Τους είδε να απομακρύνονται λίγα βήματα. Βεβαιώθηκε πως όλοι τους κοιτούν μπροστά. Το έσφιξε στην αγκαλιά της. Όχι πολύ δυνατά, μην το ξυπνήσει. Το κοίταξε με λατρεία και το φίλησε γλυκά. Για τελευταία φορά. Έφτιαξε το ρουχαλάκι του και το ακούμπησε μαλακά στην άκρη του δρόμου. Σηκώθηκε. Το σταύρωσε. Και γύρισε απότομα. Κι άρχισε να περπατάει γρήγορα να προλάβει τους υπόλοιπους. Ένιωθε τα σωθικά της να ξεριζώνονται. Το μέσα της άρχισε να κραυγάζει: "Κακούργα! Μάνα είσαι εσύ; Πού τ' αφήνεις το παιδί μονάχο;" Τράβηξε δυνατά τα μαλλιά της. Με κλειστό το στόμα. Τους έφτασε. Πήγε δίπλα στη μάνα της. Στο σπαρακτικό βλέμμα, της έγνεψε να κάνει τσιμουδιά. Ακούμπησε το κεφάλι της στο δικό της, και καθώς προχωρούσαν, έμπλεξε το κλάμα τους κι ενώθηκε σαν ένα. Δεν είχαν ακόμα προχωρήσει πολύ. Στιγμές βαριές, αιώνιες....
- Ένα παιδί μονάχο, μωρέ! Ποιανού, βρε, είν' αυτό το παιδί;
Όλοι τον είδαν. Όλοι τον άκουσαν. Πού βρέθηκε εκεί; Άντρας εκείνη την ώρα; Και είναι και νέος, Και πάνω σ' άλογο; Και να μιλάει Ελληνικά; Ποιος να' ταν; Σαν να κατέβηκε από την εικόνα του ο Αϊ Γιώργης ο ίδιος, που σε εκείνα τα μέρη ανδρώθηκε, Κοντοστάθηκαν όλοι για μια στιγμή. Σαν να σταμάτησε για εκείνη μονάχα τη στιγμή ολάκερος ο χρόνος. Την ακινησία της στιγμής τη διακόπτει ένα ξαφνικό τρέξιμο. Σαν αστραπή. Ένα παιδί είναι. Ο Σταύρος.
- Είναι ο αδερφός μου. Ο Στάθης!, λέει στον καβαλάρη. Σκύβει και τον παίρνει στην αγκαλιά του. Τρέχοντας ξανά, γυρίζει στους δικούς του. Κοιτάζει τη μάνα του, που' ταν ακόμη αποσβολωμένη, και κοφτά της λέει:- Μάνα, από δω και πέρα, τον Στάθη θα τον κουβαλάω εγώ. Προχωράμε!
Το' πε και το' κανε. Μέχρι να φτάσουν... Και έφτασαν. Πρώτα στο λιμάνι του Πειραιά και μετά, πάλι με τα πόδια, προς τον τελευταίο τους προορισμό, τη Νέα Ιωνία.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Στάθης, κάθε φορά που έλεγε "ο αδερφός μου, ο Σταύρος", γέμιζαν δάκρυα τα μάτια του και γλύκαινε το πρόσωπό του. Γλύκαινε με τον ίδιο τρόπο με εκείνον της μάνας του, τη στιγμή που άκουσε εκείνη την αντρίκια απόφαση από τον δεκατριάχρονο γιο της.... Όλα αυτά μας τα διηγήθηκε ο ίδιος, Δυο χρόνια μετά, το 2012, "έφυγε" ο Στάθης, για να συναντήσει τον αδερφό του τον Σταύρο, τη μάνα τους και τους υπόλοιπους δικούς τους, που είχαν φτάσει πρώτοι στον τελικό "προορισμό" τους.
Αφιερώνεται με απεριόριστο σεβασμό, σαν ένα αλλιώτικο μνημόσυνο σ' εκείνη τη Μαρία, αλλά και σε όλες εκείνες τις Μανάδες. Πολλούς αιώνες πριν, μια άλλη Μαρία είχε κι εκείνη το δικό τους φευγιό, πάνω σ' ένα γαϊδουράκι προς την Αίγυπτο, με τον Μοναχογιό της στην αγκαλιά. Στην ίδια περίπου ηλικία με τον Στάθη...Σημειώσεις, μάλλον απαραίτητες για την πλήρη κατανόηση της ιστορίας μας:
Η Σπάρτη απέχει περίπου 405 χιλιόμετρα από τη Σμύρνη και 129 χιλιόμετρα από την Αττάλεια.... Ο Στάθης ήταν ο τελευταίος εναπομείνας από εκείνη τη μικρασιατική ρίζα, απ' όπου σε κάποια από τα επερχόμενα κλαδιά ξεφύτρωσες κι εσύ ο ίδιος που τα εξιστορείς... (Ευχαριστίες θερμές στη Μαρία Τσαχ, για την ενεργή της συμμετοχή σ' εκείνη την ανεπανάληπτη βιντεοσκόπηση, απ' όπου προήλθε και η καταγραφή αυτού του γεγονότος και μάλιστα από την αυθεντική του πηγή).
(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Είναι ο αδελφός μου. Ο Στάθης!, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).
Καλημέρα σας! καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου