Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 8ο-α μέρος)

Δεν είναι πολύ όμορφη αυτή η ιστορία. Και δεν είναι όμορφη, γιατί δεν γνωρίζουμε το τέλος που θα έχει. Η αλήθεια όμως, γνωρίζεις καλά, δεν έχει πάντα ξεκάθαρο περίβλημα. Γι' αυτό και δεν μπορούμε να την αφήσουμε κρυμμένη σ' ένα ντουλάπι και να βγάλουμε "βόλτα" μόνο εκείνες που έχουν "ωραίο" τέλος. Κάποιος δικός μας ήταν εκεί και μας τα' πε. Τώρα, πριν λίγο. Στην τράπεζα απέξω ο Αντώνης. Ήταν ο ίδιος που είχε συναντήσει τότε στο φανάρι της πλατείας. Το απλωμένο χέρι του, διακριτικά είχε φτάσει κοντά στο ανοιχτό παράθυρο του σταματημένου στο φανάρι αυτοκινήτου του. Τον είχε ρωτήσει το όνομά του. 

- Αντώνης, του είπε. Θυμάται πως τράβηξε έναν χυμό που γι' αυτές τις περιστάσεις έχει τον τελευταίο καιρό κάτω από το κάθισμά του (έχει καταλάβει πως δυο κουβέντες και κάτι άμεσα φαγώσιμο, πολλές φορές είναι προτιμότερο από τις πενταροδεκάρες, που σου' χουν απομείνει)....και έκανε να του το δώσει. 

- Θέλεις, του' χε πει. Και τότε έγινε η σκηνή που δύσκολα θα ξεχάσει.... Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τον κοίταξε μέσα στα μάτια, αλλά τόσο βαθιά, που ένιωσε τη ματιά του να τον "τρυπάει". Και του' πε: 

- Ερωτήσεις είναι τώρα αυτές; Πήρε τον χυμό. Τον ευχαρίστησε με λόγια και με ένα πικρό χαμόγελο...

Τώρα ο Αντώνης κάθεται στα σκαλιά. Λίγα λόγια γραμμένα σε ένα χαρτόνι και ένα χάρτινο ποτηράκι. Τα βιβλιαράκια του δίπλα του, τσαλακωμένα από τη χρήση και την υγρασία. Κατεβασμένο κεφάλι μόνιμα. Σκυμμένο, ανάμεσα στα πόδια του. Σαν παιδί, που νιώθει πια στο πετσί του πως αυτό που έχει κάνει είναι ασυγχώρητο. Όχι για τον εαυτό του, αλλά για την οικογένειά του....

Ταλαιπωρημένος. Αλλά με καθαρά μάτια. Με καθαρό βλέμμα. Χρήστης, αλλά σε διαδικασία απεξάρτησης. Καθημερινά πηγαίνει στον ΟΚΑΝΑ, όπου του χορηγούν τη δόση μεθαδόνης που του χρειάζεται, για να καθαρίσει από αυτό που έπαιρνε δέκα ολόκληρα χρόνια.... Μεγάλη απόφαση. Τεράστια! Η ηρωίνη όμως του έχει αφήσει μεγάλα κουσούρια. Η δεξιά γάμπα είναι πια τόσο πρησμένη, που τον εμποδίζει να σηκώσει το μπατζάκι του παντελονιού, για να σου δείξει το γόνατό του, που είναι ακόμα πιο πρησμένο. Περιμένει να ανοίξει αύριο πρωί το κοινωνικό φαρμακείο, για να ζητήσει να του εκτελέσουν τη συνταγή που του έγραψαν σήμερα στον Ερυθρό. Αντιβίωση (ciproxin των 800 mg), παυσίπονα και αντιπηκτικά. (Δήλωσε το όνομα του ξαδέρφου του, μήπως και του τα δώσουν δωρεάν). 

Πρέπει, λέει, να έχει το πόδι του ψηλά, να τρώει καλά και να ξεκουράζεται... "Αστεία πράγματα", σου λέει. - Αν κάνω ό, τι μου λες, γιατρέ, θα πεθάνω από την πείνα, είπε στον ειδικευόμενο, που πέτυχε στο νοσοκομείο, όταν τον άφησε εκεί το ασθενοφόρο που είχε ο ίδιος ειδοποιήσει, για να τον πάρουν. 

- Αφού δεν μπορώ να περπατήσω. Σε κάθε βήμα που κάνω, νιώθω το πόδι μου σαν να είναι έτοιμο να εκραγεί..... 

- Βρε, Αντώνη! Πότε θα τελειώσουν αυτά τα μαρτύρια που περνάς; σου ξέφυγε από το στόμα. Όσο και να το δαγκώνεις πια, τα λόγια δεν γυρίζουν πίσω. 

- Είμαι ήδη εφτά μήνες στη μεθαδόνη. Έχω άλλους πέντε, για να ολοκληρωθεί η συγκεκριμένη θεραπεία. Μετά πρέπει να προσέχω για έναν ακόμα χρόνο, για να μην ξανακυλήσω. Οι αρτηρίες μου όμως είναι βουλωμένες. 

συνεχίζεται.....

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Και κάνε και καμιά προσευχή για μένα. Μπορείς; , Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!