Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 8ο-β μέρος - τελευταίο)

 

- Σε αυτούς τους εφτά μήνες δεν κύλησες ούτε μια φορά; παίρνεις θάρρος και του λες την ώρα που κάθεσαι στο σκαλοπάτι δίπλα του. 

- Όχι. Την πάτησα μια φορά. Τα Χριστούγεννα. Ήμουν τελείως μόνος. Από την τράπεζα δεν πέρναγε κανείς. Ήταν όλοι στα σπίτια τους. Με τις οικογένειές τους. Και δεν άντεξα. Σηκώθηκα σαν υπνωτισμένος, έφτασα στην πλατεία, πήρα το λεωφορείο και πήγα. Είχα μαλώσει εκείνες τις μέρες και με τη γυναίκα μου... 

- Έχεις οικογένεια, βρε Αντώνη; Δεν μου το' χες πει...

- Δεν τα λένε αυτά σε όποιον να' ναι. Εσύ κάθεσαι μαζί μου. Μου μιλάς. Με λες και με τ΄ όνομά μου. Δεν μου πετάς ένα κέρμα και φεύγεις. Μου έφερες ρούχα. Και φαΐ μαγειρεμένο είχα να φάω κανένα χρόνο. Και δεν με κοιτάς παράξενα. 

- Τι σημαίνει αυτό; Πώς σε κοιτά παράξενα κάποιος;

- Να, με λύπηση, ρε παιδί μου. Ξέρεις, δεν καταλαβαίνει ο κόσμος πως κι εμείς είμαστε άνθρωποι σαν κι εσάς. Ή καλύτερα.... Ήμασταν κάποτε. Με σπίτι και δουλειά. Με γυναίκα και πεθερά. Έτσι ήμουν κι εγώ πριν μπλέξω με αυτόν τον διάβολο. Με τον πιτσιρικά μου στην αγκαλιά. 

- Αντώνη, ένα-ένα μου τα βγάζεις! Έχεις και γιο, ρε μπαγάσα; Πόσων χρονών;

- Τώρα είναι τεσσάρων! Μεγαλώνει με τη μάνα του, τη Μαρία, και με τη γιαγιά του. 

- Πώς έφυγες από το σπίτι σου; Θέλεις να μου πεις; Έφυγες ή σ' έδιωξαν; 

-Το ίδιο είναι. Αν δεν με έδιωχναν, θα' φευγα από μόνος μου. Δεν θα διακινδυνεύσω να με δει ο Γιαννάκης μου σ' αυτά τα χάλια... Τόσα χρόνια το' κρυβα, αλλά τότε που έμπλεξα με τα σκληρά, το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Μέχρι που έγινε. 

- Τι έγινε Αντώνη;

- Δεν είναι ωραία ιστορία. Καλά.... Να, είχα πάρει τη δόση μου και ήμουν στην τουαλέτα. Η πεθερά μου ανησύχησε, γιατί ήμουνα πολλή ώρα μέσα. Μου μιλούσε. Την άκουγα, αλλά δεν μπορούσα να της απαντήσω. Ήμουνα αλλού. Άρχισε να χτυπάει. Εγώ τίποτα. Μου είπε πως θα σπάσει την πόρτα. Και κάποια στιγμή το' κανε. Φώναξε κάποιον γείτονα. Την έσπασε. Και με είδαν σ' εκείνα τα χάλια. Μ' έδιωξε. Και είχε δίκιο! Από τότε, εδώ και δυο χρόνια είμαι έξω. 

- Πού τη βγάζεις, Αντώνη; Πού κοιμάσαι; 

- Σε ένα βαγόνι παλιό, εκεί στις γραμμές. Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα εκεί μέσα. Εκεί έρχεται πού και πού και με βλέπει η γυναίκα μου. Μερικά βράδια κάθεται και μαζί μου. Μου λέει για τον μικρό μας. Κοιμόμαστε και μαζί. Μ' αφήνει και κλαίω στην αγκαλιά της. 

- Αντώνη, συγχώρα με! Πρέπει να φύγω. Βράδιασε και θα κλείσει το μάρκετ και περιμένουν το γάλα, για να κοιμηθούν.... 

Αυτό λες, και πιστεύεις πως βρήκες τη δικαιολογία που έψαχνες, για να κρύψεις τη συγκίνησή σου. 

- Θα ξανάρθεις; σε ρωτάει ο Αντώνης, κοιτώντας σε ευθεία στα μάτια. 

- Θα ξανάρθω, ρε Αντώνη! Αφού το ξέρεις.... λες ανεβαίνοντας στο ποδήλατο. 

- Και το βιβλίο για τον Παΐσιο που μου' πες, μην ξεχάσεις. Ευχαριστώ!

- Θα το θυμηθώ. Τα λέμε αύριο, Αντώνη. 

- Και κάνε και καμιά προσευχή για μένα. Μπορείς; σου πέταξε πριν κάνεις την πρώτη πεταλιά. 

- Θα κάνω, Αντώνη. Και συ για μένα. 

Σε αφόπλισε. Σχεδόν ντράπηκες που δεν ήσουν εσύ στη θέση του... Κι αν ήσουν; Έφυγες. Δεν σταμάτησες όμως από εκείνη την ώρα να τον σκέφτεσαι.... 

Ψάχνεις να βρεις με ποιους τρόπους θα μπορούσες να του προσφέρεις, έστω και μια προσωρινή ανακούφιση. Και δεν σε νοιάζει πια να μάθεις πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Το θέμα είναι τι θα κάνεις εσύ για τον Αντώνη. Προς το παρόν και μέχρι να σκεφτείς κάτι που να αξίζει έβαλες τον Αντώνη στην προσευχή σου. Μαζί με τους υπόλοιπους "Αντώνηδες", που έχεις συναντήσει.... Στο ζήτησε άλλωστε ο ίδιος. Πώς θα μπορούσες να του το αρνηθείς; 

ΥΓ: Ο Αντώνης θα είναι κι απόψε εκεί. Στη θέση του. Και το δικό του, αλλά και τα υπόλοιπα ονόματα αυτής της ιστορίας είναι τα πραγματικά. Για την περίπτωση που θα ήθελες να βοηθήσεις κι εσύ "με καμιά προσευχή για εκείνον". Θέλεις; =

Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Και κάνε και καμιά προσευχή για μένα. Μπορείς; , Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Καλή δύναμη στον πνευματικό αγώνα νηστείας μέχρι τα Χριστούγεννα! 

-