Η Ανάσταση του Χριστού: μηνύματα και αγγέλματα (μέρος 2ο-τελευταίο)

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί γεγονός πίστης. Αν δεν πιστεύεις στον ζώντα Θεό, τότε δεν πιστεύεις στη ζωή Του, στα λόγια Του, στην υπόσχεσή Του ότι όπως Αυτός πέθανε, αλλά αναστήθηκε, έτσι κι εμείς θα πεθάνουμε, αλλά σίγουρα θα αναστηθούμε. Στο Σύμβολο της Πίστης, το "Πιστεύω", υπάρχουν μόνο τρία ρήματα: πιστεύω, ομολογώ και προσδοκώ. 

Αν πιστεύεις στον Θεό ότι είναι Πατέρας και Παντοκράτορας και δικός σου Ποιητής, αλλά και του κόσμου ολάκερου, τότε τον ομολογείς με τη ζωή σου άπασα, προσδοκώντας την ανάστασή σου. Δεν είναι τυχαίο το ρήμα "προσδοκώ" ανάστασιν νεκρών. Δεν λέμε ελπίζω, που σημαίνει ενδεχομένως και να μην γίνει, αλλά προσδοκώ, δηλαδή αναμένω κάτι το σίγουρο.

Το μήνυμα της Ανάστασης, αλλά και γενικότερα της εν Χριστώ ζωής, διαχρονικώς ήταν δύσκολο για τους ανθρώπους και επομένως και για τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα αίτια της απιστίας ή αδιαφορίας είναι κυρίως ηθικά. Η αποδοχή της χριστιανικής πίστης και εν συνεχεία της δικής σου αθανασίας συνεπάγεται πνευματικό αγώνα και θυσίες, πράγμα ανεπιθύμητο για τον νωθρό εσωτερικά και συχνά και εξωτερικά σύγχρονο άνθρωπο. 

Οι νέοι υποφέρουν σήμερα από την απουσία νοήματος ζωής. Είναι θύματα της γενιάς των γονέων τους, που αρνήθηκαν τον Χριστό και τις ελληνορθόδοξες ρίζες μας, στο βωμό ενός εκσυγχρονισμού και μιας ευδαιμονίας, που μας οδήγησε στη σημερινή γεμάτη απελπισία εποχή μας. 

Τις προηγούμενες δεκαετίες οι άνθρωποι του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου αποκόπηκαν από τις χριστιανικές τους ρίζες και τώρα με την κρίση, που μας τράβηξαν το χαλάκι από τα πόδια μας, βρεθήκαμε να τρικλίζουμε, να ψάχνουμε βηματισμό να πορευθούμε. Οι αυτοκτονίες, αλλά και οι αργοί θάνατοι έχουν αυξηθεί. Οι νέοι το βιώνουν πάντοτε πιο έντονα το κάθε πρόβλημα. 

Χάσαμε τη δύναμή μας, την προθυμία να ζούμε και να χαιρόμαστε αυτή τη ζωή, που κι αυτή είναι δώρο του Θεού. Όσο και να θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν υπάρχει άλλη ζωή, όλα έρχονται να μας διαψεύσουν.

Το ξύπνημα της φύσης την άνοιξη, η έγερσή μας κάθε πρωί από τον μικρό θάνατο του ύπνου, η απέχθεια και η αποστροφή μας στον θάνατο, το ασυμβίβαστό μας με την πολυποίκιλη κακία του κόσμου τούτου, είναι πραγματικότητες που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, όσο και να προσπαθήσουμε όλοι μας, επομένως και οι νέοι. 

Επιπλέον για μας τους Ορθοδόξους η ύπαρξη των αφθάρτων αγίων λειψάνων, η μυροβλησία τους, η αφθαρτοποίηση του αγιασμού, αλλά και η εμπειρία της εσωτερικής μας ανάστασης μέσα στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως είναι ανοίγματα του Ουρανού μιας άλλης βιοτής, στον χωρίς ελπίδα σύγχρονο άνθρωπο. 

Τώρα για το πώς ως ποιμένας θα μιλήσω για όλα αυτά στους νέους ανθρώπους, απλώς να σας πως ότι δεν χρειάζεται να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Τους φέρνει ο θεός κοντά Του και κοντά μας. Η Χάρη Του βρίσκει δρόμους στα αδιέξοδα και τους πληροφορεί μυστικά, βιωματικά "ὅτι ἀνέστη Κύριος ὄντως (Λουκά, 24,34)". Εμείς ως κληρικοί οφείλουμε, αν δεν έχουμε αγιότητα, να έχουμε μετάνοια, ταπείνωση, αυτομεμψία, ειλικρίνεια και να εργαζόμαστε πνευματικά στον εαυτό μας, προκειμένου να μην εμποδίσουμε το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων μέσα στην Εκκλησία. 

Να σας πω και κάτι άλλο: από μικρή εμπειρία και χωρίς διάθεση κάποιας μορφής λαϊκισμού προς εσάς τους νέους.περισσότερο με ανησυχούν και με δυσκολεύουν οι μεγαλύτεροι ηλικιακά άνθρωποι, διότι έχουν παγιωθεί κατά κάποιον τρόπο στα λάθη τους, έχουν αγαπήσει ή έστω συνηθίσει τα πάθη τους κι από τον Ιερέα δεν ζητούν την εν Χριστώ μεταμόρφωση, αλλά απενοχοποίηση και δικαίωση.

Τους καταλαβαίνω, διότι στο ίδιο καζάνι βράζω. Δεν είναι εύκολο, όταν μεγαλώνεις, να πεις ότι τα έχεις κάνει θάλασσα ή ότι είσαι ακόμη στο νηπιαγωγείο της πνευματικής ζωής. Ίσως οι μεγαλύτεροι άνθρωποι έχουν πιο μεγάλη ανάγκη. Είναι και πιο κοντά στον θάνατο και τους πειρασμούς του. 

Η αναστάσιμη χαρά είναι συνάρτηση της εσωτερικής ειρήνης. Ο συνήθης χαιρετισμός του Αναστάντος Κυρίου ήταν το "εἰρήνη ὑμῖν". Για να αποκτήσεις την ειρήνη, πρέπει να ζεις σύμφωνα με τις προδιαγραφές της ύπαρξής σου, αυτές που έθεσε στη ζωή σου ο Δημιουργός σου. Τότε ζεις κατά φύσιν και ειρηνεύεις εντός σου και γύρω σου. Ο Δημιουργός σου είναι Αγάπη και ο δρόμος σου είναι να αγαπήσεις τον Δημιουργό σου.

Όμως η αγάπη προϋποθέτει θυσία και η θυσία αίμα. Έτσι μας δίδαξε ο Κύριός μας. Ότι "διά τοῦ Σταυροῦ ἦλθε ἡ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ". Ο Χριστός παρήγγειλε στους μαθητές Του να μεταβούν στη Γαλιλαία και εκεί θα Τον έβλεπαν. 

Αυτό σημαίνει ότι για να δεις τον Αναστημένο Θεό, να χαρείς την παρουσία Του, πρέπει να υπακούσεις, να οδοιπορήσεις, δηλαδή να κουραστείς και να επανεύρεις την κλήση του Θεού μέσα σου, αναζωπυρώνοντας αυτό το χάρισμα. Στη Γαλιλαία κάλεσε τους μαθητές Του κι εκεί τους ξανανταμώνει. 

Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι ζούμε σε ένα μολυσμένο πνευματικό περιβάλλον, που όλους μας επηρεάζει. Έχουμε μπερδέψει την ηδονή με τη χαρά κι έχουμε ταυτίσει τη θυσία με τη δυστυχία. Η χαρά της Αναστάσεως βιώνεται διαρκώς μέσα στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, δια των ιερών Μυστηρίων και του πνευματικού καθημερινού αγώνος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για να βρούμε χαρά και νόημα στη ζωή αυτή και προοπτική αιώνας ζωής.
(Συζητώντας για την Ανάσταση του Χριστού, λόγια αρχιμανδρίτη πατρός Αμβρόσιου Γκουρβέλου Πατρών, Περιοδικό Παρεμβολή)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!