Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 59ο (α μέρος)

Τους ήταν τόσο άγνωστος! Λίγο καιρό Τον άκουσαν, διάφορα άκουσαν από άλλους, αρκετά θαύματα τα είδαν με τα μάτια τους. Σαγηνεύθηκαν. Αντιλαμβάνονταν ότι είναι κάποιος τόσο διαφορετικός! Γι' αυτό, όταν τους κάλεσε να Τον ακολουθήσουν, δεν δίστασαν. Τον ακολούθησαν. Κοντά τους κι άλλοι. Άρχισαν να γυρίζουν μαζί Του πόλεις και χωριά, να κηρύττουν και οι ίδιοι, να κάνουν θαύματα με το όνομά Του.  Έλεγαν ότι είναι προφήτης, αλλά όχι μόνο προφήτης. Άρχισαν σιγά σιγά να πείθονται ότι είναι ο από αιώνων αναμενόμενος Μεσσίας τους. Δηλαδή ο βασιλιάς που θα έπαιρνε το έθνος τους από την αφάνεια, θα το απελευθέρωνε από τη σκλαβιά των Ρωμαίων, θα το δόξαζε σ' όλο τον κόσμο. Έτσι νόμιζαν. 

Τα θαύματα πλήθος, η διδασκαλία Του μοναδική, η ζωή Του υπερθαύμαστη. Μιλούσε με εξουσία. Ποιος ήταν; Τούτη τη φορά ξεχώρισε τρεις απ' αυτούς και τους πήρε μαζί Του στο βουνό. Τι τους ήθελε; Θα ήταν κι άλλοι εκεί; Θα θαυματουργούσε; Θα δίδασκε. Το μυστήριο μεγάλωνε. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλό βουνό το Θαβώρ. Ούτε εξακόσια μέτρα. Σαν έφτασαν στην κορυφή, διαπίστωσαν ότι ήταν μόνοι. Δεν υπήρχε κόσμος να κηρύξει. Ούτε φαινόταν να προσφέρεται για προσευχή ο τόπος. Τον κοιτούσαν με απορία. 

Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουν, το σκηνικό άλλαξε. Τα ενδύματά Του έγιναν κατάλευκα σαν χιόνι. Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο. Έπεσαν κάτω τρομαγμένοι! Και να που βλέπουν άλλα δυο πρόσωπα μαζί Του. Κατανόησαν, φωτισμένοι από τον Θεό, ότι είναι δυο μεγάλες μορφές της Ιστορίας τους: ο Μωυσής και ο Ηλίας. Στο αποκορύφωμα δε των παράδοξων γεγονότων, φωτεινό σύννεφο σκέπασε το βουνό και τους ίδιους. Την ίδια ώρα μια φωνή ακούσθηκε μέσα από το σύννεφο: "Οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε (Λουκά θ, 35)". Φοβήθηκαν! Φοβήθηκαν πολύ! "Ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός". Ποιος ήταν λοιπόν ο Δάσκαλός τους; 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!