Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 25ο (α μέρος)

Οι περιπέτειες με τους μετανάστες που φεύγουν από τις πατρίδες τους με σαπιοκάραβα, ελπίζοντας ότι θα δουν μια ''άσπρη μέρα'' στην Ευρώπη, είναι λίγο-πολύ γνωστές. Αρκετά γράφουν και λένε οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Αρκετοί βέβαια δεν κατορθώνουν να βγουν στις ακτές. Τους καταπίνει η θάλασσα μαζί με τα σαπιοκαΐκια των δουλεμπόρων της Ανατολής. Αλλά και όσοι τελικά βγαίνουν στην ξηρά, αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλες δυσκολίες. 

Μια τέτοια οικογένεια μεταναστών ήταν ο Μάρα με τη γυναίκα του Μαλέλα και τα δυο τους παιδιά Ταράκα και Ταμέλα. Είχαν ξεκινήσει με όνειρα και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο από την πατρίδα τους, το Πακιστάν και ζούσαν - τρόπος του λέγειν "ζούσαν" - κάπου στην Κορινθία. Δούλευαν σε μερικά κτήματα και έμενα δωρεάν σχεδόν σε μια μικρή αποθήκη. Η φτωχική κατοικία τους ήταν μέσα στο κτήμα μιας πιστής γυναίκας, της κυρίας Ζηνοβίας, που τους προστάτευσε. Στο πρόσωπό της γνώρισαν τη φιλοξενία και αγάπη των Ελλήνων και μάλιστα των αληθινών Χριστιανών. Πότε-πότε η Ζηνοβία έκανε λόγο με τρόπο στη Μαλέλα για τον Χριστό, για την Παναγία μας, για τον Απόστολο Παύλο που είχε περάσει από την Κορινθία, και η Μαλέλα την έβλεπε με τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια και την άκουγε σιωπηλή. Όταν μάλιστα της μιλούσε για τα Πάθη του Χριστού και για τη Σταύρωσή Του στον Γλογοθά, τα μάτια της Μαλέλας βούρκωναν και δάκρυα αυλάκωναν το πρόσωπό της. 

Οι μέρες και οι μήνες κυλούσαν ήρεμα. Τα Χριστούγεννα η Ζηνοβία συνεννοήθηκε με τους δικούς της, τον άντρα της και τα τρία παιδιά της, και κάλεσαν τους μετανάστες στο γιορτινό τραπέζι τους. Πόση χαρά ένιωθαν οι σπιτικοί με αυτή τη χειρονομία τους. Νόμιζαν πως φιλοξενούσαν στο τραπέζι τους τον ίδιο τον Χριστό, που τότε στη Βηθλεέμ δεν υπήρχε τόπος να γεννηθεί και γεννήθηκε σ' έναν στάβλο. Άλλα πόσο χαίρονταν και οι ξένοι. Έλαμπαν τα πρόσωπά τους με την αγάπη που ζούσαν απλόχερα και με τα χαμόγελα που έβλεπαν στα πρόσωπα των σπιτικών....

Δεν πέρασαν όμως λίγες μέρες και το κακό, ορμητικό και άγριο, χτύπησε τους φτωχούς μετανάστες. Η Μαλέλα ξαφνικά σφάδαζε από τους πόνους. Η Ζηνοβία γεμάτη συμπόνια την έτρεξε αμέσως σε γιατρούς, και οι γιατροί μετά από πολλές εξετάσεις αποφάνθηκαν ότι πρόκειται για επιθετικό, σκληρό καρκίνο και ότι η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα. 

Η Ζηνοβία συνεννοήθηκε με τον άντρα της και την ανέβασαν με το αυτοκίνητό τους στο αντικαρκινικό Νοσοκομείο "Μεταξά", στον Πειραιά, όπου είχαν δυο γνωστούς γιατρούς. Στον δρόμο η Ζηνοβία έδινε θάρρος στη Μαλέλα λέγοντάς της: "Μη φοβάσαι. Ο Χριστός μας, που αγαπάει όλους τους ανθρώπους, θα σε βοηθήσει". Όταν έφτασαν στο Νοσοκομείο, ζήτησαν τους γνωστούς γιατρούς και με τη γνωριμία τους την έβαλαν σ' ένα δωμάτιο στον 7ο όροφο. 

συνεχίζεται...

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, με το αγιασμένο λάδι του Βαπτίσματος, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Φράσεις για προβληματισμό 81ο μέρος

Η ζωή διδάσκει. Να πέφτεις και πάλι να σηκώνεσαι. Να κρύβεις τις πληγές σου και όρθιος να προχωρείς. Η ζωή έχει ποιότητα, όταν έχει αξιοπρέπεια και ήθος. Η ζωή είναι μια ξαστεριά, μια μπόρα. Κάνε στη μπόρα υπομονή, στην ξαστεριά προχώρα. Η ζωή είναι τέχνη. Με τα ίδια υλικά, άλλοι δημιουργούν παράδεισο και άλλοι ανοίγουν κόλαση. Να ζεις με τους ανθρώπους σαν να σε βλέπει ο Θεός.

Στη ζωή πρέπει να ετοιμάζεσαι όχι για ελαφρό φορτίο, αλλά για γερές πλάτες. Το μεγαλείο της ζωής δεν μετριέται με τη διάρκειά της, αλλά με το περιεχόμενό της. Να βλέπεις τη ζωή σαν μια λαμπάδα που λιώνει, για να φωτίζει τους άλλους. Να μη χάνεις ποτέ το θάρρος σου, Η ελπίδα είναι το λάδι που αλείφουμε τους τροχούς της ζωής. Αν εξαφανίσουμε τις δυσκολίες από τη ζωή, θα χάσει την αγωνιστικότητά της. Στη φύση επιβιώνουν τα φυτά που έχουν ρίζες. Έτσι και στη ζωή επιβιώνουν όσοι διαθέτουν ηθικές αξίες. Το πέρασμά σου από τη ζωή να είναι φωτεινό και δημιουργικό. Να ζεις, να αγαπάς και να προσφέρεις. Αυτό είναι το νόημα της ζωής (Σπουδαίες σκέψεις). 

Τι είναι ο άνθρωπος; Ο αριθμός των ημερών της ζωής του ανθρώπου που είναι δυνατόν να φθάσει, είναι εκατό χρόνια. Σαν μια σταγόνα νερού από απέραντη θάλασσα ή σαν ένας κόκκος άμμου, έτσι λίγα είναι τα χρόνια αυτά, μπροστά στην ατελείωτη ημέρα της αιωνιότητας. Για την αδυναμία και παροδικότητα αυτή των ανθρώπων ευσπλαχνίζεται και μακροθυμεί ο Κύριος επ' αυτούς και εκχύνει πλούσιο το έλεός του σ' αυτούς (Σοφία Σειράχ, ιη, 8-11).

Χρησιμοποίησε όποια γλώσσα θέλεις. Ποτέ όμως δεν θα καταφέρεις να πεις κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι. (Σπουδαία σκέψη).

Όταν ήμουν νύφη, δεν είχα καλή πεθερά. Τώρα που είμαι πεθερά, δεν έχω καλή νύφη (Λαϊκή ρήση). 

Η αλήθεια είναι η πιο ισχυρή θεά, αυτή που κυβερνάει τους ανθρώπους με τόση αυταρχική κυριαρχία. Γιατί αν και πολλοί την πολεμούν και πολλές φορές το ψέμα κρύβεται έντεχνα κάτω από την αληθοφάνεια, στο τέλος πάντα αυτό θριαμβεύει νικώντας κάθε αντίσταση (Πολύβιος). 

Τότε μάλιστα οἱ μαθηταί εἰς τό τῶν ἀγαθῶν ἀνἀγονται ζῆλον, ὅταν παρά τῶν διδασκάλων ἔχωσι το παράδειγμα: οι μαθητές παροτρύνονται περισσότερο στο να επιδιώκουν τα καλά, όταν από τους δασκάλους τους παίρνουν παράδειγμα (Ιωάννης ο Χρυσόστομος). 

Το έλεος και η συμπάθεια των ανθρώπων εκτείνεται και εκδηλώνεται προς τον πλησίον και τον όμοιόν του άνθρωπο. Του Θεού όμως το έλεος και η ευσπλαχνία Του εκχύνεται ανεξαιρέτως σε κάθε άνθρωπο. Ελεεί ο Κύριος καθένα, αφού ελέγξει και διαπαιδαγωγήσει και διδάξει και επιστρέψει σε μετάνοια σαν ποιμήν το ποίμνιό του. Ελεεί εκείνους οι οποίοι περιμένουν και δέχονται πρόθυμα την παιδαγωγία Του και οι οπαίοι μετά σπουδής και ζήλου ζητούν τη γνώση και εφαρμογή των εντολών του (Σοφία Σειράχ ιη, 13-14). 

Απελπισία, απόγνωση, αποθάρρυνση, λέξεις που πολλές φορές ακούγονται στη ζωή μας. Αφορμές πολλές από την καθημερινή σκληρή πραγματικότητα. Οτιδήποτε κι αν μας συμβαίνει, οι πιστοί Χριστιανοί οφείλουμε να διώχνουμε μακριά την απελπισία και την απόγνωση. Με την πίστη προς τον παντοδύναμο Κύριό μας και την υπακοή μας στο άγιο θέλημά Του να προχωρούμε με φωτεινή ελπίδα ότι καλύτερο θα φέρει ο Θεός στη ζωή μας μέσα από τις δυσκολίες και τα προβλήματα (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Κύριος έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα της γης και διέταξε να επιστρέψει σ' αυτήν. Έδωσε σ' αυτούς ορισμένο αριθμό ημερών και χρόνο ζωής μετρημένο και εξουσία επ' όλων των επί της γης. Τους έπλασε κατ' εικόνα Του. Έδωσε στους ανθρώπους ελεύθερη βούληση και γλώσσα και μάτια και αυτιά και καρδιά, για να σκέπτονται. Τους γέμισε με γνώση και σύνεση και τους υπέδειξε με τη συνείδηση ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό. Τους προίκισε με ηθική διάκριση, για να δείχνει σ' αυτούς το μεγαλείο των έργων Του, ώστε να δοξολογούν το άγιο όνομά Του (Σοφία Σειράχ ιζ, 6-9). 

Κατά τήν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὐμῖν (Ματθ. θ, 29): Ας μη λησμονούμε ότι το έργο της σωτηρίας μας εξαρτάται από τον βαθμό της πίστεώς μας. Αναμφίβολα, δωρεάν τῇ αὐτοῦ χάριτι ἐσώθημεν (Ρωμ. γ, 24). Από τη σταυρική θυσία και την ένδοξη ανάσταση του Κυρίου ξεπήγασε η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.... Καρπός της πίστεώς μας είναι η σωτηρία μας, της πίστεως που εξωτερικεύεται και συνοδεύεται με τα απαραίτητα έργα της μετανοίας και της αγάπης, όπως έχει καθορίσει η αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Θεός δεν αφαιρεί τα κύματα από τη ζωή μας, αλλά μας δίνει τη δύναμη να τα υπερπηδάμε ή να περπατάμε πάνω στα κύματα (Σπουδαία σκέψη). 

Ένα "ποτήρι" παράδειγμα αξίζει πολλές φορές περισσότερο από ένα "βαρέλι" συμβουλές (Σπουδαία σκέψη). 

Ο θυμός είναι ένας αέρας που σβήνει το κερί της λογικής (Σπουδαία σκέψη). 

Του ανόητου και απαίδευτου ανθρώπου το πόδι είναι γρήγορο, για να μπει σε ξένο σπίτι, ο άνθρωπος όμως που έχει μεγάλη πείρα θα δοκιμάσει συστολή και ντροπή. Ο άφρων και αμόρφωτος άνθρωπος σκύβει περίεργα από την πόρτα μέσα στο σπίτι, ενώ ο μορφωμένος θα σταθεί απέξω διακριτικά. Είναι αγένεια και έλλειψη καλής ανατροφής το να ακούσει κανείς κρυφά κοντά στην πόρτα του άλλου. Ο φρόνιμος και ευγενής θα αισθανθεί αυτό ως ανυπόφορο βάρος ντροπής και ατιμίας (Σοφία Σειράχ κστ, 22-24). 

Γνώρισμα των ζώντων οργανισμών είναι η κίνηση. Προσόν και πλεονέκτημα για κάθε άνθρωπο είναι η δραστηριότητα. Εάν για την απόκτηση υλικών αγαθών απαιτείται εργατικότητα ακαταπόνητη - η οκνηρία και η αδιαφορία δεν πρέπει να έχουν την παραμικρή θέση- ακόμα περισσότερο απαιτείται δραστηριότητα και κόπος για τα πνευματικά. Στην προθυμία και το ζήλο που απαιτείται για κάθε θεάρεστο έργο να μην είσθε δυσκίνητοι και οκνηροί. "τῇ σπουδῇ μή οκνηροί (Ρωμ ιβ, 11)" (Κυριακοδρόμιο, τόμος 5ος, εκδόσεις Σωτήρ). 

Σε σύναξη αμαρτωλών θα ανάψει φωτιά να τους κάψει και σε έθνος που απειθεί και αποστάτησε από τον Θεό, θα εκσπάσει γρήγορα θεία οργή. Όσο πολύ και μεγάλο είναι το έλεός Του, τόσο μεγάλη είναι η αυστηρότητα και τιμωρία Του. Θα κρίνει κάθε άνθρωπο σύμφωνα με τα έργα Του (Σοφία Σειράχ, ιστ, 6,12).

Το υπερκόσμιο φως μέσα στο οποίο βρέθηκαν οι τρεις Μαθητές του Κυρίου κατά τη Μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ, είναι το φως της θείας φύσεως του Χριστού μας. Γι' αυτό και και θεοφιλής ψυχή, εορτάζοντας τη λαμπρή εορτή της Μεταμορφώσεως προσεύχεται με πόθο πολύ με τον θείο υμνωδό: Κύριε, "λάμψον καί ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τό φῶς Σου τό αΐδιον" (Σπουδαία σκέψη). 

Στο θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων, ο Κύριος εκείνους που Τον αναζητούσαν επίμονα, τους γέμισε με τα αγαθά Του, με τις δωρεές Του: θεράπευσε τους ασθενείς τους και τους έθρεψε με ολική και πνευματική τροφή. Ας θελήσουμε κι εμείς να ανήκουμε σ' εκείνους που συνεχώς αναζητούν το πρόσωπό Του και ποθούν την παρουσία Του (Σπουδαία σκέψη). 

Έχουμε ανάγκη κάποτε να μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας και με τον Θεό. Να ασκούμε την αυτοκριτική, να μελετούμε τον Λόγο του Θεού, να προσευχόμαστε, να Του ανοίγουμε την καρδιά μας. Να Τον ευχαριστούμε για τις δωρεές Του, να Του ζητούμε βοήθεια και φωτισμό για την πνευματική πρόοδο... Θα γλυκαίνει τότε και θα ειρηνεύει η ψυχή μας (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα δια των πρεσβειών της Θεοτόκου, της οποίας τα εννιάμερα εορτάζουμε αύριο!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 24ο

Την περίμεναν πώς και πώς αυτή την εκδρομή οι κυρίες του Κύκλου Μελέτης της Αγίας Γραφής, που έκανε η κυρία Παναγιώτα σε μια ενορία της Πάτρας. Προορισμός τους ήταν η ωραία Λευκάδα. Εκείνο που τις μαγνήτιζε, δεν ήταν τόσο οι σπάνιες φυσικές ομορφιές του νησιού όσο το μοναστήρι της Κυρα-Φανερωμένης. Ύστερα από ένα ευχάριστο ταξίδι οι εκδρομείς ανηφορίζουν ήδη τον καταπράσινο λόφο προς το Μοναστήρι. 

Ευλαβικά ανάβουν σε λίγο τα κεριά τους καθεμιά τους και ατενίζουν με πίστη την ιερή μορφή της Παναγίας στο Εικονοστάσι. Δε χορταίνεις να βλέπεις την ιερή Εικόνα Της. Τι γλυκά, τι στοργικά, τι μητρικά σε κοιτάζει από τον θρόνο Της. Σε μαγνητίζει! Σε απορροφά! Μπροστά στην Εικόνα Της λες και σταματάει ο χρόνος. Δεν τη χορταίνεις! Δεν σε αφήνει απαρηγόρητο! Σε γεμίζει με ελπίδα και Χάρι! 

Αφού έδωσαν ονόματα, για να διαβασθούν στην ιερά Παράκληση που θα τελούσε σε λίγο ο Καθηγούμενος της Μονής, και έψαλαν στη διάρκειά της και οι ίδιες συγκινημένες, ετοιμάσθηκαν για την αναχώρηση. Πήραν μερικά αναμνηστικά και αποφάσισαν να βγουν και μια φωτογραφία όλες μαζί. 

- Κυρία Παναγιώτα, μια στιγμή να μας βγάλετε όλες μαζί εδώ κάτω από το καμπαναριό, με θέα όλη την πόλη, για να θυμόμαστε. Είναι πολύ ωραία. Θέλετε; 

- Βεβαίως, Ελένη. Μαζευτείτε όλες αμέσως. Μερικές προεξέχουν και δεν σας παίρνει όλες ο φακός της μηχανής μου. Ας κάνω λίγο πίσω. 

Κάνοντας όμως λίγο πίσω, χωρίς να προσέξει, το σώμα της έφυγε μετέωρο προς τα εκεί, όπου ήταν ένας βαθύς γκρεμός με μια φιδωτή σκάλα με 70 περίπου σκαλοπάτια. Ένας αλαλαγμός και φωνές ακούγονταν από όλες τις εκδρομείς: "Πάει η κυρία Παναγιώτα! Παναγία μας, σώσε την!". Και το θαύμα της Φανερωμένης έγινε: ενώ το σώμα της γυναίκας έπεφτε προς το κενό, το δεξί της χέρι γαντζώθηκε στην κουπαστή που ήταν στο πρώτο σκαλί και που κράτησε όλο το σώμα από την πτώση στον γκρεμό και τον βέβαιο θάνατο. 

Αυτό ήταν το πρώτο μέχρι εκείνη τη στιγμή θαύμα της Παναγίας. Το χέρι όμως της κυρίας Παναγιώτας έπαθε μεγάλη ζημιά. Η παλάμη κρεμόταν και ο ώμος είχε βγει. Μια γιατρός που ήταν ανάμεσα στους εκδρομείς κατάλαβε αμέσως τη σοβαρότητα της καταστάσεως. Βοήθησε και ο Καθηγούμενος φέρνοντας παγοκύστη και νάρθηκα και αφού ασπάσθηκαν την Εικόνα της Φανερωμένης και πήραν την ευχή του Ηγουμένου, ξεκίνησαν για την Πάτρα.

Η Φανερωμένη όμως δεν ήθελε να φθάσουν λυπημένες οι προσκυνήτριές της στην Πάτρα. Ήθελε να τις βοηθήσει κάπως περισσότερο. Έστειλε λοιπόν, ενώ πήγαιναν προς την Πάτρα, έναν συνταξιούχο ορθοπεδικό που προσπέρασε το λεωφορείο τους και τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν και να σταματήσουν μαζί του στο πρώτο βενζινάδικο. Αυτό και έγινε. 

- Είμαι συνταξιούχος ορθοπεδικός, είπε ευγενικά μπαίνοντας στο λεωφορείο, αφού χαιρέτησε με χαμόγελο, και με έστειλαν από το Μοναστήρι, διότι έχετε κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Ποια είναι η τραυματίας; 

- Εγώ, φώναξε με όση δύναμη μπορούσε η κυρία Παναγιώτα. 

- Έρχομαι αμέσως!

Την πλησίασε και με τα έμπειρα χέρια του και με πολύ μαλακές κινήσεις, χωρίς να πονέσει καθόλου την τραυματία, τα τακτοποίησε όλα: και τον ώμο και την παλάμη. 

- Τι οφείλουμε, γιατρέ; ρώτησε η κυρία Παναγιώτα. 

- Τίποτε απολύτως. Θα με πληρώσει Εκείνη που με έστειλε, είπε και μπήκε στο αυτοκίνητό του και χάθηκε στη στιγμή. 

- Λες να ήταν κάποιος Άγγελος, έλεγαν μεταξύ τους οι κυρίες... Μήπως και ο άγιος Νεκτάριος δεν εμφανιζόταν οδηγώντας αυτοκίνητο; ...

Όταν έφθασαν στο Νοσοκομείο του Ρίου, οι ειδικοί θαύμασαν την επέμβαση, που έκανε στον δρόμο άγνωστος συνταξιούχος γιατρός, που δεν είπε ούτε το όνομά του. Δεν χρειαζόταν χειρουργείο. Έβαλαν το χέρι στον γύψο για ενάμιση μήνα. Όλα με τη Χάρι της Φανερωμένης εξελίχθηκαν θαυμάσια και όλες οι κυρίες που πήραν μέρος σ' εκείνη την εκδρομή και θυμούνται το γεγονός, δοξάζουν τον Κύριο και την Παναγία Μητέρα Του για τα θαύματα που επιτελεί και στις μέρες μας. 

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Διπλό θαύμα της Φανερωμένης, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Η Θεομήτωρ ας μας σκεπάζει όλους μας δια των πρεσβειών στον Υιό Της!

Πολύχρονοι όσοι κι όσες γιορτάζουν! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 23ο

Τη χαιρόταν τη δουλειά του ο κ. Μιχάλης. Όχι μόνο γιατί μπορούσε να συντηρεί την πολύτεκνη οικογένειά του, μα γιατί ένιωθε πως πρόσφερε κι αυτός κάτι στους συνανθρώπους του και μάλιστα στην Πατρίδα. Ανήκε στο πολιτικό προσωπικό του στρατιωτικού αεροδρομίου κι από τον πύργο ελέγχου, όπου δούλευε, βοηθούσε με την προσοχή και επιμέλειά του στην ασφάλεια των αεροπορικών πτήσεων του Στρατού μας. 

Δεν έμενε όμως μόνο στα καθαρώς υπηρεσιακά του καθήκοντα. Ήθελε να βοηθήσει και μ' άλλον τρόπο το περιβάλλον του. Πιστός Χριστιανός ο ίδιος, με τακτική μυστηριακή ζωή και με ζήλο και φλόγα στην καρδιά του, σκεφτόταν συχνά τους αξιωματικούς και στρατιώτες, που έμεναν αλειτούργητοι και ζούσαν σαν να ήταν άπιστοι και άθεοι. Μετά από πολλή σκέψη και προσευχή, κατέστρωσε το σχέδιό του και ρίχθηκε επί το έργο. 

Αγόραζε ωραίες βυζαντινές εικόνες σε χαρτί, τις κολλούσε μόνος του σε ειδικό ξύλο, τις έβαφε, τις γυάλιζε και τις έκανε αληθινό στολίδι. Έπαιρνε έπειτα ένα-ένα τα γραφεία και τους θαλάμους της Αεροπορικής Μοίρας κι όπου δεν έβλεπε εικόνα, κρεμούσε μια του Χριστού ή της Παναγίας, παίρνοντας βέβαια τη σχετική άδεια από τον κάθε αρμόδιο. Τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν όλοι, γιατί ήταν πολύ εξυπηρετικός και πάντα πρόσχαρος. Τους υποχρέωνε όλους με την καλοσύνη του. Τους θυμόταν μάλιστα και στις γιορτές τους και στα δώρα του μαζί με τα γλυκά έβαζε πάντα και κάποια εικόνα δικής του κατασκευής. 

Ένα πρωί βρέθηκε μπροστά στο Γραφείο του Διοικητή της Μοίρας εφοδιασμού και βλέποντάς το ανοικτό, πρόσεξε πως έλειπε η εικόνα. Ένιωσε σφίξιμο στην καρδιά. Χτύπησε ευγενικά και ακούγοντας "μπρος" πέρασε μέσα. 

- Καλώς τον κυρ Μιχάλη! Πώς απ' εδώ;

- Περνούσα για κάποια δουλειά, κ. Διοικητά, και πρόσεξα μια έλλειψη στο Γραφείο σας και θέλησα να βοηθήσω. 

- Έλλειψη; Τι εννοείς;

- Για την εικόνα, κ. Διοικητά. Δεν τη βλέπω να κρέμεται στον τοίχο από πάνω σας. Μήπως την έβγαλε κανείς; Να σας φέρω κάποια άλλη;

- Δεν χρειάζεται, κυρ Μιχάλη. 

- Γιατί κ. Διοικητά; Εσείς είσθε τόσο καλός!

- Γιατί δεν λείπει, κυρ Μιχάλη! Να την απέναντι! Την έβαλα εκεί, για τη βλέπω και να με βλέπει. 

Στρέφοντας χαρούμενος προς τα πίσω ο υπάλληλος βλέπει την εικόνα της Παναγίας να κρέμεται στον απέναντι τοίχο, πάνω από την πόρτα κι αναγαλλιάζει. 

- Μα κ. Διοικητά, η θέση της είναι εδώ από πάνω σας, για να σας ευλογεί και να τη βλέπουν όλοι όσοι μπαίνουν στο Γραφείο σας. 

- Σύμφωνοι, μα εγώ θέλω να τη βλέπω ο ίδιος. Και ξέρεις το γιατί;

- Όχι, μα θα' θελα πολύ να το ακούσω. 

- Θυμάσαι τότε που μου τη χάρισες και τη δέχθηκα μάλιστα κάπως ανόρεχτα;

- Κάτι θυμάμαι, αλλά ξέχασα τις λεπτομέρειες. 

- Λοιπόν, κυρ Μιχάλη, πρέπει να ξέρεις ότι η εικόνα αυτή μ' έσωσε. Είχα μια φοβερή συνήθεια. Βλασφημούσα και κατέβαζα όλα τα θεία και τα ιερά με το παραμικρό. Μια μέρα που λες, καθώς είχα θυμώσει ως συνήθως κι έμπαινα με φόρα στο γραφείο μου, έπεσε η ματιά μου στην εικόνα. Συναντήθηκαν τα βλέμματά μας. Τι να σου πω! Εκείνο το θεϊκό βλέμμα της μ' έκοψε σαν μαχαίρι. Συγκρατήθηκα και κατάπια τη βλαστήμια, που' χε φτάσει σχεδόν στα χείλη μου. Κάτι γοργοχτυπούσε μέσα μου. Κατάλαβα πως κάποια άλλη δύναμη με συγκρατούσε και ηρέμησα σύντομα. 

Από τότε την ξεκρέμασα από εδώ και την έβαλα εκεί που βλέπεις, Μια και κάθομαι τις πιο πολλές ώρες απέναντί της, θέλω να με συγκρατεί στις συχνά δύσκολες ώρες της δουλειάς μου το βλέμμα της Θεοτόκου. Σ' ευχαριστώ πολύ για το δώρο σου. 

- Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι, αναφώνησε ο κ. Μιχάλης κι έφυγε γρήγορα για τη δουλειά του. 

Έπειτα από καιρό ο Διοικητής εκείνος πήρε προαγωγή και μετάθεση σ' άλλη Μοίρα. Ένα πρωί στο τηλέφωνο του πύργου ελέγχου του αεροδρομίου ζητούν τον κ. Μιχάλη. 

- Ποιος, παρακαλώ;

- Εδώ αντισμήναρχος Π....

- Ω! Καλημέρα σας, κ. Διοικητά. Συγχαρητήρια για την προαγωγή! Και εις ανώτερα! Ο Θεός να σας ευλογεί!

- Ευχαριστώ, κυρ Μιχάλη! Ευχαριστώ πολύ. Μα ξέρεις γιατί σε πήρα;

- Όχι, μα είμαι όλος αυτιά!

- Θα' θελα να μου στείλεις δυο εικόνες σαν εκείνη, που είχα στο Γραφείο. Θέλω να τις δώσω σε δυο συναδέλφους εδώ, που έχουν την ίδια με μένα κακή συνήθεια. Πιστεύω να βοηθηθούν κάποτε κι εκείνοι, όπως κι εγώ και να διορθωθούν. 

- Σε τρεις μέρες, πρώτα ο θεός, θα τις έχετε, κ. Διοικητά. 

- Τις περιμένω κι ευχαριστώ εκ των προτέρων. Τώρα κλείνω, γιατί με ζητούν στο άλλο τηλέφωνο. Ευχαριστώ και πάλι. 

- Ο Θεός μαζί σας, κ. Διοικητά, πρόφθασε κι είπε ο πιστός υπάλληλος, κι ένα κοραλλένιο δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. 

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, με την εικόνα, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! 

Καλή και ευλογημένη εβδομάδα δια των πρεσβειών της Θεοτόκου!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 22ο

 Έδειχνε κουρασμένη η κυρία Ειρήνη. τρεις μήνες στο ίδιο κρεβάτι του δίκλινου θαλάμου του μεγάλου Νοσοκομείου. Αν είχε στόμα να μιλήσει το κρεβάτι της, δεν θα' φταναν ώρες να διηγιέται τους πόνους και τα βογγητά της...

- Αχ, Θεέ μου, πότε θα πάρω κι εγώ το εξιτήριο, να πάω στο σπιτάκι μου, στους δικούς μου! 

Όσες άρρωστες ήρθαν στο διπλανό κρεβάτι, δεν έμειναν πάνω από μια βδομάδα κι εγώ κλείνω σήμερα εδώ μέσα τρεις μήνες! Σχώρα με, Θεέ μου, δεν γογγύζω, μα κουράστηκα. Γι' αυτό τα λέω σε Σένα που Σε νιώθω πατέρα μου στοργικό. Πριν αποσώσει καλά καλά τις σκέψεις της, φέρνουν με ένα φορείο στον θάλαμο μια φρεσκοχειρουργημένη νεαρή κοπέλα που τη συνόδευε ένας νεαρός. Και οι δυο τους είναι κατατρυπημένοι με σκουλαρίκια και γεμάτοι με ανατριχιαστικά τατουάζ. Από ό, τι δείχνουν φαίνεται αρκετά δύσκολο να επικοινωνήσει κανείς μαζί τους. 

Το πρώτο εικοσιτετράωρο ήταν πολύ δύσκολο για τη νέα. Οι συνοδοί της κυρίας Ειρήνης πολύ διακριτικά προσπαθούσαν να τη βοηθήσουν σε κάθε της ανάγκη. Το δεύτερο βράδυ ο άπειρος και κατάκοπος νεαρός συνοδός της κοπέλας βγήκε από τον θάλαμο να ξεκουραστεί, μα άργησε πολύ να επιστρέψει. Τότε εκείνη, η Ναταλία, ξέσπασε. Εκνευρίστηκε κι άρχισε να μονολογεί με αναφιλητά. 

- Είμαι μόνη! Είμαι δυστυχισμένη! Δεν με νοιάζεται κανείς! Τι τη θέλω τέτοια ζωή; Φοβάμαι! Δεν θέλω να ζήσω! Καλύτερα να πεθάνω! Δεν μπορώ να ζήσω!

Κάποια στιγμή κουράστηκε και ησύχασε αναστενάζοντας πού και πού βαριά. Η αποκλειστική νοσηλεύτρια της Ειρήνης πλησίασε προσεκτικά την κοπέλα και της έπιασε το χέρι. Η κυρία Ειρήνη, που την άκουγε δακρυσμένη και προσευχόταν, πήρε την απόφαση και της είπε απαλά:

- Ναταλία μου, είμαι μάνα και πονάω μαζί σου. Δεν αντέχω να σε βλέπω να υποφέρεις, παιδί μου. Κάνε λίγη υπομονή, σε παρακαλώ. Θα περάσουν τα δύσκολα! Θέλεις να μ' ακούσεις; Μπορείς; 

Η Ναταλία αιφνιδιασμένη κάρφωσε τα οργισμένα μάτια της στην άλλη άρρωστη και περίμενε. 

- Εσύ, Ναταλία μου, φαίνεσαι δυναμικός άνθρωπος. Και ξέρεις.... οι δυνατοί με τις δυσκολίες γίνονται δυνατότεροι. Έχεις μέσα σου πολλές ανεξερεύνητες δυνάμεις. Ανακάλυψέ τες και βγάλε ωφέλεια από τη μεγάλη δυσκολία σου στην οποία βρίσκεσαι τώρα. Μην αφήνεις ανεκμετάλλευτη αυτή την ευκαιρία. Μην αφήνεσαι, παιδί μου. Εσύ θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Μπορείς!...

Όση ώρα μιλούσε η Ειρήνη, ο θυμός της Ναταλίας υποχωρούσε και ηρεμούσε το  πρόσωπό της. Ζήτησε μάλιστα από την Αποκλειστική να της ανασηκώσει το κεφάλι, για να βλέπει καλύτερα την Ειρήνη. Και η Ειρήνη, ξεθαρρεύοντας περισσότερο, συνέχισε:

- Αν δεν σε κούρασα, παιδί μου, επίτρεψέ μου να σου πω και κάτι ακόμη. Δεν είσαι μόνη! Οι άνθρωποι δεν πρέπει να νιώθουμε μόνοι, εκτός βέβαια εάν επιλέγουμε να είμαστε μόνοι. 

Οι άνθρωποι έχουμε Πατέρα τον πανάγαθο και παντοδύναμο Θεό. Έχουμε μητέρα γλυκύτατη την Παναγία μας. Ζούμε μέσα στην ατμόσφαιρα της θεϊκής αγάπης. Τόσες και τόσες επεμβάσεις αυτής της αγάπης γίνονται γνωστές καθημερινά και γεμίζουν φως και ελπίδα τον κόσμο. Εγώ που με βλέπεις, Ναταλία μου, πήγα στον άλλο κόσμο και γύρισα. Δεν θα ζούσα τώρα. Η αγάπη όμως της Παναγίας, την οποία παρακάλεσαν για μένα πολλοί γνωστοί μου, με έσωσε. Οι άρρωστοι βλέπουν συνέχεια εδώ στο Νοσοκομείο αυτό την Παναγία μας να θαυματουργεί. Να μιλάς κι εσύ με την Παναγία, να της λες όλα τα προβλήματά σου. Θα σ' ακούσει με στοργή. 

Η Ναταλία την άκουγε σιωπηλή, με ορθάνοιχτα μάτια. Ένας νέος ψυχικός κόσμος, άγνωστος ως τότε, γεννήθηκε μέσα της. Το πρωί με το εξιτήριο στο χέρι, ο συνοδός της Ναταλίας, χαρούμενος διότι έφευγαν και προπάντων διότι την έβλεπε ήρεμη, στάθηκε μαζί της κι αυτός δίπλα στο κρεβάτι της κυρίας Ειρήνης κι άκουγε την Ναταλία:

- Απόψε, κυρία Ειρήνη, έζησα σαν σε όνειρο. Ασχολήθηκες μαζί μου. Μου είπες ότι έχω αξία και δύναμη. Μου έδειξες αγάπη. Μου γνώρισες την Παναγία. Όλη τη νύχτα μιλούσα μαζί της. πρώτη μου φορά μίλησα στην Παναγία. Ξαλάφρωσα. Ξέρετε, δεν έχουμε γονείς. Μεγαλώσαμε σε Ορφανοτροφείο. Δράμα η ζωή. Εγώ ποτέ μου δεν πήγαινα στην Εκκλησία.

Τώρα βλέπω δρόμο με φως. Τη νύχτα η Αποκλειστική μου είπε και για τον καλό ιερέα που υπάρχει εδώ στο Νοσοκομείο και με παρακίνησε να εξομολογηθώ. Θα γίνει κι αυτό, σας το υπόσχομαι. Το τηλέφωνό μου το έχει η Αποκλειστική. Σας ευχαριστώ πολύ για ό, τι  κάνατε για μένα, κυρία Ειρήνη, πρόσθεσε δακρυσμένη. 

- Ευχαριστούμε πολύ, συμπλήρωσε σοβαρά κι ο νεαρός κι έφυγαν κι οι δυο τους ήρεμοι. 

Συγκινημένη η κυρία Ειρήνη μονολογεί στην ησυχία του θαλάμου της: "Αν έφευγα νωρίτερα, πάνσοφε Κύριε, δεν θα ένιωθα την αγαλλίαση που πλημμυρίζει τώρα την καρδιά μου. Δοξασμένο το άγιο Όνομά Σου. Φώτισε κι οδήγησε στον δρόμο Σου κι αυτά τα παιδιά Σου. Θα κάνω κι εγώ γι' αυτά ό, τι μπορώ, για να σε γνωρίσουν καλύτερα. Ανοίγει ωραίος αγώνας εμπρός μου. Με ευχαριστεί πολύ αυτός ο ιερός αγώνας για την ψυχική βοήθεια των συνανθρώπων μου. Βοήθησέ με, Πανάγαθε και Παντοδύναμε! Θέλω να γνωρίσουν κι άλλοι την αγάπη Σου!"

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Πρώτη μου φορά μίλησα στην Παναγία!, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι γλυκός και ξεκούραστος ο μήνας Αύγουστος!

Καλή Παναγιά να έχουμε!