Επετειακό αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου 1940

Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή ενός έθνους που φαίνεται να υψώνεται ολόκληρο, να υπερβαίνει τον εαυτό του και να λάμπει σαν φωτεινό μετέωρο στο στερέωμα του κόσμου. Αυτή είναι η πιο σωστή στιγμή, σημαίνει ελευθερία, κάνει τον άνθρωπο να αγγίζει τον ουρανό, και τον κόσμο να δικαιώνει την ύπαρξή του. 

Μια τέτοια στιγμή ήταν και το έπος του ‘40. Μια κήρυξη πολέμου που βιώθηκε σαν γιορτή. Ένας πόλεμος, που παρά τις απίστευτες δυσκολίες διεξαγόταν μέσα στην ατμόσφαιρα του θαύματος, με την Παναγία οδηγό και προστάτιδα. 

Ο λαός αποβραδίς κοιμήθηκε κοινός θνητός και εγειρόταν γίγαντας το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, που ηχούσαν οι σειρήνες του πολέμου.  Αψηφούσε τα κρυοπαγήματα, τον θάνατο και την υπεροπλία του εισβολέα. Αγωνιζόταν «έως εσχάτων» στα Ηπειρωτικά βουνά, στον αέρα, στη θάλασσα, στα μετόπισθεν. Ο λαός της Αθήνας μάζευε καθημερινά στο κάρο τους νεκρούς, μα δεν προσκύνησε, για να μπορέσει έτσι να δει ξανά τη γαλανόλευκη να κυματίζει στην Ακρόπολη. 

Οκτώβριος ήταν και τότε, με τη θυσία του Παύλου Μελά, ο οποίος άφησε τις θρησκευτικές τιμές, θυσίασε την οικογενειακή θαλπωρή, ζεστασιά και ασφάλεια, μπήκε στα μυστικά στη σκλάβα γη της Μακεδονίας μας, ένωσε τις δυνάμεις με εκείνες των γηγενών αγωνιστών και μπήκε ακάθεκτος στην Ελασσόνα, το Σαραντάπορο, τα Γρεβενά, την Κοζάνη, Βέροια, Γιαννιτσά, Θεσσαλονίκη, για να ακολουθήσει η Ήπειρος, το Αιγαίο και η Ανατολική Μακεδονία. Η θυσία του Παύλου Μελά ξεσήκωσε τους Πανέλληνες κι έπειτα βγήκαν οι Μακεδονομάχοι που διπλασίασαν σύντομα τα ελεύθερα μέρη της Ελλάδας. 

Οι Έλληνες είναι μια φύτρα ανθρώπων φτιαγμένη από σπάνια υλικά. Θέλουν λίγο δίκαιο άνεμο να φυσά ελεύθερος. Χώμα στο χρώμα του αίματος που έχουν ποτισμένο λίγο-λίγο, γενιά σε γενιά, οι Έλληνες νίκησαν τους εχθρούς, γιατί ζούσαν τον ηρωισμό της κοινής σωτηρίας, για χάρη του Έθνους. Όλοι στον αγώνα, μικροί, μεγάλοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι, γέροντες, κλήρος και λαός, όλοι μαζί γενναίοι, δυνατοί, πιστοί αντάξιοι της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας. 

Όπως τότε και σήμερα, χωρίς συμμάχους, ας ενωθούμε όλοι στο κοινό χρέος, στο καθήκον, στην προσευχή, για να ξαναζήσουμε ένδοξες σελίδες και να κρατήσουμε την Ελλάδα μας ελεύθερη απ’ όλους τους εχθρούς. Στους πονηρούς καιρούς που ζούμε, κόντρα στη μάχη με κάθε επερχόμενη απειλή, ας κρατήσουμε τα μηνύματα της εορτής ως δύναμη για το παρόν, αλλά και έμπνευση για το μέλλον. Η Παναγία μας, άλλωστε, θα σκεπάσει και σήμερα τον αγωνιζόμενο λαό Της. 

Να βρισκόμαστε όμως πάντα στις επάλξεις. Ψηλά οι σημαίες, ψηλά οι καρδιές, όλοι στον αγώνα για ένα νέο Όχι στους τόσους εχθρούς της πατρίδας μας. 

Υποκλινόμαστε ευλαβικά μπροστά στις αθάνατες μορφές του ‘40 που ακριβοπλήρωσαν την ελευθερία μας, και ταπεινά τους προσφέρουμε λίγα δαφνόκλαρα ευγνωμοσύνης, τιμώντας τη μνήμη τους. 
(Απόσπασμα από Εισήγηση) 

Σε κάθε της Ελλάδας μας μεριά η γαλανή σημαία κυματίζει. Στη θάλασσα και σ' όλη τη στεριά η θεία των προγόνων λευτεριά τη δόξα στα παιδιά μας τη χαρίζει. Στα κάστρα, στα βουνά και στα χωριά, κάθ' Έλληνας με πόθο ξεστομίζει:Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η λευτεριά! (Ιωάννης Πολέμης)

Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούνε,  θα περάσουν. Κριτές, θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί. (Κ. Παλαμάς)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Αθάνατοι οι ήρωες του 1940!