Εκκλησιασμός και ειρωνεία

Δευτέρα, δεύτερο διάλειμμα, και μια παρέα κουβεντιάζει:
-Τέλειο, μιλάμε! .....τέλειο το πάρτι του Μάνου το Σάββατο.
-Βαγγέλη, έχασες. Γιατί δεν ήρθες;
-Δεν μπορούσα....
- Ήθελες να κοιμηθείς νωρίς-νωρίς, αγοράκι μου.
Παρασκευή μεσημέρι, όλοι κατεβαίνουν βιαστικοί να συναντήσουν την ανάπαυλα του Σαββατοκύριακου. Μόνο ο Ορέστης προχωρεί αργά-αργά, και αν ακούω καλά, κάτι σιγοψέλνει. Πώς κι έτσι; Κατάλαβα. Μπροστά του ήταν η Ελένη. Την προηγούμενη ώρα σε μια συζήτηση στην τάξη ομολόγησε πως την Κυριακή πάει Εκκλησία.

«Με κοροϊδεύουν....δεν μπορώ την αποδοκιμασία της παρέας, την καζούρα», μου είπε εμπιστευτικά ο Βαγγέλης.
«Δεν αντέχω την ειρωνεία», έλεγαν και τα υγρά μάτια της Ελένης, καθώς έψαχναν να βρουν τον «ψάλτη» της σκάλας.

Δεν αντέχεις την ειρωνεία, σε καταλαβαίνω. Μπορείς να κάνεις διάλογο με τους φίλους σου για τα πιστεύω σου. Δέχεσαι τον αντίλογό τους, όσο έντονος κι αν είναι. Ανέχεσαι την παγερή αδιαφορία τους ή και την αντιπαλότητά τους κάποτε. Την ειρωνεία τους όμως δεν την αντέχεις.

«Με κάνει κομμάτια», λες κι ο σοφός λαός μας σε δικαιολογεί: «η ειρωνεία σπάει κόκαλα».
Βαγγέλη, Ελένη....σας καταλαβαίνω. Έχω νιώσει όπως κι εσείς. 

Έχουν νιώσει όπως εμείς κι άλλοι....πολλοί χριστιανοί. Ίσως....κι εκείνοι του πρώτου αιώνα στην Αντιόχειας, που άκουγαν συχνά τους εθνικούς να τους αποκαλούν χλευαστικά «χριστιανούς», οπαδούς δηλαδή κάποιου με το συνηθισμένο για την εποχή επίθετο «χρηστός», που σήμαινε τον χρήσιμο, τον αγαθό, αλλά και τον αγαθιάρη άνθρωπο.

Οι πρώτοι όμως χριστιανοί ήξεραν καλά πως ήταν μαθητές του Θεανθρώπου, του Ιησού Χριστού. Από τον Διδάσκαλό τους είχαν μάθει να υπομένουν, ακόμα και να περιμένουν την ειρωνεία.
Διαισθάνομαι την απορία σου. «Γιατί να την περιμένω και πως να υπομένω τη φρικτή παρουσία της;»
Θα βοηθήσει το να προσπαθήσεις να κατανοήσεις αυτούς που σε ειρωνεύονται.

Γιατί το κάνουν;
«Από κακία, από αγένεια ή στην καλύτερη περίπτωση, ‘για πλάκα’, είσαι έτοιμος να μου απαντήσεις.... Σκέψου όμως λίγο καλύτερα.... Ζεις μια ζωή λίγο-πολύ διαφορετική από τη δική τους. Ζεις ζωή χριστιανική.

Κάνεις δηλαδή αυτό που εκείνοι δεν θέλουν, γι’ αυτό και δεν μπορούν να κάνουν. Η παρουσία σου λοιπόν δίπλα τους ενεργοποιεί τη συνείδησή τους, κάνει πιο δυνατή τη διαμαρτυρία της. Προσπαθούν επομένως να την κατασιγάσουνε, ακόμα και να την απενεργοποιήσουν, με εκείνο το τόσο παλιό και γνωστό «όλοι έτσι κάνουν». Εσύ «τους το χαλάς»• θέλουν λοιπόν να κάνεις κι εσύ έτσι όπως όλοι, όπως εκείνοι. Γι’ αυτό.... σε κοροϊδεύουν.

Η ειρωνεία τους όμως, όσο κι α σου φαίνεται απίστευτο, δε δηλώνει απόρριψη, αλλά παραδοχή του προσώπου, ακόμα και θαυμασμό μπορεί να κρύβει.
Θα σου πω τι έγινε με τον Ιάσονα, ένα πιστό παιδί της Γ’ Λυκείου. Πολύ συχνά τον πλήρωναν τα φαρμακερά, ειρωνικά βέλη των συμμαθητών του. 

Κάποια μέρα πολλοί από το τμήμα του είχαν φύγει από το μάθημα. Ήταν μαζεμένοι στη γειτονική καφετέρια. Κουβέντιαζαν για κάθε «απόντα» από την παρέα  με τη σειρά. Έφθασαν και στον Ιάσονα: «Τι να πεις γι’αυτόν, πολύ εντάξει παιδί», συμφώνησαν όλοι και....προχώρησαν στον επόμενο.

Κάνε κουράγιο λοιπόν στην επίθεση της ειρωνείας, για να μπορείς εύκολα να περνάς στην «αντεπίθεση». Δεν εννοώ τις πληρωμένες απαντήσεις, τα πικρόχολα σχόλια ή την περιφρόνηση, αλλά την αντεπίθεση της αγάπης. Τη ζεστή «καλημέρα», τον καλό λόγο, την πρόθυμη βοήθεια σ’ αυτόν που σε κοροϊδεύει.

Η ειρωνεία τότε δεν θα αμαυρώνει, αλλά δεν θα αναδεικνύει την προσωπικότητά σου, και θα τολμήσω να σου το πω, θα σε αποδεικνύει γνήσιο μαθητή του Χριστού. Θυμήσου την προειδοποίησή  Του: «Αφού οι άνθρωποι καταδίωξαν εμένα, θα καταδιώξουν κι εσάς». Αυτός που ειρωνεύεται, τι άλλο κάνει από το να προσπαθεί να διώξει μακριά του την παρουσία του χριστιανού;

Την περιμένουμε λοιπόν την ειρωνεία, την υπομένουμε κι επιμένουμε να ζούμε τη χριστιανική ζωή μας χαρούμενα. Γιατί ο Κύριος μας είπε και κάτι ακόμα: «Είστε μακάριοι, όταν οι άνθρωποι σας ονειδίζουν και σας κακολογούν λέγοντας ψέματα», αναίτια, χωρίς δηλαδή η ασύμφωνη με τη διδασκαλία μου ζωή σας ή κάποιες άστοχες, προκλητικές ενέργειές σας να κάνουν δικαιολογημένες τις ειρωνείες τους. Αν σας ειρωνεύονται μόνο εξαιτίας μου, να χαίρεστε.

Χαίρομαι κι εγώ. Ελένη, Βαγγέλη... γιατί σας νιώθω να αντέχετε τον ψυχρό πόλεμο και να βαδίζετε στον δρόμο του Χριστού. Χαίρομαι γιατί στο τέλος αυτού του δρόμου, στην αρχή της ανέσπερης ημέρας, τότε που οι μάρτυρες θα παρουσιαστούν στον Χριστό με τις πληγές και τα κομμένα μέλη τους, κι οι ασκητές με τους αγκώνες και τους ιδρώτες τους, θα έχετε κι εσείς κάτι να δείξετε στον Κύριο: τα στίγματα της ειρωνείας στο πρόσωπό σας, στην καρδιά σας, λαμπρά σημάδια ότι μείνατε δικοί Του.
(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Με κοροϊδεύουν, 8:15 π.μ., μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!