Φράσεις για προβληματισμό 90ο μέρος

Αραιές οι δάφνες· δάσος τα Μεσολόγγια! Όλοι τους Έλληνες με την απόφαση της μυρσίνης. Κι η Νίκη άπτερη γονάτισε πάνω στους τάφους. Παλιγγενεσία! (Α. Κάλβου, Ωδή εις τον Ιερόν Λόχον)

Τι την θέλομεν, αδελφοί μου, την πολυπικραμένην ζωήν του δούλου; Δεν βλέπετε ότι δεν μας απέμεινε τίποτε; .... Εγώ, καθώς γνωρίζετε, ημπορώ να ζήσω λαμπρά με πλούτη, τιμές και δόξαν. Ό, τι κι αν ζητήσω, οι Τούρκοι προθύμως θα μου το δώσουν. 

Αλλά, σας λέγω την αλήθεια, αδελφοί μου. Δεν θέλω να καλοπερνώ εγώ και το Γένος μου να υποφέρη εις την δουλείαν... (Επιστολή Οδυσσέως Ανδρούτσου προς τους Γαλαξιδιώτες, από τεύχος 465 περιοδικού Η Δράση μας). 

Προτιμῶμεν νά καταβῶμεν εἰς τούς τάφους Χριστιανοί καί ἐλεύθεροι, παρά να ζήσωμε σκλάβοι, χωρίς θρησκείαν, χωρίς πατρίδα, χωρίς τιμήν (Γ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου).

Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία όλο και περισσότερο παρακολουθείται η ζωή μας από κάμερες και δορυφόρους. Όμως, πάνω και πέρα από την ανθρώπινη παρακολούθηση, υπάρχει το βλέμμα του Θεού που παρακολουθεί τα πάντα και προνοεί για τα πάντα. Ας τον παρακαλούμε να μας δίνει αυτό το μεγάλο δώρο της Παρουσίας Του, για να ζούμε δίνοντας προσοχή στον εαυτό μας. Τότε θα ζούμε και θα κινούμαστε μέσα στο Φως του Χριστού (Σπουδαία σκέψη). 

Όποιος δεν πόνεσε και δεν ταπεινώθηκε, δεν παίρνει έλεος. Έτσι το θέλησε η ανεξίκακη σοφία του Θεού! Πονέσαμε. Μας ταπείνωσαν τόσοι και τόσοι. Ας ταπεινωθούμε μπροστά Του. Θα βρούμε το έλεος στη θεία αγάπη Του (Φώτης Κόντογλου). 

Ποτέ μην τα περιφρονείς τα κάτω σκαλοπάτια, γιατί σ' αυτά πρωτοπατάς και φθάνεις στα παλάτια. Αν τύχει ν' ανεβείς ψηλά σιγά-σιγά ανέβα, για να θυμάσαι τα σκαλιά, όταν σου πουν κατέβα (Λαϊκό άσμα). 

Δεν είσαι υποχρεωμένος, Κύριε και Θεέ μου, δεν το αξίζω, δεν σου το απαιτώ εγωιστικά. Συ είσαι πάνσοφος προνοητής, συ θα μου δώσεις το καλύτερο και στην καλύτερη ώρα. Φώτιζέ με μονάχα να το δω και να το πράξω. Γενηθήτω Συ ως θέλεις. Σ' ευχαριστώ (ιδιόγραφη προσευχή πατρός Νικολάου Κογιώνη). 

Μπροστά στην άγια εικόνα σου, με χέρια σταυρωμένα, σκύβω με θάρρος να σου πω μια προσευχή, Παρθένα. Για τους γονείς μου π' αγαπώ, θερμά ζητώ μια χάρη, να τους χαρίζεις την υγειά να με έχουνε καμάρι. Των ουρανών βασίλισσα, χρυσή του ήλιου αχτίδα, μια χάρη ακόμη σου ζητώ, να σκέπεις την πατρίδα. Βοήθα, καλή μου Παναγιά, να σπάσουν τα δεσμά της, τι για την ΚΥΠΡΟ μας πολύ πονέσαν τα παιδιά της. Στον κόσμο που ταράζεται και χάνει την ειρήνη, δώσε, Μητέρα του Χριστού, ελπίδα, καλοσύνη (Παπασταύρος-Παπαγαθαγγέλου). 

Συχνά μεταξύ των ανθρώπων παρουσιάζονται διαφορές, φιλονικίες, διαμάχες, συγκρούσεις εξαιτίας των οποίων ψυχραίνεται η αγάπη, καταστρέφεται η ομόνοια, φυγαδεύεται η ειρήνη, κυριαρχεί δε η ψυχρότητα και η εμπάθεια που δηλητηριάζουν την ανθρώπινη ζωή. Και γιατί όλα αυτά; Συνήθως για μικροσυμφέροντα, για παρεξηγήσεις, για ψευτοφιλοτιμίες, για πράγματα ανάξια λόγου. Ο Χριστιανός όμως έχει πρόγραμμα της ζωής του την ειρήνη με όλους. Είναι άνθρωπος συμβιβαστικός, άνθρωπος της τιμιότητας, της δικαιοσύνης και της αγάπης. Κανέναν δεν αδικεί αυτός. Κι όταν αδικείται, χρησιμοποιεί την πραότητα, την ανοχή, τον τρόπο τον καλό, ακόμα και τη θυσία ενός υλικού συμφέροντος. Διότι ανώτερο αγαθό θεωρεί την ειρήνη και τον εξαγιασμό της ψυχής (Σπουδαία σκέψη). 

Χάρη μέγιστη και ανεκτίμητης αξίας είναι εκείνη που μας έφερε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Η χάρη αυτή περιλαμβάνει τα ύψιστα και πολυτιμότατα αγαθά. Είναι η συγχώρηση των αμαρτιών μας. Είναι το ότι γινόμαστε τέκνα αγαπητά του Θεού. Είναι το δικαίωμα της αιώνιας ζωής και δόξας. Είναι η ειρήνη και η χαρά, που δίδεται πλούσια "ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ". Όλες όμως αυτές οι δωρεές του Θεού γίνονται πραγματικότητα για κάθε Χριστιανό, όταν αυτός τις δεχθεί με πίστη, με ελπίδα τέλεια, με ευγνωμοσύνη θερμή. Δεν πρέπει να υπάρχει στην ψυχή κανείς δισταγμός για τις δωρεές αυτές του Θεού. Δεν πρέπει να μένει καμιά αμφιβολία (Σπουδαία σκέψη). 

Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν,.... ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ (Μαρκ. η, 34): ο άνθρωπος τίθεται προ του διλήμματος ή να αρνηθεί τον εαυτό του ή να αρνηθεί τον Χριστό. Ή να απορρίψει τις δικές του αξιώσεις - περί του ότι ο εαυτός του μπορεί να γίνει σωτήρας- ή να απορρίψει τις αξιώσεις του Χριστού. Ή να σταυρώσει τη σάρκα του ή να σταυρώσει τον Χριστό. Αυτός που προτιμά τον εαυτό του και τη σάρκα του στο τέλος θα φωνάξει μαζί με τους Ιουδαίους: "σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν" (Π. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν, κγ, 21).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Αθάνατοι οι ήρωες του 1821!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 39ο

Επιτρέπει ο Θεός να αντιμετωπίσουμε θλίψεις, ασθένειες, θανάτους προσφιλών προσώπων, για να βάλουμε αρχή στη μετάνοια. Οι θλίψεις μας βοηθούν να συνέλθουμε, να μετανοήσουμε ειλικρινά για τα αμαρτήματά μας, να επιστρέψουμε στην αγάπη του Πατέρα, να φθάσουμε στο Εξομολογητήρι, για να ομολογήσουμε με συντριβή τα αμαρτήματά μας στον Πνευματικό και να πούμε τον μεγάλο λόγο της μετάνοιάς μας: 

Πατέρα αμάρτησα στον Θεό και σε Σένα! Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι παιδί σου (Λουκά, ιε, 21)! Πόσοι και πόσοι ασθενείς που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία και στις κλινικές βοηθιούνται από την ασθένειά τους να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν!Συνήθως, όταν γίνεται διάγνωση μιας δύσκολης σωματικής ασθένειας, λένε οι ασθενείς ότι "τους βρήκε συμφορά". Αλλά στην πορεία "η συμφορά" αποδεικνύεται ευλογία, διότι μετανοούν, εξομολογούνται τα κρίματά τους στον Πνευματικό και βρίσκουν τον δρόμο της σωτηρίας τους. 

Ειδικότερα η ασθένεια του καρκίνου πόσους ασθενείς βοήθησε να σωθούν! Γέμισε τον Παράδεισο με Αγίους, όπως έλεγαν ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Βεβαίως, αν εμείς δεν θελήσουμε με την ελεύθερη θέλησή μας να μετανοήσουμε, και πειρασμοί να έλθουν, και επιδημίες να ενσκήψουν, και κοινωνικές ανατροπές να συμβούν, και αφόρητες καταστάσεις να δημιουργηθούν, πάλι αμετανόητοι θα μείνουμε. Το προφητικό βιβλίο της Αποκαλύψεως τέσσερις φορές αναφέρει ότι, παρόλο που την εποχή του Αντιχρίστου θα επιταθούν οι δοκιμασίες, μεγάλη μερίδα ανθρώπων που θα βρίσκονται σε αποστασία, δεν θα μετανοήσουν: "Καί οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν φόνων αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν φαρμακειῶν αὐτῶν οὔτε ἐκ τῆς πορνείας αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν κλεμμάτων αὐτῶν (θ, 21)". Δεν θα μετανοήσουν και δεν θα εγκαταλείψουν τους φόνους τους, ούτε τις μαγείες τους, ούτε την πορνεία τους, ούτε τις κλοπές τους. 

Γιατί δεν θα μετανοήσουν; Διότι τα τείχη των αμαρτωλών καρδιών μας πέφτουν από μέσα προς τα έξω και πρέπει με την ελεύθερη θέλησή μας να μετανοήσουμε. Αν δεν θελήσουμε να μετανοήσουμε, όσες θλίψεις και να έλθουν καταπάνω μας, θα παραμείνουμε σκληροί και αμετανόητοι. Αν όμως έχουμε διάθεση να μετανοήσουμε, θα βοηθηθούμε από τις θλίψεις. Διότι οι θλίψεις θα μας φέρουν τα δάκρυα της μετάνοιας. Τα δάκρυα θα μαλακώσουν το χωράφι της ψυχής μας και θα μπορέσουμε ευκολότερα να ξεριζώσουμε τα αγκάθια των παθών.

 Υπάρχουν περιπτώσεις που διαπράττουμε λάθη σοβαρά και τα αφήνουμε να περάσουν απαρατήρητα. Επειδή όμως ο άγιος Θεός βλέπει καλή διάθεση στο βάθος της καρδιάς μας, επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε θλίψεις, για να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής μας, να δούμε τις αμαρτίες που κάναμε και να μετανοήσουμε γι' αυτές, όπως συνέβη με τον προφήτη και βασιλιά Δαβίδ. Ο βασιλιάς Δαβίδ στην ώριμη ηλικία του έπεσε σε διπλό αμάρτημα, της μοιχείας και του φόνου, και δεν το κατάλαβε. 

Ο άγιος Θεός, για να τον βοηθήσει να τον καταλάβει, έστειλε τον προφήτη Νάθαν, ο οποίος διηγήθηκε στον βασιλιά την παραβολική διήγηση της αμνάδας, που την άρπαξε ένας πλούσιος από τον φτωχό, για να παραθέσει επίσημο γεύμα στον φιλοξενούμενό του. Ο Δαβίδ θύμωσε για την απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά του πλούσιου και ζήτησε να τον τιμωρήσουν. Ο Νάθαν τότε του απάντησε: Εσύ είσαι αυτός που το έκανε. "Σύ εἶ ὁ ἀνήρ ὁ  ποιήσας τοῦτο (Β' Βασ. ιβ, 7)". Έτσι ο Δαβίδ συνειδητοποίησε  το διπλό βαρύ αμάρτημά του, έκλαψε για τις αμαρτίες του και έγραψε συντετριμμένος τον Ψαλμό της μετάνοιάς του: "Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου (Ψαλμός ν [50], 3)"!

Ο βασιλιάς Δαβίδ στη γεροντική ηλικία του έπεσε και σε άλλο βαρύ αμάρτημα, στο αμάρτημα της αλαζονείας και της υπερηφάνειας. Επειδή σε όλους τους πολέμους που έκανε με τους εχθρούς του, τους νικούσε, ζήτησε από τον αρχιστράτηγό του Ιωάβ να κάνει απογραφή των ανδρών που μπορούσαν να φέρουν όπλα, για να καμαρώνει ότι έχει αξιόμαχο στράτευμα. Ο άγιος Θεός, για να τον βοηθήσει να καταλάβει το αμάρτημά του, τ9ου έστειλε έναν άλλο Προφήτη, τον Γάδ, ο οποίος του ανακοίνωσε δοκιμασία λοιμικής ασθένειας, εξαιτίας της οποίας πέθαιναν σε έξι ώρες εβδομήντα χιλιάδες Ισραηλίτες. 

Ο Δαβίδ, όπως την πρώτη φορά, έτσι και τη δεύτερη, αναγνώρισε ότι αμάρτησε ενώπιον του Θεού και είπε συντετριμμένος τον μεγάλο λόγο της μετάνοιάς του: "Ἥμαρτον σφόδρα, ὅ ἐποίησα νῦν, Κύριε· παραβίβασον δή τἠν ἀνομίαν τοῦ δούλου σου, ὅτι ἐμωράνθην σφόδρα (Β Βασ. κδ, 10)". Διέπραξα πολύ μεγάλη αμαρτία με αυτό που έκανα, Κύριε. Συγχώρησε Σε παρακαλώ, την παρανομία του δούλου Σου, διότι ενήργησα σαν πολύ ανόητος άνθρωπος. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που διαπράττουμε πολύ σοβαρά λάθη και τα λησμονούμε. Για να μην τα χρωστάμε στην άλλη ζωή, επιτρέπει ο άγιος Θεός να αντιμετωπίσουμε θλίψεις, οι οποίες μας καθαρίζουν "ἐκ τῶν κρυφίων μας".

Το αποτέλεσμα της μετάνοιας που επιτυγχάνεται είναι πολύ θαυμαστό. Καθαρίζεται η ψυχή μας! Λαμπικάρεται το εσωτερικό μας! Ακόμα κι αν είχαμε κηλίδες αμαρτίας, φεύγοντας δεν τις παίρνουμε μαζί μας, αλλά "καί ταύτας ἐνταῦθα ἀποτιθέμεθα".λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Βοηθούμαστε να τακτοποιηθούμε όσο βρισκόμαστε σ' αυτή τη ζωή. Για να είμαστε στην άλλη ζωή καθαροί και αψεγάδιαστοι. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 38ο

 

Επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις κυρίως για να μην υπερηφανευόμαστε. Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, το αδύνατο σημείο όλων των ανθρώπων, η αχίλλειος πτέρνα μας είναι ο εγωισμός και η υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια είναι παιδί της φιλαυτίας, της μητέρας των παθών, αλλά γίνεται και η ίδια μητέρα πολλών παθών. Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, οι ασθένειες και ο θάνατος, για να αδυνατίζουν την υπερηφάνεια μας, αυτή θα φούντωνε τόσο πολύ που θα μας εξομοίωνε με τους δαίμονες. Η υπερηφάνεια ασφαλώς δεν αδυνατίζει με τους επαίνους και τα χειροκροτήματα.  Με τους επαίνους και τα χειροκροτήματα θεριεύει περισσότερο. "Οὐδέν ... οὕτως εἰς ἀπόνοιαν αἴρειν εἴωθεν ὡς συνειδός γέμον κατορθωμάτων καί ψυχή μετά παρρησίας ζῶσα", παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. 

Τίποτε δεν οδηγεί τόσο πολύ στην υπερηφάνεια, όσο το να καυχόμαστε για τα κατορθώματά μας και να ξεθαρρεύουμε. Η υπερηφάνεια αδυνατίζει με τις θλίψεις, τις ασθένειες και τα λυπηρά της ζωής. Γι' αυτό τις επιτρέπει ο Θεός, για να περιμαζεύουν την υπερηφάνειά μας και να μας βοηθούν να ταπεινοφρονούμε σε όλα, σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος: "Τούς πειρασμούς καί τάς θλίψεις συνεχώρησεν εἶναι, δυναμένας αυτούς (τους ανθρώπους) καταστέλλειν και πείθειν μετριάζειν ἐν ἅπασιν". 

Ο χρυσορρήμων Πατήρ αναφέρει ως παράδειγμα τον απόστολο Παύλο, ο οποίος έφθασε ''ἕως τρίτου οὐρανοῦ'' και "εἰς τόν Παράδεισον (Β Κορινθ. ιβ, 2-4)". Αλλά για να μην υπερηφανεύεται, όπως ο ίδιος λέει, επέτρεψε ο άγιος Θεός να ταλαιπωρείται με σκόλοπα: "Καί τῇ ὑπερβολῆ τῶν ἀποκαλύψεων, ἵνα μή ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ, ἵνα μή ὑπεραίρωμαι (στ. 7)".

Για τον πειρασμό αυτό τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να μου τον απομακρύνει. Αλλά ο Κύριος μου είπε: "Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου · ¨η γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται (στ. 8-9)". Βλέπουμε στο παράδειγμα αυτό πόσο ευεργετικές είναι οι θλίψεις, διότι μαραίνουν τον εγωισμό και την υπερηφάνειά μας και λειτουργούν ως υλικό για ταπείνωση. Οι θλίψεις είναι σχολείο, που μας διδάσκει τη μηδαμινότητα και την αμαρτωλότητά μας. Όσοι φοιτούν σ' αυτό το σχολείο, και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ωφελούνται πάρα πολύ. 

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία, όταν μετανόησε για τον προηγούμενο βίο της και πήγε στην έρημο να ασκηθεί, το σώμα της μπόρεσε και το ξήρανε μέσα σ' έναν χρόνο, αλλά με τους αισχρούς λογισμούς πάλευε 17 ολόκληρα χρόνια. Κι εμείς είναι απαραίτητο να περάσουμε από καμίνι θλίψεων, για να μάθουμε να ταπεινοφρονούμε και να χαμηλώνουμε. Έλεγε έμπειρος Πνευματικός: "Ταπεινώσου, παιδί μου, αν θέλεις να ταπεινωθούν οι διάβολοι που σε θλίβουν". 

Ταπείνωση μας χρειάζεται. Αυτό είναι το ζητούμενο. Αλλά πού θα τη βρούμε την ταπείνωση; Θα τη βρούμε στη δοκιμασία των πειρασμών και των θλίψεων!Οι θλίψεις δεν μας βοηθούν μόνο να ταπεινωθούμε, αλλά και να μετανοήσουμε. Αν έχουμε την πεποίθηση ότι είμαστε σε όλα άψογοι, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε ακόμη ταπεινωθεί, ούτε μπορούμε αληθινά να μετανοήσουμε. Το αληθινό ξεκίνημα για τη μετάνοια προϋποθέτει ταπείνωση. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!