Επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις κυρίως για να μην υπερηφανευόμαστε. Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, το αδύνατο σημείο όλων των ανθρώπων, η αχίλλειος πτέρνα μας είναι ο εγωισμός και η υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια είναι παιδί της φιλαυτίας, της μητέρας των παθών, αλλά γίνεται και η ίδια μητέρα πολλών παθών. Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, οι ασθένειες και ο θάνατος, για να αδυνατίζουν την υπερηφάνεια μας, αυτή θα φούντωνε τόσο πολύ που θα μας εξομοίωνε με τους δαίμονες. Η υπερηφάνεια ασφαλώς δεν αδυνατίζει με τους επαίνους και τα χειροκροτήματα. Με τους επαίνους και τα χειροκροτήματα θεριεύει περισσότερο. "Οὐδέν ... οὕτως εἰς ἀπόνοιαν αἴρειν εἴωθεν ὡς συνειδός γέμον κατορθωμάτων καί ψυχή μετά παρρησίας ζῶσα", παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος.
Ο χρυσορρήμων Πατήρ αναφέρει ως παράδειγμα τον απόστολο Παύλο, ο οποίος έφθασε ''ἕως τρίτου οὐρανοῦ'' και "εἰς τόν Παράδεισον (Β Κορινθ. ιβ, 2-4)". Αλλά για να μην υπερηφανεύεται, όπως ο ίδιος λέει, επέτρεψε ο άγιος Θεός να ταλαιπωρείται με σκόλοπα: "Καί τῇ ὑπερβολῆ τῶν ἀποκαλύψεων, ἵνα μή ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ, ἵνα μή ὑπεραίρωμαι (στ. 7)".
Για τον πειρασμό αυτό τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να μου τον απομακρύνει. Αλλά ο Κύριος μου είπε: "Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου · ¨η γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται (στ. 8-9)". Βλέπουμε στο παράδειγμα αυτό πόσο ευεργετικές είναι οι θλίψεις, διότι μαραίνουν τον εγωισμό και την υπερηφάνειά μας και λειτουργούν ως υλικό για ταπείνωση. Οι θλίψεις είναι σχολείο, που μας διδάσκει τη μηδαμινότητα και την αμαρτωλότητά μας. Όσοι φοιτούν σ' αυτό το σχολείο, και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ωφελούνται πάρα πολύ.
Η οσία Μαρία η Αιγυπτία, όταν μετανόησε για τον προηγούμενο βίο της και πήγε στην έρημο να ασκηθεί, το σώμα της μπόρεσε και το ξήρανε μέσα σ' έναν χρόνο, αλλά με τους αισχρούς λογισμούς πάλευε 17 ολόκληρα χρόνια. Κι εμείς είναι απαραίτητο να περάσουμε από καμίνι θλίψεων, για να μάθουμε να ταπεινοφρονούμε και να χαμηλώνουμε. Έλεγε έμπειρος Πνευματικός: "Ταπεινώσου, παιδί μου, αν θέλεις να ταπεινωθούν οι διάβολοι που σε θλίβουν".
Ταπείνωση μας χρειάζεται. Αυτό είναι το ζητούμενο. Αλλά πού θα τη βρούμε την ταπείνωση; Θα τη βρούμε στη δοκιμασία των πειρασμών και των θλίψεων!Οι θλίψεις δεν μας βοηθούν μόνο να ταπεινωθούμε, αλλά και να μετανοήσουμε. Αν έχουμε την πεποίθηση ότι είμαστε σε όλα άψογοι, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε ακόμη ταπεινωθεί, ούτε μπορούμε αληθινά να μετανοήσουμε. Το αληθινό ξεκίνημα για τη μετάνοια προϋποθέτει ταπείνωση. Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου