Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2021

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 4ο)



Μικρομάνα με τέσσερα παιδιά...Λίγο μετά το θανατηφόρο "πέρασμα" των Γερμανο-Ιταλών από τα αγιασμένα χώματά μας. Ο μπάρμπα Στέφανος πάλευε μέσα στις αναδουλειές να κάνει τίμια εκείνο που ήξερε καλά, να "σηκώνει σπίτια". Ήρθε κοντά στα δέκα της, μαζί με όποιους απέμειναν από την καταστροφή. Χωρίς πατέρα, βέβαια, όπως σχεδόν όλες οι οικογένειες. Οι μανάδες γίνονταν και πατεράδες μαζί....  
Στην Κοκκινιά βρέθηκαν κι άρχισαν να ζουν ανάμεσα στα χώματα και τις πλίνθες, παρέα με τους σωσμένους. Με τις εικόνες και τα λείψανα των Αγίων τους. Με την ανάμνηση της Πατρίδας και τα κλειδιά του σπιτιού τους ακόμα στην τσέπη. "Για όταν έρθει ο καιρός και γυρίσουμε....

Ηρωικές καταστάσεις, που μόνο τα πρόσωπα που τις ζουν δεν τις νιώθουν τέτοιες. Ικέτεψε για δουλειά παντού, για να μην της πεθάνουν τα παιδιά της. Για να συνεχίσει να τα ταΐζει νερόβραστες φακές. Κι ας έχει την Αθανασία της τεσσάρων χρονών τώρα, χωρίς να' χει ακόμη περπατήσει.....Πού να στηριχτεί το δύσμοιρο το κοριτσάκι με αυτά τα κάτισχνα τα ποδαράκια; Κρέας; Από πού; Πώς; Αστεία πράγματα. Έπρεπε όμως να φεύγει τα πρωινά. 

Δόξα τω Θεώ τη δέχτηκαν στη δουλειά για τέσσερις ώρες μονάχα. Είναι για να τα συζητάς τέτοιους καιρούς; Η Μαρίκα της δυο χρονών, ο Μιχάλης της στα πέντε κι ο Κοσμάς χρονιάρικο. Ποιος να της κρατήσει τα παιδιά; Τακτοποιούσε τα παιδιά με ό, τι βρισκόταν και κίναγε να φύγει. Το φθαρμένο παλτό της βιαστικά, και πριν φθάσει να ανοίξει το χερούλι της πόρτας για να βγει, έστρεφε ολόκληρη προς την εικόνα της Παναγιάς και της μήναγε γλυκά στα μάτια, σαν στης καλύτερής της φίλης:

- "Παναγιά μου, κράτα τα μέχρι να γυρίσω! Σε τέσσερις ωρίτσες θα είμαι πίσω.... Παιδιά μου, να την ακούτε την κυρα-Παναγιά! Ναι; Κι έρχομαι κι εγώ...." Το κλείσιμο της πόρτας έβρισκε τα παιδιά κάτω από το μοναδικό τραπέζι του σπιτιού να κοιτάζουν στα μάτια την κυρα-Παναγιά, αμίλητα κι ακούνητα, θαρρείς πως παίζανε παιχνίδι και κανείς δεν ήθελε να χάσει....

- "Έλα, Μάνα! Γύρισα!... Πήγαινε τώρα όπου σε έχουν ανάγκη. Σε ευχαριστώ! Αύριο πάλι". Από τη στιγμή εκείνη τα παιδιά ξεκίναγαν να χαλάνε τον κόσμο. Μέχρι το επόμενο πρωί που "θα'ρχότανε" πάλι η Παναγιά, για να φύγει στη δουλειά η κυρα-Στάσα.....Ακόμα το θυμούνται έως τα σήμερα, παππούδες και γιαγιάδες πια τα τέσσερα αδέρφια, που έχουν να το λένε.... Γεγονός μοναδικό.... Πως είχαν για μπέϊμπι σίτερ... την κυρά-Παναγιά! 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Η κυρα-Στάσα από την Σπάρτη της Πισιδίας, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails