Παιδικές ατασθαλίες (μέρος 1ο)

Ξύπνησα εκείνο το πρωινό, όλο γκρίνια και κακοκεφιά. Όλα μου έφταιγαν, όλα με πείραζαν. Ο Γιαννάκης, το μικρό μου αδερφάκι, πετάχτηκε από το κρεβάτι του, να με αποχαιρετίσει, καθώς έφευγα για το σχολείο. Δεν του’ δωσα καμία σημασία. Ο μικρός έφυγε κλαίγοντας. Η μητέρα έβαλε τις φωνές: 

- Τι τρόπος είναι αυτός; Τι έπαθες πρωί πρωί, Νικήτα; Όλα σου φταίνε. Για κοίταξε λίγο τον εαυτό σου. Είσαι έτοιμος για το σχολείο; Τι αργοκίνητο καράβι που είσαι! Άντε, κάνε γρήγορα. Η ώρα πέρασε. Και πρόσεχε στον δρόμο. Μου φαίνεται ότι κοιμάσαι όρθιος.

Πώς κατάλαβε, αλήθεια η μητέρα ότι πραγματικά κοιμόμουνα; Ποιος ήταν η αιτία για όλη αυτή την κακοκεφιά μου; Ποιος άλλος βέβαια από τον εαυτούλη μου! Όταν κατάλαβα τι κακό είχα κάνει, αντί να τα βάζω με τους άλλους, θα ήταν καλύτερα να χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο.  

Για μια στιγμή θυμήθηκα τον Κωστή. Αν τον είχα μπροστά μου, σίγουρα θα τις έτρωγε γερά. Μια φωνή τότε ξεσηκώθηκε μέσα μου: «Αντί να κοιτάς τα χάλια σου, ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους; Λες κι εσύ δεν έχεις δική σου θέληση. Αλλά έγινες το ρομπότ του φίλου σου». Προχωρούσα στον δρόμο, σέρνοντας πραγματικά τα πόδια μου. Και το μόνο που επιθυμούσα ήταν να μην έφτανα ποτέ στο σχολείο. 

Όσο τα πόδια μου δεν με υπάκουαν, τόσο η σκέψη μου έτρεχε. Ήμουνα μαθητής της Β´ Γυμνασίου. Πρώτη φορά στα μαθητικά μου χρόνια πήγαινα στο σχολείο τελείως αδιάβαστος. Οι τύψεις μ’ έζωναν. Είχα στρωθεί το απόγευμα μπροστά στο μικρό μου γραφείο. Είχα ανοίξει τα βιβλία, για να ετοιμαστώ στα μαθήματά μου για την άλλη μέρα, όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα. Από την άλλη άκρη του σύρματος ακούστηκε η γνώριμη φωνή του Κωστή: 

-Νικήτα, είσαι μόνος σου; 

-Ναι. 

-Άκουσε καλά αυτό που θα σου πω. Απόψε, μετά τα μεσάνυχτα, όταν όλοι θα έχουν κοιμηθεί, άνοιξε τον υπολογιστή σου και ψάξε στην ηλεκτρονική διεύθυνση... για την ταινία.... Την έχουν δει όλοι στην παρέα! Εμένα μου το σφύριξε ο Αργύρης. Μην τη χάσεις! 

-Μιλάς σοβαρά, βρε Κωστή; Να ανοίξω τον υπολογιστή μετά τα μεσάνυχτα; Κατ’ αρχάς είναι στο σαλόνι. Ξέρεις τον πατέρα μου... Υπολογιστή στο δωμάτιο δεν θέλει ούτε να τ’ ακούσει. Αν με πάρει είδηση, την έχω βάψει κανονικά. Ξέρεις τι αυστηρός που είναι με κάτι τέτοια...

Δεν θυμάμαι τι άλλο είπαμε. Ωστόσο ο πειρασμός κάθισε για τα καλά μέσα μου. Τα βιβλία έκλεισαν και το ανώριμο μυαλό μου σκάρωνε χίλιους τρόπους, για να πετύχει τον σκοπό του: πώς να βρεθεί τρόπος να ανοίξω τον υπολογιστή μετά τα μεσάνυχτα; Στο τέλος τα κατάφερα. Φόρεσα τα ακουστικά μου και κόλλησα σαν στρείδι πάνω στην οθόνη. Η ώρα περνούσε και δεν αποφάσιζα να ελευθερωθώ απ' αυτόν τον πειρασμό. Κάποτε το έκλεισα και γύρισα αθόρυβα στο δωμάτιό μου. Ευτυχώς το αδερφάκι μου δεν ξύπνησε, για να ξυπνήσει και τη μαμά μέσα στη νύχτα. Ο ύπνος μου όμως είχε πάει περίπατο, μαζί με το ακαταλαβίστικο έργο, που ήταν μοναδικό στην ανοησία και τη βία....

Ξημερώθηκα μέσα σε τύψεις και αγωνία, όσο σκεφτόμουνα ότι θα πάω αδιάβαστος στο σχολείο. Τι θα έκανα; Αν με σήκωνε ο μαθηματικός που ήταν καινούριος στην τάξη και δεν με ήξερε; Βρήκα ότι η μόνη λύση ήταν η κοπάνα. Αλλά πώς να το σκάσω; 
συνεχίζεται...
(Μ. Ανθίμου, Τα παθήματα μαθήματα, Περιοδικό Η ζωή του παιδιού, Νοέμβριος 2018)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!