Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 27ο- α μέρος)

Χωμένο στις βελανιδιές και τις οξιές το ορεινό χωριό της Μακεδονίας τραβούσε κάθε καλοκαίρι πολλούς παραθεριστές, Πήγαιναν να καθαρίσουν τα πνευμόνια τους από τα καυσαέρια της πόλης. Επτακόσια μέτρα υψόμετρο. Δροσερό αεράκι, ησυχία και προπάντων ανοιχτοσύνη καρδιάς. Δεν έβλεπες να τρέχουν στους δρόμους οι άνθρωποι, για να προλάβουν το λεωφορείο και τις δουλειές, όπως γίνεται καθημερινά στις πόλεις μας. Χαιρετιόντουσαν, καλημερίζονταν μεταξύ τους με απλότητα και αδελφοσύνη. 

Γέννημα και θρέμμα αυτού του χωριού ήταν κι ο μπάρμπα-Σπύρος. Χρόνια τώρα περνούσε τις μέρες του κοντά στα πρόβατά του. Το κοπάδι του, εκατό περίπου ζωντανά, ήταν η ζωή του. Τα φρόντιζε, τα προστάτευε κι εκείνα τον πλήρωναν ανάλογα. Γάλα, μαλλί, προβιά κρέας, πλούσια η αμοιβή των κόπων του. Ήταν οι μέρες που είχαν γεννήσει οι προβατίνες, κι ο μπάρμπα-Σπύρος είχε τις χαρές του. Έβλεπε τα αρνάκια, που' τρεχαν πίσω από τις μανάδες τους και μάθαιναν τα φερσίματά τους κι αναγάλλιαζε η καρδιά του. Μερικά ήταν κάτασπρα. Άλλα ήταν ραντιστά με μαύρες βούλες στη ράχη και στα πλευρά τους και δυο-τρία ήταν κατάμαυρα. 

Εκεί όμως που το χαιρόταν κι έκανε τα σχέδια και τα όνειρά του γι' αυτά, βλέπει κάποιο πρωινό ξαφνικά να κατεβαίνει ένα πελώριο μαυρωπό πουλί από τον ουρανό, ν' αρπάζει στα νύχια του ένα αρνάκι και να χάνεται αμέσως πετώντας με ορμή στα ύψη. Τα' χασε ο μπαρμπα-Σπύρος. Δεν πρόλαβε καν να αντιδράσει. Η επίθεση ήταν αναπάντεχη. Ήταν και εποχή που απαγορευόταν το κυνήγι. Το έκλαψε πολύ το αρνάκι του. Όλη την ημέρα ήταν κακόκεφος. Σκεφτόταν την επίθεση του πουλιού. Το άλλο πρωινό, ενώ άρμεγε και κόντευε ν' αποτελειώσει, το αρπακτικό πουλί έκανε δεύτερη ξαφνική επίθεση κι άρπαξε στα γαμψά νύχια του κι άλλο αρνάκι. 

Ο Σπύρος ένιωσε πόνο στην καρδιά του. Άφησε τη δουλειά και πήγε και ξάπλωσε λιγάκι σ' ένα ντιβάνι, για να συνέλθει. Τα πράγματα έγιναν δύσκολα, σκεφτόταν. Καλόμαθε το όρνιο και θα μου φάει τα αρνιά. Κάτι πρέπει να γίνει, μα τι; Πώς ν' αντιδράσει; Πέρασαν από το μυαλό του πολλές λύσεις, μα όλες τις έβλεπε κάπως αβέβαιες. Τελικά κατέληξε σε μια και την έβαλε σε εφαρμογή αμέσως, για να προλάβει το κακό. Λίγα μέτρα από τη στάνη, στην άκρη του χωριού, ζωσμένο από όμορφο περιποιημένο κήπο ήταν το σπίτι του παπα-Χρύσανθου, του παπά του χωριού τους, που όλους τους χωριανούς τους αγαπούσε σαν λογικά πρόβατά του. Χωρίς να χάνει καιρό, έτρεξε και χτύπησε την πόρτα του. Βγήκε η πρεσβυτέρα. 

- Καλημέρα, μπαρμπα-Σπύρο, πώς από εδώ;

συνεχίζεται....

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Ο γυπαετός, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Φράσεις για προβληματισμό 83ο μέρος

Ὁ ταχύ ἐμπιστεύων κοῦφος καρδίᾳ καί ὁ ἁμαρτάνων εἰς ψυχήν αύτοῦ πλημμελήσει. Ο εὐφραινόμενος καρδίᾳ καταγνωσθήσεται: εκείνος που εύκολα κι αμέσως δίνει εμπιστοσύνη, είναι επιπόλαιος κι ελαφρύς κατά τη διάνοια. Αυτός δε που συνεχώς αμαρτάνει, φταίει και δημιουργεί τρομερές συνέπειες στην ψυχή του. Εκείνος που αισθάνεται ευχαρίστηση και χαρά στην καρδιά του για το κακό θα καταδικαστεί και θα κατακριθεί από τον Θεό (Σοφία Σειράχ, ιθ, 4-5). 

Ας μην αφήνουμε την ψυχή μας να προσκολληθεί στα υλικά αγαθά, στα πλούτη και την καλοπέραση. Ενδέχεται κανείς να έχει και λίγα, ελάχιστα, και όμως να είναι περισσότερο από τον πλούσιο προσκολλημένος σ' αυτά. Τον Χριστό να αγαπάμε με όλη μας την ψυχή. Αυτός είναι ο μεγάλος θησαυρός μας που κάνει τη ζωή μας ειρηνική και θα μας βοηθήσει και για τη ζωή μας στη Βασιλεία Του, την επουράνια (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 2ος, σελ. 161). 

Για τους νέους η μόρφωση είναι σωφροσύνη, για τους ηλικιωμένους παρηγοριά, για τους φτωχούς πλούτος και για τους πλούσιους στόλισμα (Διογένης ο Λαέρτιος).

Η σιγή σε θέματα πίστεως είναι τρίτο είδος αθεΐας μετά την άρνηση του Θεού και την απόρριψη του Ιησού Χριστού (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς). 

Τίς δώσει μοι ἐπί στόμα μου φυλακήν καί έπί τῶν χειλέων μου σφραγίδα πανοῦργον, ἴνα μή πέσω ἀπ' αὐτῆς καί ἡ γλῶσσα μου ἀπολέσῃ με; : ποιος θα δώσει στο στόμα μου φρουρά και στα χείλη μου σφραγίδα ώστε να μην ξεφύγω και να μην πέσω έξω απ' τη φρουρά και τη σφραγίδα αυτήν και η γλώσσα μου με καταστρέψει; (Σοφία Σειράχ κα, 27).

Κανένας που αμαρτάνει δεν μπορεί να πάρει συνήγορο της αμαρτίας του την αδυναμία της σάρκας. Γιατί η ένωση με τον Θεό Λόγο ενδυνάμωσε με τη διάλυση της κατάρας όλη τη φύση μας και αφαίρεσε κάθε πρόφαση από τη γνώμη μας για την προσκόλλησή της στα πάθη. Όντας, δηλαδή, η θεότητα του Λόγου κατά χάρη μαζί πάντοτε με όσους πιστεύουν σ' αυτόν απομαραίνει τον νόμο της αμαρτίας που είναι στη σάρκα μας. Όπως ο κασσίτερος, όταν μαυρίσει, αποκτά πάλι τη λάμψη του, έτσι κι όσοι πιστεύουν, ακόμα κι αν μαυρίζουν αμαρτάνοντας, παίρνουν πάλι τη λάμψη τους με τη μετάνοια. Γι' αυτό τον λόγο ίσως και η πίστη παρουσιάστηκε με κασσίτερο (Μάξιμος ο Ομολογητής). 

Να συγχωρούμε, αν όχι από αγάπη για τον άλλον, τουλάχιστον από ενδιαφέρον για τη δική μας σωτηρία -είναι κι αυτό ένα πρώτο βήμα. Η ανεξικακία είναι πολύ μεγάλη αρετή. Μας εξομοιώνει με τον Θεό, ο οποίος συνέχεια συγχωρεί όσους μετανοούν κι ελεεί όλους. Αυτή (η ανεξικακία) μας ανοίγει τον Παράδεισο. "Αν συγχωρείς μέσα από την καρδιά σου όσους σου φταίνε, εγώ θα σου συγχωρήσω όλα τα αμαρτήματά σου, όσο πολλά κι αν είναι αυτά". Τι συμφέρουσα πρόταση! Τι επιείκεια, τι έλεος εφαρμόζει ο Κύριος απέναντί μας! (Σπουδαία σκέψη)

Μην παραπονιέσαι για κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί, αλλά διόρθωσε αυτό που σε κάνει να παραπονιέσαι... Τα παράπονα, όταν δεν εκφράζονται, πληθαίνουν κι όταν αποσιωπούνται, σβήνουν. (Σπουδαίες σκέψεις).

Πάντα με το παράπονο τα χείλη μου ανοίγει, γιατί είναι η πίκρα μου πολλή κι είναι η χαρά μου λίγη (Λαϊκό τετράστιχο). 

Εκείνος που μισεί την πολυλογία και τη φλυαρία λιγοστεύει τις αμαρτίες και τις πτώσεις του. Μην επαναλάβεις ποτέ απερίσκεπτο λόγο και φλυαρία άλλου, και δεν θα ζημιωθείς, ούτε θα χάσεις τίποτε. Ούτε ενώπιον φίλου, ούτε ενώπιον εχθρού μην αφηγείσαι τον λόγο και τη φλυαρία αυτή. Κι αν δεν πρόκειται με την απόκρυψη να αμαρτήσεις, μη την φανερώσεις (Σοφία Σειράχ, ιθ, 6-8). 

Υπάρχει άνθρωπος που σιωπά και ο οποίος δια της σιωπής του αποδεικνύεται σοφός κι υπάρχει άλλος που γίνεται μισητός από την πολυλογία του. Δυο είδη σιωπής υπάρχουν. Σιωπά ένας, διότι δεν έχει κάτι να πει. Και σιωπά άλλος, διότι γνωρίζει τον κατάλληλο καιρό, κατά τον οποίο πρέπει να μιλήσει. Ο συνετός άνθρωπος θα σιωπά, μέχρις ότου έλθει ο κατάλληλος καιρός να μιλήσει. Ο αλαζόνας όμως και ανόητος δεν θα προσέξει, αλλά θα υπερπηδήσει τον κατάλληλο χρόνο (Σπουδαία σκέψη). 

Την ψυχή μας, αδελφοί μου, την ψυχή μας. Αυτήν ας προσέξουμε να μην τη χάσουμε. Για τη σωτηρία της ψυχής μας σταυρώθηκε ο Κύριός μας. Ας προσπαθούμε να ζούμε όπως μας ζητεί. Να Τον ακολουθούμε μιμούμενοι το παράδειγμά Του :'Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι (Μαρκ. η, 34)". (Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Σωτήρ, τόμος 2ος). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 26ο (β-τελευταίο μέρος)

 

- Τι είναι αυτό που κάνεις; του' πε βλέποντάς τον κάποτε ένας συγχωριανός του, που' μενε στην απέναντι πολυκατοικία. Ζημιώνεσαι ο ίδιος και θα το κλείσεις σύντομα το μαγαζί. Να τα διαλέγουν οι πελάτες, το καταλαβαίνω. Όχι όμως να τα διαλέγεις και συ για λογαριασμό τους!

- Μα δεν κάνει ν' αδικώ τους ανθρώπους, κυρ-Πέτρο μου!

- Και σε σένα ποιος σε σκέφτεται; Ό, τι θα κέρδιζες, το χάνεις την ίδια στιγμή!

- Έχει ο Θεός, μπάρμπα-Πέτρο! Δεν θα μ' αφήσει Εκείνος!

- Έχει ο Θεός, βέβαια, μας έδωσε όμως και μυαλό....

Οι μέρες κι οι μήνες κυλούσαν κι η δουλειά του μαγαζιού προχωρούσε κανονικά. Τα κέρδη όμως ήταν μηδαμινά. Ψευτοζούσε. Δεν παραπονιόταν όμως ποτέ. Ούτε άλλαζε την τακτική του...

Μια μέρα μπήκε στο μανάβικο κάποιος μεσόκοπος κύριος, που τον τελευταίο καιρό έμπαινε στο μαγαζί και ψώνιζε κάθε μέρα. Αφού έκανε τα ψώνια του και περίμενε να φύγει και η τελευταία πελάτισσα, πλησίασε τον Νίκο και του' πε:

- Κύριε Νίκο, σε βλέπω που εκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή στον Άγιο Ελευθέριο και πρόσεξα και πως φροντίζεις να μην αδικήσεις κανέναν πελάτη σου. Δείχνεις πως είσαι άνθρωπος του Θεού, τίμιος και σωστός.

Δεν ξέρω βέβαια αν σε απασχολεί θέμα εργασίας, πάντως σκέφτηκα να σου κάνω μια πρόταση: Έχω ένα καλό βιβλιοπωλείο σε κεντρική θέση κι ένα σπίτι εδώ δίπλα. Είμαι άτεκνος και δεν έχω κανέναν κληρονόμο. Τώρα λοιπόν που παίρνω σύνταξη, λέω να σου δώσω το κατάστημά μου και να σε πάρω στο σπίτι μου, για να΄ χω κάποιον συντροφιά στα γεράματά μου. Θα χρειαστεί βέβαια ν' αφήσεις το μανάβικο και ν' αναλάβεις το μεγάλο βιβλιοπωλείο μου, που αφήνει πολλά κέρδη. Τι λες; Σκέψου το και μου απαντάς άλλοτε. 

- Ευχαριστώ πολύ, κύριε Στάθη. Τώρα εξηγώ τα προσεκτικά βλέμματα που ρίχνατε στην αφεντιά μου τον τελευταίο καιρό. Θα το σκεφτώ και θα σας απαντήσω...

Το σκέφτηκε, το καλοσκέφτηκε, έκανε και την προσευχή του και από τον επόμενο μήνα ανέλαβε τη διεύθυνση του κεντρικού βιβλιοπωλείου με τη μεγάλη πελατεία. Μια νέα ζωή ξανοίχτηκε εμπρός του από τότε. Το χέρι του Θεού τον προστάτευσε όλα τα χρόνια και να που έφθασε και στη σύνταξη ζώντας μέσα στις ευλογίες του Κυρίου. 

Πόσο πλημμυρισμένο από ευγνωμοσύνη νιώθει το είναι του, καθώς σκέφτεται τις επαγγελματικές και οικογενειακές δωρεές του Θεού! Και τώρα που ξεκουράζεται για λίγο σ΄ ένα ωραίο χωριό, έξω από την Πάτρα, ενώνει τη φωνή της καρδιάς του με τα τραγούδια της καρδερίνας την ημέρα και του γκιώνη τη νύχτα, και στέλνει το γλυκό του ευχαριστώ στον Ευεργέτη του. Και μοιάζει το ευχαριστώ του αυτό σαν το απαλό άρωμα των πολύχρωμων λουλουδιών που τον κυκλώνουν ολόγυρα. 

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Δεν θα με αφήσει, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 26ο (α μέρος)

Ολόγιομο το αυγουστιάτικο φεγγάρι ασημώνει τη θάλασσα, που απλώνεται προς τα Επτάνησα. Μες στη σιγαλιά του ήρεμου τοπίου με τις ελιές, τα αμπέλια, τις συκιές και τους ευκάλυπτους, ο μπάρμπα-Νίκος, καθισμένος στη ράχη του λόφου, αναπολεί τα περασμένα. Έχει αποχαιρετίσει από καιρό τα εβδομήντα. Κοντά πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που' φυγε από το χωριό του, κάπου στην Εύβοια, κι ήλθε για να φτιάξει τη ζωή του στην Αθήνα. Κάποιος συγχωριανός του, μακρινός του συγγενής, Θεός σχωρέσ' τον, τον πήρε, θυμάται, στη δουλειά του και θέλησε να του μάθει και τα μυστικά του εμπορίου. Μερικά του φερσίματα όμως χτυπούσαν άσχημα στη νεανική του καρδιά. Δεν του άρεσε το ψέμα και η ατιμία. Ήθελε παστρικές δουλειές. 

- Έτσι, όπως πας, δεν θα προκόψεις ποτέ, του' πε κάποτε σουφρωμένος ο συγγενής του. Άκου και μένα, που' χω φάει τη ζωή με το κουτάλι. Με τους σταυρούς και τα λιβανιστήρια δεν πας ποτέ μπροστά... 

Το άλλο αφεντικό, που βρήκε μετά από καιρό, ήταν τίμιος άνθρωπος. Σοβαρός και γλυκομίλητος, ο κυρ Αντρέας, έκρυβε μες στο παχύ του σώμα μια πολύ λεπτή καρδιά. Δεν θυμάται να του' πε πικρό λόγο ποτέ. Κι όταν έβρισκαν αραιά και που, λίγη ώρα κι έμεναν μόνοι τους, τον ορμήνευε για το πώς έπρεπε να φέρνεται στους πελάτες:

- Οι πελάτες είναι η ζωή μας. Κι ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο. Να τον περιποιείσαι, αν θέλεις να τον έχεις πάντα δικό σου....

Τι να γίνεται, άραγε, τώρα ο κυρ Αντρέας; Όταν τον άφησε, φεύγοντας για τον στρατό, έμαθε πως πήρε σύνταξη και μετακόμισε στην Άρτα, στους δικούς του. Χρυσός άνθρωπος, στ' αλήθεια.....

Μετά το στρατιωτικό, με κάτι οικονομίες που είχε βάλει στην άκρη, άνοιξε δικό του μαγαζί, κάπου προς το τέρμα της Ιπποκράτους. Ήταν ένα μικρό μανάβικο. Το αγαπούσε πολύ το μαγαζί του ο Νίκος. Το ξεσκόνιζε και το καθάριζε κάθε μέρα. Τακτοποιούσε συχνά τα τελάρα με τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά και τα λαχανικά κι ήθελε να λάμπουν όλα από πάστρα και τάξη. Ασβέστωνε επίσης τακτικά και το πεζούλι του πεζοδρομίου, για να είναι όλα καθαρά και να μη μολύνονται τα τρόφιμα. 

Στον τοίχο, δίπλα στη ζυγαριά, κοντά στο τραπέζι με το ταμείο, είχε κρεμάσει έναν Σταυρό με φίλντισι, που του τον είχε δώσει φεύγοντας απ' το χωριό η μακαρίτισσα η μάνα του.  Η γειτονιά τον γνώρισε σύντομα κι οι πελάτες ένας ένας άρχισαν να μπαινοβγαίνουν στο μαγαζί του. Σε όλους φερόταν με ευγένεια και καλοσύνη και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν ήθελε ν' αδικήσει κανέναν. Όταν έβαζε στη σακούλα τα φρούτα κι έβλεπε κανένα χαλασμένο, το' βγαζε στην άκρη κι έπειτα το πετούσε. Δεν προσπαθούσε να το δώσει κι αυτό μαζί με τα γερά. 

συνεχίζεται....

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Δεν θα με αφήσει, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Φράσεις για προβληματισμό 82ο μέρος

 

Πάσχα του καλοκαιριού έχει ονομασθεί η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που γιορτάζουμε τον Αύγουστο. Βουνά και πεδιάδες και δροσερά νησιά, πολιτείες μικρές, αλλά και μεγαλύτερες, που εξαγιάζονται με τους ωραίους ιερούς ναούς της, χρωματίζουν με φως τις ημέρες αυτές της ζωής μας. Εις πείσμα των αθέων και των απίστων, η Παναγία βασιλεύει στην πατρίδα μας. Οι περισσότεροι ιεροί ναοί της Ελλάδος είναι αφιερωμένοι στην Παναγία μας (Σπουδαία σκέψη). 

Η Παναγιά η Προυσιώτισσα, μεγάλο το όνομά της καθέναν παραστέκεται κι όποιος πονάει σιμά της. Πρώτη κυρά της Ρούμελης κι Αρχόντισσα στη χάρι, κανένας δεν της ζήτησε και πήγε, χωρίς να πάρει. Λες κι είναι το χεράκι της ολούθε που μας σώνει και όποιος δεν έχει το φιλεί κι αν έχει το χρυσώνει (Αθ. Κυριαζής). 

Ο συνετός άνθρωπος θα είναι σε όλα προσεκτικός και ευλαβής, και κατά τις μέρες που επικρατούν παντός είδους αμαρτίες, θα προσέξει να μην παρασυρθεί σε κάποιο σφάλμα. Άνθρωποι οι οποίοι με σύνεση και σοβαρότητα προσέχουν τα λόγια τους, καλλιεργούν κι αυτοί τη Σοφία, και με αφθονία, σαν βροχή, εκβάλλουν από το στόμα τους αποφθέγματα, παροιμίες και λόγια σοφά (Σοφία Σειράχ ιη, 27-29). 

Η επιστήμη και η γνώση της πονηρίας και κακίας δεν είναι πραγματική σοφία. Και όπου συμβούλια και συσκέψεις αμαρτωλών, δεν υπάρχει σύνεση και φρονιμάδα. Υπάρχει πονηρή ικανότητα και ευφυία και είναι αυτή σιχαμερή ενώπιον του Θεού. Είναι άνθρωπος άμυαλος εκείνος, ο οποίος στερείται την αληθινή σοφία και σύνεση (Σοφία Σειράχ ιθ, 22-23). 

Να επιπλήξεις τον φίλο σου με επιφύλαξη, μήπως δεν έκανε το κακό για το οποίο τον παρατηρείς. Και εάν το έπραξε, να τον συμβουλεύσεις να μην το επαναλάβει. Να συνεξηγηθείς μαζί του, γιατί πολλές φορές γίνεται διαβολή και συκοφαντία και γι' αυτό να μην πιστεύεις τον καθένα(Σοφία Σειράχ ιθ, 13-15). 

Να είσαι εχέμυθος, διότι ο άλλος θα σε ακούσει και θα φυλάξει ό, τι είπες και στον κατάλληλο καιρό θα εκδηλώσει το μίσος του προς εσένα. Άκουσες κάποιον λόγο μυστικό; Ας πεθάνει μαζί σου, χωρίς να τον φανερώσεις. Να έχεις θάρρος και να μη φοβάσαι. Δεν υπάρχει κίνδυνος να σε διαρρήξει εάν δεν τον πεις... Όπως ένα βέλος καρφωμένο στον μηρό σώματος προξενεί πόνο, έτσι και το μυστικό προκαλεί στενοχώρια στην καρδιά του ανόητου (Σοφία Σειράχ ιθ, 9-12).     

Ἀπό ὁράσεως ἐπιγνωσθήσεται ἀνήρ, καί ἀπό ἀπαντήσεως προσώπου ἐπιγνωσθήσεται νοήμων. Στολισμός ἀνδρός καί γέλως ὀδόντων καί βήματα ἀνθρώπου ἀναγγέλλει τά περί αὐτοῦ: ο άνθρωπος γνωρίζεται από το βλέμμα του και από το κοίταγμά του, ο δε μυαλωμένος και έξυπνος άνθρωπος γίνεται αντιληπτός από την έκφραση του προσώπου του. Ο τρόπος με τον οποίο ντύνεται και στολίζεται ένας άνθρωπος, το θορυβώδες ή μετρημένο γέλιο του και το σεμνό ή άτακτο βάδισμά του μαρτυρούν και αναγγέλλουν τι άνθρωπος είναι (Σοφία Σειράχ ιθ, 29-30). 

Ἐρέτην χρή πρῶτα γενέσθαι πρίν πηδαλίοις ἐπιχειρεῖν. Κᾆτ΄ ἐντεῦθεν πρωρατεῦσαι καί τούς ἀνέμους διαθρῆσαι, κἆτα κυβερνῶν αὐτόν ἑαυτῷ: πρώτα πρέπει να γίνει κάποιος κωπηλάτης προτού να γίνει πηδαλιούχος, έπειτα πρωράτης ναύκληρος, λοστρόμος - ικανός να ξεχωρίζει τους ανέμους- και κατόπιν να γίνει κι αυτός κυβερνήτης (Αρχαίο ρητό). 

Μυῖαι σαπριοῦσιν σκευασίαν ἐλαἰου ἡδύσματος: οι μύγες που ψόφησαν μέσα στο μύρο το βρομίζουν (Εκκλησ. ι, 1).

Μικρό ολίσθημα είναι δυνατόν να αμαυρώσει και την πλέον "αἰγλήεσσαν φήμην", δηλαδή τον πιο φημισμένο άνθρωπο.,,, Μικροί κόκκοι σκόνης καταστρέφουν τα έπιπλα....Μια σταγόνα χολής μέσα σε ένα γεμάτο ποτήρι νερού αχρηστεύει όλο το περιεχόμενο του ποτηριού (Σπουδαίες σκέψεις). 

Προτού να μιλήσεις εξέταζε καλά τι θα πεις και προτού σε καταλάβει η αρρώστια, λάμβανε μέτρα θεραπευτικά. Αρρώστια είναι και κάθε παρεκτροπή της αχαλίνωτης γλώσσας. Προτού κριθείς από τον Θεό εξέταζε τον εαυτό σου και τότε - κατά την ώρα που θα σε επισκεφθεί, για να σε δικάσει- θα βρεις έλεος (Σοφία Σειράχ ιη, 19-20). 

Ο Χριστός είναι το κεφάλι, εμείς το σώμα. Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει κάποιο κενό διάστημα ανάμεσα στο κεφάλι και στο υπόλοιπο σώμα; Αυτός είναι το θεμέλιο, εμείς η οικοδομή. Ο Χριστός είναι η άμπελος εμείς τα κλήματα.... Ο Χριστός είναι ο πρωτότοκος, εμείς οι αδελφοί Του. Αυτός είναι ο κληρονόμος, εμείς οι συγκληρονόμοι. Αυτός η ζωή, εμείς οι ζωοποιούμενοι... Αυτός είναι το φως, εμείς οι φωτιζόμενοι. Όλα αυτά φανερώνουν ένωση και αδιάρρηκτο σύνδεσμο. Δεν επιτρέπουν κανένα κενό, ούτε το παραμικρό ανάμεσα σε εμάς κι Εκείνον (Ιωάννης ο Χρυσόστομος). 

Κύριε, Πάτερ, εσύ που ορίζεις και κυβερνάς τη ζωή μου, μη με εγκαταλείπεις στην ακυβερνησία των απρόσεκτων λόγων μου, μη με αφήνεις να πέφτω στα αμαρτήματα της γλώσσας. Χάριζέ μου διάνοια σκεπτόμενη που αποφασίζει συνετά. Δώσε οι λόγοι μου να είναι καρπός μελέτης βαθιάς των πραγμάτων και ώριμης απόφασης (Σπουδαία προσευχή). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Εύχομαι μια εποικοδομητική και συν Θεώ ευλογημένη σχολική χρονιά σε εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 25ο (β μέρος-τελευταίο)

 

Την άλλη μέρα χειρουργήθηκε. Δεν είχε όρεξη για φαγητό και φαινόταν ότι δεν είχε μέρες ζωής. Η Ζηνοβία πηγαινοερχόταν κοντά της από την Κόρινθο και καθώς την έβλεπε τελείως εξαντλημένη, αποφάσισε ένα απόγευμα και της είπε: 

- Μαλέλα μου, εμείς οι Χριστιανοί πιστεύουμε ότι με το Βάπτισμα καθαρίζεται ο άνθρωπος από κάθε αμαρτία και γίνεται έτοιμος, για να κληρονομήσει την ευτυχία των Ουρανών. 

Σου έχω πει άλλοτε πόσο μας αγαπάει ο Χριστός, ο Οποίος σταυρώθηκε για μας, για να σωθούμε από τα νύχια του Διαβόλου και να ζούμε ευτυχισμένοι στον Παράδεισο. Πιστεύεις στον Χριστό μας;

- Ναι! απάντησε εκείνη με ξεψυχισμένη φωνή. 

- Θέλεις να βαπτιστείς στο Όνομά Του και να γίνεις Χριστιανή, όπως εγώ;

- Θέλω! απάντησε ζωηρότερα. 

Σηκώθηκε αμέσως η Ζηνοβία, τηλεφώνησε σε μια φίλη της, που ήρθε γρήγορα, βρήκαν τον ιερέα του Νοσοκομείου, και σε λίγο τελέσθηκε το ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος.

Διαβάστηκαν πρώτοι οι "Επορκισμοί (Εξορκισμοί)", για να απομακρυνθεί ο Σατανάς από την ψυχή της και τελέσθηκε στη συνέχεια η ιερή Ακολουθία. Η ανάδοχος κ. Ζηνοβία άλειψε όλο το σώμα της νεοφώτιστης με το άγιο έλαιο του Βαπτίσματος και η πρώην Μαλέλα, που έλαβε το όνομα της Παναγίας, "Μαρία", είπε:

- Θέλω να πεθάνω Χριστιανή Ορθόδοξη!

Και ο ιερέας πρόσθεσε:

- Το έλαιο του Βαπτίσματος είναι θαυματουργό. Εύχομαι να σου χαρίζει ο Χριστός μας πάντα υγεία σώματος και ψυχής και την κοινώνησε. Ανέκφραστη αγαλλίαση ένιωσε εκείνη τη στιγμή η νεοφώτιστη Μαρία! Πρώτη φορά στη ζωή της ζούσε τέτοια χαρά! 

Όταν τελείωσε το ιερό Μυστήριο, η Μαρία αισθανόταν πολύ καλά. Οι πόνοι της είχαν σταματήσει εντελώς. Γι' αυτό και η Ζηνοβία, αφού συνεννοήθηκε με τους γιατρούς, τηλεφώνησε στη φίλη της στην Αθήνα να την επισκέπτεται και την άφησε μόνη της και επέστρεψε στο σπίτι της. Επανήλθε έπειτα από τρεις μέρες και αφού την είδε ήρεμη και χωρίς πόνους, την πήρε μαζί της με την άδεια των γιατρών και με το εξιτήριο και την έφερε στο κτήμα της. Εκεί τη φρόντιζε σαν αδελφή της. 

Ο άντρας και τα παιδιά της Μαρίας συγκινημένοι από την αγάπη της Ζηνοβίας πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίστηκαν κι αυτοί Χριστιανοί. Και ζουν πλέον όλοι οικογενειακά προσεκτική χριστιανική ζωή. Εκκλησιάζονται και κοινωνούν τακτικά. Και όταν επτά χρόνια μετά την εγχείρηση πήγαν στο Νοσοκομείο του "Μεταξά", για να ευχαριστήσουν τον χειρουργό ιατρό, έκπληκτος εκείνος αναφώνησε, μόλις είδε τη Μαρία:

- Εσύ! Ζεις! Δεν πιστεύω στα μάτια μου!

- Ζω, γιατρέ, γιατί βαπτίστηκα! Με έσωσε ο Ιησούς Χριστός, που Τον λατρεύω!

Ο γιατρός ο ογκολόγος, την κοίταγε και την άκουγε σαστισμένος. Και χωρίς να πει τίποτε άλλο έκανε τον σταυρό του.

(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, με το αγιασμένο λάδι του Βαπτίσματος, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!