Φράσεις για προβληματισμό 90ο μέρος

Αραιές οι δάφνες· δάσος τα Μεσολόγγια! Όλοι τους Έλληνες με την απόφαση της μυρσίνης. Κι η Νίκη άπτερη γονάτισε πάνω στους τάφους. Παλιγγενεσία! (Α. Κάλβου, Ωδή εις τον Ιερόν Λόχον)

Τι την θέλομεν, αδελφοί μου, την πολυπικραμένην ζωήν του δούλου; Δεν βλέπετε ότι δεν μας απέμεινε τίποτε; .... Εγώ, καθώς γνωρίζετε, ημπορώ να ζήσω λαμπρά με πλούτη, τιμές και δόξαν. Ό, τι κι αν ζητήσω, οι Τούρκοι προθύμως θα μου το δώσουν. 

Αλλά, σας λέγω την αλήθεια, αδελφοί μου. Δεν θέλω να καλοπερνώ εγώ και το Γένος μου να υποφέρη εις την δουλείαν... (Επιστολή Οδυσσέως Ανδρούτσου προς τους Γαλαξιδιώτες, από τεύχος 465 περιοδικού Η Δράση μας). 

Προτιμῶμεν νά καταβῶμεν εἰς τούς τάφους Χριστιανοί καί ἐλεύθεροι, παρά να ζήσωμε σκλάβοι, χωρίς θρησκείαν, χωρίς πατρίδα, χωρίς τιμήν (Γ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου).

Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία όλο και περισσότερο παρακολουθείται η ζωή μας από κάμερες και δορυφόρους. Όμως, πάνω και πέρα από την ανθρώπινη παρακολούθηση, υπάρχει το βλέμμα του Θεού που παρακολουθεί τα πάντα και προνοεί για τα πάντα. Ας τον παρακαλούμε να μας δίνει αυτό το μεγάλο δώρο της Παρουσίας Του, για να ζούμε δίνοντας προσοχή στον εαυτό μας. Τότε θα ζούμε και θα κινούμαστε μέσα στο Φως του Χριστού (Σπουδαία σκέψη). 

Όποιος δεν πόνεσε και δεν ταπεινώθηκε, δεν παίρνει έλεος. Έτσι το θέλησε η ανεξίκακη σοφία του Θεού! Πονέσαμε. Μας ταπείνωσαν τόσοι και τόσοι. Ας ταπεινωθούμε μπροστά Του. Θα βρούμε το έλεος στη θεία αγάπη Του (Φώτης Κόντογλου). 

Ποτέ μην τα περιφρονείς τα κάτω σκαλοπάτια, γιατί σ' αυτά πρωτοπατάς και φθάνεις στα παλάτια. Αν τύχει ν' ανεβείς ψηλά σιγά-σιγά ανέβα, για να θυμάσαι τα σκαλιά, όταν σου πουν κατέβα (Λαϊκό άσμα). 

Δεν είσαι υποχρεωμένος, Κύριε και Θεέ μου, δεν το αξίζω, δεν σου το απαιτώ εγωιστικά. Συ είσαι πάνσοφος προνοητής, συ θα μου δώσεις το καλύτερο και στην καλύτερη ώρα. Φώτιζέ με μονάχα να το δω και να το πράξω. Γενηθήτω Συ ως θέλεις. Σ' ευχαριστώ (ιδιόγραφη προσευχή πατρός Νικολάου Κογιώνη). 

Μπροστά στην άγια εικόνα σου, με χέρια σταυρωμένα, σκύβω με θάρρος να σου πω μια προσευχή, Παρθένα. Για τους γονείς μου π' αγαπώ, θερμά ζητώ μια χάρη, να τους χαρίζεις την υγειά να με έχουνε καμάρι. Των ουρανών βασίλισσα, χρυσή του ήλιου αχτίδα, μια χάρη ακόμη σου ζητώ, να σκέπεις την πατρίδα. Βοήθα, καλή μου Παναγιά, να σπάσουν τα δεσμά της, τι για την ΚΥΠΡΟ μας πολύ πονέσαν τα παιδιά της. Στον κόσμο που ταράζεται και χάνει την ειρήνη, δώσε, Μητέρα του Χριστού, ελπίδα, καλοσύνη (Παπασταύρος-Παπαγαθαγγέλου). 

Συχνά μεταξύ των ανθρώπων παρουσιάζονται διαφορές, φιλονικίες, διαμάχες, συγκρούσεις εξαιτίας των οποίων ψυχραίνεται η αγάπη, καταστρέφεται η ομόνοια, φυγαδεύεται η ειρήνη, κυριαρχεί δε η ψυχρότητα και η εμπάθεια που δηλητηριάζουν την ανθρώπινη ζωή. Και γιατί όλα αυτά; Συνήθως για μικροσυμφέροντα, για παρεξηγήσεις, για ψευτοφιλοτιμίες, για πράγματα ανάξια λόγου. Ο Χριστιανός όμως έχει πρόγραμμα της ζωής του την ειρήνη με όλους. Είναι άνθρωπος συμβιβαστικός, άνθρωπος της τιμιότητας, της δικαιοσύνης και της αγάπης. Κανέναν δεν αδικεί αυτός. Κι όταν αδικείται, χρησιμοποιεί την πραότητα, την ανοχή, τον τρόπο τον καλό, ακόμα και τη θυσία ενός υλικού συμφέροντος. Διότι ανώτερο αγαθό θεωρεί την ειρήνη και τον εξαγιασμό της ψυχής (Σπουδαία σκέψη). 

Χάρη μέγιστη και ανεκτίμητης αξίας είναι εκείνη που μας έφερε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Η χάρη αυτή περιλαμβάνει τα ύψιστα και πολυτιμότατα αγαθά. Είναι η συγχώρηση των αμαρτιών μας. Είναι το ότι γινόμαστε τέκνα αγαπητά του Θεού. Είναι το δικαίωμα της αιώνιας ζωής και δόξας. Είναι η ειρήνη και η χαρά, που δίδεται πλούσια "ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ". Όλες όμως αυτές οι δωρεές του Θεού γίνονται πραγματικότητα για κάθε Χριστιανό, όταν αυτός τις δεχθεί με πίστη, με ελπίδα τέλεια, με ευγνωμοσύνη θερμή. Δεν πρέπει να υπάρχει στην ψυχή κανείς δισταγμός για τις δωρεές αυτές του Θεού. Δεν πρέπει να μένει καμιά αμφιβολία (Σπουδαία σκέψη). 

Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν,.... ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ (Μαρκ. η, 34): ο άνθρωπος τίθεται προ του διλήμματος ή να αρνηθεί τον εαυτό του ή να αρνηθεί τον Χριστό. Ή να απορρίψει τις δικές του αξιώσεις - περί του ότι ο εαυτός του μπορεί να γίνει σωτήρας- ή να απορρίψει τις αξιώσεις του Χριστού. Ή να σταυρώσει τη σάρκα του ή να σταυρώσει τον Χριστό. Αυτός που προτιμά τον εαυτό του και τη σάρκα του στο τέλος θα φωνάξει μαζί με τους Ιουδαίους: "σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν" (Π. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν, κγ, 21).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Αθάνατοι οι ήρωες του 1821!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 39ο

Επιτρέπει ο Θεός να αντιμετωπίσουμε θλίψεις, ασθένειες, θανάτους προσφιλών προσώπων, για να βάλουμε αρχή στη μετάνοια. Οι θλίψεις μας βοηθούν να συνέλθουμε, να μετανοήσουμε ειλικρινά για τα αμαρτήματά μας, να επιστρέψουμε στην αγάπη του Πατέρα, να φθάσουμε στο Εξομολογητήρι, για να ομολογήσουμε με συντριβή τα αμαρτήματά μας στον Πνευματικό και να πούμε τον μεγάλο λόγο της μετάνοιάς μας: 

Πατέρα αμάρτησα στον Θεό και σε Σένα! Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι παιδί σου (Λουκά, ιε, 21)! Πόσοι και πόσοι ασθενείς που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία και στις κλινικές βοηθιούνται από την ασθένειά τους να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν!Συνήθως, όταν γίνεται διάγνωση μιας δύσκολης σωματικής ασθένειας, λένε οι ασθενείς ότι "τους βρήκε συμφορά". Αλλά στην πορεία "η συμφορά" αποδεικνύεται ευλογία, διότι μετανοούν, εξομολογούνται τα κρίματά τους στον Πνευματικό και βρίσκουν τον δρόμο της σωτηρίας τους. 

Ειδικότερα η ασθένεια του καρκίνου πόσους ασθενείς βοήθησε να σωθούν! Γέμισε τον Παράδεισο με Αγίους, όπως έλεγαν ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Βεβαίως, αν εμείς δεν θελήσουμε με την ελεύθερη θέλησή μας να μετανοήσουμε, και πειρασμοί να έλθουν, και επιδημίες να ενσκήψουν, και κοινωνικές ανατροπές να συμβούν, και αφόρητες καταστάσεις να δημιουργηθούν, πάλι αμετανόητοι θα μείνουμε. Το προφητικό βιβλίο της Αποκαλύψεως τέσσερις φορές αναφέρει ότι, παρόλο που την εποχή του Αντιχρίστου θα επιταθούν οι δοκιμασίες, μεγάλη μερίδα ανθρώπων που θα βρίσκονται σε αποστασία, δεν θα μετανοήσουν: "Καί οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν φόνων αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν φαρμακειῶν αὐτῶν οὔτε ἐκ τῆς πορνείας αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν κλεμμάτων αὐτῶν (θ, 21)". Δεν θα μετανοήσουν και δεν θα εγκαταλείψουν τους φόνους τους, ούτε τις μαγείες τους, ούτε την πορνεία τους, ούτε τις κλοπές τους. 

Γιατί δεν θα μετανοήσουν; Διότι τα τείχη των αμαρτωλών καρδιών μας πέφτουν από μέσα προς τα έξω και πρέπει με την ελεύθερη θέλησή μας να μετανοήσουμε. Αν δεν θελήσουμε να μετανοήσουμε, όσες θλίψεις και να έλθουν καταπάνω μας, θα παραμείνουμε σκληροί και αμετανόητοι. Αν όμως έχουμε διάθεση να μετανοήσουμε, θα βοηθηθούμε από τις θλίψεις. Διότι οι θλίψεις θα μας φέρουν τα δάκρυα της μετάνοιας. Τα δάκρυα θα μαλακώσουν το χωράφι της ψυχής μας και θα μπορέσουμε ευκολότερα να ξεριζώσουμε τα αγκάθια των παθών.

 Υπάρχουν περιπτώσεις που διαπράττουμε λάθη σοβαρά και τα αφήνουμε να περάσουν απαρατήρητα. Επειδή όμως ο άγιος Θεός βλέπει καλή διάθεση στο βάθος της καρδιάς μας, επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε θλίψεις, για να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής μας, να δούμε τις αμαρτίες που κάναμε και να μετανοήσουμε γι' αυτές, όπως συνέβη με τον προφήτη και βασιλιά Δαβίδ. Ο βασιλιάς Δαβίδ στην ώριμη ηλικία του έπεσε σε διπλό αμάρτημα, της μοιχείας και του φόνου, και δεν το κατάλαβε. 

Ο άγιος Θεός, για να τον βοηθήσει να τον καταλάβει, έστειλε τον προφήτη Νάθαν, ο οποίος διηγήθηκε στον βασιλιά την παραβολική διήγηση της αμνάδας, που την άρπαξε ένας πλούσιος από τον φτωχό, για να παραθέσει επίσημο γεύμα στον φιλοξενούμενό του. Ο Δαβίδ θύμωσε για την απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά του πλούσιου και ζήτησε να τον τιμωρήσουν. Ο Νάθαν τότε του απάντησε: Εσύ είσαι αυτός που το έκανε. "Σύ εἶ ὁ ἀνήρ ὁ  ποιήσας τοῦτο (Β' Βασ. ιβ, 7)". Έτσι ο Δαβίδ συνειδητοποίησε  το διπλό βαρύ αμάρτημά του, έκλαψε για τις αμαρτίες του και έγραψε συντετριμμένος τον Ψαλμό της μετάνοιάς του: "Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου (Ψαλμός ν [50], 3)"!

Ο βασιλιάς Δαβίδ στη γεροντική ηλικία του έπεσε και σε άλλο βαρύ αμάρτημα, στο αμάρτημα της αλαζονείας και της υπερηφάνειας. Επειδή σε όλους τους πολέμους που έκανε με τους εχθρούς του, τους νικούσε, ζήτησε από τον αρχιστράτηγό του Ιωάβ να κάνει απογραφή των ανδρών που μπορούσαν να φέρουν όπλα, για να καμαρώνει ότι έχει αξιόμαχο στράτευμα. Ο άγιος Θεός, για να τον βοηθήσει να καταλάβει το αμάρτημά του, τ9ου έστειλε έναν άλλο Προφήτη, τον Γάδ, ο οποίος του ανακοίνωσε δοκιμασία λοιμικής ασθένειας, εξαιτίας της οποίας πέθαιναν σε έξι ώρες εβδομήντα χιλιάδες Ισραηλίτες. 

Ο Δαβίδ, όπως την πρώτη φορά, έτσι και τη δεύτερη, αναγνώρισε ότι αμάρτησε ενώπιον του Θεού και είπε συντετριμμένος τον μεγάλο λόγο της μετάνοιάς του: "Ἥμαρτον σφόδρα, ὅ ἐποίησα νῦν, Κύριε· παραβίβασον δή τἠν ἀνομίαν τοῦ δούλου σου, ὅτι ἐμωράνθην σφόδρα (Β Βασ. κδ, 10)". Διέπραξα πολύ μεγάλη αμαρτία με αυτό που έκανα, Κύριε. Συγχώρησε Σε παρακαλώ, την παρανομία του δούλου Σου, διότι ενήργησα σαν πολύ ανόητος άνθρωπος. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που διαπράττουμε πολύ σοβαρά λάθη και τα λησμονούμε. Για να μην τα χρωστάμε στην άλλη ζωή, επιτρέπει ο άγιος Θεός να αντιμετωπίσουμε θλίψεις, οι οποίες μας καθαρίζουν "ἐκ τῶν κρυφίων μας".

Το αποτέλεσμα της μετάνοιας που επιτυγχάνεται είναι πολύ θαυμαστό. Καθαρίζεται η ψυχή μας! Λαμπικάρεται το εσωτερικό μας! Ακόμα κι αν είχαμε κηλίδες αμαρτίας, φεύγοντας δεν τις παίρνουμε μαζί μας, αλλά "καί ταύτας ἐνταῦθα ἀποτιθέμεθα".λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Βοηθούμαστε να τακτοποιηθούμε όσο βρισκόμαστε σ' αυτή τη ζωή. Για να είμαστε στην άλλη ζωή καθαροί και αψεγάδιαστοι. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 38ο

 

Επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις κυρίως για να μην υπερηφανευόμαστε. Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, το αδύνατο σημείο όλων των ανθρώπων, η αχίλλειος πτέρνα μας είναι ο εγωισμός και η υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια είναι παιδί της φιλαυτίας, της μητέρας των παθών, αλλά γίνεται και η ίδια μητέρα πολλών παθών. Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, οι ασθένειες και ο θάνατος, για να αδυνατίζουν την υπερηφάνεια μας, αυτή θα φούντωνε τόσο πολύ που θα μας εξομοίωνε με τους δαίμονες. Η υπερηφάνεια ασφαλώς δεν αδυνατίζει με τους επαίνους και τα χειροκροτήματα.  Με τους επαίνους και τα χειροκροτήματα θεριεύει περισσότερο. "Οὐδέν ... οὕτως εἰς ἀπόνοιαν αἴρειν εἴωθεν ὡς συνειδός γέμον κατορθωμάτων καί ψυχή μετά παρρησίας ζῶσα", παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. 

Τίποτε δεν οδηγεί τόσο πολύ στην υπερηφάνεια, όσο το να καυχόμαστε για τα κατορθώματά μας και να ξεθαρρεύουμε. Η υπερηφάνεια αδυνατίζει με τις θλίψεις, τις ασθένειες και τα λυπηρά της ζωής. Γι' αυτό τις επιτρέπει ο Θεός, για να περιμαζεύουν την υπερηφάνειά μας και να μας βοηθούν να ταπεινοφρονούμε σε όλα, σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος: "Τούς πειρασμούς καί τάς θλίψεις συνεχώρησεν εἶναι, δυναμένας αυτούς (τους ανθρώπους) καταστέλλειν και πείθειν μετριάζειν ἐν ἅπασιν". 

Ο χρυσορρήμων Πατήρ αναφέρει ως παράδειγμα τον απόστολο Παύλο, ο οποίος έφθασε ''ἕως τρίτου οὐρανοῦ'' και "εἰς τόν Παράδεισον (Β Κορινθ. ιβ, 2-4)". Αλλά για να μην υπερηφανεύεται, όπως ο ίδιος λέει, επέτρεψε ο άγιος Θεός να ταλαιπωρείται με σκόλοπα: "Καί τῇ ὑπερβολῆ τῶν ἀποκαλύψεων, ἵνα μή ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ, ἵνα μή ὑπεραίρωμαι (στ. 7)".

Για τον πειρασμό αυτό τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να μου τον απομακρύνει. Αλλά ο Κύριος μου είπε: "Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου · ¨η γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται (στ. 8-9)". Βλέπουμε στο παράδειγμα αυτό πόσο ευεργετικές είναι οι θλίψεις, διότι μαραίνουν τον εγωισμό και την υπερηφάνειά μας και λειτουργούν ως υλικό για ταπείνωση. Οι θλίψεις είναι σχολείο, που μας διδάσκει τη μηδαμινότητα και την αμαρτωλότητά μας. Όσοι φοιτούν σ' αυτό το σχολείο, και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ωφελούνται πάρα πολύ. 

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία, όταν μετανόησε για τον προηγούμενο βίο της και πήγε στην έρημο να ασκηθεί, το σώμα της μπόρεσε και το ξήρανε μέσα σ' έναν χρόνο, αλλά με τους αισχρούς λογισμούς πάλευε 17 ολόκληρα χρόνια. Κι εμείς είναι απαραίτητο να περάσουμε από καμίνι θλίψεων, για να μάθουμε να ταπεινοφρονούμε και να χαμηλώνουμε. Έλεγε έμπειρος Πνευματικός: "Ταπεινώσου, παιδί μου, αν θέλεις να ταπεινωθούν οι διάβολοι που σε θλίβουν". 

Ταπείνωση μας χρειάζεται. Αυτό είναι το ζητούμενο. Αλλά πού θα τη βρούμε την ταπείνωση; Θα τη βρούμε στη δοκιμασία των πειρασμών και των θλίψεων!Οι θλίψεις δεν μας βοηθούν μόνο να ταπεινωθούμε, αλλά και να μετανοήσουμε. Αν έχουμε την πεποίθηση ότι είμαστε σε όλα άψογοι, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε ακόμη ταπεινωθεί, ούτε μπορούμε αληθινά να μετανοήσουμε. Το αληθινό ξεκίνημα για τη μετάνοια προϋποθέτει ταπείνωση. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Φράσεις για προβληματισμό 89ο μέρος

Παιδί μου, κατά την ασθένειά σου μην παραμελείς και μην αδιαφορείς, αλλά προσευχήσου στον Κύριο και Αυτός θα σε γιατρέψει... Και στον γιατρό δώσε θέση και είσοδο ελεύθερη, διότι ο Κύριος έκανε αυτόν και ας μην απομακρυνθεί από σένα, διότι έχεις την ανάγκη του. Διότι και αυτός θα παρακαλέσει τον Κύριο, για να κατευοδώσει και κατευθύνει επιτυχώς τις προσπάθειές του προς ανάπαυση και θεραπεία από την αρρώστια, προς επιβίωση και εξακολούθηση της ζωής του πάσχοντος (Σοφία Σειρ, λη  9, 12-14). 

Στο παιδί σου και στη γυναίκα σου, στον αδελφό και τον φίλο σου μη δίνεις εξουσία και δικαιώματα πάνω σου, εφ' όσον ζεις και μη δώσεις σε άλλους τα χρήματά σου, για να μην παρακαλάς αυτούς σαν να τους έχεις ανάγκη, όταν μετανιώσεις για την πράξη σου αυτή. Εφ' όσον ζεις ακόμη και υπάρχει πνοή μέσα σου, μην ανταλλάξεις τον εαυτό σου με οτιδήποτε άλλο, ώστε άλλος να σε ορίζει και να έχει εξουσία πάνω σου. Σου συνιστώ όλα αυτά, γιατί είναι προτιμότερο να σε παρακαλούν και να έχουν την ανάγκη σου τα παιδιά σου, παρά να κοιτάζεις ικετευτικά στα χέρια των παιδιών σου (Σοφία Σειράχ, λγ, 20-22). 

Να τιμάς τον γιατρό με τιμές οι οποίες του ανήκουν, σύμφωνα με τις ανάγκες στις οποίες μας εξυπηρετεί, διότι πράγματι ο Θεός έκανε και αυτόν. Βεβαίως παρά του Υψίστου παρέχεται η θεραπεία διά μέσω του ιατρού. Γι' αυτό και από αυτόν ακόμη τον βασιλιά θα λάβει αυτός δώρα για την ιατρική του ικανότητα. Η δεξιότητα και ικανότητα του ιατρού θα τον εξυψώσει και θα τον καταστήσει διακεκριμένο και θα θαυμαστεί αυτός γι' αυτήν ενώπιον μεγάλων και επισήμων ανθρώπων (Σοφία Σειράχ, λη, 1-3). 

Η υποκρισία γίνεται η δύναμη του άνανδρου. Σχεδόν αδύνατο να ξεφύγουν απ' αυτήν άνθρωποι κυριευμένοι από οίηση. Ο άνθρωπος παλεύει ανάμεσα στο "είναι" και στο "φαίνεσθαι". Το "είναι" διαμορφώνεται από τη σχέση που έχουμε με τον Θεό. Το "φαίνεσθαι" αναφέρεται κυρίως στη σχέση μας με τους συνανθρώπους (Σπουδαία σκέψη). 

Οἱ περί τόν ἄρχοντα φαῦλοι καί τὀν ἐκείνου συνδιαβάλλουσι τρόπον: οι άνθρωποι του "περιβάλλοντος" ενός άρχοντα με την κακή συμπεριφορά τους συμβάλλουν και σ' εκείνου (του άρχοντα, του προϊσταμένου, κ.τ.λ.) τον εκφαυλισμό (Μέγας Φώτιος). 

Το αντρόγυνο ανακαλύπτεται στις διαφωνίες, τα αδέλφια στις κληρονομιές, τα παιδιά στις στερήσεις, οι φίλοι στις δυσκολίες. 

Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στον διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό (Άγιος Παΐσιος). 

Όπου η αρετή δεν εκτιμάται, εκεί η κακία μιλά ελεύθερα (Δημόκριτος).

Εκείνος που ανατρέφει και παιδαγωγεί αυστηρά το παιδί του, θα ωφεληθεί απ' αυτό και θα καυχηθεί γι' αυτό μεταξύ των γνωστών του. Εκείνος που χαϊδεύει πολύ το παιδί του, θα περιδέσει τις πληγές και τα τραύματά του από τις παρεκτροπές του. Για κάθε δε κατακραυγή κατά του παιδιού του που θα σφάλλει, θα ταράσσονται τα σπλάχνα του και το εσωτερικό του ολόκληρο (Σοφία Σειράχ λ, 2-7). 

Κάνε αυτό που μπορείς με αυτό που έχεις όπου βρίσκεσαι (Σπουδαία σκέψη). 

Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα του οποίου ο αριθμητής είναι αυτό που είναι πραγματικά, ενώ παρονομαστής είναι εκείνο που νομίζει πως είναι. Έτσι, όσο μεγαλύτερος είναι ο παρονομαστής, τόσο μικρότερο είναι το κλάσμα! (Λέων Τολστόι)

Αν δεν έχουμε τη δύναμη να συγχωρούμε τους αδελφούς μας, γκρεμίζουμε με τα χέρια μας τη γέφυρα από την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να περάσουμε (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Ύψιστος παρήγαγε από τη γη φάρμακα και κάθε φρόνιμος άνθρωπος δεν θα απορρίψει και δεν θα τα αποστραφεί. Μήπως με ξύλο δεν γλυκάθηκε το πικρό νερό της Μεράς, για να καταστεί γνωστή η δύναμη του ξύλου αυτού; Και αυτός ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους τη γνώση και επιστήμη, για να δοξάζονται αυτοί με τα θαυμαστά έργα Του. Με τα βότανα αυτά, τα οποία δημιούργησε ο Θεός, ο ιατρός θεράπευσε και σήκωσε τον πόνο του ασθενούς (Σοφία Σειράχ, λη, 4-7). 

Εσύ να μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι, ούτε να εξετάζεις πώς και γιατί το κάνουν. Σκοπός δικός σου να είναι ο εξαγνισμός της ψυχής σου και η τέλεια υποταγή του νου σου στη θεία Χάρι. Για χάρι αυτού του σκοπού να κάνεις τα πάντα: να προσεύχεσαι, να μελετάς, να λες την ευχή του Χριστού μας ταπεινά, συναισθανόμενος ότι έχεις απόλυτη ανάγκη από το έλεος του Θεού και με λίγα λόγια να κοιτάς τα πνευματικά σου (Άγιος Παΐσιος). 

Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου (στ. 18): Ο άσωτος γύρισε και βρήκε ανοιχτή την πατρική αγκαλιά. Τη συγχώρηση, την αποκατάσταση, ολόκληρο τον πατρικό πλούτο. Όταν με την ειλικρινή μετάνοιά μας γυρίζουμε στον Θεό, ξαναμπαίνουμε στην πατρική θεϊκή αγκαλιά και με τη φροντίδα Του. Ας μην αφήσουμε τον εαυτό μας μέσα σε πνευματική πείνα και σε κλίμα απουσίας της πατρικής θεϊκής αγάπης. Ο καθένας να πει: "Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου" (Σπουδαία σκέψη). 

Αἱ γνωριμίαι αἱ πολλαί καί ἄσκοποι ὁμιλίαι, οἱ γέλωτες, ἀστεϊσμοί καί οἱ ἀργολογίαι, αὐτά σκοτίζουσιν τόν νοῦν ταράσσουν τήν καρδίαν καί ἀνεπαισθήτως γίνονται ὁδός πρός ἁμαρτίαν. Τήν ἡσυχίαν πάντοτε πάντες νά ἀγαπῶμεν. Ἡ ἡσυχία εἶναι τροφή τοῦ νοῦ καί τῆς καρδίας, βάσιςδέ καί θεμέλιον πάσης ψυχῆς ἁγίας (Τα ποιήματα του καλόγερου). 

Η καρδιά προσκολλάται στον θησαυρό της, όποιος κι αν είναι. Ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα. Δένεται. Αιχμαλωτίζεται. Η ζωή μας πρέπει να είναι θεοκεντρική, χριστοκεντρική. Ο Χριστός είναι το ακρότατο αγαθό, ο θησαυρός μας, η υπέρτατη αγάπη. Μπροστά στο πρόσωπο του Θεού και τη βασιλεία Του, οι γήινοι θησαυροί είναι σκύβαλα. Στο θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μας ας ασφαλίσουμε το υπέρτατο αγαθό, τον ανεκτίμητο θησαυρό, τον Κύριο και Θεό μας. "Ὅπου ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ἡμῶν (Ματθ. στ, 21)" (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Εισήλθομεν στο πνευματικό στάδιο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής! 

Καλόν πνευματικό αγώνα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 37ο

 

Στο ιβ κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, υπάρχει μια πολύ ωραία ενότητα, η οποία έχει ως θέμα της ότι ο Κύριος μας παιδαγωγεί με τις θλίψεις  "ὡς υἱούς " Του  (βλ. Εβραίους ιβ, 1-13). Ο συγγραφέας της επιστολής επικαλείται αγιογραφικούς στίχους από το βιβλίο των Παροιμιών (γ, 11-12), στους οποίους μιλάει ο Θεός ως Πατέρας προς τα παιδιά Του και λέει στον καθένα μας: Παιδί μου, μην παραμελείς και μην βγάζεις από τον νου σου την ωφέλεια που φέρνει η παιδαγωγία του Κυρίου, που γίνεται μέσα από τις θλίψεις, και μην αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι και επιτιμάσαι από Αυτόν. 

Διότι εκείνον που αγαπά ο Κύριος, τον παιδαγωγεί με θλίψεις και μαστιγώνει με δοκιμασίες καθέναν που τον δέχεται κοντά Του σαν δικό Του παιδί: "Ὅν γάρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δέ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται (Εβρ. ιβ, 5-6). Το ρήμα "παιδεύω" στην Αγία Γραφή δεν σημαίνει "ταλαιπωρώ", "βασανίζω", αλλά "παιδαγωγώ". 

Ο φιλάνθρωπος Πατέρας και Θεός δεν μας παιδεύει, ούτε μας βασανίζει, αλλά μας αγαπά με άπειρη αγάπη και μας παιδαγωγεί σαν παιδιά Του. Επιτρέπει τις θλίψεις από αγάπη, για το καλό μας, για να μας προφυλάξει από το κακό και την αμαρτία και να μας βοηθήσει να προαχθούμε στην αρετή και την τελειότητα. Υπάρχει καλός πατέρας που να μην παιδαγωγεί το παιδί του; Ποιος γιος είναι εκείνος που δεν τον παιδαγωγεί ο πατέρας του; "Τίς γάρ ἐστιν υἱός ὅν οὐ παιδεύει πατήρ; (στ. 7)". Πραγματικά κανείς. 

Αν οι σαρκικοί γονείς παιδαγωγούν τα παιδιά τους για το καλύτερο, δηλαδή τα συμβουλεύουν, τα ελέγχουν, τα τιμωρούν, χρησιμοποιούν ακόμα και την παιδαγωγική ράβδο τους, αν χρειασθεί, πολύ περισσότερο μας παιδαγωγεί σαν παιδιά του ο άγιος Θεός. Μας παιδαγωγεί με τις θλίψεις, για να καρποφορήσουμε τους καρπούς της αρετής. Όλα τα κάνει όχι για να πάρει κάτι από εμάς, αλλά για να μας δωσει. "Πάντα ποιεῖ ἵνα δῷ ἡμῖν", λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 

Και μάλιστα προσφέρεται να μας χαρίσει όχι κάτι μικρό κι ασήμαντο, αλλά το σπουδαιότερο: θέλει να μας κάνει μετόχους της αγιότητας και μακαριότητάς Του. Μας παιδαγωγεί "ἐπί τό συμφέρον, εἰς τό μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ (στίχος 10)". Αυτή την πνευματική ωφέλεια των θλίψεων ας μην την παρατρέξουμε, διότι  έχει πολύ βαρύνουσα σημασία. Με την παιδεία των θλίψεων γινόμαστε μέτοχοι της αγιότητας και μακαριότητας του Θεού! 

Το ότι επιτρέπει ο άγιος Θεός να αντιμετωπίζουμε θλίψεις, είναι επομένως πολύ ισχυρή απόδειξη της πατρικής αγάπης Του. "Ἐγώ ὅσους ἐάν φιλῶ, ἐλέγχω καί παιδεύω", βεβαιώνει ο Κύριος στο ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως (γ, 19). Εκείνους τους οποίους εγώ αγαπώ, τους ελέγχω και τους παιδαγωγώ και τους βοηθώ επάνω στα πράγματα και στα γεγονότα της ζωής τους να γνωρίσουν τα σφάλματά τους και να διορθωθούν. 

Επίσης το ότι μας παιδαγωγεί ο Θεός με τις θλίψεις είναι πολύ ισχυρή απόδειξη του ότι μας αναγνωρίζει γνήσια παιδιά Του. "Οὐ εἶπε, πᾶς ὁ μαστιζόμενος, υἱός, άλλά πᾶς ὁ υἱός μαστιγοῦται",Δεν είπε: όποιος μαστιγώνεται είναι υιός, αλλά όποιος είναι γνήσιος υιός του Θεού, δοκιμάζεται με θλίψεις. Μαστιγώνονται, συνεχίζει ο ιερός Πατήρ και οι ανδροφόνοι, και οι ληστές και οι γὀητες και οι τυμβωρύχοι. Αλλά εκείνοι, "οὐχ ὡς υἱοί μαστιγοῦνται, ἀλλά ὠς κακοί κολάζονται". Ενώ οι άνθρωποι του Θεού παιδαγωγούνται "ὡς υἱοί". Εάν δεν δοκιμάζονταν με θλίψεις, αυτό θα ήταν απόδειξη ότι θεωρούνται νόθα, κι όχι γνήσια παιδιά του Θεπύ (πρβλ. Εβρ. ιβ, 8). 

Άρα η παιδεία του Κυρίου είναι θεία παιδαγωγία που αποβλέπει στο πνευματικό και αιώνιο συμφέρον μας. Είναι μετάληψη της αγιότητας του Θεού. "Ἄρα ἡ παιδεία συμφέρον, ἄρα ἡ παιδεία μετάληψις ἁγιότητος ἐστι", επιλέγει ο χρυσορρήμων Πατήρ. Κι ακόμη δείχνει ότι ο ουράνιος Πατέρας και Θεός ευδοκεί στα υπάκουα παιδιά Του. Θέλει να μας χαρίσει τη Βασιλεία Του: "Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ Πατήρ ὑμῶν δοῦναι ἡμῖν τήν βασιλείαν (Λουκ. ιβ, 32)". 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!