Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι χωρίς εμπόδια. Ενώ κατά βάθος επιθυμούμε την καταστροφή μας, δεν κάνουμε το σωτήριο βήμα. Οι πιο έντονες επιφυλάξεις αφορούν στο πρόσωπο του Πνευματικού. Αναρωτιόμαστε συχνά: "Πώς ένας άνθρωπος σαν κι εμάς μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες ;". Ο ιερέας έχει τη χάρη αυτή γιατί έλαβε το ιερατικό χάρισμα και την πνευματικπή εξουσία από τον Επίσκοπό του "τοῦ δεσμεῖν καί λύειν τίς αμαρτίες (Ματθ. 18,18)". Ο Ιερέας- Πνευματικός δεν ασκεί το έργο αυτό με τις δικές του δυνάμεις, αλλά με τη Χάρη του Θεού. Και τις αμαρτίες μας δεν τις εξαλείφει εκείνος, παρά η Χάρη του Χριστού. Ο Πνευματικός είναι απλώς το όργανο της χάριτος. Άλλοι λένε: "Γιατί να εξομολογηθώ; Δεν σκότωσα. Δεν έκλεψα" ή "εγώ τα λέω στην εικόνα" ή ''δεν εξομολογούμαι γιατί δεν έχω σε κανέναν εμπιστοσύνη''. Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε άπειρες. Όμως μάταια προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας. Η καρδιά μας μόνο με την αληθινή μετάνοια μπορεί να αναπαυθεί. Όταν είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο βήμα, ας προστρέξουμε στον Πνευματικό, που θα τον νιώσουμε σαν πατέρα, κι ας του ανοίξουμε την καρδιά μας. Για να είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό η εξομολόγησή μας, πρέπει να γίνει με ταπείνωση, με φόβο Θεού, με ειλικρίνεια, με ακρίβεια, χωρίς υπερβολές. Ας έχουμε υπόψη μας ότι κατά την ιερή ώρα της εξομολόγησης: 1) δε μεταφέρουμε ευθύνες σε άλλους, δεν αναφέρουμε άλλους, ούτε εξοολογούμαστε τα αμαρτήματα άλλων. Αναλαμβάνουμε όλη την ευθύνη κι αποφεύγουμε τις δικαιολογίες και τα μισόλογα. 2) Δεν αρχίζουμε ιστορίες ολόκληρες κι εκτεταμμένες περιγραφές. Είμαστε σύντομοι και συγκεκριμένοι. 3) Δεν εξομολογούμαστε γενικά κι αόριστα (πχ. "είμαι πολύ αμαρτωλός" ή "όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει"). Αναφέρουμε συγκεκριμένες πράξεις, σε τι βρεθήκαμε ανάξιοι της αγάπης του Θεού, αθετώντας τις εντολές Του. 4) Δεν αναφέρουμε τα καλά μας έργα και τις (ανύπαρκτες) "αρετές" μας, 5) Δεν αναφέρουμε αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί παλαιότερα (εκτός αν τις επαναλάβαμε) και 6) Δεν αποκρύπτουμε τίποτα, γιατί έτσι εμπαίζουμε το μυστήριο. Η εξομολόγηση όμως δεν είναι ο μόνος καρπός της μετανοίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, καλώντας με το κήρυγμά του τους ανθρώπους σε μετάνοια, τους παρακινούσε σε ελεημοσύνη, δικαιοσύνη, μετριοφροσύνη, αγάπη και αλήθεια, που είναι γνωρίσματα της ανακαινιστικης δυνάμεως της μετανοίας. Με τη συγχώρηση από τον Πνευματικό μας δεν παίρνουμε μια απλή άφεση αμαρτιών- που είναι μια νομική αντίληψη της σωτηρίας. Αλλά με τη συγχώρηση, ο ωκεανός της θείας αγαθότητας εξαφανίζει τις ανθρώπινες αμαρτίες. Κι έτσι, στην πλήρη της πραγματικότητα, η συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστού. Και κοινωνία της Βασιλείας του Χριστού. Ο Κύριος ήλθε στον κόσμο κι αποκατέστησε στον εαυτό Του την αρμονία και την ενότητα του ανθρώπου, ως εικόνες του Θεού στο αρχαίο κάλλος της. Ο Χριστός είναι η υπέρβαση της αμαρτίας, της αστοχίας μας, του εγωιστικού θελήματός μας. Μα έχει ενώσει όλους στο Σώμα Του, που είναι το μυστπήριο της Εκκλησίας. Αυτό το ζούμε μέσα στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Το μυστήριο όμως της ανομίας ενεργείται ήδη στην ιστορία, στην ιστορία του κόσμου καιν την προσωπική μας ιστορία. Η ζωή συχνά συνθλίβεται και αφανίζεται. Οι πνευματικές αναζητήσεις περιφρονούνται και ποδοπατούνται. Η ανθρώπινη ελευθερία χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τον αποπροσανατολισμό και την εξαχρείωση. Αν παραδοθούμε στο πνεύμα της εποχής μας και λησμονήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι πλασμένοι κατ' εικονα και καθ' ομοίωσιν Θεού, αν δεχθούμε να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε ως άβουλα όντα, που για την άνεση και το θέλημά τους δέχονται να προσκυνούν την οποιαδήποτε κτιστή πραγματικότητα, τι θα γίνει με τη ζωή μας και την αλήθεια; Ο διάβολος παρουσιάζεται και είναι ξένος προς τον Σταυρό του Χριστού. Δεν σταυρώνεται ο ιδιος, γιατί δεν έχει σχέση με την αγάπη και τη θυσία, ούτε ζητάει από τους ανθρώπους να σηκώσουν τον σταυρό τους. Υπόσχεται ευκολία και άνεση, με μοναδικό όρο την πλήρη υποταγή μας. Όπως έκανε με τον Αδάμ, που για ένα ανεδαφικό και ανόητο θέλημα έχασε τη ζωή και την προοπτική της, έχασε την αγάπη και την κοινωνία, για να μείνει με το κέρδος του αλλοτριωμένου προσώπου και της αλλοτριωμένης ελευθερίας του. Η Εκκλησία μας καλεί να αγωνισθούμε, προκειμένου να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τη μία και μοναδική αμαρτία, οπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: την αδιαφορία μας προς τον Αναστημένο Χριστό. "Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ", είναι η ώρα να συλλειτουργήσει ο άνθρωπος στο λυτρωτικό έργο του Χριστού (Ψαλμ. 118,126). Η ελευθερία της ζωής της Εκκλησίας φανερώνει ότ καμιά αρρώστια του πνεύματος και της ψυχής δεν μένει αθεράπευτη. Ο άνθρωπος που συνδέεται με τον Θεό, στο πρόσωπο του Χριστού όχι μόνο θεραπεύεται από τα διάφορα πάθη, αλλά συνήθως χαριτώνεται και στην εξωτερική του εμφάνιση. Η χάρη του Θεού ακτινοβολεί στο πρόσωπό του. Αυτή την εμπειρία ας αγωνισθούμε να ζήσουμε κι εμείς, μαζί με όλους τους Αγίους (Εφεσ. 3,18)
(Μετἀνοια- Εξομολόγηση, Αποστολική διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος)
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα διά των πρεσβειών του Αγίου Μηνά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου