Διδακτικές ιστορίες και φράσεις (μέρος 2ο)

Οι μαθητές του Αγίου Πορφυρίου κατάφεραν μια φορά να τον πείσουν να πιει λίγο καφέ. Την άλλη μέρα, του ήρθε περίπου την ίδια ώρα η ανάγκη του καφέ και πάλι. Τότε αγρίεψε ο Άγιος Πορφύριος και λέει: α, έτσι είσαι;! · και δεν ξανάπιε καφέ στη ζωή του.  Μπορεί το παράδειγμα να είναι ταπεινό, απλοϊκό, ίσως σε κάποιους φανεί αστείο, πώς θα μπορούσε κάποιος από την πρώτη φορά να εξαρτηθεί, χωρίς να δοκιμάσει;

Ο Πορφύριος όμως ήταν πολύ ευαίσθητος σε αυτά και τα έβλεπε με την προοπτική του μέλλοντος. Κάτι που δυνητικά θα μας κάνει κακό, μπορούμε να το αποφύγουμε. Κάτι που θα μπορούσε να δημιουργήσει μία τρυπούλα, για να μπει ο διάβολος, μπορούμε να το αποφύγουμε. Να το ελέγξουμε πριν μας καταπιεί, πριν μας σκεπάσει. Το μόνο που έχει να κάνει ο άνθρωπος είναι η προσευχή που ανοίγει όλους τους δρόμους. 

Η προσευχή που μπορεί να βγάλει ο καθένας από την ψυχή του, η προσωπική του ευχή, η προσωπική του εναπόθεση των προβλημάτων του στα χέρια του Κυρίου, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, κάθε προσευχή, όσο μικρή κι αν είναι, μετράει! Και όλα τα έργα, όταν είναι καρπός προσευχής παύουν να είναι έργα αλαζονείας του ανθρώπου και γίνονται ευλογίες του Θεού!  Αμήν. 

(απόσπασμα από λόγια του Κωνσταντίνου Γανωτή, 26/1)

Σε κάποιο χωρικό που ζούσε κοντά στο Μόσταρ της Σερβίας, κάποια χρονιά βγήκαν στο χωράφι του πολλά καρπούζια, πολλά περισσότερα από ότι περίμενε. Τα έφερε στην αγορά και πολύ γρήγορα, αφού τα πούλησε, κέρδισε 15.000 δηνάρια, πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη. Στη συνέχεια, έπεσε πολύ η τιμή των καρπουζιών. Τότε ο χωρικός, όταν βρέθηκε σε μία παρέα, διαμαρτυρήθηκε για τις χαμηλές τιμές των καρπουζιών. Τότε κάποιος έμπορος, του απάντησε: ''Δεν λες καμμιά φορά και ''δόξα τω Θεώ'', για τα χρήματα που πήρες, για τα χρήματα μέχρι τώρα; 

Ας είσαι ευγνώμων απέναντι στο Θεό...''. Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο χωρικός θύμωσε και φώναξε μπροστά σε όλους: ''Για ποιο λόγο να είμαι ευγνώμων προς τον Θεό, δεν του χρωστώ τίποτα, όλα τα χρωστώ στα χέρια μου!'''. Και έδειξε τα ροζιασμένα του χέρια. Το επόμενο καλοκαίρι, τα καρπούζια που βγήκαν στο χωράφι του ήταν μικρά, σαν μια γροθιά. Τυχαία βρέθηκε μάλιστα και με εκείνον τον έμπορα από την πόλη Μόσταρ, που είχε κάνει συζήτηση για τον Θεό και για την ευγνωμοσύνη. Άρχισε τότε να διαμαρτύρεται, πως ο Θεός φέτος, δεν του έδωσε καθόλου καλούς καρπούς και ότι τα καρπούζια του ήταν άχρηστα. Ο έμπορος ακούγοντας αυτά τα λόγια χαμογέλασε και του απάντησε: ''Ας σε βοηθήσουν τώρα άνθρωπε, τα χέρια σου...!''.

Είδα στον ύπνο μου, πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο και ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.
Περπατούσαμε δίπλα δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη αγγέλους.
Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:
«Αυτό είναι το τμήμα παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό, με την μορφή προσευχής».
Κοίταξα γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσους πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μετά προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο δεύτερο σταθμό. Ο άγγελός μου είπε:

«Αυτό είναι το τμήμα συσκευασίας και παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σε αυτούς που τις ζήτησαν».
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στην γη. Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. 

Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
«Αυτό είναι το τμήμα ευχαριστιών», μου είπε σιγανά ο άγγελος μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
«Πως γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
«Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια»...

«Πως μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.
«Πολύ απλά» απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις ευχαριστώ Θεέ μου!...» 

Συνάντησα κάποτε έναν παππού τόσο φτωχό που του έλειπαν ακόμη και τα απαραίτητα. Η γυναίκα του είχε πεθάνει και ο γιος του που ζούσε στο εξωτερικό τον είχε ξεχάσει. Ο παππούς είχε φωτεινό πρόσωπο και γελούσε καλόκαρδα, ενώ το σπιτάκι του ήταν ένα ημιυπόγειο κάτω από την σκάλα μιας πολυκατοικίας. Ένα βράδυ μπήκα και εγώ στο σπίτι του, μια και η πόρτα ήταν συνεχώς ξεκλείδωτη. 

Ο παππούς δεν άκουγε καλά και έτσι δεν με κατάλαβε. Τον είδα στο ημίφως σκεπασμένο με κάτι παλιές κουβέρτες στο ντιβάνι που χρησιμοποιούσε για κρεβάτι. ''Δόξα τω Θεώ'' έλεγε και ξανάλεγε, ''εγώ έχω κάπου να μείνω. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν ούτε μια κουβέρτα να σκεπαστούν ή ζουν στο δρόμο! Τι ευλογίες μου δίνεις Θεέ μου!'' Δεν ήξερα αν έπρεπε να τον λυπηθώ για τη φτώχεια του ή να τον ζηλέψω, για τα πλούτη της υπομονής του!!!...

Μια δασκάλα έφερε μπαλόνια στο σχολείο. Ζήτησε από τους μαθητές να τα φουσκώσουν και να γράψουν το όνομα τους πάνω. Αφού τα παιδιά φούσκωσαν τα μπαλόνια και έγραψαν το όνομα τους, η δασκάλα τα πήρε και τα άδειασε στο διάδρομο του σχολείου ανακατεύοντας τα.
«Έχετε 5 λεπτά να βρείτε το μπαλόνι που γράφει το όνομα σας» είπε. Τα παιδιά έψαξαν μανιωδώς τα μπαλόνια, αλλά κανένα δεν βρήκε το δικό του.
Τότε η δασκάλα τους ζήτησε να πιάσουν το πρώτο μπαλόνι που θα βρουν και να το δώσουν στο παιδί που γράφει το όνομα του. Σε λιγότερο από δύο λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι.

Τότε η δασκάλα είπε στα παιδιά:
«Αυτά τα μπαλόνια είναι σαν την ευτυχία. Δε θα τη βρούμε αν ψάχνουμε μόνο τη δική μας. Αν όμως νοιαζόμαστε και για την ευτυχία του άλλου, τότε αυτό θα μας βοηθήσει σίγουρα να βρούμε τη δική μας.» Όταν η μετάδοση της σοφίας για βασικές αξίες της ζωής γίνεται σε εκπαιδευτικό περιβάλλον, έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο.

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι ελπιδοφόρος και δημιουργικός ο μήνας Φεβρουάριος δια του φωτισμού των Τριών Ιεραρχών!