Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 88ο

Και πολύ περισσότερο να μπορεί να διακρίνει τι κρύβεται πίσω από κάθε μας πτώση. Για παράδειγμα, μπορεί εμείς να πούμε μια αμαρτία και να νομίζουμε ότι αυτή είναι η βασική αιτία που μας ταλαιπωρεί και μας αναστατώνει. Ο Πνευματικός όμως θα ψάξει να βρει ποια είναι η αιτία αυτής της αμαρτίας. Είναι ο εγωισμός; Είναι η ζήλια; Μήπως κρύβονται άλλα πράγματα που δεν τα λέμε ή δεν τα καταλαβαίνουμε; 

Όπως ένας γιατρός, όταν δει μια πληγή, δεν σου κάνει αμέσως μια πρόχειρη διάγνωση... Αλλά ψάχνει να βρει την αιτία του προβλήματος: Αυτή η πληγή από πού προήλθε; Πού οφείλεται; Έχεις στο δέρμα σου ένα έκζεμα, ένα σπυράκι... Μπορεί να είναι καρκίνος, μπορεί και να μην είναι και τίποτα. Έχεις πυρετό; Γιατί; Περνάς ένα κρύωμα ή έχεις κάτι πολύ πιο σοβαρό; Παρόμοια λοιπόν ο Πνευματικός μας πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει από αυτά που του λέμε κι από αυτά που βλέπει ποια είναι η ακριβής αιτία των αμαρτημάτων μας. Να βλέπει όχι μόνο αυτά που φαίνονται εξωτερικά, αλλά να διεισδύει στην καρδιά μας, για να κάνει τη σωστή διάγνωση. Ο Πνευματικός μας πρέπει να καταλαβαίνει το πραγματικό μας πρόσωπο κι όχι αυτό που θέλουμε να του παρουσιάσουμε. 

Και για να μπορέσει να το κάνει αυτό, δεν χρειάζεται μόνο κάποιες γνώσεις ψυχολογίας, αλλά κυρίως τον φωτισμό και τη Χάρι του Θεού. Και για να έχει τον φωτισμό του Θεού και "διάκριση" στις οδηγίες του, πρέπει να είναι αγιασμένος. Πνευματικός λοιπόν "που δεν έχει το φως του Αγίου Πνεύματος μέσα του, ούτε τις δικές του πράξεις μπορεί να δει καλά, αλλά ούτε κι άλλους μπορεί να οδηγήσει ή να τους διδάξει το θέλημα του Θεού, ούτε είναι άξιος να αναδέχεται τους λογισμούς των άλλων (Συμεών ο νέος Θεολόγος, Κατήχησις)". 

Ο Πνευματικός μας πρέπει να έχει και αγάπη. Αγάπη όχι κοσμική, συναισθηματική, αλλά πνευματική. Η πνευματική αγάπη είναι απαύγασμα της αγάπης του Χριστού. Δεν είναι συναισθηματισμός. Δεν είναι μια αγάπη που μας αιχμαλωτίζει και μας κάνει ανελεύθερους. Αλλά μια αγάπη που μας ελευθερώνει, μας φιλοτιμεί, μας ωθεί σε μεγαλύτερο πνευματικό αγώνα. Ο Πνευματικός λοιπόν που έχει μια τέτοια πνευματική αγάπη, μας προσεγγίζει με σεβασμό και ευθύνη. Ούτε με μια αμνήστευση που θα μας καταστρέψει, αλλά ούτε και με μια σκληρότητα, που να μην μπορούμε να την αντέξουμε. 

Αγάπη σημαίνει ακόμη ότι σε μια δύσκολη ώρα της ζωής μας, που παρουσιάζουμε μια πτώση ή έχουμε ένα πρόβλημα, μια αρρώστια, έναν κίνδυνο, ο Πνευματικός μας πονάει μαζί μας, κλαίει μαζί μας, συμπάσχει μαζί μας, σηκώνει μαζί μας τα βάρη που εμείς έχουμε. Αυτό το καταλαβαίνουμε κι εμείς. Όπως και ένα μικρό παιδάκι καταλαβαίνει ποιοι το αγαπούν και ποιοι δεν το αγαπούν. Εφόσον λοιπόν έχουμε βρει έναν τέτοιο Πνευματικό, ποιαν πρπέπει να είναι η δική μας ανταπόκριση; 

Πρέπει πρώτα από όλα να έχουμε κι εμείς αγάπη στον Πνευματικό μας. Δεν πηγαίνουμεν στην Εξομολόγηση από καθήκον, μόνο και μόνο για να κοινωνήσουμε. Δεν πάμε από υποχρέωση. Δεν πάμε επειδή έτσι μάθαμε. Πηγαίνουμε να βρούμε τον Πατέρα μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα έχουμε στον Πνευματικό μας μια προσκόλληση αρρωστημένη. Ούτε διαρκώς θα καυχόμαστε, "εγώ έχω Πνευματικό τον πατέρα...". Διότι πολλές φορές υποκάρδια μπορεί μέσα από αυτή την αναφορά μας να κρύβουμε έναν καλυμμένο εγωισμό. Να νομίζουμε δηλαδή ότι όταν έχουμε έναν καλό Πνευματικό, αυτό καταξιώνει και μας. 

Αλλά το να έχουμε έναν άγιο Πνευματικό, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είμαστε κι εμείς άγιοι. Όπως λέει κι ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: "Ο αδ΄ποκιμος μαθητής που καυχιέται στους γύρω του για τα κατορθώματα του διδασκάλου του, και νομίζει ότι έτσι δοξάζεται κι αυτός, προκαλεί περισσότερο την καταφρόνια των άλλων, οι οποπίοι θα απορούν: πώς ένα τόσο καλό δένδρο έβγαλε ένα τόσο άκαρπο κλαδί;". Αν έχουμε πραγματική αγάπη προς τον Πνευματικο μας, θα πρέπει να του έχουμε και εμπιστοσύνη. ¨Πρέπει να εμπιστευόμαστε χωρίς αμφιβολίες τπν πνευματικό μας πατέρα, που έχει αναλάβει την πνευματική μας φροντίδα¨. Να του αναθετουμε τον εαυτό μας ολόκληρο. 

Να τον αναγνωρίζουμε ως οδηγό στον δρόμο μας, ως ιατρό για τα πάθη μας, ως καραβοκύρη στις τρικυμίες της ζωής μας, ως Πατέρα μας. Στην Εξομολόγηση έτσι δεν θα λέμε μόνο τις αμαρτίες μας, αλλά και τους λογισμούς μας. "Δεν πρέπει να κρατπάμε κανένα κρυφό κίνημα της ψυχής μας... αλλά να ξεσκεπάζουμε κάθε κρυφή διάθεση της καρδάς μας". Θα λέμε και τις δυσκολίες μας και κάποια θέματα σοβαρά της ζωής μας. Εδώ όμως χρειάζεται και μια προσοχή: Δεν απασχολούμε τον Πνευματικό μας με θπέματα που δεν τον αφορούν,πχ. τι αυτοκίνητο θα πάρουμε ή τι έπιπλα θα αγοράσουμε. Ο Πνευματικός μας κατευθύνει σε σοβαρά κυρίως θέματα της Πνευματικής ζωής. 

Και εμείς δεν πρέπει να του ζητάμε να υπεισέρχεται σε πράγματα τα οποία είναι έξω από τα καθήκοντά του. Στα σοβαρά λοιπόν πνευματικά θέματα του εμπιστευόμαστε πλήρως τη ζωή μας. Όπως όταν πάμε σε έναν γιατρό, πρέπει πρώτα να τον εμπιστευθούμε. Αν δεν του έχουμε εμπιστοσύνη, δεν τον αφήνουμε να μας εξετάσει, να μας ανοίξει μια πληγή, να μας κάνει μια εγχείρηση. Ανάλογα και τον Πνευματικό μας πρέπει να τον εμπιστευόμαστε. Να έχουμε την πεποίθηση ότι είναι η φωνή του Χριστού μας, πως ό, τι λέει δεν είναι προσωπική του άποψη. Είναι  η απάντηση του Θεού. 

συνεχίζεται...

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!