Φράσεις για προβληματισμό 105ο μέρος

Είναι ένα σκολειό μεγάλο, ξέμακρο, που άλλο εγώ δεν είδα πιο τρανό, κάτω έχει χαλί στρωμένο πράσινο πάνω έχει σκεπή τον ουρανό. Πάμε στο σκολειό, για να διαβάσουμε, που' ναι σαν απέραντος ναός κι είναι μέσα εκεί χωρίς να φαίνεται δάσκαλος μεγάλος ο Θεός (Στέλιος Σπεράντσας).

Όλοι μας γνωριζόμαστε από ανήλικα παιδιά. Με το μικρό του τ’ όνομα ένας τον άλλον κράζει στα μυστικά μας δεν μπορεί να βάλουμε κλειδιά. Ξέρει καθένας στ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζει. Σαν όπως τα τρεχούμενα μοιράζουμε νερά και τα σπαρτά ποτίζουμε καθείς με την αράδα έτσι τις μοιραζόμαστε και θλίψη και χαρά για βρέχει σ’ όλο το χωριό για σ’ όλο είναι λιακάδα. Γάμος; Αστράφτει από χαρά και γέλιο το χωριό κι αντιλαλεί το νυφικό τραγούδι πέρα ως πέρα. 

Θάνατος; Όλοι θλιβεροί κι απ’ το καμπαναριό κατάμαυρο η καμπάνα μας τον βάφει τον αγέρα. Διάπλατα τις οξώπορτες η καλοσύνη ανοίγει και στο παλάτι του τρανού και στου φτωχού την τρούπα κι όποιος περάσει κι όποιος μπει, γιορτή –καθημερινή, θα βρει στρωμένο καναπέ, θα βρει γλυκό στην κούπα. Χώρια απ’ τις έγνοιες της ζωής, τους χάρους τους πικρούς μες στις καρδιές μας έχουμε παντοτινό Απρίλη κι όσες τσουκνίδες βγαίνουνε μονάχες στους αγρούς εκεί ξεμοναχιάζονται πνιχτές στο χαμομήλι (Γ. Αθάνας, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964). 

Εάν φυσήξεις μια σπίθα, θα ανάψει περισσότερο κι εάν φτύσεις πάνω σ' αυτήν θα σβησθεί. Και τα δυο, είτε το άναμμα είτε και το σβήσιμο της σπίθας απ' το στόμα σου γίνονται. Όμοια, από σένα εξαρτάται και να ανάψει και να σβήσει μια φιλονικία. Φιλονικία ασυγκράτητη και η οποία όλο και αυξάνεται, ανάβει φωτιά. Και φιλονικία που συνεχίζεται και μεγαλώνει, καταλήγει σε αιματοχυσία. Ανάλογα με την ποιότητα και ποσότητα της καυσίμου ύλης, θα φουντώσει και η φωτιά που θα προκύψει (Σοφία Σειράχ κη, 8-12). 

Τα χτυπήματα του μαστιγίου ή της ράβδου προκαλούν πληγές, το χτύπημα όμως της γλώσσας τσακίζει κόκαλα. Τα λόγια σου κάνε ζυγαριά και ζύγια και ζύγιζέ τα πριν τα πεις και φτιάξε θύρα και σύρτη στο στόμα σου. "Καί τοῖς λόγοις σου ποίησον ζυγόν καί σταθμόν καί τῷ στόματί σου ποίησαν θύραν καί μοχλόν".Πρόσεχε μήπως γλιστρήσεις με τη γλώσσα σου, μήπως πέσεις μπροστά στον εχθρό, ο οποίος παραμονεύει και σου έστησε ενέδρα (Σοφία Σειράχ κη, 13-26).

Αν ήμουνα αναγκασμένος να διαλέξω για ένα παιδί ανάμεσα στο να γνωρίζει να προσεύχεται και να γνωρίζει να διαβάζει, θα έλεγα: Να γνωρίζει να προσεύχεται. Διότι το να προσεύχεσαι είναι το να διαβάζει τα πιο ωραία από όλα τα βιβλία. Εκείνα από τα οποία πηγάζει κάθε φως, κάθε δικαιοσύνη και κάθε ομορφιά (E. Legouve, ακαδημαϊκός). 

Ο κόσμος μέσα στην κοινωνία μας τρέχει. Μα μένει στο σκοτάδι της άγνοιας και ζητά να δει φως. Η ευθύνη πέφτει στον καθένα μας. Αν είσαι χριστιανός, το δικό σου πρόσωπο πρέπει να είναι φωτεινό, καθαρό. Η διαγωγή σου ακέραιη, τα λόγια σου συνετά, η συμπεριφορά σου άμεμπτη. Όπου κι αν βρίσκεσαι, στην αίθουσα του σχολείου ή στο προαύλιο, στον δρόμο, στο αστικό λεωφορείο... η ζωή σου είναι κρυστάλλινη. Η παρουσία σου να παραπέμπει την παρουσία του Χριστού. Μέσα στη σύγχρονη "Γαλιλαία των εθνών", στην παγκόσμια γειτονιά μας, ο Χριστός να στέλνει το φως Του και μέσα από το πρόσωπο των δικών Του (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Μια ομάδα χωρίς αρχηγό είναι κάτι το παράλογο, έστω κι αν αυτή συγκροτείται από ανθρώπους μεγάλης αξίας. Όσο τα μέλη μιας ομάδας είναι δυνατές προσωπικότητες, τόσο περισσότερο τους χρειάζεται ένας αρχηγός που θα κατευθύνει τις ενέργειές τους, θα τις προσανατολίσει σε συγκεκριμένους αντικειμενικούς στόχους, παραδεγμένους από όλους και θα βοηθήσει να συγχρονίσουν τη δράση τους (G. Courtois). 

Τρία πράγματα φοβάται ο αντίδικος διάβολος, όπως αποκάλυψε σε έναν άγιο Γέροντα: "Ένα που φοράτε στον λαιμό σας, ένα που λούζεσθε στην Εκκλησία και ένα που τρώτε στη λειτουργία". Αυτός δε τον ρώτησε πάλι: "Ποιο από τα τρία φοβάστε περισσότερο;" Και απάντησε: "Αν προσέχατε και φυλάγατε καλά αυτό που μεταλαμβάνετε, κανείς από εμάς δεν θα μπορούσε να βλάψει κανέναν χριστιανό" (Σπουδαία σκέψη). 

Το κακό πολλές φορές θριαμβεύει, αλλά ποτέ δεν νικά (Σπουδαία σκέψη).

Αγάπα τη ζωή σου και παρηγόρησε την καρδιά σου και διώχνε μακριά από σένα τη λύπη. Γιατί η λύπη θανάτωσε πολλούς και καμιά ωφέλεια δεν υπάρχει σ' αυτήν (Σοφία Σειράχ λ, 23). 

Άνθρωπο βλέπεις, καρδιά δε γνωρίζεις (Παροιμία). 

Ανέλπιστη χαρά δοκίμασαν οι δέκα λεπροί από την ανεκτίμητη ευεργεσία που τους χάρισε ο Χριστός. Άκουσε την ικεσία τους και θεράπευσε πλήρως την ασθένειά τους. Τελείως υγιείς μπορούσαν τώρα να επανενταχθούν στην κοινωνία. Αυτό κι έκαναν. Έφυγαν για τις οικογένειές τους παραλείποντας όμως κάτι σημαντικό: να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Ευεργέτη τους. Ένας μόνο από τους δέκα επέστρεψε κι εξέφρασε στον Χριστό την ευγνωμοσύνη του. Και σε μας ο Κύριος έχει χαρίσει ευεργεσίες εμφανείς και αφανείς. Τις αναγνωρίζουμε; Εμφανίζουμε και πώς την ευγνωμοσύνη μας σ' Εκείνον; (Σπουδαία σκέψη)

Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός, σου χτυπάει την πόρτα, Τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου κι εσύ, απορροφημένος από τις ασχολίες σου, ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει..... κι όταν πλέον αργήσεις πολύ, σηκώνεται και φεύγει. Άλλη φορά πάλι, είσαι τόσο απασχολημένος, που του απαντάς από το παράθυρο. Δεν έχεις καιρό ούτε να του ανοίξεις! (Αμφιλόχιος Μακρής). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 62ο

Ένας δυστυχισμένος πατέρας, γεμάτος αγωνία, έπεσε μπροστά στα πόδια του Κυρίου Ιησού και ζήτησε τη βοήθειά Του για το παιδί του, που ήταν δαιμονισμένο και υπέφερε φρικτά. Ο Κύριος άκουσε με συμπόνια τον ταλαίπωρο πατέρα και ζήτησε να οδηγήσουν το βασανισμένο παιδί ενώπιόν Του. Κι αφού το έφεραν, διέταξε τα δαιμόνια που είχαν κυριεύσει τον νέο να βγουν από μέσα του. 

Την ίδια ακριβώς στιγμή το παιδί ελευθερώθηκε από το πονηρό πνεύμα και θεραπευμένο πλέον, το παρέδωσε ο Χριστός στον πατέρα. Το θαυμαστό αυτό γεγονός, μας προσφέρει σήμερα μια καλή ευκαιρία να δούμε σε ποια κατάσταση καταντά ο νέος, όταν απομακρύνεται από τον Χριστό και πώς αναγεννάται και ζωογονείται πλησιάζοντάς Τον. Δεν είναι εύκολο, οπωσδήποτε, να περιγραφεί η τραγική κατάσταση του νέου εκείνου, όταν βρισκόταν μακριά από τον Χριστό. 

Το πονηρό πνεύμα, το δαιμόνιο είχε κατοικήσει μέσα του και τον είχε κυριεύσει σωματικά. Του στερούσε πλήρως την ελευθερία. Ο νέος δεν είχε τη δύναμη να αντισταθεί. Βασανιζόταν μέχρι θανάτου. Τα λόγια του πατέρα περιγράφουν την οδυνηρή ταλαιπωρία του γιου: "Κακῶς πάσχει· πολλάκιας γάρ πίπτει εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ". Τα λόγια όμως αυτά περιγράφουν και τις καταστροφικές τάσεις των νέων που και σήμερα έχουν αιχμαλωτισθεί όχι όμως σωματικά, όπως ο νέος του ιερού Ευαγγελίου, αλλά με την επίδραση και την εξουσία που ασκούν τα πονηρά πνεύματα στην ψυχή. 

Μάχονται διαρκώς με ποικίλους πειρασμούς και παγίδες να απομακρύνουν τους νέους από τον Θεό και να τους οδηγήσουν στον αιώνιο θάνατο. Σαν βροχή πέφτουν τα πυρωμένα βέλη τους στις αισθήσεις τους, στον νου τους με τους ρυπαρούς λογισμούς και στην καρδιά τους με τις κατώτερες επιθυμίες. Σαν λιοντάρι που βρυχάται περπατά με μανία ο ανθρωποκτόνος διάβολος και ζητεί να τους κατασπαράξει. Όσα δε παιδιά μεγαλώνουν μακριά από τη Χάρι και την προστασία του Χριστού, χωρίς τον άγιο νόμο Του, μακριά από τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας του, είναι πολύ ευάλωτα. 

Διψούν τα παιδιά για ζωή. Θέλουν να ζουν χωρίς εντολές, χωρίς "μη" και "πρέπει", απομακρύνονται από την Εκκλησία, για να χαρούν, όπως νομίζουν, την ελευθερία τους· όμως αιχμαλωτίζονται τελικά από τον πονηρό διάβολο. Το κακό θεριεύει μέσα τους και θυσιάζουν τα πιο πολύτιμα και όμορφα χρόνια της ζωής τους. 

Πέφτουν στη φωτιά της αμαρτίας. Βυθίζονται στην πλημμύρα της ανηθικότητας. Μεθούν από το δηλητήριο της μόδας. Ναρκώνονται από τις ψεύτικες χαρές των παθών. Πόσοι νέοι φθείρουν το σώμα τους με το κάπνισμα και το αλκοόλ! Πόσοι αργοπεθαίνουν εξαρτημένοι από ουσίες! Πόσοι θυσιάζουν την ελευθερία τους μέσα σε μια φυλακή! Νέοι χωρίς ζωή, με σώματα πρόωρα γερασμένα κι ένα απερίγραπτο κενό στο βάθος της ψυχής. Πώς να μην πονούν οι μεγαλύτεροι και οι γονείς, βλέποντας την κατάσταση αυτή; 

Όταν όμως νέος πλησιάσει τον Κύριο, παραδοθεί σ' Εκείνον και πορευθεί κατά τις θείες εντολές Του, η ζωή του αλλάζει. Τότε ζει πραγματικά. Γίνεται αληθινά χαρούμενος και ελεύθερος. Δεν έχει εξουσία πάνω του ο διάβολος. Δεν τον σκιάζουν οι απειλές του, ούτε τον παρασύρουν οι προκλήσεις του. Η Χάρις του Κυρίου τον προστατεύει κι ανανεώνει διαρκώς τις δυνάμεις του, όπως ανακαινίζεται το πτέρωμα του μακρόβιου αετού. "Ἀνακαινισθήσεται ὠς ἀετοῦ ἡ νεότης σου (Ψαλμός ρβ [102], 5)", σημειώνει ο ιερός Ψαλμωδός. 

Όπως συνέβη και στον νέο της ευαγγελικής περικοπής, κοντά στον Χριστό γίνεται καινούργια η ζωή του ανθρώπου. Άλλο νόημα απέκτησε πλέον η ζωή του από τη στιγμή που τον θεράπευσε ο Κύριος. Μπορούσε να χαρεί ακμαίος τη ζωή, την παρουσία του πατέρα του. Μπορούσε να παίξει, να ονειρευθεί, να κάνει σχέδια για το μέλλον του, να δημιουργήσει. 

Ζούσε και πριν, αλλά η ζωή του έμοιαζε περισσότερο με θάνατο. Ο Χριστός του χάρισε την αληθινή ζωή. Ο κόσμος μας γηράσκει από τη φθορά της αμαρτίας. Καταπίπτει εξαιτίας της αποστασίας από τον Θεό. Η ελπίδα πλέον βρίσκεται στους νέους ανθρώπους. Πώς θα μπορέσουν οι νέοι να γίνουν το φύραμα που θα ζυμώσει και θα αναστήσει όλη την κοινωνία μας; Μόνο αν πλησιάσουν τον Κύριο! Γι' αυτό είναι ευθύνη όλων μας, ιδιαιτέρως των γονέων και των δασκάλων, να δώσουν χριστιανική αγωγή στα παιδιά τους, να τα αναθρέψουν με φόβο Θεού και να χαρίσουν με τον τρόπο αυτό ζωή στη ζωή τους. 

(Περιοδικό ο Σωτήρ, Τεύχος 2292, Αύγουστος 2023) 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 104ο μέρος

Οι 366 ημέρες, οι 8.784 ώρες με όποιον αριθμό κι αν τις πολλαπλασιάσουμε δεν είναι ούτε "ὡς ἡμέρα μία παρά Κυρίου". Παραμένουν λίγες για την αιωνιότητα. Είμαστε απίστευτα παροδικοί και εφήμεροι. Επιτακτική προβάλλεται η ανάγκη για εξαγορά του χρόνου με διάθεση δημιουργίας (Σπουδαία σκέψη). 

Κάνε Θεέ μου ο νέος χρόνος να είναι λουσμένος από φως. Σ' όλη τη γη και στις καρδιές μας να βασιλεύει ο Χριστός (Ειρηνούλας Μ. Μιχαηλίδου, Ψηλά οι καρδιές). 

Πριν από μερικά χρόνια, στην Ήπειρο, γκρεμίσανε ένα παλιό χωριάτικο σπίτι 100 και πλέον ετών, για να φτιάξουν ένα καινούργιο. Σε μια γωνιά στα θεμέλια βρήκαν το μπουκάλι με τον αγιασμό, που συνήθιζαν να τοποθετούν στο τέλος της τελετής του αγιασμού, ο οποίος γινόταν πάντοτε πριν να αρχίσουν το κτίσιμο οι μάστορες. Το άνοιξαν και το νερό ήταν καθαρό, μετά πάνω από 100 χρόνια! Πώς αλλιώς; Η χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι το ισχυρότερο "συντηρητικό" (Σπουδαία σκέψη)!

Μη δίνεις σημασία στον εαυτό σου, ούτε να επιδιώκεις με κάθε τρόπο ό, τι θεωρείται αγαθό για τη σάρκα, δηλαδή υγεία, ομορφιά, ηδονικές απολαύσεις, μακροζωία, ούτε να θαυμάζεις τα χρήματα, τη δόξα και την εξουσία, ούτε όσα εξυπηρετούν την πρόσκαιρη ζωή σου. Αλλά πρόσεχε τον εαυτό σου, δηλαδή την ψυχή σου. Αυτήν στόλιζε κι αυτήν φρόντιζε, ώστε με την προσοχή να κατορθώσεις να την απαλλάξεις απ' όλη τη βρωμιά που επικάθισε επάνω της από την κακία, να καθαριστεί όλο το αίσχος της κακίας και να την κοσμείς και να τη φαιδρύνεις με την ομορφιά της αρετής (Μέγας Βασίλειος).

Η σπατάλη του πλούτου επανορθώνεται, της υγείας σπανίως, του χρόνου ποτέ. Η αξιοποίηση του τώρα, του στιγμιαίου παρόντος, του "νῦν", είναι η άμεση προτεραιότητά μας, αφού είναι συνδεδεμένο με την αιωνιότητα, το "ἀεί". Τώρα είναι καιρός κατάλληλος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας (Σπουδαία σκέψη). 

Κι αν ακόμη φοράει ράκη ζητιάνου, η αρετή εμπνέει τον σεβασμό (Σίλλερ). 

Κακές συντροφιές παρέχουν πάντοτε πολλές αφορμές για την αμαρτία. Και όσοι χωρίς ανάγκη αναμειγνύονται μ' αυτές, πέφτουν στο έδαφος του διαβόλου και πρέπει να περιμένουν είτε να πειρασθούν είτε να παγιδευτούν, όπως ο Πέτρος είτε να γελοιοποιηθούν και να χλευασθούν. "Σώθητε ἀπό τῆς γενεᾶς ταύτηςτῆς σκολιᾶς (Πρ. β, 40) " (Π. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Μάρκον, ιδ, 66).

Μην ξοδεύεις παρά μόνο για το καλό των άλλων και των δικών σου. Μη σπαταλάς (Βενιαμίν Φραγκλίνος). 

Τα λόγια σου μην τα πετάς σαν άχυρα στ' αλώνι, γιατί τα παίρνει ο άνεμος και ποιος τα συμμαζώνει. Τα λόγια σου πριν να τα πεις, μέτρα τα ένα- ένα, και της καρδιάς σου τα κλειδιά μην δίνεις στον καθένα (Σπουδαία σκέψη). 

Βάλε φραγμό στο στόμα σου, φραγμό και στη λαλιά σου και από χίλια κόσκινα ας βγαίνει η μιλιά σου (Τα ποιήματα του καλόγερου). 

Χρή σιγᾶν ἤ κρείσσονα σιγῆς λέγειν: πρέπει να σιωπάς ή να λες κάτι καλύτερο από τη σιωπή (Πυθαγόρας). 

Όποιος βαστά τη γλώσσα του, σώζει την κεφαλή του (παροιμία). 

Εγκράτεια και γύμνασις και της τροφής λιτότης και έγερσις εωθινή εστί μακροβιότης (Από τη λαϊκή θυμοσοφία). 

Όλο το μεγαλείο του ανθρώπου βρίσκεται στη σκέψη. Ώστε από την ίδια τη φύση της η σκέψη είναι είναι ένα αξιοθαύμαστο και ασύγκριτο πράγμα (Φανούριος Γ. Παπαδημητράκης, Μεθοδικό απάνθισμα από τις "Σκέψεις" του Blaise Pascal, Αθήνα 2015). 

Εγώ φοβάμαι τον Θεό που είναι ψηλά και βλέπει. Φοβάμαι και τον άνθρωπο όπου Θεό δεν έχει (Σπουδαία λαϊκή σκέψη). 

Κάποτε ένα παιδί κατέβασε με ένα καλάθι σ' ένα ξεροπήγαδο τον γέροντα πατέρα του. Το σχέδιό του ήταν να τον αφήσει εκεί, για να πεθάνει. Ο γέροντας άνθρωπος με γνώση της ζωής και με τη σοφία του, την ώρα που τον κατέβασε στο βάθος του ξεροπήγαδου, του φώναξε: - Παιδί μου, πάρε πάλι πάνω το καλάθι, γιατί θα χρειασθεί. Ίσως κάποτε και το δικό σου παιδί να σου κάνει αυτό που εσύ τώρα κάνεις σε μένα (Σπουδαία σκέψη). 

Πολύ συχνά τα παιδιά μπορούν να μας παρασύρουν σε συμπεριφορές ανάρμοστες, προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν. Πριν λοιπόν παρασυρθείτε σε καβγά, περιμένετε 10-60 δευτερόλεπτα πριν ξεσπάσετε. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά πιάνει! (Σπουδαία σκέψη). 

Να το πάρουμε απόφαση. Η χριστιανική ζωή θα έχει και δοκιμασίες. Ο πιστός όμως άνθρωπος δεν εκπλήσσεται, δεν ταράσσεται, δεν αδημονεί, δεν γογγύζει. Επειδή αγαπά τον Χριστό, αγαπά και τον σταυρό που επιτρέπει ο Χριστός να βαστάει. Και τον σηκώνει με υπομονή, χωρίς να λησμονεί και το αιώνιο βραβείο της Βασιλείας του Θεού. Θάρρος λοιπόν. "Θαρσεῖτε· ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον", μας είπε. Και μας βεβαίωσε: "Ἰδού ἐγώ μεθ' ὐμῶν εἰμι πάσας τἀς ἠμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος(Ματθ. κη, 20)" (Σπουδαία σκέψη). 

Μέσα στου κόσμου την ερημιά, που λείπει η καλοσύνη, ω κάνε Θεέ μου να γενώ βρύση με γάργαρο νερό τη δίψα που να σβήνει (Ειρηνούλας Μ. Μιχαηλίδου).

Όπως το ρόδο αγάπησε τον ήλιο που μες στο φως του πρωτανθίζει και γύρω του γλυκιά ευωδιά σκορπίζει, έτσι κι η πήλινη καρδιά μου, Εσένα, Κύριε, να αγαπήσει και στης χαράς Σου μέσα στο βασίλειο πάνω από κάθε θάνατο να ζήσει (Αντώνης Πιλλάς). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 61ο

Εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, λένε οι Άγγελοι, κείμενον ἐν φάτνῃ κι εμείς δεν πέφτουμε στη γη να προσκυνήσουμε. Αντιστέκεται το επηρμένο κεφάλι μας και επίμονα ρωτάει: "γιατί βρέφος και γιατί σε φάτνη;" Και δεν ξέρουμε πως από αγάπη άμετρη ο Χριστός γίνεται Ίδιος με μας! Πως από αγάπη άμετρη ο Χριστός μπαίνει στη διαδικασία της κύησης, της γέννησης, της φτώχειας, της ανθρώπινης ζωής! Αν ο Χριστός ερχόταν εν δυνάμει και δόξῃ -που μπορούσε να το κάνει- θα εξασφάλιζε σίγουρα την υποταγή μας, όχι όμως την αγάπη μας. Όμως ο Χριστός δεν ήρθε, για να μας υποτάξει, αλλά για να μας αναδείξει! 

Δεν ήρθε για να δείξει τι μπορεί να κάνει Εκείνος, αλλά τι μπορούμε εμείς να κάνουμε στην ένωσή μας μαζί Του! Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας αποκαλύψει τη φύση Του, αλλά για να μας υποσχεθεί ότι εμείς μπορούμε να γίνουμε κατά Χάριν ό, τι Εκείνος είναι κατά φύσιν! Όπως έγινε με τις χιλιάδες των Αγίων της Εκκλησίας μας. Όπως έγινε με τον Άγιο Νεκτάριο, που αντιμετώπισε τον άδικο κατατρεγμό, χωρίς καθόλου να γογγύσει.

Όπως έγινε με τον άγιο Διονύσιο, που συγχώρησε τον φονιά του αδελφού του. Όπως έγινε με τον πατέρα Παΐσιο, που έλεγε για όσους τον συκοφαντούσαν: "έχουν ευλογία να με συκοφαντούν. Αυτοί με ωφελούνε". Όπως έγινε με τον πατέρα Πορφύριο, τον πατέρα Ιάκωβο.... Άνθρωποι σαν κι εμάς, που αθόρυβα και ταπεινά, μας απέδειξαν πού μπορούμε να φτάσουμε, όταν με τον Θεό ενωθούμε... Πόσες κρυμμένες δυνάμεις αγιότητας κλείνουμε μέσα μας... πόσο φως κουβαλάμε στα δομικά υλικά μας! Αυτή είναι η πιο παρήγορη και χαρμόσυνη βεβαιότητα που απορρέει από τη Σάρκωση του Χριστού: το μεγαλείο του ανθρώπου! Η ασύλληπτη και μοναδική μας αξία την οποία αναγνωρίζει ο Θεός και γι' αυτό κατέρχεται.

Γι' αυτό σαρκώνεται ο Χριστός: για να μας φανερώσει όχι πόσο σπουδαίος, πόσο ανεκτίμητος είναι, αλλά πόσο σπουδαίοι, πόσο ανεκτίμητοι, πόσο πολύτιμοι είμαστε! Γιατί ξέρει καλά πού μπορούμε να φτάσουμε. Για τον Χριστό ο δίκαιος και ο άδικος είμαστε παιδιά Του...με τεράστιες δυνατότητες προσωπικού αγιασμού, με ιστορία ανεπανάληπτη, με ελευθερία επιλογών, με δικαίωμα στην αμαρτία, αλλά και στη μετάνοια....

Μέσα στην αγάπη του Θεού δεν υπάρχουν ανάξιοι, περιφρονημένοι, ασήμαντοι και άχρηστοι άνθρωποι. Κι αν τίποτε δεν έχουμε, ούτε γνώσεις, ούτε πλούτη, ούτε υγεία, ούτε ανθρώπους να μας νοιάζονται και να μας αγαπούν.... κι αν την τελευταία θέση κατέχουμε, κι αν στην τελευταία θέση μας κατέταξαν οι άνθρωποι στη γη, μη φοβόμαστε.... μέσα στην Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχουν τελευταίοι... Εκεί, στην έσχατη θέση, όποιος θέλει μπορεί να γίνει πρώτος.... 

Στην Εκκλησία του Χριστού, οι έσχατες θέσεις συχνά πάνε πρώτες στον Παράδεισο... Κι αν η αμαρτία συντρίμμια μας έκανε, Αυτός που μας έφερε στη ζωή μπορεί να εναρμονίσει ξανά τα σπασμένα κομμάτια μας και μπορεί ξανά φτερά να μας δώσει... Χριστούγεννα ξανά και στα μέρη μας σαν να ζεσταίνονται οι καρδιές.... σαν να ελπίζουν.... Μύρισε άφεση... Μύρισε παράκληση αιωνία.... Ακόμα κι ο αγέρας λες σαν από κάπου παρήγορος έρχεται. Σαν κάποιος να ήρθε για μας... Σαν Κάποιος να πιστεύει σε μας.... Σαν Κάποιος να μας αγαπάει παντοτινά και απροϋπόθετα... 

(Μαρίας Μουρζά, Χριστούγεννα, Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου, Άγια Μετέωρα)

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 103ο μέρος

Στα πρόθυρα της Βηθλεέμ, ζούμε την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Να απολαύσουμε για ακόμη μια φορά την ύψιστη αγάπη του Θεού Πατέρα προς τον άνθρωπο: "τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκε". "Ὁ πατήρ ηὐδόκησεν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἡ Παρθένος ἔτεκεν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα". Να ανταποκριθούμε κι εμείς οι άνθρωποι με ζωή θεοφιλή και θεάρεστη(Σπουδαία σκέψη). 

Ξημέρωσαν Χριστούγεννα. Οι εκκλησιές σημαίνουν, κουνιούνται τα καμπαναριά και οι φωνές, που βγαίνουν απ’ το βαθύ, το διάπλατο κάθε καμπάνας στόμα, μοιάζουν χερουβικούς ψαλμούς, σαν απ’ ουράνιο δώμα. Χιλιάδες τα Χριστούγεννα τα τραγουδούν Αγγέλοι και κάθε αχτίδα από ψηλά, που κάθε αστέρι στέλλει, μοιάζει αγγελική ματιά. Θρησκεία! Γλυκειά μάννα! Τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά και στην καμπάνα και  πόσο εκείνη ἡ λαλιά σαλεύει στην καρδιά μας! Πόσες εκείνος ὁ Σταυρός απ῾ τα καμπαναριά μας, στην αντηλιάδα χύνοντας τόσες χρυσές αχτίδες, χύνει βαθιά μας στην ψυχή γλυκές χρυσές ελπίδες! («Ο Καλόγερος της Κλεισούρας » Κώστας Κρυστάλλης)

Η εορτή των Χριστουγέννων είναι εορτή της ειρήνης. Διότι ο βασιλιάς και χορηγός της ειρήνης ήρθε στη γη για να λυτρώσει τους κατοίκους της από την σκλαβιά της αμαρτίας. Ήρθε στη γη τότε -πριν από 2000 σχεδόν χρόνια. Έρχεται και στην ψυχή του καθενός και της καθεμιάς μας τώρα, για να την ειρηνεύσει. Και θα την ειρηνεύσει! Αρκεί εμείς να αγωνιζόμαστε κατά της αμαρτίας, να μετανοούμε, να εξομολογούμαστε με ειλικρίνεια και να Τον δεχόμαστε μέσα μας ως αιώνιο Βασιλιά και μοναδικό Κύριο της ψυχής μας."Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς (Ματθ. κα, 28)" (Σπουδαία σκέψη). 

Η προσκύνηση των μάγων θα πρέπει να μας διδάξει όλους, καθώς προσερχόμαστε κι εμείς να προσκυνήσουμε το θείο βρέφος. Εμείς βέβαια δεν διανύουμε την μακροχρόνια και επικίνδυνη, κοπιαστική πορεία των μάγων. Δεν έχουμε να προσφέρουμε στο θείο βρέφος χρυσό, λίβανό ή σμύρνα κι ούτε ζητεί τέτοια δώρα από εμάς. Το δώρο που ζητεί από εμάς σήμερα ο τεχθείς βασιλιάς του ουρανού και της γης είναι κάτι βαθύτερο, ανώτερο, ιερό. Παιδί μου, δος μου την καρδιά σου: "Δός μου, υἱέ, σήν καρδίαν (Παροιμίες κγ, 26)".(Σπουδαία σκέψη)

Το όνομα Εμμανουήλ δεν σημαίνει απλώς "Ο Θεός είναι μαζί μας, μας αγαπά και μας προστατεύει". Αλλά κυρίως σημαίνει "Ο Θεός είναι ανάμεσά μας". Δηλαδή ο Θεός έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία μας, χωρίς να παύσει να είναι Θεός. Το όνομα "Εμμανουήλ" σημαίνει ό, τι και το "Θεάνθρωπος". Μας δίνει παρηγοριά, γιατί "ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ' ὕψους ὁ Σωτήρ": ο άνθρωπος μπορεί εν Χριστώ να ενωθεί με τον Θεό, να αγιασθεί, να θεωθεί (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Χριστός σε αναζητά παντού. Στα κύματα των δοκιμασιών του βίου. Στο σπίτι του αμαρτωλού αρχιτελώνη. Στο πηγάδι της Σαμαρείτιδας. Στα σταυροδρόμια της ζωής. Πάνω στον Σταυρό με τα χέρια απλωμένα, πληγωμένα, ανυψωμένα, έτοιμα να σε σφίξουν στην αγκαλιά Του. Μην το αρνηθείς (Σπουδαία σκέψη). 

Πρέπει να έχωμεν δυο αγάπας, αγάπην προς τον Θεόν μας και εις τους αδελφούς μας. Φυσικόν μας είναι να έχωμεν αυτάς τας δυο αγάπας, παρά φύσιν είναι να μην τας έχωμεν. Και καθώς ένα χελιδόνι χρειάζεται δυο πτέρυγας δια να πετά εις τον αέρα, ούτω και ημείς χρειαζόμαστε αυτάς τας δυο αγάπας, διότι άνευ αυτών είναι αδύνατον να σωθώμεν και πρώτον έχομεν χρέος να αγαπώμεν τον Θεόν μας, διότι μας εχάρισε τόσην γην μεγάλη εδώ να κατοικώμεν πρόσκαιρα, τόσες χιλιάδες φυτά, βρύσες, ποταμούς, θάλασσας, αέρα, ημέραν, νύκτα, ουρανόν, ήλιον, κ.λπ. Όλα αυτά διά ποίον τα έκανε ει μη δι' ημάς; Τι μας εχρεώστει; Τίποτε... (Διδαχή Α, Αγίου Κοσμά Αιτωλού). 

Ο Κύριος μπροστά στον άσημο και τυφλό επαίτη. Κι ο τυφλός περιφρονημένος και βαθιά πικραμένος άνθρωπος μπροστά στον Υιό του Θεού, κραυγάζει μέσα από το απύθμενο ηφαίστειο του πόνου του: Κι η σαρκωμένη ΑΓΑΠΗ, ο Κύριος Ιησούς στέκεται ν' ακούσει τον στεναγμό και την κραυγή του. "Σταθείς ὁ Ίησοῦς ἐκέλευσεν αὐτόν ἀχθῆναι πρός αὐτόν (Λουκά η, 40)". "Ἀνάβλεψον, ἡ πίστις σου σέσωκέσε (στ. 1,2)" (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Κύριος, μόλις αντικρίζει την κουβαριασμένη γυναίκα που "ἦν συγκύπτουσα καί μή δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τό παντελές", στηλώνει το θεϊκό βλέμμα καταπάνω της και της λέγει: "γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου (Λουκά ιγ, 12)". Δεκαοκτώ χρόνια σκυμμένη, λύθηκε μονομιάς και στάθηκε ολόρθη στα πόδια της. Ακτινοβόλησε την ευτυχία της και την ευγνώμονα διάθεσή της. Ας εναποθέτουμε τον πόνο μας και την ασθένειά μας στον Άγιο Θεό, που είναι όλος αγάπη και θα ανταποκριθεί στην εκπλήρωση των πόθων μας (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Κύριος εικονίζει την ευφροσύνη της βασιλείας του με την παραβολή του Δείπνου. Οι άνθρωποι που αρνήθηκαν να μετάσχουν δεν είναι άσωτοι - που έφυγαν μακριά και σκόρπισαν τον πατρικό πλούτο. Δεν είναι Φαρισαίοι που έστησαν τον εαυτό τους είδωλο και έχασαν το πρόσωπο του Θεού. Οι άνθρωποι μπλοκαρίστηκαν στην καθημερινότητα: α) ιδιοκτησία: "Ἀγρόν ἠγόρασα", β) το καθημερινό έργο: "Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε καί πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά", γ) οικογενειακή απασχόληση: "Γυναῖκα ἔγημα καί οὐ δύναμαι ἐλθεῖν". Νεκρώθηκε το πνευματικό τους αισθητήριο κι έσβησε η λαχτάρα τους για επικοινωνία μ ε τον αιώνιο Θεό (Επίσκοπος Νικόδημος, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος).

Όλες οι κουλτούρες, όλοι οι πολιτισμοί, όλοι οι νόμοι, όλοι οι άνθρωποι, όλα τα ουράνια, όλοι οι κόσμοι δίχως τον Χριστό μεταμορφώνονται σε κόλαση....Αιώνιο κέρδος αποτελεί ο Χριστός (π. Ιουστίνος Πόποβιτς). 

Κύριε, Σε ικετεύω, για όσους πονούν, για όσους πεινούν, για όσους εγκληματούν, για όσους πεθαίνουν χωρίς να Σε γνωρίσουν ή είναι άπιστοι και Σε πολεμούν, για όσους νιώθουν μοναξιά ή εγκατάλειψη ή είναι απελπισμένοι, για όσους αγωνιούν, για όσους ψάχνουν για εργασία, για όσους σχεδιάζουν εκδίκηση, για όσους λύγισαν και αμάρτησαν, Κύριε Ιησού Χριστέ, όλοι δικά σου παιδιά είμαστε, ελέησέ μας! (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνο, δημιουργικό και χαρούμενο το 2024!