Φράσεις για προβληματισμό 73ο μέρος

Στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή ας αγωνισθούμε να σταυρώσουμε τα πάθη μας και μάλιστα τα πάθη της μνησικακίας και εκδικήσεως. Όποιος συγχωρεί, αυτός θα νιώσει βαθιά τη χαρά της Αναστάσεως. Όποιος συγχωρεί, αυτός εγγίζει την αγιότητα, γίνεται θεϊκός άνθρωπος. Τέλειο παράδειγμα ανεξικακίας ο Κύριος. Συγχώρησε τους σταυρωτές του: "Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς}· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι (Λουκά κγ, 34)" Όλαν τα γνήσια παιδιά της Εκκλησίας κατεβαίνουν στο στάδιο και μπαίνουν στον στίβο και αθλούνται, αφού δεν υπάρχουν κερκίδες. ο κάνουν όσοι θέλουν. Πρέπει να το θέλει κανείς πολύ, με την καρδιά του, διότι ο αντίπαλος είναι ο κακός εαυτός μας. Καλόν αγώνα. (Σπουδαία σκέψη). 

Να νηστεύσουμε την μνησικακία. "Ἑάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος.". Να νηστεύσουμε την κενοδοξία και την ανθρωπαρέσκεια. "Ὅταν δέ νηστεύητε, μή γίνεσθε, ὥσπερ οἱ ὑποκριταί σκυθρωποί... ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες". Να νηστεύσουμε τη φιλαργυρία και την φιλοπλουτία. "Μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς... Θησαυρίζετε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ" (Σπουδαία σκέψη). 

Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου: Παιδί μου, σου έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου. Ο Κύριος, πριν θεραπεύσει το σώμα του παραλύτου, θεράπευσε την ψυχή του, διότι οι αμαρτίες του ήταν η αιτία της παραλύσεώς του. Ο Κύριος χτύπησε το κακό στη ρίζα του. Η αμαρτία είναι η αιτία όλων των κακών και η αιτία που εισήλθαν όλα τα δεινά και οι θλίψεις στη ζωή μας. Οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τη υγεία της ψυχής, για τον εξαγιασμό της, χωρίς βέβαια να παραμελούμε και την υγεία του σώματος (Σπουδαία σκέψη). 

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας γιορτάζουμε τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας απέναντι σε όλους τους εχθρούς της, διώκτες και αιρετικούς. Να δοξάσουμε τον Θεό, διότι μας αξίωσε να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ζούμε μέσα στην Εκκλησία Του, μέσα στον χώρο της χάριτος και της αληθείας, λουσμένοι στο φως του Χριστού. Να μην επηρεαζόμαστε από τον οικουμενισμό και όλες τις άλλες αιρέσεις. Η Ορθοδοξία με τη δύναμη του Αρχηγού της θα βγαίνει πάντοτε νικήτρια (Σπουδαία σκέψη). 

Προ της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας, όλα τα Σύμβολα και οι σύντομες περιλήψεις της πίστεως, μολονότι τοπικές, πλούτισαν την καθολική πίστη, την οποία ενεπιστεύθησαν στους διαδόχους τους οι Απόστολοι. Η Νίκαια καθιέρωσε την εκκλησιαστική αρχή, ότι η Εκκλησία είχε ανάγκη από σύμβολα καθολικής αυθεντίας και αποδοχής. Κατά αυτό τον τρόπο το Σύμβολο των Οικουμενικών Συνόδων απέβησαν κριτήρια ορθοδοξίας. Γι' αυτό τον λόγο αυτές οι Σύνοδοι αποκάλεσαν εαυτές "ΟΙ Άγιες Σύνοδοι" (Μητροπολίτου Πισιδίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων). 

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Η ψυχή μας πάλλεται από συγκίνηση, καθώς προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό, για να συνεχίσουμε ανανεωμένοι τον ιερό αγώνα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ο Σταυρός δείχνει τον δρόμο της ακριβούς πνευματικής ζωής που ακολούθησαν οι Άγιοι Μάρτυρες κι όλοι οι Άγιοι. Τον Σταυρό ας φέρουμε πάντα στον λαιμό μας. Τον Σταυρό να σημειώνουμε συχνά με ευλάβεια επάνω στο σώμα μας, για να μας προστατεύει και να μας αγιάζει. Με το όπλο του Σταυρού να ζούμε με συνέπεια και συνέχεια τη χριστιανική ζωή (Σπουδαία σκέψη). 

Θεοτόκε, μητέρα του παντός, το καύχημα της παρθενίας, το καύχημα της αρετής και τα πάντα της αγαθότης, προστρέχομεν οι αμαρτωλοί, οι αδύνατοι, εις εσπλαχνίαν της αγαθότης σου, να λυπηθείς τους αθώους εκείνους οπού φέρνουν την αμαρτωλή τους προσευχή ειλικρινώς εις τον παντουργόν και εις την βασιλείαν του, εκείνους οπού ’τρεξαν ξιπόλυτοι και γυμνοί, εκείνους οπού αφήσαν χήρες και αρφανά, εκείνους οπού ’χυσαν το αίμα τους, κατά τον όρκον τους, ν’ αναστηθεί διά της δυνάμεως του Παντοκράτορα η σκλαβωμένη τους πατρίδα και να λαμπρυθεί ο Σταυρός της Ορθοδοξίας. 

και δι’ αυτόν τον όρκον αυτείνοι πέθαναν δι αυτείνη την πατρίδα και θρησκεία, και θυσίασαν και το έχει τους, και πολλών οι γυναίκες τους, τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους διακονεύουν και ταλαιπωρούνται ξιπόλυτοι, γυμνοί, νηστικοί στα σοκάκια εκείνης της ματοκυλισμένης πατρίδος οπού ζύμωσαν οι γονέοι τους και οι συγγενείς τους με το αίμα τους, και την γοδέρουν σήμερα και την τρώνε και την προδίνουν οι γουρνόλυκοι με τ’ ακονισμένα δόντια και οι σύντροφοί τους αυτεινών οι τοιούτοι. Θεοτόκο, μήτηρ του παντός, αυτούς τους αθώους να λυπηθείς, αυτούς τους γυμνούς και ταλαίπωρους.

Αυτείνοι φέρνουν δοξολογίαν εις τον Θεόν και την βασιλείαν του. Να πρεσβέψεις εις την παντοδυναμίαν του ν’ αναστήσει πίσου τους γερούς του ναούς, τ’ άγια τα μοναστήρια οπού τρώγαν ψωμί οι δυστυχισμένοι, αφού αυτά όπου ζούσαν πολύ αδύνατοι από την ευλογίαν του Θεού και από τους κόπους των πατέρων, των καλογέρων – δεν ήταν καπιτσίνοι δυτικοί, ήταν υπηρέτες των μαναστηριών της ορθοδοξίας.Δεν ήταν τεμπέληδες, δούλευαν και προσκυνούσαν. Καί εις τον αγώνα της πατρίδος σ΄ αυτά τα μοναστήρια γενόταν τα μυστικοσυμβούλια, συναζόταν τα ολίγα αναγκαία του πολέμου, και εις τον πόλεμον θυσίαζαν και σκοτωνόταν αυτείνοι οι υπηρέτες των μαναστηριών και των εκκλησιών – τριάντα είναι μόνον με μένα σκοτωμένοι έξω εις τους πολέμους και εις το το Νιόκαστρο, και εις την Αθήνα.

Έλιωσαν αυτείνοι οι πατέρες, τώρα εις τα γερατειά τους βασανίζονται πολύ εις τους δρόμους. Θεοτόκο μου, να περικαλέσεις τον αφέντη μας και τον μονογενή σου ν’ αναστήσει πίσου αυτά, και τις άγιες εκκλησίες του, οπού κατακερματίσαμεν εμείς οι αχάριστοι και μας ήβρε η δίκια του οργή και της βασιλείας του, να τον περικαλέσεις, Θεοτόκο μου, να τα αναστήσει πίσου, και να σηκώσει τη δίκια του οργή οπού ’χει σε μας τους αχάριστους και να φέρει πίσου την ευκή του και την ευλογία του και της βασιλείας του, οπού την στερηθήκαμεν από την κακία μας και διοτέλειά μας και εγίναμεν η παλιοψάθα της κοινωνίας, και εγίναμεν καθώς φαινόμαστε ως την σήμερον  (Στρατηγός Μακρυγιάννης, Οράματα και θάματα).

Προτιμώμεν να καταβώμεν εις τους τάφους Χριστιανοί κι ελεύθεροι, παρά να ζήσωμε σκλάβοι, χωρίς θρησκείαν, χωρίς πατρίδα, χωρίς τιμή (Γ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου). 

Ο Ευαγγελισμός του Ελληνικού Έθνους. Χαράς Ευαγγέλια για την Εθνική Ελευθερία. Χαίρε, ω χαίρε, Λευτεριά. Λίγο χώμα και πολύ φως. Αραιές οι δάφνες. Δάσος τα Μεσολόγγια. Όλοι τους Έλληνες. Παλιγγενεσία! (Σπουδαία σκέψη). 

Οι παραγκωνισμένοι από τους λαούς της Ευρώπης Έλληνες, δίνουν ξανά το "παρών" στο προσκήνιο της Ιστορίας. Στο 'fuit Grecia (Η Ελλάδα υπήρξε)" του Μέτερνιχ, η Ελλάδα απαντά "est Grecia (Η Ελλάδα υπάρχει)"και ακτινοβολεί ξανά στην ιστορία του κόσμου μ' ένα φως που πηγάζει απ' τα βάθη της ψυχής του λαού της, ένα "φως που πατεί χαρούμενα τον Άδη και τον Χάρο" (Η Δράση μας, αριθμός τεύχους 577/2020). 

Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν  ἵνα ἐν ἐμοί εἰρἠνην ἔχητε, ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε ἀλλά θαρσεῖτε ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον (Ιωα. ιστ, 33): όλο το περιεχόμενο της πίστεώς μας έγκειται σ' αυτά τα τελευταία λόγια, που ύστερα οι απόστολοι κήρυξαν, οι μάρτυρες ομολόγησαν, οι πατέρες εμβάθυναν και στήριξαν την Εκκλησία. Λόγοι που ανυψώνουν τον άνθρωπο στον ασύλληπτο προορισμό του (Η Δράση μας, αρ. τεύχους 578/2020). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Οι αγωνιστές του 1821 μελετούν τη λευτεριά

Παιδιά μου!

Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἄρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε «ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση.

Εἰς τὸν πρῶτο χρόνο τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια καὶ ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι. Ὁ ἕνας ἐπῆγεν εἰς τὸν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναῖκα του ἐζύμωνε, τὸ παιδί του ἐκουβαλοῦσε ψωμὶ καὶ μπαρουτόβολα εἰς τὸ στρατόπεδον καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δυὸ χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καὶ τὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Μακεδονία, καὶ ἴσως ἐφθάναμε καὶ ἕως τὴν Κωνσταντινούπολη.

Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε.... (Λόγος Θ. Κολοκοτρώνη στην Πνύκα). 

Με πρεσβευτές του, ο Αλή Πασάς υπόσχεται στο Ζέρβα ιδιαίτερες τιμές. Επιπλέον, τον διαβεβαιώνει ότι θα του προσφέρει περίπου οκτακόσια πουγκιά, χρηματικό ποσό πολύ μεγάλο. Ο Ζέρβας, χωρίς να επηρεασθεί από τα καμώματα του Αλή Πασά, του αποστέλλει την ακόλουθη επιστολή στις 4 Μαΐου 1801: Σ’ ευχαριστώ, Βεζύρη μου, δια την αγάπην οπού έχεις εις εμένα, αλλά τα οκτακόσια πουγκιά, παρακαλώ, μη μου τα στείλης, επειδή δεν ηξεύρω να τα μετρήσω, κι αν ήξευρα, πάλιν δεν ήμουν ευχαριστημένος να σοι δώσω ούτε μίαν πέτραν τής πατρίδος μου δι’ αντιπληρωμήν, και όχι πατρίδα, ως φαντάζεσαι· την τιμήν οπού μ’ υπόσχεσαι, μ’ είναι άχρηστος, πλούτος και τιμή εις εμέ είναι τα άρματά μου, με τα οποία απαθανατίζω τ’ όνομά μου, υπερασπιζόμενος την γλυκυτάτη μου πατρίδα (Ιστορικές στιγμές).

Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν. Αυτείνη η πατρίδα... λευτερώθη μ' αίματα και θυσίες... Σαυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού (Παρακαταθήκη Στρατηγού Μακρυγιάννη). 

Εκεί-οπού ᾿φκειανα τις θέσες εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς [Φιλέλληνας Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ] να με ιδή.
Μου λέγει:
– Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσες [στρατιωτικές οχυρωματικές θέσεις] είναι αδύνατες τι πόλεμον θα κάμετε με τον Μπραΐμη [Ιμπραήμ] αυτού;
– Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσες κ᾿ εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι᾿ αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ᾿ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους.

Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
– Τρε-μπιέν [πολύ καλά], λέγει κι᾿ αναχώρησε ο ναύαρχος (Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη). 

Τό ὄνομα τῆς Ἑλλάδος ἄνευ τοῦ Χριστιανισμοῦ δέν ἤθελεν ἴσως ὑπάρχει σήμερον ἤ ἐντός βιβλιοθηκῶν καἰ εἰς σοφῶν τινων ἀναμνήσεις (Ιστορικός Ζαμπέλιος Σπυρίδων). 

Τό ἑλληνικόν Ἔθνος δεν διεσώθη, εί μή διά τῆς μετά τοῦ Χριστιανισμοῦ συμμαχίας... Δι' αὐτοῦ ἐπρωταγωνίσθησαν ἐν τῷ μέσῳ αἰῶνι, καί δι' αὐτοῦ, ἰδίως, ἀνεκαινίσθη ἐν τοῖς νεωτέροις χρόνοις... (Ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος). 

Η μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας θεωρούνταν κέντρο πολιτικής καθοδήγησης, αλλά και στρατηγείο. Από την περίοδο της τουρκοκρατίας λειτουργούσε η Σχολή Ελληνικών Γραμμάτων, η οποία σώζεται πλήρως αναστηλωμένη. 

Με τη μονή όμως σχετίζεται και ο στρατηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης, καθώς εκεί είχε το στρατηγείο του και περνούσε αρκετό χρόνο, όσο δεν βρισκόταν στα πεδία των μαχών. Η μονή θεωρούνταν και θεραπευτήριο. Ο Καραϊσκάκης ήταν φθισικός. Γιατρεύτηκε κατά την παραμονή του στο μοναστήρι. Δώρισε τότε το κάλυμμα της εικόνας ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Στην εικόνα διακρίνονται μόνο τα πρόσωπα του Ιησού και της Παναγίας, μιας και η υπόλοιπη είναι καλυμμένη από χρυσό που έδωσε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Στο μουσείο της μονής εκτίθεται το σπαθί, το όπλο του και το χαρακτηριστικό του φέσι. Έξω από τη μονή υψώνονται δύο κάστρα, οι λεγόμενοι «πύργοι του Καραϊσκάκη». Ήταν πολεμίστρες που ήλεγχαν τη γύρω περιοχή. Είχαν χτιστεί πολύ πριν από την εμφάνιση του Στρατηγού, αλλά πήραν το όνομά του. Προσωπικά αντικείμενα του Γεώργιου Καραϊσκάκη όπως το όπλο και το σπαθί του βρίσκονται στο μουσείο της μονής

Έκατσα που εσκαπέτισαν (διέφυγαν) με τα μπαϊράκια τους, απέ εκατέβηκα κάτω. Ήταν μια εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς… Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγιά μου, είπα από τα βάθη της καρδιάς μου, και τα μάτια μου δάκρυσαν. 

Παναγιά μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του.

– Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. 

– Ας μη είναι κανείς, αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή του».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Απομνημονεύματα)

Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους άγιους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πάγωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχθεί πως δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο, άμα ειρήνεψε. Κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουν από τον Χριστό και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών (Κωστής Μπαστιάς, Ελληνορθόδοξη πορεία). 

Κι αν ακόμη συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στιφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που να αξίζει μια γραμμή απ' τα βαγγέλια... Γιατί καθετί εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν τον λόγο του Πλάστη. Αντί να μαθαίνουνε στα παιδιά μας από τα άγια συναξάρια το πώς ζήσανε οι άγιοι της Χριστιανοσύνης και το πώς μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουν την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως έξω από αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη (Κωστής Μπαστιάς, Ελληνορθόδοξη πορεία). 

Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων. Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο. Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη… Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού. Από την ιατρική σας, την… … φαρμακευτική σας. Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα). Από την φυσική σας, χημεία. Από την αστρονομική σας….. Από την πολιτική σας. Από την καθημερινότητα σας. Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου.

Διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη). 

Σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε… Θα πείτε «δεν γίνεται». Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση! Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη… Η πρόκληση πάντως ισχύει.» (Robert Najemy, Περιοδικό Αθωνίτης, Β τρίμηνο, 2017)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Αθάνατοι οι ήρωες του 1821 δια των πρεσβειών της Ευαγγελίστριας! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 15ο

 

Έπειτα από τη στρατιωτική τους θητεία, ο Γιάννης και ο Βασίλης ρίχτηκαν στον αγώνα για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Δικηγόρος ο ένας και χημικός ο άλλος, καταρτισμένοι τέλεια στην επιστήμη τους, σύντομα απέκτησαν φήμη μεγάλη στη μεγαλούπολη της Ανατολικής Μακεδονίας. Δημιούργησαν ευλογημένες οικογένειες με εκκλησιαστικό Γάμο και είχαν κύρος στην τοπική κοινωνία. Επειδή  ήταν μέλη του Συνδέσμου των Εφέδρων Αξιωματικών του Νομού τους, βλέπονταν πλέον και τα έλεγαν πότε-πότε για τη ζωή τους και στο ΚΕΥΠ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Υλικού Πολέμου) της ωραίας Λαμίας, όπου υπηρέτησαν. 

- Θυμάσαι, Βασίλη, εκείνο το θαύμα που που έκανε η Παναγία ανήμερα της γιορτής της στο στρατόπεδο; του είπε κάποτε, σε μια από τις συναντήσεις τους αυτές ο Γιάννης.

- Ξεχνιέται ποτέ ένα τέτοιο γεγονός; απάντησε ο Βασίλης. Όταν έρχεται στον νου μου, ανατριχιάζω και κάνω τον σταυρό μου, Γιάννη. Τι μπορούσαμε να πάθουμε, αλήθεια! Και πώς μας έσωσε η Παναγία!

- Ήταν πράγματι φοβερό, πήρε τον λόγο ο Γιάννης. Το στρατόπεδο, όπως άλλωστε και όλη η Λαμία, ήταν εγκατεστημένο σε ύψωμα. Ψηλά-ψηλά υπήρχαν, όπως ασφαλώς θα θυμάσαι, τα βαρέα φορτηγά οχήματα Στάγιερ. Κάτω-κάτω στη είσοδο του στρατοπέδου υπήρχε ο μικρός Ναός του στρατοπέδου προς τιμήν της Παναγίας της Ευαγγελίστριας. Τώρα έχει κτισθεί άλλος μεγαλοπρεπής Ναός προς τιμήν της αγίας Μαρίνας σε άλλο σημείο του στρατοπέδου. 

- Λοιπόν, για συνέχισε την εξιστόρηση του θαύματος. 

- Ε ναι! Ενώ, ανήμερα της Παναγίας, της Προστάτιδας των Ενόπλων Δυνάμεων, όλα και στο στρατόπεδο του ΚΕΥΠ ήταν έτοιμα για την εορτή, κι ο ιερέας είχε έλθει στον μικρό Ναό κι ο διοικητής κι όλοι οι αξιωματικοί ήσαν παραταγμένοι με τις επίσημες στολές τους κι όλοι οι οπλίτες επίσης, έγινε κάτι τρομερό και πρωτάκουστο. Το θυμάσαι, Βασίλη;

- Αν το θυμάμαι, λες; Τρέμω και δακρύζω κάθε φορά που έρχεται στον νου μου. 

- Πες, Βασίλη, τι έγινε στη συνέχεια;

- 'Όχι εγώ! Πες τα εσύ. Σαν δικηγόρος τα λες καλύτερα. 

- Ενώ λοιπόν όλα ήταν έτοιμα και θ' άρχιζε η Ακολουθία, ακούγεται δυνατή φωνή ενός σκοπού στρατιώτη:

 "Προσέξτε! Φυλαχθείτεεε! Ένα φορτηγό κατεβαίνει ακυβέρνητο, φυλαχθείτεεε! ". Το τι έγινε, δεν περιγράφεται. Επικράτησε πανικός. Όλοι προσπαθούσαν να αποφύγουν το φορτηγό, που λύθηκαν μόνα τους τα φρένα του κι έτρεχε με ορμή χωρίς οδηγό στον κατήφορο. Λίγα όμως μέτρα πριν φθάσει στον Ναό, έστριψε απότομα και τερμάτισε πάνω σε μια λεύκα χωρίς να βλάψει κανέναν. Έστριψε, Βασίλη μου. Πώς έστριψε και έγινε το θαύμα!

- Εδώ είναι το θαύμα, Γιάννη μου! Ένα υδραυλικό τιμόνι, όταν είναι σβηστή η μηχανή του αυτοκινήτου, δεν στρίβει με καμία δύναμη, ακόμη κι αν κάποιος έχει χέρια και δύναμη σαν του αρχαίου Ηρακλή. Κι αν σκεφθούμε ότι, αν δεν έστριβε, θα έπεφτε πάνω στη μικρή εκκλησία της Ευαγγελίστριας, και θα την γκρέμιζε ανήμερα της γιορτής της, καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο ήταν το θαύμα της Παναγίας μας. 

- Θα το θυμάμαι όσο ζω, διότι το έζησα, και θα το διηγούμαι στα παιδιά και στα εγγόνια μου. Για να μάθουν κι αυτά ότι η Πίστη μας, η χριστιανική μας ιστορία, είναι ζωντανή, γεμάτη θαύματα. 

- Το ίδιο θα κάνω κι εγώ, με τη Χάρι της Μεγαλόχαρης, αδελφέ μου!

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Θαύμα της Παναγίας σε στρατόπεδο, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Η ανάρτηση αφιερώνεται στον χθεσινό εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας, αλλά και στο υπέροχο Μοναστήρι που κατεδαφίστηκε από τους Ρώσους στο Ντονέτσκ της Ουκρανίας. 

 

Φράσεις για προβληματισμό 72ο μέρος

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι είναι ο καιρός της αθλήσεως στην αγάπη, στη συγχώρηση, στην αλληλοκατανόηση, στην υποχωρητικότητα, στην παραίτηση από τα δικαιώματά μας, στο ενδιαφέρον μας να αναπαύσουμε κατά Θεόν τον πλησίον μας. 

Όλο το μεγαλείο του ανθρώπου βρίσκεται στη σκέψη. Ώστε από την ίδια τη φύση μας, η σκέψη είναι ένα αξιοθαύμαστο και ασύγκριτο πράγμα (Φανούριος Γ. Παπαδημητράκης, Μεθοδικό απάνθισμα από τις "Σκέψεις" του Blaise Pascal, Αθήναι 2015).

Η Χαναναία δεν είπε "ἐλέησον τήν θυγατέρα μου", αλλά "ἐλέησόν με". Εμένα ελέησε. Ο πόνος του παιδιού μου είναι δικός μου πόνος. Εγώ υποφέρω που το βλέπω δέσμιο του σατανά. Και σου ζητώ να το ελευθερώσεις. Θαυμαστό πρότυπο μητέρας, ιδιαιτέρως για την εποχή μας. Η ζεστή φωλιά της οικογένειας χτίζεται μόνο με τη Χάρη του Θεού. Προσευχή πολλή για τα βλαστάρια μας, για να τα προστατεύει ο Θεός, και η θεία Χάρη να τα σκεπάζει και να τα αγιάζει (Περιοδικό Σωτήρ, αρ. τεύχους 2192/1.2.2019). 

Αποφεύγει τους επαίνους εκείνος που τους αξίζει (Μένανδρος). 

Προσέχετε ἑαυτοῖς ἐπί τοῖς ἀνθρώποις τούτοις τί μέλλετε πράσσειν: Να προσέχετε τους εαυτούς σας απέναντι στους ανθρώπους αυτούς τι πρόκειται να κάνετε (Πράξεων, ε, 35). 

Πρέπει να διευθύνεστε στις αποφάσεις και ενέργειές σας από το λογικό και να μη σπεύδετε ''ὡς ἵππος καί ἡμίονος οἷς οὐκ ἐστι σύνεσις". Η υπόθεσις η οποία μας απασχολεί δεν είναι τυχαία και για αυτό αντενδείκνυνται οι εσπευσμένες αποφάσεις και τα αμελέτητα μέτρα (Γαμαλιήλ, ο νομοδιδάσκαλος προς τα μέλη του Συνεδρίου). 

Οὐ μόνον διά μεταδόσεως χρημάτων ἡ διάθεσις τῆς ἀγάπης γνωρίζεται, ἀλλά πολλῷ μᾶλλον διά μεταδόσεως λόγου Θεοῦ καί σωματικῆς διακονίας: η αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας γίνεται  φανερή όχι μόνον με το δόσιμο χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση του λόγου του Θεού κια με τη σωματική "διακονία", που σημαίνει με πνεύμα θυσίας και αυταπαρνήσεως (Μάξιμος ο Ομολογητής). 

Χειρουργημένοι με βαριά μορφή καρκίνου, με έμφραγμα ή με ημιπληγία, με παραλύσεις... όλα, για τον γιατρό, για την αδελφή είναι μόχθος και κόπος σωματικός και ψυχικός. Πολλές φορές στάθηκα με θαυμασμό στο έργο της αδελφής σε νοσοκομείο. Πρέπει να έχεις γερά νεύρα να αντέξεις, αν είσαι στο χειρουργείο. Πολλές ώρες, βαριές επεμβάσεις που αφαιρούνται πόδια, χέρια, που κολοβώνεται το κορμί. 

Πρέπει να έχεις γλυκιά υπομονή στην αντιμετώπιση δύστροπων αρρώστων, απαιτήσεων, ύβρεων από στόματα αναιδών.. Πρέπει να έχει και σιδερένια καρδιά. Να μιλήσεις αυστηρά, σκληρά, αν χρειασθεί. Να έχεις ακόμα επιστρατευμένη προσοχή, αυξημένη. Είδα αδελφές με την πίστη τους, με την αφοσίωσή τους να προλαβαίνουν αυτοκτονίες, ψυχασθένειες, να βοηθούν για μια αλλαγή πορείας. Είδα αδελφές να βοηθούν αρρώστους, να κλείνουν τα μάτια για τελευταία φορά με ένα "Κύριε ελέησον" (Δέσποινας Τυμπανίδου, Στον δρόμο της αγάπης). 

Η συναίσθηση της παρουσίας του Θεού, η σκέψη ότι είμαστε "ναός Θεοῦ ζῶντος', μας παρέχει θάρρος και μας ενισχύσει στη ζωή μας να αποφεύγουμε την αμαρτία και να ασκούμε την αρετή. Να αγιάζουμε το σώμα μας με την αγιαστική και σωτηριώδη χάρη των ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Το σώμα μας άγιος ναός του αγίου Θεού, ευπρεπισμένος και καλλωπισμένος με κάθε καθαρότητα και ταπεινοφροσύνη (Κυριακοδρόμιο, τόμος 5ος, εκδόσεις Σωτήρ). 

Ο Θεός είναι φύσει Παντοδύναμος. Μπορεί να κάνει εκείνα που μας χρειάζονται. "Μέγας ὁ Κύριος καί μεγάλη ἡ ἰσχύς αὐτοῦ".  Ο Θεός είναι Πάνσοφος και γνωρίζει τι μας χρειάζεται. "Οἶδε ὁ Πατήρ ἡμῶν ὧν χρείαν ἔχομεν".  Ο Θεός είναι Πανάγαθος και θέλει πάντοτε το καλό μας. "Οἰκτίρμων καἰ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καί πολυέλαιος". Λοιπόν, "ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν. Ἀποκάλυψον πρός τόν Κύριον τἠν ὁδόν σου καί ἔλπισον ἐπ' αὐτόν καί αὐτός ποιήσει..." (Σπουδαίες σκέψεις). 

Ο Πανάγαθος Θεός μας περιμένει. Η αγκαλιά Του είναι πάντοτε έτοιμη να υποδεχθεί την επιστροφή κάθε αμαρτωλού. Ας γυρίσουμε λοιπόν κοντά του. Είμαστε παιδιά Του κι έχει φυλάξει για τον καθένα μας τα δώρα της υιοθεσίας. Για όλους έχει σφαγεί "ὁ μόσχος ο σιτευτός", ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Η επιστροφή μας και η επιστροφή κάθε αδελφού μας στο σπίτι του Θεού Πατέρα είναι αφορμή για ένα ξεχωριστό πανηγύρι κι εδώ στη γη, αλλά και στον ουρανό. Μακάρι να ζήσουμε όλοι στην επουράνια Βασιλεία Του (Περιοδικό ο Σωτήρ, 2104/2.2015). 

Καθώς πατήσαμε το κατώφλι της Μεγάλης Σαρακοστής, σας εύχομαι να είναι ευλογημένος ο πνευματικός αγώνας σας!

 Καλημέρα σας! Καλή εβδομάδα!