουργία των ασεβών θα ανατρέψει θρόνους αρχόντων στη γη (Σοφία Σολομώντος, ε, 23).
Αρέσκεται συνήθως η ανοησία να παριστάνει το παλικάρι και θα βρεις αυτήν τώρα να προεξάρχει παντού (Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης).

Η Εκκλησία δεν φτιάχτηκε από τους ανθρώπους επειδή την έχει ανάγκη ο Θεός, αλλά φτιάχτηκε από τον ίδιο τον Θεό, επειδή την έχουμε ανάγκη εμείς οι άνθρωποι (Άγιος Παΐσιος). 
Αν δεν ειπεί ο άνθρωπος με την καρδιά του ότι ο Θεός κι εγώ υπάρχουμε στον κόσμο, δεν θα έχει ανάπαυση (Γεροντικό, Αββάς Αλώνιος 1).  

Για τον άνθρωπο ο μονογενής Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος. Ο Κύριός μας θυσιάστηκε και έχυσε το αίμα Του για τον άνθρωπο. Κι εγώ θα περιφρονήσω τον άνθρωπο; (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος).

Πρόσφερε με προθυμία στον Χριστό τους κόπους της νεότητός σου και θα απολαύσεις στα γηρατειά σου πλούτο απάθειας (Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης). 

Νοῦς μέν γάρ σκεδαννύμενος ἐπί τά ἔξω, μηδέ ὑπό τῶν αἰσθητηρίων ἐπί τόν κόσμον διαχεόμενος, ἐπάνεισιν μέν πρός ἑαυτόν, δι' ἑαυτοῦ δέ πρός τήν τοῦ Θεοῦ ἔννοιαν ἀναβαίνει: νους που δεν διασκορπίζεται στα έξω, ούτε διαχέεται στον κόσμο μέσω των αισθητηρίων, επιστρέφει στον εαυτό του και δια του εαυτού του ανεβαίνει στην έννοια του Θεού (Μέγας Βασίλειος προς Άγιον Γρηγόριον) 

Να μην παρακαλάς τον Θεό να σου παίρνει τις διάφορες αρρώστιες ούτε να τον εκβιάζεις στην προσευχή σου γι' αυτές, αλλά να τις υπομένεις με μεγάλη υπομονή και καρτερικότητα και θα δεις πόσο θα ωφελείσαι (Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης).

Εάν θέλετε να δείτε το 1ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 2ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 3ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 4ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 5ο μέρος δείτε εδώ  

Εάν θέλετε να δείτε το 6ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 7ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 8ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 9ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 10ο μέρος δείτε εδώ  

Εάν θέλετε να δείτε το 11ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 12ο μέρος δείτε εδώ     

Εάν θέλετε να δείτε το 13ο μέρος δείτε εδώ   

Εάν θέλετε να δείτε το 14ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 15ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 16ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 17ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 18ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 19ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 20ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 21ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 22ο μέρος δείτε εδώ 

Εάν θέλετε να δείτε το 23ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 24ο μέρος δείτε εδώ

Εάν θέλετε να δείτε το 25ο μέρος δείτε εδώ

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Οι χριστιανοί στη σύγχρονη κοινωνία: πού ανήκουμε άραγε;

Ζούμε κι εμείς πια αυτή τη σύγκρουση, έχουμε κι εμείς αυτά τα διλήμματα και η λύση παρόλο που είναι προφανής δεν μας αρκεί. "Πού ανήκω;", αναρωτιέται συχνά η αποπροσανατολισμένη γενιά μας και αναζητά τη λύτρωση σε κάθε κοινωνική ομάδα ανθρώπων επί της γης. Μπορούμε να επεξεργαζόμαστε ελεύθερα κάθε νέο ερέθισμα (γνωστικό και συναισθηματικό), να αμφισβητούμε κάθε προγενέστερο ως τώρα δεδομένο, να ζήσουμε τη ζωή όπως τη διαμορφώνουμε εμείς και εν τέλει να ανακαλύψουμε τη δική μας κοινωνία, τη δική μας επαφή με την κοσμική και πνευματική πραγματικότητα.

Η πρώτη μέρα στη Σχολή ήταν όπως ακριβώς μου την είχαν περιγράψει: αφίσες όσες και τα πρόσωπα να σε προσκαλούν σε θεατρικές ομάδες, κινηματογραφικές βραδιές, πάρτι, πορείες, διαμαρτυρίες, κομματικές συνελεύσεις...Πρέπει κάπου να πάμε. Πρέπει κάπου να ικανοποιήσουμε την αδήριτη αυτή ανάγκη του "συνέρχεσθαι". Κι όσο αυτές οι προσκλήσεις δεν γίνονται δεκτές, ο κοινωνικός μας κύκλος στενεύει και η αποξένωση φαντάζει ένας θλιβερός μονόδρομος. Ποια μορφή κοινωνίας αναζητούμε; Και τελικά ποια προσωπικά κενά θα καλύψει αυτή;

Και κάπως έτσι ξεκινά η ανθρώπινη ιστορία. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν είναι να συγκροτηθούν, να συσπειρωθούν σε παρόμοια με εκείνα τα πρωτόγονα κοινωνικά μορφώματα, με σκοπό την προστασία από ανήμερα θηρία, την άμυνά τους απέναντι στην αγριότητα μιας πάλαι ποτέ θεοποιημένης φύσης. 

Το ανθρώπινο είδος λοιπόν οδηγείται στη σύσταση ομάδων με κοινές επιδιώξεις, κατά βάση από αναγκαιότητα. "Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν", κάνει λόγο ο Αριστοτέλης, χαρακτηρίζοντας  ως φαινόμενο εκπορευόμενο από τη φύση, τη σύσταση της κοινωνίας. Άρα ναι λοιπόν! Η κοινωνικότητα ως ανάγκη προέρχεται έσωθεν.

Οι κοινωνίες εξελίσσονται και με σταθερό ρυθμό προοδεύουν αναφορικά με τη δομική τους σύσταση, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και τα μέσα κοινωνικοποίησης. Η κυριαρχία μάλιστα του διαδικτύου σε παγκόσμια κλίμακα δημιουργεί νέες κοινωνικές δομές, πολυπλοκότερες ομάδες μέσα από ηλεκτρονικές πλατφόρμες επικοινωνίας και πολύ περισσότερο από την κοινωνική δικτύωση (τα γνωστά τοις πάσι Facebook, Twitter, Instagram, Pinterest, κ.α.) 

Παρά ταύτα οι καλπάζοντες ρυθμοί εξέλιξης της σύγχρονης κοινωνίας προκαλούν την εμφάνιση ηθικών διλημμάτων και συνθηκών που ως επί το πλείστον φέρνουν κάθε άτομο έναντι των κρατούντων κανόνων με ηθική βάση.

Αναντίλεκτα, η κοινωνία  όπως είναι γνωστή στη σημερινή της μορφή, παρουσιάζει ουσιώδη προβλήματα σε κάθε πτυχή της, κάνοντας την εκπλήρωση της φυσικής ανάγκης του ανθρώπου για κοινωνικοποίηση μια διαδικασία πολύπλοκη και σε αρκετές περιπτώσεις ευτελή. Έτσι ο καθένας πια γίνεται μέλος μιας ευρείας μάζας, χάνοντας την ποιότητα της προσωπικής του υπόστασης.

Ο Γάλλος ανθρωπολόγος Le Bon έχει μάλιστα να δώσει ορισμένες διαφωτιστικές θέσεις σε αυτό το θέμα ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα: "Τα βασικά χαρακτηριστικά του ατόμου σε μια μάζα είναι τα εξής: εξασθένηση της συνειδητής προσωπικότητας, υπεροχή της ασυνείδητης προσωπικότητας, προσανατολισμός των σκέψεων και των συναισθημάτων προς την ίδια κατεύθυνση μέσω υποβολής και μετάδοσης, τάση προς άμεση πραγματοποίηση των υποβαλλόμενων ιδεών. Το άτομο δεν είναι πλέον ο εαυτός του, έχει καταλήξει ένα άβουλο αυτόματο". 

Ο άνθρωπος χάνει καθετί που τον συνδέει με τη συνείδησή του, αυτοματοποιεί τη συμπεριφορά του χωρίς να υπολογίζει καμιά ηθική ευθύνη. Έτσι η κοινωνία μετατρέπεται σε κάτι άμορφο και απρόσωπο. Δεν προωθεί, όσο κι αν αυτό πρεσβεύουν πολλοί κοινωνιολόγοι, την ατομική ανάπτυξη της προσωπικότητας, μα αντίθετα κλωνοποιεί βασικές εκφάνσεις κάθε ατομικού χαρακτηριστικού.

Τις περισσότερες φορές η ψυχική αυτή μεταβολή δεν γίνεται αντιληπτή εξαιτίας του χαρακτηριστικού της καθολικότητας που ενδεχομένως λαμβάνει. Αυτό σημαίνει πως ο καθένας, πόσο μάλλον κάποιος νέος, εύκολα μπορεί να χάσει τη μοναδικότητα της προσωπικότητάς του βρισκόμενος μέσα σε μια τέτοια μορφής κοινωνική μάζα. 

Οι προκλήσεις είναι σίγουρα αναρίθμητες. Γεννούν πολλάκις μάλιστα ακαταμάχητα διλήμματα, καθώς θίγουν την ανάγκη του ανθρώπου για άμεση κοινωνικοποίηση και συχνά απαιτούν τη ρήξη ορισμένων ηθικών φραγμών.Το βλέπουμε εμφανώς άλλωστε, στις κοινωνικές ομάδες με ευτελή χαρακτηριστικά, που είναι ίσως οι μόνες οι οποίες ελκύουν άτομα από τον χώρο της νεολαίας, προσφέροντας σημαντική αναγνώριση και αποκτώντας μεγάλη συσπείρωση. Από ό, τι φαίνεται, ο ιδανικά δομημένος κοινωνικός χώρος δεν υπάρχει πουθενά.

Κατά πόσο λοιπόν ο νεαρός χριστιανός μπορεί να αντεπεξέλθει στην πολυτάραχη κοινωνική καθημερινότητα; Μήπως οι χριστιανοί δεν διαφέρουν τόσο από τους "κοσμικούς" της σύγχρονης κοινωνίας; Απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα βρίσκεται στην επιστολή με άγνωστο αποστολέα προς τον Διόγνητο: "Χριστιανοί γάρ οὔτε γῇ οὔτε φωνῇ οὔτε ἔθεσι διακεκριμένοι τῶν λοιπῶν εἰσιν ἀνθρώπων". 

Οι χριστιανοί δε διαφέρουν από τους άλλους ανθρώπους ούτε ως προς τον τόπο που κατοικούν, ούτε ως προς τη φωνή, ούτε ως προς τον τρόπο ζωής. Οι χριστιανοί είναι από τον κόσμο αυτό και ζουν σε αυτόν. οι χριστιανοί αγωνίζονται, πίπτουσι και εγείρονται, αγαπούν άπαντες, μα εξ απάντων διώκονται. Είναι όμως πολιτογραφημένοι στον ουρανό, ακόμη κι αν ζουν σε αυτόν τον κόσμο. Αναμφίβολα, αυτό είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για κάθε ποίμνιο, κάθε εποχής. 

Πολλώ δε μάλλον μια ευφρόσυνη αγγελία για κάθε νέο που αγωνίζεται, που ζει υπακούοντας μεν σε καθορισμένους νόμους, αλλά με τρόπο ζωής δε, που υπερβαίνει κάθε νόμο. Η κοινωνία, με τη χριστιανική της ἐννοια, είναι ο συνεκτικός δεσμός των αγωνιζομένων, αυτών που δεν περιορίζονται στον ορθολογισμό και δεν σαγηνεύονται από τον μηδενισμό της σύγχρονης εποχής. Αυτών των αγωνιζομένων, των εν δυνάμει αγίων. 

Όσο κι αν η περί κοινωνίας πραγματικότητα είναι θλιβερή, δεν αξίζει να τρομάζει κανέναν πιστό. Η αληθινή, ουσιώδης πίστη δεν αποτρέπει, μα ενθαρρύνει και καθοδηγεί τη ζωή μες στον κόσμο. Την καθιστά πέρασμα στην πραγματική ζωή, τη ζωή στην οποία ο καθένας ίσως ελπίζει, αλλά πολλάκις ξεχνά. 

Οι νέοι χριστιανοί του κόσμου μετέχουσι πάντων ὡς πολῖται. Δεν σιωπούν, γιατί κατέχουν την αλήθεια. Δεν αδρανούν, γιατί θεωρούν μέγιστη ευθύνη τους τη διάδοση αυτής. Αναλαμβάνουν δράση, αντιδρούν και επιδρούν στο κοινωνικό γίγνεσθαι, καθώς φέρουν το μήνυμα της χαράς όπου κι αν βρίσκονται. Αυτοί λοιπόν καθίστανται οι πραγματικοί κοινωνοί του Αγίου Πνεύματος, "τό φῶς τοῦ κόσμου", σε κάθε πτυχή αυτή της σκοτεινής, πολύμορφης και αχανούς συχνά κοινωνικής δομής. 
(Κουτσουπιά Δημητρίου, Φοιτητή Νομικής σχολής ΑΠΘ, Πού ανήκω; Χριστιανοί νέοι και σύγχρονη κοινωνία, Άρθρο στο Περιοδικό Παρεμβολή)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 
Καλή δύναμη στην πορεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής!