Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 35ο

 

Υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες πειρασμών: οι αμαρτητικοί πειρασμοί (της φιληδονίας, της φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας) και οι πειρασμοί των θλίψεων (ασθένειες, θάνατοι, σεισμοί, καύσωνες, πυρκαγιές, πλημμύρες, ακραία καιρικά φαινόμενα). Οι πρώτοι αναφέρονται στο ηθικό κακό και οι δεύτεροί στο φυσικό κακό που υπάρχει στον κόσμο. Με τους αμαρτητικούς πειρασμούς δεν έχει καμιά σχέση ο Θεός. 

Είναι βαρύ να λέμε ότι παραχωρεί ο Θεός να αμαρτήσουμε. "Ο Θεός", λέγει ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, "ποτέ δεν παραχωρεί να αμαρτήσουμε. Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις και έρχεται ο διάβολος και μας πειράζει. Όταν λ.χ. υπερηφανεύομαι, διώχνω τη Θεία Χάρι, φεύγει ο φύλακας άγγελός μου, έρχεται ο άλλος.... άγγελος, ο διάβολος, και σπάζω τα μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου παραχώρηση και όχι του Θεού. 

Η διεφθαρμένη φύση του μεταστατικού ανθρώπου αισθάνεται έλξη και δίνει υπόσταση στους αμαρτητικούς πειρασμούς. Κάνουμε πράγματα που δεν θα θέλαμε να τα κάνουμε και βάζουμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε πειρασμό. Ούτε όμως οι πειρασμοί των θλίψεων προέρχονται από τον Θεό, αλλά τους επιτρέπει ο Θεός τότε που χρειάζεται και στον βαθμό που χρειάζεται, για να βγάλει από το πικρό των θλίψεων γλυκύ, από τα αγκάθια των πειρασμών ρόδα και τριαντάφυλλα. 

Επιτρέπει το φυσικό κακό, όταν το αποτέλεσμα που θα προέλθει από τη δοκιμασία των θλίψεων θα είναι αγαθό. Τις επιτρέπει τις θλίψεις για το καλό μας. Όχι για να τιμωρήσει αυτόν που αμάρτησε, αλλά για να προσφέρει φάρμακο θεϊκό σ' αυτόν που αρρώστησε. Για να μας θεραπεύσει από το κυρίως κακό, την αμαρτία, και να μας χαρίσει την αιώνια σωτηρία.

Εμείς συνηθίζουμε να ονομάζουμε "κακό" τις επιδημίες, τις ξηρασίες, τις ανομβρίες, τους σεισμούς και τις ατομικές συμφορές μας, ενώ καθαυτό κακό είναι η αμαρτία και αυτή πρέπει να ονομάζεται "κυρίως κακόν", σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος: "Τό μέν οὖν κυρίως κακόν ἡ ἁμαρτία, ὅπερ μάλιστά ἐστι τῆς τοῦ κακοῦ προσηγορίας ἄξιον". Για άλλη αιτία μας πειράζει ο διάβολος και για άλλη αιτία επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις. Ο διάβολος μας πειράζει, για να αυξηθεί το κακό που υπάρχει στον κόσμο. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις, για να το περιορίσει. 

Ο διάβολος μας πειράζει για να μας πληγώσει, να μας θανατώσει και να μας οδηγήσει στον αιώνιο θάνατο. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις, για να θεραπεύσει την ασθένεια της ψυχής μας και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή. Ο διάβολος μας πειράζει, για να μολύνει και να αμαυρώσει το κάλλος της ψυχής μας. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις, για να μας εξαγνίσει και να μας αγιάσει. Ο διάβολος μας πειράζει για να μας ξεμυαλίσει και να μας παραλογίσει. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις, για να μας σωφρονίσει και να μας συνετίσει. 

Ο διάβολος μας πειράζει, για να μας εκτροχιάσει. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις, για να μας επαναφέρει στην ορθή τροχιά. Ο διάβολος μας πειράζει, για να χάσουμε τον δρόμο μας και τον ορθό προσανατολισμό μας. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλιψεις, για να βρούμε τον δρόμο μας, τον προορισμό μας, τον απολεσθέντα Παράδεισο. Ο διάβολος μας πειράζει γιατί θέλει την πτώση και τη συντριβή μας. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις, γιατί θέλει τη μετάνοια και την ανόρθωσή μας. Ο διάβολος μας πειράζει, για να μας ζημιώσει. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις, για να μας ωφελήσει. 

Ο διάβολος μας πειράζει, για να μας κολάσει. Ενώ ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις, για να μας σώσει. Χωρίς τους πειρασμούς δεν σωζόμαστε. "Ἔπαρον τούς πειρασμούς, καί οὐδείς ὁ σωζόμενος"! Ακούγεται παράδοξη αυτή η θεραπευτική αγωγή, αλλά είναι νόμος του Θεού: "Πᾶν ὅ, τι προξενεῖ ἡδονήν θεραπεύεται μέ ὀδύνην", γράφει ο όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής. Ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων παρασκευάζει το φάρμακο της θεραπείας από τα συμπτώματα της ασθένειάς μας. Χρησιμοποιεί τον πόνο, τις θλίψεις και τα βάσανα, για να ιατρεύσει την ασθένεια της ψυχής μας και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή, που είναι ζωή χωρίς πόνους, λύπες και αναστεναγμούς, ζωή μακαριότητας και ευτυχίας. 

Το πόσο αποτελεσματικό είναι το φάρμακο των θλίψεων, για να θεραπεύσει την ασθένεια της ψυχής μας, θα φανεί καθαρότερα, καθώς θα εξηγούνται οι λόγοι για τους οποίους επιτρέπει ο Θεός να αντιμετωπίζουμε θλίψεις. Σταχυολογήσαμε κάποιες αγιογραφικές και πατερικές ερμηνείες. Οι περισσότερες πατερικές ερμηνείες είναι του ιερού Χρυσοστόμου από τις εξαίρετες Ομιλίες του προς τον λαό της Αντιόχειας, τότε που κάποιοι θερμόαιμοι ακρωτηρίασαν τους ανδριάντες του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου.

(Αβραάμ Μ. Κόκαλη, Στήριξέ με, όταν λυγίζω, Αθήνα, Μάρτιος 2021, Βιβλιοπωλείο Εκδόσεων Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα διά των πρεσβειών των Τριών Ιεραρχών, των τριών μεγίστων φωστήρων της τρισηλίου θεότητος!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 34ο

Μερικοί θεωρούν τον Θεό αίτιο των πειρασμών και των θλίψεων που μας συμβαίνουν. Αλλά τους διαψεύδει ο αιώνιος Λόγος Του, ο οποίος μας βεβαιώνει ότι ο Θεός σε καμιά περίπτωση δεν είναι αίτιος πειρασμού. " Ὀ Θεός ἀπείραστος ἐστι κακῶν, πειράζει δέ αὐτός οὐδέν (Ιακ. α, 13)". Από τον Θεό μόνο το καλό προέρχεται. "Πᾶσα δὀσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθεν ἐστι καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων (στ. 17)". Ο Θεός δεν προκαλεί πειρασμό αμαρτίας σε κανέναν. Ο Μέγας Βασίλειος σε ωραιότατη ομιλία του αναπτύσσει με πολλά επιχειρήματα ότι δεν είναι αίτιος των κακών ο Θεός. Όλα τα έκανε "καλά λίαν (Γεν. α, 31)". Σώμα έπλασε όχι ασθένεια. "Ψυχήν δέ ἐποίησεν, οὐχί δέ ἁμαρτίαν". Δεν είναι ποτέ λοιπόν αιτία του κακού ο Θεός. 

Αίτιος των πειρασμών και των θλίψεων είναι κυρίως ο διάβολος και δευτερευόντως η αδυναμία του πεπτωκότος ανθρώπου. Αυτοί οι δυο παράγοντες συνήργησαν, για να συντελεσθεί το προπατορικό αμάρτημα. Αυτοί είναι οι αίτιοι των δοκιμασιών στη ζωή μας. Ο Κύριος, στην Κυριακή προσευχή, το "Πάτερ ἡμῶν..", ονομάζει τον διάβολο "πονηρό": ῥῦσαι ἡμᾶς άπό τοῦ πονηροῦ (Ματθ. στ, 13". Ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στον πειραστή διάβολο, γράφει στην Α προς Θεσσαλονικείς εδπιστολή του: "μήπως ἐπείρασεν ἡμᾶς ὀ πειράζων (γ, 5)". Ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέει ότι ο διάβολος από την αρχή της δημιουργίας των ανθρώπων ήταν φονιάς τους: "ἀνθρωποκτονος ἦν ἀπ' ἀρχῆς (Ιω. η, 44)". Και στο ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως προσθέτει ότι πειραστής είναι ''ό δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας, ὁ ἀρχαῖος, ὀ καλούμενος Διάβολος καί Σατανᾶς, ὀ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην (ιβ,9). 

Ο Μέγας Βασίλειος σημειώνει ότι ο διάβολος είναι "μισάνθρωπος" και "θεομάχος". Είδε τον άνθρωπο στον Παράδεισο πλασμένο "κατ' εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ" και τον φθόνησε. Ήθελε να πολεμήσει τον Θεό. Αλλά επειδή δεν μπορούσε να πολεμήσει τον Θεό, "ἐξεκένωσε" όλη την πονηριά του στην εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο. 

Μας φθονεί λοιπόν και μας εχθρεύεται ο διάβολος. Μας πολεμάει ημέρα και νύχτα, στη νεανική, στην ώριμη και στη γεροντική ηλικία μας, όταν κοιμόμαστε κι όταν είμαστε ξύπνιοι, όταν τρώμε κι όταν πίνουμε, όταν νηστεύουμε κι όταν αγρυπνούμε, "τώρα μέν φανερῶς, τώρα δέ κρυφίως, μέ διαφόρους ἀπάτας, με ποικίλας τέχνας, μέ βέλη θανατηφόρα σαϊτεύων ἡμᾶς καί ζητῶν νά ἀποκτείνῃ τάς ψυχάς μας", όπως γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του "Νέα κλῖμαξ". Μας πολεμάει με τον ''ἐνήδονο" πειρασμό. Κι αν δεν μπορέσει να μας δελεάσει με τέτοιου είδους πειρασμούς, αλλάζει τακτική και αρχίζει τις απειλές και τις φοβέρες. 

Ο διάβολος δεν θα είχε εξουσία να μας βλάψει, αν εμείς δεν του δίναμε το δικαίωμα. Αλλά του δίνουμε το δικαίωμα, άλλοτε με την υπερηφάνεια και άλλοτε με την κακή επιθυμία μας. "Ἕκαστος πειράζεται, ὑπό τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καί δελεαζόμενος", γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην Καθολική επιστολή του (ά, 14). 

Ο καθένας ερεθίζεται και σπρώχνεται στην αμαρτία από τη δική του κακή επιθυμία, που τον παρασύρει και τον τραβά με το δόλωμα της ηδονής. Ο άνθρωπος δεν αμαρτάνει αναγκαστικά, αλλά με την ελεύθερη θέλησή του. Άρα μόνοι μας δίνουμε την αφορμή στον διάβολο να μας πειράζει. Τα εσωτερικά μας πάθη του δίνουν τη λαβή να μας ταλαιπωρεί και να μας βασανίζει. 

(Αβραάμ Μ. Κόκαλη, Στήριξέ με, όταν λυγίζω, Αθήνα, Μάρτιος 2021, Βιβλιοπωλείο Εκδόσεων Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 33ο

Οι πόνοι, οι θλίψεις και οι δοκιμασίες της ζωής είναι πικροί καρποί της παρακοής του γνωστού μας προπατορικού αμαρτήματος. Στον Παράδεισο η ζωή των πρωτοπλάστων ήταν χωρίς λύπες και βάσανα. Αλλά η τραγική πτώση τους στην αμαρτία άλλαξε ριζικά το σκηνικό της ζωής τους. "Πληθύνων πληθυνῶ τάς λύπας σου καί τόν στεναγμό σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα (Γεν. γ, 16)", είπε ο Θεός στην Εύα. Θα αυξήσω υπερβολικά και θα καταστήσω σφοδρές τις θλίψεις και τις στενοχώριες σου· όλη σου η ζωή θα είναι ζυμωμένη με λύπες. Με ωδίνες, δηλαδή με πόνους θα γεννάς τα παιδιά σου. 

Από τότε ο πόνος μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη στέναξε, να μην πόνεσε, να μην έκλαψε ποτέ. Ακόμη κι η πάναγνη Κόρη της Ναζαρέτ, όταν αντίκρισε τον Υιό και Θεό της επάνω στον Σταυρό, πόνεσε τόσο βαθιά, σαν να πληγώθηκε στην καρδιά με κοφτερό μαχαίρι: "Διῆλθε τήν ψυχήν αὐτῆς ῥομφαία (Λουκ. β,35)". Από τον κανόνα αυτό δεν εξαιρέθηκε ούτε ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού. Μέσα στους πειρασμούς γεννήθηκε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, με κακοπάθειες πέρασε την επίγεια ζωή Του κι ανάμεσα σε δυο ληστές παρέδωσε το Πνεύμα Του Εσταυρωμένος. 

Μερικοί νομίζουν ότι οι θλίψεις δεν θα τους επισκεφθούν ποτέ. Ο ιερός Χρυσόστομος απαντά ότι είναι αδύνατο να μην αντιμετωπίσουμε θλίψεις. Αν δεν αντιμετωπίσουμε σήμερα κάποιο λυπηρό συμβάν, θα αντιμετωπίσουμε αύριο, μεθαύριο, αργότερα: "Ἄν μή σήμερον, αὔριον· ἄν μή αὔριον, μετά ταῦτα συμβαίνει τό λυπηρόν". Το βέβαιο είναι ότι η ζωή μας είναι ζυμωμένη με τις θλίψεις. "Οὐχί πειρατήριόν ἐστι ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς (Ιώβ ζ, 1) ". Δεν είναι μέσο δοκιμασίας και γεμάτος θλίψεις ο βίος του ανθρώπου πάνω στη γη; 

Η απάντηση που δίνεται στο ερώτημα είναι θετική. Και βέβαια είναι γεμάτος με θλίψεις ο βίος του ανθρώπου πάνω στη γη, απαντά ο ίδιος ο πολύαθλος Ιώβ. Πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και λέω πότε να ξημερώσει να ανακουφιστώ κάπως από τους πόνους μου. Κι όταν ξημερώσει, πονάω τόσο πολύ, που λέω πότε θα βραδιάσει, να ησυχάσω λιγάκι. Ωστόσο "πλήρης γίνομαι ὀδυνῶν άπό ἑσπέρας ἔως πρωί (στ.4)". Πονάει όλο το σώμα μου από το βράδυ ως το πρωί. 

(Αβραάμ Μ. Κόκαλη, Στήριξέ με, όταν λυγίζω, Αθήνα, Μάρτιος 2021, Βιβλιοπωλείο Εκδόσεων Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 32ο

 

- Λίγο αλλαγμένη τη βλέπω τελευταία τη Ρένα είπε στη γυναίκα του πίνοντας τον καφέ τους ένα απόγευμα ο κύριος Γεράσιμος. Ή μήπως κάνω λάθος;

- Τελειώνει σε λίγο το Πανεπιστήμιο και σκέφτεται ασφαλώς τι θα κάνει έπειτα. 

- Αυτό το είπαμε. Θα πάει στην Αμερική, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Με τόσες ικανότητες δεν θα την αφήσουμε. Είναι η δόξα του σπιτιού μας. Ό, τι θελήσει, θα της το δώσουμε! Αλίμονο!

- Μου κάνει εντύπωση όμως  γιατί φέτος δεν έκανε καμιά ετοιμασία για το τακτικό πάρτι της για τα γενέθλιά της. 

- Ωρίμασε, φαίνεται. 

- Δεν νομίζω. Κάτι άλλο θα συμβαίνει. 

- Σαν τι δηλαδή;

- Τη ρώτησα απ' έξω απ' έξω τις προάλλες και ξέρεις τι μου απάντησε;

- Τι: Θα' θελα να τ' ακούσω. 

- "Νομίζεις θέλω να μαζευτούν στο σπίτι μας ο ένας και η άλλη και να λένε τις σαχλαμάρες τους;"

- Έτσι είπε;

- Όπως τ' ακούς. 

- Από μια άποψη  ίσως έχει δίκιο. Μεγάλωσε. Σοβαρεύτηκε. Σκέφτεται το πτυχίο της, το μέλλον της. Εγώ τη δικαιολογώ. 

- Είναι κι αυτό, ίσως όμως είναι και κάτι άλλο. 

- Σαν τι άλλο δηλαδή;

- Κάποια κουβέντα που μου' πε προχθές, με πονήρεψε. 

- Σε πονήρεψε; Η Ρένα;

- Μάλιστα. 

- Και δεν μιλάς; Το κρατάς μέσα σου και μου το κρύβεις;

- Μου' πε να μη σου το πω, αλλά εμείς δέσαμε μαζί τη ζωή μας χρόνια τώρα και είμαστε ένα και δεν πρέπει να έχουμε μυστικά ο ένας από τον άλλο. 

- Λέγε λοιπόν, τι σου είπε;

- Μαμά, με βαπτίσατε όταν ήμουν μωρό; 

- Έκανε ένα τέτοιο ερώτημα η Ρένα μας;

- Ακριβώς όπως σου το είπα. 

- Στα είκοσι χρόνια της!

- Μάλιστα!

- Κάπου θα το άκουσε αυτό. Η βιβλιοθήκη μας δεν έχει κανένα θρησκευτικό βιβλίο.  

- Εγώ υποπτεύομαι τους νέους ενοίκους που εγκαταστάθηκαν στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας μας. Έχουν πέντε παιδιά, ανάμεσά τους  και μια φοιτήτρια στην ίδια περίπου ηλικία με τη δική μας. Συμπαθητική, με πλατύ μέτωπο, ελκυστική, με καθαρά μάτια. Φαίνεται συναντήθηκαν μια-δυο φορές στο ασανσέρ, αντάλλαξαν δυο-τρεις κουβέντες κι αυτό ήταν. Η νέα ένοικος επηρέασε τη δική μας. Την κάλεσε, μου είπε η Ρένα και σε μια φοιτητική εκδήλωση με ομιλία και γιορτή και η Ρένα μας έκανε κάποια στροφή προς τη θρησκεία. 

- Λες;

- Έτσι νομίζω. Ακούω όμως κλειδί στην πόρτα. Έρχεται. Για να δούμε. 

Χαρούμενη η Ρένα μπήκε στο σαλόνι και φίλησε όπως πάντα τους γονείς της. 

- Καλώς την! Καλώς την! Από πού μας έρχεσαι;

- Από το Πανεπιστήμιο. Έχουμε μια ειδική Εξεταστική. Να τακτοποιηθώ λίγο κι έρχομαι αμέσως. 

Όταν ήρθε, άρχισε ο πατέρας:

- Ρένα μου, μού' πε η μάνα σου κάτι που με στενοχώρησε πολύ. 

- Τι μπαμπά;

- Ρώτησες αν σε βαπτίσαμε όταν ήσουν μωρό;

- Το ρώτησα πράγματι. 

- Ποιος σου το σφύριξε στο μυαλό σου αυτό, παιδάκι μου;

- Κανείς. Έρευνα κάνω, σαν επιστήμων που γίνομαι. 

- Έρευνα σ' ένα ψέμα;

- Ψέμα; Ποιο είναι το ψέμα, μπαμπά;

- Κόρη μου, μην ξεχνάς ότι γεννήθηκες σ' ένα σπίτι αθέων. Εγώ κι η μάνα σου είμαστε άθεοι, δεν πιστεύουμε πουθενά. Πώς σου κατέβηκε στα καλά καθούμενα να μας ρωτάς αν είσαι βαπτισμένη; Πρόσεξε καλά μη μας ντροπιάσεις! Θα σε ξεγράψουμε από κόρη μας. Και μην περιμένεις καμιά βοήθεια για το μέλλον σου. 

- Έρευνα κάνω, πατέρα. Επιστημονική έρευνα αναζητώντας την αλήθεια. Απαγορεύεται η έρευνα; Θα σας ντρόπιαζα αν έκανα πράξεις ντροπής και ατιμίας. Οι άνθρωποι που τους έχω γνωρίσει τώρα τελευταία είναι πολύ αξιοπρεπείς, ευυπόληπτοι, επιστήμονες σπουδαίοι, με προσφορά στην κοινωνία μεγάλη. 

- Πάψε, δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα.

- Καλά, πατέρα. Έρευνα, είπαμε, κάνω. Ελευθερία δεν έχουμε; 

- Να διακόψεις την έρευνα. 

- Σταματήστε αυτή τη συζήτηση, είπε η μητέρα και ελάτε να φάμε. Τα ξαναλέτε άλλοτε. 

Η Ρένα ύστερα από  μέρες σε μια από τις φοιτητικές συναντήσεις παρακάλεσε κάποια υπεύθυνη να της συστήσει  έναν ιερέα, για να συζητήσει μαζί του. 

Αυτό κι έγινε. Του είπε ότι ήταν αβάπτιστη κι ότι ήθελε να βαπτιστεί παρά την άρνηση των γονέων της, που ήταν άθεοι. Εκείνος την έστειλε με σύστασή του έπειτα από τηλεφώνημά του σ' έναν ηλικιωμένο, σεβάσμιο ιερέα, ο οποίος ανέλαβε την κατήχησή της και τη βάπτισε ένα βράδυ στον Ναό του με τη βοήθεια της ηλικιωμένης νεωκόρισσας. Ανάδοχοι ήταν δυο ευσεβείς επίτροποι του Ναού. Ήταν μια συγκινητική τελετή. 

Η Ρένα μετά τη βάπτιση κοινώνησε για πρώτη φορά στη ζωή της κι ένιωθε ευτυχισμένη. Οι γονείς της δεν έμαθαν τίποτε. Τελείωσε το Πανεπιστήμιο με "Άριστα" και πήρε υποτροφία για σπουδές στο Μόναχο. Όταν την αποχαιρετούσε η μητέρα της στο αεροδρόμιο, της είπε με λυγμούς:

- Μαμά, πες στον μπαμπά, βαπτίστηκα! Θα προσεύχομαι πάντα να σας φωτίσει ο Θεός κι εσάς! Είμαι ευτυχισμένη! Λυπάμαι μόνο που φεύγω μακριά σας! Νοερά θα είμαι συνεχώς μαζί σας. 

Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Μαμά, βαπτίστηκα!, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! 

Καλή και ευλογημένη εβδομάδα επιστροφής στις σχολικές αίθουσες!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 31ο

 

Πώς και πώς τη μεγάλωναν τη Μαίρη! Πρώτη στο σχολείο! Καμάρι του σπιτιού τους! Τελείωσε και τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο, στη Φυσικομαθηματική σχολή, κι ετοιμαζόταν για το διδακτορικό της, κοντά σε έναν καθηγητή, που εκτίμησε τις ικανότητές της. Ο ξαφνικός όμως θάνατος του πατέρα της από καρδιά, μαζί με τον πόνο που γέμισε την καρδιά της και την κάποια αβεβαιότητα για το μέλλον της, ανέκοψε και τα σχέδιά της.

Όμως σύντομα επιβλήθηκε στον εαυτό της και βρήκε μερικές απασχολήσεις, φροντιστήρια σε παιδιά, κ.λπ., για να βγάζει τα ατομικά της έξοδα. Δεν φοβόταν τη δουλειά. Και δεν ήθελε να υποχρεώνεται και να γίνεται βάρος στα αδέλφια της. Με κόπο  προχωρούσε και τις μελέτες της για το διδακτορικό. 

Καθώς περνούσε ο καιρός, ωρίμαζε μέσα της και η ιδέα της δημιουργίας οικογένειας. Τη συγκινούσε η ιδέα της οικογένειας, αλλά δεν βιαζόταν. Εν τω μεταξύ είχε πεθάνει και η μητέρα της. Τότε παρουσίασε ο Θεός στη ζωή της κάποιον σοβαρό νέο και αφού γνωρίστηκαν αρκετά κι έπειτα από πολλές συζητήσεις, αποφάσισαν να παντρευτούν. 

- Θα κάνουμε όμως πολιτικό γάμο, είπε ο Κυριάκος. Συμφωνείς;

- Τα ίδια θα λέμε πάλι; Αυτό το είπαμε. Τελείωσε.

Γεμάτη χαρά η Μαίρη ανακοίνωσε το ίδιο βράδυ στα αδέλφια της την απόφαση του γάμου της. 

- Συγχαρητήρια, συγχαρητήρια, φώναξαν όλοι μαζί! Η ώρα η καλή! Σε ποια εκκλησία θα στεφανωθείτε; Και πότε με το καλό; 

-  Ο γάμος μας θα γίνει στο Δημαρχείο. Νόμιμος. Πολιτικός γάμος. 

- Νόμιμος βέβαια, αλλά δεν θα έχει την ευλογία του Θεού. Τι ευλογία μπορεί να δώσει ο Δήμαρχος; Εγώ πάντως, να ξέρεις, αδελφή μου, που σε αγαπώ πολύ, είπε ο μεγαλύτερος, δεν θα' ρθώ σε τέτοιο γάμο.

- Το ίδιο κι εγώ, είπε κι ο δεύτερος, ο Ιάκωβος. Αυτός δεν είναι γάμος. Είναι μι συμφωνία που επικυρώνει ο Δήμαρχος. Εμείς τα αδέρφια σου δεν θα' ρθουμε!

- Γιατί το αποφάσισες αυτό, ρώτησε ο τρίτος, ο Ανδρέας. 

- Ελεύθερη δεν είμαι να αποφασίσω εγώ για τη ζωή μου;  Άλλωστε δεν έχω και τόσα χρήματα που χρειάζονται για τον θρησκευτικό γάμο. 

- Αυτό σε εμπόδισε; 

- Αυτό κυρίως. 

- Αναλαμβάνουμε όλα τα έξοδα οι τρεις μας. Το νυφικό και τα λοιπά θα τα φροντίσουν οι γυναίκες μας. Αρκεί να είσαι εσύ, η ορφανή αδελφή μας, ευτυχισμένη. Τι λέτε αδέλφια;

- Συμφωνούμε απόλυτα!

- Θα σας κάνουμε κι ένα δώρο ακόμη, είπε ο μεγαλύτερος. Τα τρία πρώτα χρόνια τα ενοίκια του διαμερίσματος που θα διαλέξετε, θα το πληρώνουμε εμείς οι τρεις μας. 

- Σας ευχαριστώ πολύ. Θα το σκεφτώ, απάντησε η Μαίρη δακρυσμένη και τους φίλησε και τους τρεις. Τα σκέφτηκε και τα ξανασκέφτηκε η Μαίρη και είπε τα νέα στον Κυριάκο. 

- Οι δικοί μου, Κυριάκο, μου είπαν ότι δεν θα έλθουν στον γάμο μας. Θέλουν να κάνουμε θρησκευτικό γάμο. Κι όχι μόνο τα αδέρφια μου, αλλά και  οι θείες μου, που τους το είπα και πολύ με αγαπούν. Δε θα' θελαν ο γάμος μας να είναι ένα κρύο πράγμα σ' ένα γραφείο  του Δημαρχείου. Κι αφού όλα τα έξοδα θα τα καλύψουν, όπως μου υποσχέθηκαν τα αδέρφια μου, να πάμε στην εκκλησία, Κυριάκο μου. Θα μας κάνουν μάλιστα κι ένα έκτακτο δώρο. Θα σου εξηγήσω. Όμως, όπως μου είπε και μια θεία μου, πέρα και πάνω από τα δώρα αξία έχει η ευλογία του Θεού για την οικογένεια, την οποία μόνο ο θρησκευτικός γάμος χαρίζει. 

Έχουμε πολλούς συγγενείς, θα μας χαρούν, θα μας ευχηθούν και θα προσευχηθούν για τη νέα οικογένειά μας πολλοί άνθρωποι. Το σόι μας είναι μεγάλο. Τι λες, Κυριάκο μου; Να κάνουμε σωστό θρησκευτικό γάμο, για να ευλογήσει ο Θεός την οικογένειά μας, Κυριάκο μου. Αυτό μου λένε όλοι. 

- Συμφωνώ, Μαίρη μου. Χαίρομαι που αλλάζουμε γνώμη κι οι δυο μας. Και οι δικοί μου συγγενείς είναι πολλοί και θα χαρούν πολύ όλοι. Λοιπόν, να σκεφθούμε ποιους θα καλέσουμε. Και προσοχή μην παραλείψουμε κανέναν, για να μη λυπηθεί κανείς στη μεγάλη χαρά μας. 

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Εμείς τα αδέρφια σου, δεν θα΄ ρθουμε!, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

                  Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

      2023 και πλέον ευχές για μια ελπιδοφόρο και γεμάτη χαρά νέα χρονιά!