Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 9ο)

 

Ο Papajule διατηρούσε ένα μικρό μαγαζάκι στη μεγάλη αγορά της Kananga, πολύ κοντά στην ορθόδοξη Ιεραποστολή. Με τη γυναίκα του είχαν δώδεκα παιδιά. Εκείνος είχε τη συνήθεια, όσο δούλευε, να έχει το ραδιοφωνάκι του μόνιμα ανοιχτό. Εδώ και καιρό, είχε αρχίσει να του κάνει εντύπωση ένας σταθμός τελείως αλλιώτικος από όλους τους υπόλοιπους. Άκουγε λόγια παράξενα και πρωτόγνωρα, που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ξανακούσει... Ραδιοφωνικός σταθμός της Ορθόδοξης Ιεραποστολής. "Η φωνή της Ορθοδοξίας". Πόσο άγγιζαν την ψυχή του όλα όσα άκουγε....

Ακόμα κι αυτή η μουσική, αλλά και τα παράξενα τραγούδια, οι ύμνοι αυτής της εκκλησίας ειρήνευαν την ψυχή του και τη γέμιζαν με μια αλλιώτικη γαλήνη. Έλεγε στη γυναίκα του κάθε τόσο αυτά που άκουγε και κατέληγε: - Μωρέ γυναίκα, μήπως εκεί είναι η αλήθεια; Και είμαστε τόσο κοντά.... Δεν πάμε να δούμε τι γίνεται σε αυτή τη μεγάλη εκκλησία, που χτυπούν τόσο χαρούμενες καμπάνες; Όλο έλεγαν, τα συμφωνούσαν, αλλά δεν αποφάσιζαν... ώσπου κάποια εποχή η σύζυγός του γέννησε και πάλι. Δίδυμα αυτή τη φορά. Κοριτσάκια. Υγιέστατα φαίνονταν και χαριτωμένα. Δεν άργησε όμως να φανεί από τις πρώτες μέρες μια παράξενη δυσκολία!

Ενώ το ένα αναπτυσσόταν ομαλά παίρνοντας το κανονικό βάρος, το άλλο έχανε. Έφτασαν να γίνουν τριών χρονών και η... τοσοδούλα δίδυμη έμοιαζε με ένα μικρό κουκλάκι, που ούτε περπατούσε ούτε μιλούσε. Και πού δεν το πήγαν το παιδάκι τους... Παρ' όλη τη φτώχεια τους δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια.... Τίποτε δεν κατάφεραν. Ήταν σίγουροι ότι κάποιο κακό πνεύμα, από αυτά που οι μάγοι ορίζουν, χτύπησε και τη δική τους πόρτα.... Δεν έμενε παρά να περιμένουν το μοιραίο. 

-Γυναίκα, μήπως είναι ώρα να πάμε στους ορθόδοξους; Πού ξέρεις, οι δικοί τους μάγοι μπορεί να κάνουν καλά το παιδί μας. Πήγαινε, μάθε και πες μου, είπε κάποια μέρα ο πατέρας. έφτασε η Κογκολέζα μάνα στην ορθόδοξη Ιεραποστολή με συνοχή και δισταγμούς κι έφυγε κατενθουσιασμένη και κατανενυγμένη... Όλα ήταν τόσο αλλιώτικα εκεί! Της φάνηκαν τόσο αληθινά, τόσο φωτεινά.... "-Δεν μπορεί, εδώ σίγουρα κατοικεί ο Θεός, ο αληθινός", έλεγε και ξανάλεγε. "Μου το λέει η καρδιά μου". 

Ρώτησε, έμαθε κι όλα τα έλεγε στον σύζυγό της, που ήταν ήδη μυημένος και ενημερωμένος από τον ραδιοφωνικό σταθμό, τον οποίο δεν παρέλειπε ποτέ να ακούει. Κατηχήθηκαν με όλα τα παιδιά τους στην ομάδα των κατηχουμένων, ώσπου έφτασε η ευλογημένη μέρα της βάπτισης... Τι φωτεινή μέρα! Πόσο αξέχαστο θα μείνει το καρδιοχτύπι τους!

- Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού.... η δούλη του Θεού... εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.... 

Ένα-ένα όλα τα μέλη της οικογένειας του κυρίου  Ζυλ έμπαιναν στο Βαπτιστήρι και έβγαιναν ολοφώτεινοι πολίτες της Βασιλείας του Θεού. Ήρθε η σειρά της μικρούλας δίδυμης. - Βαπτίζεται η δούλη του Θεού Όλγα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.... Βγήκε η Όλγα από το Βαπτιστήρι, στάθηκε στο πεζούλι όρθια, λαμπερή και χαρούμενη, κοίταξε τη μαμά της και φώναξε δυνατά: -Μαμά! 

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων κατέβηκε τα δυο σκαλοπάτια του Βαπτιστηρίου και χώθηκε στην αγκαλιά της μανούλας της. Η συγκίνηση και ο συγκλονισμός όλης της οικογένειας δεν περιγράφεται.... Η Όλγα, μετά το βάπτισμά της, άρχισε να μεγαλώνει και να εκδηλώνει μια ιδιαίτερη ευλάβεια.... Η αγάπη του αγίου Θεού κάλεσε μια ακόμη οικογένεια στην αλήθεια και στη σωτηρία.... Εκεί που κατοικεί ο Θεός... Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν... 

ΥΓ: Αφιερωμένο στην ψυχή εκείνη που έζησε όλα αυτά τα θαυμαστά από κοντά - και πιο κοντά δεν γίνεται- και ήταν και παρούσα στο αποκορύφωμά τους, εκεί δίπλα στην κολυμπήθρα. Το αυθεντικό αυτό περιστατικό μας το "εμπιστεύτηκε" η ίδια. 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Εδώ σίγουρα κατοικεί ο Θεός ο αληθινός! Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Δεκέμβριος! 

 


Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2021

Φράσεις για προβληματισμό 66ο μέρος

Ελλάδα και Εκκλησία, Ελληνισμός και Ορθοδοξία. Πατρίδα και Πίστη άρρηκτα συνδεδεμένα προχωρούν και συμβαδίζουν δια μέσου των αιώνων. Η Ελλάδα ευγνωμονεί και μένει πιστή και αφοσιωμένη στη σώτειρά της Εκκλησία και πρέπει να παραμείνει. Όπως γράφει και ο Κωστής Παλαμάς: Χρωστάμε σ' όσους ήρθαν, πέρασαν, θαρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί (Σπουδαία σκέψη). 

 Ένα όνειρο είναι η ζωή μας, που θα περάσει γρήγορα. Και μετά; Μετά η ατελεύτητη αιωνιότητα. Αιώνια ζωή ή αιώνια κόλαση. Εμείς πού θα καταλήξουμε; Εξαρτάται από τις επιλογές μας σ' αυτήν την τόσο σύντομη ζωή. Ας ατενίσουμε τον Λάζαρο, ας ατενίσουμε και τον πλούσιο κι ας αποφασίσουμε. Ας πορευθούμε με τον πόθο της ουράνιας Βασιλείας, υπομονετικοί στις θλίψεις μας, ελεήμονες τον καιρό της ευημερίας μας, ώστε να οδηγήσουν κι εμάς άγγελοι στην αγκαλιά του Πατριάρχη Αβραάμ (Σπουδαία σκέψη). 

Κάποτε έπρεπε να αναχωρήσει από το χωριό ή την πόλιν, που επεσκέπτετο, για να μεταβή εις άλλην περιοχήν. Ήθελε το περιεχόμενο του κηρύγματός του να τυπωθή στον νου τους. Να μην το ξεχάσουν τι έπρεπε να κάνουν: "Τώρα κι εγώ εδώ όπου ήλθα και κοπιάζω είναι καλόν να μην μου δώσετε ολίγην παρήγορίαν, πληρωμήν; Και τι πληρωμήν θέλω εγώ; Να καθήσετε από πέντε, δέκα, να συνομιλήτε αυτά τα θεία νοήματα και να τα βάλετε μέσα εις την καρδίαν σας, διά να σας προξενήσουν την αιώνιον ζωήν" (Κοσμάς ο Αιτωλός). 

Όσο λειτουργούν καλά τα κύτταρά μας είμαστε άθεοι. Όταν όμως η ζωή σου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια σου, είσαι βέβαιος ότι θα συνεχίσεις να μιλάς με την ίδια σιγουριά (Χρήστος Μπίντας, Νάουσα). 

Σε αυτή την αποστατημένη εποχή, ο καθένας μας αναμετριέται τώρα με τις ευθύνες του. Καλείται σε τέτοιους καιρούς χαλεπούς να μένει ασυμβίβαστος. Μέσα σ' έναν κόσμο συμβιβασμένο με το ψεύδος, να δώσει τη μαρτυρία του. Σε καιρούς πανθρησκευτικής πλάνης και γενικής αποστασίας, να ομολογεί με παρρησία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη αλήθεια, ο μόνος αληθινός Θεός, η ζωή, το φως και μόνη ελπίδα του κόσμου (Σπουδαία σκέψη). 

Για να αντέξουν οι λαοί στη συνεχή φθορά του χρόνου και να μην εξαφανίζονται, βοηθεί η εθνική συνείδηση που μετατρέπει τους λαούς σε έθνη και στη συνέχεια τους οδηγεί στον σχηματισμό ανεξάρτητων κρατών. Όσο ισχυρότερες είναι οι ρίζες κάθε λαού τόσο πιο ισχυρή είναι η έννοια της πατρίδας (Κωνστ. Λούλης).

Εδώ που τα λέμε, όταν έχεις τον έλεγχο της κατάστασης, θεωρείς ότι δεν έχεις ανάγκη από τον Θεό. Ανάγκη από τον Θεό έχεις, όταν βουλιάζουν τα καράβια σου (Χρήστος Μπίντας, Νάουσα). 

Οι άγιοι Πατέρες της Ζ Οικουμενικής Συνόδου αγάπησαν τον Λόγο του Θεού, Τον μελέτησαν κι αγωνίσθηκαν να Τον εφαρμόσουν στη ζωή τους. Σήκωσαν με πολλή υπομονή τον σταυρό της πνευματικής ζωής,. Γι' αυτό κι αγιάσθηκαν. Φωτίσθηκαν και ορθοτόμησαν την αλήθεια στη Σύνοδο της Νίκαιας το 787. Στα βάθη της καρδιάς μας να κρύβουμε τα λόγια του Θεού σαν πολύτιμο θησαυρό και να καρποφορεί στη ζωή μας. "Ἐν τῇ καρδίᾳ μου ἔκρυψα τά λόγια σου, ὅπως ἄν μή ἁμάρτω σοι (Ψαλμός ριη, 11)" (Σπουδαία σκέψη).  

Η χώρα των Γαδαρηνών τη μέρα εκείνη που πέρασε ο Χριστός ήταν ανάστατη. Ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς , φανερώνοντας τη θεϊκή του δύναμη, ελευθέρωσε έναν δαιμονισμένο από τα δαιμόνια που τον είχαν κυριεύσει. Οι κάτοικοι των Γαδαρηνών παρακάλεσαν τον Κύριο να φύγει από τα σύνορά τους. Αναγνώρισαν την επίσκεψη του Θεού, αλλά δεν την αποδέχθηκαν. Ας θαυμάσουμε την ακατανίκητη δύναμη του Κυρίου και την άφατη αγάπη και ανεξικακία του προς τον δαιμονισμένο και προς τους κατοίκους εκείνης της περιοχής, στους οποίους άφησε τον θεραπευθέντα συμπατριώτη τους, για να τους διηγείται όσα θαυμαστά τους έκανε ο Ιησούς Χριστός. Ποτέ να μη φθάσουμε στο σημείο να μην αποδεχόμαστε την επίσκεψη του Θεού στη ζωή μας (Σπουδαία σκέψη). 

Αν νομίζεις ότι ο Θεός είναι αυτό που έχεις στο μυαλό σου, ιδέα δεν έχεις τι είναι Θεός.... (Χρήστος Μπίντας, Νάουσα). 

Η αγάπη δεν υπομένει μια μόνο, ή δυο ή τρεις αδυναμίες του άλλου, αυτές που ευκολότερα αντιμετωπίζονται, αυτές που είναι υποφερτές, αλλά όλες τις υπομένει και τις πιο ενοχλητικές κι αυτές που προξενούν λύπη στην καρδιά. "Ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπη (Εφεσίους δ, 2)". Εφόσον θέλουμε να ανέχονται οι άλλοι τις ιδιοτροπίες μας, οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο γι' αυτούς. Ο Θεός δείχνει πάντοτε την αγάπη Του και τη μακροθυμία Του, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς στους συνανθρώπους μας. Η αγάπη πάντα υπομένει (Σπουδαία σκέψη). 

Πάντοτε να θυμόμαστε τα λόγια του Χριστού: Στη Βασιλεία των ουρανών θα εισέλθει όχι αυτός που με επικαλείται και λέει απλώς "Κύριε, Κύριε", αλλά εκείνος που εφαρμόζει το θέλημα του Πατρός μου, που είναι στους ουρανούς (Ματθ. ζ, 21). Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι τα φτωχά έργα της θρησκευτικότητας πρέπει να συνοδεύονται από εσωτερικό βάθος πνευματικής ζωής, εξαγιασμένης καρδιάς στην οποία κατοικεί ο Χριστός (Σωτήρ). 

Ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε. Αν δεν βλέπεις τον Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό. 'Όταν βρεις τον Χριστό, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός. 'Έχεις τη χάρι και μπορείς να τα υποφέρεις όλα για τον Χριστό. Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά σου, η ζωή αλλάζει. Όταν μπει ο Χριστός στην καρδιά, τα πάθη εξαφανίζονται (Όσιος Πορφύριος). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!



Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2021

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 8ο-β μέρος - τελευταίο)

 


- Σε αυτούς τους εφτά μήνες δεν κύλησες ούτε μια φορά; παίρνεις θάρρος και του λες την ώρα που κάθεσαι στο σκαλοπάτι δίπλα του. 

- Όχι. Την πάτησα μια φορά. Τα Χριστούγεννα. Ήμουν τελείως μόνος. Από την τράπεζα δεν πέρναγε κανείς. Ήταν όλοι στα σπίτια τους. Με τις οικογένειές τους. Και δεν άντεξα. Σηκώθηκα σαν υπνωτισμένος, έφτασα στην πλατεία, πήρα το λεωφορείο και πήγα. Είχα μαλώσει εκείνες τις μέρες και με τη γυναίκα μου... 

- Έχεις οικογένεια, βρε Αντώνη; Δεν μου το' χες πει...

- Δεν τα λένε αυτά σε όποιον να' ναι. Εσύ κάθεσαι μαζί μου. Μου μιλάς. Με λες και με τ΄ όνομά μου. Δεν μου πετάς ένα κέρμα και φεύγεις. Μου έφερες ρούχα. Και φαΐ μαγειρεμένο είχα να φάω κανένα χρόνο. Και δεν με κοιτάς παράξενα. 

- Τι σημαίνει αυτό; Πώς σε κοιτά παράξενα κάποιος;

- Να, με λύπηση, ρε παιδί μου. Ξέρεις, δεν καταλαβαίνει ο κόσμος πως κι εμείς είμαστε άνθρωποι σαν κι εσάς. Ή καλύτερα.... Ήμασταν κάποτε. Με σπίτι και δουλειά. Με γυναίκα και πεθερά. Έτσι ήμουν κι εγώ πριν μπλέξω με αυτόν τον διάβολο. Με τον πιτσιρικά μου στην αγκαλιά. 

- Αντώνη, ένα-ένα μου τα βγάζεις! Έχεις και γιο, ρε μπαγάσα; Πόσων χρονών;

- Τώρα είναι τεσσάρων! Μεγαλώνει με τη μάνα του, τη Μαρία, και με τη γιαγιά του. 

- Πώς έφυγες από το σπίτι σου; Θέλεις να μου πεις; Έφυγες ή σ' έδιωξαν; 

-Το ίδιο είναι. Αν δεν με έδιωχναν, θα' φευγα από μόνος μου. Δεν θα διακινδυνεύσω να με δει ο Γιαννάκης μου σ' αυτά τα χάλια... Τόσα χρόνια το' κρυβα, αλλά τότε που έμπλεξα με τα σκληρά, το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Μέχρι που έγινε. 

- Τι έγινε Αντώνη;

- Δεν είναι ωραία ιστορία. Καλά.... Να, είχα πάρει τη δόση μου και ήμουν στην τουαλέτα. Η πεθερά μου ανησύχησε, γιατί ήμουνα πολλή ώρα μέσα. Μου μιλούσε. Την άκουγα, αλλά δεν μπορούσα να της απαντήσω. Ήμουνα αλλού. Άρχισε να χτυπάει. Εγώ τίποτα. Μου είπε πως θα σπάσει την πόρτα. Και κάποια στιγμή το' κανε. Φώναξε κάποιον γείτονα. Την έσπασε. Και με είδαν σ' εκείνα τα χάλια. Μ' έδιωξε. Και είχε δίκιο! Από τότε, εδώ και δυο χρόνια είμαι έξω. 

- Πού τη βγάζεις, Αντώνη; Πού κοιμάσαι; 

- Σε ένα βαγόνι παλιό, εκεί στις γραμμές. Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα εκεί μέσα. Εκεί έρχεται πού και πού και με βλέπει η γυναίκα μου. Μερικά βράδια κάθεται και μαζί μου. Μου λέει για τον μικρό μας. Κοιμόμαστε και μαζί. Μ' αφήνει και κλαίω στην αγκαλιά της. 

- Αντώνη, συγχώρα με! Πρέπει να φύγω. Βράδιασε και θα κλείσει το μάρκετ και περιμένουν το γάλα, για να κοιμηθούν.... 

Αυτό λες, και πιστεύεις πως βρήκες τη δικαιολογία που έψαχνες, για να κρύψεις τη συγκίνησή σου. 

- Θα ξανάρθεις; σε ρωτάει ο Αντώνης, κοιτώντας σε ευθεία στα μάτια. 

- Θα ξανάρθω, ρε Αντώνη! Αφού το ξέρεις.... λες ανεβαίνοντας στο ποδήλατο. 

- Και το βιβλίο για τον Παΐσιο που μου' πες, μην ξεχάσεις. Ευχαριστώ!

- Θα το θυμηθώ. Τα λέμε αύριο, Αντώνη. 

- Και κάνε και καμιά προσευχή για μένα. Μπορείς; σου πέταξε πριν κάνεις την πρώτη πεταλιά. 

- Θα κάνω, Αντώνη. Και συ για μένα. 

Σε αφόπλισε. Σχεδόν ντράπηκες που δεν ήσουν εσύ στη θέση του... Κι αν ήσουν; Έφυγες. Δεν σταμάτησες όμως από εκείνη την ώρα να τον σκέφτεσαι.... 

Ψάχνεις να βρεις με ποιους τρόπους θα μπορούσες να του προσφέρεις, έστω και μια προσωρινή ανακούφιση. Και δεν σε νοιάζει πια να μάθεις πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Το θέμα είναι τι θα κάνεις εσύ για τον Αντώνη. Προς το παρόν και μέχρι να σκεφτείς κάτι που να αξίζει έβαλες τον Αντώνη στην προσευχή σου. Μαζί με τους υπόλοιπους "Αντώνηδες", που έχεις συναντήσει.... Στο ζήτησε άλλωστε ο ίδιος. Πώς θα μπορούσες να του το αρνηθείς; 

ΥΓ: Ο Αντώνης θα είναι κι απόψε εκεί. Στη θέση του. Και το δικό του, αλλά και τα υπόλοιπα ονόματα αυτής της ιστορίας είναι τα πραγματικά. Για την περίπτωση που θα ήθελες να βοηθήσεις κι εσύ "με καμιά προσευχή για εκείνον". Θέλεις; =

Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Και κάνε και καμιά προσευχή για μένα. Μπορείς; Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Καλή δύναμη στον πνευματικό αγώνα νηστείας μέχρι τα Χριστούγεννα! 



Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2021

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 8ο-α μέρος)

Δεν είναι πολύ όμορφη αυτή η ιστορία. Και δεν είναι όμορφη, γιατί δεν γνωρίζουμε το τέλος που θα έχει. Η αλήθεια όμως, γνωρίζεις καλά, δεν έχει πάντα ξεκάθαρο περίβλημα. Γι' αυτό και δεν μπορούμε να την αφήσουμε κρυμμένη σ' ένα ντουλάπι και να βγάλουμε "βόλτα" μόνο εκείνες που έχουν "ωραίο" τέλος. Κάποιος δικός μας ήταν εκεί και μας τα' πε. Τώρα, πριν λίγο. Στην τράπεζα απέξω ο Αντώνης. Ήταν ο ίδιος που είχε συναντήσει τότε στο φανάρι της πλατείας. Το απλωμένο χέρι του, διακριτικά είχε φτάσει κοντά στο ανοιχτό παράθυρο του σταματημένου στο φανάρι αυτοκινήτου του. Τον είχε ρωτήσει το όνομά του. 

- Αντώνης, του είπε. Θυμάται πως τράβηξε έναν χυμό που γι' αυτές τις περιστάσεις έχει τον τελευταίο καιρό κάτω από το κάθισμά του (έχει καταλάβει πως δυο κουβέντες και κάτι άμεσα φαγώσιμο, πολλές φορές είναι προτιμότερο από τις πενταροδεκάρες, που σου' χουν απομείνει)....και έκανε να του το δώσει. 

- Θέλεις, του' χε πει. Και τότε έγινε η σκηνή που δύσκολα θα ξεχάσει.... Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τον κοίταξε μέσα στα μάτια, αλλά τόσο βαθιά, που ένιωσε τη ματιά του να τον "τρυπάει". Και του' πε: 

- Ερωτήσεις είναι τώρα αυτές; Πήρε τον χυμό. Τον ευχαρίστησε με λόγια και με ένα πικρό χαμόγελο...

Τώρα ο Αντώνης κάθεται στα σκαλιά. Λίγα λόγια γραμμένα σε ένα χαρτόνι και ένα χάρτινο ποτηράκι. Τα βιβλιαράκια του δίπλα του, τσαλακωμένα από τη χρήση και την υγρασία. Κατεβασμένο κεφάλι μόνιμα. Σκυμμένο, ανάμεσα στα πόδια του. Σαν παιδί, που νιώθει πια στο πετσί του πως αυτό που έχει κάνει είναι ασυγχώρητο. Όχι για τον εαυτό του, αλλά για την οικογένειά του....

Ταλαιπωρημένος. Αλλά με καθαρά μάτια. Με καθαρό βλέμμα. Χρήστης, αλλά σε διαδικασία απεξάρτησης. Καθημερινά πηγαίνει στον ΟΚΑΝΑ, όπου του χορηγούν τη δόση μεθαδόνης που του χρειάζεται, για να καθαρίσει από αυτό που έπαιρνε δέκα ολόκληρα χρόνια.... Μεγάλη απόφαση. Τεράστια! Η ηρωίνη όμως του έχει αφήσει μεγάλα κουσούρια. Η δεξιά γάμπα είναι πια τόσο πρησμένη, που τον εμποδίζει να σηκώσει το μπατζάκι του παντελονιού, για να σου δείξει το γόνατό του, που είναι ακόμα πιο πρησμένο. Περιμένει να ανοίξει αύριο πρωί το κοινωνικό φαρμακείο, για να ζητήσει να του εκτελέσουν τη συνταγή που του έγραψαν σήμερα στον Ερυθρό. Αντιβίωση (ciproxin των 800 mg), παυσίπονα και αντιπηκτικά. (Δήλωσε το όνομα του ξαδέρφου του, μήπως και του τα δώσουν δωρεάν). 

Πρέπει, λέει, να έχει το πόδι του ψηλά, να τρώει καλά και να ξεκουράζεται... "Αστεία πράγματα", σου λέει. - Αν κάνω ό, τι μου λες, γιατρέ, θα πεθάνω από την πείνα, είπε στον ειδικευόμενο, που πέτυχε στο νοσοκομείο, όταν τον άφησε εκεί το ασθενοφόρο που είχε ο ίδιος ειδοποιήσει, για να τον πάρουν. 

- Αφού δεν μπορώ να περπατήσω. Σε κάθε βήμα που κάνω, νιώθω το πόδι μου σαν να είναι έτοιμο να εκραγεί..... 

- Βρε, Αντώνη! Πότε θα τελειώσουν αυτά τα μαρτύρια που περνάς; σου ξέφυγε από το στόμα. Όσο και να το δαγκώνεις πια, τα λόγια δεν γυρίζουν πίσω. 

- Είμαι ήδη εφτά μήνες στη μεθαδόνη. Έχω άλλους πέντε, για να ολοκληρωθεί η συγκεκριμένη θεραπεία. Μετά πρέπει να προσέχω για έναν ακόμα χρόνο, για να μην ξανακυλήσω. Οι αρτηρίες μου όμως είναι βουλωμένες. 

συνεχίζεται.....

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Και κάνε και καμιά προσευχή για μένα. Μπορείς; Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!




Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2021

Φράσεις για προβληματισμό 65ο μέρος

Η Σαλονίκη, που ‘σβηνε με του καιρού το διάβα 
(καντήλι που τρεμόφωτο για λάδι λαχταρά) από βραδύς κοιμήθηκε δυστυχισμένη, σκλάβα και την αυγούλα εξύπνησεν αρχόντισσα, κυρά.

Τι να ’βλεπε στον ύπνο της; τι νάταν τ' όνειρό της; -Τον Άη Δημήτρην έβλεπε στ' άτι του το γοργό που ροβολώντας έκραζε με τη φωνή της νιότης: "Άνοιξε πόρτα της σκλαβιάς, η Λευτεριά είμ' εγώ!"

Κι' άνοιξ' η πόρτα ορθάνοιχτη μπροστά στον καβαλλάρη κ' εμπήκ' εκείνος κ' έλαμψε σαν τον Αυγερινό, κ' υψώνοντας και παίζοντας τ' αστραφτερό κοντάρι
έδειξε με το δάκτυλο του Ολύμπου το βουνό.......

(Ιωάννη Πολέμη, Ποίημα για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης)

Την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε και τη Σκέπη της πιο στοργικής Μάνας του κόσμου, της Μητέρας όλων των ανθρώπων και ιδίως των πιστών. Να την ευχαριστήσουμε για τη θαυμαστή προστασία της, την αγία Σκέπη της. Να της δώσουμε την πιο μεγάλη χαρά με το να ζούμε όπως Εκείνη, με υπακοή στο θέλημα του Υιού της (Σπουδαία σκέψη). 

Ο γενναίος οφείλει να είναι και μεγαλόψυχος (Κικέρων). 

Δεν υπάρχει στιγμή χωρίς κάποιο καθήκον (Κικέρων). 

Εσύ δεν είσαι από πανιού λωρίδα καμωμένη, εσύ είσαι από αίμα, από καπνούς κι από φωτιά βγαλμένη. Εσύ πετούσες σαν αετός πάνω από ηρώων κεφάλια. Κυμάτισες ανίκητη, σε πέλαγα, ακρογιάλια (Γ. Σημηριώτης). 

 Αὐτός τε γάρ γένος Ἕλλην γένος εἰμί τ' ἀρχαῖον καί ἀντ' ἐλευθέρας δεδουλωμένην οὐκ ἄν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τἠν Ἐλλάδα: Είμαι κι ο ίδιος Έλληνας και δεν θα ήθελα να δω την Ελλάδα από ελεύθερη να γίνει υπόδουλη (Ηροδότου ΙΧ, 45, 2, λόγια Αλεξάνδρου Α, γιου του Αμύντα). 

Ἔστιν μέν οῦν Ἐλλάς καί ἡ Μακεδονία: Είναι λοιπόν Ελλάδα και η Μακεδονία (Στράβων). 

Η ορθή στάση ενός συνετού ανθρώπου στον Μεγάλο Καθεδρικό Ναό του Σύμπαντος είναι να γονατίσει, να υψώσει τα χέρια του στον ουρανό και να υμνήσει από τα κατάβαθα της ψυχής του το Θεό. Στη λαμπρή λειτουργία που τελείται καθημερινά στον Μεγάλο Καθεδρικό Ναό του Σύμπαντος δεν είμαι παρά ένα "παπαδάκι". Κρατώ λαμπάδα αναμμένη την ψυχή μου, για να συνοδεύω τον Ήλιο, στις Μικρές και Μεγάλες Εισόδους Του (Χρήστος Μπίντας, Νάουσα). 

Όλοι γνωρίζουμε ότι η ελεημοσύνη είναι πολύ μεγάλη αρετή, στην οποία ευαρεστείται ο Θεός. Για να είναι θεάρεστη, πρέπει να γίνεται με την καρδιά μας, με τη θέλησή μας "μή ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνἀγκης.  "Δανείζει στον Θεό αυτός που ελεεί τον φτωχό (Παροιμ. ιθ, 17)". Ας το προσπαθούμε και ας Τον παρακαλούμε να μας το χαρίζει ο Άγιος Θεός (Σπουδαία σκέψη). 

Κατά τη θαυμαστή πορεία του λαού του Ισραήλ στην έρημο, ο Θεός, για να τους συντηρήσει, σήκωσε ξαφνικά δυνατό άνεμο και έφερε από τη θάλασσα πλήθος από ορτύκια και τα έριξε στο στρατόπεδο. Ο καθένας μάζευε με βουλιμία όσα μπορούσε περισσότερα. Η λαιμαργία τους είχε ως αποτέλεσμα να παραχωρήσει ο Θεός να προσβληθούν από μολυσματική αρρώστια και να πεθαίνουν κατά σωρούς. Όπως τότε και σήμερα εξουσιάζει η λαιμαργία τους ανθρώπους. Καταπιέζει τον άνθρωπο και τον υποδουλώνει σε ένα πιάτο. Οι συνέπειες γνωστές. Αυτάρκεια και ολιγάρκεια στο φαγητό (Περιοδικό Σωτήρ). 

Όταν ελαφρύνεις τον πολίτη από τα βάρη, γίνεται ισχυρότερος για την πατρίδα και πιο πρόθυμα τα χέρια του για εργασία (Περικλής).

Βούλου γονεῖς πρώτιστον ἐν τιμαῖς ἔχειν: φρόντιζε πρώτα από όλα να τιμάς τους γονείς σου (Σπουδαία σκέψη). 

Ἐάν μή τις τρέφῃ τούς γονέας, ἄτιμος ἔστιν: εκείνος που δεν φροντίζει για τη διατροφή και συντήρηση των γονέων του είναι άτιμος (Μένανδρος). 

Πιστεύω ότι αν μια πολιτεία βρίσκεται στο σύνολό της σε ακμή, εξυπηρετεί καλύτερα τους πολίτες, παρά όταν οι πολίτες ευτυχούν ο καθένας χωριστά, αλλά η πατρίδα στο σύνολό της δυστυχεί (Περικλής).

Μεγάλοι λόγοι μεγάλας πληγάς τῶν ὑπεραύχων ἀποτίσαντες γήρᾳ τῷ φρονεῖν έδίδαξαν: τα μεγάλα λόγια, αφού πλήρωσαν τους αλαζόνες με πολλές συμφορές, στα γεράματα τους δίδαξαν να είναι σώφρονες (Σπουδαία σκέψη). 

Γῆρας διδάσκει πάντα καί χρόνου τριβήν: τα γηρατειά και ο χρόνος διδάσκει τα πάντα (Σπουδαία σκέψη). 

Η τύχη δεν βοηθά ποτέ εκείνους που δεν βοηθούν ποτέ τον εαυτό τους (Σοφοκλής). 

Να προσέχετε, αδελφοί μου, οι κοσμικοί να μην κατηγορείτε τους παπάδες σας, να μην τους υβρίζετε και να μην τους παραμελείτε, διότι βάνετε φωτιά και καίεσθε· διότι οι παπάδες είναι ανώτεροι κι από τους αγγέλους κι από τους βασιλείς. Εγώ, αδελφοί μου, η γνώμη μου έτσι με λέει να κάνω. Εάν απαντώ έναν παπά κι έναν βασιλέα, με φαίνεται εύλογον τον παπά να βάλω να καθίσει υψηλότερα από τον βασιλέα κι αν απαντήσω έναν παπά κι έναν άγγελο, πρώτον θα χαιρετήσω τον παπά κι έπειτα τον άγγελον (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός). 

Προχωρούσε η πομπή. Το μοναχοπαίδι νεκρό και δίπλα η χαροκαμένη χήρα μάνα. Οδυνηρό το θέαμα... Μια μάνα... Τραγική φυσιογνωμία. Την είδε ο Χριστός, μόνος Του την πλησίασε και στοργικά της λέει: "Μην κλαις". Σε λίγο παρέδωσε το νεκρό παιδί ζωντανό στη μάνα, να το έχει κοντά της, χαρά και στήριγμά της. "Ἐπορεύετο". Ο Χριστός πηγαίνει με τα πόδια, για να μας πει "είμαι εδώ κοντά σου, δίπλα σου. Σε καταλαβαίνω. Μην κλαις.". Ένας Θεός συμπάσχει μαζί μας. Μας πλησιάζει , για να σκουπίσει το δάκρυ από τα μάτια μας. "Ἐγέρθητι". Μας σηκώνει από την πτώση, τη δυστυχία μας, γεμίζει τη ζωή μας ζωντάνια, σφρίγος, δύναμη (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου Χριστέ, Εκδόσεις Σωτήρ). 

Ὅπερ ἐν νηΐ κυβερνήτης, ἐν ἅρμασι δέ ἡνίοχος, πόλει δέ νόμος, ἐν στρατοπέδω δέ ἡγεμών, τοῦτο ὁ Θεός ἐν κόσμῳ: ό, τι είναι ο κυβερνήτης για το πλοίο, για το άρμα ο ηνίοχος, για την πόλη ο νόμος και για το στρατόπεδο ο στρατηγός, αυτό είναι για τον κόσμο ο Θεός (Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης). 

Φωταγωγός της ζωής μας είναι η πίστη. Άδηλος αναπνοή της ψυχής μας είναι η πίστη. Ένας γνήσιος άνθρωπος είναι βαθιά απελπισμένος, αν δεν πιστεύει στον Θεό. Μια κακόγουστη φάρσα είναι η ζωή μας, αν δεν υπάρχει άλλη ζωή. Επειδή δεν θέλω να συμβιβαστώ με το παράλογο, γι' αυτό πιστεύω στον Θεό. Η λογική, αν δεν οδηγεί στον Λόγο, οδηγεί στο παράλογο (Χρήστος Μπίντας, Νάουσα). 

Καλημέρα σας! Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Νοέμβριος!

Ευλογημένη η νέα εβδομάδα! 





Related Posts with Thumbnails