Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 56ο (β μέρος-τελευταἰο)

"Ἐν ὅλη καρδίᾳ". Τι σημαίνει αυτή η μικρή φράση, που επανειλημμένα χρησιμοποιεί ο συγγραφέας του περίφημου Ψαλμού; Η καρδιά είναι η έδρα της πνευματικής μας ζωής. Είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, ο εσωτερικός άνθρωπος, ό, τι ανήκει στο πνευματικό μέρος της υπάρξεώς μας. Είναι οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, η θέληση και οι διαθέσεις μας, οι πόθοι, οι επιδιώξεις και τα όνειρά μας, τα σχέδια και οι προοπτικές μας, είναι ο βαθύτερος εαυτός μας. 

Όταν ο Θεός ζητά να Τον αγαπήσουμε "'εξ' ὅλης τῆς καρδίας" μας, θέλει ολοκληρωτικά και με όλα τα βάθη του εσωτερικού μας εαυτού να είμαστε παραδομένοι σ΄ Αυτόν. Να Τον αγαπούμε έτσι, ώστε με όλο το συναίσθημά μας Αυτόν να ποθούμε. Να Τον αγαπούμε και με όλη τη θέληση και δύναμή μας, ώστε καθετί που θα ενεργούμε να είναι σύμφωνο με το θέλημά του, για την εφαρμογή του οποίου πρέπει να εργαζόμαστε με όλη τη δύναμή μας και με ακούραστη δραστηριότητα. Και ακόμη να έχουμε σ' Αυτόν διαρκώς στραμμένη τη διάνοιά μας, ώστε Αυτόν πάντα να σκεφτόμαστε (Λουκ. ι, 27). 

Πολλές φορές αναζητούμε τον Θεό, με χαλαρή διάθεση, έτσι που άλλες αναζητήσεις και άλλα ενδιαφέροντα μας απορροφούν σχεδόν ολοκληρωτικά. Μελετούμε τακτικά τον νόμο Του, το ιερό Ευαγγέλιο, το πιο συγκλονιστικό νέο που έχει ακούσει ο κόσμος, ότι ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο και τον λυτρώνει με τον θάνατο του Υιού Του, αλλά οι ειδήσεις του κόσμου μας απασχολούν περισσότερο. Προσπαθούμε να εφαρμόζουμε στη ζωή μας τον νόμο του Θεού, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του· το κάνουμε όμως χωρίς αποφασιστικότητα, χωρίς συστηματικό αγώνα, χωρίς πνεύμα θυσίας. Γι' αυτό πέφτουμε συχνά σε παραβάσεις και χάνουμε την καθαρότητά μας. Η καρδιά μας δεν είναι ολοκληρωτικά δοσμένη στον Κύριο. 

Οι φιλάργυροι άνθρωποι δίνουν όλη την καρδιά τους στον υπαρκτό ή επιθυμητό πλούτο τους. Οι φιλήδονοι είναι εξ' ολοκλήρου παραδομένοι στην τρυφηλή κι ανήθικη ζωή. Οι φιλόδοξοι δεν ενδιαφέρονται για κάτι άλλο παρά μόνο πώς θα προβληθούν και θα κατακτήσουν την εγκόσμια δόξα. Όμως οι φιλόθεοι άνθρωποι δεν πρέπει να παραδοθούν "ἐν ὅλη καρδίᾳ" σ' Αυτόν που είναι ο άπειρος πλούτος, η ύψιστη μακαριότητα και ο Οποίος μας χαρίζει την άφθαρτη και αιώνια δόξα;

Αφού θέλουμε να είμαστε του Θεού, πρέπει να Τον ακολουθούμε με τέλεια αφοσίωση σ' όλη την πορεία της ζωής μας. Αυτόν διαρκώς να αναζητούμε και Αυτόν να λατρεύουμε "ἐν ὅλη καρδίᾳ". Τον άγιο νόμο Του να μελετούμε και σ' αυτόν να εμβαθύνουμε "ἐν ὅλη καρδίᾳ". Και αυτόν να έχουμε οδηγό στη ζωή μας, αυτόν να εφαρμόζουμε, "ἐν ὅλη καρδίᾳ". Μόνο έτσι αξίζει να είσαι του Θεού. "Ἐν ὅλη καρδίᾳ"!

(Περιοδικό Σωτήρ, Τεύχος 2294, 1/10/2023)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 56ο (α μέρος)

Μακρό, υπέροχο και θελκτικό, διδακτικότατο εγκώμιο του θείου Νόμου είναι ο περίφημος 118ος Ψαλμός του Ψαλτηρίου, που ονομάζεται και "Άμωμος". Ο ιερός Ψαλμωδός με πολλές θαυμάσιες εικόνες προβάλλει την αξία του λόγου του Θεού. Προκαλεί δε εντύπωση ότι έξι φορές επαναλαμβάνει στον Ψαλμό την έκφραση "ἐν ὅλη καρδίᾳ", με όλη την καρδιά μου. Αναφέρεται πρώτα στην αναζήτηση του Θεού. 

Μακάριοι, λέει, είναι εκείνοι, που με ενδιαφέρον και ευλάβεια εξετάζουν τις μαρτυρίες του Θεού. Αυτοί "ἐν ὅλη καρδίᾳ ἐκζητήσουσιν αὐτόν (στ. 2)". Με όλη την καρδιά τους θα ζητήσουν να βρουν και να γνωρίσουν τον ίδιο τον Θεό. "Ἐν ὅλη καρδίᾳ μου ἐξεζήτησἀ σε", θα πει στη συνέχεια (στ. 10). Με όλη μου την καρδιά και με πολύ πόθο σε ζήτησα, Κύριε. "Ἐδεήθην τοῦ προσώπου σου ἐν ὅλη καρδίᾳ μου (στ. 58)". Παρακάλεσα το πρόσωπό σου από τα βάθη της καρδιάς μου. Την αναζήτηση του Θεού την κάνει κραυγή ο Ψαλμωδός: "Ἐκέκραξα ἐν ὅλη καρδίᾳ μου· ἐπάκουσόν μου, Κύριε". 

Με όλη μου την καρδιά σε παρακάλεσα και φώναξα με κραυγή δυνατή· άκουσε και κάνε δεκτή την ικεσία μου, Κύριε, οπότε κι εγώ με πόθο πολύ θα επιδοθώ στη γνώση των δικαιωμάτων σου: "τά δικαιώματά σου ἐκζητήσω (στ. 145)".Μετά τη γνώση του Θεού, την οποία επιδιώκει ο Ψαλμωδός ''ἐν ὅλη καρδίᾳ'', επιδίδεται και στη γνώση των δικαιωμάτων του, στη γνώση του θείου νόμου, με την ίδια εσωτερική διάθεση. Με όλη μου την καρδιά, λέει, θα εξετάσω και θα μελετήσω τις εντολές σου. "Ἐν ὅλη καρδίᾳ μου ἐξερευνήσω τάς ἐντολάς σου (στ. 69)". Την έρευνα δε αυτή δεν την κάνει για να γνωρίζει θεωρητικά μόνο τις εντολές του Θεού, τον άγιο νόμο Του. Η διάθεσή του είναι να τον εφαρμόζει, να τον κάνει πράξη στη ζωή του. 

"Συνέτισόν με καί ἐξερευνήσω τόν νόμο σου καί φυλάξω αὐτόν ἐν ὅλη καρδίᾳ μου (στ. 34)". Δώσε μου τη σύνεση της Χάριτός Σου και με τη βοήθειά της, θα εμβαθύνω στον νόμο σου, για να τον κατανοήσω πλήρως και θα τον φυλάξω με όλη μου την καρδιά. "Ἐν ὅλη καρδίᾳ" αναζητεί και θέλει να γνωρίσει τον Θεό. "Ἐν ὅλη καρδίᾳ" ποθεί να γνωρίσει τον νόμο Του. "Ἐν ὅλη καρδίᾳ" υπόσχεται να αγωνισθεί, για να εφαρμόσει τον νόμο, να ζήσει σύμφωνα με τις άγιες εντολές του Θεού. 

συνεχίζεται....

(Περιοδικό Σωτήρ, Τεύχος 2294, 1/10/2023)

Φράσεις για προβληματισμό 100 μέρος

Για τους νέους η μόρφωση είναι σωφροσύνη, για τους ηλικιωμένους παρηγοριά, για τους φτωχούς πλούτος και για τους πλούσιους στόλισμα (Διογένης ο Λαέρτιος).

Ό, τι υπάρχει στο πηγάδι της καρδιάς μας, θα το δείξει ο κουβάς των λόγων μας (Σπουδαία φράση). 

Το στόμα ομιλεί εκείνα από τα οποία είναι γεμάτη η ψυχή και ξεχειλίζουν απ' αυτήν (Σπουδαία σκέψη). 

Εφόσον τα εισοδήματά μου μού αρκούν για να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, αφού μάλιστα βρισκόμαστε ανάμεσα σε ερείπια και ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι βυθισμένοι στην έσχατη πενία (Ιωάννης Καποδίστριας). 

Ξέρεις τι σημαίνει το "πλην". Σημαίνει ότι αυτό δεν αποφασίζουν να το κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Όπως ακριβώς και με τα ακραία αθλήματα, λίγοι ασχολούνται. Πολλοί αθλούνται στον κλασικό στίβο, λίγοι όμως είναι αυτοί που ασχολούνται με τον αιωροπτερισμό, την αναρρίχηση, την κατάδυση. Σκέψου, για παράδειγμα, τι μεγαλείο είναι να πεις επαινετικά λόγια σε μια παρέα για κάποιον, ο οποίος χθες σε κατηγόρησε (Περιοδικό Προς τη Νίκη). 

Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος και τέτοιος είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας (Μισέλληνας Μέτερνιχ). 

Η σιγή σε θέματα πίστεως είναι τρίτο είδος αθεΐας, μετά την άρνηση του Θεού και την απόρριψη του Ιησού Χριστού (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).

Μερικοί βασανίζονται από τριών ειδών προβλήματα: από εκείνα που είχαν κάποτε, από εκείνα που έχουν τώρα και από εκείνα που περιμένουν ότι θα έχουν (Σπουδαία σκέψη). 

Για να είναι νικηφόρος ο πνευματικός αγώνας είναι ανάγκη να προμηθευτείς τέσσερα πράγματα σαν όπλα, Χριστιανέ: α) το να μη θαρρεύεσαι ποτέ στον εαυτό σου, β) Το να έχεις πάντοτε όλο σου το θάρρος και την ελπίδα στον Θεό, γ) Το να αγωνίζεσαι πάντοτε, δ) το να προσεύχεσαι (Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης). 

Χρήματα ἀδίκων ὡς βροντή μεγάλη ἐν ὑετῷ ἐξηκήσει: Χρήματα άδικα είναι εκείνα που αποκτά κάποιος με την αδικία, με την κλοπή, με το αθέμιτο κέρδος, τη νοθεία, με την αδικαιολόγητη υπερτίμηση, την εκμετάλλευση του υπάλληλου ή του εργάτη, με την κατώτερης ποιότητας εργασία. Αλλά, ακόμα, χρήματα άδικα είναι και εκείνα που κρατάει ο άνθρωπος για τον εαυτό του και μόνο και δεν αναγνωρίζει κανένα καθήκον να βοηθήσει τις ανάγκες των φτωχών, σε έργα κοινής ωφέλειας. Και θησαυρίζει λοιπόν.

Αλλά, χρήματα άδικα -βεβαιώνει ο λόγος του Θεού- δεν θα μείνουν για πάντα στον κύριό τους. Όπως ξεραίνονται ποταμοί, και όπως η βροντή ακούγεται προς στιγμή και αμέσως σβήνει ο ήχος της, παρομοίως θα χαθούν και τα άδικα χρήματα και θα αφήσουν στον κάτοχό τους μόνο την ενοχή γι' αυτό (Σοφία Σειράχ, μ, 13). 

Ψαράς ο Σίμωνας, μεστωμένος στην ικανότητα να ψαρεύει. Μέχρι την αυγή δεν έπιασε τίποτε. Στενοχώρια και γεύση της απελπισίας. Στην εντολή του Κυρίου να ρίξει τα δίχτυα καταμεσήμερο, έκανε υπακοή και είδε το θαύμα. Η πορεία απ' την απελπισία στην ελπίδα και από την ελπίδα στη δυναμική αντιμετώπιση των προβλημάτων, δεν είναι θεωρία. Με τη δύναμη του Κυρίου, "ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" τα πάντα είναι κατορθωτά. "Πάντα ίσχύω έν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ", μπορούμε να λέμε κι εμείς (Σπουδαία σκέψη). 

Στην έξοδο της Ναΐν ο Κύριος έσπευσε να συναντήσει τον άνθρωπο τον συντετριμμένο από την πιο σκληρή δοκιμασία: τον θάνατο, Έσπευσε να του πει: "Μην κλαις". Απευθύνει και στον καθένα μας το "Μην κλαις", με την έννοια όχι να μην πενθούμε, αλλά να μην πενθούμε υπερβολικά, να μη λυπούμαστε "καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα (Α Θεσσ. δ, 13)". Έχουμε ελπίδα και μας την έδωσε Εκείνος, ο Αρχηγός της πίστεώς μας με την Ανάστασή Του (Σπουδαία σκέψη). 

Ο νεκρός ήταν νέος και το μονάκριβο παιδί της μητέρας του, η οποία μάλιστα ήταν χήρα, Ο πόνος μεγάλος, το πένθος βαρύ. Ολόκληρη η κωμόπολη της Ναΐν είχε συγκλονισθεί από εκείνον τον θάνατο. Λαός πολύς έλαβε μέρος στην κηδεία συμπαριστάμενος στην πονεμένη μάνα. Πόσο σημαντικό είναι δοκιμάζουν πένθος, μάλιστα βαρύ, να συμμετέχουμε στο πένθος τους δίνοντας λίγο βάλσαμο με την παρουσία μας!"Κλαῖε μετἀ κλαιόντων (Ρωμ. ιβ, 15)" (Σπουδαία σκέψη). 

Οι λύπες βέβαια θα έρθουν, αλλά θα κερδίσουμε αν βιαστούμε και τρέξουμε να τις προϋπαντήσουμε. Θα έχουμε αρκετό καιρό να λυπηθούμε, όταν έρθουν,. Στο μεταξύ, ας ελπίζουμε για καλύτερα πράγματα και ας μένουμε σταθεροί ως το τέλος (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Θεός προνοεί για τον κόσμο! Είναι μια μεγάλη αλήθεια της πίστεώς μας αυτή. Ο Δημιουργός του κόσμου δεν αδιαφορεί για τη ζωή και πορεία του κόσμου. Διότι δεν είναι μόνο ο άπειρος και παντοδύναμος Δημιουργός. Είναι ταυτόχρονα ο Συντηρητής και ο Κυβερνήτης του σύμπαντος κόσμου. Αυτός που συντηρεί τη ζωή του κόσμου και κατευθύνει τον κόσμο με πολλή σοφία και αγάπη στον έσχατο προορισμό του. Ο κόσμος λοιπόν ζει κάτω από το βλέμμα του Θεού. Ζει κάτω από την άγρυπνη φροντίδα του Θεού και με την παροχή της άφθονης χάριτός Του, η οποία τα πάντα ζωοποιεί (Αρχιμ. Αστέριος Χατζηνικολάου). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 55ο (β μέρος-τελευταίο)

 

Αν για λίγο έβγαινες από την εκκλησιά, κάτι σαν φόβος, δέος, μυστικό θα σε διαπερνούσε και θα ριγούσε το σώμα σου. Το βαθύ σκοτάδι της ασέληνης νύχτας να το ραγίζει μόνο το αγνό λαμπύρισμα των άστρων και το ψυχρό ρίπισμα του ανέμου να χτυπά το πρόσωπό σου, λες καθαρτικά, ανακαινιστικά, μέχρι τα κατάβαθά σου, με την οσμή του ιωδίου της θάλασσας ανάμεικτη με τις ευωδιές των εαρινών ανθέων και των αρωματικών βοτάνων της γης, Ξανάνιωμα νου και ψυχής... 

Τέλειωσε κάποτε η αγρυπνία και οι μύστες της αληθινής του Θεού λατρείας βγήκαν έξω απ' την εκκλησιά. Κατευθύνθηκαν τώρα σ' ένα από τα κελάκια, ώστε οι γυναίκες να ετοιμάσουν το καριώτικο (ικαριώτικο) πρωινό. Ζεστό φλισκούνι, από αυτό που άφθονο φυτρώνει στις ράχες του νησιού, με ντόπιες ελιές και τυρί απ' τα ''ρασκά", τα αγριοκάτσικα της Ικαρίας. Απολάμβαναν το ευώδες ρόφημα, όταν ο ένας από τους δυο ψάλτες, γέννημα-θρέμμα του νησιού, με γνώσεις πολλές από την ιστορία και την παράδοση του τόπου, απευθύνθηκε στους υπόλοιπους. 

- Λοιπόν, ξέρετε πώς βρέθηκε η αγία αυτή εικόνα του Ευαγγελισμού, που κοσμεί το τέμπλο της εκκλησίας;

- Πώς δεν το ξέρουμε... Αλλά  πες το εδώ στον Απόστολο, που είναι ξένος και σίγουρα δεν το' χει ακούσει. 

- Ήταν στα παλιά τα χρόνια, πριν από την Ελληνική Επανάσταση. Τότε λοιπόν κάποια βράδια έβλεπαν ορισμένοι απλοί άνθρωποι πάνω απ' το χωριό, ξωμερίτες, τσοπαναραίοι οι περισσότεροι, ένα φως φως σαν αστεράκι, εδώ χαμηλά, κοντά στη θάλασσα. Απορούσαν τι ήταν το παράδοξο αυτό φως. Την ημέρα κατευθυνόταν προς τον τόπο εδώ, αλλά δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουν πού ακριβώς έλαμπε το φως τη νύχτα, διότι δεν μπορούσαν να δουν τον τόπο. 

Συνέχιζε τις νύχτες κι έλαμπε το αστεράκι της γης. Αυτό κάτι δείχνει, έλεγαν, αλλά πώς να καταλάβουμε πού ακριβώς δείχνει.  Τότε ένας απ' αυτούς σκέφθηκε κι έκανε το εξής: Πήρε το όπλο του τη νύχτα κι έβαλε το φως μέσα στο στόχαστρο της κάννης. Στο σημείο ακριβώς εκείνο στήριξε το όπλο και την άλλη μέρα το πρωί είδε πού ακριβώς ήταν ο τόπος που σημάδευε η κάννη. 

Πήγαν λοιπόν την ημέρα, ήρθαν στα μέρη αυτά, κι εδώ, μέσα στις πέτρες, στον βράχο, βρήκαν θαμμένη την εικόνα. Θαύμασαν, το πήραν για μεγάλη ευλογία της Παναγίας και είπαν: "Θα χτίσουμε μοναστήρι στη χάρη της". Έτσι λοιπόν χτίσθηκε το μοναστηράκι αυτό που ήρθαμε και λειτουργηθήκαμε σήμερα. Η χάρη της να μας συνοδεύει πάντα και να μη μας βγάζει απ' το δικό της.... στόχαστρο! 

- Αμήν, χαμογέλασαν όλοι...

(Περιοδικό Ο Σωτήρ, τεύχος 2292)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 55ο (α μέρος)

Κατέβαιναν με το αυτοκίνητο τον στενό φιδωτό δρόμο για το ορεινό χωριό, προς τη δυτική ακτή του νησιού. Βρακάδες το όνομά του, ίσως παρετυμολογία από το "Βραχάδες", καθώς η περιοχή είναι κατεξοχήν βραχώδης. Όμορφο το χωριό, με ακόμη πιο ωραίους τους κατοίκους του. Όλη η Ικαρία βέβαια φημίζεται για τη φιλοξενία των κατοίκων της, όμως στους Βρακάδες οι χωριανοί ξεχωρίζουν στην κατεξοχήν ελληνική αρετή.

Παλαιότερα, αν κάποιος ξένος συνέβαινε να βρεθεί στο χωριό, στο καφενείο της πλατείας, μάλωνα, λέει, μεταξύ τους οι χωριανοί ποιος θα τον πάρει στο σπίτι του να τον φιλοξενήσει. Καλόγνωμοι άνθρωποι, πλατιές καρδιές, αγαπημένοι μεταξύ τους στην όμορφη ορεινή παροικία τους, με την πλούσια παράδοση -εξ ου το αξιόλογο λαογραφικό μουσείο που κοσμεί το χωριό τους. 

Από εκεί λοιπόν κατέβαιναν, για να φθάσουν κάτω στη θάλασσα, εκεί που το κύμα σπάζει πάνω στον βράχο, τη θεόρατη αυτή πέτρα, πάνω στην οποία εδώ και 250 περίπου χρόνια βρίσκεται χτισμένο το μοναστηράκι της Παναγίας της Μαυριάννου. Όψιμη άνοιξη, ο ήλιος αρχίζει ήδη να γέρνει προς τη δύση του. Η λιτή ομορφιά του τοπίου, με τα ανθισμένα αγριολούλουδα που στόλιζαν την πλάση και την έκαναν να ευωδιάζει από το μεθυστικό τους άρωμα, αμιλλάται με τη μεγαλοπρέπεια του ορίζοντα, το απέραντο γλαυκό του ουρανού και του πόντου, που ενώνονταν κάπου στο αχανές, δεν μπορούσες να πεις πού. Κι ήταν η θάλασσα, λες, σμαραγδένια μαζί και μαλαματένια, καθώς έπεφταν οι ακτίνες του ήλιου πάνω της και τη χρύσιζαν και αντανακλούσαν οι κυματισμοί της φως και δόξα. Αληθινά, "πλήρης ὁ οὐρανὀς καί ἡ γῆ -και η θάλασσα- της δόξης του Κυρίου"!

Έφθασαν μέχρι εκεί που πήγαινε ο δρόμος. Κι άλλα ένα-δυο αυτοκίνητα σταθμευμένα εκεί. Έπειτα άρχιζε μικρό μονοπάτι, που περνούσε μέσα κι από ένα κτήμα λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα και οδηγούσε στον αυλόγυρο του μοναστηριού. Μια μικρή αλυσίδα ανθρώπων σχηματίσθηκε στο μονοπάτι, με τον παπά μπροστά κι έπειτα δυο ψάλτες, έναν καντηλανάφτη και τέσσερις - πέντε γυναίκες του χωριού. Αυτοί θα αποτελούσαν όλο κι όλο το εκκλησίασμα της αγρυπνίας που θα τελούνταν τη βραδιά εκείνη στο έρημο εκείνο μοναστηράκι. Είχε ήδη σουρουπώσει. Οι γυναίκες κρατούσαν φαναράκια στα χέρια, καθώς ηλεκτρικό δεν διέθετε το μοναστήρι. Παπαδιαμαντικές σκηνές... 

Μπήκαν στο καθολικό, άναψαν τα καντήλια του ξυλόγλυπτου τέμπλου με τη χρονολογική ένδειξη 1820, τα κεριά του πολυελαίου και σε λίγο η αγρυπνία άρχισε. Αργά- αργά. Ποιος να τους βιάζει; Εξάλλου στην Ικαρία βρισκόμαστε, το νησί που τα ρολόγια δεν λειτουργούν και οι κάτοικοι γι' αυτό λένε ζουν πολλά χρόνια. Ήταν η αγρυπνία εκείνη βάλσαμο ψυχής. Άγγελοι και άνθρωποι σε κοινή χοροστασία και επιπλέον, σαν ισοκράτημα, η βοή του ανέμου που φυσούσε ισχυρός απ' το πέλαγος κι έκανε τους τοίχους της εκκλησίας να βγάζουν βουητό, ενώ ο ρόχθος του κύματος βογκούσε πάνω στον βράχο, επί του οποίου στεκόταν το πέτρινο μοναστηράκι. 

συνεχίζεται.... 

(Περιοδικό ο Σωτήρ, τεύχος 2292)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι δημιουργικός κι ευφρόσυνος ο μήνας Οκτώβριος!