Είναι ένα σκολειό μεγάλο, ξέμακρο, που άλλο εγώ δεν είδα πιο τρανό, κάτω έχει χαλί στρωμένο πράσινο πάνω έχει σκεπή τον ουρανό. Πάμε στο σκολειό, για να διαβάσουμε, που' ναι σαν απέραντος ναός κι είναι μέσα εκεί χωρίς να φαίνεται δάσκαλος μεγάλος ο Θεός (Στέλιος Σπεράντσας).
Όλοι μας γνωριζόμαστε από ανήλικα παιδιά. Με το μικρό του τ’ όνομα ένας τον άλλον κράζει στα μυστικά μας δεν μπορεί να βάλουμε κλειδιά. Ξέρει καθένας στ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζει. Σαν όπως τα τρεχούμενα μοιράζουμε νερά και τα σπαρτά ποτίζουμε καθείς με την αράδα έτσι τις μοιραζόμαστε και θλίψη και χαρά για βρέχει σ’ όλο το χωριό για σ’ όλο είναι λιακάδα. Γάμος; Αστράφτει από χαρά και γέλιο το χωριό κι αντιλαλεί το νυφικό τραγούδι πέρα ως πέρα.
Θάνατος; Όλοι θλιβεροί κι απ’ το καμπαναριό κατάμαυρο η καμπάνα μας τον βάφει τον αγέρα. Διάπλατα τις οξώπορτες η καλοσύνη ανοίγει και στο παλάτι του τρανού και στου φτωχού την τρούπα κι όποιος περάσει κι όποιος μπει, γιορτή –καθημερινή, θα βρει στρωμένο καναπέ, θα βρει γλυκό στην κούπα. Χώρια απ’ τις έγνοιες της ζωής, τους χάρους τους πικρούς μες στις καρδιές μας έχουμε παντοτινό Απρίλη κι όσες τσουκνίδες βγαίνουνε μονάχες στους αγρούς εκεί ξεμοναχιάζονται πνιχτές στο χαμομήλι (Γ. Αθάνας, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964).
Τα χτυπήματα του μαστιγίου ή της ράβδου προκαλούν πληγές, το χτύπημα όμως της γλώσσας τσακίζει κόκαλα. Τα λόγια σου κάνε ζυγαριά και ζύγια και ζύγιζέ τα πριν τα πεις και φτιάξε θύρα και σύρτη στο στόμα σου. "Καί τοῖς λόγοις σου ποίησον ζυγόν καί σταθμόν καί τῷ στόματί σου ποίησαν θύραν καί μοχλόν".Πρόσεχε μήπως γλιστρήσεις με τη γλώσσα σου, μήπως πέσεις μπροστά στον εχθρό, ο οποίος παραμονεύει και σου έστησε ενέδρα (Σοφία Σειράχ κη, 13-26).
Αν ήμουνα αναγκασμένος να διαλέξω για ένα παιδί ανάμεσα στο να γνωρίζει να προσεύχεται και να γνωρίζει να διαβάζει, θα έλεγα: Να γνωρίζει να προσεύχεται. Διότι το να προσεύχεσαι είναι το να διαβάζει τα πιο ωραία από όλα τα βιβλία. Εκείνα από τα οποία πηγάζει κάθε φως, κάθε δικαιοσύνη και κάθε ομορφιά (E. Legouve, ακαδημαϊκός).
Ο κόσμος μέσα στην κοινωνία μας τρέχει. Μα μένει στο σκοτάδι της άγνοιας και ζητά να δει φως. Η ευθύνη πέφτει στον καθένα μας. Αν είσαι χριστιανός, το δικό σου πρόσωπο πρέπει να είναι φωτεινό, καθαρό. Η διαγωγή σου ακέραιη, τα λόγια σου συνετά, η συμπεριφορά σου άμεμπτη. Όπου κι αν βρίσκεσαι, στην αίθουσα του σχολείου ή στο προαύλιο, στον δρόμο, στο αστικό λεωφορείο... η ζωή σου είναι κρυστάλλινη. Η παρουσία σου να παραπέμπει την παρουσία του Χριστού. Μέσα στη σύγχρονη "Γαλιλαία των εθνών", στην παγκόσμια γειτονιά μας, ο Χριστός να στέλνει το φως Του και μέσα από το πρόσωπο των δικών Του (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ").
Τρία πράγματα φοβάται ο αντίδικος διάβολος, όπως αποκάλυψε σε έναν άγιο Γέροντα: "Ένα που φοράτε στον λαιμό σας, ένα που λούζεσθε στην Εκκλησία και ένα που τρώτε στη λειτουργία". Αυτός δε τον ρώτησε πάλι: "Ποιο από τα τρία φοβάστε περισσότερο;" Και απάντησε: "Αν προσέχατε και φυλάγατε καλά αυτό που μεταλαμβάνετε, κανείς από εμάς δεν θα μπορούσε να βλάψει κανέναν χριστιανό" (Σπουδαία σκέψη). Το κακό πολλές φορές θριαμβεύει, αλλά ποτέ δεν νικά (Σπουδαία σκέψη).
Αγάπα τη ζωή σου και παρηγόρησε την καρδιά σου και διώχνε μακριά από σένα τη λύπη. Γιατί η λύπη θανάτωσε πολλούς και καμιά ωφέλεια δεν υπάρχει σ' αυτήν (Σοφία Σειράχ λ, 23). Άνθρωπο βλέπεις, καρδιά δε γνωρίζεις (Παροιμία).
Ανέλπιστη χαρά δοκίμασαν οι δέκα λεπροί από την ανεκτίμητη ευεργεσία που τους χάρισε ο Χριστός. Άκουσε την ικεσία τους και θεράπευσε πλήρως την ασθένειά τους. Τελείως υγιείς μπορούσαν τώρα να επανενταχθούν στην κοινωνία. Αυτό κι έκαναν. Έφυγαν για τις οικογένειές τους παραλείποντας όμως κάτι σημαντικό: να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Ευεργέτη τους. Ένας μόνο από τους δέκα επέστρεψε κι εξέφρασε στον Χριστό την ευγνωμοσύνη του. Και σε μας ο Κύριος έχει χαρίσει ευεργεσίες εμφανείς και αφανείς. Τις αναγνωρίζουμε; Εμφανίζουμε και πώς την ευγνωμοσύνη μας σ' Εκείνον; (Σπουδαία σκέψη)
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου