Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 83ο

Για να έχει κανείς ουσιαστική σχέση με τον Θεό, θα πρέπει να έχει ουσιαστική πνευματική ζωή. Τι θα πει όμως πνευματική ζωή; Αν μας ρωτούσε κάποιος φίλος μας, κάποιος γνωστός μας, που δεν είχε σχέση με την Εκκλησία, τι σημαίνει "πνευματική ζωή", τι θα μπορούσαμε να του απαντήσουμε; Αν ρωτούσαμε έναν δημοσιογράφο, έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο, έναν λογοτέχνη, έναν ηθοποιό, έναν τραγουδιστή, τι θα πει "πνευματικός άνθρωπος", θα μας έλεγε ότι είναι ο άνθρωπος του πνεύματος, της τέχνης, ο ευφυής, ο μορφωμένος, που έχει πολλές επιστημονικές γνώσεις.

Αυτά όμως τα χαρακτηριστικά δεν έχουν καμιά σχέση με τα χαρακτηριστικά του πνευματικού ανθρώπου, όπως τα ορίζει η Εκκλησία μας. Πνευματικός άνθρωπος στην εκκλησία δεν είναι ο διανοούμενος, αυτός πουέχει διαβάσει πολλά βιβλία και μας εντυπωσιάζει με τις γνώσεις του. Πνευματικός άνθρωπος στην Εκκλησία δεν είναι αυτός που απλώς αποφεύγει κάποιες αμαρτίες ή εκπληρώνει κάποια θρησκευτικά καθήκοντα: αυτός που απλώς πάει κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, διαβάζει κάθε με΄ρα την Αγία Γραφή, κάνει πρωί βράδυ την προσευχή του.... Γιατί μπορεί να έχει μια τέτοια εξωτερική θρησκευτικότητα, χωρίς να έχει στραμμένη την καρδιά του στον Θεό. 

Βέβαια η αποφυγή της αμαρτίας και η τήρηση των θρησκευτικών καθηκόντων αποτελούν προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής. Και είναι καρπός μιας βαθύτερης σχέσης με τον Θεό. Αλλά από μόνες τους δεν προσδιορίζουν έναν άνθρωπο ως πνευματικό. Ο απόστολος Παύλος μας περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά ποιος είναι ο πνευματικός άνθρωπος και τον αντιδιαστέλλει με τον σαρκικό άνθρωπο. Και λέει ότι πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που έχει μέσα του τον Θεό, αυτός που έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα. Κι όλη του η ζωή κατευθύνεται από το Άγιο Πνεύμα. 

Είναι ο βαπτισμένος Χριστιανός και ο χρισμένος με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που αγωνίζεται διαρκώς να μη χάσει τον Θεό από τη ζωή του. Αγαπά πάρα πολύ τον Θεό και θέλει να είναι πάντα μαζί Του. Αντίστροφα, ο σαρκικός άνθρωπος είναι αυτός που δεν θέλει να έχει σχέση με τον Θεό, που δεν θέλει να έχει μέσα του τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος και γι' αυτό είναι πνευματικά νεκρός. Ο άνθρωπος αυτός κυριαρχείται από τις αισθήσεις και τα σαρκικά πάθη.

Μπορεί βιολογικά να κινείται. Τρώει, κοιμάται, περπατά, βλέπει, μιλά, ακούει, αλλά μέχρι εκεί. Λειτουργούν οι βιολογικές του διεργασίες, αλλά δεν λειτουργούν τα πνευματικά του αισθητήρια. Έχει διακόψει τη σχέση του με τον Θεό. Ας το εξηγήσουμε πιο απλά: Ο άνθρωπος έχει διπλή φύση, αποτελείται από σώμα και ψυχή. Βιολογικά, για να μπορέσει να ζήσει, πρέπει να έχει τροφή για να τρέφεται, νερό να πίνει οξυγόνο να αναπνέει. Έτσι λειτουργεί βιολογικά το σώμα και μπορεί να ζει και να συντηρείται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ζωντανός, επειδή λειτουργεί βιολογικά. 

Έτσι λειτουργούν και τα ζώα. Ο άνθρωπος ζει ολοκληρωμένα, όταν λειτουργεί σωστά και η ψυχή του. Διότι το σώμα δεν μπορεί να ζήσει με μια ψυχή νεκρωμένη. Ο λόγος που το σώμα μας ζει, δεν είναι ότι τρέφεται κι αναπνέει. Αλλά το ότι ζωογονείται από την ψυχή, η οποία μεταγγίζει στο σώμα ζωή, θεϊκή ενέργεια. Μια συσκευή, ένα κινητό, και χωρίς να έχει κάποια βλάβη, δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν δεν φορτισθεί η μπαταρία του στο ρεύμα. 

Έτσι κι ο άνθρωπος δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν δεν "φορτισθεί", αν δεν πάρει από κάπου "ρεύμα". Ρεύμα όχι ηλεκτρικό, αλλά πνευματικό, ουράνιο. Ο άνθρωπος λοιπόν ζει και λειτουργεί, επειδή φορτίζεται, παίρνει "ρεύμα", ρεύμα θεϊκό, από τη Χάρι του Θεού. Η "Χάρις" του Θεού είναι η ενέργεια του Θεού, με την οποία μας μεταγγίζει ο Θεός ζωή, φωτισμό, δύναμη, για να μπορέσουμε να ζήσουμε πνευματικά. Η Χάρις του Θεού είναι το φως του θεού που φωτίζει τις ψυχές μας, που μας καθοδηγεί προς τον Θεό, και μας καθιστά κι εμάς φως.

Είναι η φανέρωση του ίδιου του Θεού μέσα μας. Όταν έχουμε μέσα μας τη Θεία Χάρι, έχουμε μέσα μας τον ίδιο τον Θεό. "Είναι αδύνατον στον άνθρωπο να κατορθώσει στη ζωή του να κάνει έστω κι ένα καλό έργο, και πρώτα πρώτα να υποτάξει τα αμαρτωλά του πάθη ή να ξεφύγει τις παγίδες του διαβόλου, αν δεν παίρνει δύναμη από τη Χάρι του Θεού", διατείνεαι ο Κύριλλος Αλεξανδρείας. Χωρίς τη θεία Χάρι λοιπόν ούτε στιγμή δεν μπορούμε να σταθούμε. 

συνεχίζεται...

Καλημέρα σας!

Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 114ο μέρος

Χαρίσματα ενός ηγέτη είναι: 1. Συνέπεια στις αρχές που πρεσβεύει και απαιτεί από τους άλλους, 2. Να εμπνέει ενότητα, 3. Να προβλέπει με διορατικότητα μελλοντικά προβλήματα, 4. Να είναι εύστροφος κι ευέλικτος, 5. Ανάλογα με την περίπτωση, άλλοτε να είναι ρηξικέλευθος και άλλοτε συντηρητικός, άλλοτε καινοτόμος κι άλλοτε συνετός, 6. Να παραμένει πρότυπο για την ομάδα στην οποία νοιάζεται για τη διαδοχή του, για την ανάδειξη νέων στελεχών (Περιοδικό "Λυδία"). 

Μή κακολόγει τούς πλησίον, εἰ δέ μή ἀκούσῃ, ἐφ' οἷς λυπηθήσῃ: μην κακολογείς τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν. Εάν το κάνεις, θα ακούσεις από αυτούς λόγια που θα σε λυπήσουν (Χίλων ο Λακεδαιμόνιος). 

Ο λόγος του Ευαγγελίου δεν είναι βασικά πρακτικός λόγος, ούτε διανοητικός· είναι καρδιακός λόγος. Το μήνυμα πάει κατευθείαν στην καρδιά μας. Δεν είναι κάτι, για να το καταλάβουμε· αυτό γίνεται στα πανεπιστήμια. Ούτε κάτι, για να το πράξουμε· αυτό συμβαίνει στα κοινωνικά έργα. Είναι κάτι, για να το ζήσουμε (Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος).  

Και τα ευχάριστα λόγια και τα αστεία έχουν τη θέση τους στη ζωή του πιστού Χριστιανού. Αρκεί να μη διαλύουν την κατάνυξη και πολύ περισσότερο να μη μολύνουν την ψυχή. Αλλά να είναι χαριτωμένα, να ξεκουράζουν, να ενισχύουν, να τονώνονται. Ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος [Κολασ. δ,6] (Σπουδαία σκέψη). 

Η ομορφιά αρέσει στα μάτια, η καλοσύνη στην καρδιά, Η πρώτη είναι κόσμημα, η δεύτερη θησαυρός (Σπουδαία σκέψη). 

Ο καθένας μας θερίζει ανάλογα με το τι, πώς και πόσο έσπειρε (Σπουδαία σκέψη). 

Ἐν φρεσί θέσθε αἰδώ καί νέμεσιν: να βάλετε βαθιά στη σκέψη σας την αρετή του σεβασμού (ντροπής) και της δικαιοσύνης (Πίνδαρος). 

Οὐ γάρ τοῖς ψηφίσμασιν, ἀλλά τοῖς ἤθεσιν καλῶς οἰκεῖσθαι τάς πόλεις: οι πόλεις δεν διοικούνται σωστά με τους νόμους, αλλά με την ηθική συμπεριφορά των πολιτών (Ισοκράτης). 

Μη λησμονείς ποτέ η ελεημοσύνη σώζει τον άνθρωπο από τον αιώνιο θάνατο και δεν αφήνει την ψυχή του να βυθιστεί στο σκοτάδι του Άδη. Διότι η ελεημοσύνη για όσους την ασκούν θεάρεστα, είναι δώρο πολύτιμο (Ιώβ, δ, 6-11). 

Θεωρώ βέβαιο πως αν όλοι οι άνθρωποι γνώριζαν αυτά που λένε οι μεν για τους δε, δεν θα υπήρχαν τέσσερις φίλοι μέσα σ' όλο τον κόσμο. Αυτό γίνεται φανερό από τις φιλονικίες που προκαλούν τα αδιάκριτα σχόλια που κάνουμε καμιά φορά (Φανουρίου Γ. Παπαδημητράκη, Μεθοδικό απάνθισμα από τις "Σκέψεις" του Blaise Pascal, Αθήνα 2015). 

Δυο μαλώνουν, δυο φταίνε (Λαϊκό δίστιχο). 

Το ψέμα είναι πάντοτε όπλο αδικίας και ατιμίας. Οι άνθρωποι που προσέχουν μόνο το δικό τους συμφέρον, χωρίς να λογαριάζουν το δίκαιο και την ηθική, με το ψέμα ζητούν να πετύχουν τους παράνομους σκοπούς τους, τους οποίους δεν ευνοεί η αλήθεια και η ειλικρίνεια. 

Δεν διστάζουν λοιπόν να διαστρέψουν την αλήθεια, να παρουσιάσουν το ψέμα ως αλήθεια και την αλήθεια ως ψέμα. Χρησιμοποιούν τόσο πολύ την απάτη του ψεύδους, ώστε στο τέλος το πιστεύουν κι αυτοί. Η κατάσταση αυτή είναι εντελώς ανάρμοστη σε Χριστιανό, στην ψυχή του οποίου κατοικεί η χάρη και η αλήθεια του Θεού. Ο χριστιανός θεωρεί καθήκον και τιμή του να ομιλεί προς όλους τη γλώσσα της αλήθειας και της ειλικρίνειας (Σπουδαία σκέψη). 

Ἀγρυπνία πλούτου ἐκτήκει σάρκας καί ἡ μέριμνα αύτοῦ ἀφιστᾶ ὕπνον: η αυπνία που προκαλείται από τη φροντίδα για απόκτηση και διατήρηση πλούτου, λιώνει και φθείρει το σώμα και η αγωνιώδης αυτή φροντίδα για τον πλούτο αφαιρεί τον ύπνο (Σοφία Σειράχ, λα, 1). 

Βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόκευτος: ζωή χωρίς τις γιορτές μοιάζει με ταξίδι μακρινό, που ο δρόμος δεν έχει πανδοχείο, για να ξεκουραστεί και να ανεφοδιαστεί ο οδοιπόρος (Αρχαίο ρητό). 

Η άκριτη και ασυγκράτητη διασκέδαση είναι το τέλμα όπου αδειάζει με φυσκότητα η ζωή, όταν δεν έχει πειθαρχία και σκοπό. Τίποτε δεν είναι περισσότερο ανόητο από μια ζωή που πέρασε με διασκεδάσεις. Γιατί να ζει κανείς, αν η ζωή αποτελείται από χορό, τρέλες, αυτοκινητάδες, κινηματογράφο, παρακολούθηση ραδιοφώνου; (Alex Carrel). 

Το Ευαγγέλιο με τον Εκατόνταρχο μας φανερώνει πόσο μεγάλη είναι η πίστη, αλλά και πιο μεγάλη η ταπείνωση. Η πίστη ωθεί προς τον Θεό, ελκύει τη θεία Χάρηκαι επιτελεί έργα υπεράνθρωπα, θεία. Η ταπείνωση στηρίζει την πίστη, την αυξάνει, την καλλιεργεί. Αυτή η βαθιά ταπείνωση και η θερμή πίστη συνοδεύει τον εκατόνταρχο και ο Κύριος ανταποκρίνεται στη θερμή παράκληση για τη θεραπεία του γιου του (Σπουδαία σκέψη). 

"Έχε θάρρος, παιδί μου. Όλα θα πάνε καλά".  Οι παρήγορες αυτές λέξεις του Χριστού προς τον παραλυτικό απευθύνονται και σε μας σήμερα.

Υπάρχουν τόσα πολλά που μας κάνουν να φοβόμαστε και να απελπιζόμαστε. Ζούμε σε δύσκολες μέρες από κάθε άποψη. Ό, τι και να είναι, μην τα χάνουμε. Όσο καταφεύγουμε στον Χριστό με πίστη και πόθο, ας έχουμε θάρρος. Κάτι πολύ σπουδαίο, ωραίο και μεγάλο ετοιμάζει για μας ο Κύριος. Τώρα ακόμη δεν το βλέπουμε. Θα το δούμε όμως. Κι η καρδιά μας θα νιώσει ανακούφιση, ευτυχία, αγαλλίαση (Σπουδαία σκέψη). 

     Καλημέρα σας! 

                              Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 82ο

Βηματισμοί της εν Χριστώ ζωής: Συμπερασματικά, για να ζήσω την εν Χριστώ ζωή, πρέπει να ακολουθώ τους βηματισμούς που ακολούθησα κατά τη βάπτισή μου. Ας δούμε τα βήματα αυτά ένα-ένα: 1. Κατήχηση: Για να ενωθώ με τον Θεό, πρέπει πρώτα να Τον γνωρίσω. Κι επειδή βαπτίσθηκα νήπιο, θα πρέπει να αναπληρώσω την κατήχηση που στερήθηκα. Να κατηχούμαι σ' όλα τα χρόνια της ζωής μου. Να πηγαίνω τακτικά σε ομιλίες πνευματικές, σε κηρύγματα, σε κατηχητικές Συνάξεις. Να διαβάζω καθημερινά την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά βιβλία. 

Να ψάχνω να βρω αγίους ανθρώπους, που θα μου μιλούν για τον Θεό. Να ανοίγω καλά τα αυτιά μου και να ακούω τις αλήθειες της πίστεως. Να λαχταρώ κάθε μέρα να μαθαίνω όλο και περισσότερα. Να γνωρίζω όλο και πιο πολύ τον Θεό. 2. Η άρνηση: Αυτή την αποστροφή που έδειξα προς τον διάβολο λίγο πριν βαπτισθώ, πρέπει να την εκφράζω κάθε στιγμή και ώρα. Να του λέω: δεν σε θέλω. Δεν θέλω να έχω καμιά σχέση μαζί σου. Γιατί με ενοχλείς; Σε κάλεσα εγώ να 'ρθείς στο σπίτι μου, στην καρδιά μου; Γιατί με πολεμάς; Άντε, σήκω, φύγε από κοντά μου. Δεν μ' ενδιαφέρει το κακό. Είμαι νεκρός για τον κόσμο... Δεν μ' ενδιαφέρει η αμαρτία. 

3. Η υπόσχεση: Τις 19 διαβεβαιώσεις της αγάπης μου που έδωσα στον Χριστό, να τις θυμάμαι και να τις εκφράζω κάθε στιγμή. Να λέω στον Θεό κάθε μέρα: Χριστέ μου, είμαι δικός σου. Θέλω να ζήσω μαζί σου. Και γι' αυτό ακριβώς κάθε στιγμή πεθαίνω για σένα. Μου στοιχίζει ο δρόμος σου. Αλλά δικός σου είμαι! Και μιλάω για σένα, Σε ομολογώ. Και με τα λόγια μου και με τη ζωή μου. 

4. Θάνατος και ανάσταση: Τον θάνατο και την ανάσταση που έζησα μέσα στο νερό του αγίου Βαπτίσματος, τη νέα εν Χριστώ ζωή, πρέπει να τη βιώνω κάθε στιγμή και ώρα. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Η εν Χριστώ ζωή μου δόθηκε με το άγιο Βάπτισμα, "δυνάμει", ως δυνατὀτητα, για να γίνει από μένα "ἐνεργείᾳ", να γίνει δηλαδή πράξη κι εμπειρία στον καθημερνό μου αγώνα. Ζωή με τον Θεό σημαίνει να απαρνούμαι διαρκώς το σκοτάδι, και να πορεύομαι προς το φως. Να αγωνίζομαι και να πολεμάω εναντίον του διαβόλου και της αμαρτίας. 

Κι επειδή στον αγώνα μου αυτόν θα έχω κάποτε και πτώσεις, μπορώ να ξαναζώ την πορεία από τον θάνατο στη ζωή κάθε φορά που προσέρχομαι με μετάνοια στο Μυστήριο του δευτέρου Βαπτίσματος, στο μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως. Εκεί ζητώ από τον Χριστό μου να με απαλλάξει και πάλι από την αιχμαλωσία της αμαρτίας, παίρνω την απόφαση να απαρνηθώ και πάλι τον διάβολο, να νεκρώσω μέσα μου κάθε αμαρτία· και επαναβεβαιώνω την αγάπη μου προς τον Χριστό, την απόφασή μου να ζω μόνο γι' Αυτόν. Έτσι, σε κάθε Εξομολόγηση πεθαίνω και ζω, ζω την ανάστασή μου. 

5. Ο συστηματικός αγώνας: Και παλεύω καθημερινά με τον διάβολο. Είμαι ολοκληρωτικά αλειμμένος με το λάδι του Θεού, για να γλιστράω απ' αυτόν· κι από κάθε πειρασμό. Στο σπίτι, στον δρόμο, στις σπουδές, στη δουλειά, παντού. Παλεύω και στον ύπνο και στον ξύπνιο, και στη μέρα και στη νύχτα, ματώνω, πέφτω και σηκώνομαι, μα παλεύω....

6. Η ένωση: Και καθώς αγωνίζομαι καθημερινά, καταργώ το δικό μου θέλημα και υπακούω στο θέλημα του Χριστού· κάνω μόνο ό, τι ο Χριστός θέλει. 

Έτσι, δεν ζω απλώς με τον Χριστό, αλλά ζει μέσα μου ο ίδιος ο Χριστός. Μέσα μου σχηματίζεται η μορφή Του. Και λαχταράω να κοινωνώ τον Χριστό όσο μπορώ πιο συχνά. Και ζω μαζί Του μια τέλεια σχέση. Να λοιπόν το Μυστήριο του Βαπτίσματος που κράτησε ένα μέρος της ζωής μου, θα πρέπει να το βιώνω κάθε στιγμή της ζωής μου. Να το ζω. Να θυμάμαι τις υποσχέσεις που έδωσα, τις κινήσεις που έκανα, τα θαύματα που έζησα... Και όλο αυτό θα αλλάζει τη ζωή μου, θα με συγκλονίζει. 

Και θα με βοηθάει να ζω με τον Θεό, να κοινωνώ τον Θεό, να ακτινοβολεί από μέσα μου ο Χριστός. Κι όπου κι αν είμαι, να λέω: Χριστέ, πάρε τα χέρια μου, είναι δικά Σου. Πάρε τα μάτια μου, είναι δικά Σου. Πάρε τη σκέψη μου. Δώσε μου "νοῦν Χριστοῦ". Πάρε την καρδιά μου. Δικιά Σου είναι κι αυτή. Δεν λεχω τίποτε δικό μου. Γι' αυτό ακριβώς η νέα εν Χριστώ ζωή είναι ζωή κρυμμένη και μυστική. Διότι κρύβει το θαύμα της παρουσίας του Χριστού μέσα στην καρδιά μου. 

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα! 

Καλή Παναγιά και φωτισμένο Δεκαπενταύγουστο να έχουμε! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 81ο

 

Ο λευκός χιτώνας: Και η Εκκλησία, όπως έχουμε ήδη σημειώσει, λίγο πριν βαπτισθείς, σου λέει: Βγάλε από πάνω σου αυτόν τον χιτώνα. Βγάλε από επάνω σου τα σημάδια της φθοράς. Κι ο Θεός θα σου δώσει έναν χιτώνα πάλλευκο, ανώτερο από τη θεοΰφαντη στολή που φορούσαν ο Αδάμ και η Εύα. Μετά το Βάπτισμα θα ντυθείς όχι απλώς τη Χάρι του Θεού, αλλά τον ίδιο τον Χριστό. 

Γι' αυτό μόλις βγεις από την κολυμβήθρα, θα σου πει η Εκκλησία. "Εσύ που βαπτίσθηκες στο όνομα του Χριστού, έχεις ντυθεί τον ίδιο τον Χριστό". Γι' αυτό και θα σου ζητήσει να μη φορέσεις εκείνη την ώρα χρωματιστά τούχα, αλλά λευκά. Γιατί λευκά; Γιατί, όταν ο Χριστός μεταμορφώθηκε, και το πρόσωπό Του ακτινοβόλησε φως σαν τον ήλιο, τα ενδύματά Του έγιναν λευκά σαν το φως. Τα λευκά ρούχα λοιπόν σου υποδεικνύουν ότι μέσα σου έχεις ντυθεί τον ίδιο τον Χριστό. Μέσα σου πλέον είναι ο Χριστός. Από το στόμα σου μιλά ο Χριστός, από τα μάτια σου βλέπει ο Χριστός, από τα αυτιά σου ακούει ο Χριστός, τα χέρια σου είναι του Χριστού. Δεν έχεις δικαίωμα στην αμαρτία. Τα πόδια σου, το σώμα σου όλο είναι του Χριστού. 

Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, ο ιερέας, πριν σου δώσει τον λευκό χιτώνα, για να ντυθείς, σου έλεγε: "Παιδί μου, αυτόν τον χιτώνα σου τον δίνει ο Θεός. Αυτόν τον χιτώνα τον πάλλευκο, παιδί μου, να τον κρατήσεις καθαρό, μην τον λερώσεις με αμαρτίες, με σκέψεις, με επιθυμίες, με βλέμματα, με ακοές. Πρόσεξε. Γιατί; Όταν θα ξανάρθει ο Χριστός στη Δευτέρα Του Παρουσία, θα σου πει: Παιδί μου, δώσε μου τώρα τον χιτώνα σου να τον δω. Επειδή όμως όλοι μας είμαστε αδύναμοι άνθρωποι, και λερώνουμε καθημερινά τον χιτώνα αυτόν του αγίου Βαπτίσματος, ο Κύριος μας έδωσε και πάλι τη δυνατότητα της καθάρσεως, το Μυστήριο του δευτέρου Βαπτίσματος, που είναι η ιερά Εξομολόγηση. Τότε ο ίδιος ο Χριστός έρχεται και καθαρίζει τον βρώμικο χιτώνα μας με το τίμιο Αίμα Του. 

Ο σταυρός και η λαμπάδα: Στη συνέχεια σου λέει η Εκκλησία: Κράτα έναν σταυρό και μια λαμπάδα. Τον σταυρό να τον φοράς στον λαιμό σου και τη λαμπάδα να την κρατάς στο χέρι σου. Γιατί; Γιατί αν θέλεις να φωτίζεις, πρέπει να σηκώνεις τον σταυρό σου κάθε στιγμή και ώρα. Ο δρόμος της πίστεως θέλει αίμα, ιδρώτα, δάκρυα, αλλιώς είσαι χαμένος. Ούτε λοιπόν μόνο λαμπάδα, ούτε μόνο σταυρός. Αν θέλεις λαμπάδα, πρώτα φόρεσε τον σταυρό. Πρώτα ο Σταυρός της Μεγάλης Παρασκευής και μετά το φως της Ανάστασης. 

Το ιερό Χρίσμα: Στο σημείο αυτό παρεμβάλλεται το Μυστήριο του ιερού Χρίσματος. Τώρα ο ιερέας σου μεταγγίζει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλείφοντας το σώμα σου με άγιο Μύρο. Το Μύρο αυτό αποτελείται από πολλά αρωματικά έλαια, τα οποία συμβολίζουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Αλείφει λοιπόν ο ιερέας όλα τα μέλη του σώματός σου: το κεφάλι, τα πλευρά, τα χέρια, τα αυτιά, τα πόδια, το στόμα και σου λέει: "Σφραγίς δωρεᾶς πνεύματος Ἁγίου. Αμήν". Δηλαδή, το αγιασμένο αυτό Μύρο επισφραγγίζει τη μετάγγιση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος πάνω σου. Για ποιον λόγο όμως γίνεται αυτή η μετάγγιση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος;

Διότι ο Χριστιανός τώρα εισέρχεται σε νέα ζωή, στην εν Χριστώ ζωή. Αλλά, ενώ ο πιστός έχει καθαριστεί από το προπατορικό αμάρτημα, διατηρεί κάποια ροπή προς το κακό. Και ταυτόχρονα έχει να παλέψει και να πολεμήσει σκληρά με τον ίδιο τον διάβολο και κάθε αμαρτία. Μόνος του όμως, χωρίς τη θεία Χάρι, είναι αδύνατο να μπορέσει να αγωνιστεί. Γι' αυτό με το Μυστήριο του Χρίσματος ενισχύεται με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Μ' αυτά γίνεται δυνατός, πανίσχυρος, οπλίζεται με την πανοπλία του Αγίου Πνεύματος κι έτσι μπορεί να στέκεται άφοβος μπροστά στη δύναμη του εχθρού, να παλεύει και να νικά, να μένει όρθιος στην εν Χριστώ ζωή. 

Ο χορός: Τώρα πλέον η Εκκλησία μας πανηγυρίζει. Παίρνει τον βαπτισμένο γύρω από την αγία κολυμβήθρα κι όλοι μαζί χορεύουμε. Χορεύουν μαζί μας οι Άγιοι κι οι ἀγγελοι. Πανηγυρίζει όλη η Εκκλησία, γιατί ένας άνθρωπος εισήλθε στην εν Χριστώ ζωή. Και τι ψάλλουμε; "Ὄσοι Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε". Όσοι βαπτισθήκατε στο όνομα του Χριστού, ντυθήκατε μέσα σας τον ίδιο τον Χριστό. 

Η αφιέρωση: Ακολουθεί η αφιέρωση. Κόβει ο ιερέας μια μικρή τούφα, μαλλιά του βαπτισμένου, για να τα δωρίσει αυτός στον Θεό. Όχι γιατί έχει ανάγκη ο Θεός από κάτι δικό μας. Είναι μια συμβολική κίνηση, για να πούμε στον Θεό: Χριστέ μου, δεν ανήκω στον εαυτό μου. Ό, τι έχω, δικό Σου είναι. Δεν έχω τίποτε δικό μου. Δεν έχω κανένα δικαίωμα σε οτιδήποτε αμαρτωλό. Ό, τι μου ζητάς θα το κάνω. 

Η θεία Κοινωνία: Το Μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος ολοκληρώνεται με το Μυστήριο της θείας Κοινωνίας. Με το άγιο Βάπτισμα ο πιστός καθαρίστηκε από τον ρύπο της αμαρτίας, με το άγιο Χρίσμα πήρε πάνω του τη σφραγίδα του Θεού. Και με τη θεία Κοινωνία ενώνεται τελείως με τον Χριστό. 

Ο πιστός κοινωνά για πρώτη φορά στη ζωή του κι ενώνεται με τον Θεό. "Όπως ένα βρέφος, μόλις γεννηθεί, η φύση του ετοιμάζει το γάλα, για να ζήσει σωματικά, έτσι κι ο άνθρωπος, αμέσως μόλις γεννηθεί πνευματικά με το άγιο Βάπτισμα, η θεία Χάρις του ετοιμάζει τη θεία Κοινωνία, για να μπορεί να ζει πνευματικά (Νικόδημος ο Αγιορείτης)". Και "όλη η ζωή σου πρέπει να είναι πλέον μια διαρκής υποδοχή του Χριστού (Γρηγόριος ο Θεολόγος)". 

συνεχίζεται...

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Αύγουστος διά της Μεταμορφώσεως του Κυρίου!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 80ο

Ευλογία του ύδατος: Ο ιερέας έπειτα ευλογούσε το νερό του Βαπτίσματος, εμφυσώντας σ' αυτό τρεις φορές. Όπως ο Θεός, όταν έπλασε τον άνθρωπο, του μετάγγισε πνοή ζωής, έτσι κι τώρα ο ιερέας μεταγγίζει στο νερό της κολυμβήθρας τη Χάρι του Θεού. Για να υποδηλώσει ότι ο άνθρωπος δεν βαπτίζεται στο νερό της βρύσης, αλλά στο πανάγιο ύδωρ, που έτρεξε από την άχραντη πλευρά του Χριστού μας πάνω στον Σταυρό τη Μεγάλη Παρασκευή. Να σε ποιο νερό βαπτισθήκαμε όλοι μας. Αυτό μας καθάρισε, αυτό μας αναγέννησε και μας εισήγαγε στην εν Χριστώ ζωή. 

Επάλειψη με λάδι: Στη συνέχεια ο ιερέας ευλογούσε το λάδι με το οποίο θα άλειφε αυτόν που θα βαπτισθεί. Και καθώς τον έχριε στο στήθος, έλεγε: "είς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος". Δηλαδή, για να θεραπευθεί η ψυχή και το σώμα σου. Στα αυτιά: "εἰς άκοήν πίστεως", για να μάθεις να ακούς τις αλήθειες της πίστεως. Στη μύτη: "εἰς ὀσμήν εύωδίας πνευματικῆς", για να αισθάνεσαι την ευωδία της θείας Χάριτος. Στο στόμα: "τό στόμα μου λαλήσει σοφίαν", για να μάθεις να λες σοφά πράγματα. Στα χέρια, για να κάνεις το καλό. Στα γόνατα, για να γονατίζεις στην προσευχή. Στα πόδια, για να ακολουθείς τον δρόμο του Χριστού και να καταπατάς τον διάβολο. 

Η επάλειψη αυτή με λάδι δεν γινόταν μόνο για να χαρίσει στον βαπτιζόμενο την ευλογία του Θεού · ούτε μόνο για να τον θεραπεύσει από ψυχικά και σωματικά τραύματα. Αλλά πολύ περισσότερο για να του διδάξει μια πολύ μεγάλη αλήθεια: ότι εισέρχεται σ' έναν στίβο μάχης, σε μια πάλη σκληρή. Στους αγώνες πάλης οι παλαιστές, πριν μπουν στον χώρο της αθλήσεως, αλείφονταν με λάδι, για να γλιστρά ο ένας από τον άλλον. 

Και στους πνευματικούς αγώνες σου λέει η Εκκλησία: Σε αλείφω με λάδι, όχι μόνο για να σε θεραπεύσω από τα τραύματα της ψυχής και του σώματος, αλλά για να μάθεις να γλιστράς, όταν παλεύεις με τον διάβολο. Μπαίνεις σε ένα πολύ σκληρό πεδίο. Τι νομίζεις; Αρνήθηκες δημόσια τον διάβολο, τον έφτυσες και θα σου το χαρίσει; Του έδειξες την αποστροφή σου και δεν θα σε εκδικηθεί; Να περιμένεις πόλεμο. Γι' αυτό πρέπει να μάθεις να παλεύεις. Διότι "δεν έχεις να παλέψεις με αντιπάλους ίδιους με σένα· αλλά με τα διαβολικά τάγματα, με τους κοσμοκράτορες του σκότους". Μάθε λοιπόν να παλεύεις. 

Τριπλή κατάδυση: Στη συνέχεια ακολουθούσε η κατάδυση μέσα στο νερό. Τρεις φορές γινόταν αυτή η κατάδυση, διότι αναφέρεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος· αλλά και για να θυμίζει τις τρεις μέρες που ο Κύριος έμεινε νεκρός στον τάφο. 

α) Θάνατος: Η κατάδυση αυτή στο νερό έπρεπε να είναι ολοκληρωτική: να βυθίζεται ο βαπτιζόμενος ολόκληρος μέσα στο νερό· κι όχι να ραντίζεται ὀπως κάνουν οι παπικοί. 

"Εμβαπτίζομαι" σημαίνει μπαίνω ολόκληρος μέσα στο νερό. Γιατί; Διότι στο άγιο Βάπτισμα συντελείται ένας θάνατος και μια ανάσταση. Γι' αυτό και πρέπει να βυθίζεται όλος ο βαπτιζόμενος μέσα στο νερό, διότι η κατάδυση αυτή συμβολίζει τον θάνατο. Μέσα στο νερό του βαπτίσματος, πεθαίνει και ενταφιάζεται ο αμαρτωλός άνθρωπος. 

β) Εξἀλειψη προπατορικού αμαρτήματος: Ταυτόχρονα εξαλείφεται το προπατορικό αμάρτημα, αλλά και κάθε άλλη αμαρτία που έκανε ο άνθρωπος πριν από το βάπτισμά του. Οι αμαρτίες του αυτές δεν συγχωρούνται απλώς, αλλά εξαλείφονται· είναι σαν να μην έχουν γίνει ποτέ. Μέσα από την άγια κολυμβήθρα βγαίνει ο άνθρωπος πεντακάθαρος, αναμάρτητος. Βέβαια μετά το Βάπτισμα μένει κάποια ροπή προς το κακό, για να αγωνίζεται ο Χριστιανός, να πολεμά και να νικά. 

γ) Ανάσταση σε νέα ζωή: Μέσα από την ιερή κολυμβήθρα ο βαπτισμένος βγαίνει όχι μόνο νεκρός ως προς την αμαρτία, αλλά και αναγεννημένος σε νέα ζωή, αναστημένος στη ζωή του Χριστού, παιδί του Θεού, Χριστιανός πολίτης της Βασιλείας του Θεού, δηλαδή μέλος της Εκκλησίας. Γι' αυτό το Βάπτισμα λέγεται και "Φώτισμα", διότι φωτίζεται ο άνθρωπος από το σκοτάδι τηε αμαρτίας και ζει μέσα στο φως του Χριστού, ακτινοβολεί το φως του Χριστού. Κι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: "Το Βάπτισμα είναι εξαφάνιση της αμαρτίας, συμμετοχή στο φως, κατάλυση του σκότους, πορεία με τον Χριστό". 

δ) Ένδυση του Χριστού: Το μεγαλύτερο όμως θαύμα που ζούσε και ζει ο άνθρωπος στο άγιο Βάπτισμα, δεν είναι μόνο το ότι εισέρχεται στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά πολύ περισσότερο το ότι ο Θεός εισέρχεται στη ζωή του βαπτισμένου. Δηλαδή εκείνη την ώρα ο άνθρωπος ενδύεται τον Χριστό. Μέσα του μπαίνει ο Χριστός. Ας το εξηγήσουμε αυτό: Όταν ο Αδάμ κι η Εύα ήταν στον Παράδεισο φορούσαν ένα υπερφυσικό ένδυμα, ασυγκρίτως ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο. Το ένδυμα αυτό λεγόταν "θεοΰφαντη στολή". Δηλαδή στολή που την "ύφανε" ο Θεός. Τι ήταν αυτή η στολή; Ήταν το φως του Θεού, η θεία Χάρις. Οι πρωτόπλαστοι ακτινοβολούσαν τη θεία Χάρι ως φως ασυγκρίτως λαμπρότερο από το φως του ήλιου. Διότι ήταν καθρέφτες πεντακάθαροι του Θεού.

'Οταν όμως ο Αδάμ κι η Εύα αρνήθηκαν τον Θεό, έδιωξαν τη θεία Χάρι από πάνω τους, έμειναν γυμνοί. Γι' αυτό άρχισαν να ντρέπονται· κι έραψαν φύλλα συκιάς, για να κρύψουν τη γύμνια τους. Κι ο Θεός τους δίνει δερμάτινους χιτώνες από ψόφια ζώα, για να ντυθούν καλύτερα. Είναι σαν να τους έλεγε: Από δω και πέρα και τα ρούχα σας ακόμα θα αποδεικνύουν ότι είστε αιχμάλωτοι της φθοράς, του θανάτου. Έτσι, όλοι οι άνθρωποι από τότε και μετά, μέχρι την ώρα που βαπτιζόμαστε, κουβαλούμε επάνω μας "δερμάτινους χιτώνες", έχουμε δηλαδή μέσα στη σάρκα μας τα σημάδια της φθοράς και του θανάτου. 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!