Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Τι σημαίνει χριστιανική χαρά; (μέρος 2ο)




Τι χρειάζεται η Εκκλησία; Φτάνει να πιστεύεις στον Θεό και να κάνεις το καλό... ακούστηκε στην τάξη μας, και κάποιοι υπέγραψαν την άποψη: "Σωστό... Ισχύει... Συμφωνώ..."
 -Τι σημαίνει, παιδιά, "Εκκλησία";
Συνάθροιση του δήμου, μάθαμε στην Ιστορία. Και στα Θρησκευτικά πέρυσι μας λέγατε πως "Εκκλησία" είναι το σύνολο όσων πιστεύουν ορθά στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και συνδέονται μαζί Του και μεταξύ τους. 
-Άριστες οι απαντήσεις σας, παιδιά. Ο Χριστός και οι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί είναι η Εκκλησία. Επομένως χριστιανός απόμακρος από την Εκκλησία τι σημαίνει; 
-Ας το συζητήσουμε. Ο Τριαδικός Θεός δημιουργεί τα λογικά πλάσματά Του -αγγέλους και ανθρώπους- για να βρίσκονται σε κοινωνία μαζί Του και μεταξύ τους. Ο εγωισμός όμως δημιουργεί ρήγμα στη σχέση τους με τον Θεό. 
Τότε έρχεται στη γη ο ίδιος ο Δημιουργός. Εκλέγει τους Δώδεκα, τον πρώτο πυρήνα της Εκκλησίας, τους αποκαλύπτει την αλήθειά Του, τους παραδίδει το μυστήριο της ενότητας, τη θεία Ευχαριστία. Ύστερα ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς απλώνει τα πανάχραντά χέρια Του στον Σταυρό και αποδυναμώνει τον διάβολο, τον αίτιο κάθε διάσπασης. 
Μετά την Ανάσταση και την Ανάληψή Του στους ουρανούς, κατέρχεται το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Πανάγιο Πνεύμα. Φανερώνει στις ψυχές των ανθρώπων τη Θεότητα του Χριστού και τους ενώνει στην πρωτοχριστιανική κοινότητα. Αυτή δεν είναι μόνο μια συνάθροιση ανθρώπων με κοινές αναμνήσεις και προσδοκίες. Είναι η Εκκλησία, ένα σώμα με κεφαλή τον Χριστό. Ένας οργανισμός μέσα στον οποίο κυλάει το Αίμα του Χριστού και ξεχύνεται στον κόσμο. Γι' αυτό ζει 2000 χρόνια τώρα. 
"Η Εκκλησία", γράφει ο ιερός Αυγουστίνος, "είναι ο Χριστός που βρίσκεται μαζί μας και παρατείνει την παρουσία Του μέσα στους αιώνες". Καταλαβαίνετε τώρα τι σημαίνει χριστιανός χωρίς την Εκκλησία; 
-Χριστιανός μακριά από τους άλλους πιστούς, είπε κάποιος, και ένας δεύτερος: 
-Ίσως μακριά και από τον Χριστό....
-Το πρώτο το καταλαβαίνω. Αλλά μακριά και από τον Χριστό γιατί; συμπλήρωσε τον προβληματισμό ένας τρίτος. 
-Εκείνος μας θέλει ενωμένους. Γι' αυτό όταν προσευχόμαστε μας δίδαξε να λέμε· "Πάτερ ἡμῶν", να αποκαλούμε δηλαδή τον Θεό "Πατέρα μας", για να θυμόμαστε διαρκώς ότι είμαστε μέλη μιας οικογένειας. Έτσι τα αιτήματά μας δεν περιορίζονται στις δικές μας ανάγκες, αλλά ανοίγει η καρδιά μας και κλείνει μέσα της τα προβλήματα των αδελφών μας. Ο Κύριος μας υποσχέθηκε ότι βρίσκεται ανάμεσα στους δυο ή τρεις που είναι συγκεντρωμένοι στο όνομά Του και μάλιστα ότι ακούει την προσευχή τους και πραγματοποιεί αυτό που Του ζητούν. Η αγάπη πυροδοτεί την προσευχή, την εκτοξεύει στον θρόνο του Θεού, και η ενότητα εξασφαλίζει την παρουσία Του ανάμεσά μας. 
Ακούστε τι μας αποκαλύπτει ο άγιος Ιωάννης ο 
Χρυσόστομος: "Είναι βεβαίως δυνατόν να προσευχηθείς και
στο σπίτι σου, είναι όμως αδύνατο να προσευχηθείς όπως στον ναό. Εκεί αναπέμπεται από όλους κοινή δέηση στον Θεό. Παρακαλώντας μόνος σου δεν εισακούγεσαι τόσο, όσο Τον παρακαλείς μαζί με τους αδελφούς σου". 
- Ωραία ακούγονται όλα αυτά. Όμως θα επιμείνω πως σημασία έχει το να είσαι σωστός άνθρωπος και να κάνεις το καλό. 
- Συμφωνούμε. Όμως πες μου, πώς θα καταφέρεις να μείνεις σταθερά σωστός, σ' έναν κόσμο που συθέμελα κλονίζεται από τις δυνάμεις του κακού; Κι ακόμα , πόσο θα αντέχεις να κάνεις το καλό ζώντας μέσα στις αναθυμιάσεις της αμαρτίας; 
- Χρειάζεσαι δύναμη, αλλά πού να τη βρεις;.... μόλις που ακούστηκε κάποιος. 
- Πού θα βρεις τη δύναμη να είσαι σωστός άνθρωπος; Αυτή η ερώτηση, παιδιά, είναι το κλειδί της απάντησης στον προβληματισμό σας: "Τι χρειάζεται η Εκκλησία;"
Για να βρίσκει τη δύναμη που χρειάζεσαι... μια δύναμη αλλιώτικη κι ανώτερη απ' όλες τις δυνάμεις της γης και του ουρανού. Τη χαρίζει ο Θεός σε όσους αισθάνονται την ανάγκη της και τη ζητούν. Λέγεται θεία χάρις, και την οικειοποιείται ο πιστός μέσα στην Εκκλησία. Αυτή ρίχνει φως στον νου του να διακρίνει το θέλημα του Θεού και ενισχύει τη θέλησή του, για να το πραγματώνει.
Με τη χάρη του Θεού τα αδύνατα γίνονται δυνατά... Παιδιά... ποιος μέσα στη φουρτούνα δε χρειάζεται λιμάνι; μέσα στη χιονοθύελλα, καταφύγιο; μέσα στην αγωνία της κακίας τη ζεστή αγκαλιά της Μάνας του; Ποιος για να μείνει στη ζωή του σωστός χριστιανός, δεν χρειάζεται την Εκκλησία; 

συνεχίζεται.....

 (Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Τι χρειάζεται η Εκκλησία;, 8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήνα 2016)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 





Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Τι σημαίνει χριστιανική χαρά; (μέρος 1ο)



-Γιατί να' μαι χριστιανός; με ρωτάς.
-Χριστός Ανέστη, σου απαντώ.
-Και τι σημαίνει αυτό;
"Χριστός Ανέστη" σημαίνει πως ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Σαν άνθρωπος πεθαίνει επάνω στον Σταυρό. Δέχεται θεληματικά τον θάνατο, την προπατορικό "κληρονομιά" στην ανθρώπινη φύση μας. Η ψυχή του, ενωμένη με τη Θεότητα, ζει για τρεις μέρες κοντά στις ψυχές όλων των μέχρι τότε νεκρών. 
Τους δίνει έτσι τη δυνατότητα να Τον πιστέψουν και να λυτρωθούν. Το σώμα Του, ενωμένο με τη Θεότητα, φιλοξενείται στον τάφο, χωρίς όμως να υποταχθεί στον νόμο της φθοράς που κυριαρχούσε εκεί, γι' αυτό "Χριστός Ανέστη". Η θεία Του φύση ανέστησε την ανθρώπινη. Ο Χριστός πέθανε επάνω στον Σταυρό ως άνθρωπος. Αναστήθηκε ως Θεός.
Κι εγώ... γι' αυτό είμαι χριστιανός.
Ο Χριστός δεν είναι ένας διδάσκαλος, ο πιο σοφός, δεν είναι ένας προφήτης, ο πιο μεγάλος· δεν είναι ένας αρχηγός, ο πιο λαοφιλής. Δεν είναι ούτε ένας από τους ιδρυτές κάποιας θρησκείας. Αυτούς τους θεοποίησαν οι άνθρωποι χρόνια μετά τον θάνατό τους, χωρίς κανείς τους ποτέ να πει πως είναι ο Θεός. Ο μόνος που είπε πως είναι Υιός Θεού και το έδειξε με την Ανάστασή Του, είναι ο Χριστός.
- Την Ανάσταση ποιος τη βεβαιώνει;
- Οι εχθροί Του πρώτοι. Ενώ σφράγισαν τον τάφο, για ν' αποκλείσουν την κλοπή, επέμεναν πως βρέθηκε άδειος και πως οι κοιμισμένοι φρουροί είδαν τους μαθητές να κλέβουν το σώμα του Διδασκάλου Τους. Άφησαν αναπάντητα όμως μερικά εύλογα ερωτήματα:
Πως έβλεπαν οι κοιμισμένοι, κι αν ξύπνησαν, γιατί δεν συνέλαβαν τους κλέφτες;
Κι αν - κατά τα λεγόμενά τους- οι μαθητές ήταν συνεργοί σε μια απάτη, θα θυσιάζονταν ποτέ γι' αυτήν;
Οι μαθητές- όχι μόνο οι ένδεκα μα κι άλλοι, περισσότεροι από πεντακόσιους- βλέπουν τον αναστάντα Κύριο τις σαράντα μέρες που έμεινε στη γη μέχρι την Ανάληψή Του. 
Πείθονται για την Ανάστασή Του, και μόλις, όπως τους είχε υποσχεθεί, λαμβάνουν τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, ξεκινούν τη δύσκολη πορεία τους στα έθνη. Βαδίζοντας στα ματωμένα ίχνη του Διδασκάλου Τους, κηρύττουν τον Εσταυρωμένο κι αναστημένο Κύριο και Θεό τους.
Η Ανάσταση είναι ο  βράχος - θεμέλιο της πίστης στη Θεότητα του Χριστού. Πάνω της οικοδομήθηκε και στερεώνεται η Εκκλησία μέσα στους αιώνες.
Ο Απόστολος Παύλος κάνει μια θλιβερή υπόθεση: εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, τι θα γινόταν;
Η πίστη μας τότε θα ήταν "κενή" και "μάταιη" (Α' Προς Κορινθίους, ιε, 14), χωρίς περιεχόμενο κι ουσιαστική επίδραση στη ζωή μας. Η αμαρτία θα ήταν ανίκητη, ο θάνατος ο φοβερός δυνάστες μας κι εμείς οι πιο αξιολύπητοι απ' όλους τους ανθρώπους.
Ποιος θα' θελε τότε να είναι χριστιανός, να ακολουθεί έναν "κοινό θνητό", που ζητά μάλιστα αυταπάρνηση και θυσία; Ποιος θα άντεχε να ομολογεί ότι είναι του Χριστού, μέσα σε έναν κόσμο που Τον εχθρεύεται και Τον διώκει; Ποιος;...πόσοι και για πόσο;
2000 χρόνια τώρα, πολλοί. Είναι εκείνοι που επιλέγουν να γίνουν και να μείνουν δικοί Του. Οι πρώτοι μαθητές, γιατί Τον είδαν με τα μάτια τους. Οι κατοπινοί, μακάριοι αυτοί, γιατί Τον βλέπουν με την καθαρή καρδιά τους. Και κάποιοι άλλοι, γιατί βλέπουν όλους τους μαθητές Του, και τους πρώτους και τους επόμενους, να μαρτυρούν μέσα στο νεκρωμένο από την αμαρτία κόσμο μας πως υπάρχει η Ανάσταση και η Ζωή, ο Χριστός.
Κι όταν οι κοσμοκράτορες τους πολεμούν, τότε η μαρτυρία τους γίνεται μαρτύριο, οι άοπλοι νικούν τους πάνοπλους κι αποδεικνύουν πως ο αναστημένος Χριστός είναι ο παντοδύναμος Θεός.
2000 χρόνια ζει το σώμα του Χριστού, η Εκκλησία. 
2000 χρόνια υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να είναι χριστιανοί, και δεν είναι τόσο λίγοι όσο νομίζεις. Ανάμεσά τους κι εσύ, κι εγώ...
Είμαστε χριστιανοί. Δε με ρωτάς τώρα πια "γιατί".
Μόνος σου με χαρά απαντάς:
- Αληθώς Ανέστη!

συνεχίζεται...

(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Γι ' αυτό είμαι χριστιανός, 8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήνα 2016)

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά σε κάθε ευλογημένη ψυχή που πιστεύει με θέρμη στον αναστάντα Κύριο! 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

 

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Οι μαθητές μιλούν για τα προβλήματά τους στο σχολείο 2ο μερος (τελευταίο)/Πάσχα 2017




Ο όρος παιδεία προσδιορίζει την ηθική και πνευματική αγωγή των νέων και τη διάπλαση των διανοητικών τους δυνάμεων, αλλά και του χαρακτήρα τους μέσω της παροχής συνεχούς μορφώσεως. 
Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η εξειδίκευση και οι καινοτόμες ιδέες προσαρμόζονται με χαώδη τρόπο από κάθε κυβέρνηση, χωρίς καθαρές αξίες και καθορισμένα προγράμματα. Αυτό το θέμα δημιουργεί ανασφάλεια στους μαθητές, οι οποίοι δεν έχουν σταθερό σχολικό πρόγραμμα, ενώ πολλές φορές χρησιμοποιούνται ως "πειραματόζωα" σε καινούργιες ιδέες.
Αρχικά, τα προγράμματα και ο τρόπος εξέτασης των μαθητών θα έπρεπε να είναι μια συγκεκριμένη μέθοδος, η οποία δεν θα αλλάζει με τη διαφοροποίηση της κυβερνήσεως. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα οι μαθητές να νιώθουν ασφαλείς μέσα στο σχολείο, γνωρίζοντας ότι οι εξετάσεις που θα κρίνουν το μέλλον τους δεν θα είναι μια περίοδος δοκιμής.
Αντίθετα, υπάρχει ανασφάλεια στο σχολικό χώρο με την απαγόρευση των τεχνολογικών μέσων. Είναι αξιοσημείωτο το όφελος που έχει προσφέρει η τεχνολογία στις δυνατότητες του σχολείου, εφόσον δεν είναι μόνο ένας δίαυλος επικοινωνίας και εκπαίδευσης, αλλά δίνει την ευκαιρία στους μαθητές να ''παρενοχλήσουν'' τους συμμαθητές τους.
Στην κοινωνία μας, η οποία δεν ανέχεται το διαφορετικό και το ατελές, πολλά παιδιά γίνονται θύματα σχολικού εκφοβισμού είτε μέσα στο χώρο της εκπαιδευτικής κοινότητας είτε ψηφιακά, στον αχανή χώρο του διαδικτύου. 
Γνωρίζοντας όλα αυτά αναρωτιόμαστε αν το σχολείο προετοιμάζει τους μαθητές για το μέλλον η για το παρελθόν, αφού ο φόβος της διάσυρσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απαγορεύει στα παιδιά να είναι ελεύθερα, για να χρησιμοποιούν τα τηλέφωνα και τους υπολογιστές τους.
Ένα ακόμα πρόβλημα του σύγχρονου σχολείου είναι η νοοτροπία μαθητών και καθηγητών. Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται να αποκτήσουν γνώσεις χρήσιμες για το μέλλον, αλλά αρκούνται σε ψεύτικους βαθμούς, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν ορθά μια ανθρώπινη ψυχή. Μια λύση θα ήταν να αλλάξει ο τρόπος αξιολόγησης των μαθητών. Ίσως έτσι μειωθεί ο ανταγωνισμός και η σχολική βαθμοθηρία.
Το σχολείο είναι μια μέθοδος κοινωνικοποίησης της νέας γενιάς. Η κοινωνία μας δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς να υπάρχει αρκετός βαθμός ομοιογένειας στα μέλη της. Εφόσον η σχολική κοινότητα ενδυναμώνει και διαιωνίζει αυτή τη συνοχή, είναι σημαντικό τόσο ατομικά όσο και κοινωνικά να αλλάξει ριζικά ο ρόλος του σχολείου. 
Θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι οι μαθητές, όπως και οι γονείς ή οι καθηγητές να φροντίζουμε την εκπαίδευση, αλλά και οι κυβερνήσεις να βοηθούν το μέσο το οποίο προετοιμάζει τους νέους για την μετέπειτα ζωή τους. Γιατί μπορεί οι έφηβοι να είναι το 20% του συνολικού πληθυσμού, τελικά όμως αποτελούν το 100% του μέλλοντός μας.

(Μαθητικές σκέψεις) 

Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. 
Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν (κατανυκτικός όρθρος Μεγάλης Δευτέρας):  
Ενώ ο Κύριος εβάδιζε προς το Πάθος, το οποίον θα υφίστατο με την θέλησίν Του, έλεγε καθ’ οδόν εις τους αποστόλους: Ιδού αναβαίνομεν εις τα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθή (εις εκείνους που θα τον θανατώσουν), όπως έχει γραφή περί αυτού (εις τας προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης).
Εμπρός λοιπόν και ημείς, αφού καθαρίσωμεν τας διανοίας μας (από πάσαν κακήν σκέψιν), ας βαδίσωμεν μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθώμεν μαζί Του και χάριν Αυτού ας νεκρώσωμεν τον εαυτόν μας ως προς τας ηδονάς του βίου, δια να ζήσωμεν αιωνίως μαζί με Αυτόν και να Τον ακούσωμεν να λέγη (μετά την Ανάστασίν Του): 
Δεν αναβαίνω πλέον εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια να υποστώ θυσίαν, αλλ’ αναβαίνω εις τον ουράνιον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας και ανυψώνω μαζί μου και σάς εις την Άνω Ιερουσαλήμ, η οποία ευρίσκεται εν τη Βασιλεία των ουρανών.)(μετάφραση πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, εκδόσεις Αποστολικής διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος)

Καλημέρα σας! Εύχομαι να είναι ευλογημένη η Μεγάλη εβδομάδα και Λαμπρηφόρος η Ανάσταση!  

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Οι μαθητές μιλούν για τα προβλήματα τους στο σχολείο 1ο μέρος




Το σχολείο πολλούς αιώνες τώρα είναι η καθημερινότητα όλων των παιδιών του κόσμου. Πολλά οφέλη έχει η νεολαία που μπαίνει σ' αυτόν τον χώρο, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλά προβλήματα. Μια δυσκολία είναι τα πολλά μαθήματα, δηλαδή η κούραση των μαθητών, οι οποίοι γυρνώντας στο σπίτι τους έχουν δραστηριότητες, πολλές δουλειές και πολλές υποχρεώσεις.
Όμως ένα από τα σοβαρότατα σχολικά προβλήματα είναι ο εκφοβισμός: φυσικός, λεκτικός, ψυχικός, ακόμα και ψηφιακός. Σε κάθε σχολείο υπάρχουν οι εκφοβιστές και τα θύματα, αλλά κι όσοι παρακολουθούν. 
Αυτό το άσχημο φαινόμενο συνήθως προέρχεται από κακόβουλους μαθητές, που δέχονται βάναυση συμπεριφορά και θέλουν να εκτονωθούν πειράζοντας άλλους συμμαθητές τους. Οποιοδήποτε παιδί που δεν είναι ένα με τη μάζα απομονώνεται από τους υπόλοιπους συμμαθητές του. Υπάρχουν όμως περαιτέρω περιπτώσεις θυτών που απλώς δεν συμπαθούν κάποιον και θέλουν να τον κάνουν να νιώθει άσχημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις το θύμα πρέπει να απευθύνεται στους γονείς ή τους καθηγητές του για να τον βοηθήσουν.
Ακόμα εξίσου σοβαρή είναι η σχέση καθηγητών μαθητών, η οποία για να θεμελιωθεί χρειάζεται κατανόηση και από τις δυο πλευρές. Συχνά ο δάσκαλος είναι ο καθοδηγητής και οι μαθητές είναι τα πρόσωπα που τον ακούνε, για να διαμορφώσουν άποψη. Ποτέ όμως ένας αδιάφορος καθηγητής δεν έχει το δικαίωμα να ζητά και την ελάχιστη συμπάθεια, εφόσον δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τα παιδιά.
Σοβαρό θέμα που απασχολεί τους περισσότερους ή και όλους τους μαθητές είναι το κυνήγι του βαθμού. Η καταπίεση για καλή βαθμολογία υπερισχύει και όλοι οι μαθητές σκοτώνονται, για να ικανοποιήσουν τους καθηγητές, αλλά και την οικογένεια τους. Άρα δέχονται άσκοπα τεράστια καταπίεση, εφόσον η οικογένεια συχνά αδιαφορεί για τις γνώσεις που κατακτά ένα παιδί.
Το γεγονός ότι υπάρχει ανεπάρκεια στην σχολική υλικοτεχνική υποδομή αποτελεί άλλο ένα τεράστιο πρόβλημα. Δεν υπάρχουν πολλά σχολικά εργαστήρια, πολλές φορές δεν υπάρχει σχολική βιβλιοθήκη και υπάρχουν ελάχιστοι χώροι άθλησης. Οι μαθητές λόγω αυτού έχουν λιγότερο ενδιαφέρον για το μάθημα και δεν ωφελούνται απολύτως σε τίποτα.
Οι μαθητές επίσης δεν μαθαίνουν να καλλιεργούν την κριτική τους σκέψη. Αντιθέτως μαθαίνουν να αποτυπώνουν ως σκέψη τους τα λόγια των καθηγητών. Η προσωπικότητα διαμορφώνεται και χτίζεται ελεύθερα μέσα στο σχολείο, χωρίς πίεση, αλλά ομαλά μέσα από τα δικά τους πιστεύω.
Πραγματικά, τα προβλήματα και οι δυσκολίες των μαθητών θα έπρεπε να προβληματίσουν όσα άτομα μπορούν να συμβάλουν στη διόρθωση, βελτιώνοντας έτσι την κατάσταση στο χώρο της παιδείας. Γιατί για να σεβαστεί το παιδί το σχολείο χρειάζεται αλλαγή, μια και το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα κάνει τους νέους να μισήσουν το σχολείο και να αδιαφορούν για τα μαθήματά τους, με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί ένας λαός αμόρφωτος, με παιδιά αγχώδη και δυστυχισμένα.
(Μαθητικές σκέψεις)
συνεχίζεται...

Ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Απρίλιος!
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!  

 
Related Posts with Thumbnails