Έδειχνε κουρασμένη η κυρία Ειρήνη. τρεις μήνες στο ίδιο κρεβάτι του δίκλινου θαλάμου του μεγάλου Νοσοκομείου. Αν είχε στόμα να μιλήσει το κρεβάτι της, δεν θα' φταναν ώρες να διηγιέται τους πόνους και τα βογγητά της...- Αχ, Θεέ μου, πότε θα πάρω κι εγώ το εξιτήριο, να πάω στο σπιτάκι μου, στους δικούς μου!
Όσες άρρωστες ήρθαν στο διπλανό κρεβάτι, δεν έμειναν πάνω από μια βδομάδα κι εγώ κλείνω σήμερα εδώ μέσα τρεις μήνες! Σχώρα με, Θεέ μου, δεν γογγύζω, μα κουράστηκα. Γι' αυτό τα λέω σε Σένα που Σε νιώθω πατέρα μου στοργικό. Πριν αποσώσει καλά καλά τις σκέψεις της, φέρνουν με ένα φορείο στον θάλαμο μια φρεσκοχειρουργημένη νεαρή κοπέλα που τη συνόδευε ένας νεαρός. Και οι δυο τους είναι κατατρυπημένοι με σκουλαρίκια και γεμάτοι με ανατριχιαστικά τατουάζ. Από ό, τι δείχνουν φαίνεται αρκετά δύσκολο να επικοινωνήσει κανείς μαζί τους.
Το πρώτο εικοσιτετράωρο ήταν πολύ δύσκολο για τη νέα. Οι συνοδοί της κυρίας Ειρήνης πολύ διακριτικά προσπαθούσαν να τη βοηθήσουν σε κάθε της ανάγκη. Το δεύτερο βράδυ ο άπειρος και κατάκοπος νεαρός συνοδός της κοπέλας βγήκε από τον θάλαμο να ξεκουραστεί, μα άργησε πολύ να επιστρέψει. Τότε εκείνη, η Ναταλία, ξέσπασε. Εκνευρίστηκε κι άρχισε να μονολογεί με αναφιλητά. - Είμαι μόνη! Είμαι δυστυχισμένη! Δεν με νοιάζεται κανείς! Τι τη θέλω τέτοια ζωή; Φοβάμαι! Δεν θέλω να ζήσω! Καλύτερα να πεθάνω! Δεν μπορώ να ζήσω!
Κάποια στιγμή κουράστηκε και ησύχασε αναστενάζοντας πού και πού βαριά. Η αποκλειστική νοσηλεύτρια της Ειρήνης πλησίασε προσεκτικά την κοπέλα και της έπιασε το χέρι. Η κυρία Ειρήνη, που την άκουγε δακρυσμένη και προσευχόταν, πήρε την απόφαση και της είπε απαλά:- Ναταλία μου, είμαι μάνα και πονάω μαζί σου. Δεν αντέχω να σε βλέπω να υποφέρεις, παιδί μου. Κάνε λίγη υπομονή, σε παρακαλώ. Θα περάσουν τα δύσκολα! Θέλεις να μ' ακούσεις; Μπορείς;
Η Ναταλία αιφνιδιασμένη κάρφωσε τα οργισμένα μάτια της στην άλλη άρρωστη και περίμενε. - Εσύ, Ναταλία μου, φαίνεσαι δυναμικός άνθρωπος. Και ξέρεις.... οι δυνατοί με τις δυσκολίες γίνονται δυνατότεροι. Έχεις μέσα σου πολλές ανεξερεύνητες δυνάμεις. Ανακάλυψέ τες και βγάλε ωφέλεια από τη μεγάλη δυσκολία σου στην οποία βρίσκεσαι τώρα. Μην αφήνεις ανεκμετάλλευτη αυτή την ευκαιρία. Μην αφήνεσαι, παιδί μου. Εσύ θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Μπορείς!...
Όση ώρα μιλούσε η Ειρήνη, ο θυμός της Ναταλίας υποχωρούσε και ηρεμούσε το πρόσωπό της. Ζήτησε μάλιστα από την Αποκλειστική να της ανασηκώσει το κεφάλι, για να βλέπει καλύτερα την Ειρήνη. Και η Ειρήνη, ξεθαρρεύοντας περισσότερο, συνέχισε:- Αν δεν σε κούρασα, παιδί μου, επίτρεψέ μου να σου πω και κάτι ακόμη. Δεν είσαι μόνη! Οι άνθρωποι δεν πρέπει να νιώθουμε μόνοι, εκτός βέβαια εάν επιλέγουμε να είμαστε μόνοι.
Οι άνθρωποι έχουμε Πατέρα τον πανάγαθο και παντοδύναμο Θεό. Έχουμε μητέρα γλυκύτατη την Παναγία μας. Ζούμε μέσα στην ατμόσφαιρα της θεϊκής αγάπης. Τόσες και τόσες επεμβάσεις αυτής της αγάπης γίνονται γνωστές καθημερινά και γεμίζουν φως και ελπίδα τον κόσμο. Εγώ που με βλέπεις, Ναταλία μου, πήγα στον άλλο κόσμο και γύρισα. Δεν θα ζούσα τώρα. Η αγάπη όμως της Παναγίας, την οποία παρακάλεσαν για μένα πολλοί γνωστοί μου, με έσωσε. Οι άρρωστοι βλέπουν συνέχεια εδώ στο Νοσοκομείο αυτό την Παναγία μας να θαυματουργεί. Να μιλάς κι εσύ με την Παναγία, να της λες όλα τα προβλήματά σου. Θα σ' ακούσει με στοργή.
Η Ναταλία την άκουγε σιωπηλή, με ορθάνοιχτα μάτια. Ένας νέος ψυχικός κόσμος, άγνωστος ως τότε, γεννήθηκε μέσα της. Το πρωί με το εξιτήριο στο χέρι, ο συνοδός της Ναταλίας, χαρούμενος διότι έφευγαν και προπάντων διότι την έβλεπε ήρεμη, στάθηκε μαζί της κι αυτός δίπλα στο κρεβάτι της κυρίας Ειρήνης κι άκουγε την Ναταλία:
- Απόψε, κυρία Ειρήνη, έζησα σαν σε όνειρο. Ασχολήθηκες μαζί μου. Μου είπες ότι έχω αξία και δύναμη. Μου έδειξες αγάπη. Μου γνώρισες την Παναγία. Όλη τη νύχτα μιλούσα μαζί της. πρώτη μου φορά μίλησα στην Παναγία. Ξαλάφρωσα. Ξέρετε, δεν έχουμε γονείς. Μεγαλώσαμε σε Ορφανοτροφείο. Δράμα η ζωή. Εγώ ποτέ μου δεν πήγαινα στην Εκκλησία. Τώρα βλέπω δρόμο με φως. Τη νύχτα η Αποκλειστική μου είπε και για τον καλό ιερέα που υπάρχει εδώ στο Νοσοκομείο και με παρακίνησε να εξομολογηθώ. Θα γίνει κι αυτό, σας το υπόσχομαι. Το τηλέφωνό μου το έχει η Αποκλειστική. Σας ευχαριστώ πολύ για ό, τι κάνατε για μένα, κυρία Ειρήνη, πρόσθεσε δακρυσμένη. - Ευχαριστούμε πολύ, συμπλήρωσε σοβαρά κι ο νεαρός κι έφυγαν κι οι δυο τους ήρεμοι.
Συγκινημένη η κυρία Ειρήνη μονολογεί στην ησυχία του θαλάμου της: "Αν έφευγα νωρίτερα, πάνσοφε Κύριε, δεν θα ένιωθα την αγαλλίαση που πλημμυρίζει τώρα την καρδιά μου. Δοξασμένο το άγιο Όνομά Σου. Φώτισε κι οδήγησε στον δρόμο Σου κι αυτά τα παιδιά Σου. Θα κάνω κι εγώ γι' αυτά ό, τι μπορώ, για να σε γνωρίσουν καλύτερα. Ανοίγει ωραίος αγώνας εμπρός μου. Με ευχαριστεί πολύ αυτός ο ιερός αγώνας για την ψυχική βοήθεια των συνανθρώπων μου. Βοήθησέ με, Πανάγαθε και Παντοδύναμε! Θέλω να γνωρίσουν κι άλλοι την αγάπη Σου!"(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Πρώτη μου φορά μίλησα στην Παναγία!, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).
Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!
Ας είναι γλυκός και ξεκούραστος ο μήνας Αύγουστος!
Καλή Παναγιά να έχουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου