Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 89ο

Γι' αυτό ακριβώς οφείλουμε να υπακούμε σ' αυτά τα οποία μας λέει. Να πηγαίνουμε στον Πνευματικό μας, όπως θα πηγαίναμε στον φυσικό μας πατέρα, όπως ένα μικρό παιδάκι στον πατέρα του: με πνεύμα υπακοής, εμπιστοσύνης. Και τέλος στην Εξομολογηση, αφού ο Πνευματικός μας δώσει οδηγίες, θα πρέπει κι εμείς να αγωνιζόμαστε να τηρήσουμε όλα όσα  μας λέει, να ζούμε σύμφωνα με τις οδηγίες που μας έδωσε. 

Ο άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος, συμβουλεύει σχετικά: "Οφείλουμε να υπακούμε στον πνευματικό μας σαν να υπακούμε στον ίδιο τον Θεό. Και να εφαρμόζουμε χωρίς δισταγμό αυτά που μας συστήνει, ακόμα κι αν αυτά που μας προστάζει μας φαίνονται αντίθετα ή βλαβερά". Για ΄'ολα όσα έχουμε ήδη πει, δεν πρέπει να αλλάζουμε τον Πνευματικό μας. Αλλάζουμε Πνευματικό, μόνο όταν μετακομίσουμε σε μακρινό τόπο. Αλλά και τότε του ζητάμε να μας υποδείξει κάποιον άλλο Πνευματικό στον τόπο που θα πάμε. Σπανιότατα αλλάζουμε Πνευματικό και όταν διακρίνουμε ότι ο Πνευματικός μας είναι έξω από το ήθος της Εκκλησίας ή παρουσιάζει μεγάλες δογματικές αποκλίσεις σ' αυτά που διδάσκει ή ότι κάτι δεν πάει καλά στο  παράδειγμά του, στη ζωή του· 

τότε έχουμε την υποχρέωση να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σε κάποιον άλλο Πνευματικό, να τον αλλάξουμε. Αλλά και τότε δεν ψάχνουμε μόνοι μας να βρούμε Πνευματικό, αλλά συμβουλευόμαστε κάποιον αγιασμένο άνθρωπο να μας προτείνει κάποιον ή να μας οδηγήσει ο ίδιος. Για να εισέλθει λοιπόν κανείς σε μια γνήσια και ουσιαστική πνευματική ζωή. πρέπει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής στον Θεό. Τον δρόμο  της αληθινής μετάνοιας.

Δυστυχώς, πολλοί Χριστιανοί στις μέρες μας δεν θέλουν να ακούνε για μετάνοια. Ή όταν μιλάνε για μετάνοια, αναφέρονται συνήθως στους άλλους, σ' αυτούς που  θεωρούν βαριά αμαρτωλούς. Κάποιοι μάλιστα "ζηλωτές" θα ήθελαν μια παραδειγματική τιμωρία, να ρίξει φωτιά ο Θεός να "κάψει'' τους άλλους, τους αμαρτωλούς, γιατί έτσι, ισχυρίζονται, θα' ρθεί  η μετάνοια! 

Όταν λοιπόν πολλοί άνθρωποι σήμερα μιλούν για μετάνοια, συνήθως αναφέρονται στους άλλους. Αλλά κι εμείς, κάποιες φορές, ενδόμυχα, αυτό εννοούμε. Όταν ακούμε για μετάνοια, το μυαλό μας πάει σε κάποιους ανθρώπους που πέφτουν σε μεγάλα αμαρτήματα. Πόσο θα θέλαμε να μετανοήσουν τέτοιοι άνθρωποι βυθισμένοι στην αμαρτία! Λες κι η μετάνοια είναι μόνο γι'αυτούς που η μεταστροφή τους συνιστά μια επανάσταση ζωής. Και δεν κατανοούμε ότι η μετάνοια είναι αναγκαία π0ρωτίστως για μας. 

Σε εποχές όμως που οι άνθρωποι κατέρρεαν πνευματικά, έβγαιναν μπροστά οι Προφήτες κι οι Άγιοι και ποιους καλούσαν πρώτα σε μετάνοια; Τις δεκτικές ψυχές. Τους ανθρώπους του Θεού! Κι έπειτα ακολουθούσαν οι μεγάλες μάζες. Ο Τίμιος Πρόδρομος άλλωστε, αλλα κι ο ίδιος ο  Κύριος ξεκίνησαν το κήρυγμα ης μετανοίας από ένα ακροατήριο λίγων καλοδιάθετων ανθρώπων που έτρεχααν στην έρημο του Ιορδάνη και στα ακρογιάλια της Γαλιλαίας, για να ακούσουν τα ρήματα της αιώνιας ζωής. Έπειτα ακολούθησε η κοσμοσυρροή των πολλών. Πρώτα λοιπόν μετανοούν οι λίγοι, οι καλοδιάθετοι κι επειτα ακολουθούν οι πολλοί. 

Βέβαια, αν γίνει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι από  τον φόβο τους επιστρέφουν στον Θεό, γεμίζουν τις εκκλησίες. Αλλά εμείς δεν μιλάμε για μια τέτοια μετάνοια φόβου. Αλλά για μια πηγαία, αληθινή μετάνοια, μετάνοια ζωής. Το βάρος λοιπόν πέφτει πρώτα σε εμάς, τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Είμαστε άνθρωποι που μισούμε την αμαρτία; 

Είμαστε αυτοί που αγαπούμε πάρα πολύ τον Θεό; Πώς είναι η ζωή μας μέσα στο σπίτι; Γιατί μετάνοια δεν σημαίνει να είμαστε κατσούφηδες, να παίρνουμε ένα ύφος επιτηδευμένω έξω από το  σπίτι μας... και στο σπίτι μέσα να γίνεται χαμός. Έξω όμως να είμαστε σοβαροί, "πνευματικοί" άνθρωποι... Η  μετάνοια δεν είναι συναισθήματα λίγων λεπτών πριν από την Εξομολόγηση και μετά πάλι τα ίδια. Αδιόρθωτοι στα μικρά, αμετανόητοι στα μεγάλα. Εδώ όμως βρίσκεται το τραγικό μας λάθος. 

Διότι, όπως λέει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, "ακόμα κι ένα μικρό αμάρτημα ψυχραίνει την αγάπη της ψυχής μας, στεγνώνει τα δάκρυά της, μαραίνει τη μετάνοιά μας". Κι όταν μάλιστα το "μικρό" αυτό αμάρτημα το διαπράττουμε άνθρωποι δοσμένοι στον Θεό, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Κάθε δικό μας "μικρό" αμάρτημα είναι ίσως βαρύτερο από άλλα πολύ χειρότερα, όταν τα διαπράττουν άνθρωποι που ζουν στην άγνοια. 

Γι' αυτό και στο κοντάκιο της Μεγάλης Τετάρτης ο ιερός υμνογράφος πιστεύει ότι έχει διαπράξει χειρότερες αμαρτίες από αυτές που διέπραξε η  αμαρτωλή γυναίκα. Μα είναι δυνατόν; Ναι. Διότι οι Άγιοι αισθάνονται ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα ακόμη κι οι μικρές αμαρτίες που διαπράττουν οι άνθρωποι, που γνωρίζουν τον Θεό. 

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!