Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 61ο

Εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, λένε οι Άγγελοι, κείμενον ἐν φάτνῃ κι εμείς δεν πέφτουμε στη γη να προσκυνήσουμε. Αντιστέκεται το επηρμένο κεφάλι μας και επίμονα ρωτάει: "γιατί βρέφος και γιατί σε φάτνη;" Και δεν ξέρουμε πως από αγάπη άμετρη ο Χριστός γίνεται Ίδιος με μας! Πως από αγάπη άμετρη ο Χριστός μπαίνει στη διαδικασία της κύησης, της γέννησης, της φτώχειας, της ανθρώπινης ζωής! Αν ο Χριστός ερχόταν εν δυνάμει και δόξῃ -που μπορούσε να το κάνει- θα εξασφάλιζε σίγουρα την υποταγή μας, όχι όμως την αγάπη μας. Όμως ο Χριστός δεν ήρθε, για να μας υποτάξει, αλλά για να μας αναδείξει! 

Δεν ήρθε για να δείξει τι μπορεί να κάνει Εκείνος, αλλά τι μπορούμε εμείς να κάνουμε στην ένωσή μας μαζί Του! Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας αποκαλύψει τη φύση Του, αλλά για να μας υποσχεθεί ότι εμείς μπορούμε να γίνουμε κατά Χάριν ό, τι Εκείνος είναι κατά φύσιν! Όπως έγινε με τις χιλιάδες των Αγίων της Εκκλησίας μας. Όπως έγινε με τον Άγιο Νεκτάριο, που αντιμετώπισε τον άδικο κατατρεγμό, χωρίς καθόλου να γογγύσει.

Όπως έγινε με τον άγιο Διονύσιο, που συγχώρησε τον φονιά του αδελφού του. Όπως έγινε με τον πατέρα Παΐσιο, που έλεγε για όσους τον συκοφαντούσαν: "έχουν ευλογία να με συκοφαντούν. Αυτοί με ωφελούνε". Όπως έγινε με τον πατέρα Πορφύριο, τον πατέρα Ιάκωβο.... Άνθρωποι σαν κι εμάς, που αθόρυβα και ταπεινά, μας απέδειξαν πού μπορούμε να φτάσουμε, όταν με τον Θεό ενωθούμε... Πόσες κρυμμένες δυνάμεις αγιότητας κλείνουμε μέσα μας... πόσο φως κουβαλάμε στα δομικά υλικά μας! Αυτή είναι η πιο παρήγορη και χαρμόσυνη βεβαιότητα που απορρέει από τη Σάρκωση του Χριστού: το μεγαλείο του ανθρώπου! Η ασύλληπτη και μοναδική μας αξία την οποία αναγνωρίζει ο Θεός και γι' αυτό κατέρχεται.

Γι' αυτό σαρκώνεται ο Χριστός: για να μας φανερώσει όχι πόσο σπουδαίος, πόσο ανεκτίμητος είναι, αλλά πόσο σπουδαίοι, πόσο ανεκτίμητοι, πόσο πολύτιμοι είμαστε! Γιατί ξέρει καλά πού μπορούμε να φτάσουμε. Για τον Χριστό ο δίκαιος και ο άδικος είμαστε παιδιά Του...με τεράστιες δυνατότητες προσωπικού αγιασμού, με ιστορία ανεπανάληπτη, με ελευθερία επιλογών, με δικαίωμα στην αμαρτία, αλλά και στη μετάνοια....

Μέσα στην αγάπη του Θεού δεν υπάρχουν ανάξιοι, περιφρονημένοι, ασήμαντοι και άχρηστοι άνθρωποι. Κι αν τίποτε δεν έχουμε, ούτε γνώσεις, ούτε πλούτη, ούτε υγεία, ούτε ανθρώπους να μας νοιάζονται και να μας αγαπούν.... κι αν την τελευταία θέση κατέχουμε, κι αν στην τελευταία θέση μας κατέταξαν οι άνθρωποι στη γη, μη φοβόμαστε.... μέσα στην Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχουν τελευταίοι... Εκεί, στην έσχατη θέση, όποιος θέλει μπορεί να γίνει πρώτος.... 

Στην Εκκλησία του Χριστού, οι έσχατες θέσεις συχνά πάνε πρώτες στον Παράδεισο... Κι αν η αμαρτία συντρίμμια μας έκανε, Αυτός που μας έφερε στη ζωή μπορεί να εναρμονίσει ξανά τα σπασμένα κομμάτια μας και μπορεί ξανά φτερά να μας δώσει... Χριστούγεννα ξανά και στα μέρη μας σαν να ζεσταίνονται οι καρδιές.... σαν να ελπίζουν.... Μύρισε άφεση... Μύρισε παράκληση αιωνία.... Ακόμα κι ο αγέρας λες σαν από κάπου παρήγορος έρχεται. Σαν κάποιος να ήρθε για μας... Σαν Κάποιος να πιστεύει σε μας.... Σαν Κάποιος να μας αγαπάει παντοτινά και απροϋπόθετα... 

(Μαρίας Μουρζά, Χριστούγεννα, Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου, Άγια Μετέωρα)

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!