Παιδικές ατασθαλίες (μέρος 2ο-τελευταίο)

Έφτασα στο σχολείο, αφού δέχτηκα στον δρόμο κάμποσες "φιλοφρονήσεις" από οδηγούς των δυο και τεσσάρων τροχών...για τη στραβομάρα μου...Όλες οι τάξεις ήταν συγκεντρωμένες στο προαύλιο για την πρωινή προσευχή. Όταν τελείωσε, αντί να πάω στην τάξη μου με τα άλλα παιδιά, ξέφυγα. Μπερδεύτηκα με τις άλλες τάξεις και... το 'σκασα χωρίς να με πάρει κανείς είδηση.

Τι θα έκανα; Πού θα πήγαινα; Ούτε κι εγώ ήξερα. Πήρα όποιον δρόμο βρήκα μπροστά μου. Στη συνέχεια έστριψα δρόμους και δρομάκια, για να απομακρυνθώ από το σχολείο κι από το σπίτι μου, μη και πέσω πάνω σε κάποιον γνωστό.

Μόλις απομακρύνθηκα αρκετά, λιγόστεψα το βήμα μου και άρχισα να σκέφτομαι τι έπρεπε να κάνω. Και εκεί που το μυαλό έπλαθε διάφορα σενάρια, άκουσα μια γνώριμη φωνή:

-Νικήτα, πού πας; Γιατί είσαι μακριά από το σχολείο σου; Τι γυρεύεις στους δρόμους;

Κοκάλωσα. Δεν πίστευα αυτό που μου συνέβαινε. Είχα πέσει πάνω στον πατέρα μου! Η ανάσα μου κόπηκε. Είπα θα σωριαστώ κάτω. Μου' ριξε ένα βλέμμα πολύ αυστηρό, που έλεγε πολλά και συμπλήρωσε:

-Γύρισε γρήγορα στο σχολείο σου και το βράδυ τα λέμε.

Απομακρύνθηκε χωρίς άλλη κουβέντα. Συνόδευε κάποιο επίσημο πρόσωπο στην υπηρεσία του. Απέμεινα στη μέση του δρόμου χωρίς να μπορώ να κάνω βήμα. Το μυαλό μου θόλωσε. Παρ' ολίγο να πέσει πάνω μου ένα μηχανάκι.

-Ε, πιτσιρίκο, ξύπνα, έβαλε τις φωνές ο οδηγός. Τι κάθεσαι στη μέση του δρόμου! Αποφάσισες να σκοτωθείς;

Σέρνοντας τα πόδια μου γύρισα στο σχολείο. Τα παιδιά έβγαιναν διάλειμμα... Μ' έπνιξαν στις ερωτήσεις για το πώς είχα εξαφανιστεί, αφού το πρωί ήμουνα μαζί τους....

Τι να απαντούσα; Μήπως ήξερα; Τελικά τα κατάφερα να τα μπουρδουκλώσω, χωρίς να καταλάβουν την αιτία και σταμάτησαν τις ερωτήσεις. Εκείνο όμως που με έκαιγε ήταν ότι ο μαθηματικός έλειπε και είχε μπει ο Γυμνασιάρχης στην τάξη μας. Φυσικά είχε πάρει και απουσίες... Αυτή ήταν η δεύτερη ψυχρολουσία. Ούτε που κατάλαβα πώς κύλησαν οι υπόλοιπες ώρες των μαθημάτων. Ευτυχώς, δεν με σήκωσε κανείς.

Το μυαλό μου γύριζε συνέχεια... Τι δικαιολογία θα 'βρισκα να πω στον πατέρα μου το βράδυ και στον Γυμνασιάρχη την επόμενη μέρα; Όταν σχολάσαμε, έφυγα βιαστικά σαν να με κυνηγούσαν. Δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν. Γύρισα στο σπίτι σαν βρεγμένη γάτα, όπως έλεγε η γιαγιά, όταν κάναμε κάποια αταξία.

Η πάλη μέσα μου ήταν φοβερή. Κονταροχτυπιόταν η αλήθεια με το ψέμα. Η μητέρα μου τα 'χασε. Ανησύχησε μήπως ήμουνα άρρωστος. Και πράγματι ήμουν κατά κάποιον τρόπο. Πώς θα αντίκριζα τον πατέρα; Αυτό και μόνο ως ιδέα με διέλυε. Τέλος, μετά από σκληρή πάλη, πήρα την ηρωική απόφαση να πω όλη την αλήθεια. Και ήμουν έτοιμος να σηκώσω κάθε τιμωρία. Και τη σήκωσα... Αν θέλεις, Νικήτα, είπα στον εαυτό μου, ξανακάνε κοπάνα....

Μέσα από όλες τις φωνές και την τιμωρία που δέχτηκα από τον πατέρα, φυσικό ήταν ότι ο υπολογιστής εξαφανίστηκε για ένα μεγάλο διάστημα... "Μέχρι να δείξεις αρκετά σημάδια ωριμότητας" ήταν τα ακριβή λόγια του πατέρα. Η στάση του αποδείχτηκε ανυποχώρητη. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, τον είχε συγκινήσει το ότι ομολόγησα την αλήθεια και δεν προσπάθησε να το κρύψει... Τι τραβάνε κι αυτοί οι γονείς, όταν συναίσθημα και αίσθημα ευθύνης κονταροχτυπιούνται μέσα τους...

Στο τέλος θυμάμαι πως μου είχε πει:

- Όσα λάθη και τρέλες κι αν κάνουμε στη ζωή μας, Νικήτα, ο Θεός τα συγχωρεί, όταν τα ομολογούμε ταπεινά. Αλλά και στα μάτια των ανθρώπων ανεβαίνουμε.... Πιστεύω ότι το πάθημα σου 'γινε μάθημα... Αν μου' γινε λέει...

(Μ. Ανθίμου, Τα παθήματα μαθήματα, Περιοδικό Η ζωή του παιδιού, Νοέμβριος 2018)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!