Η εορτή των Τριών Ιεραρχών ας γίνει αφορμή αυτοκριτικής, αλλά και ορθού προσανατολισμού για τον καθένα μας. Αν πιστεύουμε ότι η Παιδεία είναι το "πρῶτον τῶν παρ' ἡμῖν ἀγαθῶν", τότε ας τη θεμελιώσουμε στη στέρεη βάση της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Αν θέλουμε να ζήσει η πατρίδα μας, ας φυλάξουμε ''ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ" τον μεγαλύτερο θησαυρό μας, την ατίμητη κληρονομιά των Πατέρων μας, την Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας (Σπουδαία σκέψη). Η Υπαπαντή είναι η μεγάλη δεσποτική και Θεομητορική εορτή. Η Υπεραγία Θεοτόκος και ο Μνήστωρ Ιωσήφ υπακούοντας στη σχετική διάταξη του Νόμου, οδήγησαν τον Κύριο -σαράντα ημέρες μετά τη Γέννησή Του- στον Ναό, για να τον αφιερώσουν στον Θεό. Και ο δίκαιος Συμεών δέχεται στην αγκάλη του τον Σωτήρα Χριστό και ικανοποιημένος πλέον αναφωνεί: ''Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα" (Περιοδικό Σωτήρ, αρ, τεύχους 2213/15.1.2020). Θέ μου, να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή για τη Μάνα! Θέ μου, η αγάπη Σου ας είν' πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα! Μέσα της κάμε ν΄ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη, και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γίνη. Μάνα γλυκύτατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμητη Μάνα! Δε σε θαμπώνουν απάτες εσένα κι΄ ονείρατα πλάνα. Πάνω στο χρέος ακοίμητη εσύ, νύχτα – μέρα σκυμμένη, τ΄ άπειρο ακούς μεσ΄στα χάη μια-μια τις στιγμές να σημαίνη. Τόσο η ψυχή σου είν' απλή, που μιλά με τ΄ αμίλητα πλάσματα, κι΄ ούτε γιελιέσαι ποτέ μ΄ όσα φτιάνει το ψέμα φαντάσματα. Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι΄ απέραντη όσο κι΄ η πλάση! Ποιος θα μπορέση ως βαθιά τη καρδιά σου ποτέ να διαβάση; Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου, μεσ΄ στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου. Πως με βελούδινα δάχτυλ΄ αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ΄ απαλαίνεις! Πάνω απ΄ το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε –ω τη χαρά σου! τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου. Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι΄ ολόθερμο φίλημα, στου βρεφικού μας ονείρου τ΄ αθώο κι΄ απλό παραμίλημα! Ω, πως πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεβάτι του πόνου, και στους δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν! Πόσες φορές σου τρυπάμε, φτωχή, την καρδιά με μαχαίρι, και πόσες άλλες σηκώσαμε απάνω σου βέβηλο χέρι! Πόσες φορές σ΄ ανεβάσαμε απάνω σε ξύλον οδύνης, δίχως εσύ και μια λέξη πικρή παραπόνου ν΄ αφήνης! Κι΄ ω, πόσες άλλες φορές στου φριχτού Γολγοθά μας τα σκότη μόνη σου κλαις, σ΄ ένα θρήνο βουβό, τη χαμένη μας νιότη! 
"Τυφλός τις ἐβόησε καί πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· Ἰησοῦ υἱέ Δαβίδ, ἐλέησόν με". Ως πιστοί χριστιανοί διαθέτουμε το αήττητο και ακαταμάχητο όπλο, που είναι η "ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου καταφυγή μας διά τῆς προσευχῆς εἰς τόν Παντοδύναμον". Ο προφήτης Ηλίας με την προσευχή έκλεισε τον ουρανό επί τριάμισι χρόνια (Λουκά δ, 25), ώστε να μη βρέξει. Όσο φτωχοί, ταπεινοί και άσημοι κι αν είμαστε στον κόσμο αυτό, εάν με πίστη θερμή καταφεύγουμε με την προσευχή στον Θεό, θα εισακουόμαστε (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 3ος). Το Τριώδιο μας συγκινεί όλους. Αλλά ας μη μείνουμε μόνο στη συγκίνηση. Το Τριώδιο είναι πρωτίστως στάδιο αγώνα. Αγώνα να υπομείνουμε και αδικίες. Αν όμως ούτε μια ειρωνεία δεν δεχόμαστε να υπομείνουμε, πώς θα χύσουμε αργότερα το αίμα μας για την πίστη του Χριστού, αν χρειαστεί; (Σπουδαία σκέψη). Μέρες Τριωδίου. Ο κόσμος γύρω βυθίζεται στο σκοτάδι. Ξεφαντώνει, οργιάζει, κυλιέται στις βρώμικες λάσπες κάθε είδους διαστροφής. Εσύ, ψυχή μου, πού βρίσκεσαι; Ανάστα! Τι καθεύδεις; Όταν ψάλλουμε ''τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα", ας εξετάζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τα λάθη και τις αμαρτίες μας κι ας αγωνιστούμε εναντίον των παθών μας με προσευχή και νηστεία (Σωτήρ, αρ. τεύχους 2214/1.2.2020). Κυριακή του Ασώτου και η Ευαγγελική περικοπή μα θυμίζει εκείνον τον νέο που θέλησε να ζήσει ελεύθερα, μακριά από το σπίτι του πατέρα του. Κατέληξε όμως να γίνει δέσμιος των αμαρτωλών παθών του. Όσοι καυχώνται για την ανεξαρτησία τους, αλυσοδένονται με αμαρτωλές συνήθειες και εξαρτήσεις. Η υπακοή στο θέλημα του Θεού καθιστά τον άνθρωπο αληθινά ελεύθερο και του χαρίζει ό, τι συμφέρει την ψυχή του. "Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ' οὐ πάντα συμφέρει (Α Κορινθ. στ, 12)" (Σπουδαία σκέψη). Τῇ σπουδῇ μή ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες (Ρωμ. ιβ, 11-12): στην προθυμία και τον ζήλο που απαιτείται για κάθε θεάρεστο έργο να μην είσθε δυσκίνητοι και οκνηροί. Οι εσωτερικές σας πνευματικές αναζητήσεις να είναι γεμάτες από θερμή αφοσίωση και πάντοτε ζεστές από την πνευματική φλόγα του Αγίου Πνεύματος. Και με όλα αυτά να υπηρετείτε τον Κύριο ως αφοσιωμένοι δούλοι Του. Η ελπίδα σας η ακλόνητη στα μελλοντικά αγαθά να σας γεμίζει με χαρά και να σας ενισχύει, για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη. Και να επιμένετε στη προσευχή, από την οποία θα παίρνετε μεγάλη βοήθεια για όλες αυτές τις αρετές, καθώς και για τις δύσκολες περιστάσεις της ζωής (Σπουδαία σκέψη). Να μην πλησιάζουμε τον Θεό με διπλή καρδιά. Είναι ανάγκη έναν δρόμο να γνωρίζουμε και αυτόν με ακρίβεια να ακολουθούμε: τον δρόμο των εντολών του Κυρίου. Και τότε Εκείνος θα δίνει άνεση και ευρυχωρία στην ψυχή μας. Θα την πλουτίζει με τη δική Του χαρά, ενίσχυση και παρηγοριά. Με ευγνωμοσύνη θα επαναλαμβάνουμε τον λόγο του ψαλμωδού: "Ὁδόν ἐντολῶν σου ἔδραμον, ὅταν ἐπλάτυνας τήν καρδίαν μου" (Ψαλμός ριη<118>, 32) (Σωτήρ, αρ. τεύχους 2218/1.4.2020). Ω Κύριε! Θέλουμε να σε αγαπήσουμε. Επιθυμούμε να ανάψει εντός ήμῶν το πυρ της προς Σε αγάπης. Και αποφασίζουμε από σήμερα -για να είναι ειλικρινής η αγάπη μας- να ζήσουμε και να πεθάνουμε ἐν τῇ ὑπακοῇ του παναγίου θελήματός Σου. Δος μας τη Χάρη Σου, επίσκεψαί μας ἐν τῷ ἐλέει Σου, άναψε, Συ, Κύριε, την κάμινο της αγάπης ἡμῶν προς Σε (Αρχιμ. Διονυσίου Φαραζουλή, Η Δράση μας, αρ. τεύχους 577).
Ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοὐ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τὀ αἷμα, οὐκ ἔχητε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς (Ιωα. στ, 53): εάν δεν εμπιστευθείτε ολοκληρωτικά τη σωτηρία σας στη θυσία που θα προσφέρω και αν με την εμπιστοσύνη και την πίστη αυτή δεν φάτε τη σάρκα του υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δεν είναι δυνατόν να έχετε μέσα σας ζωή (Σπουδαία σκέψη). Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον κι ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα (Ιωα. στ, 54): Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου και μέσα από το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας γίνεται κοινωνός και μέτοχος της ζωής μου και της θυσίας μου, έχει ήδη από τώρα την αιώνιο ζωή κι εγώ θα τον αναστήσω ένδοξο, κατά την εσχάτη ημέρα της κρίσεως (Σπουδαία σκέψη).
Καλημέρα σας! καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Η εορτή των Τριών Ιεραρχών ας γίνει αφορμή αυτοκριτικής, αλλά και ορθού προσανατολισμού για τον καθένα μας. Αν πιστεύουμε ότι η Παιδεία είναι το "πρῶτον τῶν παρ' ἡμῖν ἀγαθῶν", τότε ας τη θεμελιώσουμε στη στέρεη βάση της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Αν θέλουμε να ζήσει η πατρίδα μας, ας φυλάξουμε ''ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ" τον μεγαλύτερο θησαυρό μας, την ατίμητη κληρονομιά των Πατέρων μας, την Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας (Σπουδαία σκέψη). 
Η Υπαπαντή είναι η μεγάλη δεσποτική και Θεομητορική εορτή. Η Υπεραγία Θεοτόκος και ο Μνήστωρ Ιωσήφ υπακούοντας στη σχετική διάταξη του Νόμου, οδήγησαν τον Κύριο -σαράντα ημέρες μετά τη Γέννησή Του- στον Ναό, για να τον αφιερώσουν στον Θεό. Και ο δίκαιος Συμεών δέχεται στην αγκάλη του τον Σωτήρα Χριστό και ικανοποιημένος πλέον αναφωνεί: ''Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα" (Περιοδικό Σωτήρ, αρ, τεύχους 2213/15.1.2020). 
Θέ μου, να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή για τη Μάνα! Θέ μου, η αγάπη Σου ας είν' πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα! Μέσα της κάμε ν΄ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη, και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γίνη. Μάνα γλυκύτατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμητη Μάνα! Δε σε θαμπώνουν απάτες εσένα κι΄ ονείρατα πλάνα. Πάνω στο χρέος ακοίμητη εσύ, νύχτα – μέρα σκυμμένη, τ΄ άπειρο ακούς μεσ΄στα χάη μια-μια τις στιγμές να σημαίνη. 
Τόσο η ψυχή σου είν' απλή, που μιλά με τ΄ αμίλητα πλάσματα, κι΄ ούτε γιελιέσαι ποτέ μ΄ όσα φτιάνει το ψέμα φαντάσματα. Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι΄ απέραντη όσο κι΄ η πλάση! Ποιος θα μπορέση ως βαθιά τη καρδιά σου ποτέ να διαβάση; Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου, μεσ΄ στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου. Πως με βελούδινα δάχτυλ΄ αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ΄ απαλαίνεις! Πάνω απ΄ το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε –ω τη χαρά σου! τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου. 
Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι΄ ολόθερμο φίλημα, στου βρεφικού μας ονείρου τ΄ αθώο κι΄ απλό παραμίλημα! Ω, πως πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεβάτι του πόνου, και στους δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν! Πόσες φορές σου τρυπάμε, φτωχή, την καρδιά με μαχαίρι, και πόσες άλλες σηκώσαμε απάνω σου βέβηλο χέρι! Πόσες φορές σ΄ ανεβάσαμε απάνω σε ξύλον οδύνης, δίχως εσύ και μια λέξη πικρή παραπόνου ν΄ αφήνης! Κι΄ ω, πόσες άλλες φορές στου φριχτού Γολγοθά μας τα σκότη μόνη σου κλαις, σ΄ ένα θρήνο βουβό, τη χαμένη μας νιότη! 
"Τυφλός τις ἐβόησε καί πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· Ἰησοῦ υἱέ Δαβίδ, ἐλέησόν με". Ως πιστοί χριστιανοί διαθέτουμε το αήττητο και ακαταμάχητο όπλο, που είναι η "ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου καταφυγή μας διά τῆς προσευχῆς εἰς τόν Παντοδύναμον". Ο προφήτης Ηλίας με την προσευχή έκλεισε τον ουρανό επί τριάμισι χρόνια (Λουκά δ, 25), ώστε να μη βρέξει. Όσο φτωχοί, ταπεινοί και άσημοι κι αν είμαστε στον κόσμο αυτό, εάν με πίστη θερμή καταφεύγουμε με την προσευχή στον Θεό, θα εισακουόμαστε (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 3ος). 
Το Τριώδιο μας συγκινεί όλους. Αλλά ας μη μείνουμε μόνο στη συγκίνηση. Το Τριώδιο είναι πρωτίστως στάδιο αγώνα. Αγώνα να υπομείνουμε και αδικίες. Αν όμως ούτε μια ειρωνεία δεν δεχόμαστε να υπομείνουμε, πώς θα χύσουμε αργότερα το αίμα μας για την πίστη του Χριστού, αν χρειαστεί; (Σπουδαία σκέψη). 
Μέρες Τριωδίου. Ο κόσμος γύρω βυθίζεται στο σκοτάδι. Ξεφαντώνει, οργιάζει, κυλιέται στις βρώμικες λάσπες κάθε είδους διαστροφής. Εσύ, ψυχή μου, πού βρίσκεσαι; Ανάστα! Τι καθεύδεις; Όταν ψάλλουμε ''τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα", ας εξετάζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τα λάθη και τις αμαρτίες μας κι ας αγωνιστούμε εναντίον των παθών μας με προσευχή και νηστεία (Σωτήρ, αρ. τεύχους 2214/1.2.2020). 
Κυριακή του Ασώτου και η Ευαγγελική περικοπή μα θυμίζει εκείνον τον νέο που θέλησε να ζήσει ελεύθερα, μακριά από το σπίτι του πατέρα του. Κατέληξε όμως να γίνει δέσμιος των αμαρτωλών παθών του. Όσοι καυχώνται για την ανεξαρτησία τους, αλυσοδένονται με αμαρτωλές συνήθειες και εξαρτήσεις. Η υπακοή στο θέλημα του Θεού καθιστά τον άνθρωπο αληθινά ελεύθερο και του χαρίζει ό, τι συμφέρει την ψυχή του. "Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ' οὐ πάντα συμφέρει (Α Κορινθ. στ, 12)" (Σπουδαία σκέψη). 
Τῇ σπουδῇ μή ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες (Ρωμ. ιβ, 11-12): στην προθυμία και τον ζήλο που απαιτείται για κάθε θεάρεστο έργο να μην είσθε δυσκίνητοι και οκνηροί. Οι εσωτερικές σας πνευματικές αναζητήσεις να είναι γεμάτες από θερμή αφοσίωση και πάντοτε ζεστές από την πνευματική φλόγα του Αγίου Πνεύματος. Και με όλα αυτά να υπηρετείτε τον Κύριο ως αφοσιωμένοι δούλοι Του. Η ελπίδα σας η ακλόνητη στα μελλοντικά αγαθά να σας γεμίζει με χαρά και να σας ενισχύει, για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη. Και να επιμένετε στη προσευχή, από την οποία θα παίρνετε μεγάλη βοήθεια για όλες αυτές τις αρετές, καθώς και για τις δύσκολες περιστάσεις της ζωής (Σπουδαία σκέψη). 
Να μην πλησιάζουμε τον Θεό με διπλή καρδιά. Είναι ανάγκη έναν δρόμο να γνωρίζουμε και αυτόν με ακρίβεια να ακολουθούμε: τον δρόμο των εντολών του Κυρίου. Και τότε Εκείνος θα δίνει άνεση και ευρυχωρία στην ψυχή μας. Θα την πλουτίζει με τη δική Του χαρά, ενίσχυση και παρηγοριά. Με ευγνωμοσύνη θα επαναλαμβάνουμε τον λόγο του ψαλμωδού: "Ὁδόν ἐντολῶν σου ἔδραμον, ὅταν ἐπλάτυνας τήν καρδίαν μου" (Ψαλμός ριη<118>, 32) (Σωτήρ, αρ. τεύχους 2218/1.4.2020). 
Ω Κύριε! Θέλουμε να σε αγαπήσουμε. Επιθυμούμε να ανάψει εντός ήμῶν το πυρ της προς Σε αγάπης. Και αποφασίζουμε από σήμερα -για να είναι ειλικρινής η αγάπη μας- να ζήσουμε και να πεθάνουμε ἐν τῇ ὑπακοῇ του παναγίου θελήματός Σου. Δος μας τη Χάρη Σου, επίσκεψαί μας ἐν τῷ ἐλέει Σου, άναψε, Συ, Κύριε, την κάμινο της αγάπης ἡμῶν προς Σε (Αρχιμ. Διονυσίου Φαραζουλή, Η Δράση μας, αρ. τεύχους 577). 
Ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοὐ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τὀ αἷμα, οὐκ ἔχητε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς (Ιωα. στ, 53): εάν δεν εμπιστευθείτε ολοκληρωτικά τη σωτηρία σας στη θυσία που θα προσφέρω και αν με την εμπιστοσύνη και την πίστη αυτή δεν φάτε τη σάρκα του υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δεν είναι δυνατόν να έχετε μέσα σας ζωή (Σπουδαία σκέψη). 
Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον κι ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα (Ιωα. στ, 54): Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου και μέσα από το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας γίνεται κοινωνός και μέτοχος της ζωής μου και της θυσίας μου, έχει ήδη από τώρα την αιώνιο ζωή κι εγώ θα τον αναστήσω ένδοξο, κατά την εσχάτη ημέρα της κρίσεως (Σπουδαία σκέψη). 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου