28η Οκτωβρίου 1940: Δοξασμένη εορτή για κάθε Έλληνα!

  

28 Οκτωβρίου 1940: ημέρα δόξας και τιμής για κάθε Έλληνα. 

Σήμερα, 80 χρόνια μετά, μέσα στους δύσκολους καιρούς και τον αποπροσανατολισμό από ό, τι εθνικό και ιερό, ας υψώσουμε το ανάστημα της ψυχής μας, για να τιμήσουμε τη νίκη του πνεύματος των Ελλήνων. 

Το έπος του ΄40 το έγραψαν οι πρόγονοί μας στην οροσειρά της Πίνδου, μετά τη βροντή του ΟΧΙ στην Ιταλική πρόκληση. Οκτώ εκατομμύρια λόγχες εναντίον της μικρής φιλειρηνικής Ελλάδας. Ήταν παράλογο αυτό που επιχειρούσαν οι Έλληνες, να αντισταθούν!!!! Ομόφωνος όμως ο λαός, χωρίς επιστημονικές στατιστικές, βγήκε στη μάχη. 

Όλα τα έθνη με έκπληξη και θάμβος βλέπουν το ξεσήκωμα των Ελλήνων που έχουν σύστοιχη την ελευθερία με την ψυχἠ τους. Τόλμησαν να τα βάλουν με τον Γολιάθ, τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή της εποχής εκείνης, που σάρωνε στο διάβα της τα πάντα. Το ορθόδοξο Ελληνικό έθνος πολέμησε για την τιμή, τη δόξα και την ελευθερία. Γιατί οι πολεμιστές του '40 είχαν ιδιαίτερο χάρισμα και δώρο από τον Θεό. 

Αν αφήναμε τις χορδές της ψυχής μας να ακούσουν τους προγόνους θα μας έλεγαν: "Εμείς αγωνισθήκαμε μέχρις εσχάτων υπέρ βωμών και εστιών, για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Ο αγώνας δύσκολος, ο αντίπαλος ισχυρός, ο στρατός τους αμέτρητος, καλογυμνασμένος, χορτάτος, καλοντυμένος και σιδηρόφρακτος σε γη, θάλασσα και αέρα. Εμείς πάντα λίγοι και μόνοι, με φτωχό οπλισμό και τον ανήλεο χειμώνα στα κακοτράχαλα βουνά, να θερίζει περισσότερο από τις σφαίρες των Ιταλών. 

Κι όμως! Ταπεινώσαμε τις αξιώσεις δυο αυτοκρατοριών: της Ιταλίας και της Γερμανίας. Πώς μπορέσαμε; Πώς αντέξαμε; Απορούμε και απορείτε. Δεν ήμασταν ούτε θαυματοποιοί, ούτε υπεράνθρωποι. Δεν ήμασταν άγιοι. Δεν θέλαμε τον πόλεμο, μας επιβλήθηκε. Όσοι όμως πήγαμε τότε στον πόλεμο, είχαμε λεβεντιά και φιλότιμο. Προτάξαμε στο πλήθος και τον εξοπλισμό του εχθρού, το όπλο της ψυχής. Παραμερίσαμε πάθη και μικρότητες. 

Νέοι, μεροκαματιάρηδες, αγρότες, εργάτες, φοιτητές, γραφιάδες και λόγιοι, άνθρωποι της τέχνης, και πίσω απ' αυτούς ο άμαχος λαός. Γέροι, γυναίκες και παιδιά γίναμε όλοι ένα. Ζούσαμε το "εμείς" και όπου ξεχώριζε ένας, ήταν οδοδείκτης στην αρετή και στη θυσία. Ήμασταν τότε οι Έλληνες, μεγαλωμένοι με ιδανικά και ακράδαντη πίστη στη Θεία επέμβαση. Είδαμε και θαύματα στο μέτωπο. Η Παναγιά ζωντανή μπροστά μας. 

Είχαμε χρέος απέναντι στους προγόνους μας που προηγήθηκαν στη θυσία, και σε σας όλους: τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Με αυτές τις πνευματικές δυνάμεις δημιουργήσαμε αυτή τη μεγαλειώδη εποποιΐα και αφήσαμε έκπληκτο όλο τον κόσμο, ακόμα και τους εχθρούς μας. Εσείς, τώρα, είστε οι γνήσιοι θεματοφύλακες των πνευματικών αξιών, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Διατηρήστε το φρόνημα του ΕΜΕΙΣ και αγωνιστείτε για μια Ελλάδα πάντα φωτοδότρα". 

Ας ακούσουμε τη φωνή των προγόνων μας......Τους αξίζει! 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Αθάνατοι οι ήρωές μας δια των πρεσβειών του μεγαλομάρτυρος Δημητρίου! 

 

Σπουδαίες σκέψεις σοφών πατέρων (μέρος 6ο)

 Για μας τους Χριστιανούς, τους φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία, εφόσον αποτελούν μέσον και οδό προς την αιωνιότητα. Επειδή εμείς, βλέπουμε εκείνο πού δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αόρατο. Ρυθμίζουμε όλη μας την ζωή μέσα στον χρόνο με βάση εκείνο πού είναι αιώνιο, το ανθρώπινο με βάση το Θεανθρώπινο. Όσο υπάρχει κάτι το αιώνιο μέσα στα όρια του χρονικού, συντηρούμαστε με αυτό. Όταν όμως αυτό εκλείπει, το αναζητούμε πέρα από τον χρόνο, στο Βασίλειο του ατελεύτητου και αοράτου. Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκείνος είναι ο αιώνιος Θεός και Κύριος.

Η κάθε ευαγγελική αρετή γίνεται στα χέρια του ορθοδόξου χριστιανού πινέλο με το οποίο ζωγραφίζει στην ψυχή του την εικόνα του Χριστού μέχρι να την ολοκληρώσει. Όταν δεις την ψυχή ενός τέτοιου ανθρώπου, βλέπεις την εικόνα του Χριστού και λες μέσα σου: αλήθεια, ο άνθρωπος αυτός τοποθέτησε στο σώμα του την εικόνα του Χριστού, έφτασε το ύψιστο νόημα της ζωής και πλούτισε πλούτο αδαπάνητο.

Και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από την γη, για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή. Τί είναι ο παράδεισος; Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Άμα ο άνθρωπος αισθά¬νεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος. Από τότε πού ο Θεός Λόγος κατέβηκε στην γη και έγινε άνθρωπος, ο παράδεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για την γη και τον άνθρωπο. Επειδή, όπου είναι ο Χριστός εκεί και ο παράδεισος.

Της φιλανθρωπίας του Χριστού ουκ έσται τέλος. Διότι ο Χριστός, για να αποκτήσουμε εμείς οι άνθρωποι την αιώνιο ζωή Του και να ζήσουμε εν Αύτώ, δεν μας ζητά να έχουμε μόρφωση, μήτε δόξα, μήτε πλούτο, μήτε και κάτι, το οποίο κάποιος από εμάς δεν κατέχει, παρά ζητά αυτό πού όλοι μας μπορούμε να έχουμε. Αυτό το κάτι είναι η πίστη. Επικεφαλής όλων των Αρετών ευρίσκεται η πίστη, η οποία είναι η ρίζα και ο πυρήνας όλων των αγίων Αρετών. Από την πίστη πηγάζουν οι Αρετές της προσευχής, της αγάπης, της μετανοίας, της ταπεινώσεως, της νηστείας, της πραότητας, της ελεημοσύνης και άλλες. 

Από την αρχή μέχρι το τέλος η σωτηρία είναι δώρο της παναγαθότητος του Θεού και σε καμιά περίπτωση δημιούργημα των ανθρωπίνων προσπαθειών, των ανθρωπίνων δυνάμεων και των ανθρωπίνων έργων. Γι’ αυτό και ο άγιος Απόστολος ευαγγελίζεται «τη γαρ χάριτι έστε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον, ουκ εξ έργων, ίνα μη τις καυχήσηται». Δεν υπάρχει ανθρώπινο έργο που θα μπορούσε να σώσει το ανθρώπινο γένος από τον θάνατο και τον διάβολο ... Γιατί, για την σωτηρία δεν σημαίνουν τίποτε, ούτε η κουλτούρα, ούτε ο πολιτισμός, ούτε η επιστήμη, ούτε η τεχνολογία, ούτε η φιλοσοφία, ούτε η τέχνη..

Πράγματι, όλα αυτά είναι υπερβολικά αδύνατα, απέναντι στην τρομερή πραγματικότητα του θανάτου. Μόνο μία ανθρωπίνη πράξη έχει εδώ αξία και αυτή είναι η πίστη στον Θεάνθρωπο... Ο Θεανθρώπινος αγώνας του Χριστού για την σωτηρία μας, είναι χωρίς όρια, είναι τόσο τεράστιος, τόσο «μέγας», ώστε η πίστη μας να είναι πάντα μικρή, πάντα ελαχίστη....Γι’ αυτό και συχνά με τους Αποστόλους παρακαλούμε «Κύριε πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. ιζ´ 5) και «ενίοτε» απελπισμένα φωνάζουμε «πιστεύω, Κύριε βοήθει μου τη απιστία» (Μαρκ. θ´ 24)... «Τη γαρ χάριτι εστέ σεσωσμένοι διά της πίστεως» και αυτό δεν είναι από μας. Από μας είναι η πίστη, αλλά αιτία και πηγή της είναι ο Θεός... Γι’ αυτό και ο άγιος Απόστολος ονομάζει την πίστη έργο Θεού. Και η πίστη είναι ακόμη δώρο Θεού (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς).

Παρακαλέστε τον Χριστό να σας ελεήσει…Δεν γίνεσθε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Αφήστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι Αυτός θα σας σώσει. Αντί να στέκεσθε έξω απ’ την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον. Έρχεται από δω το κακό; Δοθείτε με τρόπο απαλό από εκεί. Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό, εσείς δώστε την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ξέρει Εκείνος πως να σας ελεήσει, με τi τρόπο. Κι όταν γεμίζετε απ’ το καλό, δεν στρέφεσθε πια προς το κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, με την χάρι του Θεού, καλοί. Που να βρει τόπο τότε το κακό; Εξαφανίζεται”!…(Γέροντaς Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!  

 

Σπουδαίες σκέψεις σοφών πατέρων (μέρος 5ο)

 

Εκείνος που κάνει το καλό και ζητά ανταπόδοση, δεν υπηρετεί το Θεό, αλλά το θέλημά του (Αγίου Μάρκου του Ασκητού). 

Το καλό είναι καλό, μόνο όταν αυτός που το κάνει θυσιάζει κάτι από τον εαυτόν του, ύπνο, ανάπαυση κ.λπ. Γι' αυτό είπε ο Χριστός «εκ του υστερήματος...» (Λουκ. 21,4). Όταν είμαι ξεκούραστος και κάνω το καλό, αυτό δεν έχει αξία. Όταν όμως είμαι κουρασμένος και ζητά κάποιος π.χ. να του δείξω τον δρόμο και το κάνω, τότε έχει αξία. 'Η, όταν είμαι χορτάτος από ύπνο και πάω να ξενυχτήσω με κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, αυτό δεν έχει μεγάλη αξία. Εάν μου αρέσει μάλιστα και η κουβέντα, μπορεί να το κάνω, για να χαρώ την συντροφιά, να διασκεδάσω λίγο. Ενώ, όταν είμαι κουρασμένος και κάνω μια θυσία, για να βοηθήσω τον άλλον, αισθάνομαι παραδεισένια χαρά. Τότε η ευλογία του Θεού με βομβαρδίζει! (Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου). 

"Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά. Μάθε να σιωπάς.Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου. Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι. Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση. Γι’αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή: Να ενεργείς με διάκριση. Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι. Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι. Αν, όμως, κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις, τότε προτίμησε ν’ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.  

Προσπάθησε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής. Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος. Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε. Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη. Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως ακαίρως χωρίς να ρωτηθείς. Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου. Όταν διαρκώς μιλάς γι’αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου. Μάθε να γίνεσαι αόρατος…ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί Θεός."... (απόσπασμα απ΄το ομώνυμο βιβλίο του Τ.Κολλιάντερ «Ο δρόμος των ασκητών»).

Ἡ ἐκκλησία εἶναι θεραπευτήριο καί ὄχι δικαστήριο τῶν ψυχῶν...Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων  Ο Κύριος σε προσκαλεί στην Εκκλησία  Σε μεταφέρει από τους κόπους στην ανάπαυση κι από τα βάσανα στην ανακούφιση. Σε απαλλάσσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου. Γιατρεύει τη στεναχώρια με την ευχαρίστηση και τη λύπη με τη χαρά. Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα... (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου). 

Η καλοσύνη μαλακώνει και ανοίγει την καρδιά. Είναι σαν το λάδι, στην σκουριασμένη κλειδαριά (Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου). 

Καλοσύνη είναι να σκέπτεται κάποιος, το τι αναπαύει πρώτα τον άλλον και όχι τι μας βολεύει εμάς. Και ο Θεός δεν είναι άδικος: μας αναπληρώνει έπειτα, ό,τι χάσαμε στην προσπάθειά μας, για να βοηθήσουμε τον πλησίον (Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου). 

Όταν πάω να κάνω ένα καλό και μπαίνει στη μέση η ανθρωπαρέσκεια, ε, τότε βγάζω νερό από το πηγάδι με τρύπιο κουβά (Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου). 

Πρόσεχε να μήν κατακρίνεις. Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρη και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι, να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα.  Αλλ' όταν υποχωρεί η Χάρη για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή.  

Συ όμως, τότε μή χάνεις την προθυμία σου, άλλα φώναζε διαρκώς την ευχή με βία, με το ζόρι, με πόνο πολύ. 'Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με''. Και πάλι και πολλές φορές, το ίδιο συνεχώς. Και σαν να ατενίζεις νοερά τον Χριστό να του λέγεις: '…Δόξα σοι, δόξα σοι, ο Θεός μου''. Και υπομένοντας, πάλι θα έλθει η Χάρη, πάλι η χαρά. Όμως και πάλι ο πειρασμός και η λύπη, η ταραχή και τα νεύρα. Αλλά και πάλιν αγώνας, νίκη, ευχαριστία. Και αυτό γίνεται μέχρις ότου σιγά-σιγά καθαρίζεσαι από τα πάθη και γίνεσαι πνευματικός. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής). 

Συχνά με τους Αποστόλους παρακαλούμε «Κύριε πρόσθες ημίν πίστιν» και ενίοτε απελπισμένα φωνάζουμε «πιστεύω, Κύριε βοήθει μου τη απιστία»Η πίστη είναι έργο Θεού, είναι δώρο Θεού (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς). 

                  Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

 

 

Σπουδαίες σκέψεις σοφών πατέρων (μέρος 4ο)

Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι έχουμε τους ίδιους πολέμους, γιατί είναι ίδια τα δαιμόνια, δεν έχουν αλλάξει. Έρχονται, λοιπόν και μας πολεμούν, όπως τους Πατέρες τους παλαιούς. Μα εκείνοι ήταν λεβέντες, γιατί νικούσαν και γινόντουσαν μεγάλοι. Εμείς την πατάμε. Μας φέρνουν λογισμούς π.χ. εναντίον του αδελφού μας και δεν τους πολεμούμε καθόμαστε και τους δεχόμαστε. Γιατί μου είπε ένα λόγο, γιατί με στραβοκοίταξε, γιατί δεν με εξυπηρέτησε, πλέκουμε και πλέκουμε λογισμούς και λογισμούς. Και μετά τι γίνεται; Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Χάνουμε και τον καιρό μας και ο διάβολος που είναι πάρα πολύ τεχνίτης, χαίρεται. «Ας τον, λέει, τον χαζεύω τώρα». Ο χρόνος περνάει και το κάθε τι άσχημο στεριώνει μέσα μας. Θα μεγαλώσει, θα μεγαλώσει και από μυρμηγκάκι θα γίνει λιονταράκι! Μετά θα γίνει λέοντας μεγάλος και όταν αντιληφτούμε, ότι πια μας έφερε βόλτα και μας έχει τυλίξει για τα καλά, θα σηκώσουμε το ανάστημα, δήθεν για να αντικρούσουμε, αλλά θα συναντήσουμε ισχύ λέοντος. Και λέγει ο Όσιος Εφραίμ: ''Με λέοντα καταπιάστηκες να πολεμήσεις; Πρόσεξε να μην σου συντρίψει τα κόκκαλα!''   (Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου).

Τί θα δώσεις αν δεν έχεις και πώς θα έχεις, αν δεν ζητήσεις από τον Θεό; Να κοπιάζεις στην προσευχή και μελέτη και θα ενισχύεσαι. (Γέροντος Ιερωνύμου της Αιγίνης).

Άκουσε, χρειάζεται αγώνας! Όταν σε προκαλούν, να μην αντιδράς. Ακόμα και αν σε φτύσουν στο πρόσωπο, να μην αντιμιλήσεις, ούτε να θυμώσεις. Όταν σε περιφρονούν ή σε κατακρίνουν, μην στενοχωριέσαι. Ο Θεός θα επιτρέψει να σε περιφρονούν μερικοί, αλλά θα φωτίσει άλλους να σε αγαπήσουν. Εσύ ποτέ να μην ανταποδίδεις κακό στο κακό. Πάντα το καλό να προσφέρεις. Αν ο άλλος σου δίνει πιπέρι, εσύ να του δίνεις μέλι. Θυμό μέσα σου ποτέ μην δεχτείς.(Γέροντος Ιερωνύμου της Αιγίνης).

Υπήρχε ένας ιερέας που είχε πρόβλημα αλκοολισμού. Συχνά πήγαινε στην εκκλησία μεθυσμένος και σκανδάλιζε τους πιστούς. Οι ενορίτες έστειλαν μια αντιπροσωπεία στον επίσκοπο και τον παρακάλεσαν να επέμβei. Ο επίσκοπος συμφώνησε και επέπληξε τον αλκοολικό ιερέα. Δυστυχώς όμως, ο καημένος δεν μπορούσε να ελέγξει το πάθος του. Έτσι ο επίσκοπος του είπε τελικά: "Κοίτα πάτερ, αφού δεν μπορείς να κόψεις το ποτό, πρέπει να πάψεις να είσαι ιερέας. Από αυτή τη στιγμή δεν έχεις πλέον εξουσία να τελείς τα μυστήρια". 'Έτσι ο επίσκοπος καθαίρεσε τον αλκοολικό ιερέα. Εκείνος, νιώθοντας τύψεις για τον αλκοολισμό του, δέχθηκε ταπεινά την απόφαση του επισκόπου και έφυγε. 

Το βράδυ, καθώς ο επίσκοπος προσευχόταν μόνος στο δωμάτιό του, είδε ένα παράξενο όραμα. Χιλιάδες θυμωμένοι άνθρωποι σε ένα ανοιχτό χωράφι απειλούσαν να του κάνουν κακό. Όταν επανήλθε σε φυσιολογική κατάσταση ήταν σοκαρισμένος και άρχισε να αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει το όραμα. Μήπως ήταν κάποια φαντασίωση ή παραίσθηση;  Ηρέμησε σιγά - σιγά και άρχισε να προσεύχεται πάλι, αλλά είδε ξανά το ίδιο όραμα. Άνθρωποι που ούρλιαζαν και απαιτούσαν να επαναφέρει τον ιερέα που είχε καθαιρέσει. Την επόμενη ημέρα ο επίσκοπος κάλεσε τον αποσχιματισμένο ιερέα στο γραφείο του. "Τι συμβαίνει με σένα;" ρώτησε. "Τι έχεις κάνει;" "Τι έχω κάνει δέσποτα;" μουρμούρισε απορημένος ο ιερέας. "είπαμε χθες τι έχω κάνει". "Όχι, πρέπει να έκανες και κάτι άλλο", επέμενε ο επίσκοπος και του ζήτησε να του περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια πώς περνούσε την ημέρα του ως ιερέας. "Ξέρετε δέσποτα", είπε ο ιερέας, " επειδή έχω αυτό το πρόβλημα με το αλκοόλ, ένιωθα μεγάλη μεταμέλεια και τύψεις. Έτσι, για να επανορθώσω όσο μπορούσα το πρόβλημά μου, είχα τη συνήθεια να πηγαίνω στο κοιμητήριο κάθε μέρα και να κάνω μνημόσυνα για τους νεκρούς. Προσευχόμουν για τις ψυχές τους, αφού δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για την δική μου ψυχή. Μόνο αυτό έκανα". Ο επίσκοπος τότε κατάλαβε ότι οι άνθρωποι που είδε στο όραμά του ήταν οι ψυχές των θανόντων που απαιτούσαν την αποκατάσταση του ιερέα για να συνεχίσει να προσεύχεται γι' αυτές. Και ο Ρώσος ιερέας δεν ήξερε κανέναν από τους ανθρώπους που ήταν θαμμένοι εκεί......

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Οκτώβριος!  

Συνάδελφοι, χρόνια πολλά σε όλους και όλες μας, εφόσον σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών!